Thursday 24 December 2015

விஜயசுந்தரி 75

“நீங்க சொல்றது கேக்க நல்லா இருக்கு தம்பி ஆனா, இதெல்லாம் நடமுறைக்கு ஒத்துவருமான்னு தெரியலயே” என்று கணபதி தயங்க, 

“ஸார், ஜெயிலுக்குள்ள் போறதுக்கான் ஏற்பாட்ட மட்டும் நீங்க பார்த்துக்கங்க, மத்தது எல்லாம் நான் பார்த்துக்குறாஎன்” என்றதும் அவர் கொஞ்சம் யோசித்துவிட்டு 

“அது ஒன்னும் பெரிய விஷ்யம் இல்ல தம்பி, நமக்கு தெஞ்சவங்க தான் ஜெயில் சூப்ரெண்ட், வார்டன் எல்லாரும், அத ஈசியா முடிச்சிடலாம், அப்ப இன்னைக்கே நீங்க கெளம்புறீங்களா” என்று என்னை பார்த்து கேக்க “சரி சார்” என்று நான் கிளம்பினேன். 

வேலூர் சிறைச்சாலை... எத்தனையோ சுதந்திர போராட்ட வீரர்கள் இருந்த இடம், இப்போது எத்தனையோ சமூக விரோதிகளும் கொலை கொள்ளை செய்தவர்கள் இருக்கும் இடமாக உள்ளது. நான் சிறை வாசலுக்கு சென்றதும் என்னை உள்ளே இருந்த ஒரு போலீஸ்காரர் பார்த்து 

“ஸார் நீங்க முத்து தான” என்றார்.
எனக்கு வியப்பாக இருநதது 


“ஆமா சார், என்ன எப்டி உங்களுக்கு தெரியும்” என்று நான் அவரை கேட்க 

“உங்க போடோவ கணபதிராமன் சார் மெயில் அனுப்பி இருந்தாரு, உள்ள வாங்க சார்” என்று சிறை கதவில் ஒரு ஆள் மட்டுமே நுழைவதற்க்காக் இருந்த வழியில் என்னை கூட்டி சென்றார், சில அடி தூரம் சென்றதும் ஒரு அறை முன் என்னை நிறுத்திவிட்டு 

“ஒரு நிமிஷம் இங்கயே வெயிட் பண்ணுங்க இப்ப வந்துடுறேன்” என்று கதவை திறந்து கொண்டு உள்ளே சென்றவர் சில் நிமிடங்கள் கழித்து திரும்பி வந்தார். ‘சார் உள்ள வாங்க” என்று என்னை உள்ளே அழைத்து செலல் உள்ளே ஒரு டேபிலுக்கு முன்னால் போலீஸ் யூனிஃபார்மில் ஒருவர் உட்கார்ந்திருந்தார். அனேகமாக அவர் தான் ஜெயில் சூப்ரெண்டாக இருக்கும் என்று நினைத்துக் கொண்டேன். 

என்னை உள்ளே கூட்டி வந்தவர் வெள்ளை நிற சட்டையும் காக்கி பேண்டும் அனிந்திருந்ததார். அவர் ஜெயில் வார்டனாக இருக்கலாம், என்று எனக்குள் நினைத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தவர் முன்னால் சென்று நின்றேன். அவர் என்னை நிமிர்ந்து பார்த்தாள். 

“வாங்க சார், நீங்கதான் கணபதி சார் அனுப்புனவரா” என்றார். 

“ஆமா சார்” என்று கொஞ்ச்ம பயத்துடனே சொன்னேன். போலீஸ் என்றாளே தப்பு பண்ணாதவனுக்கும் கொஞ்ச்ம பயம் இருக்குமே.என்னை அவர் பார்த்துவிட்டு 


“கணபதி சாரோட பத்திரிக்க வேணா யாருக்கும் தெரியாததா இருக்கலாம், ஆனா அவர இந்த ஏரியாவுல் எல்லாருக்கும் தெரியும், அவ்ளோ நல்ல மனுஷன், சரி, என் பேரு வேலப்பன், ஜெயில் சூப்ரெண்ட், உங்கள கூட்டி வந்தவர்தான் ஜெயில் வார்டன் ஜெயராமன், நீங்க அவர் கூட போங்க, அவர் உங்களுக்கு வேண்டியத செஞ்சி கொடுப்பாரு, காலையில ஒன்பது மணிக்கு வந்திடுங்க சாய்ங்காலம் மூனு மணிக்கெல்லாம் கெளம்பிடனும், ஏன்னா அதுக்கப்புறம் பெரிய ஆளுங்கல்லாம் ரவுண்ட்ஸ் வருவாங்க. என்ன் ஓகேவா சார்” எனறு என்னை பார்த்து தன் கம்பீரமான் குரலீல் கேட்டார்.

“ஓகே சார்” என்று நான் பவ்யமாக சொல்ல 

“ஜெயா இவர அந்த எட்டாம் நம்பர் செல்லுல கூட்டி போய் விடுங்க, அங்க தான் கொஞ்சம் அடக்கமானவ்னுங்க இருக்கானுங்க”என்று கூற ஜெயராமன் என்னை அழைத்து சென்றார். இருவரும் அங்கு இருந்த நீண்ட வராண்டாவில் நட்ந்து சென்றோம். 

“என்ன் சார் திடீர்னு இப்டி யாருமே யோசிக்காத ஒரு விஷ்யத்த யோசிச்சி இப்டி வந்திருக்கீங்க” என்று ஜெயராமன் என்னை பார்த்து கேட்க 

“இனிமே நமக்கு இதுதான் வழின்னு வந்துட்டேன், நாம் இருக்குற எடம் நம்மாள் வளர்ந்தா நமக்கு தான் பெரும” என்று நான் கூற 

“சூப்பர் சார், நானும் கணபதி சார் பத்திரிக்க என்னைக்காவது மத்த பத்திரிக்கை மாதிரி ஃபேமஸ் ஆகனும்னு கடவுள வேண்டியிருக்கேன், அந்த வேண்டுதல கேட்டுட்ட்டு தான் கடவுள் உங்கள அனுப்பி இருக்காரு போல” என்று புன்னகை பொங்க என்னை பார்த்து சொன்னார். அப்போதுதான் கணபதிராமன் சாருக்கு அந்த பகுதியில் இருக்கும் மரியாதை எனக்கு புரிந்த்து. இருவரும் கைதிகள் அடைக்கப்ப்ட்டிருக்கும் பகுதிக்கு வந்தோம். 

சிறிய அளவிலான அறைகள் நீண்ட வரிசையில் இருந்தன. அவற்றில் ஒவ்வொன்றிலும் ஒருவர் அல்லது இருவர் இருந்தார்கல். சில அறைகளில் மூன்று நாங்கு பேர் கூட இருந்தார்கள். எல்லா அறையையும் தாண்டி ஒரு வரிசை வந்த்து. அங்கே கொஞ்சம் பெரிய அறைகளாக இருந்த்து. 

“ஸர் நீங்க மொதல்ல் பார்த்தீங்களே அதெல்லாம் ஆயுள் தண்டன கைதிங்க, எல்லாரும் கொடூரமா திட்டம் போட்டு கொல பண்ணிட்டு வந்த்வனுங்க, இப்ப் பார்க்க போற ரூம்ல் ஏதோ சமய சந்தர்ப்பத்தால் உண்ர்ச்சிவசப்பட்டு தப்பு பண்ணவ்னுங்க இருக்குற ரூம், உங்க கதைகளுக்கு ஏத்த ரூம்” என்று ஒரு அறைக்கு முன்னால் சென்று நின்றவர் தன் பேண்ட் பாக்கெட்டில் இருந்த சாவிக் கொத்தை எடுத்து ஏதோ ஒரு சாவியை தேடினார். 

அதன் பின் ஒரு சாவியை எடுத்து அந்த அறையில் இருந்த பூட்டில் போட்டு திறந்து கதவை திறந்தார். என்னை பார்த்து கண் ஜாடை செய்ய் நான் உள்ளே சென்றேன்.

“சார் ஏதாவதுன்னா ஒரு கொரல் கொடுங்க, நான் பக்கத்துல தான் இருப்பேன்” என்று கூறிவிட்டு மீண்டும் கதவை சாத்தி பூட்டிவிட்டு கிளம்பினார். அதுவரை அந்த அறையில் ஆங்காங்கு படுத்திருந்த கைதிகள் எல்லோரும் எழுந்து என்னை பார்த்தார்கள் எப்படியும் பத்து பேருக்கு மேல் இருப்பார்கள். எல்லோரும் என்னை பார்த்தார்கள். 

என்னை பார்த்தா கைதி போல் இல்லை, கையில் ஒரு ஃபைலும் ஒரு ஹேண்ட் பேகுமாக் இருக்கவே நான் கைதி இல்லை என்று எல்லோரும் உறுதியாக தெரிந்து கொண்டிருப்பார்கள். நான் அந்த அறையின் நடுவே போய் நிற்க எல்லோரும் என்னை சுற்றி நின்றார்கள் என்னையே உற்றுப்பார்த்துக் கொண்டிருக்க ஒருவன் மட்டும் 

“யாரு சார் நீ” என்றான். அவனை பார்க்கும்போது பிதாமகன் பட்த்தில் சூர்யாவுக்கு சிறையில் இருப்பவர்க்ளை அறிமுகம் செய்து வைப்பார் ஒருவர் அவனை போலவே இருந்த்து. அவன் மீண்டும் என்னை பார்த்து 

“ஸார், உன்ன் பார்த்தா அக்யூஸ்ட் மாதிரியும் இல்ல, போலீஸ் மாதிரியும் இல்ல, யாருசார் நீ” என்றான். எனக்கு உள்ளுக்குள் பயமாக் இருந்தாலும் வெளியே காட்டிக் கொள்ளாமல் 

“என் பேரு முத்து மனிதம் பத்திரிக்கையில் இருந்து வரேன்” என்றதும் முன்பு என்னிடம் பேசியவன் 

“ஓ, அந்த கணப்திராமன் நட்த்துறாரே அந்த பத்திரிக்கையா” என்றான். 

“ஆமா” என்று நான் கூற 

“உங்களுக்கு இங்க என்ன வேல சார்” என்று மீண்டும் அவனே கேட்டான். ம்ற்றவ்ர்கள் என்னை உற்றுப்பார்த்துக் கொண்டும் அவன் என்னிடம் கேட்பதை கவ்னித்துக் கொண்டும் இருந்தார்களே தவிர எதுவும் பேசவில்லை. நான் அவர்கள் மேல் கவனத்தில் இருக்க அவன் மீண்டும் 

“சார், இங்க எதுக்கு வ்ந்தீங்கன்னு கேட்டேன்” என்றான். 

“அதாவது, ஜெயில்ல் இருக்குற ஒவ்வொருத்தரும், ஏதாவது செஞ்சிட்டு தான் உள்ள் வந்திருப்பீங்க, நீங்க பண்ண தப்பு அத எந்த சூழ்னிலையில் பண்ணீங்கன்றத கேட்டு அத கதையா எழுதி வெளியிடலாம்னு தான் இங்க வந்திருக்கேன்” என்றதும் அவன்

“அட என்ன சார், இத்தன நாளா டீவியில தான் குற்றம் நடந்த்து என்ன, நிஜம், க்ரைம் டைரி அப்டி இப்டின்னுலாம் எங்க கதைங்கள போட்டு கிழி கிழின்னி கிழிச்சாங்க, இப்ப் நீங்களும் வந்துட்டீங்களா” என்றான். மற்றவர்கள் நான் சொன்னதை கேட்ட்துமே சென்று ஆளுக்கொரு இட்த்தில் உட்கார்ந்து கொண்டார்வள். அவன் மட்டும் என் அருகிலேயே இருந்து கொண்டு கேள்வி கேட்டான். 

“இதுவரைக்கும் எல்லாரும் உங்கள ஒரு கேஸா நெனச்சித்தான், அந்த நிகழ்ச்சியெல்லாம் ப்ண்னியிருப்பாங்க, ஆனா நான் உங்க கேஸ்க்கு பின்னால் இருக்கிற நிகழ்வுகள, முழுசா, தெளிவா, ஒரு கதையா எழுத தான் வந்துருக்கேன்” என்றதும் என் முன்னால் இருந்து கொண்டு இவ்ளோ நேரம் கேள்வி கேட்டவன்

“அட என்னவோ போ சார், நானும் அந்த பத்திரிக்கைய படிச்சிருக்கேன், நல்ல கருத்துக்கள் இருந்தாலும் ஏன்னு தெரிய்ல மத்த பத்திரிக்க மாதிரி ஃப்ரியா எதுவும் கொடுக்காத்தாலயா என்ன்னு தெரியல் அந்த பத்திரிக்க சேல்ஸ் ஆகவே மாட்டேன்னுது, எங்க கதைய போட்டாவது அந்த புக்கோட சேல்ஸ் அதிகமாகுதான்னு வந்திருக்கீங்க” என்று கூறிக் கொண்டே அவன் ஒரு இட்த்தில் உட்கார்ந்தான்.

என்னை அதுவரை போட்டு குடைந்து கொண்டிருந்தவ்னை நான் பார்த்து 

“மொதல்ல உங்கள பத்தியே சொல்லுங்களேன்” என்றதும் 

“என்ன் பத்தி சொல்ல ஒன்னும் பெருசா இல்ல சார், என் பேரு குமாரு, எல்லாரும் மொக்க குமாருன்னு சொல்வாங்க, எனக்கு கல்யாணம் ஆகி ரெண்டு வருஷம் ஆச்சு, என் பொண்டாட்டி அப்பப்ப இத வாங்கி கொடுங்க அத வாங்கி கொடுங்கனு நச்சரிச்சா, நானும் ஒரு லெவலுக்கு மேல் பொறுக்க முடியாம் ஒரு நாள் போட்டு வெலாசிட்டேன், அவ்ளோதான் அடுத்த நாளே போலீஸ்ல போய் என் புருஷன் வரதட்சண கேட்டு என்ன அடிக்கிறான்னு கம்ப்ளயிண்ட் கொடுத்துட்டா, என்ன் தூக்கிட்டு வந்து இங்க வெச்சி, மிதி மிதின்னு மிதிச்சி பிதுக்கி எடுத்து உள்ள தள்ளிட்டாங்க” என்று கூறி தன் தலை மேல் கைவைத்துக் கொண்டு உட்கார்ந்தான்.

நான் அவனுக்கு பக்கத்தில் இருந்த் ஒருவனை கவனித்து பார்த்தேன், 

“இவரு என்ன் தப்பு பண்ணிட்டு உள்ள வந்தாரு” என்றதும் குமாரே பேசினான். 

“இவனுக்கும் ஒன்னும் பெரிய ஸ்வாரஸ்யமான கதையெல்லாம் இல்ல, சின்ன் வயசுல இருந்து தருதலையா சுத்திக்கிட்டு கெடந்தவன், அப்பப்ப வழிப்பறி கொல்லன்னு பண்ணிக்கிட்டு இருந்தவன், இவன போலீஸ் ரொம்ப் நாளா தேடுச்சி, ஆனா அண்ணன் அவ்ளோ சீக்கிரம் மாட்டல், கடைசியில ஒரு நாளு மஃப்டியில் போன பொம்பள போலீஸ்கிட்டயே செயின் அருக்க போனாரு, அந்த பொம்பளா புடிச்சி, நல்லா ஏத்து ஏத்துன்னு ஏத்தி இவனுக்கு குடும்ப கட்டுபாடே பண்ணி இங்க தூக்கின்னு வந்து போட்டுடுச்சி” என்று கூறி அவனை பார்த்து சிரித்தான். 

அப்போதுதான் அந்த அறைக்குள் இருந்த பலரின் முகத்தில் சிரிப்பை பார்க்க முடிந்தது. குமார் மீண்டும் என்னை பார்த்தான் 

“ஏன் சார், நீங்க இதுக்கு முன்னால் என்ன் பண்ணிக்கிட்டு இருந்தீங்க” என்று கேட்டான். நான் அவனை பார்த்து 

“ஒரு பெரிய ஹாஸ்பிடலுக்கே ஓனரா இருந்தேன்” என்றதும் எல்லோரும் என்னை வியப்புடன் பார்த்தார்கள்.

“ஏன்ன் சார் சொல்ற, அவ்ளோ பெரிய ஆளா இருந்துட்டு ஏன் இப்டி ஆயிட்ட” என்றான். 

“எல்லாம் விதி தான் காரணம்” என்று கூறிவிட்டு அந்த சிறையின் ஓரத்தில் இருந்த் ஒருவனை பார்த்தேன். நான் பார்த்ததும் அவ்னே என்னை நெருங்கி வந்து 

“என்னோட் கத உங்களுக்கு ரொம்ப ஸ்வாரஸ்யமா இருக்கும், எழுதிக்கேங்க” என்றான், நானும் கதையை பதிவு செய்ய தயாரானேன். எல்லாவற்றையும் தயார் படுத்திக் கொண்டு அவனை பார்த்தேன். 

“என் பேரு பூபதி, நான் ரொம்ப நல்லவ்னா இருந்தேன்”


பூபதிக்கு சொந்த ஊர் வேலூர் அருகே இருக்கும் ஒரு கிராமம். அவன் தினமும் வேலூரில் இருக்கும் ஒரு தனியார் கல்லூரிக்கு சென்று தான் படித்து வருவான். அவன் மனதுக்குள் பெண்கள் மீது ஈர்ப்பு இருந்தாலும், அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் நல்ல பிள்ளையாகவே வேஷம் போட்டு வந்தான். 

அதற்க்கான சந்தர்ப்பமும் அவனுக்கு கிடைக்கவில்லை. அவன் படித்ததும் ஆண்கள் பள்ளி, ஆண்கள் கல்லூரி அதனால் பெண்களுடன் பேசுவதற்க்கே அவனுக்கு வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை. அதனல் ஏதாவது ஒரு பெண்ணிடம் பேச வேண்டும் என்று அவ்னுக்கு கல்லூரி முதலாம் ஆண்டில் ஆசை வந்தது. ஆனால் சேர்க்கை சரியில்லாததால் ஏதாவது ஒரு பெண்ணை காதலிக்க வேண்டும் என்ற ஆசை இரண்டாம் ஆண்டில் வந்தது.

அதே ஆசை மூன்றாம் ஆண்டில் எவளையாவது புடிச்சி ஆச தீர ஓக்க வேண்டும் என்று மாறிப்போனது. அதற்க்கான் வாய்ப்பு கிடைக்காம்ல் இருந்தான். தினமும் கல்லூரிக்கு பைக்கில் சென்று வருவான். செல்லும்போது ஏதாவ்து பெண் தன்னிடம் லிஃப்ட் கேட்க மாட்டாளா, அவளை ஏற்றிக் கொண்டு வேகமாக் சென்றூ பிரேக் போடும்போது அவ காய்கள் முதுகில் குத்தாதா, என்றெல்லாம் நினைத்துக் கொண்டே வண்டி ஓட்டுவான். 

