“இட்லிய அடுக்குற அடுக்கப் பாத்தா கோர்ட்டுல எல்லாருக்கும் கொடுக்கப் போறாப்ல இல்ல தெரியுது” என்றான் கணேஷ். “ம்ம்... மூஞ்சி. கண்ணு வைக்காதீங்க. உங்க புள்ளைக்கும் சேத்துல்ல சாப்பிட வேண்டியிருக்கு” என்றேன் முகத்தைச் செல்லக்கோபமாக வைத்துக்கொண்டு. “அப்படியே எனக்காகவும் ரெண்டு இட்லி சேத்துச் சாப்பிடு” என்றவனை நான் அடிக்கக் கை ஓங்குமுன், சட்டென்று எட்டி நின்று “ஹெஹே” என்றான். அவன் என்ன சொல்ல வருகிறான் என்பது எனக்குத் தெரிந்ததால் மனதுக்குள் மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. இன்றிரவு கண்டிப்பாக ஆட்டம் உண்டு, அவன் விரும்பினாலும் விரும்பாவிட்டாலும். “வாய்தா வாய்தான்ற. நான் ‘வாய் தா.. வாய் தா’ன்னு நைட்டுல கெஞ்ச வேண்டியிருக்கே” என்றவனிடம் “இன்னிக்கு நைட்டு கேட்டுப்பாருங்க. சாங்ஷன் பண்ணாலும் பண்ணுவேன்” என்றேன். “நேரம்டி. நைட்டு வேலைக்குக் காலைலயே மனு போட வேண்டியிருக்கு. விட்டா கோர்ட் ஃபீஸ் ஸ்டாம்ப் ஒட்டச் சொல்வ போலிருக்கே” என்ற கணேஷ் அப்படியே என் இடுப்பில் கைபோட்டு தன் பக்கம் இழுத்து, என் கனத்த முலைகள் அவன் நெஞ்சில் இடிக்க, அணைத்து என் உதட்டில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டான். அந்தநேரம் பார்த்து குழந்தை தொட்டிலில் கால் உதைத்து அழ, “த்சோ த்ச்ச்சோ த்ச்ச்சோ.... அம்மா வந்துட்டேண்டி செல்லம்” என்றபடியே பாலூட்டிவிட்டு கருப்பு மேலங்கியைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு காரை எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினேன். ஆயா வந்தவுடன் குழந்தையை ஒப்படைத்துவிட்டு கணேஷும் பைக்கில் கிளம்பிவிடுவான். கோர்ட்டில் உள்ள என் சேம்பருக்குச் சென்று, சேலைக்குமேல் வக்கீல் உடையையும் கழுத்துப் பட்டையையும் அணிந்துகொண்டு வாய்தாவுக்கு அப்ளிகேஷனைத் தாக்கல் செய்துவிட்டுக் காத்திருக்க ஆரம்பித்தேன். கொண்டுபோன இட்லியைச் சாப்பிட்டேன். என் டர்ன் வரும்போது மதியம் 12 ஆகிவிட்டது. இரண்டு வார வாய்தா வாங்கிக்கொண்டு வீட்டுக்குக் கிளம்பினேன். முதல் வேலையாக பாத்ரூம் சென்று நைட்டியை மாட்டிக்கொண்டு, முலையைக் கழுவிவிட்டு, குழந்தைக்குப் பால்கொடுத்துப் படுக்க வைத்தேன். ரொம்பநாளைக்கப்புறம் வெளியே சென்று வந்ததால் உடலில் கசகசப்பு வந்ததுபோல் உணர்ந்தேன். சாப்பிடுமுன் ஒரு குளியல் போட்டால் என்ன என்று தோன்றவே டவலை எடுத்துக்கொண்டு பாத்ரூமுக்குள் நுழைந்தேன். நைட்டியைத் தலைவழியே உருவி எடுத்தேன். வெறும் பிராவுடனும், பேண்ட்டியுடனும் இருந்த உடல் என் கண்ணுக்கே ஆச்சரிய அழகாகத் தெரிந்தது. குழந்தை பிறந்ததும் இடைவிடாத உடற்பயிற்சியில் வயிறு உப்பாமல் இருந்தது. பிராவை அப்படியே உருவி ப்ளாஸ்டிக் கூடையில் போட்டேன். கால்வழியே பிங்க் நிறப் பேண்ட்டியையும் உருவி எறிந்தேன். வழக்கமாக 34” சைஸ் இருக்கும் என் முலைகள் இன்னும் இரண்டு இஞ்ச் பெரிதாகி என் உடலுக்கு மேலும் அழகு சேர்த்தது. நான் அப்படி ஒன்றும் கலர் இல்லை. ஆனாலும், கருப்பு ரகமும் இல்லை. மாநிறத்துக்கும் கொஞ்சம் கூடுதலான நிறம்தான். குழந்தை பிறந்ததும் உடல் ஒரு சுற்றுப் பெருத்திருந்தது. அதுவும் எனக்கு அழகாகவே இருந்தது. பாத்ரூமில் உள்ள முழு உருவக்கண்ணாடியில் அப்படியும் இப்படியும் திருப்பி என்னையே பார்த்துக்கொண்டேன். உருண்டையான என் முலைகளின் நுனியில் என் முலைக்காம்புகள் கனத்து எப்பொழுது வேண்டுமானாலும் பாலை வெளியேற்றிவிடுவோம் என்று பயம் காட்டிக்கொண்டிருந்தன. சுகப்பிரசவம் என்பதால் ஆபரேஷன் தழும்பு இல்லாத வயிற்றின்கீழ்... இன்னும் கீழே... கருகரு மயிரடர்ந்த என் உப்பலான புண்டை தெளிவான நடுக்கோட்டுடன் உட்கார்ந்திருந்தது. குழந்தை பிறந்ததும் புண்டை ஓட்டை கொஞ்சம் லூசாகிவிடும் என்ற பயம் முதலிலேயே இருந்ததால் கொஞ்சம் அதிகப்படியாக சதை இறுக்க எக்சர்சைஸ் செய்து, கூடுமானவரை புண்டையை இறுக்கமாகவே வைத்திருந்தேன். கணேஷ் கூட ஆச்சரியமாகச் சொல்வான் “எப்படிடி புள்ள பெத்த பிறகும் புண்டையை அப்படியே வச்சிருக்கே?” என்று. என் புண்டையைப் பற்றி எனக்கே கர்வம் வந்தது. முழு நிர்வாணமாக என் உடலைப் பார்க்கையில் எனக்கே மூடு வந்தது. இன்றிரவு கணேஷை உசுப்பேற்றி.... வேண்டாம் வேண்டாம்.... அவனுக்கே மூடு வந்துவிடும் அளவுக்கு