"ரொம்ப அழகா இருக்குற மம்மி. மாடர்ன் டிரஸ் போட்டா எப்படி இருப்ப தெரியுமா? நீ என்னடான்னா இன்னும் அந்த காலத்து புடவையவே கட்டிகிற" "ம்ம்.. எனக்கு இந்த புடவைதாண்டா புடிச்சிருக்கு.. உன் அப்பா சொல்லியே நான் கேக்கலை. தெரியுமா..? அந்த அளவுக்கு எனக்கு புடவையை ரொம்ப பிடிக்கும்" எனக்கு பட்டென்று அப்பா ஞாபகம் வந்தது. என்னுடைய அப்பா யார் என்றே எனக்கு தெரியாது. அம்மா இதுவரை என்னிடம் சொல்லியதே இல்லை. யாரோ ஒருவரை காதலித்து அதன் மூலம் பிறந்த பிள்ளை நான்.[18தமிழ்.காம்] அவ்வளவுதான் எனக்கு தெரியும். அந்த காதலனைப் பற்றி, அவர்கள் காதலை பற்றி வேறு எதுவும் அம்மா சொன்னதில்லை. அந்த காதலன் எங்கிருக்கிறான்..? அவனை ஏன் அம்மா தேடவில்லை..? எல்லாம் எனக்கு புரியாத புதிராகவே இருக்கும். அம்மாவிடம் அப்பாவை பற்றி கேட்டு கேட்டு நான் களைத்துப் போனேன். எல்லாவற்றிற்கும் புன்னகையே பதிலாய் தருவாள். "என்னடா அமைதியாயிட்ட..?" அம்மா என் கவனத்தை கலைத்தாள். "அப்பாவை பத்தி இன்னைக்காவது சொல்லக் கூடாதா மம்மி..?" "கூடிய சீக்கிரம் நீயே தெரிஞ்சுக்குவேடா.." "நீ சொல்லாம எனக்கு எப்படி மம்மி தெரியும்..?" "தெரியும்... இன்னும் கொஞ்ச நாள்தான்.. நீயே உன் அப்பா யார்னு தெரிஞ்சுக்குவ.. அது தெரியும் போது.. உனக்கு ஆச்சரியமா இருக்கும்.. இப்போ நான் சொன்னா உனக்கு புரியாது.." அம்மா முகத்தில் புன்னகை தவழ சொன்னாள். எனது முகத்தை பிடித்து திருப்பி தன் பட்டு உதடுகளை என் கன்னத்தில் ஒற்றி எடுத்தாள். நான் வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தேன். கார் ஷெட்டுக்கு வெளியே வந்து நின்று கொண்டு கார் கீயை அழுத்த, எனது கார் வெளியே வந்து என் முன்னால் நின்றது. கதவுகள் தானாக பட் பட்டென்று திறந்து கொண்டன. நான் காருக்குள் ஏறி அமர்ந்து, டெஸ்டினேஷனும், ஸ்பீடும் செட் செய்துவிட்டு, ஆட்டோ டிரைவிங் ஆன் செய்தேன். எனது கார் 200 கி.மீ. வேகத்தில் பறக்க ஆரம்பித்தது. நான் டாஷ்போர்டில் இருந்த ஒரு பட்டனை தட்ட, என் முகத்துக்கு முன்னால் ஒரு கம்ப்யூட்டர் திரை விரிந்தது. அன்றைய செய்திகளை மேலோட்டமாக பார்த்தேன். பொருளாதார வீழ்ச்சியை கட்டுப்படுத்த இந்தியாவிடம் கடன் கேட்டு, அமெரிக்க அதிபர் இந்தியா வருகை தந்திருந்த செய்தி, மனதுக்குள் கர்வத்தை ஏற்படுத்தியது. ஒரு காலத்தில் இவர்கள் என்ன ஆட்டம் போட்டார்கள் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். நான் கப்யூட்டரை ஆப் செய்ய, அது மடங்கி மேலே சென்று கொண்டது. ட்ராபிக் ஆட்டோமேட்டட் சாலையில் எனது கார் அதிவேகத்தில் சென்று கொண்டு இருந்தது. என் மனம் அம்மாவை பற்றி சிந்திக்க ஆரம்பித்தது. என் அம்மா பெயர் ஜானகி. மிக நல்லவள். அன்பானவள். தாலி கட்டாமல் ஒருவனோடு வாழ்ந்து என்னை ஈன்றெடுத்தவள். அதனாலேயே குடும்பத்தாரால் விலக்கப்பட்டவள். காதல் தந்த பரிசான என்னை கண்ணும் கருத்துமாய் வளர்த்தாள். அம்மா ஒரு டாக்டர். பெரிய ஹாஸ்பிடல் ஒன்றில் சீஃப் டாக்டராக இருக்கிறாள். நான் இஞ்சினியரிங் படித்துவிட்டு அரசு ரிஸர்ச் சென்டரில் வேலை பார்க்கிறேன். டைம் மெஷின் பற்றிய ஆராய்ச்சி மையம் அது. அந்த மெஷினுக்கான எந்திர பாகங்களை வடிவமைக்கும் பணியில் நான் இருக்கிறேன். டைம் மெஷின் என்றால் என்னவென்று உங்களுக்கு தெரியும் அல்லவா? சினிமாக்களில் கற்பனை கதைகளில் பார்த்திருப்பீர்கள். கடந்த காலத்துக்கு சென்று வர உதவும் கால இயந்திரம் என்று சினிமாவில் கற்பனையாய் சொல்ல கேட்டிருப்பீர்கள். கற்பனை நிஜமாகப் போகிறது. எங்கள் ஆராய்ச்சி வெற்றியடையப் போகும் நாள் வெகு தூரத்தில் இல்லை. கடைசி கட்ட பணிகள் இப்போது நடந்து கொண்டு இருக்கின்றன. விஞ்ஞான உலகில் ஒரு உன்னத கண்டுபிடிப்பை இந்தியா கண்டுபிடித்து இருப்பதை உலக நாடுகள் பொறாமையுடன் பார்க்கப் போகின்றன. "டெஸ்டினேஷன் ரீச்ட்" என்னுடைய கார் சொல்லிவிட்டு தானாக ஆஃப் ஆனது. கார் கதவு திறந்து கொண்டது. நான் கவனம் களைந்து பார்த்தேன். என் ஆபீஸ் வந்திருந்தது. காரில் இருந்து நான் வெளியே வந்தேன். எனது கார் கதவு மூடிக் கொள்ள, ஆட்டோமேடிக் பார்க்கிங் சிஸ்டம் என் காரை கவ்விக் கொண்டு பார்கிங் செய்ய எடுத்து சென்றது. நான் ஆபீசுக்குள் நுழைந்தேன். ஐடண்டிட்டி வெரிபிகேஷன் முடிந்து உள்ளே நுழைந்தேன். லிப்டுக்குள் சென்று 35வது ப்ளோர் செலெக்ட் செய்தேன். லிப்ட் கதவு மூடுமுன் அவசர அவசரமாக ப்யூஷா ஓடி வந்து லிப்டுக்குள் நுழைந்து கொண்டாள். "ஹாய்... அசோக்.." என்று என்னை பார்த்து சிரித்தாள்.