அவன் வீட்டுக்கு எதிரே ஒரு குட்டிச்சுவர் இருக்கும் அதில் மூன்று பையங்கள் எப்போதும் உட்கார்ந்து கொண்டு சாலையில் செல்லும் பெண்களை சைட் அடித்துக் கொண்டிருப்பார்கள். இவனுக்கும் அப்ப்டி இருக்க ஆசை ஆனால் வீட்டிலும் வெளியிலும் நல்ல் பிள்ளை என்று பேர் வாங்கி இருந்ததால் அந்த ஆசையை மூடி வைத்துக் கொண்டான்.
 


ஒரு நாள் வழக்கம் போல் கல்லூரிக்கு கிளம்ப தயாராகிக் கொண்டிருக்க்ம்போது வீட்டு லேண்ட் லைன் போன் ஒலிக்க அவன் அம்மா அதை எடுத்து பேசினார். அதன் பின் 

“டேய் பூபதி உங்க பெரியப்பா பொண்னு, அதான் பானு சென்னையில் இருந்து வரரலாம், உன்ன வேலூர் பஸ் ஸ்டாண்டல் பிக்கப் பண்னிக்க் சொன்னாடா” என்று கூறிவிட்டு சென்றுவிட்டார். பூபதிக்கு பழைய நியாபங்கள். பானு இவனுக்கு அக்கா முறைதான். ஆனால் சின்ன வயசிலிருந்தே இருவரும் நண்பர்கள் போல் பழகி வந்தார்கள். ஒன்றாகவே ஊர் சுற்றுவது. ஒன்றாக படுத்து தூங்குவது. அவள் வயதுக்கு வரும் வரை இருவ்ரும் ஒன்றாகவே குளித்தும் இருக்கிறார்கள்.

ஆனால் பானு வயதுக்கு வந்த பின் இவனுடன் இருந்த நெருக்கும் குறைந்து போனது,. இவனுடன் எப்போதாவது வெளியே செல்வதோட சரி, ஒன்றாக உறங்குவது எல்லாம் நின்றுவிட்டது. கடைசியாக பானுவுக்கு சென்னையில் திருமணம் என்று சொல்லி என்னை கூட்டி சென்றார்கள், அப்போதுதான் அவளை நீண்ட நாட்களுக்கு பின் பார்த்தான். நல்ல அழகாக இருந்தாள். சூப்ப்ர் ஃபிகர் என்று சொல்லும்படியாக இருந்தாள். 

என் மாமா அதான் அவள் கணவ்ன் மிகவும் கொடுத்து வைத்தவன், என்று இவன் மனம் பொறாமைப்பட்டது. நீண்ட நாட்களுக்குப் பின் பார்த்ததாள் பானுவும் இவனுடன் நன்றாக பேசினாள். அடிக்கடி இவனை அருகே அழைத்து உட்கார வைத்துக் கொள்வாள். திருமணம் முடிந்து இன்றோடு ஒரு வருடம் கடந்து விட்டது, இப்போதுதான் மீண்டும் பானுவை பார்க்க போகிறான். முன்பைவிட இப்போது ஒரு சுற்று பெருத்து இருப்பாள். என்று நினைத்துக் கொண்டு வேலூர் பஸ் ஸ்டாண்ட் கிளம்பினான். 

பத்து நிமிடம் காத்திருந்த பின் இவன் செல் போன் அடிக்க எடுத்தான். “ஹலோ பூபதி எங்கடா இருக்க” என்று கேட்ட குரல் பானுவின் குரல் தான் என்று தெரிந்து கொண்டான். 

“அக்கா, நீ வந்துட்டியா” என்றான். 

“நான் சென்னை பஸ்லாம் நிக்குற எட்த்துல் தான் இருக்கேன்” என்றதும் 

“இதோ நான் பக்கத்துல தான் கா இருக்கேன்” என்று கூறீ பஸ் நிற்கும் இடம் நோக்கி நடந்தான். போனை காதில் வைத்துக் கொண்டே 

“இதோ வந்துட்டேங்கா” என்று கூறிக் கொண்டு சென்றான். அங்கே பானு நிற்பதை பார்த்தான். அந்த நேரம் ஒரு பஸ்சுக்குள் இருந்து ஒரு பாடம் 

“அட்டா ஒரு தேவதை தேவதை” எனறு பாட அதே நேரம் இவன் கண்னில் பானு தேவதையாக தெரிந்தாள். சட்டென 

“ச்சே, இவ நமக்கு அக்காடா” என்று சொல்லி தட்டிக் கொண்டு அவளை நோக்கி நட்ந்தான். தோளில் ஒரு போதீஸ் பையும் கையில் ஒரு சரவணா ஸ்டோர்ஸ் பையுமாக சென்னையிலிருந்து வருபவள் என்ற அடையாளங்களோடு பானு நின்றிருந்தாள்.


”வாகா, எங்க மாமா வரல” என்று பூபதி கேட்க அவள் முகத்தில் எந்த உணர்வும் இல்லாமல்

“அவர் வரல” என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு கையிலிருந்த பேகை பூபதியிடன் கொடுத்துவிட்டு அவ்ன் பின்னால் நடந்தாள். பூபது தன் பைக்கின் முன்புறம் பேகை வைத்து பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்ய பானு இவன் தோளில் ஒரு கையை வைத்து சீட்டில் ஏறி உட்காந்தாள். அவள் கை இவன் தோளில் பட்ட்துமே கோடை வெய்யிலிலும் ஊட்டி குளிர் தெரிந்த்து. பைக் கிளம்பியது. 


பானு பூபதியை கொஞ்ச்ம நெருங்கி உட்கார்ந்திருந்தாலும் அவள் கை இவன் தோளிலேயே இருந்த்து. தன் இடுப்பை வளைத்து கையை பிடித்தாள் நன்றாக இருக்கும் என்று பூபதிக்கு தோன்றியது. ஆனாலும் இன்றைக்கு இது போதும், இப்ப் தான் வந்திருக்கிறாள். எங்கு போய்விட போகிறாள். தன் எல்லா ஆசைகளையும் கொஞ்ச்ம கொஞ்ச்மாக பானு மூலமாக் கொஞ்சமாவது தீர்த்துக் கொள்ள நினைத்தான். 

வீடு வந்த்து. பானு பைக்கிலிருந்து இறங்கினாள். வழக்கம் போல அந்த குட்டி சுவற்றில் இருந்த் மூன்று பேர் பானுவை வாயிலும் பூலிலும் வடிய பார்த்தார்கள். அவள் அழகு அவர்களை உடனே கையடிக்க தூண்டியது. இந்த மூன்று பேரை பற்றி தனியாக ஒரு கதையில் பார்க்கலாம். பானுவை அவரகள் இப்படி சைட் அடிப்பது பூபதிக்கு பிடிக்கவில்லை. ஆனாலும் அவர்கள் இவனுக்கு சீனிய்ர்கள் என்பதால் அமைதியாக் இருந்தான்.

பூபதி பானுவின் பேகை தூக்கிக் கொண்டு அவள் பின்னால் உள்ளே நடந்தான். உள்ளே சென்றதும் பூபதியின் அம்மாவை பார்த்து 

“சித்தி எப்டி சித்தி இருக்க” என்றாள். அவள் குரலில் ஏதோ த்விப்பும் வருத்தமும் தெரிந்த்து. 

“நல்லா இருக்கேன் பானு, என்ன் திடீர்னு, இங்க” என்று அவர் கேட்க 

“ஒன்னுமில்ல் சித்தி எனக்கு வேலூர்ல இருக்குற ஸ்கூலுக்கு ட்ரான்ஸ்ஃபர் கெடச்கிருக்கு, அதான் இங்க தங்கி வேலைய பார்க்கலாம்னு வந்தேன்” என்றாள். பானு சென்னையில் ஸ்கூல் டீச்சராக பணியாற்றி வந்தாள். ஆனால் அது ஒரு தனியார் பள்ளி தான் அதில் எப்படி இந்த ஊருக்கு ட்ராண்ஸ்ஃபர் என்று பூபதி யோசித்தான். இதன் பிண்ணனியில் ஏதோ ஒளிந்திருப்பது புரிந்த்து. 

“சரி பானு நீ இவன் ரூம்லயே தங்கிக்க” என்று பூபதியை காட்ட அவனுக்கு இன்னும் சந்தோஷமாக இருந்த்து. “டேய் அக்காவ உன் ரூமுக்கு கூட்டி போடா” என்றதும் பூபதி அவள் பையை தூக்கிக் கொண்டு

“வாக்கா” என்று அழைத்து சென்றான். இருவரும் அந்த ரூமுக்குள் சென்றதும் பானு பெட்டில் படுத்தாள். 

“பூபது எனக்கு உடம்பெல்லாம் ஒரே டயர்டா இருக்குடா, நான் கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுத்துக்குறேன்” என்று கூற 

“சரிக்கா நான் காலெஜ் போய்ட்டு வந்து அப்புறம் பார்க்குறேன்” என்று கூறிவிட்டு பூபதி கல்லூரிக்கு கிளம்பினான். அவனுக்கு மனமெல்லாம் பானுவிடமே இருந்த்து. அவளை எப்படி எல்லாம் க்விழ்ப்பது. எப்படி கரக்ட் பண்ணுவது என்றே அவன் மனம் யோசித்த்து. அக்கா இனிமே இங்க தான் இருக்க் போறா, இனிமே அவள் பொறுமையா பார்த்துக்கலாம், என்று தன் மனதுக்கு சமாதானம் சொன்னான். 

பானுவின் நினைவிலேயே இருந்த்தால் வகுப்பில் கவனம் செல்லவில்லை. அதனால் பாதியிலேயே கட்ட்டித்துவிட்டு வீட்டுக்கு கிளம்பினான். எப்போதும் காலேஜ் கட் செய்தால் உடனே சினிமாவுக்கு செல்வது தான் வ்ழக்கம் ஆனால் இன்று பானுவை பார்க்க வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில் முதல் முறையாக் நேராக வீட்டுக்கு சென்றான். வீட்டுக்கு கொஞ்ச்ம முன்பே வண்டியை ஆஃப் செய்துவிட்டு காலாயேயே தள்ளிக் கொண்டு வருவது அவன் வழக்கம் அது போலவே இன்றும் வந்தான்.

அமைதியாக் இருந்த வீட்டுக்குள்ளிருந்து அவன் அம்மாவும் பானுவும் பேசும் குரல் மட்டும் கேட்க மெல்ல் வெளியே இருந்த திண்ணையில் உட்கார்ந்தான். 

“என்ண்டி பானு இப்டி திடீர்னு ட்ரான்ஸ்பர்ன்னு சொல்லி வந்து நிக்கிற, உங்க வீட்டுக்கார்ரு அங்க தனியா என்ண்டீ பண்ணுவாரு”என்று அவன் அம்மா கேட்க 

“சித்தி எனக்கு ட்ரான்ஸ்ஃபர்லாம் ஒன்னும் இல்ல, நான் தான் எங்க ஸ்கூல்ல கேட்டு இங்க இருக்குற எங்க ஸ்கூலோட இன்னொரு ஸ்கூலுக்கு மாற்றிக்கிட்டு வந்துட்டேன்” என்றாள்.

“என்ண்டீ சொல்ற, ஏன் அப்படி பண்ண” என்று இவன் அம்மா கேட்க 

“அந்தாளு கூட என்னால வாழ் முடியல சித்தி” என்றாள். வெளியிலிருந்த் பூபதிக்கும் உள்ளே இருந்த அவன் அம்மாவுக்கும் இது அதிர்ச்சியாக இருந்த்து. தன் காதை கூர்மையாக்கிக் கொண்டு பூபதி கேட்டான். 

“என்ண்டீ சொல்ற, ஏன் என்னாக்சு” என்று இவன் அம்மா கேட்ட்தும் அவள் அழுது கொண்டே 

“அந்தாளு சரியான் குடிகாரன் சித்தி, தெனமும் குடிச்சிட்டு வந்து அந்த ஏரியாவுல் எல்லாரு முன்னாலயும் என்ன அசிங்க படுத்துறான் சித்தி, தெனமும் எனக்கு அடி உதை தான்” என்று விம்மி அழுதாள். 

“என்ண்டீ சொல்ற, அவன் ரொம்ப நல்லவன்னு சொல்லி தான் அவங்க வீட்ல கட்டி வெச்சாங்க, இது உங்க வீட்டுக்கு தெரியுமா”என்று கேட்க 

“இல்ல் சித்தி தெரியாது, தெரிந்தா ஏதாவது பெரிய பிரச்சினை ஆகிடும்னுதான் நான் சொல்லாம் கொல்லாம் இங்க வந்திட்டேன்”என்றாள் பானு. 

“தெரியாம் இருந்த எப்டி, சொல்லி எல்லாரும் நாலு வார்த்த கேட்ட்தானடீ அவன் திருந்துவான், நீ பாட்டுக்கு கெளம்பி வந்திட்டினா அவனுக்கு இன்னும் வசதியா போய்டும்டீ” என்று இவன் அம்மா சொன்னாள். 

“இல்ல் சித்தி கொஞ்ச் நாளைக்கு நான் இல்லாம் இருந்தாதான் என் அரும் அந்த மனுஷனுக்கு புரிய்ம், அதான் இங்க வந்தேன், உனக்கு வேனா நான் இங்க இருக்க்றதுல கஸ்டம்னா சொல்லு, நான் எங்கயாவது தனி வீடு பார்த்துக்குறேன்” ஏன்று பானு சொன்னதும் 

“போடி இவளே, நீ என் பொண்ணுடீ, நீ இங்க இருக்குறதுல எனக்கு என்ன கஸ்டம்” என்று அவ்ள் கன்னத்தில் லேசாக் இடித்துவிட்டு எழுந்து சென்றாள். பூபதி எல்லவற்றையும் கேட்டுவிட்டு ஒன்றும் தெரியாதவன் போல் உள்ளே வந்தான். பானு அவனை பார்த்த்தும்

“என்ண்டா இவ்ளோ சீக்கிரம் வந்துட்ட, க்ளாச கட்ட்டிச்சிட்டுயா” என்று கேட்க 

“அய்யோ அக்கா அப்டியெல்லாம் ஒன்னுமில்ல, க்ளாஸ் முடிஞ்சி போச்சு” என்று கூறிவிட்டு ரூமுக்குள் சென்றான். தன் பேண்ட் சட்டையை கழட்டிவிட்டு லுங்கியை தேடிக் கொண்டிருந்தான். வழக்கமாக அவன் த்ன் லுங்கியை வைக்கும் இட்த்தில் இப்போது பானுவின் உடைகள் இருந்த்து. 

தன் லுங்கியை அவன் ஜட்டியுடன் தேடிக் கொண்டிருந்த நேரம் பானு எதேச்கையாக அந்த ரூமுக்குள் கதவை திறந்துகொண்டு உள்ளே வந்தவள் பூபதியை ஜட்டியுடன் பார்த்தாள். 


பூபதி அந்த பீரோவை திறந்து உள்ளே பார்த்த்தும் அதில் பானுவின் பிராவும் பேண்டீசும் இருந்த்து. எல்லாமே நாயுடு ஹாலில் எடுக்கப்பட்டவை அப்பட்டமாக் ட்ரான்ஸ்பரண்டான உள்ளாடைகள். அவற்றை பார்த்த்துமே இவன் தண்டு ஜட்டிக்குள் விறைத்துக் கொண்ட்து. 

அவற்றை வைத்துவிட்டு தன் லுங்கியை தேட அந்த நேரம் பானு அந்த அறைக்குள் நுழைந்தாள். கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்ட பூபதி திரும்ப பானு எதிரே நின்றிருந்தாள். இவன் ஜட்டிக்குள் கூடாரமிட்டு நின்றிருந்த இவன் தண்டை ஒரு நொடி பார்த்தவள் தன் நிலையை உண்ர்ந்து 

“டேய் கதவ தாழ் போட மாட்டியாடா” என்று கூறிவிட்டு மீண்டும் வெளியே சென்றுவிட்டாள். இவன் ஒரு வழியாக தன் உடைகளை தேடி எடுத்து போட்டுக் கொண்டு வெளியே வந்தான். வெளியே பானு திண்னையில் உட்கார்ந்து அன்றைய பேப்பரை படித்துக் கொண்டிருக்க பூபது அவளுக்கு எதிரே இருந்த மற்றொரு திண்னையில் உட்கார்ந்தான்.

அவள் தீவிரமாக பேப்பரில் மூழ்கிக் கிடக்க இவனுக்கோ தன்னை பானு அந்த கோலத்தில் பார்த்ததால் ஏதாவது மாற்றம் தெரிகிறதா என்று தெரிந்து கொள்ள் விரும்பினான். ஆனால் அவளோ எதுவுமே நடக்காதது போல் பேப்பரை படித்துக் கொண்டிருக்க பூபதியின் அம்மா கையில் கூடையுடன் வெளியே வந்தாள். 

“பூபதி நான் கடைக்கு போய்ட்டு வந்துட்றேண்டா” என்று கூறிவிட்டு கிளம்பினாள். அவள் சென்ற சில் நிமிடங்கள் க்ழித்து பானு பேப்பரை எடுத்து வைத்துவிட்டு உள்ளே சென்றாள். பூபதிக்கு வெளியே உட்கார முடியாமல் அவள் சென்ற சில் வினாடிகளிலேயே இவனும் உள்ளே சென்றான்., செல்லும் முன் கதவை லேசாக மூடிவிட்டு சென்றான். உள்ளே சென்று பார்க்க பானுவை ஹாலில் எங்கும் காணவில்லை.

தன்னுடைய அறையின் கதவு லேசாக சாத்தி இருப்பதை பார்த்தான். அனேகமாக பானு உள்ளே தான் இருக்க வேண்டும் என்று முடிவெடுத்து மெல்ல் கதவின் அருகே சென்றான். கதவு சரியாக மூடாமல் இருந்ததால் கதவு இடுக்கு வழியே உள்ளே பார்ததான். உள்ளே பானு தன் பெட்டிக்குள் இருந்து ஏதோ ஒரு புத்தகத்தை எடுத்து வைத்து படித்துக் கொண்டிருந்தாள். 