முலைகளின் வடிவம் ததும்பித் தெரிய, காம்புகள் குத்திக்கொண்டு நிற்கும்படியாக மெல்லிய நைட்டியைப் போட்டுக்கொண்டு, ஜாதிமல்லியைத் தலையில் சூடிக்கொண்டு அப்படியும் இப்படியும் இரண்டு தடவை நடமாடினாலே பார்ட்டிக்கு மூடு பிய்த்துக்கொள்ளும். என் முலைகளை அப்படியே நைட்டியோடு கசக்கி, பின்னர் நைட்டியை உருவி எறிந்து பால் குடிப்பான். அது என்னவோ என் முலைப்பால் என்றால் அவனுக்கு அப்படி ஒரு இஷ்டம். யாருக்குத்தான் பெண்டாட்டியிடம் பால் குடிக்க இஷ்டம் இருக்காது? காப்பர்-டி வைத்திருப்பதால் அவனை நேரடியாகவே ஓக்கச் சொல்லலாம். அவனுடைய சுண்ணியின் வெதுவெதுப்பில் என்னுடைய புண்டையின் உட்சுவர்கள் எல்லாம் கொதித்துக் கொந்தளிக்கும். மிகவும் உற்சாகமாக ஓத்து என் புண்டைக்குள் கொதிநீர் விடுவான். என் உடலுக்கே வெந்நீர் ஒத்தடம் கொடுத்ததுபோல் ஆகிவிடும். என்னைவிட 10 கிலோ வெயிட் அதிகமான கணேஷின் உடலைச் சுமப்பது அந்த நேரத்தில் தெரியவே தெரியாது. சுண்ணியை என் புண்டைக்குள் திணித்து அவன் என்னை ஆட்கொள்வது அலாதியான சுகம். பாத்ரூமில் இப்படி அம்மணமாக நான் கற்பனையில் இருக்கையிலேயே, என் புண்டையில் இருந்து ரதிநீர் பிரவகிப்பது என் தொடையின் கசகசப்பில் எனக்குத் தெரிந்தது. அப்படியே என் புண்டையின் கீற்றில் என் மூன்று விரல்களினால் ஒற்றியெடுத்தேன். பிசுபிசுப்பான திரவம் விரல்களில் படர்ந்திருந்தது. வாஷ்பேசினில் கையைக் கழுவித் துண்டால் துடைத்தேன். குளிக்கும்போது புண்டையை நன்கு அலசிக்கொள்ளலாம் என்று அந்த ஏரியாவை விட்டுவிட்டேன். நான் பாத்ரூம் ஷவரைத் திறக்குமுன், என் செல்ஃபோன் ஹாலில் ஒலிக்க, அப்படியே அம்மணமாக ஹாலுக்குள் வந்தேன். ஆயாவை அனுப்பிவிட்டதால், குழந்தை மட்டும் தொட்டிலில் தூங்கிக்கொண்டிருந்தது. செல்லை எடுத்து யார் அழைக்கிறார்கள் என்று பார்த்தேன். ‘கண்ணன் காலிங்’ என்று வந்தது. கண்ணன் என்னுடன் +2 வரை படித்தவன். அதன்பின் அவன் கம்ப்யூட்டர் எஞ்சினியரிங் படிக்கச் செல்ல, நான் டிகிரி முடித்து, சட்டம் பயின்று திருச்சியில் வக்கீலாகிவிட்டேன். கண்ணன் கொஞ்சநாள் இந்தியாவில் வேலை செய்துவிட்டு, அழகான உஷாவை (நானும் அழகியென்றாலும், இந்த விஷயத்தில் உஷாமேல் எனக்கு ரொம்பவே பொறாமை) மணந்துகொண்டு, சவுதியில் போய்க் கிட்டத்தட்ட செட்டிலாகிவிட்டான். எப்பொழுதாவது தொலைபேசியில் அழைப்பான். சந்தித்து 4 வருஷம் ஆகிவிட்டது. கடைசியாய் ஒரு பொது நண்பனின் திருமணத்தில் சந்தித்தோம். சமீபகாலமாக ஃபேஸ்புக்கில் என்னை நண்பியாகச் சேர்த்துக்கொண்டு அவ்வப்போது சேட்டிங்கில் வருவதுண்டு. செல்ஃபோன் ஒலித்துக்கொண்டே இருந்தது. காலை அக்செப்ட் செய்தேன். மறுமுனையில் “என்ன வக்கீலம்மா (எடுத்த உடனே லொள்ளு).... என்னாச்சி? இவ்வளவு லேட்டா எடுக்கற. பிசியா?” என்றான் கண்ணன். நான் “பிசியெல்லாம் இல்ல கண்ணன். இப்பத்தான் கோர்ட்டுல இருந்து வந்தேன். ஒரு குளியல் போடலாம்னு நினைச்சேன். உன் கால் வந்திரிச்சி. சொல்லு. உஷால்லாம் சவுக்கியமா?” என்றேன். அம்மணமாக நின்றுகொண்டு கண்ணனுடன் ஃபோனில் பேசுவது ஒருமாதிரியாக இருந்தது எனக்கு. அதற்காக “நீ லைனில் இரு. நான் ட்ரெஸ் போட்டுட்டு வர்றேன்” என்றா அவனிடம் சொல்ல முடியும்? “எல்லாரும் சவுக்கியம்தான். இன்னிக்கு ஈவ்னிங் ஃப்ளைட்டுல ட்ரிச்சி வர்றேன். இருப்பேல்ல?” என்றான். “வெரிகுட் கண்ணன். வீட்டுக்கு எப்ப வர்றே?” என்றேன். “எப்பவும் போல் ஃபெமினாவுலதான் தங்குவேன். எப்ப நீ ஃப்ரீன்னு சொல்லு. வர்றேன். கணேஷ் வந்ததும் சொல்லு. வந்துர்றேன்” என்றான் கண்ணன். “அவரு 7 மணிக்கெல்லாம் வந்துருவாரு. ஹௌ அபவுட் டின்னர்?” என்றேன். “ஏன் சிரமப்படுறே கயல்? எல்லாரும் சேர்ந்து எங்கயாச்சும் வெளிய ஹோட்டல்ல சாப்பிடலாமே?” என்றான். “கைக்குழந்த இருக்கு கண்ணா. அதெல்லாம் சரிப்படாது. வீட்டுலயே சாப்பிடலாம்” என்றேன். “சரி சரி. வீட்டுக்காரர் வந்ததும் கால் பண்ணு. நானும் ட்ரிச்சியில் லேண்ட் ஆனதும் கால் பண்றேன்” என்றான். “என்ன சமைக்கட்டும் கண்ணா? ஹௌ அபவுட் பிரியாணி அண்ட் மட்டன் சுக்கா?” என்றேன். “அதெல்லாம் வேணாம் கயல். மத்தியானம் சாப்பிட்டதுல எதாச்சும் இருந்திச்சின்னா எடுத்து வைய்யி. சூடு பண்ணிச் சாப்பிட்டுக்கலாம். எனக்காக ஸ்பெஷலால்லாம் ஒண்ணும் வேணாம். அத