"ஹாய்.. ப்யூஷா..." "குட் மார்னிங்" "குட் மார்னிங்" "ஸோ... வீகென்ட் என்ன பண்ணின..?" "நத்திங்... ஜஸ்ட் என் மம்மியோட ஷாப்பிங் போனேன். அவ்வளவுதான்.." "யூ ஆர் சச் எ வேஸ்ட் கய்.. லைஃப வேஸ்ட் பண்ணுற. நான் என்ன பண்ணுனேன் தெரியுமா?" "என்ன பண்ணுன..?" "சாட்டர்டே நைட்டு ஒரு பார்ட்டி.. யூத் பார்ட்டி.. ஒரே என்ஜாய்மென்ட்.. சொன்னா நம்பமாட்ட.. அன்னைக்கு நைட்டு மட்டும் ஏழு பேரோட ஃபக் பண்ணுனேன். இட்ஸ் அமேசிங்... யூ நோ" ப்யூஷா முகம் முழுதும் பூரிப்பாய் சொன்னாள். "ஓஹோ.." நான் அசுவாரசியமாய் கேட்டேன். "ம்ம்... இன்னைக்கு நைட்டு வர்றியா..? உனக்கு மட்டும் ஸ்பெஷலா ஒரு பார்ட்டி தர்றேன்.. ம்ம்...?" ப்யூஷா ஏக்கமாய் கேட்டாள். மேலே அணிந்து இருந்த கோட்டை விலக்கி தன் முலை வடிவத்தை தெளிவாக எனக்கு காட்டினாள். அவளது பெரிய, வட்ட வடிவ முலைகள், டி-ஷர்டுக்குள் முட்டிக் கொண்டு தெரிந்தன. அவளது கண்களில் காமம் லிட்டர் லிட்டராய் வழிந்தது. "ஸாரி.. ப்யூஷா.. இன்னைக்கு எனக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு.." "எஸ்கேப் ஆயிடுவியே.. நானும் நெறைய பேரோட ஃபக் பண்ணிட்டேன்டா.. ஆனா உன்கூட ஃபக் பண்ணனும்னு என் ஆசை மட்டும் நிறைவேறவே மாட்டேன்னுது.. நீ எவ்வளவு ஹேன்ட்சமா இருக்குற தெரியுமா..? நீ என்னை ஃபக் பண்றதுக்காக நான் என்ன வேணா பண்ண ரெடியாயிருக்கேன். சொல்லுடா... என்ன பண்ணுனா நீ என்னை ஃபக் பண்ணுவ..?" "ஓ அந்த அளவுக்கு வந்தாச்சா..?" "ஆமாண்டா... உன்னைப்பாத்தாலே எனக்கு செம மூடாயிருது.. உன்னை ஃபக் பண்ணனும்னு ஆசை வந்துடுது.. உனக்கு என்னைப் பாத்தா அந்த மாதிரி தோணலையாடா.. ம்ம்...?" "தோணுது..." "அப்புறம் என்ன.. என்ஜாய் பண்ண வேண்டியதுதான..? என்னோட பூப்ஸை தொட்டு பாரு.. எவ்வளவு பெருசா, ஃபர்மா இருக்கு பாரு. இதைப் புடிச்சு கசக்கனும் போல இல்லையா...?" சொல்லிக்கொண்டே ப்யூஷா என் கையை எடுத்து தன் முலைகள் மேல் வைத்துக் கொண்டாள். அவள் சொன்னது உண்மைதான்.. பருத்த, கெட்டியான முலைகள் ப்யூஷாவுக்கு. எனக்கு அதைப் பிடித்து கசக்க வேண்டும் போல்தான் இருந்தது. ஆனாலும் எதோ ஒன்று தடுத்தது. நான் அவளது முலையில் இருந்து கையை எடுத்துக் கொண்டேன். "வேணாம் ப்யூஷா..." "ஏன்..?" அவள் ஏமாற்றமாக கேட்டாள். "எனக்கு ஒரு மாதிரி இருக்கு.. அடுத்த வாரம் வச்சுப்போம்.." "ப்ராமிஸ்..?"