அதுவும் பெட்டியை மூடாமல் கூட படித்துக் கொண்டிருக்க இவனுக்கு லேசாக் சந்தேகம் வந்தது. பானு சில் பக்கங்கள் படித்துவிட்டு பெட்டியை திறந்து உள்ளே வைக்க பூபதி மீண்டும் மெல்ல் வந்து திண்ணையில் உட்கார்ந்தான். உள்ளிருந்து பானு வந்து


“பூபதி நான் குளிச்சிட்டு வந்துடுறேண்டா” என்று கூற 

“சரிக்கா என்று இவன் பதில் சொன்னான். அக்கா குளிக்கும் அழகை பார்க்க வேண்டும் என்று இவன் மனம் சொன்னாலும் அதற்கு முன் அவள் மறைத்துவைத்து படித்த அந்த புத்தகத்தில் இருக்கும் ரகசியத்தை தெரிந்து கொள்ள ஆவலானான். மெல்ல் உள்ளே சென்றான்., 

பாத்ரூம் கதவு மூடி இருந்த்து. உள்ளிருந்து பானு ஏதோ ஒரு சினிமா பாடலை முனகிக் கொண்டிருக்கும் சத்தம் கேட்ட்து. முதலில் அவள் புடவை வந்து கதவின் மேல் விழுந்த்து. பூபதி இதை பார்த்த்தும் அட்டா இப்போ அக்கா பாவாடை ஜாக்கெட்டோடு இருப்பாள் என்று கற்பனை செய்து கொண்டான். அடுத்து பானுவின் ஜாக்கெட் கதவின் மேல் வந்து விழ இப்போது பூபது அக்கா இப்போ பிராவோடயும் பாவாடையோடவும் இருப்பா, என்று நினைத்துக் கொண்டான்., 

அந்த நினைப்பே அவன் சுண்ணியை லேசாக எழுப்பியது. அடுத்து பானுவின் ப்ரா கதவின் மேல் வந்து விழ் அக்கா இப்போ பாவாடையோட காய காட்டிக்கிட்டு இருப்பாளே என்று எண்ணும்போதே அவன் சுண்ணு நன்றாக விறைத்து எழ் ஆரம்பித்த்து. அடுத்து அவள் பாவாடையும் வந்து கதவின் மேல் விழ் இப்போது அவனுக்கு அக்கா ஜட்டியோட இருப்பாளா இல்ல எல்லாம் அவுத்துட்டு அம்மணமா இருப்பாளா என்ற் சந்தேகம் வர சற்று நேரத்தில் பானுவும் பேண்டிசும் கதவின் மேல் விழ அட்டா அக்கா இப்ப தான் பிறந்த மேன்னியுடன் திறந்து கிடப்பாள் என்று நினைத்துக் கொண்டான். 

அவன் சுண்ணி முழு விறைப்பையும் அடைந்திருந்த்து. அவனுக்கு ஒரு வினோத எண்ணம் வந்த்து. மெல்ல பாத்ரூம் அருகே சென்றான் முன் கதவு மூடி இருந்த்தால் யாராவது திறந்தால் லேசான சத்தம் அதனால் பயமில்லை. மெல்ல் பாத்ரூம் கதவை நோக்கி சென்றான். அக்கா பாடிய பாட்ல் நன்றாக் கேட்ட்து. 

கட்டிப்ப்டி கட்டிப்புடிடா கண்ணாலா கண்டபடி கட்டிப்புடிடா. என்று அவள் பாடியது பூபதியை இன்னும் கிளறிவிட்ட்து. கதவின் அருகே சென்றான். அப்போதுதான் அவனுக்கு ஒரு சந்தேகம், அவள் ஜட்டி கடைசியாக வந்து விழுந்து நீண்ட நேரம் ஆனது, ஆனால் இன்னும் அவள் குளிக்கும் சத்தம் அதாவது தண்ணீர் ஊற்றும் சத்தமெ வரவில்லையே, என்ற சந்தேகம் வந்த்து. கதவில் எந்த வழியும் இல்லாத்தால் உள்ளே இருப்பவளை பார்க்க முடியாது. 

ஆனால் சத்தம் மட்டும் நன்றாக கேட்கும். பானுவின் பாடல் இப்போது நின்றுபோனது. அதற்கு பதில் அவள் கையிலிருந்த வளையலின் சத்தம் கேட்ட்து. அவள் தண்ணீரையும் ஊற்றவில்லை ஆனால் அதே நேரம் கை வளையல் குலுங்கிடும் சத்தம் மட்டும் கேட்கிறதே.. ஒருவேளை அக்கா தன் புண்டைக்குள் விரல் விட்டு நோண்டிக் கொண்டிருக்கிறாளே என்ற சந்தேகம் வந்த்து அதற்கேற்றார் போல் சளக் சளக் என்ற சத்தமும் மூச்சு வாங்கும் சத்தமும் வளையல் சத்தம் அதிகமாக்வும் கேட்ட்து. 

பூபதிக்கு அக்கா கையடிப்பது உறுதியானது. மேலே நிமிர்ந்து பார்த்தான் அவள் அவிழ்த்து போட்ட பிராவும் பேண்டியும் கிடக்க மெல்ல எழுது அவள் பிராவை மோர்ந்து பார்த்தான் லேசான வியர்வை வாடையும் அவள் போட்டிருந்த் பர்ஃப்யூம் வாசமும் வந்த்து. பிராவின் கப் பகுதியில் தன் நாக்கை வைத்து லேசாக் எச்சில் செய்தான் ஆனால் அதை அங்கிருந்து எடுக்கவில்லை. அடுத்து அவள் போட்டு வைத்திருந்த கருப்பு நிற பேண்டியை பார்த்தன். 

மெல்ல் அதன் மேல் மூக்கை வைத்தான். மூத்திர வாடையுடன் வேறு ஏதோ ஒன்று கலந்த வாசம் வீசியது. அனெகமாக் அது அவள் புண்டை க்சிந்த தண்ணீராக இருக்கும் என்று நினைத்துக் கொண்டான். உள்ளே அக்காவின் வளையல் சத்தம் அடங்கி இப்போது த்ண்ணீர் எடுத்து ஊற்றும் சத்தம் கேட்ட்து. அக்கா இப்போதுதான் குளிக்கிறாள் என்று உறுதிப் படுத்திக் கொண்டு தன் அறைக்கு ஓடினான். அக்காவின் பெட்டியை திறந்து உள்ளே தேடினான். 

எதுவும் இல்லை, துணிகளுக்கு அடியில் பார்க்க ஒரு புத்தகம் இருந்த்து. அதை கையில் எடுத்த்தும் அதிர்ந்து போனான். புத்தகத்தின் அட்டையில் ஒரு பெண் தன் காய்களை காட்டியபடி நிற்கும் படமும் அதற்கு மேல் சரோஜா தேவி கதைகள் என்ற பெயரும் இருந்த்து. திறந்து உள்ளே பார்த்தான். முழுவதும் கதைகளும் ஆங்காங்கே சில செக்ஸ் படங்களும் இருந்த்து. அதை படிக்கும் ஆவல் இருந்தாலும் அக்கா வந்துவிடுவாளே என்ற பயமும் இருந்த்து.

அதை எடுத்த் இட்த்திலேயே வைத்துவிட்டு வெளியே வந்தான். ஹாலில் இருந்த டி.வியை போட்டான். ஒரு ப்ழைய எம்ஜியார் படம் ஓடிக் கொண்டிருந்த்து. அதே நேரம் அவன் அம்மாவும் வந்து சேர பானுவும் குளித்து முடித்து வந்தாள. நேராக ரூமுக்குள் சென்று ஒரு நைட்டியை எடுத்து போட்டுக் கொண்டு வந்தாள். டிவியில் ஓடும் பட்த்தை எல்லோரும் உட்காந்து பார்த்தார்கள். அதில் எம்ஜியாருக்கு ஜோடியாக சரோஜா தேவி நடித்திருந்தாள். 

பானு அந்த பட்த்தை ஆவலுடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்க பூபதி அவளை பார்த்து 

“என்னக்கா இது பழைய படம் இத போய் இப்படி பார்க்குற” ஏன்று கிண்டல் செய்தான். 

“பழைய படமா இருந்தாலும் எனக்கு ரொம்ப புடிக்கும்டா” என்றாள் பானு உடனே இவன் 

“படம் புடிக்குமா இல்ல சரோஜா தேவிய புடிக்குமா” என்றதும் அவள் இவனை கொஞ்ச்மவினோதமாகவும் சந்தேகமாகவும் பார்த்தாள். உடனே பூபதி பட்த்தை கவ்னித்துவிட்டு 

“சரோஜா தேவி இந்த பட்த்துல நல்லா காமடி பண்னியிருப்பாங்களே அத சொன்னேங்கா” என்றான். பானுவும் சமாளித்துக் கொண்டு படத்தை பார்த்தாள் அவள் மனதுக்குள் இவன் நாம் படிக்கும் புத்தகத்தை பார்த்திருப்பானோ, என்று ஒரு சந்தேகம் எழுநத்து. இருந்தாலும் இப்போதைக்கு எதுவும் கேட்க வேண்டாம் என்று நினைத்துக் கொண்டு தன் வேலையை தொடர்ந்தாள். 

ஆனாலும் பூபதிக்கு தன் மேல் ஏதாவது ஐடியா இருக்கிறதா என்று தெரிந்து கொள்ள நினைத்தாள். பூபதி பட்த்தை ஆர்வமாக பார்ப்பது போல் சீன் போட்டுக் கொண்டு இருந்தாலும் ஓரக்கண்ணால் பானுவின் நைட்டிக்கு மேல் ஏதாவது தெரிகிறதா என்று அவ்வப்போது பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான். பானுவும் மெல்ல் தன் நைட்டியின் மேல் பக்க ஜிப்பை கொஞ்ச்மாக் இறக்கிவிட்டாள். ஆனாலும் எதுவும் தெரியவில்லை. பூபதியின் அம்மா கொண்டு வந்து கொடுத்த காய்கறிகளை வெட்டிக் கொண்டே தன் காலை மடக்கி உட்கார்ந்தாள். 

அவ்ளின் வாழை தண்டு கால்கள் முட்டி வரை நன்றாக பளபளப்பாக தெரிய, பூபதிக்கு அதை பார்க்காமல் இருக்க முடியவில்லை. மெல்ல் அவள் பக்கம் திரும்பி அவளை பார்த்தான். பானு முருங்கைக்காயை வெட்டிக் கொண்டிருந்தாள். அடுத்து அவள் அருகே வெண்டைக்காய் இருந்த்து. 

“அக்கா நான் ஏதாவது ஹெல்ப் ப்ண்ணவாக்கா” என்று அவள் அருகே சென்று உட்கார்ந்தான்.

“நீ போய் படம் பாருடா, நான் பார்த்துக்கிறேன்” என்று பானு சொன்னாள். ஆனால் பூபதியோ அவள் எதிரே உட்கார்ந்து வெண்டைக்கைகளை துடைத்துக் கொண்டே அவள் கால்கள அழ்கை பார்த்தான். அவன் கண்கள் மெல்ல் அவள் கால் முட்டிக்கு மேலே ஏறியது. முட்டிக்கு மேல் நைட்டி மறைத்து இருந்ததால் இருட்டாகஇருந்த்து. அக்காவின் தொடையையும் புண்டையையும் பார்க்க முடியாத ஏக்கத்தில் பூபதி இருக்க, அவன் தன்னை ரசிக்கிறான் என்பதை பானு உறுதிப் படுத்திக் கொண்டாள். 

இவனை ஈசியாக வளைத்துப் போட்டு தன் கூதி வெறியை தீர்த்துக் கொள்ளலாம் என்று தன் மனதுக்குள் கனக்கு போட்டாள். ஆனால் உடனே காரியத்தில் இறங்கினாள். தன் பேர் கெட்டு விடும் என்பதால் பொறுமையாக காய் நகர்த்த முடிவெடுத்தாள்.
பூபதியும் பானுவை எப்படியாவது வளைத்து போட்டு தன் ஆசை தீர ஓக்க வேண்டும் என்று மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டான்,.இதுவரை எந்த புண்டையையும் பார்க்காத தன் சுண்ணி முதல் முறையாக நுழையும் புண்டை தன் அக்காவொட்தாக இருந்தால் அதில் தனக்கு மிக்க மகிழ்ச்சி என்று நினைத்துக் கொண்டான். இரவு வந்த்து. எல்லோரும் சாப்பிட்டு முடித்து தூங்க சென்றார்கள் 


பூபதி ஒரு பாயும் தலையணையும் எடுத்துக் கொண்டு அறையிலிருந்து வெளியே வர 

“ஏண்டா பூபதி, இங்க படுக்க மாட்டியா” என்று பானு அவனை சீண்ட 

“இல்லகா நீ உள்ள படுத்துக்க, நான் திண்னையில் படுத்துக்குறேன்” என்று பூபது கூற 

“தனியா அங்க ஏன் படுக்க போற, நீயும் இங்கயே படுடா, எனக்கு தனியா ப்டுத்தா பயமா இருக்கும்டா” என்று பானு சினுங்கலாய் கூற பூபதிக்கு மணடையில் பல்ப் எரிய் தொடங்கியது. 



விஜயசுந்தரி 74

ஹோட்டலிலிருந்து பஸ் கிளம்ப தயாரானது. எல்லோரும் அவரவர்கள் ஒவ்வொரு சீட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டிருக்க, என்னையும் ராதாவையும் ட்ரைவர் அழைத்து

“தம்பி தம்பி, உங்க ரெண்டு பேருக்கு இந்த சீட் புடிச்சி வெச்சிருக்கேன்” என்று கூற நானும் ராதாவும் அங்கே உட்கார போக லதாவும் எங்களுடன் வந்து உட்கார்ந்தாள். 

“பாப்பா, நீ இந்த சீட்ல உட்காரும்மா” என்று தனக்கு அருகே இருந்த சீட்டை காட்டி லதாவை பார்த்து ட்ரைவர் சுந்தரம் சொல்ல 

“ஏன் நான் இவங்க கூடத்தான் உட்காருவேன்” என்று எங்களுடன் லதா வந்து உட்கார்ந்து கொண்டாள். சுந்தரம் தன் திட்டம் சொதப்பிவிடுமோ என்ற எண்ணத்துடன் தன் சீட்டில் சென்று உட்காந்து பஸ்ஸை ஸ்டார்ட் செய்ய அவன் செல் அடித்தது. எடுத்தான் கோபால் தான் செய்தான். 


“என்ன் சுந்தரம் எல்லா கரக்டா இருக்கா” என்று கெட்க 


“எங்கடா அந்த பொண்னு நான் சொன்ன் சீட்ட விட்டுட்டு மேடம் சொன்னவங்க கூட்வே போய் உட்கார்ந்துட்டா, ஆனா ஜன்னல் ஓரமாத்தான் உக்கார்ந்திருக்கா” என்றான். 

“பார்த்துடா, அவ் தப்பிச்சிட்டான்னா நமக்கு பணக் கெடைக்காது” என்று சொல்லிவிட்டு கோபால் இணைப்பை துண்டிக்க சுந்தரம் பஸ்ஸை ஸ்டார்ட் செய்து நகர்த்தினான். 

மழை விடாம்ல் பெய்து கொண்டிருந்தது. குளிராலும் மழையாலும் எல்லோரும் கண்களை மூடிக் கொண்டு பஸ்சுக்குள் படுத்திருந்தோம். லதா ஜன்னல் ஓரமும் நான் நடுவிலும் ராதா எனக்கு மறுபுறமும் இருக்க பஸ் சென்று கொண்டிருந்தது. அப்போது ராதா சட்டென்று எழுந்து

“லதா நீ இப்டி வா, எனக்கு வாமிட் வர மாதிரி இருக்கு” என்று சொல்ல ராதாவை ஜன்னல் ஓரம் விட்டு லதா நகர இப்போது ராதா முதலில் அடுத்து லதா அவளுக்கு அடுத்து கடைசியாக நான் என்று உட்கார்ந்திருக்க பஸ் மழை பெய்த மலைப் பாதைகளில் மெல்ல் ஊர்ந்து சென்று கொண்டிருந்தது. 

அதே நேரம் கோபால் தன் காரில் அந்த இடத்திற்கு முன்னதாகவே வந்து சேர்ந்து காரை ஒரு மறைவான இடம் பார்த்து நிறுத்திவிட்டு அங்கிருந்து குடை பிடித்தபடி கையில் கடப்பாறையயுடன் ஜன நடமாட்டம் இல்லாத கொஞ்ச்ம காடு போன்ற பகுதிக்குள் நடந்தான். அவன் ஏற்கனவே மெக்கானிக் ஷெட்டிலிருந்து ஒரு பழுதான் காரி காரை வாங்கிக் கொண்டு வந்து அதை சரியாக பஸ் வந்து கொண்டிருக்கும் சாலையில் நிறுத்தினான். 

பஸ்சுக்கு முன்னால் வந்த வாகனங்கள் எல்லாம் அந்த காரை சுற்றிக் கொண்டு ஒரமாக சென்று கொண்டிருந்தன. வாகங்கள் செல்லும் சாலைக்கு மேலாக இருக்கும் மேட்டுப் பகுதிக்கு வந்து சேர்ந்தான் சுந்தரம். தூரத்தில் எங்கள் பஸ் வருவதை பார்த்ததும் பஸ்ஸை முதலில் நிறுத்தவேண்டும் அதற்கு தான் அந்த பழைய காரினை சாலையில் நிறுத்தியிருந்தான். 

மற்ற வாகனங்கங்களை போல் பஸ்சும் அந்த காரை சுற்றிக் கொண்டு சென்றுவிடாமல் இருக்க பஸ்சை பார்த்துமே அங்கே இருந்த ஒரு மேடான இடத்தை கடப்பாறையால் கிளறிவிட அது ஏற்கன்வே மழையால் பலமிழந்து இருந்ததால் இன்னும் அதிக மணல் குவியலோடு பள்ளமான் சாலை இருக்கும் இடத்தை நோக்கி நகர தொடங்கியது. 

கீழெ வர வர மண் சரிவு அதிகமாகிக் கொண்டே போய் இறுதியில் சாலையயை வந்து அடையும் போது அது பெரிய மண் குவியலாக மாறியது. பஸ்சுக்குள் பலர் தூக்க கலக்கத்தில் இருந்த நேரம் பஸ் திடீரென்று நிறுத்தப்பட எல்லோரும் கண் விழித்துப் பார்க்க முன்னால் ஒரு கார் மண் குவியலுக்குள் மாட்டி கிடந்தது. 

“அப்பா, கொஞ்ச்ம மிஸ் ஆகி இருந்தா நம்ம் பஸ் மேல் விழுந்திருக்கும்” என்று பஸ்சில் இருந்த பலர் சொல்லிக் கொள்ள அதே நேரம் மேலே இருந்த கோபால் அவன் ஏற்கனவே பார்த்து வைத்திருந்த அந்த பெரிய பாறையை கடப்பாறையை கொண்டு நெம்பித்தள்ள ஆரம்பித்தான். அது ஒன்றும் அவ்னுக்கு சுலபமாக் இருக்கவில்லை. 