இன்னொரு நாள் நீ நார்மலானவுடனே வச்சிக்கலாம். கீப் இட் சிம்பிள்” என்றான். “மத்தியானம்லாம் ஒண்ணும் மிச்சம் இருக்காது. சரி எதாச்சும் சிம்பிளாச் செய்றேன். வந்து சேரு” என்றபடியே ஃபோனை கட் செய்தேன். மறுபடியும் பாத்ரூமுக்கு ஓடி, அவசரம் அவசரமாகக் குளியல் போட்டேன். கண்ணன் வருகிறான். நல்லபடியாக எதாவது சமைக்கவேண்டுமே என்ற பரபரப்பிலேயே குளித்தேன். உஷாவைவிட நன்றாகச் சமைக்க வேண்டும். இப்படி ஏன் நினைத்துக்கொள்கின்றேன் என்று எனக்கே தெரியவில்லை. இருந்தும் அப்படி நினைக்கச் சொன்னது மனது. மதுரை ஸ்டைல் என்றால் பிடிக்கும் என்று கண்ணன் எப்பவோ சொன்ன ஞாபகம். கோழிக்குழம்பு வைக்கலாம் என்று நினைத்தேன். உடை மாற்றி, கணேஷ்க்கு கால் போட்டேன். கண்ணன் வருவதைச் சொன்னேன். வரும்போது கோழி வாங்கிவரச் சொன்னேன். நான் சொன்னதையெல்லாம் பொறுமையாகக் கேட்ட கணேஷ் “வாங்கிட்டு 5 மணிக்கே வர்றேன். ஆனா, இன்னிக்கு என்னால உன் கோழிக்குழம்பைச் சாப்பிட முடியாது” என்றான். “ஏன்... எதாச்சும் விரதமா?” என்றேன். ”இல்லடி. அவசரமா மும்பை போகணுமாம். ஈவினிங் ஃப்ளைட்ல சென்னை போயி, அங்க இருந்து மும்பை போகணும். டிக்கெட் ரெடி. மூணு நாளைக்குத் தேவையான டிரஸ், மத்தத எடுத்து வையி. மிச்சத்த நேர்ல சொல்றேன். நிறைய வேல இருக்கு கிளம்பறதுக்கு முன்ன” என்றபடியே சலிப்போடு ஃபோனைக் கட் செய்தான் கணேஷ். அப்போ கணேஷ் இன்றிரவு என்னுடன் இருக்க மாட்டானா? என்னுள் எழுந்த ஏமாற்றத்தை அடக்கிக்கொண்டே, அழுத குழந்தையை மடியில் கிடத்திப் பாலூட்டினேன். இரண்டு உறிஞ்சல்களுக்கு அப்புறம், குழந்தை காம்பை விட்டு வாயை எடுத்து வீறிட்டது. ஒருக்கால் பசிக்கவில்லையோ என்று வயிற்றைத் தடவினேன். காலியாகத்தான் இருந்தது.பின்னே ஏன் பால் குடிக்க அடம் பிடிக்கிறது? குழந்தையின் வாயைக் கவனித்தேன். உதடுகள் சிவந்து கன்னிப்போய் வாயோரத்தில் சிறு வெடிப்பு தெரிந்தது. அடடே.. வாய்ப்புண் போல. கணேஷைச் சீக்கிரம் வரச்சொல்லி டாக்டரிடம் அழைத்துச் செல்லவேண்டும். கணேஷுக்கு ஃபோன் அடித்தால் எடுக்கவில்லை. நானே டாக்டரிடம் அழைத்துச் சென்று மருந்து போட்டு வந்தேன். குழந்தை பால் குடிக்காததால் என் முலைகள் கனத்து நெஞ்சே பாரமானதுபோல் உணர்ந்தேன். சாயங்காலம் வந்த ஆயாவிடம் கேட்டேன். ஒரு துணியில் விளக்கெண்ணெய் வைத்துக் கட்டச் சொன்னது ஆயா. செய்து பார்த்தேன். முலை பிசுபிசுத்ததுதான் மிச்சம். வெந்நீர் ஒத்தடம் கொடுக்கச் சொன்னது. செய்தேன். கொஞ்சநேரம் நன்றாக இருக்கவே ஆயாவை அனுப்பிவிட்டுப் படுத்துவிட்டேன். சரியாக 5 மணிக்குக் கோழியுடன் வந்த கணேஷ் “என்ன கயல்விழி இந்த நேரத்துல படுத்துட்ட?” என்றான். சொன்னேன். “அடடே..... ஏன் இப்படி? நான் வேற அவசரம் அவசரமாக் கெளம்பணுமே. இப்ப என்ன செய்ய?” என்றான். “ஆஸ்பத்திரிக்கு யாராச்சும் துணைக்கு வேணுமே. ஆயாவும் அவங்க மக வீட்டுக்கு மணச்சநல்லூர் போயாச்சு” என்றேன். “கண்ணன் வர்றார்ல. கூட்டிட்டுப் போ” என்றான் கணேஷ். “இந்த மாதிரி மேட்டர வச்சிக்கிட்டு அவன எப்படிக் கூடக்கூட்டிட்டுப் போறது?” என்றேன். “அட.. அவரா அவுத்து வைத்தியம் பாக்கப்போறாரு. சும்மா ஒரு துணைக்குத்தானே” என்றான் கணேஷ். அதுவும் சரிதான் என்று ஒத்துக்கொண்டேன். கணேஷ் கிளம்பிய சிறிது நேரத்தில் கண்ணனிடமிருந்து ஃபோன் திருச்சி வந்துவிட்டதாக. “வந்துட்டேன் கயல். ரூம்ல போயி வெயிட் பண்றேன். கணேஷ் வந்ததும் கால் பண்ணு” என்ற கண்ணனை இடைமறித்து “இல்ல கண்ணா. ரூமுக்குப் போகாதே. நேரா இங்க வந்துரு. நான் ஆஸ்பிட்டலுக்குப் போகணும்” என்றேன். பதற்றமான குரலில் “ஏன் கயல்? என்னாச்சு? யாருக்கு உடம்பு சரியில்ல?” என்றான் கண்ணன். “அப்படியெல்லாம் சீரியஸா ஒண்ணுமில்ல. எனக்குத்தான் செக்கப். வா” என்றேன். “நீ கெளம்பி இரு. 