"ப்ராமிஸ்" நான் இறங்கவேண்டிய தளம் வந்து லிப்ட் திறந்து கொண்டது. நான் வெளியே வந்து திரும்பி பார்த்தேன். ப்யூஷா ஒரு பிளையிங் கிஸ் கொடுத்தாள். "டோன்ட் பர்கெட்... நெக்ஸ்ட் வீக்கென்ட்... யூ ஆர் கோயிங் டு ஃபக் மீ..." லிப்ட் மூடிக்கொண்டு அவளை இன்னும் மேலே இருக்கும் தளத்துக்கு எடுத்து சென்றது. நான் எனது இருக்கையை நோக்கி நடந்தேன். இந்திய கலாச்சாரம் கடந்த இருபது வருடங்களில் மிகவும் கெட்டுவிட்டது என்று தோன்றியது. திருமணத்துக்கு முன்பே ஆணும் பெண்ணும் உறவு கொள்வது மிக சாதரணமாகி விட்டது. எனக்கும் ஏதாவது ஒரு பெண்ணுடன் உறவு கொள்ள வேண்டும் என்று ஆசை இருக்கத்தான் செய்கிறது. இந்த ப்யூஷா இருக்கிறாளே.. மிக அழகாக இருப்பாள் அவளை ஃபக் பண்ண நிறைய பேர் போட்டி போடுகிறார்கள். அவள் என்னிடம் கெஞ்சுகிறாள். எனக்கும் அவளை ஃபக் பண்ண ஆசையாகத்தான் இருக்கிறது. ஆனால் என் மனதுக்குள் எதுவோ ஒரு உணர்வு எழுந்து என்னை தடுக்கிறது. இவள் என்னவள் இல்லை என்று சொல்கிறது. நான் இருக்கையில் சென்று அமர்ந்ததும் ஆஷிமா வந்தாள். ஆஷிமா, என்னுடைய செக்ரட்டரி. "குட் மார்னிங் சீஃப்" என்றாள். "குட் மார்னிங் ஆஷிமா" "காலைலேயே உங்களுக்கு வேலை இருக்கு" "என்ன ஆச்சு..?" "ஹெட் பொஷிஷனர் சரியா பங்க்ஷன் ஆகலையாம். ஈ.எஸ்ல இருந்து ஹை ப்ரயாரிட்டி ஐட்டமா ரெய்ஸ் பண்ணி இருக்காங்க. உடனே சரி பண்ணனும்" "முகுந்தன அட்டன்ட் பண்ண சொல்லு ஆஷிமா" "அவர் இன்னைக்கு லீவ் சீஃப்" "ஓஹோ.. ஓகே.. நானே போய் என்னன்னு பாக்குறேன். எனக்கு ஒரு காபி வேணும் ஆஷிமா" "எஸ் சீஃப்" சொல்லிவிட்டு ஆஷிமா நகர்ந்து கொள்ள, நான் எனது கம்ப்யூட்டரை திறந்து அன்றைக்கு செய்ய வேண்டிய வேலைகளை பார்வையிட்டேன். சிறிது நேரத்தில் ஆஷிமா ஒரு கப்பில் காபியோடு வந்தாள். காபியை டேபிளில் வைத்துவிட்டு எனக்கு பின்பக்கமாக சென்றவள், என் கழுத்தை கட்டிக் கொண்டாள். எனது கழுத்தில் முகம் பதித்து உஷ்ண மூச்சு விட்டவள், பின்பு கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். "என்ன ஆச்சு ஆஷிமா..? காலைலேயே மூடு வந்துடுச்சா..?" நான் காபியை எடுத்து உறிஞ்சிக் கொண்டே கேட்டேன். "எஸ் சீஃப்.. இன்னைக்கு நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க.."
"ஓஹோ..!! ப்யூஷாவும் அதைதான் சொன்னா" "ப்யூஷா...? அவ…? அவளை நீங்க ஃபக் பண்ணிட்டீங்களா..?" "இல்லையே..." "அதானே பார்த்தேன். நீங்க யாரையாவது ஃபக் பண்றதா இருந்தா.. முதல்ல என்னைத்தான் ஃபக் பண்ணனும்.. ப்ராமிஸ் பண்ணி இருக்கீங்க.. மறந்துடாதீங்க.." "அதெல்லாம் மறக்கலை ஆஷிமா.." "ஓகே. ஸோ.. என்னைக்கு என்னை ஃபக் பண்ணப் போறீங்க.." "எனக்கு எப்போ தோணுதோ.." "எப்போ தோணும்..?" "எனக்கு தெரியலை ஆஷிமா.. கொஞ்சம் இந்தப் பக்கம் வர்றியா.. எனக்கு கொஞ்சம் வேலை இருக்கு" ஆஷிமா என் கழுத்தில் இருந்து கையை எடுத்துவிட்டு என் எதிரே வந்து நின்றாள். தனது கைகளை மார்புக்கு குறுக்காய் கட்டிக் கொண்டாள். அவளுடைய முலைகள் முயல் குட்டிகள் போல அவளது ஷர்ட்டுக்குள் இருந்து எட்டிப் பார்த்தன. அவளுடைய முகம் உர்ரென்று இருந்தது. "இங்க