அது மிகப்பெரிய் பாறை, எவ்வளவு முயன்றும் அந்த பாறை ஒரு இன்ச் கூட நகரவில்லை. கடைசியாக முட்டி நகர்த்த மழை பெய்து மண் கொழ கொழப்பாக இருந்ததால் அந்த சேற்றில் வழுக்கிக் கொண்டு பாறை நகர் தொடங்கியது. எங்கள் பஸ் வந்து நின்ற சில நொடிகளிலேயே பாறை உருண்டு வர தொடங்கியது. பஸ் ட்ரைவர் சுந்தரம் இதை ஏற்கன்வே எதிர்பார்த்திருந்ததால் 


அவ்ன ஸ்டீரியங்கை டைட்டாக பிடித்துக் கொண்டிருந்தான். நாங்கள் எதிர்பாராத நேரம் மேலே இருந்து பெரிய பாறை உருண்டு வந்து பஸ்ஸின் ஒரு பக்கம் இடித்து சாலையில் நிற்க நிலைதடுமாறிய பஸ் பக்கவாட்டில் சாய்ந்து உருள தொடங்கியது. ட்ரைவர் திட்டமிட்டபடி என்னையும் ராதாவையும் காப்பாற்ற உருண்டு கொண்டிருந்த பஸ்ஸில் முயற்சி செய்து எங்கள் அருகே வர முயன்றான். 

ஆனால் பஸ் உருண்டு கொண்டு வந்ததது சட்டென்று ஒரு மரத்தில் இடித்து திரும்ப அந்த நேரம் முன்பக்க கண்ணாடியை உடைத்துக் கொண்டு உள்ளே வந்த ஒரு மரக்கிளை சுந்தரத்தின் முதுகில் குத்தி அவன் முன்பக்கம் குடலை பிடுங்கிக் கொண்டு வ்ர பஸ் மீண்டும் நேரான நிலையில் பள்ளத்தை நோக்கி ஓடியது. பஸ் திரும்பியதால் மரக்கிளையில் மாட்டிய சுந்தரம் வாயிலும் கண், காதிலும் ரத்தம் கொப்பளிக்க் வெளியே சென்ற மரக்கிளையில் மாட்டி அப்படியே உயிரை விட்டான் உருண்டு சென்ற பஸ்ஸில் நாங்கள் எல்லோரும் சேர்ந்து உருண்டு கொண்டிருக்க பஸ் சீட் ஒன்று கழட்டிக் கொண்டு வந்து ஒரு மாணவன் மேல் விழ அவன் கைப்பிடி கம்பியில் குத்தி அவன் மண்டைய்போடு பிளந்து கொண்டு இறந்தான், 

அதே நேரம் ஜன்னல் ஒரம இருந்த ராதா லதாவை காப்பாற்ற எண்ணி நகர அவள் என் மேல் விழுந்து என்னுடம் உருள ராதா ஜன்னல் ஓரமாக மாட்டிக் கொண்டாள். பஸ் உருண்ட வேகத்தில் ராதா ஜன்னல் வழியாக் வெளியே தூக்கி அடிக்கப்பட அவள் உடல் பாதி வெளியேயும் பாதி உள்ளேயும் இருந்தது. பஸ் இரண்டு மரங்களின் பிடியில் மாட்டி நின்றது, மேலே இருந்து பாறையை உருட்டிவிட்ட கோபால் வேகமாக ஒன்றுமே நடக்காதது போல் கீழெ வந்து பார்க்க அங்கு சென்று கொண்டிருநத வாகன ஓட்டிகள் எல்லாம் பஸ் ஒன்று உருண்டு விட்டது என்று கூற எதுவுமே தெரியாதவன் போல 

“அய்யோ பாவம்” என்று சொல்லிக் கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தான். தன் செல்போன் மூலமாக அனிதாவுக்கு கால் செய்கிறான். 

“ஹலோ மேடம் நான் கோபால் பேசுறேன்” என்று ரகசியமாய் சொல்ல பதிலுக்கு அவள் 

“சொல்லுங்கண்ணே, வேல முடிஞ்சிதா” என்று கேட்க 

“ப்ளான் பண்ண மாதிரி கல்ல் உருட்டிவிட்டு பஸ்ஸ கவுத்துட்டேன்” என்றதும் அனிதா மகிழ்ச்சியுடன் 

“சூப்பர்ண்ணே, மத்தபடி எல்லாம் ஓகேவா” என்று அவள் கேட்க 

“அதெல்லாம் இன்னும் உறுதியா தெரியல, ட்ரைவர் கிட்ட இருந்து இன்னும் எனக்கு எந்த போனும் வரல, இப்ப தான் ஃபயர் சர்வீஸ் ஆளுங்க வந்திருக்காங்க, நான் என்ன்னு பார்த்துட்டு அப்புறம் உங்களுக்கு போன் செய்றேன்” என்று இணைப்பை துண்டிக்கிறான். அனிதா தன் திட்டம் வெற்றியடைந்த்தை எண்ணி மகிழ்கிறாள். 

அதன் பின் ந்டந்தவை எல்லாம் எனக்கும் தெரியும், ட்ரைவர் இறந்த்தை எண்னி கோபால் வருந்தினாலும், இந்த கொலைக்கு இருந்த ஒரு ஆதாரம் இல்லாம்ல் போனதை எண்ணி அனிதா சந்தோஷப்பட்டுக் கொண்டாள். பேசியபடி பத்து லட்சத்தையும் கோபாலிடமே கொடுத்துவிட அதை வாங்கிக் கொண்டு அவ்ன அன்று இரவே தன் குடும்பத்துடன் திருச்சிக்கு சென்றுவிடுகிறான், நடந்தவற்றை எல்லாம் கோபால் எங்களிடம் சொல்லி முடிக்க கும்ரன் என்னை பார்த்தான். 

“டேய் என்ண்டா, அந்த அனிதாவ என்னவோன்னு நெனச்சா, இவ்ளோ பெரிய கொலகாறியா இருக்காளே” என்று என்னிடம் கூற 

“சரி திருச்சிக்கு போன நீ இங்க எப்டி திரும்பவும்” என்று குமரன் அவனை நக்கலாக கேட்க 

“அதான் டா விதி, நம்ம கையில் இவன் மாட்டனும்னுதான் விதி இவன இங்க திரும்பவும் இழுத்துக்கிட்டு வந்திருக்கு” என்று நான் சொல்ல 

“கிட்ட்தட்ட அப்டித்தான் சார், திடீர்னு அவ்ளோ பணம் கையில் கெடச்சதும் எனக்கு தல காலு புரியாம செலவு பண்ணேன், எல்லாம் ரேசு சீட்டு அது இதுன்னு ஒரே வருஷத்துல முக்கால் வாசி காசு காலியாகிடுச்சி, இருந்த காசுல வண்டி ட்யூவ மட்டும் கட்டிட்டு திரும்பவும் இங்கயே வந்துட்டேன் சார்” என்று கூற நான் அனிதாவை பற்றி யோசிக்க தொடங்கினேன்.

“என்ன்டா என்ன் யோசிக்கிற, வா நேரா போலீஸ்க்கு போகலாம்” என்று கும்ரன் சொல்லும் நேரம் கீழெ இருந்த கோபால் 

“அய்யோ போலீஸ்க்கா” என்று அலறி அடித்துக் கொண்டு எழுந்து ஓட் அவனை கும்ரன் துரத்த முயல 

“டேய் அவ்ன விடுடா, இனிமே அவன் நமக்கு தேவ இல்ல. ஆனா அந்த அனிதாவ விடக்கூடாதுடா” என்று கூற இருவரும் சென்னைக்கு கிளம்ப தயாரானோம். சென்னைக்கு வரும் வழியெல்லாம் அனிதாவும் நானும் பழகிய நாட்கள் அவளுக்காக் நான் என் உயிரையும் பணயம் வைத்து ராஜாவுடனும் அவன் வைத்த அடியாட்களுடன் மோதியதும் என்று எல்லா நினைவுகலும் வந்து போனது. 

இப்படி எல்லாம் செய்த பின்னும் அவள் எனக்கு செய்த இந்த துரோகத்தை பற்றி ஒரு முறை கூட மூச்சு விட்ட்தில்லையே, நான் காதலித்த்து ராதாவைத்தானே, ஆனால் இவளின் கட்டாயத்தால் தான் நான் லதாவை திருமணம் செய்துகொள்ள சம்மதித்தேன், ஆனால் அப்ப்டியும் செய்துவிட்டு கடைசியில் எந்த பாவமும் அறியாத லதாவை கொல்வதற்க்காக இப்ப்டி ஒரு திட்ட்த்தை போர்ட்டிருக்கிறாளே, ஒரு வேலை இதில் நானும் ராதாவும் இறந்து போயிருந்தால் அப்போது இவள் என்ன் செய்திருப்பாள். 

என் உயிரை பணயம் வைத்து லதாவை கொன்றிருக்கிறாள். என்று நினைக்க நினைக்க் எனக்கு அனிதாவின் மேல் இருந்த வெறி இன்னும் அதிகமானது. என் கையாலேயே அவள் கழுத்தை நெறித்துக் கொல்ல வேண்டும் என்று என் மனம் துடித்த்து. விமானம் த்ரை இறங்கியதும் என் வேகமும் வெறியும் அதிகமானது. 

நேராக் நானும் கும்ரனும் ஒரு டாக்சியில் ஏறி அனிதவின் வீடு நோக்கி கிளம்பினோம். செல்லும் வழியில் ராதாவுக்கு போன் செய்தேன். 

“என்ங்க சென்னக்கு வ்ந்திட்டீங்களா” என்று அவள் மகிழ்வுடன் கேட்க 

“இப்ப் நீ எங்க இருக்க்” என்று நான் கேட்க 

“அம்மா ஃப்ளாட்டுக்கு வந்தாங்க, அதான் நானும் அவங்களும் கோவிலுக்கு போய்ட்டு அப்டியே வீட்டுக்கு போய்ட்டு இருக்கோம்”என்றாள். 

“அனிதா வீட்லதான இருக்காங்க” என்றதும் 

“ஆமாங்க வீட்லதான் இருப்பா” என்று கூற 

“சரி நீ சீக்கிரமா வீட்டுக்கு வா” என்று கூற 

“என்ன்ங்க ஏதாவது முக்கியமான் விஷயமா ஒரு மாதிரியா பேசுறீங்க” என்றாள்.

“ஆமா வீட்டுக்கு வா” என்று கூறி இணைப்பை துண்டித்தேன், கும்ரனை வேறு ஒரு காரில் அனுப்பிவிட்டு நேராக அனிதாவின் வீட்டுக்கு சென்றேன். 

காலிங் பெல் அடித்தேன். நீண்ட நேரம் கழித்தே கதவு திறக்கப்பட எதிரே அனிதா நின்றிருந்தாள். எனக்கு கைகள் ப்ரபரத்தன. 


நான் கும்ரனை காரிலிருந்து இறங்க சொன்னேன்.

“குமரா நீ வேற கார் அரேஞ்ச் பண்னி போ” என்று நான் சொல்ல

“முத்து நீ இப்ப் கோவமா இருக்க, நானும் உன் கூட வரேன்” என்று அவன் கூற

“இல்ல்டா நான் மட்டும் போறேன்” என்றதும்

“இல்ல்டா, இப்ப் நீ இருக்குற கோவத்துல ஏதாவது ஏடாகூடமா நடந்துடும் அதனால் நானும் வரேன்” என்று விடாப்பிடியாக காரிலேயே இருக்க

“கும்ரா எறங்கு நான் பார்த்துக்கிறேன்” என்று கொஞ்ச்ம கோவமாக் சொல்ல அவன் காரிலிருந்து இறங்கி வெளியே நின்றபடி

“முத்து பார்த்துடா, கொஞ்ச்ம பொறுமையா ஹேண்டில் பண்னு” என்று கூறும்போதெ கார் கிளமியது நேராக அனிதாவின் வீட்டு வாசலில் கார் நின்றது. நான் காலிங் பெல் அடித்தேன். நீண்ட நேரம் கழித்தே கதவு திறக்கப்பட எதிரே அனிதா நின்றிருந்தாள்.

எனக்கு கைகள் ப்ரபரத்தன. என்னை பார்த்தவள் உதட்டில் லேசான புன்னகையுடம்

“ஹாய் வா முத்து எப்ப ஊட்டியில் இருந்து வந்த” என்று சிரித்தபடி கேட்க எனக்கு உடல் சூடானது கோபம் தலைக்கேறி அவள் முன் மௌனமாக நிறக

“என்ன் முத்து எதுவும் பேசாம அமைதியா இருக்க” என்று அவள் என்னை பார்த்து கேட்க நான் நிமிர்ந்து அவளை பார்த்தேன்.

“லதாவ நீதான கொன்ன” என்று நான் கேட்கவும் அவள் லேசாக் அதிருந்து அதன் பின் சமாளித்துக் கொண்டு

“என்ன் முத்து, என்ன் கேக்குற, அது ஆக்சிடெண்ட் த”ன" என்று கொஞ்சமும் வியப்பில்லாமல் என்னை பார்த்து கேட்க

“உண்மியிலேயே நீ எதுவுமே செய்யலைனா, நான் இப்படி கேட்ட்தும் நீ துடிச்சிப் போயிருக்கனும், ஆனா நீ ரொம்ப கேஷிவலா பேசுற” என்று நான் சொல்ல அவள் கொஞ்ச்ம திமிராக

“இப்ப் உனக்கு என்ன் தெரியனும்” என்று கேட்டாள். நான் மிகுந்த கோவத்துடன்

“ஊட்டியில அந்த பஸ்ஸ கவிழ்க்க வெச்சது நீதான” என்று நான் கேட்க அவள் கொஞ்சமும் அலட்டிக் கொள்ளாமல்

“நான் இல்ல, நான் அப்ப்டி பண்ணல” என்றாள்.

“அனிதா, நீ தான் செஞ்சேன்றது சந்தேகம் இல்லாம் எனக்கு தெரிஞ்சிடுச்சி” என்றதும்

“என்ன் தெரிஞ்சிது, யார் உனக்கு இப்படி எல்லாம் சொன்னது” என்று என்னை பார்த்து கேட்க

“நீ யார் ஏற்பாடு பண்ணி அந்த வேலய செஞ்சியோ அவந்தான்” என்றதும் அனிதா அதன் பின் எந்த சலனமும் இல்லாமல்

“ஓ, அந்த ட்ரைவர பார்த்துட்டியா, நீ ஊட்டிக்கு போறேன்னு சொல்லும்போதே இப்படி ஏதாவது நடக்கும்னு எதிர்பார்த்தேன்” என்றாள்.

“ஓ அதனால் தான் என்ன போக விடாம தடுக்க் என்னென்னவோ பண்ண” என்று நான் சொல்ல

“அதையும் மீறி போனதால் தான் இப்படி என்னையே கேள்வி கேக்குற” என்று திமிராக சொன்னாள்.

“ஏன் உன்ன் நான் கேள்வி கேக்க கூடாதா, நான் என்ன் உன் அடிமையா” என்று நான் கேட்க

“அந்த எண்ணத்துல தான் உன்ன் ராதாவுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வெச்சேன்” என்று நக்கலாக சொன்னவள் என்னை பார்த்து

“சரி ஏதோ தெரியகூடாதுன்னு நெனச்சது தெரிஞ்சி போச்சு, இத வேற யார் கிட்டயும் சொல்லிக்கிட்டு இருக்காதே, அப்ப்டியே நீ யார்கிட்ட சொன்னாலும்ன், ஏன் நீ போலீஸ்க்கே போனாலும் என்ன ஒன்னும் செய்ய முடியாது. ஏன்னா இது ஆக்சிடெண்ட்னு சொல்லி போலீஸ் இந்த கேச் மூடிடுச்சி, இனிமே நீ க்ழுதயா கத்துனாலும் யாரும் நீ சொல்றத நம்பி என் மேல் ஆக்ஷன் எடுக்க தயாரா இருக்க மாட்டாங்க” என்று கூறிக் கொண்டே சொஃபாவில் உட்கார்ந்து கால் மேல் கால் போட்டாள். நான் அவள் எதிரே சென்று நின்றதும்

“என்ன் முத்து கெளம்பு எதுக்கு இன்னும் இங்க இருக்க” என்றாள்.

“எதுக்கு லதாவ கொல பண்ண அப்படி ஒரு ப்ளான் பண்ண” என்று நான் கேட்க அவள் சோஃபாலில் தன் கையை வைத்து தட்டியபடி

“என்ன் முத்து அதான் அவ கத முடிஞ்சி போச்சே, இப்ப் அத பத்தி பேசி என்ன் பண்ன போறே, அவளுக்காக பேசத்தான் இங்க யாருமே இல்லயே, அப்புறம் அவ சாவ பத்தி ஏன் பேசனும்” என்று மிகவும் ஆணவமாக் சொல்ல என் கோவம் எல்லை மீறிப் போனது.

“என்ன் பேசுற, நீ தான அவள் எனக்கு கல்யாணம் பண்ண முயற்சி பண்ண், என்ன் கட்டாயப்படுத்தினதும் நீ தான, என் ம்னசுல அவ மேல ஆசைய வளத்துவிட்டுட்டு இப்படி ஒரு காரியத்த ஏன் பண்ண” என்று நான் கேட்ட்தும்

“முத்து லதாவ உனக்கு கட்டி கொடுக்க எனக்கு என்ன கொழுப்பா, ராதா அவ க்ளோஸ் ஃப்ரெண்டுன்றதால லதாவ உனக்கு கட்டி வெக்க ஆச பட்டா, பாவம் என் தங்க்ச்சி, அப்பாவிடா அவ, உன் மேல எவ்ளோ ஆசையா இருந்தா தெரிய்மா, ஆனா நீ லதாவோட அம்மா மீனா கூட படுத்துட்டு அவ பொண்ணையே கல்யாணம் பண்னிக்கவும் சம்மதிச்ச, எப்படிடா உனக்கு மனசு வந்துச்சி” என்று என்னை பார்த்து கத்தினாள்.

“பேச்ச மாத்த ட்ரை பண்னாத, நான் கேட்ட்துக்கு டைரக்டா பதில் சொல்லு” என்று நான் அவளிடம் கேட்க

“என்ன் பதில் சொல்றது. ராதா சொன்னாளேன்னு தான் லதாவ கட்டிக்க சொல்லி உன் கிட்ட கேட்டேன், ஆனா நீ தான் ராதாவ கட்டிக்கனும்னு நான் ஆச பட்டேன், ராதாவும் அத்தான் ஆச பட்டா, ஆனா லதா மேல இருந்த நட்பு அவ கண்ண மறச்சதல தன் காதல விட்டு கொடுக்க அவ ஒத்துக்கிட்டா, ஆனா நான் விட்டு கொடுக்க மாட்டேன்” என்று கொஞ்ச்ம் வில்லத்த்னமாக சொன்னாள்.