20 நிமிஷத்துல வந்துருவேன். இதே கார்ல ஆஸ்பிட்டல் போயிரலாம்” என்றான். சரியென்று கிளம்பி ரெடியாக இருந்தேன். கண்ணனின் கார் வந்தது. சிரித்துக்கொண்டே இறங்கி, சிநேகமாய் “ஹாய் கயல்” என்றபடியே கை குலுக்கினான். ஜீன்ஸும், டி-ஷர்ட்டும் அணிந்திருந்தான். நாசியை உறுத்தாத மெல்லிய சேனல் செண்ட்டின் வாசம் காற்றில் தவழ்ந்தது. என் கையிலிருந்த குழந்தையை வாங்கிக்கொண்டு நான் காரில் ஏறியதும் என் மடியில் கிடத்தி என் அருகிலேயே உட்கார்ந்தான். என்னவோ கண்ணனைப் பார்த்ததும் மனதில் ஒரு உற்சாகம் தொற்றிக்கொண்டதுபோல் உணர்வு. அவனுடைய அருகாமை எனக்குள் தனிமையை விரட்டியிருந்தது. விசாரிப்புகள் முடியவும், ஆஸ்பத்திரி வரவும் சரியாக இருந்தது. என்னுடன் நடந்துகொண்டே,“என்ன விஷயம் கயல்விழி? ஏன் திடீர்னு ஆஸ்பத்திரிக்கு?” என்று கேட்ட கண்ணனிடம் “அதெல்லாம் லேடீஸ் ப்ராப்ளம். ஜஸ்ட் குழந்தையை வச்சிக்கிட்டு வெளிய ஒக்காரு” என்றேன். “ஒஹோன்னானாம். நீங்க ரெண்டுபேரும் கேர்லெஸ்சா இருந்து மறுபடியும் நீ ப்ரெக்னெ....” என்று கண்ணன் சொல்லிமுடிக்குமுன், அவன் தோளில் இடித்து “அதெல்லாம் இல்ல. கொஞ்சநேரம் வாய மூடிட்டி வா” என்றேன். “நேரம்டா “ என்றபடியே குழந்தையை வாங்கிக்கொண்டு கண்ணன் வெயிட்டிங் ஹாலில் உட்கார, நான் என்னுடைய வழக்கமான ஜைனக்காலஜிஸ்ட்டைத் (மெடிக்கல் லைனில் இந்த ’ஸ்ட்டு’களின் பெயர்களை வாயில் நுழையிற மாதிரி எளிதாகவே வைக்கமாட்டார்களா? ஆர்த்தோபெடீஷியன், பீடியாட்ரீஷியன், ஆஃப்தால்மாலஜிஸ்ட், ஜைனக்காலஜிஸ்ட், நெஃப்ராலஜிஸ்ட், நியூராலஜிஸ்ட், டெர்மட்டாலஜிஸ்ட், ஆங்காலஜிஸ்ட், ரேடியாலஜிஸ்ட், அனெஸ்தெடிஸ்ட்,... ஸ்ஸப்பா.... இருக்கிறதிலேயே ஈஸியானது டெண்டிஸ்ட்தான். அதுக்காக டெய்லி பல் டாக்டர்கிட்டயேவா போயிப் பல்லக் காட்டிட்டிருக்க முடியும்?) தேடினேன். அந்தம்மா சென்னைக்குப் போயிருக்கிறார் என்று சொன்னார்கள். அதற்குப் பதிலாக அடுத்த ஆஸ்பத்திரியில் இருந்து கடனாக வந்திருந்த ஒரு டாக்டரம்மா என்னை செக் செய்தார். ரவிக்கையையும், பிராவையும் அவிழ்த்துப் படுக்கவைத்து என் முலையை விரல்களால் கிட்டத்தட்ட ஸ்கேனும் எக்ஸ்-ரேயும் செய்து “ஒண்ணும் பிரச்னையில்லை. க்ரீம் இருக்கு. டெம்பரரி ரிலீஃப்தான் தரும். அடுத்தடுத்து பால் கொடுத்த ரொட்டீன்ல பால் வந்து கட்டிக்கும். பால் வராமச் செய்ய மருந்து கொடுத்தா, அது பிரச்னைல கொண்டுபோய் விட்டுரும். இதுக்குன்னே பம்ப் விக்குது. அத வச்சி பாலை பாட்டிலில் சேவ் பண்ணி ஃப்ரிட்ஜ்ல வச்சிக்கோங்க. லைட்டா சூடு பண்ணிக் குழந்தைக்குச் சங்குல குடுங்க. குழந்தைக்கு வாய்ப்புண்ணுக்கு மருந்து தர்றேன். ரெண்டுநாள்ல எல்லாம் நார்மலாயிடும்” என்றார் டாக்ரம்மா. “என்னது... பம்ப்பிலேயா? (இது என்ன கார்ப்பரேஷன் குழாயாம்மா லொடுக்கு லொடுக்குன்னு அடிச்சி தண்ணிய வெளியேத்த?) “ என்றேன் தயக்கமாக. “அது பரவாயில்லைம்மா” என்று என்னிடம் ஃபீஸ் வாங்கிக்கொண்டு அனுப்பினார். நான் வெளியேறி, கண்ணனிடம் இருந்து குழந்தையை வாங்கிக்கொண்டேன். கிளம்ப இருக்கையில் வெளியே வந்த நர்ஸ் “சார், உங்களை டாக்டரம்மா கூப்பிடறாங்க” என்றாள். “என்னது? என்னயவா?” என்று விழித்தான் கண்ணன்.
“போ கண்ணா. எதாச்சும் மருந்து கிருந்து எழுதித் தருவாங்களா இருக்கும். போயி என்னன்னு கேட்டுட்டு வந்திரு” என்றபடியே உட்கார்ந்தேன். கண்ணன் சென்றான். ஐந்தே நிமிடத்தில் முகம் சிவந்துபோய் வெளியே வந்தான். என்னவென்று கேட்டேன். “ஒண்ணும் இல்ல. எல்லாம் உன்கிட்டச் சொன்னதைத்தான் என்கிட்டயும் ரிப்பீட் பண்ணாங்க. கெளம்பு” என்று சொல்லி, மருந்தை ஃபார்மஸியில் வாங்கிக்கொண்டு வந்தான் (அந்த பம்ப் உட்பட). காரில் திரும்பினோம். வீடு திரும்புகையில் இரவு மணி 7 ஆகிவிட்டது. ”இங்கேயே இருந்துரு கண்ணா” என்று நான் சொல்லவும், காரை செட்டில் செய்து அனுப்பினான். “இனிமேல்தான் சமைக்கணும் கண்ணா” என்று சமையலறைக்குக் கிளம்பினேன். “நீ பேசாம ஒக்காரு. நான் குக் பண்றேன் இன்னிக்கு. என்ன இருக்கு வீட்டுல?” என்று கிச்சனில் நுழைந்தான் கண்ணன். “என் வீட்டுக்கு வந்துட்டு நீ சமைக்கறதாவது. பேசாமப் போயி ஒக்காரு” என்று அவன் முழங்கையைப் பிடித்து இழுத்தேன். “அட... நான் நல்லாச் சமைப்பேன் தாயி” என்றான், அவனும் விடாப்பிடியாக. ”என்னவோ செய் போ. கோழி ஃப்ரிட்ஜ்ல இருக்கு. வேற என்னென்ன வேணும்னு கேளு. எடுத்துத் தர்றேன். மளமளவென்று மசாலாக்களின் லிஸ்ட்டை அவன் கொடுக்க, நான் அவற்றை எடுக்க உள்ளே நுழைய, “எடுத்து வையி கயல். நான் வெளிய போய் ஒரு தம்மப் போட்டுட்டு வந்துர்றேன்” என்றான் கண்ணன். “இன்னும் அத விடலயா நீயி” என்றபடியே நான் கிச்சனுக்குள் செல்ல, ”ம்ஹும்... அது என்னய விடல” என்றபடியே அவன் வாசற்படிக்குச் சென்றான். நான் பொருட்களை