பாருங்க சீஃப்.. நான் உங்களுக்கு செகரட்டரியா ஆனா நாள்ல இருந்து உங்களுக்காக ஏங்கிட்டு இருக்கேன்.. நீங்களும் இதோ அதோன்னு சொல்லி என்னை ஏமாத்திட்டே இருக்கீங்க.. இன்னைக்கு எனக்கு ரிசல்ட் தெரிஞ்சாகனும். என்னைக்கு என்னை ஃபக் பண்ணப் போறீங்க? நீங்க சொல்லாம நான் உங்களை விடப் போறதில்ல.." ஆஷிமா கொஞ்சம் கோபமாக கேட்டாள். நான் அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தேன். அழகில் ப்யூஷாவை விட ஒருபடி மேலே இருந்தாள் ஆஷிமா. ப்யூஷாவை போல கொழுத்த முலைகள் இல்லாவிட்டாலும், அளவான, அம்சமான முலைகள். சிக்கென்ற உடலமைப்பு. எந்த ஆணுமே இவளோடு உறவு வைத்துக்கொள்ள ஏங்குவான். ப்யூஷா பல பேருடன் படுத்தும் எனக்காக ஏங்குகிறாள்.Tamil Incest Sex Stories இவளோ எனக்காக வேறு யாருடனும் படுக்காமல் இருக்கிறாள். என்னுடன்தான் முதன்முதலாக ஃபக் பண்ணவேண்டும் என்று வெறியோடு இருக்கிறாள். எனக்கு ஆசை இருந்தும், மனதுக்குள் எழும் அந்த வினோத உணர்வு என்னை கட்டிப் போட்டு இருந்தது. "அடுத்த வாரம் வச்சுப்போம் ஆஷிமா.." என்றேன் நான் அப்போதைக்கு தப்பிக்கும் எண்ணத்துடன். "ப்ராமிஸ்..?" "ப்ராமிஸ்" "ஓகே.. அடுத்த வாரம் நீங்க என்னை ஃபக் பண்ணலை.. நானே உங்களை ரேப் பண்ணிருவேன்" "ஓகே.. ஓகே.. நெக்ஸ்ட் வீக். இப்போ கொஞ்சம் வேலையை பாக்கலாமா? சென்டருக்கு போகலாமா" "ஓகே சீஃப்" நானும் ஆஷிமாவும் கிளம்பிக் கொண்டு இருக்கும்போதே, ஷர்மா உள்ளே நுழைந்தார். ஷர்மா எனது மேலதிகாரி. மிகவும் பரபரப்பாய் காணப்பட்டார்.
"தேங்க் காட்.. நீயாவது இருக்கியே" என்றார் உள்ளே வந்ததும். "என்னாச்சு சீஃப்..?" என்றேன் நான். "இந்த முகுந்தன் சொதப்பிட்டான் அசோக். ஹெட் பொஷிஷனர்ல ஒரு சின்ன ப்ராப்ளம்னு அவனை நேத்து அட்டன்ட் பண்ண சொன்னேன். அவன் அதை பெரிய பிராப்ளமாக்கிட்டான். எலெக்ட்ரானிக் சர்க்யூட்ல ஏதோ குளறுபடி பண்ணிட்டான். இன்னைக்கு ஈவினிங் முக்கியமான டெமோ இருக்கு அசோக். அதுக்குள்ளே இந்த ப்ராப்ளத்தை பிக்ஸ் பண்ணனும். இல்லைன்னா நான் காலி" "நான் பாக்குறேன் சீஃப்" "நீ கண்டிப்பா பிக்ஸ் பண்ணிடனும் அசோக். யூ ஹேவ் டு டூ திஸ். முகுந்தனோட லீவை கேன்சல் பண்ணி அவனை இம்மீடியட்டா ரிப்போர்ட் பண்ண சொல்லியிருக்கேன். ஆப்டர்நூன் அவன் வந்துருவான். அவனோட ஹெல்ப் உனக்கு கிடைக்கும்" "கவலைப்படாதீங்க சீஃப். எல்லாம் நான் பாத்துக்குறேன். இன்னைக்கு ஈவினிங் டெமோக்கு எந்த ப்ராப்ளமும் இருக்காது" "தேங்க்ஸ் அசோக். தேங்க்யூ வெரி மச்" ஷர்மாவின் பதட்டத்தை பார்த்து எனக்கும் பரபரப்பு தொற்றிக் கொண்டது. நான் அவசரமாக டிசைன் சென்டருக்கு விரைந்தேன். ஆஷிமா தனது பாக்கெட் கம்ப்யூட்டரை எடுத்துக் கொண்டு என் பின்னால் ஓடி வந்தாள். டிசைன் சென்டரில் தயாள் என்னை வரவேற்றார். தயாள் எலக்ட்ரானிக் சர்க்யூட் சீஃப் டிசைனர். கேலியாக என்னிடம் சொன்னார். "உன் பார்ட்னர் பண்ணின வேலையை பாத்தியா அசோக்..?" "சரி பண்ணிடலாம் தயாள்.. நீங்க கவலைப் படாதீங்க" "நீ என்ன பண்ணுவியோ எனக்கு தெரியாது. ஈவினிங் டெமோக்கு சிஸ்டம் ரெடியா இருக்கணும்" "நான் பாத்துக்குறேன் தயாள். எனக்கு