“நீ என்ன் விட்டுகொடுக்க மாட்டேன்னு சொல்ற” என்று நான் கேட்க

“ஆமா எனக்கு நீ எப்ப்வும் வேணும்னு நான் நெனச்சேன், அது நீ ராதாவ கலயாணம் பண்னாதான் முடியும், அனிதாவ கல்யாணம் பண்னா முடியாது, அதனால் தான் ராதா முன்னால் உன்ன் லதாவ கட்டிக்க் சொல்லி கேட்டுட்டு பின்னால் லதாவ போட்டு தள்ள ஏற்பாடு பண்ணேன்” என்று கூலாக சொன்னாள்.

“அடிப்பாவி நீயெல்லாம் பொம்பளையா, என் மேல் இருந்த ஆசன்னு சொல்ற, ராதாவுக்காக்ன்னு சொல்ற, நீ பண்ன அந்த திட்ட்த்துல ஒரு வேல நானும் ராதவும் செத்து போயிருந்தா அப்ப என்ண்டீ பண்ணியிருப்ப” என்று நான் கேட்க அவள் என்னை பார்த்து லேசாக் சிரித்தபடி

“எனக்கு ராதவொட உயிர் முக்கியமில்ல, அவ போனா போகட்டும் நீ தான் எனக்கு முக்கியம், உன்ன் எப்ப்டியாவது காப்பாத்திடனும்னு தான் அந்த ட்ரைவர் கிட்ட சொல்லி இருந்தேன். கிட்ட்தட்ட நான் போட்ட ப்ளான் ஓகே ஆகிடுச்சு, ஆனா அந்த கார் ட்ரைவரலாதான் இது வெளியில் வந்துடிச்சு” ஏன்று கூறினாள். “


"ச்சீ, படு பாவி, இப்படிபட்டவன்னு எனக்கு தெரியாம் போச்சேடீ, தங்க்ச்சி செத்தாலும் பரவால்ல தான் ஆச பட்டவன் கூட எப்பவும் படுக்கனும்னு நெனக்கிறியேடீ நீயெல்லாம் உயிரோடவே இருக்க கூடாதுடீ” என்று தாவி சென்று அவள் கழுத்தை இறுக்கி பிடித்து அழுத்தினேன். அவள் என் கைகளை அவள் கழுத்திலிருந்து எடுக்க முயன்றாள் முடியவில்லை,

சத்தம் போட்டு உள்ளே இருந்த வேலைக்கார்ர்களை கூப்பிட அவர்கள் ஓடி வந்து என்னை அவளிடமிருந்து பிரித்துவிட எல்லோரும் என்னை பிடித்துக் கொண்டு அவளிடமிருந்து இழுத்து சென்றார்கள்., தன் கழுத்தை தடவிக் கொண்டே என்னை நோக்கி வந்தவள்

“டேய் உன்ன் ஒரு வேலக்காரன் மாதிரியும் எனக்கு ஆச வரும்போது தீர்த்து வைக்கறவனுமா இருக்கனும்னு தான் உன்ன் இந்த வீட்டூக்குள்ள் மருமகனா கொண்டு வந்தேன். ஆனா நீ என்னையே எதிர்க்க துணிந்திட்டியா” என்று கூறிக் கொண்டே என்னை நெறுங்கி வ்ந்தாள். அந்த நேரம் வாசலில்

“அக்கா” என்று ஒரு சத்தம் எல்லோரும் திரும்பி பார்க்க அங்கு ராதா தன் அம்மாவுடன் நின்றிருந்தாள். உள்ளே வந்தவள் என்னை பலர் பிடித்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்தாள்.

“விடுங்க அவர” என்று வேலைக்கார்ர்களிடம் சொல்ல அவர்கள் என்னை விட்டுவிட்டு தள்ளி சென்றார்கள்.

“என்னக்கா என்ன் நடக்குது இங்க” என்று முகத்தில் கோவம் கொப்பளிக்க் அனிதாவை பார்த்து ராதா கேட்க அனிதாவோ அதுவரை முகத்தை கோவமாக் வைத்திருந்தவள் மிகவும் சாந்தமாகி

“ராதா, இவரு என்ன் பார்த்து கொலகாறின்னு சொறாருடீ” என்று சொல்ல

“வாசல்ல வரும்போது, நீ சொன்னத கேட்டேங்கா, உன் ஆசய தீர்த்துக்கவும், உன் வேலயெல்லாம் செஞ்சி போடவும் தான் இவர எனக்கு நீ கட்டி வெச்சியா” என்றாள். அனிதா எதுவும் சொல்லாமல் அமைதியாக அவளை பார்க்க

“ராதா பிரச்சின அது இல்ல, உங்க அக்கா தான் திட்டம் போட்டு லதாவ கொன்னிறுக்காங்க” என்றதும் ராதா அதிர்ச்சியுடன் என்னை பார்க்க

“என்னங்க சொல்றீங்க” என்றாள்.

“ஆமா ராதா ஊட்டியில ஆள் ரெடி பண்னி, நாம் டூர் போன் பஸ்ஸ் கவுத்தது உங்க அக்காவொட திட்டம்தான் அத கேட்டதுக்கு தான் என்ன் வேல காரங்கள விட்டு அடிகக் வராங்க” என்றதும் அனிதாவை கோவத்துடன் பார்த்தவள்

“என்னக்கா, ஏன் அப்டி செஞ்ச, லதா எனக்கு எவ்ளோ க்ளோஸ் ஃப்ரெண்டு தெரியுமா, அவள ஏன் கொன்ன” ஏன்று ஆத்திரம் பொங்க அனிதாவிடம் கேட்க

“ஆமா ராதா, லதாவ நான் தான் கொல பண்ணேன், ஆனா எல்லாம் உனக்காகதான், நீ இவன் மேல் வெச்சிருந்த காதல் நிஜமாகி நீங்க ரெண்டு பெரும் ஒன்னா சேரனும்னு தான் அப்ப்டி செஞ்சேன்” என்றதும்

“ச்சீ, வாய மூடு, நீயெல்லாம் ஒரு பொண்ணா நீயே தான் ராதாவ இவருக்கு கட்டி வெக்கலாம்னு சொன்ன, அப்புறம் எப்டி உனக்கு அவள் கொல்ல மனசு வந்துச்சி” என்று அவள் முகத்தை உற்றுபபார்த்தவாறு கேட்க

“ராதா என்ன் புரின்ஞ்சிக்கோ, உன் மனசு நோகக் கூடாதுன்னுதான் லதாவ இவனுக்கு கட்டி வெக்க சம்மதிச்சேன், ஆனா நீ இவன் மேல எவ்ளோ ஆசையா இருந்தேன்னும் எனக்கு தெரியும், அந்த காதல் தோத்துட கூடாதுன்னு தான் நான் அப்டி செஞஜேன்”என்றதும்

“பொய் சொல்லாத, நீ அப்ப்டி நெனச்சி செய்யல, இந்த எல்லா சொத்தையும் நீ ஒரே ஆளு அனுபவிக்கனும்னு தான் அப்டி செஞ்சிருக்கே” என்று ராதா சத்தமாக கூறீயதும்

“என்ன் ராதா இப்டி சொலிட்ட” என்றாள்.

“ஆமா அந்த ஆக்ஸிடெண்ட் நடக்கும்போது பஸ்ல் லதா மட்டுமா இருந்தா நானும் இவரும் கூடதான் இருந்தோம், உன்னோட் குறி லதா இல்ல, நான் தான், எனக்கு நீ வெச்ச் குறி தான் லதாவ பலி வாங்கிடுச்சி” என்று சொல்ல அங்கு இருந்தவர்கள் அணைவரும் அதிர்ந்தோம்.

எனக்கே இந்த விஷயம் அப்போது தான் தோன்றியது. என்னைவிட்டால் இவளின் ஆசைக்கும் வேலைக்கும் ஆளா இல்லாமல் போய்விடும், எத்தனையோ பேர் கிடைப்பார்கள் ஆனால் இந்த சொத்து தான் இவளின் முக்கிய குறீயாக இருந்திருக்கிறது என்று என் மனம் சொல்லியது.

அப்போது ராதாவின் அம்மாவும் அப்பாவும் அருகே வர

“அனிதா என்ன் இது, ராதா சொல்றது உண்மையா, ஏன் உனக்கு இப்டி ஒரு வெறி, உனக்கு இல்லாததா, உன்ன நாங்க அப்படியா வ்ளர்த்தோம்” என்று ராமநாதன் கேட்க அனிதா தலை குனிந்து கொண்டாள்.

“அடிப்பாவி, உன்னையும் எங்க பொண்ணா நெனச்சிதான வளர்த்தோம், ஆனா நீ நாங்க பெத்த் பொண்னையே சொத்துக்காக கொல்ல பார்த்திருக்கியே” என்றார் என் மாமியார்


அனிதாவை பார்த்து கத்தியதும் எனக்கு தூக்கிவாரி போட்டது. இப்படி அவள் சொல்லி அழ நான் அவள் அருகே சென்று 


“அத்த என்ன அத்த் சொல்றீங்க” என்றேன். 


“ஆமா மாப்ளா இவ எங்க பொண்ணே இல்ல, எங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகி மூனு வருஷமா கொழந்த இல்ல” என்று கூறியபடி என் மாமியார் என்னை பார்த்தாள். அதன் பின் 

“அதுக்கப்புறம்தான் எங்களுக்குனு ஒரு வாரிசு வேணுன்ம்னு வேண்டிக்க திருப்பதி போயிருந்தப்ப அங்க ஒரு பஸ் ஆக்சிடென்ட்ல இவ அம்மா அப்பா எல்லாரும் இறந்து போய் இவ அனாதையா நாலு வயசு கொழந்தயா இருந்தா, எங்களுக்கும் கொழந்த இல்லாததால் இவள் கூட்டி வந்து வளர்த்தோம், இவ வந்த அடுத்த வருஷமே எனக்கு ராதா பொறந்தா, ராதா பொறந்ததுக்கு அப்புறமும் நாங்க இவ மேல் பாசமாதான் இருந்தோம், ரெண்டு பேர் கிட்டயும் எந்த வித்தியாசமும் காட்டாம் தான் வளர்தத்தோம், ராதாவுக்கு இந்த உண்ம சின்ன் வயசுலயே தெரிஞ்சாலும், அவள் தன் கூட பொறாந்தவ மாதிரிதான் பாசமா இருந்தா ஆனா இண்டஹ் பாவி இப்படி ஒரு எண்னத்தோட தான் இத்தன நாளா இருந்திருக்காளே” என்றாள். 

நான் ராதாவை பார்க்க அவள் முகத்தில் எந்த அதிர்ச்சியோ ஆச்சர்யமோ இல்லை. ஆக இந்த விஷயம் என்னை தவிர இங்கு எல்லோருக்கும் தெரியும் போல் என்று நினைத்துக் கொண்டு 

“ராதா இந்த விஷயம்...” என்று நான் இழுக்க 

“எனக்கு சின்ன வயசுலையே தெரியும்ங்க, இவ என் கூட பொறக்கலைனானும் என் கூட பொறந்தவள மாதிரி தான் நான் இவ கிட்ட பழகுனேன். ஆனா இவ சொத்துக்காக என்னையே கொல்ல பார்த்துருக்கா” என்று கூறி அழ ஆரம்பித்தாள்.

என் மாமியாரும் மாமனாரும் மாறி மாறி அனிதாவை திட்டி தீர்த்தார்கள். அனிதா தேம்பி தேம்பி அழுதாள்.

“சரி அனிதா எப்ப் சொத்துக்காக நீ இப்படியெல்லாம் பண்ண நெனச்சியோ இனிமே இந்த் வீட்ல நான் இருக்க விரும்பல, உன்னோட் ஃப்ளாட்டும் எனக்கு வேண்டாம், நான் எங்கயாவது போறேன்” என்று கிளம்ப 

“என்ங்க, இருங்க, நீங்க ஏன் இந்த வீட்ட விட்டு வெளியில போகனும் போக வேண்டியவ அவ தான்” என்று அனிதாவை காட்டி ராதா சொல்ல அனிதா அழுது கொண்டிருந்தாள் 

“இல்ல் ராதா, நான் எப்பவும் பணம் பதவிக்குனு ஆச பட்ட்தே இல்ல, உன்ன கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்ட்தும் உன் மேல எனக்கு இருந்த காதலால தான் தவிற பணத்துக்காக இல்ல, ஆனா அனிதாவுக்கு இந்த வாழ்க்க பழகி போனதால் அவங்களால் இது இல்லாம் இருக்க முடியாது, அதனால் நான் போறேன்” என்று கிள்ம்ப என் கையை ராதா தாவி பிடித்தாள். 

“நீங்க இல்லாத எட்த்துல எனக்கு மட்டும் என்ன் வேல, நானும் உங்க கூடவே வந்திடுறேன்” என்று அவாளும் என்னுடன் நடக்க அனிதா ஓடி வந்து எங்கள் முன்னால் நின்று 

“முத்து ராதா ரெண்டு பேரும் என்ன் மன்னிச்சிடுங்க, நான் செஞ்சது தப்பு தான் ஆனா அத இப்ப் உணர்ந்துட்டேன்,. எல்லாரும் இங்கயே இருக்கலாம், ப்ளீஸ் யாரும் வெளியில் போக வேண்டாம்” என்று கண்ணில் கண்னீர் வழிய எங்களை கை கூப்பி கெஞ்சினாள். ராதா யோசித்தாள். 

“இப்படி எல்லாம் பேசி உங்க இங்க இருக்க சொல்வேன்னு நெனச்சிங்களா, இது ஃபுல்லா என்னோட் சொத்து, நான் சம்பாதிச்சு சேர்த்த்து, உங்களுக்கு மட்டுமில்ல இங்க இருக்குற யாருக்கு இது தேவ இல்லையோ அவங்க தாராளமா வெளியில் போகலாம்”என்று மீண்டும் திமிறாக சோஃபாவில் சென்று உட்கார்ந்து கொண்டு கால் மேல் கால் போட்டுக் கொண்டு எங்களை ஏளனமாக பார்த்தாள். 

நானும் ராதாவும் எரிச்சலுடன் அந்த இட்த்திலிருந்து வெளியேறினோம். எங்கள் பின்னால் என் மாமியாரும் மாமனாரும் வந்து எங்களை சமாதானம் செய்ய முயன்றார்கள்.

“ராதா நீங்க ஏன் இங்கிருந்து வெளியில் போகனும், அந்த நாய வெளியில் தொரத்தலாம்” என்று என் மாமியார் எவ்வளவோ கூறினார், ஆனால் என மனம் சமாதானம் ஆகவில்லை, அவர்களை மீறி நாங்கள் அங்கிருந்து கிளம்பி வெளியே வந்தோம். எங்கே செல்வது என்று தெரியாமல் சாலையில் நடந்து சென்று கொண்டிருக்க ஒரு கார் எங்கள் முன்னால் வந்து நின்றது. உள்ளிருந்து கும்ரனும் சங்கீதாவும் இறங்கி வந்தார்கள்.

“என்ன் முத்து, எங்க போற” என்று கேட்க 

“அது வந்து...” என்று நான் சொல்ல் தயங்கும் முன்பே 

“எனக்கு எல்லாம் தெரியும், வா எங்க வீட்டுக்கு போகலாம்” என்றதும் 

“இல்ல் கும்ரா வேண்டாம், நாங்க எங்கயாவது போறோம்” என்று ராதா விரக்தியுடன் சொல்ல 

“ராதா எதுவா இருந்தாலும் வீட்ல போய் பேசிக்கலாம், மொதல்ல கார்ல ஏறுங்க” என்று சங்கீதா சொல்ல இருவரும் தயக்கத்துடனே காரில் ஏறினோம். குமரனிம் வீட்டில் நாங்கு பேரும் உட்கார்ந்திருக்க 

“என்ன் ராதா அனிதா இந்த அளவுக்கா கொடீரமா நடந்துப்பாங்க, என்னால் கொஞ்ச்ம கூட நம்பவே முடியல” என்று சங்கீதா சொல்ல

“என்னாலயே அவ பண்ணத எல்லாம் நம்ப முடியல சங்கீதா, சின்ன வயசுல இருந்து அவ மேல நானும் என் மேல அவளும் எவ்ளோ பாசமா இருந்தோம் தெரியுமா, ஆனா இன்னைக்கு சொத்துக்காக என்னையே அவ கொல்ல பார்த்திருக்கான்னு தெரியும் போது, அவ பாசமெல்லாம் வெறும் நடிப்புத்தானொன்னு தோனுது” என்று கூறி ராதா அழ நான் அவளை சமாதானம் செய்ய முயன்றேன்.

“முத்து அனிதா மேல கேஸ் போட்டு உங்களுக்கு சேர வேண்டியத வாங்காம் விடாத” என்று குமரன் கூற 

“இல்ல்டா, இனிமே அவ முகத்துலயே முழிக்க கூடாதுன்னு தான் வெளியில் வந்துட்டேன். அவ சொத்தும் வேண்டாம், அவ் சொந்தமும் வேண்டாம், என் கூட என் ராதா மட்டும் இருந்தா போதும்” என்று நான் சொல்ல அனிதா என தோளில் சாய்ந்து கொண்டு அழுதாள். 

“சரி முத்து அடுத்தபடியா என்ன பண்ண போறீங்க” என்று சங்கீதா கேடக் “அதுதான் தெரியல” என்று நான் சொன்ந்தும் 

“நீங்களும் ராதாவும் வேணா பழயபடி எங்க ஹாஸ்பிடல்லயே வந்து ஜாயிண்ட் பண்ணிக்கங்களேன்” என்று சங்கீதா சொல்ல நான் கும்ரனை பார்த்தேன். அவனுக்கு கண்டிப்பாக என் மன்நிலை புரிந்திருக்கும் அதனால் தலை குனிந்து கொண்டான். 

“இல்ல் சங்கீ, அது சரியா வராது. அனிதா இனிமே இங்க எங்கள நிம்மதியா இருக்க விட மாட்டா, அவ கண்லயே படாம எங்கயாவ்து போய்டனும்னு நெனைக்கிறேன்” என்று நான் சொல்ல குமரனும் சங்கீதாவும் யோசித்தார்கள். 

“சரி முத்து இந்த ஃபீல்டு வேண்டான்னா, நான் வேற ஒரு ஐடியா சொல்லட்டுமா” என்றாள். 