எடுத்து வைக்கவும், அவன் உள்ளே நுழையவும் சரியாக இருந்தது. தன்னுடைய பெட்டியைத் திறந்து நீலநிறக் கட்டம்போட்ட லுங்கியைக் கட்டிக்கொண்டு சட்டையை அவிழ்த்து, கட் பனியனுடன் கிச்சனுள் நுழைந்தான். “லைட்டாத் தொப்பை போட்டிருச்சு கண்ணா” என்றேன். “கொஞ்சம்தானே. பரவாயில்ல. விடு” என்றான் கண்ணன். “அதுவும் ஒரு அழகுதான்” என்றேன். என்னதான் செய்கின்றான் என்று பார்ப்போமே என்று நானும் கிச்சனில் போய் நின்று கொண்டேன். கோழியைத் துண்டுகளாக நறுக்கி, அத்துடன் மிளகாய்த்தூள், மல்லித்தூள், கறிமசால்தூள், சோம்புத்தூள் கொஞ்சமாக நல்லெண்ணெய், உப்பு சேர்த்துப் பிசைந்தான். இந்தக் கலவை ஊறிய இடைவேளையில் மீண்டும் ஒரு தம் அடித்து வந்தான். வாணலியில் கொஞ்சம் பட்டை கிராம்பு போட்டு, இஞ்சி பூண்டு பேஸ்ட், கொஞ்சம் வெங்காயம் போட்டு வதக்கி, அவை பாதி வறுபட்டதும் கோழி-மசாலாக் கலவையைச் சேர்த்து வதக்க ஆரம்பித்தான். கோழியில் வரும் நீரிலேயே வேகவேண்டும் என்று ‘பண்டுதம்’ சொன்னான். கோழி வேகவேக வீடெங்கும் மணம் வீசி, பசியைத் தூண்டியது. நான் ஒரு ஓரத்தில் குக்கரில் சாதம் வைத்தேன். கண்ணன் முழங்கால்வரை லுங்கியை மடித்துக் கட்டியிருந்தான். அவன் கெண்டைக்கால்களை எதேச்சையாகப் பார்த்தேன். இடதுகாலில் இருந்த சிறிய பிறைவடிவத் தழும்பைப் பார்த்தபடியே “கண்ணா.... இது ஸ்கூல் மரத்துல மாங்கா பறிக்கும்போது கீழ விழுந்து அடிபட்டதுல வந்ததுதானே?” என்றேன். “ஆமாம் கயல். கரெக்டா ஞாபகம் வச்சிருக்கியே” என்றான் கண்ணன். தழும்பைப் பார்க்கையில் கொஞ்சமே புசுபுசுவென்று முடி படர்ந்திருந்த அவன் கெண்டைக்கால்களைக் கூடுதலாகக் கவனித்தேன். பின்பக்கம் கெண்டைக்காலின் மேலே அவனுடைய தொடை தொடங்கும் இடம் கொஞ்சம் தெரிந்தது. கண்ணை முன்னால் ஓடவிட்டேன். முன்பக்கத் தொடை ‘நான் இன்னும் கொஞ்சம் மேலே அகலமாக ஆகப்போகிறேன்’ என்று சொல்வதுபோல் விரிந்து மேல்நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தது. பாதத்தில் சீராக நகம் வெட்டப்பட்ட செழுமையான விரல்கள் தெரிந்தன. சாக்ஸை நாள் முழுவதும் போடுவதால், பாதம் மட்டும் பளிச்சென்று தெரிந்தது. மேலே கவனித்தேன். சுருட்டை முடி. மெல்லிய புருவங்கள் பெண்களுக்கு த்ரெட்டிங் செய்ததுபோல் இருந்தன. சிறிய கண்கள் அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தன சமையல் மேடையை நோக்கி. கூர்மையான மூக்கின் கீழ், மேலுதட்டைக் கொஞ்சமாக மறைக்கும் மீசை. கீழுதட்டை அடிக்கடி அவன் நாக்கால் நீவிக்கொள்ளும் அதே மேனரிஸம் இன்னும் அவனை விடவில்லை. கையின் இரு மோதிர விரல்களிலும் மோதிரம் போட்டிருந்தான். மெல்லிய மைனர் செயின் கழுத்தில் தவழ்ந்து கொண்டிருந்தது. இடது கையில் மெட்டல் செயினுடன் ரேடோ வாட்ச் போட்டிருந்தான். ‘பனியனை மீறிய அவனுடைய மார்பகப் புடைப்பும், காம்பின் நுனியின் துருத்தலும் தெரிந்தன. ’உஷாவின் கணவனை நாம் இப்படி ரசித்துக்கொண்டிருக்கிறோமே’ என்று உள்ளுணர்வு சொல்லிக்கொண்டே இருந்தது. ‘அதெல்லாம் பரவாயில்லை. உஷா இவனைப் பார்க்கும் முன்பே இவனை எனக்குத் தெரியுமே’ என்று மனதின் மறுபக்கம் பதில் அளித்தது. எல்லார் மனதிலும் இப்படிக் கோர்ட் போல வாதி-பிரதிவாதி வாக்குவாதங்கள் நடந்துகொண்டே இருக்கும்போல. ஏதோ ஒரு வாதம் ஜெயிக்கத்தானே வேண்டும்? “கயல்... இந்த வாட்சைக் கழட்டி ஹால்ல வையேன்” என்றான் கண்ணன். மெட்டல் ஸ்ட்ராப்பை விடுவித்துக் கையில் கொண்டு போய் ஹாலில் கப்போர்டில் வைத்தேன். வாட்சின் கதகதப்பு கண்ணனையே நான் தொட்டுக்கொண்டிருப்பதுபோல் நினைக்க வைத்தது. வாட்சை எடுத்துப் போட்டுப் பார்த்தேன். நீலநிற டயலில் இரண்டு நேரங்கள் காட்டிக்கொண்டிருந்தது வாட்ச். இந்தியா மற்றும் சவுதி நேரங்கள். ம்ம்.... உலகப்பந்தில் இரண்டரை மணிநேர இடைவெளியில் இருந்து கொண்டிருந்த இருவரும் இதோ ஒரே வீட்டில் இருக்கிறோம். இந்த நெருக்கமும் வாய்ப்பும் மீண்டும் அமையுமா? ஏன் அமைய வேண்டும்? ஏன் இப்படித் தாறுமாறாக யோசிக்கிறேன்? எனக்கு உதவுவதற்குத்தானே அவனைச் சீக்கிரம் வரச்சொன்னேன்? ஏன் இப்படி அடுக்காகக் கேள்விகள் என் மனதில்? “ஹலோ கயல்விழி. என்ன யோசனை அப்படி? கசகசன்னு இருக்கு. நான் குளிச்சிட்டு வர்றேன். டவல் இருந்தாக் கொடு” என்றான் கண்ணன். அலமாரியில், கணேஷின் டவலை ஒதுக்கிவிட்டு, நான் வழக்கமாகப் பயன்படுத்தும் டவலைக் கண்ணனிடம் கொடுத்தேன். கண்ணனின் வாசனை என் டவலில்தான் ஏறட்டுமே என்று எனக்கு ஏன் தோன்றியதோ தெரியவில்லை. “அப்படியே துணி துவைக்கும் சோப் இருந்தாக் குடு. பனியன் ஜட்டியத் துவைச்சிப் போடணும்” என்றான். “வேணாம். அப்படியே வச்சிரு. வாஷிங் மெஷினில் போட்டுர்றேன். காலைல காஞ்சிரும். உள்ள இருக்கிற ஸிந்த்தால் சோப்பை யூஸ் பண்ணிக்கோ” என்றேன். அது என்னுடைய சோப். 