கொஞ்சம் டைம் கொடுங்க" "டேக் யுவர் ஓன் டைம்… டில் திஸ் ஈவினிங்" சொல்லிவிட்டு தயாள் விலகிக் கொள்ள நான் சிஸ்டத்தை நெருங்கி டெஸ்ட் செய்ய ஆரம்பித்தேன். எந்திர பாகங்களை கவனமாக சோதித்தேன். இந்த எந்திரம் இந்த ஆய்வு மையத்தின் 15 வருட உழைப்பு. நான் இங்கு இணைவதற்கு பத்து வருடங்கள் முன்பே இந்த ஆராய்ச்சி ஆரம்பமாகிவிட்டது. நான் ஹெட் பொஷிஷனரை கவனித்தேன். ஹெட் பொஷிஷனர் ஹெல்மெட் போன்ற ஒரு உலோக வட்டு. தலையை தாங்கி பிடிக்க. அதில் இருந்து நான்கு உலோக கரங்கள் நீண்டு தலையை சரியாக அலைன் செய்யும். அதில்தான் இப்போது பிரச்னை. டைம் மெசினில் பயணம் செய்யும்போது மூளையை உறங்க வைக்க, கதிரியக்கம் பாய்ச்சும் சென்சார்களும், அவற்றுடன் தொடர்பான எலெக்ட்ரானிக் சர்க்யூட்டும் சரியான நிலையில் இல்லை. நான் ஒரு நான்கு மணி நேரம் எடுத்துக் கொண்டேன். ஒவ்வொரு சர்க்யூட்டாக சோதித்து அதை எந்திர பாகங்களுக்குள் பொருத்தி சிஸ்டத்தை சரி செய்தேன். ஆஷிமா எனக்கு அருகில் இருந்து உதவிக் கொண்டு இருந்தாள். வேலையை முடித்து சிஸ்டத்தை இயக்கினேன். சரியாக இயங்குகிறதா என சோதிக்க டைம் மெசின் இருக்கையில் ஏறி அமர்ந்தேன். ஹெட் பொஷிஷனரை எனது தலையில் பொருத்தி, துல்லியமாக இயங்குகிறதா என சோதித்தேன். மிக நுணுக்கமாக அதன் ஒவ்வொரு இயக்கத்தையும் சோதித்துக் கொண்டு இருந்தபோதுதான் அந்த விபரீதம் நடந்தது. நான் அமர்ந்து இருந்த இருக்கை சர்ரென்று சுழல ஆரம்பித்தது. தலையில் பொருத்தியிருந்த சென்சார்கள் எனது மூளைக்குள் கதிரியக்கத்தை அனுப்பின. நான் கவனிக்காத வேறொரு எலெக்ட்ரானிக் குளறுபடி இருந்ததை தாமதமாக உணர்ந்தேன். "ஹெல்ப்! ஹெல்ப்!! ஹெல்ப்!!!" என அலற ஆரம்பித்தேன். டிசைன் சென்டரில் பரபரப்பு தொற்றிக் கொண்டது. எல்லோரும் இங்கும் அங்கும் ஓடினார்கள். "சீஃப்! சீஃப்! சீஃப்!" என்று ஆஷிமா அலறுவது தூரத்தில் கேட்டது. எனது கண்கள் தானாக மூடிக் கொள்ள நான் மெல்ல மெல்ல மயக்கத்துக்கு போனேன். நான் படாரென்று கண்களை திறந்து கொண்டு எழுந்தேன். எனது தலை விண் விண்ணென்று தெறிக்க அப்படியே மீண்டும் படுக்கையில் சரிந்தேன். "படுங்க தம்பி… ப்ளீஸ்… உடம்பை ஸ்ட்ரெயின் பண்ணிகாதீங்க" சொன்ன அந்த முதியவரை நான் ஏறிட்டு பார்த்தேன். அவருக்கு அருகில் ஒரு வயதான பெண்மணி உட்கார்ந்து இருந்தாள். இவர்கள்..? யார் இவர்கள்..? இவர்களை நான் எங்கேயோ பார்த்திருக்கிறேனே..? "நான்... எங்கே இருக்கேன்..? என்ன ஆச்சு எனக்கு..?" என்றேன் நான் குழப்பமாக. "ஒரு சின்ன ஆக்சிடன்ட் தம்பி. நான் கார் ஓட்டிட்டு வர்றப்போ நீங்க குறுக்க வந்து விழுந்திட்டீங்க.. ஒன்னும் அடி படலை. பயப்பட ஒன்னும் இல்லை" "நானா..? காருக்கு குறுக்க...? எப்படி..?" "அதான் தம்பி எனக்கும் ஒன்னும் புரியலை. நான் ரோட்டை தெளிவா பாத்துக்கிட்டுதான் கார் ஓட்டிட்டு வந்தேன். திடீர்னு நீங்க எங்க இருந்து வந்தீந்கன்னே தெரியலை. சைடுல இருந்து பாஞ்சீங்களா... இல்லை மேல இருந்து குதிச்சீங்களா.. ஒன்னும் புரியலை. உங்களுக்கு ஏதாவது ஞாபகம் இருக்கா தம்பி..? " "எனக்கு... எனக்கு… எதுவும் ஞாபகம் இல்லை சார்.."