“என்ன் சங்கீதா”

“என்னோட மாமா ஒருத்தரு வேலூர்ல இருக்காரு, அங்கிருந்து வெளியாகுறா மனிதம்னு ஒரு வீக்ளிய அவர் தான் நட்த்துறாரு, அங்க வேணும்னா நீங்க போய் கேட்டுப்பாருங்களேன்” என்று சொல்ல 

“சரி சங்கீ, எனக்கும் அனிதா முகத்துல முழிக்காம் இருக்க் முடியும்” என்று சொல்ல சங்கீதா 

“நான் இப்பவே அவருக்கு போன் பண்றேன்” என்று தன் செல்லி இருந்து போன் செய்து பேசினாள். அதன் பின் எங்கள் எதிரே வந்து 

“முத்து நான் எல்லாத்தையும் பேசிட்டேன், அவரு உங்களா உடனே வர சொல்லி இருக்காரு, நீங்க ரெண்டு பேரும் தங்குறதுக்கு அவரே ஒரு எடமும் பார்த்து தரேன்னு சொல்லி இருக்காரு, நீங்க உடனே வேலூர் கெளம்புங்க” என்று கூறி ஒரு பேப்பரில் எதையோ எழுதினாள்.

“இதுதான் அவ்ரோட அட்ரஸ்” என்று என்னிடம் கொடுத்தாள். நானும் ராதாவும் அவ்ர்களிடமிருந்து விடைபெற்று வேலூர் செல்லும் பஸ்ஸி ஏறினோம், பஸ் புறப்பட்ட்து.

“ராதா, நீ எப்படியோ வளர்ந்தவ, என்னால் இப்படி மாத்து துணிகூட இல்லாம்” என்று நான் சொல்லி முடிக்கும் முன்னே அவள் கைகள் என் வாயை மூட 

“சந்தோஷத்துல மட்டும் ஷேர் பண்ணிக்க் ஆயிரம் ரிலேஷன்ஷிப் இருக்கு, ஆனா கஸ்ட்த்துலயும் கூட வாறது புருஷன் பொண்டாட்டி உறவுதாங்க, அப்படி இருந்தாதான் அது உண்மையான பாசம், உண்மையான குடும்பம்” என்று கூறிவிட்டு என்னை பார்த்தாள். என்னையும் அறியாமல் என் கண்ணில் வந்த கண்ணீரை துடைத்துவிட்டு 

“என்ன்ங்க, நாம் எதுக்கு எங்கயோ போகனும், உங்களுக்குன்னு தான் சொந்தமா ஒரு வீடு இருக்கே, நாம் அங்கயே தங்கி இருந்திருக்கலாமே” என்று ராதா கூற 

இருந்திருக்கலாம் ஆனா எப்ப்டி இருந்தாலும் அனிதா முகத்துல் முழிக்கிற மாதிரி தான் வரும், அதனால் தான் சென்னைய் விட்டு போகலாம்னு முடிவெடுத்தேன்” என்று கூற அவள் என தோளில் சாய்ந்து கொண்டாள். வேலூர் வந்து சேர்ந்த்தும் சங்கீதா சொன்ன முகவரிக்கு சென்று பார்த்தேன்.

அங்கு கணபதிராமன் என்பவர் தான் அந்த வார இதழை நட்த்திக் கொண்டிருந்தார். அப்படி ஒரு பத்திரிக்கை வருவதே பலருக்கு தெரியாத நிலையில் தான் அந்த வார இதழ் இருந்து கொண்டிருந்த்து. 

“வாங்க தம்பி, இப்பதான் சங்கீதா எனக்கு போன் பண்ணா, உங்கள பத்தி எல்லாத்தையும் சொன்னா, இந்தாங்க, உங்க வீட்டு சாவி, பக்கத்து தெருவுல் தான் வீடு இருக்கு, போய் கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு வாங்க” என்று என் கையில் சாவியை கொடுத்தார், நானும் ராதாவும் எங்கள் புது வாழ்க்கை துவங்க போகும் புது வீட்டை கண்டு பிடித்து வீட்டு கதவிலிருந்த பூட்டை திறந்தோம், 

வீடு கொஞ்ச்ம சின்னதாக இருந்தாலும் இருவருக்கு போதுமானதுதான். ராதா ஒரு பணக்கார பெண் என்ற எந்த அடையாளாமும் இல்லாமல் வீட்டை பெருக்கி சுத்தம் செய்தாள். எல்லாம் முடிந்த்து. காலை 8 மணிக்கு எங்களிடமிருந்து பொருகளையும் கொஞ்ச்ம வெளியே வாங்கிய பொருட்களையும் கொண்டு பால் காய்ச்சி இருவரும் குடித்தோம். 

அதன் பின் நான் மனிதம் வார இதழ் அலுவலகம் சென்று கணபதி சாரை சந்தித்தேன். 

“வாங்க முத்து. நம்ம வார இதழ எப்பவாவது நீங்க கேள்விப்படிருக்கிறீங்களா” என்று அவர் என்னிடம் கேட்க எனக்கு என்ன் சொல்வது என்று தெரியாமல் 

“இல்ல சார்” என்றேன். “தப்பில்ல தம்பி, இப்படி தான் நம்ம பத்திரிக்க இருக்கு, நீங்க வந்த நேரம் பார்க்கலாம், எப்படி இருக்குன்னு”என்று கூறிவிட்டு என்னை அந்த அலுவலகம் முழுவதும் சுற்றி காட்டினார். 

“சார் எனக்கு ஒரு யோசன சொல்ல்லாமா” என்று நான் கேட்க 

“சொல்லுங்க, தம்பி நல்ல் யோசனையா இருந்தா அத யார் சொன்னாலும் நான் கேட்டுப்பேன்” என்று கூறி ஆர்வமாக கேட்டார். 

“சார், இங்க வேலூர் ஜெயில்ல பல கைதிகள் இருப்பாங்க, இதுவரைக்கும் எத்தனையோ பத்திரிக்கைகல்ல எத்த்னையோ கதைகள் வந்திருக்கும், ஆனா நாம் புதுசா, ஜெயில் கைதிகள சந்திச்சி, அவங்க கதைகள ஏன் வெளியிட கூடாது, இப்ப்தான் எல்லா டிவி சானல்களும் வழக்குகள பத்தி நிகழ்ச்சிகள் போடுறாங்களே, நாம ஏன் அத கதைகளா போட கூடாது” என்றதும் அவர் யோசித்தார், 

“யோசன ரொம்ப நல்லா இருக்கு தம்பி, ஆனா ஜெயிலுக்குள்ள் போய் அவ்ளோ பொருமையா அத கேட்குற தைரியம் யாருக்கு இருக்கு” என்று கேட்க 

“ஏன் சார், நானெ போறேன், இதுவரைக்கும் யார் யாருக்கோ ரிஸ்க் எடுத்திருக்கேன், இப்ப் என் வேலைக்காக ரிஸ்க் எடுக்குறேன்”என்றேன். 




விஜயசுந்தரி 73

என் உடல் நடுங்கிக் கொண்டிருக்க என் முகம் வியர்த்து தொப்பலாக நனைந்திருந்தது. என் தோளில் கைவைத்திருந்த குமரன் என்னை பார்த்து 
“டேய் என்ண்டா, என்னாச்சு, உனக்கு ஏன் உடம்பு இப்டி நடுங்குது, என்ண்டா, ஊட்டி குளிர்ல உனக்கு இப்டி வியர்த்திருக்கு” என்று பதற்றத்துடன் கேட்க எனக்கு என்ன் நடந்தது, எய்ப்போது என்ன் நடக்கிறது என்றே உணர முடியவில்லை. 

அவ்னை பார்த்து முழித்துக் கொண்டிருந்தேன். 
“என்ன் முத்து என்னாச்சு, ஏன் இப்டி வியர்த்திருக்கு, உடம்பு ஏதாவது சரியில்லையா” என்று என் அருகே உட்கார்ந்து கேட்க எனக்கு எதுவும் பேச முடியாத அளவுக்கு நாக்கு மேல் அன்னத்தில் சென்று ஒட்டிக் கொண்ட்து. அதன் பின் மெல்ல அவனுடன் எழுந்து நடந்து எங்கள் ரூமுக்கு சென்று படுத்தேன். நீண்ட நேரம் நான் காட்சிகள் என் கண்ணை விட்டு விலகாமல் அப்படியே இருந்த்து. 

எப்போது தூங்கினேன் என்று எனக்கே தெரியாமல் தூங்கிப் போய் இருந்தேன்.
அடுத்த நாள் காலை கோவை கிளம்ப எல்லா ஏற்பாடுக்ளும் செய்யப்பட்ட்து. இருவரும் அந்த ஏரியாவிலிருந்த ஒரு காரை புக் செய்தோம். அந்த கார் ட்ரைவர் 


“வாங்க சார், போகலாம், இந்த ஹோட்டலுக்கு வரவங்க நெறைய பேர நான் தான் சார் ட்ராப் பண்ணி இருக்கேன்” என்று கும்ரனிடம் கூறிக் கொண்டிருக்க, நான் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருப்பதை பார்த்தவன் 

“என்ன் சார், இவருக்கு உடம்பு ஏதாவது சரியில்லையா” என்று கும்ரனிடம் என்னை காட்டி கேட்டான். அவனும் 

“ஆமா அவனுக்கு ரெண்டு நாளா ஜொரம்” என்று சொல்லி சமாளிக்க இருவரும் காரில் ஏறிக் கொண்டோம். கார் கிளம்பியது. கார் மலைப்பாதையில் பயணித்துக் கொண்டிருக்க அந்த கார் ட்ரைவர் கும்ரனிடம் தொன தொனத்துக் கொண்டே வந்தான். 

நான் அந்த சாலையை கவனிக்க அது அன்று எங்கள் பஸ் வந்த அதே சாலை என்பது புரிந்த்து. சட்டென கும்ரனை பார்த்து 

“கும்ரா இது அதே வழிதான” என்றதும் அவனும் சுதாரித்து 

“ட்ரைவர் வேற ரூட்ல போக முடியாதா” என்றான். 

“இல்ல் சார் இன்னொரு வழியில் வேல நடக்குது, இப்டித்தான் போயாகனும்” என்று காரை மெல்ல் ஓட்டி சென்றான் . நான் அந்த சாலையையும் அங்கிருந்த இயற்கை காட்சிகளையும் பார்த்து ரசித்தபடி சீட்டின் பின்பக்கம் சாய அப்ப்டியே கண் அசந்துவிட்டேன். 

சட்டென கண் திறந்து பார்க்க கார் நின்றிருந்த்து. காரின் முன் பக்க பேனட் திறந்திருக்க ட்ரைவரையும் கும்ரனையும் காணவில்லை, கதவை திறந்து கொண்டு இறங்கி வெளியே வந்து பார்க்க ட்ரைவர் ஏதோ நோண்டிக் கொண்டிருந்தார். நான் கும்ரனை பார்த்து 

“என்னடா என்னாச்சு” என்றதும் 

“ஒன்னுமில்ல்டா, சின்ன ப்ராப்ளம்தான் இப்ப் கெளம்பிடலாம்” என்று கூற 

“ஆமா சார், மலப்பாதையில் கார் ஓட்னா இப்டித்தான் ஆகும், ஆனா என் வண்டி நேத்துதான் சர்வீஸ்க்கு போய்ட்டு வந்துச்சி, என்ன்னு தெரியல, சடனா ப்ரேக் போட்டு நிறுத்துன மாதிரி நின்னு போச்சு” என்று புலம்பியபடியே காரை நோண்டிக் கொண்டிருக்க நான் மெல்ல காருக்கு பக்க வாட்டில் திரும்பினேன். எனக்கு தலை சுற்றிக் கொண்டு வர கண்கள் இருட்டியது. 

அதே இடம், அன்று எங்கள் பஸ் நின்று மேலே இருந்து பாறை உருண்டு வந்து பஸ்ஸின் மேல் விழுந்து பஸ் உருண்டு ஓடிய அதே இட்த்தில் தான் நாங்கள் வந்த காரும் இப்போது நின்று போய் இருந்த்து. ஆனால் அன்று மழை பெய்து கொண்டிருந்த்து, இன்று வெய்யி அடித்துக் கொண்டிருந்த்து. அந்த இட்த்தை பார்த்த்துமே எனக்கு பழைய நியாபங்கள் வர, பண் உருண்டு விழுந்து கிடந்த அந்த இட்த்தை உற்றுப் பார்க்க, அங்கே மங்கலான ஒரு உருவம் நின்று கொண்டிருந்த்து.

நான் மெல்ல் என் கால்களை முன்னால் வைத்து நகர்ந்து அந்த உருவத்தை பார்த்தேன். அது லதாவின் உருவம் தான், அவள் இறக்கும் போது போட்டிருந்த அதே உடையில் இருந்தாள். என்னை பார்த்த்தும் சிரித்தாள். என்னை கை நீட்டி 

“வா, முத்து வா” என்றாள். நான் அவளை பார்த்தபடியே முன்னால் நடந்து செல்ல சாலையின் ஓரம் இருந்த தடுப்புக்கு மிக அருகே சென்றுவிட அப்போது காரை கவனித்துக் கொண்டிருந்த கும்ரன் சட்டென்று தலையை திருப்பி என்னை பார்த்துவிட்டு ஓடி வந்து என் கையை பிடித்து இழுத்தான். நான் அவனை பார்க்க 

“என்ண்டா எங்க போற” என்றான். நான் என் சுயநினைவில் இல்லாமல் 

“டேய் அதோ லதாடா, என்ன கூப்டுறாடா” என்றதும் அவன் என்னை பிடித்து இன்னும் பின்னுக்கு இழுத்துவிட்டு 

“கீழ் பாருடா” என்றான். நான் அப்போதுதான் கீழெ பார்க்க அதளபாதாளம் போனற பள்ளம், கும்ரன் என்னை இழுத்திருக்காவிட்டால் நானும் லதாவுடனே போய் சேர்ந்திருப்பேன். மெல்ல் பின்னால் வந்தவர்களை கார் ட்ரைவர் அப்போதுதான் கவனித்தான். கையை துடைத்துக் கொண்டே 

“என்ன சார், இந்த் இட்த்த அவ்ளோ மெய் மறந்து ரசிக்கிறீங்க” என்றான். 

“ஒன்னுமில்ல், கொஞ்ச வருஷத்துக்கு முன்னால் இங்க ஒரு பஸ் ஆக்சிடெண்ட் நடந்துச்சே, அத பத்தி உங்களுக்கு ஏதாவது தெரியுமா” என்றான் கும்ரன். 

“ஆமா சார் தெரியும், நெறைய காலேஜ் ஸ்டூடென்ட்ஸ் செத்துட்டாங்க” என்று உச்சுக் கொட்டினான். 

“ஆமா சார் அத எதுக்கு கேக்குறீங்க” என்று மீண்டும் எங்களை பார்த்து கேட்க 

“இயற்கை எப்டியெல்லாம் வாழ்க்கைய மாற்றி போட்டுடுது பாருங்க” என்று என்னை ஓரு கண்ணால் பார்த்தபடி கும்ரன் சொல்ல, 

“அட நீங்க வேற சார், இயற்கையும் இல்ல மண்ணும் இல்ல, எல்லாம் திட்டம் போட்டு செஞ்சது” என்று கூறிவிட்டு கார் கதவை திறந்து உள்ளே ஏற சென்றான். அதிர்ச்சியடைந்த நானும் கும்ரனும் அவனை நெறுங்கி சென்று 

“என்ன்ங்க சொல்றீங்க, திட்டம் போட்ட சதியா” என்று எதுவும் தெரியாதவன் போல கும்ரன் கேட்க 

“ஆமா தம்பி, அந்த பஸ்ல போனவங்க யாரையோ கொல்லனும்னே இந்த ஆக்ஸிடெண்ட உருவாக்குனாங்க” என்றான் ட்ரைவர் எனக்கு ஆர்வமும் ஆத்திரமும் பொங்கிக் கொண்டு வர கும்ரன் என் கையை பிடித்து அழுத்தி கண்களால் அமைதியாக் இரு என்பது போல் ஜாடை செய்துவிட்டு மீண்டும் ட்ரைவரை பார்த்து 

“அட பாவிங்களா, ஒருத்தர கொல்றதுக்காகவா, அத்தன பேரையும் கொல்ல சதி பண்ணாங்க” என்று மீண்டும் கேட்க 

“ஆமா தம்பி, இத்தனைக்கும் ஒரு பொம்பள அவளுக்கு எப்டித்தான் மனசு வந்துச்சோ, தெரியல” என்று சொல்லிவிட்டு மீண்டும் காருக்கு முன் பக்கம் சென்றான். எனக்கோ மூளை சூடானது. அனேகமாக் இது லதாவை கொல்ல நட்ந்த சதிதான்.

ஆனால் கொல்ல சொன்னது யார், லதாவை பிடிக்காதவர்கள் தான். அதுவும் ஒரு பெண் என்கிறானே, லதாவை கொல்ல நினைத்த பெண் யார் என்ற கேள்வி என் மூளையில் எழ என் சந்தேகம் முழுவதும் ராதாவின் மேல் பாய்ந்த்து. அவள் தான் என்னை காதலித்தாள். ஆனால் லதாவுக்காக் விட்டு கொடுப்பதாக கூறினாள் கடைசியாக் அவள் இல்லாவிட்டால் தன் காதல் கை கூடும் என்ற எண்ணத்தில் இப்படி செய்திருக்கிறாள். என்று என் மனம் சொல்லிட நான் மீண்டும் அந்த டரைவரின் அருகே சென்று நிற்க குமரன் அவன் வாயை கிளற தொடங்கினான். 

“ஆமா, யாருண்ணே, அவ்ளோ அரக்கத்தனமான பொம்பள” என்று கேட்க 

“அவ யாரோ பெரிய பணக்காரி தம்பி, பேரு கூட என்னவோ சொன்னாங்க, எனக்கு சரியா நியாபகம் இல்லை” என்றதும் எனக்கு என் மனதில் ராதாவா என்று கேட்க நினைக்க கேட்காமல் அமைதியாக இருந்தேன். 

“அது சரி இந்த விஷயம் எப்டிண்ணே உங்களுக்கு தெரியும்” என்று கும்ரன் மீண்டும் கேட்க 

“அது ஒரு பெரிய கத தம்பி, கார் இப்ப் ரெடியாகாது போல், மெக்கானிக் வந்தாதான்” என்று தன் கையை துடைக்க அவன் எங்களிடமிருந்த தப்ப் முயல்வதாக எனக்கு தோன்றியது. சட்டென அப்போது என் பார்வையில் தூரத்தில் இருந்த டாஸ்மார்க் பார் தெரிய, கும்ரனை லேசாக உசுப்ப் அவனும் பாரை பார்த்தான். 