10 நிமிஷத்தில் குளித்து வெளியே வந்தான். டைனிங் டேபிளில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டோம். நான் இதுவரை சுவைத்திராத பாணியில் அருமையான கோழிக்குழம்பு வைத்திருந்தான். சாதம் எப்படி உள்ளே போனது என்றே தெரியவில்லை. நான் பாத்ரூம் சென்று அழுக்குத் துணிகளை எடுத்து வாஷிங் மெஷினில் போட்டேன். கண்ணனின் பனியனும் ஜட்டியும் பாத்ரூமில் உள்ள காலி வாளியில் கிடந்தன. என்ன தோன்றியதோ தெரியவில்லை.... என் முலைகளோடு பனியன் ஜட்டியை ஒரே ஒரு நொடி சட்டென்று அணைத்துக்க்கொண்டேன். அப்படியே அவற்றை வாஷிங் மெஷினில் தூக்கிப்போட்டு மெஷினை ஆன் செய்தேன். என் பாவாடை பிரா ரவிக்கை சேலை நைட்டியுடன் கண்ணனின் ஜட்டியும் பனியனும் சேர்ந்து சுழல்வது வட்டக் கண்ணாடியின் வழியே தெரிந்தது. அது எனக்கென்னவோ கண்ணனே என்னைக் கட்டிப் புரள்வதுபோல்.... இல்லை இல்லை.... நானே கண்ணனைக் கட்டிப் புரள்வதுபோல் தோற்றமளித்தது. என் தொடையிடுக்கில் வெதுவெதுவென்று ஆவதும், நைட்டியினுள் காம்பு புடைப்பதும் தெரிந்தன. எதற்காக இரண்டும் பந்திக்கு முந்துகின்றன? விருந்து வைத்தவனுக்கே விருந்து வைக்கவா? சட்டென்று நெஞ்சு பாரமானது. பால் நன்றாகக் கட்டிக்கொண்டது போல. முலைகளில் தொடங்கி, நெஞ்சுக்கூடு தொட்டு, தோள்பட்டை, அக்குள் வரை வலி பரவியது. அவஸ்தையாய் நெளிந்தேன். கண்ணன் இதைக் கவனித்து “என்ன கயல்? டாக்டர் சொன்னதைச் செய்யேன்” என்றான். “உன்கிட்ட என்ன சொன்னாங்க அவங்க?” என்றேன். சட்டென்று முகம் வெளிறிய அவன் “மொதல்ல போயி அவங்க உன்கிட்டச் சொன்னதச் செய்” என்று என்னை பெட்ரூமுக்குள் அனுப்பிக் கதவைச் சாத்தினான். நான் ஒரு பாட்டிலைப் பம்ப்பில் பொருத்தி, அதன் அடுத்த முனையை முலையில் பதித்து பம்ப் செய்ய ஆரம்பித்தேன். முனையில் ஹார்ன் மாதிரி இருந்த அதை நான் அமுக்க அமுக்க, புனல்போன்ற அடுத்த முனை வேக்குவம் க்ளீனர் போல் என் முலையைக் கவ்விக்கவ்வி எடுக்க, கொஞ்சமாகப் பால் குழாய் வழியே வெளியேறி பாட்டிலில் இறங்கியது. இருந்தாலும் இந்த இயந்திர கதியான பால் உறிஞ்சல் எனக்குக் கொஞ்சம்கூடப் பிடிக்கவில்லை. மிஷினைக் கழற்றிவிட்டு அப்படியே படுக்கையில் விழுந்தேன். என் நைட்டி நனைந்து அறையில் பால்மணம் வீசியது. கண்ணன் ஹாலில் சேனல் மாற்றி மாற்றிப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பது கேட்டது. கொஞ்சநேரத்தில் உடையைச் சரிசெய்து வெளியே வந்தேன். முலைகள் இன்னும் பாரமாகவே இருந்தன. கண்ணனுக்குப் பக்கத்தில் சோஃபாவில் உட்கார்ந்தேன். ”என்ன கயல்விழி. ஆச்சா? ஹௌ டு யு ஃபீல் நௌ?” என்றான். “ம்ம்”. “வலி குறைஞ்சிருச்சா?” என்றான். மீண்டும் “ம்ம்” என்றேன். “இப்படி எதுக்கெடுத்தாலும் ம்ம்னு சொல்றத எப்ப விடப்போறியோ?” என்றான். அடுத்தும் “ம்ம்” என்றேன். “கடுப்பேத்துறார் மை லார்ட்னு சொல்லலாம்னு வருது. ஒன்னயயெல்லாம் என்ன செய்றது?” என்றான் கண்ணன் நிஜமாகவே கடுப்பாக. “டாக்டரம்மா உன்கிட்ட என்ன சொன்னாங்க?” என்றேன். “அவங்க சொன்னாங்க ஆயிரம். இப்ப அதுக்கென்ன?” என்றான். “டாக்டர்கிட்டயும் வக்கீல்கிட்டயும் உண்மையை மறைக்கக் கூடாது. நீ டாக்டர் சொன்னதையே வக்கீல்கிட்ட மறைக்கப் பாக்குற. தப்புப்பா. சொல்லிடு” என்றேன். ”இதோ ஃப்ளாஷ்பேக்காவே சொல்லிடறேன்” என்றான் கண்ணன். ”ஹேவ் யுவர் சீட் யங்மேன்” - இது டாக்டர். “தேங்க்ஸ் டாக்டர். என்னய எதுக்கு???” - இது நான். “இங்க பாருங்க சார். நான் ஓப்பனாவே சொல்லிடறேன். ப்ரெஸ்ட்ல பால் வெளியேறுறது வெறும் ஃபிசிக்கல் சமாச்சாரம் இல்ல. கொஞ்சம் எமோஷனலானது. ஒரு பசுமாடு பால் கறக்கறதுக்கே நாம கொஞ்ச நேரம் கன்னுக்குட்டியப் பால் குடிக்க விடுறோம்” - இது டாக்டர். “அதுக்கு நான் எப்படி.... நான் அவங்க கூட.....” - இது