"உங்க பேரு, தம்பி...?" "அ...அசோக்" "தம்பியோட ஊரு.." "சென்னை..." "ஒ சென்னைதானா..? கார்ல எப்படி வந்து..?" "எனக்கு தலை பயங்கரமா வலிக்குது சார்.. என்ன நடந்ததுனே புரியலை" "சரி சரி சரி.. நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க.. அவசரப் பட வேணாம். பொறுமையா யோசிங்க" அவர் சொல்லிவிட்டு என்னையே பார்த்துக் கொண்டு இருக்க நான் பொறுமையாக யோசித்தேன். என்ன ஆயிற்று எனக்கு…? டிசைன் சென்டரில் அந்த விபத்துக்கு அப்புறம் எதுவுமே ஞாபகம் இல்லையே. எப்படி இவர்கள் காரில் வந்து விழுந்தேன்….? இவர்களை எங்கேயோ பார்த்திருக்கிறேனே. எங்கே..? "ஞாபகம் வருதா தம்பி..?" "இல்லை சார்" "சரி தம்பி. இப்போ என் பொண்ணு வந்துருவா. அவ பாத்துக்குவா. அவ டாக்டர்தான். மெடிசின் படிச்சுக்கிட்டு இருக்கா" அவர் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும்போதே, "இதோ வந்துட்டாளே.. வாம்மா ஜானு.. தம்பிதான் கார்ல வந்து விழுந்தது.." என்றாள் அந்த வயதான பெண்மணி வாசலை பார்த்தபடி. நானும் திரும்பி வாசலை பார்த்தேன். அங்கு நின்றிருந்த அந்த இளம்பெண்ணை பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்தேன். இது.. இவள்...இந்த ஜானு.. இவள் என் அம்மாதானே..? இளமையாக இருக்கிறாள்... ? எனக்கு மனதுக்குள் எதுவோ புரிய ஆரம்பிக்க, நான் கலவரமாகி அந்த அறையை சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். சுவரில் தொங்கிக் கொண்டு இருந்த காலெண்டரில் என் பார்வை நிலைத்தது. அதில் இருந்த தேதியை பார்த்து, நான் பலத்த அதிர்ச்சியை உள்வாங்கினேன். காலெண்டர் காட்டிய தேதி 25 - Nov - 2009 ஒரே வினாடியில் எனக்கு எல்லாம் புரிய ஆரம்பித்தது. நாங்கள் கண்டுபிடித்த டைம் மெஷின் வேலை செய்கிறது. என்னை கடந்த காலத்தில் வந்து தூக்கிப் போட்டு விட்டது. அதுவும் என் அம்மா இளமையாய் வாழ்ந்த காலத்தில். அம்மாவுடைய பழைய ஆல்பத்தில் இந்த வயதான தம்பதியை பார்த்து இருக்கிறேன். இவர்கள்தான் என் தாத்தா, பாட்டியா? எனக்கு மனதுக்குள் இப்போது மகா குழப்பம். என்ன செய்வது இப்போது? எப்படி நான் திரும்ப நிகழ்காலத்துக்கு செல்வது? திரும்ப செல்லும் வழி முறைகள் இன்னும் ஆராய்ச்சி அளவில்தானே உள்ளன. அதை எப்படி அறிவது? திரும்ப செல்லும் உபாயம் கண்டுபிடிக்க பட்டவுடன் யாராவது என்னை அழைத்து செல்ல வருவார்கள் என்று தோன்றியது. என்னை அப்படியே விட்டுவிட மாட்டார்கள் என்று நம்பிக்கை வந்தது. கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது. அது வரை இவர்களிடம் உண்மையை சொல்லி இவர்களை குழப்ப வேண்டாம் என்று தோன்றியது. அமைதியாக இருக்க முடிவு செய்தேன். அம்மா புன்னகைத்தவாறே என் அருகில் வந்து அமர்ந்தாள். ஸ்டெதஸ்கோப்பை எடுத்து என் இதயத்துடிப்பு அளந்தாள். நான் அவளையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டு இருந்தேன். "இப்போ எப்படி இருக்கு மிஸ்டர்... மிஸ்டர்...?" "அசோக்" "ஹா.. மிஸ்டர் அசோக்.." "பரவாயில்லை மம்மி" "ஹா... ஹா... மம்மியா..? என்ன ஜோக் அடிக்கிறீங்களா? என்னை பாத்தா அவ்வளவு வயசானவ மாதிரியா இருக்கு.. ம்ம்..? எப்படியும் நான் உங்களை விட நாலஞ்சு வருஷம் சின்னப் பொண்ணாதான் இருப்பேன். என்னை பேர் சொல்லியே நீங்க கூப்பிடலாம். ஜானுன்னே கூப்பிடுங்க" "ஓகே ஜா....ஜானு.. இப்போ பரவாயில்லை "
"தேட்ஸ் குட்.. மூச்சை நல்லா இழுத்து விடுங்க.." அம்மா.. சாரி.. ஜானகி என்னை பரிசோதிக்க ஆரம்பிக்க நான் அவளுடைய அழகில் மெய் மறந்து போயிருந்தேன். என் அம்மா இளமையில் எப்படி இருப்பாள் என்று சில மணி நேரங்கள் முன்னால் யோசித்தேனே? இப்போது என் கண்முன்னால் அந்த செழிக்கும் இளமையோடு வீற்றிருக்கிறாள். கற்பனைக்கும் எட்டாத பேரழகியாய் பூத்திருக்கிறாள். இப்படி ஒரு அழகு தேவதையா என் அம்மா..? இவள் வயிற்றில்தான் நான் வந்து பிறந்தேனா? எல்லோரும் என்னை அழகாக இருப்பதாக சொன்னார்களே..? இவளுடைய அழகில் பாதி வாங்கி பிறந்ததர்கே அந்த பாராட்டா..? ஜானகி வானத்து தாரகையாய் ஜொலித்தாள். அவளுடைய முகம் பவுர்ணமி நிலவாய் பிரகாசமாய் இருந்தது. சந்தனத்தில் பாலை கலந்து பூசிவிட்டார் போன்ற தேகம். பெரிதான கண்களில் ஒரு பளபளப்பு. சிவந்த, ஈரமான உதடுகளில் ஒரு புன்சிரிப்பு. கீழுதட்டுக்கு கீழிருந்த சிறிய மச்சம் பார்ப்பவர்களை சுண்டியிழுக்கும். சிற்பிகள் செதுக்கியது போல மேலும் கீழும் அளவாய் புடைத்து இருந்த பெண்மை அங்கங்கள். புடவையை மீறி எலுமிச்சை நிறத்தில் தெரிந்த குழைவான இடுப்பில், முத்து