“சரிண்ணே, உங்களுக்கு சரக்கு போடுற பழக்கம் இருக்கா” என்று கும்ரன ட்ரைவரை பார்த்து கேட்க 

“என்ன் தம்பி திடீர்னு” என்றான் அவன் 

“ஒன்னுமில்ல்ண்ணே, கார் ரெடி ஆகுற வரைக்கும் லைட்டா போய் போட்டு வந்தா குளிர் தெரியாம் இருக்குமில்ல அதான், உங்களுக்கு வேண்டாம்னா விட்டுடுங்க” என்றதும் 

“அட அப்டி எல்லாம் இல்ல தம்பி, வாங்க போகலாம், அதோ கட இருக்கு” என்று எங்களுக்கு முன் கிளம்பினான். போகும் போதே மெக்கானிக்குக்கு போன் செய்து வர சொல்லிவிட்டு மூவரும் பாருக்குள் சென்றோம். அந்த பாரில் இருந்த்திலேயே மிகவும் காஸ்ட்லியான பிராணட் பிராந்தியை வாங்கி முன்னால் வைத்த்தும் ட்ரவரின் வாயில் எச்சில் ஊறியது. 

“தம்பி இந்த ப்ராண்டா” என்று ஆர்வமாக பார்க்க 

“எடுத்து ஊத்துங்கண்ணே, எல்லாம் உங்களுக்குதான்” என்று கும்ரன் கூறவும் ஆர்வமாக் தட்டி திறந்தவன் டம்ப்ளரில் ராவாக ஊற்றி பாதி பாட்டிலை அவனே காலி செய்துவிட்டு தள்ளாட்ட்த்துடன் எங்க்ளை பார்த்தான். கும்ரன் என்னை பார்த்தான். எனக்கு கோவமும் வெறியும் பொங்கி வர அவற்றை அடக்கிக் கொண்டு அமைதியாக் உட்கார்ந்து கொண்டிருந்தேன். 


“சார் ரொம்ப தேங்க்ஸ் சார், என் வாழ்நாள்ல இப்டி ஒரு சரக்க இதுவரைக்கும் நான் குடிச்சதே இல்ல சார்” என்று போதை தலைக்கேற தள்ளாடியபடி உளறினான் ட்ரைவர். நான் குமரனை பார்த்து அந்த விஷயத்தை பற்றி கேட்கும்படி சைகை செய்ய அவனும் மெல்ல அவனிடம் பேச ஆரம்பித்தான். 

“ஏண்ணே, சரக்கு போதுமா, இல்ல் இன்னொரு ஆஃப் சொல்லவா” என்றான் 

“போதும் தம்பி, இதுவே போதும்” என்று மிச்சம் இருந்த சைட் டிஷ்ஷை எடுத்து கடித்துக் கொண்டே தள்ளாடிக் கொண்டிருக்க, மீண்டும் கும்ரன் அவனிடம் 

“அது சரிண்ணே, அந்த பஸ் கவிழ்ந்த்து திட்டம் போட்ட சதின்னு சொன்னீங்களே, அத பண்னது யாரு, பண்ண சொன்னது யாருண்ணே” என்று கும்ரன் மெல்லிய குரலில் கேட்க அவ்னோ கொஞ்ச்ம புன்னகையுடன் 

“அது பரம ரக்சியம், எனக்கு மட்டும் தெரிஞ்ச ரகசியம்” என்று கர்வமாக் சிரித்துக் கொண்டே சொல்ல எனக்கு கோவம் மண்டைக்கேறியது, ஆனாலும் கும்ரன் விடாமல் 

“அண்னே உங்களுக்காக் இப்டி ஒரு சரக்கு வாங்கி கொடுத்திருக்கிறோம்,. அதுக்காகவாவது சொல்ல்லாம்ல” என்று கொஞ்ச்ம கெஞ்சுவது போல் கேட்க அவன் கும்ரனை பார்த்து 

“தம்பி, நீ ரொம்ப நல்லவன், எனக்காக் இப்டிபட்ட ஒரு சரக்க வாங்கி கொடுத்திருக்க், உனக்கு சொல்லாம் எப்டி கண்டிப்பா சொல்றேன்” என்று அவனை நெருங்கி வந்தான். குமரனும் அவ்னிடம் ஆர்வமாக நெருங்கி செல்ல அவன் 

“தம்பி அது வந்து அந்த பஸச கவுக்க சொன்னது....” என்று அவன் இழுக்கும்போதெ எனக்கும் கும்ரனுக்கும் ஆர்வம் அதிகமானது. 



“அந்த பஸ்ஸ கவுக்க சொன்னது” என்று அவன் இழுக்க நானும் கும்ரனும் அவனை ஆர்வமுடன் நெறுங்கி செல்ல அவ்னோ என்னை பார்த்து 

“தம்பி நீ ரொம்ப நல்லவன், ஆனா இந்த தம்பிய என்னால நம்ப முடியல” என்று சொல்ல எனக்கு கோவம் தலைக்கேறி சட்டென்று எழுந்து முன்னால் இருந்த காலி பாட்டிலை எடுத்து அந்த ட்ரைவரின் மண்டையில் ஓங்கி ஒரு அடி கொடுக்க் பாட்டில் உடைந்து தூள் தூளாக அந்த ட்ரைவரின் மண்டையிலிருந்து ரத்தம் ஊத்த 

“அய்ய்ய்யோ” ஏன்று கதறிக் கொண்டே எழுந்தான். பாரிலிருந்த எல்லோரும் எங்களையே பார்க்க நான் உடனே 

“ஏண்டா ஒரு கொலைய் பண்னிட்டு யாருன்னு சொல்லாம் அலைய விடுறியா” என்றதும் எழுந்து நின்ற ம்ற்றவர்கள் போலீஸ் போல் இருக்கு என்று கூறியபடி உட்கார்ந்துவிட ட்ரைவர் மண்டையில் ரத்தம் வடிய எங்களை பார்த்தான். 

நான் அவனை பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு பாருக்கு பின்னால் இருந்த இட்த்திற்கு சென்றேன். அவன் 

“ஸார் என்ன் விட்டுடுங்க” என்று கத்தியபடி வந்தான், கும்ரனோ 

“மச்சி, பொருமையா இருடா” என்று என்னை இழுக்க 

“இல்ல்டா இதுக்கு மேல பொருமையா இருக்க முடியாது” என்று அந்த ட்ரைவரை ஒரு மூலையில் தள்ளிவிட்டு அவன் நெஞ்சில் என் ஒரு காலை தூக்கி வைத்து அருகே இருந்த ட்யூப் லைட்டை எடுத்தேன். 

“டேய் சொல்லுடா, யாரு அந்த வேலைய பண்ணது” என்று கேட்க

“எனக்கு தெரியாது சார்” என்றான், நான் கோவத்தில் என் கையில் இருந்த் ட்யூப் லைட்டை அவன் தலையில் ஓங்கி அடிக்க அது உடைந்து வெள்ளை நிற புகை பறக்க மண்டையில் மீண்டும் ரத்தம் வடிய அந்த ட்ரைவர் கத்தினான். 

“டேய் சொல்றியா இல்ல” என்று அருகே இருந்த ஒரு பெரிய உருட்டு கட்டையை எடுத்து ஓங்க 

“அய்ய்ய்யோ சார் சொல்லிடுறேன், என்ன் எதுவும் பண்ணிடாதீங்க” என்று என் காலை பிடித்துக் கொண்டு கதறினான். நான் அவ்னை மெல்ல எழுப்பி நிற்க வைத்து 

“சொல்லு, அந்த பஸ்ச அப்டி பண்ணது யாரு, பண்ண சொன்னது யாரு” என்றதும் அவன் 

“அந்த பாறைய உருட்டி விட்ட்து நாந்தான் சார்” எனறதும் எனக்கும் கும்ரனுக்கும் அதிர்ச்சி. 

“என்ண்டா சொல்ற” என்று இருவரும் ஒரே குரலில் கேட்க 

“ஆமா சார், நான் தான் அந்த் பாறைய உருட்டி விட்டேன் சார்” என்று மண்டையிலிருந்த் வடிந்த ரத்தம் வாயில் தெரிக்க சொன்னான். எனக்கு கைகள் உதறல் எடுக்க மீண்டும் அவன் சட்டையை பிடித்து 

“அந்த பாறைய உருட்டிவிட சொன்னது யாரு” என்றேன். அவன் கண்களில் பயம் தெரிய என்னை பார்த்து 

“அந்த பொம்பள பேரு.....” என்று யோசித்தான். 

“டேய் சொல்றியா இல்லயா” என்று என் கையில் இருந்த கட்டையை அவன் தலையை நோக்கி ஓங்க அவன் கைகளை முன்னால் தடுத்தவாறு 

“அய்யோ சார், அந்த் பொம்பள பேரு எனக்கு நியாபக் இல்ல, ஆனா” என்று தன் சட்டை பாக்கெட்டில் கைவிட்டு தன் செல்போனை எடுத்து நோண்டினான். 

“இதுதான் சார் அந்த பொம்பள” என்று செல்போன் திரையை என்னை நோக்கி திருப்ப நானும் கும்ரனும் அதை பார்த்தோம். இருவருக்கும் கதி கலங்கிப் போனது. அவனை பிடித்திருந்த என் கைகள் தானாக அவனை விடுவிக்க அந்த செல்போனை நான் வாங்கி நன்றாக உற்றுப் பார்த்தேன். 

அந்த செல்போன் திரையில் நாங்கள் பார்த்த்து யாருமல்ல அனிதா தான், அவள் காருக்குள் ஏறும்போது காருக்கு உள்ளிருந்து ட்ரைவரால் எடுக்கப்பட்ட போட்டோ, எனக்கு தலை சுற்றிக் கொண்டு வந்த்து. அந்த் போட்டோவை என்னால் நம்பவே முடியவில்லை,

கும்ரன் மீண்டும் அவனிடம் 

“டேய் உண்மைலயே இவங்க தான் அத பண்ண சொன்னாங்களா, இல்ல நீயே போட்டோ எடுத்து வெச்சிக்கிட்டு கத விடுறியா” என்று கேட்க 

“என்ன் தம்பி இப்டி சொல்றீங்க” என்று செல்போனை வாங்கி அதில் மீண்டும் எதையோ தேடினான். அதன் பின் ஒரு வீடியோவை இயக்கி எங்கள் முன் காட்ட அதில் அனிதா சாலையின் மறுபுறமிருந்து சாலையை கடந்து வந்து இவன் காருக்குள் ஏறுகிறாள். அதன் பின் இவனை பார்த்து 

“ஏன்ன் எல்லா ஏற்பாடும் ரெடியா” என்று கேட்கிறாள். அதற்கு இவன் 

“ரெடிய இருக்கு மேடம், இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல பஸ் கெளம்பிடும், அதுக்கு முன்னால் நான் அந்த எட்த்துக்கு போய்டுவேன். ஏற்கனவே சொல்லிவெச்ச மாதிரி அந்த ரோட ப்ளாக் பண்ண் ஏற்பாடு செஞ்சிட்டேன், எல்லாம் க்ச்சிதமா முடிஞ்சிடும் மேடம்” என்று இவன் கூற அவளும் 

“சரி, இந்த் விஷயம் யாருக்கும் தெரிய கூடாது, தெரிஞ்சா அப்புறம் உனக்கும் ஒரு பாறைய உருட்ட வேண்டி இருக்கும்” என்று கூறி தன் ஹேண்ட் பேகுக்குள் கைவிட்டு ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டு கட்ரை எடுத்து அவனிடம் கொடுக்கிறாள். வீடியோ முடிகிறது. இதை பார்த்த்தும் எங்களுக்கு என்ன பேசுவது என்றே புரியவில்லை.

அனிதா மிகப்பெரிய பணக்காரியாக் இருந்தாலும் ஆணவம் அகங்காரம் இல்லாதவள், நல்ல ம்னம் கொண்டவள் என்று தான் இதுவரை நினைத்திருந்தேன். ஆனால் இப்படி ஒரு காரியத்தை செய்யும் அளவுக்கு அவள் கொடூரமானவள் என்று நினைக்கும்போது எனக்கு இன்னும் அதிகமாக த்லை சுற்றியது. லதாவை திருமணம் செய்துகொள்ள ராதாவுடன் சேர்ந்து என்னை கட்டாயப்படுத்தியவள் அவளே தான் ஆனால் அப்படி சொல்லியும்விட்டு இப்படி லதாவை கொல்ல ஏற்பாடும் செய்திருக்கிறாள் என்று நினைத்தாள் எனக்கு அவள் மேல் கொலைவெறி அதிகமானது. 

அதே நேரம் நடந்த அணைத்தையும் தெரிந்து கொள்ள என் மனம் விரும்பியது. அதனால் ட்ரைவரை பார்க்க அவன் என்னை பயத்துடன் பார்த்து 

“சார், என்ன எதுவும் பண்னிடாதீங்க சார். என்ன் போலீஸ்ல் மாட்டிவிட்றாதீங்க சார், நான் புள்ளகுட்டிகாரன் சார்” என்று என் காலில் விழுந்து அழுதான். நான் மெல்ல் அவன் அருகே உட்காருந்து 

“இதோ பார், நான் உன்ன் எதுவும் பண்ண மாட்டேன், ஆனா அன்னைக்கு ஆரம்பத்துல் இருந்து என்ன நடந்துச்சின்னு எல்லாத்தையும் ஒன்னுவிடாம சொல்லு” என்றதும் 

“சொலிடுறேன் சார்” என்று அன்று நடந்தவற்றை சொன்னான். 

நாங்கள் டூர் சென்ற இரண்டாவது நாள் அனிதா அதே ஊட்டிக்கு வருகிறாள். வந்தவள் ஊட்டியை சுற்றி பார்க்க வேண்டும் என்று இந்த ட்ரைவரை சந்தித்து கேட்கிறாள். அவனும் இவளை பார்த்த்தும் பெரிய பணக்காரி என்றும் இவளிடன் ந்ல்லா கறந்துவிடலாம் என்றும் முடிவெடுத்து ஊரை சுற்றிக்காட்ட சம்மதிக்கிறான். அனிதாவும் ஊட்டியை சுற்றிப்பார்க்க வந்தவள் போல்வே நாங்கள் எங்கெல்லாம் சென்றோமோ அந்த இடங்களுக்கெல்லாம் வந்து என் நடவடிக்கைகளை எனக்கு தெரியாமல் கண்கானிக்கிறாள். 

நானும் லதாவும் ஓரளவுக்கு நெருக்கமாக் இருப்பதை பல இடங்களில் பார்க்கிறாள். ஒரு நாள் அனிதா காரில் சென்று கொண்டிருந்த நேரம் திடீரென்று ஒருவன் காரை நிறுத்துகிறான்., நிறுத்தியவன் இவனை பார்த்து 

“டேய் கோபாலு, நீயாடா” என்று வியப்புடன் கெட்க கார் ட்ரைவர் கோபால் அவனை பார்த்து 

“என்ண்டா சுந்தரம் இங்க என்ன் பண்ற, பார்த்து ரொம்ப நாள் ஆகுதெ, என்ன் சொல்லாம கொல்லாம் ஊட்டிக்கு வ்ந்திருக்க” என்று கேட்கிறான். 

“ஒன்னுமில்ல்டா, சென்னையில இருக்குற ஒரு மெடிக்கல் காலேஜ் பசங்கள் இங்க டூர் கூட்டி வந்தேன், அதான், இங்க வந்து பார்த்தா உன் காரு மாதிரி தெரிஞ்சிதா, அதான் நிறுத்தினேன். கடைசியில பார்த்தா, நீயே தான்” என்று கூற அவன் காருக்குள்ளிருந்த் அனிதாவை பார்த்து 

“என்ண்டா சவாரி போறியா, நான் வேணும்னா அப்புறமா வரட்டா” என்றதும் “

ஆமாண்டா, மேடமும் ஊட்டிய சுத்தி பார்க்க வந்திருக்காங்க” என்றான் கோபால், உடனே சுந்தரம் அனிதாவை பார்த்து 

“மேடம் நானும் இவனும் ரொம்ப நாள் ஃப்ரெண்டு இப்ப்தான் மீட் பண்றோம், கொஞ்ச நேரம் பேசிட்டு வந்திடுரோம்” எனறதும் 

“பரவால்ல கோபால் நீங்க போய்ட்டு வாங்க” என்று அனிதா கூற கோபால் இறங்கி சென்று சுந்தரத்துடன் பேசிக் கொண்டிருக்க அனிதாவுக்கோ எங்கள் பஸ் ட்ரைவரே தானாக தேடி வந்திருப்பது அவள் வேலையை இன்னும் எளிதாக்கிவிட போவதாக எண்ணிக் கொண்டாள். அதே நேரம் அவர்கள் பேசுவதை ஒட்டுக் கேட்க முயன்றாள். 

சுந்தரமும் கோபாலும் காருக்கு கொஞ்ச்ம அருகே இருந்து பேசியதால் அவர்கள் பேசிவது இவளுக்கு ஓரளவுக்கு கேட்ட்து. 

“என்ன் சுந்தரம் ரொம்ப முக்கியமான விஷயமா” என்று கோபால் கேட்க 

“ஆமாண்டா, கோபாலு, சென்னையில் எங்க ஆஃபீஸ்ல இருந்து நான் ஒரு லட்ச ரூபாய திருடிட்டேண்டா, அத எங்க மேனேஜர் கண்டுபுடிச்சிட்டான்” என்று சுந்தரம் சொன்னதும் 

“அய்ய்ய்யோ ஏண்டா அப்டி பண்ண, அப்புறம் என்ன ஆச்சு” என்று ஆர்வமுடன் கேட்க 

“அப்புறம் என்ன அந்த மேனேஜர் நல்லவன்றதால எனக்கு ஒரு வாரம் டைம் கொடுத்திருக்கான், அதுக்குள்ள பணத்த் கொடுக்கலனா, இந்த விஷயத்த ஓனர்கிட்ட் சொல்லி போலீஸ்ல் கம்ப்ளயிண்ட் கொப்பேன்னு சொல்லிருக்கான், ஏற்கனவே ரெண்டு நாள் ஆகிடுச்சி, இப்ப் நான் ஒரு லட்சத்த எப்டி ரெடி பண்றதுன்னு தெரியலடா” என்று அழாத குறையாக சொன்னான். அதை கேட்ட கோபால் 

“என்ண்டா இப்டி பண்ணிட்ட, ஒரு லட்சத்த திருடுற அளவுக்கு உனக்கு என்ன் செலவு” என்று திருப்பி கேட்க 

“என் சின்ன் வீட்டுக்கு ஒட்டியானம், ஜிமிக்கிலாம் வாங்கி கொடுக்க தாண்டா, ரொம்ப நாளா கேட்டுக்கிட்டு இருந்தா, வாங்கி தரலன்னா, அவள ஓக்க மாட்டேன்னு சொல்லி பிளாக் மெயில் பண்ணா, அத்னால் வேற வழியில்லாம ஆஃபீஸ் பண்த்த ஆட்டய போட்டுட்டேன், இப்ப் என்ன் பண்றதுன்னே தெரியலடா, நீ தான் எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணனும்” என்று அவன் கையை பிடித்துக் கொண்டு கெஞ்சினான். கோபாலோ எதையோ யோசித்துக் கொண்டிருந்தான். 