நான். “உஷ்ஷ்ஷ்.... கவனமாக் கேளுங்க. நான் ஒரு பம்ப் வாங்கச் சொல்லி எழுதியிருக்கேன். சிலபேருக்கு அது ஒத்துப்போகும். பால் வெளியேறிடும். இல்லாட்டி நீங்கதான் ஹெல்ப் பண்ணனும். நீங்க மெஷினை ஆப்பரேட் பண்ணுங்க. மிஷின் ஒத்துவராட்டி நீங்களே டைரக்டா...” - இது டாக்டர். “டாக்டர். நான் சொல்றதைக் கொஞ்சம் கேளுங்க” - மீண்டும் நான். “என்னதான் நான் டாக்டரா இருந்தாலும் நான் ஒரு லேடி. ஒரு லெவலுக்கு மேல சொல்லமுடியாது. புரிஞ்சிக்கோங்க. ப்ளாட்தான் நான் சொல்ல முடியும். கதை வசனமெல்லாம் எழுதிக்கொடுத்திட்டிருக்க முடியாது. கெளம்புங்க கெளம்புங்க” - கடைசியாய் டாக்டர். “படவா.... இவ்வளவு சொல்லியிருக்காங்க. நீ பாட்டுக்கு அமுங்கிணி மாதிரிக் கமுக்கமா ஒக்காந்து டிவி பாத்துட்டிருக்கே. நான் உள்ள அவஸ்தைப்பட்டுக்கிட்டிருக்கேன்” என்றேன். “ஹேய்.... அதுக்கு இப்ப பண்ணனும்கிற?” என்றான் கண்ணன். “ஊரு ஊராய்ப் போய் போடுற மாதிரிக் கதையெல்லாம் எழுதற. பக்கத்துல நின்னு நான் வெத்தல பாக்கு வச்சி அழைக்கிறேன். ரொம்ப பிகு பண்றயே” என்றேன். “ஐயோ.. அதெல்லாம் கதைக்காக தாயி. அத வச்சிக்கிட்டு இப்படி பாயிண்ட் ப்ளாங்க்ல வச்சி மெரட்டலாமா?” என்றான் கண்ணன். அவன் உண்மை சொல்கிறானா கதை விடுகிறானா என்று என்னால் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. வக்கீல் என்கிற முறையில் நானே ஒரு குறுக்கு விசாரணை செய்யலாம்தான். ஆனால், அதற்கு நேரமில்லை. அவன் மீசையை விரலால் இழுத்து “டேய் உண்மையைச் சொல்லு. கிச்சன்ல நான் நிக்கும்போது சைடா என் பால்ஸைப் பாக்கல?” என்றேன். அவன் என் விரல்களை லாவகமாக விலக்கியபடி “காட்டினாப் பாக்க மாட்டாங்களா?” என்றான். “ஹெல்ப் பண்ணக் கூப்பிட்டா மட்டும் வர மாட்டீங்களாக்கும் துரை?” என்றேன். “இப்ப என்ன செய்யணும்? பால பம்ப் செய்யணும் அவ்ளோதானே?” என்றான். “பம்ப்னா நாங்க பண்ணிக்க மாட்டமா? வா” என்றேன். ”இது எதுலபோயி முடியப்போகுதுன்னு தெரியல” என்றபடியே வந்தான். “எனக்குத் தெரியும். பேசாம வா. என்னமோ இஷ்டமே இல்லாதவன் மாதிரி... ரொம்பத்தான்...ஹாங்” என்றபடியே உள்ளே சென்று என் நைட்டியின் முன் ஜிப்பை இறக்கி, இறுக்கமான பிராவினுள் இருந்து ஒரு முலையை மட்டும் கைத்தாங்கலாக வெளியே எடுத்தபடியே கண்ணனின் முகத்தைப் பார்த்தேன். “படவா.... என்னமோ மிட்டாய்க்கடையைப் பாக்கற மாதிரிப் பாத்துக்கிட்டு பிகுவா பண்ற பிகு” என்று நினைத்துக்கொண்டு ”வா.... வந்து பால வெளிய எடு” என்றேன். கண்ணன் பார்வை பட்டதுமே என்னுடைய முலை சிலிர்த்துக்கொண்டு காம்பில் புடைப்பை உண்டுபண்ணியது. “கையால பண்ணி விடவா?”. “ட்ரை பண்ணு”. கண்ணன் என் முலைகளை ஆர்வமாகப் பார்த்துக்கொண்டே முலைக்காம்பில் விரல் பதித்துத் திருகினான். “இதென்ன பால் பாட்டிலா? என்னமோ மூடியக் கழட்டுற மாதிரித் திருகிறியே. அழுத்திப் பீய்ச்சு” என்றேன். அவன் மாட்டின் காம்பை நீவுவதுபோல் நீவி, கொஞ்சமாக அழுத்தம் கொடுத்து முலையை அமுக்கிப் பீய்ச்சினான். நான்கே நான்கு இழுவையில், பால் காம்பிலிருந்து மூன்று கோடுகளாய்ப் பீய்ச்சி அவனுடைய முகத்தில் தெரித்தது. நாக்கால் தன்னுடைய உதட்டை நீவிச் சுவை பார்த்தான். சுவை பிடித்திருக்க வேண்டும். அப்படியே மேலும் மேலும் பீய்ச்சினான். நான் கட்டிலில் உட்கார்ந்திருக்க அவன் கீழே மண்டியிட்டுப் பீய்ச்சிக்கொண்டிருந்தான். அவனுடைய சுண்ணிப் புடைப்பை மறைக்க, கால்களை நெருக்கியிருப்பது தெரிந்தது. ”எந்திச்சி வாய வச்சிப் பீய்ச்சவா? இது கஷ்டமா இருக்கே” என்றான். “அப்படி வா வழிக்கு. ஆனா, அது பேரு பீய்ச்சுறது இல்ல. பால் குடிக்கிறது. வா. கட்டில்ல வந்து என் மடியில படு” என்றபடியே நைட்டியைத் தலைவழியே உருவி வீசினேன். மேலே திறந்த கருப்பு பிராவுடனும், கீழே பேண்ட்டியுடனும் நான் சப்பணம் இட்டு உட்கார, கண்ணன் என் மடியில் படுத்தான். என் இரு விரல்களால் இடதுமுலையைப் பற்றி அவன் உதடுகளில் காம்பைத் தேய்த்தேன். மீசையின் குறுகுறுப்பு என் காம்பை இன்னும் கெட்டித்துப்போக வைத்தது. அவன் லபக்கென்று என் காம்பைக் கவ்வி, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக முழு முலையையும் வாய்க்குள் அடைத்து, நாக்கால் முலையும் காம்பையும் ஒருசேர உறிஞ்சி அழுத்தம் கொடுத்தான். மளமளவென்று பால் பொங்கி அவன் வாய்க்குள் பாய்வது என் முலையின் விர்ர்ரென்ற ரத்தஓட்டத்தில் தெரிந்தது. நெஞ்சின் பாரம் கொஞ்சம்கொஞ்சமாகக் குறைந்துவருவது தெரிந்தது. கண்ணனின் கை அப்படியே என் வலது முலையைப் பற்றிக் கசக்கத் தொடங்க, நான் அப்படியே மல்லாந்து படுத்து, முலையை அவனுக்கு ஊட்டிக்கொண்டே இருந்தேன்.