முத்தாய் பூத்திருந்த வியர்வை துளிகள் என் கண்களை நிலை குத்தி நிற்க செய்தன. "ஓகே மிஸ்டர் அசோக். பயப்படுற மாதிரி ஒன்னும் இல்லை. நீங்க கொஞ்சம் ரெஸ்ட் எடுங்க. ஈவினிங் ஹாஸ்பிடல் போய் செக் பண்ணலாம்" அதன் பிறகு வந்த இரண்டு மாதங்கள் மிக சுவாரசியமாக கழிந்தன. நான் தலையில் அடிபட்டதில் பழசெல்லாம் மறந்து விட்டதாக நடித்தேன். டாக்டர்களால் என் நடிப்பை கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. என்னுடைய தாத்தாவிற்கு அவர் காரில் மோதியதால்தான் எனக்கு இந்த நிலைமை என்ற குற்ற உணர்ச்சி இருந்தது. அதற்கு பரிகாரமாக அவர்கள் வீட்டு கெஸ்ட் ஹவுசிலேயே என்னை தங்கிக் கொள்ள செய்தார். எனக்கு நினைவு திரும்பும் வரை நீ எங்களுடன் தங்கிக் கொள்ளலாம் என்றார். அவருடைய கம்பெனியில் எனக்கு சூபர்வைசர் வேலை போட்டு கொடுத்தார். ஜானகி என் உடம்பை பரிசோதிக்க அடிக்கடி என் அறைக்கு வந்து செல்வாள். எங்களுக்குள் ஒரு இனிய நட்பு பிறந்தது. ஜானகியிடம் நான்தான் உன் மகன் என்று உண்மையை சொல்ல மனம் துடிக்கும். ஆனால் சொல்லவில்லை. சொன்னால் அவள் புரிந்து கொள்வாளா என்று குழப்பமாக இருந்தது. அதில்லாமல் எனக்கே அந்த வாழ்க்கை பிடித்து போனது. என் அம்மாவை இளமை தோற்றத்தில் கண் நிறைய பார்ப்பது எனக்கு பிடித்து இருந்தது. நானும் ஒரு இளைஞனாக, அவளுடன் நட்பாய் பழகுவது வித்தியாசமான உணர்வை எனக்கு கொடுத்தது. ஜானகிக்கும் என்னுடன் பழகுவது பிடித்து இருந்தது. தினமும் கல்லூரியில் இருந்து வந்ததும் என் அறைக்கு வந்து விடுவாள். இருவரும் இரவு வரை கதையடிப்போம். என்னுடைய குழந்தைத்தனமான பேச்சும், கேள்விகளும் அவளை அடிக்கடி சிரிக்க வைக்கும். ஆமாம்.. நான் அந்த உலகத்தில் குழந்தையாகத்தான் மாறிப் போனேன். எல்லாமே எனக்கு புதிதாக இருந்தது. பஸ், ஆட்டோ, போக்குவரத்து நெரிசல், சாலையோர கடைகள், நடிகர்களின் கட் அவுட்டுகள், பிச்சைக்காரர்கள் என எல்லாம் எனக்கு புதிதாக இருந்தது. இதை எல்லாம் நான் படித்து இருக்கிறேனே ஒழிய, இப்போதுதான் பார்க்கிறேன். மெகா தொடர் சீரியல் என்று அந்த காலத்தில் ஒன்று இருந்திருப்பதை அறிந்து வியந்தேன். எப்படி ஒரே கதையை வருடக் கணக்கில் மக்கள் பார்க்கிறார்கள் என்று ஆச்சரியமாக இருந்தது. அப்போதைய திரைப் படங்களில் ஹீரோக்கள் செய்த சாகசங்கள் சிரிப்பை வரவழைத்தது என்றால், அதை ரசிகர்கள் கை தட்டி ரசித்தது பரிதாபத்தை வரவழைத்தது. நான் பார்த்து அதிர்ச்சியடைந்த மற்றொரு விஷயம் லஞ்சம். கடமையை செய்ய எக்ஸ்ட்ரா பணம் வாங்குவது, மக்கள் அதை கண்டு கொள்ளாதது எல்லாம் எனக்கு வியப்பை தந்தது. ஜானகி என்னை அடிக்கடி வெளியே அழைத்து செல்வாள். எல்லாம் எனக்கு பழைய நினைவு திரும்ப வருவதற்காம். நான் சின்ன குழந்தை போல அது என்ன இது என்ன என்று அவளிடம் கேள்வி கேட்டுக் கொண்டே வருவேன். ஜானகி எல்லாவற்றிற்கும் பொறுமையாக, புன்னகையுடன் பதில் சொல்லிக் கொண்டே வருவாள். இருவரும் சென்னையை நன்றாக ஊர் சுற்றினோம். கொஞ்ச நாட்களில் ஜானகியிடம் சில மாற்றங்கள் தெரிந்தன. இப்போதெல்லாம் என்னை பார்க்க வருமுன் தன்னை மிகவும் அழகு படுத்திக் கொள்கிறாள். காரணமே இல்லாமல் அடிக்கடி சிரிக்கிறாள். சில நேரங்களில் விழிகள் விரிய என் முகத்தை பார்த்தபடி ஊமையாகி விடுவாள். எதோ கனவுலகில் சஞ்சரிப்பவள் போல. நான் அவள் முகத்துக்கு முன்னால் கையை வீசி அவளது கவனத்தை கலைக்க வேண்டி இருக்கும். அவளுடைய நடவடிக்கைகள் எனக்கு புரியாமல் இல்லை. அவளுக்கு என் மேல் ஒரு ஈர்ப்பு வந்திருப்பதை உணர்ந்தேன். ஒருவேளை என்னை காதலிக்கிறாளோ..? பருவ வயது அவளுக்கு. தடுமாறுகிறாளோ..? எப்படி இருந்தாலும் நான் தடுமாறக் கூடாது என்று நினைத்துக் கொண்டேன். அவள் எதிர்காலத்தில் எனக்கு அம்மாவாகப் போகிறவள். எல்லாம் இனிதாக சென்று கொண்டு இருக்கும்போது ஒரு நாள் அது நடந்தது. அந்தகாலத்தில் சிம்பு என்று ஒரு நடிகர் இருந்திருக்கிறார். ஜானகி அந்த நடிகரின் ரசிகை. அவர் நடித்த ஒரு சினிமாவுக்கு என்னை அழைத்து சென்றாள். சினிமாவை ஜானகி சீரியஸாக பார்க்க, நான் சிரித்துக் கொண்டே பார்த்தேன். சினிமா முடிந்து வெளியே வந்த போது நல்ல மழை. வானம் கிழிந்து விட்டது போல மழை ஊற்றிக் கொண்டு இருந்தது. ஜானகிதான் காரை ஓட்டினாள். நான் அருகே அமர்ந்து இருந்தேன். கொட்டும் மழையில் சாலையை தெளிவாக பார்க்க முடியவில்லை. மெதுவாகவே ஓட்டினாள். திருவான்மியூரை தாண்டி கார் பெருங்குடி சாலையில் விரைந்தபோது, திடீரென ஒரு பெரிய குலுக்கலுடன் கார் அப்படியே நின்றது. "என்ன ஆச்சு ஜானு..?"