“என்ண்டா நான் கேட்ட்துக்கு பதிலே சொல்லாம எதையோ யோசிச்சிக்கிட்டு இருக்கியே” என்று சுந்தரம் கேட்க 

“ஒன்னுமில்ல்டா, நானெ காருக்கு ட்யூ கட்ட முடியாம் இங்க அல்லாடுறேன், இதுல் நீ வேற ஒரு லட்சம் வேணும்னு சொல்றியே அதான் என்ன் பண்றதுன்னு தெரியலடா” என்றான். அந்த நேரம் அனிதா காரை விட்டு இறங்க 

“என்ன ட்ரைவர் நேரம் ஆகுமா” என்று கேட்க 

“இதோ வந்துட்டேன் மேடம்” என்று சொல்லிவிட்டு சுந்தரத்தை பார்த்து 

“சரி இப்ப் நீ வண்டியில் ஏறு, அப்புறம் பேசிக்கலாம்” என்று சொல்ல சுந்தரமும் கோபாலும் காரில் ஏற அனிதாவும் ஏறிக் கொண்டாள். கார் கிளம்பியது. சுந்தரம் காரின் முன் சீட்டில் இருந்து கொண்டு அடிக்கடி அனிதாவை திரும்பி திரும்பி பார்த்தான்., அவளை பார்க்கும்போதே முகத்தில் பணக்கார் களை தெரிந்த்து. கார் ஒரு பூங்காவிற்கு செல்ல அங்கு நானும் லதாவும் இருப்பதை அனிதா பார்க்கிறாள். 

அவள் கோவம் இன்னும் அதிகமாகிறது. செல்லை எடுத்து ராதாவின் எண்ணுக்கு டயல் செய்கிறாள். ராதா போனை எடுத்து 

“ஹலோ அக்கா” என்றதும்

“ராதா நீ எங்க இருக்க” என்கிறாள். 


“ஹலோ ராதா நீ எங்க இருக்க” என்று அனிதா கேட்டதும் 

“என்னக்கா, நாங்க தான் ஊட்டிக்கு டூர் வந்தோமே, அப்ப ஊட்டியில தான் இருப்பேன்” என்று சொல்ல 

“அது தெரியும், ஊட்டியில் எங்க இருக்க” என்று அனிதா கேட்க 

“எங்க ரூம்ல இருக்கேங்கா, ஏன் என்ன் விஷ்யம்” என்று ராதா பதிலளிக்க 

“ஒன்னுமில்ல், ரூம்ல என்ன் பண்ற, முத்து கூட அப்டியே வெளியில் எங்கயாவது போய்ட்டு வரலாம்ல” என்றதும் 

“அக்கா, முத்துகூட் லதா தான் வெளியில் போகனும், ஏன்னா அவங்க தான் கல்யாணம் பண்ணிக்க் போறாங்க, நான் ஏன் போகனும்”எனறு ராதா கொஞ்ச்ம கோவத்துடன் கேட்க 

“அப்டி இல்லடீ, ஒரு வேல லதா முத்துவ கல்யாணம் பண்னிக்கலைனா....” என்று அனிதா இழுக்கவும் 

“அது எப்டி பண்ணிக்காம் போய்டுவா, அவளுக்குன்னு யாருக்கா, இருக்காங்க, நாம் தான் அவளுக்கு ஒரு வாழ்க்கைய அமச்சி தரணும்” என்றதும் அனிதாவுக்கு கோவம் தலைக்கேறியது ஆனாலும் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் 

“சரி ராதா நான் அப்புறமா போன் பண்றேன்” என்று இணைப்பை துண்டித்துவிட்டு காரை நோக்கி நடந்தாள். அங்கே சுந்தரம் யாரிடமோ போனில் பேசிக் கொண்டிருக்க கோபால் அருகே சோகமான முகத்துடன் நின்றிருந்தான். சுந்தரக் யாரிடமோ கெஞ்சிக் கொண்டிருந்தான். அனிதா அருகே வருவதற்குள் அவன் பேசி முடித்து இணைப்பை துண்டித்துவிடு அருகே இருந்த கோபாலை பார்க்க அவன் 

“என்ண் உங்க மேனேஜரா” என்றான். 

“ஆமாண்டா, எப்ப் காச கட்டப்போற, சீக்கிரம் கட்டு இல்லனா, போலீஸ்ல கம்ப்ளயிண்ட் பண்ணுவேன்னு மெரட்டுறாண்டா” என்று கண்கள் கலங்கிட சொன்னான். கோபாலோ எதுவும் சொல்ல முடியாமல் நினறிருக்க

“டேய் இப்ப் என்ண்டா பணறது” என்று சுந்தரம் அழுது கொண்டிருக்க அனிதா அருகே சென்றதும் அவளை பார்த்துவிட்டு இருவரும் சகஜ நிலைக்கு வந்து காரில் ஏறினார்கள். அனிதா காரில் ஏறிக் கொள்ள கார் கிளம்பியது. சுந்தரமும் கோபாலும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டிருக்க அப்போது அனிதா அவர்களிடம் பேச்சுக் கொடுத்தாள். 

“சுந்தரண்ணா, ஏன் ஒரு மாதிரியா இருக்கீங்க” என்று கேட்கவும் 

“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல மேடம்” என்று சுந்தரம் சமாளிக்க் 

“இல்ல்யே, நேத்தெல்லாம் நல்லா இருந்தீங்க, இன்னைக்கு இவர பார்த்ததுல இருநதுதான் ஒரு மாதிரியா இருக்கீங்க, ஏண்ணா, ஏதாவது பிரச்சினையா, சொல்லுங்க என்னால ஏதாவது ஹெல்ப் பண்ண முடிந்தா கண்டிப்பா பண்றேன்” என்று அனிதா கூறவும் கோபால் காரை ஓரமாக நிறுத்தினா. பின்னால் இருந்த அனிதாவை திரும்பி பார்த்து 

“ஒன்னுமில்ல் மேடம் இவன் என்னோட் க்ளோஸ் ஃப்ரெண்டு ரெண்டு பேரும் மூனு வயசுல இருந்து ஒன்னாதான் வளர்ந்தோம், சென்னக்யில் இவனுக்கு ட்ரைவர் வேல கெடச்சி போய்ட்டான், எப்பவாவது இங்க வந்தா என்ன வந்து பார்ப்பான், இந்த தட்வ பிரச்ச்னயோட வந்திருக்கான்” என்றதும் சுந்தரம் தலை குனிந்து கொண்டான். 

“என்ன் பிரச்சின” என்று அனிதா கேட்க 

“இவன் குடும்ப கஸ்டத்துக்காக கம்பனியில் இருந்து ஒரு லட்ச ரூபாய திருடிட்டு இருக்கான், இவன் வேல செய்ற கம்பனி மேனேஜர் அந்த காச் ரெண்டு நாளைக்குள்ள் கட்டலனா, இவன போலீஸ்ல் புடிச்சி கொடுத்துடுவேன்னு மெரட்டுறாரு, அதான் என்ன பண்றதுன்னு தெரியாம என் கிட்ட் கேட்டான், நானே வண்டிக்கு ட்யூ கூட கட்ட் முடியாம் இருக்கேன், அதான் என்ன் பண்றதுன்னே தெரியாம் ரெண்டு பேரும் முழிச்சிக்கிட்டு இருக்கோம்” என்று கூறி முடித்தான். 

குடும்ப கஸ்டம் என்று அவன் சொல்லும்போது அனிதா தனக்குள் சிரித்துக் கொண்டாள். அதன் பின் அவ்னை நோக்கி 

“அட பாவமே, அவ்ளோ கஸ்டமா” என்று உச்சு கொட்டிவிட்டு இருவரையும் ஒரு சேர பார்த்தவள். 

“நான் உங்களுக்கு ஆளுக்கு அஞ்சு லட்சம் தரேன்” என்றாள். அவள் சொன்னதை கேட்ட இருவரும் வாயடைத்து விக்கித்து அவளை பர்த்து “அஞ்சு லட்சமா” என்று வாயை பிளந்தார்கள். 

“ஆமா, ஆளுக்கு அஞ்சு லட்சம் தரேன், ஆனா அதுக்கு பதிலா நீங்க ரெண்டு பேரும் எனக்கு ஒரு உதவி பண்ணனும்” என்றாள். இருவரும் ஒரே குரலில்

“என்ன் உதவி மேடம்” என்று ஆவலுடன் கேட்க அனிதா காரிலிருந்து இறங்கினாள். அவர்கள் இருவரும் காரிலிருந்து இறங்கி அவளையே ஆர்வமாக் பார்த்துக் கொண்டிருக்க அனிதா சுற்றுமுற்றும் பார்த்தாள். அது ஆள் நடமாட்டம் இல்லாத பகுதி என்பதை உறுதி படுத்திக் கொண்டு சுந்தரத்தின் அருகே வந்தாள். 

“அண்ணே, நீங்க அந்த மெடிக்கல் காலெஜ் ஸ்டூடன்ட்ச தான் டூருக்கு கூட்டி வந்திருக்கீங்க” என்றாள். 

“ஆமா மேடம்” என்று சொல்ல 

“சரி, நீங்க எத்தன வருஷமா பஸ் ஓட்றீங்க” என்று கேட்க அவனும் 

“நான் கிட்ட்தட்ட 10 வருஷமா பஸ் ட்ரைவ்ராத்தான் மேடம் இருக்கேன்” என்றான். 

“அப்ப்டினா ரொம்பநல்லா பஸ் ஓட்டுவீங்க” என்று கேட்க இடையில் புகுந்த கோபால் 

“ஆமா மேடம் ரொம்ப நல்லா ஓட்டுவான். ஊட்டியில்யே பஸ் ஓட்ற ட்ரைவருங்க கூட சில இடங்களல பஸ்ஸ கண்ட்ரோல் பண்ன தெணருவாங்க, ஆனா இவன் அப்படி பட்ட எடங்கள்ள கூட ஃபுல் ஸ்பீட்ல போவான், அந்தளவுக்கு இவனுக்கு எக்ஸ்பீரியன்ஸ் இருக்கு” என்றதும் 

“ஆமா மேடம்” என்று சுந்தரமும் தலையாட்டினான். 

“அப்டின்னா, ஏதாவது ஆக்ஸிடென்ட் சமயத்துல நீங்களும் அந்த பஸ்ல இருக்குற ரெண்டு பேரையும் மட்டும் காப்பாத்தி குதிக்கிற அளாவுக்கு உங்களுக்கு எக்ஸ்பீரியன்ஸ் இருக்கா” என்றதும் கொஞ்ச்ம அதிர்ச்சியும் குழப்பமும் கலந்த முகத்துடன் அவளை பார்த்து 

“என்ன் மேடம் சொல்றீங்க், ஒன்னுமே புடிய்லையே” என்று சுந்தரம் தலையை சொறிந்து கொண்டு கேட்க 

“நான் நேரா விஷயத்துக்கு வரேன், நீங்க் இப்ப ஓட்டிக்கிட்டு வந்திருக்கிற பஸ்ஸ மலப்பாதையில இருந்து உருட்டி விடனும்”என்றதும் இருவரும் உறைந்து போய் நின்றார்கள். ஒருவ்ரை ஒருவர் பார்த்தபடி 

“என்ன் மேடம் இப்டி கொல பண்ண சொல்றீங்களே” என்று சுந்தரம் கேட்க 

“ஆமா மேடம் காசுக்கு ஆசப்பட்டு இத செஞ்சா அப்புறம் ஆயுசுக்கும் கம்பி எண்ணனும்” என்றான் கோபால். 

“அது உங்க சாமர்த்தியம், மாட்டாத மாதிரி பக்காவா ப்ளான் பண்ணி செய்யனும், ஆக்ஸிடென்ட் மாதிரி இருக்கனும், நான் சொல்றவங்களையும் எதுவும் ஆகாம காப்பாத்தனும், அதே நேரம் நாம யாரும் மாட்டவும் கூடாது, அந்த மாதிரி ஒரு பக்கா பிளான் போட்டு செய்ங்க, எல்லாம் நல்லா மட்டும் முடிந்தா நான் ஆளுக்கு அஞ்சு இல்ல பத்து லட்சம் கூட கொடுக்கிறேன்” என்றதும் 

“பத்து லட்சமா” என்று வாயடைத்துப் போய் இருவரும் அவளை பார்க்க 

“என்ன் ஓகேவா” என்று அனிதா கேட்க மீண்டும் இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டு 

“சரி மேடம் சூப்பரா ஒரு ப்ளான் பண்ணிட்டு உங்களுக்கு சொல்றோம்” என்று கூற 

“சரி நான் தங்கி இருக்கிற ஹோட்டல் உங்களுக்கு தெரியுமில்ல, நாளைக்கு காலையில அங்க வாங்க, ப்ளான் என்ன்னு சொல்லுங்க” என்று கூறிவிட்டு காரில் ஏறிக் கொண்டாள் அவள் காரில் ஏறும் நேரம் கோபால் தன் செல் போனில் அவளை அவளுக்கே தெரியாமல் ஒரு போட்டோ எடுத்தான். கார் கிளம்பியது. 

சுந்தரமும் கோபாலும் தலையை பிய்த்துக் கொண்டார்கள். என்ன் செய்வது எப்ப்டி செய்வது என்று அவர்களுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. ஆனால் ஆளுக்கு பத்து லட்சம் என்பது மட்டும் அடிக்கடி அவர்கள் கண்னுக்கு முன்னால் வந்து போனது. அந்த பணத்தை விட்டுவிட கூடாது, எப்படியாவது பணத்தை வாங்கிவிட வேண்டும் என்ற ஆவல் மட்டும் இருவருக்கும் இருந்த்து.

இரவு முழுவதும் உட்காந்து மண்டையை பிளந்து கொண்டு யோசித்தார்கள் விடிய விடிய யோசித்த்தில் ஒன்றும் தோன்றவில்லை. காலையில் சுந்தரம் தன் பஸ் இருக்கும் இட்த்துக்கு சென்றுவிட சுந்தரம் டிவியை போட்டான். அதில் கஷ்மீர் பள்ளத்தாக்கு பகுதியில் மண் சரிவு ஏற்பட்டு ஒரு பஸ் மலையிலிருந்து உருண்டு விழுந்து பலர் மரணம் என்ற செய்தி வந்த்து. அதை பார்த்த்தும் அவன் ம்ண்டையில் பல்ப் எரிய உடனே தன் நண்பன் சுந்தரத்துக்கு போன் செய்தான். 

அவனிடம் தனக்கு தோன்றிய திட்ட்த்தை சொல்ல அவனும் ஒத்துக் கொண்டான். அனிதாவிடம் பேச அழைத்தான். ஆனால் சுந்தரம் கோபாலை மட்டும் சென்றுவர சொல்லிவட கோபால் தன் காரை எடுத்துக் கொண்டு அனிதா இருக்கும் ஹோட்டல் வாசலுக்கு சென்று நின்று அவளுக்காக் காத்திருந்தான். அதற்கு முன் அவனுக்கு இன்னொரு யோசனை தோன்றியது

“இந்த பொம்பளைய நமப முடியாது, நாளைக்கே எல்லாம் முடிந்த்தும் நம்மள மட்டும் கழட்டி விட்டுட்டான்னா என்ன் செய்றது” என்று தனக்குள் கூறிக் கொண்டு தன் செல்போனில் வீடியோ ரெக்கார்டரை ஆன் செய்தான். சரியாக அந்த நேரம் அனிதா ஹோட்டலை விட்டு வெளியே வந்தாள் சாலையை கடந்து நேராக காருக்குள் வந்து ஏறினாள். கோபால் அவளுக்கு தெரியாமல் தன் செல்லை காருக்கு முன்பக்க கண்னாடிக்கு அருகே வைத்துவிட்டு தன் திட்ட்த்தை சொன்னான்.

“மேடம் ஊட்டியில் எப்பவும் விட்டுவிட்டு மழ வரும், அடிக்கடி மண் சரியும், அத் நம்ம திட்ட்த்துக்கு யூஸ் பண்ணிக்கலாம், அதாவது மழ பெய்யிற நேரத்துல பஸ்ச மலப்பாதையில் நிறுத்துறோம், பஸ்ஸுக்கு மேல இருந்து பெரிய பாறைய தள்ளிவிட்டு பஸ்ஸ உருட்டிவிடுறோம், சுந்தரம் பஸ்ல் ரெடியா இருப்பான், நீங்க சொல்றவங்கள காப்பாத்திட்டு அவனும் தப்பிச்சிடுவான்” என்று சொல்ல 


“பரவால்ல, கொஞ்சம் பழய ஐடியாவா இருந்தாலும், ஓகே, ஆனா இது யாருக்கும் தெரிய கூடாது, ஒருவேள தெரிஞ்சா, எனக்கு போலீஸ்லாம் பெரிய விஷயமே இல்ல, உங்கள மாட்டிவிட்டுட்டு நான் தப்பிச்சிடுவேன்” என்றதும் அவன் கொஞ்ச்ம பயத்துடன் 


“எல்லாம் பக்காவா இருக்கு மேடம், வெளியில் தெரிய வாய்ப்பே இல்ல” என்று கூற 

“சரி எல்லாத்தையும் பக்காவா முடிங்க, என்று தன் ஹேண்ட் பேகிலிருந்து ஆயிரம் ரூபாய் நோட்டு கட்டை எடுத்து அவ்னிடம் கொடுத்து 

“இது அட்வான்ஸ் காரியத்த முடிச்சிட்டு மீதிய வாங்கிக்கங்க” என்றதும் அவன் மகிழ்ச்சியுடன் அவளிடமிருந்து காசை வாங்கிக் கொண்டான். 

“மேடம் இன்னைக்கு மதியம் அந்த டூரிஸ்ட் க்ரூப் கெளம்புது, நம்ம் திட்ட்த்த செயல்படுத்தப் போறோம்” என்றான். 

“ஓகே, நான் இப்பவே கோயம்பத்தூர் கெளம்புறேன், ஏன்னா அப்பதான் என் மேல யாருக்கும் சந்தேகம் வராது,நீங்க எல்லாம் முடிஞ்சதும் எனக்கு போன் பண்னுங்க” என கூறிவிட்டு அவனுக்கு தன் மொபைல் நம்பரை கொடுத்துவிட்டு இன்னொரு கார் மூலமாக் கோவை புறப்பட்டாள். 

மதியம் பஸ்கிளமப தயாரான நேரம் மழை பெய்ய ஆரம்பித்துவிட அவர்கள் திட்ட்த்துக்கு இது பெரிய உதவியாக இருநது. கோபால் மலைப்பாதைக்கு கிளம்பினான்.