"என்னன்னு தெரியலைங்க.. இருங்க பாக்குறேன்" காரை சிறிது நேரம் சோதித்துவிட்டு நிமிர்ந்த ஜானகியிடம் கேட்டேன். "என்ன ப்ராப்ளம் ஜானு..?" "என்னன்னு தெரியலை.. ஸ்டார்ட் ஆக மாட்டேன்னுது.." "இப்போ என்ன பண்றது..?" "இருங்க.. அப்பாவுக்கு கால் பண்ணி வேற கார் அனுப்ப சொல்றேன்.." "ம்" "ச்சே.. இந்த நெட்வொர்க் வேற.. சுத்தமா சிக்னலே இல்லை" "ஏன்? என்ன ஆச்சு?" "அது அப்படிதான். ரொம்ப கஷ்டமான நேரத்துல சிக்னலே கிடைக்காது. இருங்க. நான் வெளியே போய் பப்ளிக் பூத் எதுவும் இருக்கான்னு பாக்குறேன்" "பப்ளிக் பூத்தா..? அப்படின்னா..?" "காசு கொடுத்துட்டு டெலிபோன் பண்ற இடம். நான் வந்து தெளிவா சொல்றேன். நீங்க காருக்குள்ளேயே உக்காந்துருங்க. சரியா..?" "சரி ஜானு.." ஜானு கதவைத் திறந்து வெளியே செல்ல, நான் காருக்குள்ளேயே உட்கார்ந்து இருந்தேன். காருக்குள் விளக்கை போட்டுவிட்டு, சிடி பாக்ஸில் இளையராஜா ஹிட்ஸ் என்று இருந்த சிடியை எடுத்து, யார் இது இளையராஜா என்ற கேள்வியுடன், அதை பிளேயரில் போட்டு பாட்டை கேட்க ஆரம்பித்தேன். பாட்டு இனிமையாக மனதுக்கு இதமாக இருந்தது. அதில் என் மனம் லயித்து இருந்த போது, ஜானு கார் கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே வந்து உட்கார்ந்தாள். உடல் முழுதும் தெப்பலாக நனைந்து இருந்தாள். "ச்ச்சே.. சனியன் புடிச்ச மழை.. என்னமா கொட்டுது.. ரோட்டை க்ராஸ் பண்றதுக்குள்ள ஃபுல்லா நனைஞ்சுட்டேன்" "போன் பண்ணியாச்சா ஜானு..?" "இல்லைங்க.. டெலிபோன் லைன்லாம் எதோ பிரச்னையாம்.. பெரிய மழை இல்லையா..?" "ஓ.. மழை பெஞ்சா டெலிபோன் லைனுக்கு ப்ராப்ளமா..?"
"ஆமாம்... அதுவும் உங்களுக்கு தெரியாதா..? பேசாம உங்களை நர்சரி ஸ்கூல்ல சேத்துவிட்டு எல்.கே.ஜி ல இருந்து படிச்சுட்டு வர சொல்லணும்" "இப்போ என்ன பண்றது ஜானு..?" "ஒன்னும் பண்ண முடியாது.. சிக்னல் வருதான்னு பாப்போம். இல்லைன்னா மழை நிக்கிற வரை இப்படி கார்லயே உக்காந்துக்கிட்டு இருக்க வேண்டியதுதான்.. ச்சே... தலை எல்லாம் நனைஞ்சு போச்சு.." ஜானகி சொல்லிவிட்டு தன் புடவைத் தலைப்பை எடுத்து தன் தலையை துவட்டிக் கொள்ள ஆரம்பித்தாள். நான் அவளை பார்க்க ஆரம்பித்தேன். மழை நீரில் நனைந்த ஜாக்கெட் அவளுடைய முலை அழகை வெளிச்சம் போட்டு காட்டியது. உள்ளே அணிந்து இருந்த சிவப்பு நிற ப்ரா அப்பட்டமாய் தெரிந்தது. ஒரு கையை அகலமாய் விரித்து பற்றிக் கொள்ளும் அளவுக்கு பெரிதான முலைகள் ஜானகிக்கு. கொஞ்சம் கூட சரியாமல், கூர்மையாய் குத்திட்டு நின்றன. அவளுடைய கை அசைவுக்கு தகுந்த மாதிரி மேலும் கீழும் டக டக டகவென குலுங்கிக் கொண்டு இருந்தன. ஜாக்கெட்டுக்கும், புடவைக்கும் இடைப்பட்ட இடுப்பு பிரதேசம் இப்போது பிரகாசமாய் மின்னியது. அதில் ஒட்டியிருந்த மழைதுளிகள் தேன்துளிகளாய் என் பார்வைக்கு பட்டது.
No comments:
Post a Comment