கண்ணன் மாறிமாறி இரு முலைகளிலும் பால் குடித்தான். “உன்னையையே அப்படியே உறிஞ்சுற மாதிரி இருக்கு கயல்விழி” என்றபடியே என் பேண்ட்டியின் புடைப்பைத் தேடித் தடவினான். புண்டையின் ஓடையில் விரலால் நடந்தான். கொத்தாகப் புண்டையைப் பிடித்தான். “என்ன கயல்.. அங்கயும் கெட்டியா இருக்கு. அங்கயும் எதாச்சும் கட்டிக்கிச்சா?” என்றான். “லொள்ளு? வேணும்னா கேளுங்களேண்டா.... ஏன் இப்படிச் சுத்தி வளைக்கிற?” என்றபடியே பேண்ட்டியை இறக்கி வீசினேன். கண்ணனின் கதகதப்பை மேலோட்டமாக இதுவரை வாங்கிக்கொண்டிருந்த என் உடலுக்கு கண்ணனின் நுழைவு தேவைப்பட்டது. அவனாக அந்த ஏரியாப்பக்கம் வந்ததில் எனக்கு மகிழ்ச்சியாக இருந்தது. கண்ணன் முலையை அம்போ என்று விட்டுவிட்டு, அப்படியே என் புண்டைப்பக்கம் வந்தான். கொஞ்சநேரம் அதையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்துவிட்டு “உன் புண்டை உண்மையிலேயே ரொம்ப அழகு கயல்விழி. நல்ல ஷேப்பா முடியோட ஜம்முனு உப்பலா அழகா வச்சிருக்கே” என்றான். சொன்னதோடு நிற்காமல் கையில் ஐந்தாறு முடிகள் சிக்க அப்படியே புண்டையைத் தூக்க முயன்றான். எனக்கு என் உயிரையே யாரோ பிய்த்து இழுப்பதுபோல் தோன்ற, “கண்ணா.....” என்றபடியே அவனுடைய முகத்தை என் புண்டையில் பதித்தேன். கண்ணன் மூக்கால் முதலில் புண்டையை வருடினான். “உன் புண்டை வாசனை நல்லா இருக்கு கயல். வியர்வை, ஒன் பாத்ரூம், மஞ்சள், பவுடர், பார்லிக்கஞ்சின்னு எல்லா வாசனையும் வருது. உன் உடலோட அஞ்சறைப்பெட்டியா உன் புண்டை?” என்றான். “வாய எங்க போய் வச்சாலும், இந்த லொள்ளு மட்டும் ஒன்கிட்ட இருந்து போகாதோடா?” என்றபடியே அவனை என் மார்மேல் இழுத்தேன். என் சிக்னல் புரிந்த அவன் லுங்கியையும், ஜட்டியையும் அவிழ்த்து எறிந்து என் மேல் படர்ந்து, முலையில் முன்பு “தொடரும்” போட்ட இடத்திலிருந்து வாய் வைத்து பால் குடிக்க ஆரம்பித்தான். நான் அவனுடைய எழுச்சிபெற்ற சுண்ணியைப் பார்த்தேன். எப்போது வேண்டுமானாலும் குண்டு பாய்ச்சிவிடுவேன் என்கிற துப்பாக்கிபோல் கிளம்பி நின்றது அது. கையால் கொழுக்கட்டை போல் சுண்ணியைப் பிடித்தேன். என் கை பட்டதும் மீண்டும் ஒரு சுற்றுப் பெருத்தது சுண்ணி. அவனைப் புரட்டி மல்லாத்தி, சுண்ணியின் நுனியை முத்தமிட்டேன். கசிந்தான். நுனிநாக்கால் அவனுடைய மொட்டின் பிளவில் குறுகுறு நடனமாடினேன். கொந்தளித்தான். அரைக்கால்வாசிச் சுண்ணியைக் கவ்விக்கவ்வி விட்டேன். துடிதுடித்தான். கொஞ்சம்கொஞ்சமாக முழுச்சுண்ணியையும் வாய்க்குள் கொண்டுசென்று குதப்பிக் கவ்வி, கவ்விக் குதப்பினேன். மீனாய் நெளிந்தான். இன்னும் கொஞ்சநேரம் விளையாட்டுக் காட்டினால், வாயிலேயே மங்களம் பாடிவிடுவான்போல் இருந்தது. ம்ஹும்... வேண்டாம். அவனுடைய முழுக்கஞ்சியும் என் புண்டைக்குள் வேண்டும். நான் குனிந்து முழங்காலிட்டு “பின்னாடி இருந்து செஞ்சி பாக்கறயா? உனக்குப் பிடிக்குமா?” என்றபடியே அவன் கையைப் பிடித்து இழுத்தேன். “எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்ச டாகி ஸ்டைலாச்சே” என்றபடியே , குனிந்து லாங்-ஷாட்டில் தொங்கிய என் மாங்காய் முலைகளைப் பார்த்தபடியே பேக்-ஷாட்டுக்குத் தயாரானான். என் கனத்த குண்டிகளைச் சற்றே ஒதுக்கிவிட்டுவிட்டு, கொதித்து நொதித்துக்கொண்டிருந்த என் புண்டையின் மயிர்க்கற்றைகளை விரலால் புறம்தள்ளி, சுண்ணியை இதமாக என் புண்டைக்குள் திணித்தான். கண்ணனே என் உடலுக்குள் நுழைந்து வேடிக்கை பார்ப்பதுபோல் இருந்தது. இடிக்க ஆரம்பித்தான். துளை துளை என்று துளைத்தெடுக்க ஆரம்பித்தான். கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வேகம் கூட்ட ஆரம்பித்தான். புண்டையின் சந்துபொந்து, இண்டு இடுக்கெல்லாம் சுண்ணியால் தேய்த்து என்னை மணக்க மணக்க ஓக்க ஆரம்பித்தான். அவனுடைய சுண்ணியிலிருந்து முன்திரவம் வந்துகொண்டே இருந்தது. மேலும் மேலும் மேலும் என்று என் புண்டையைக் குத்திக் குடைந்தெடுத்தான். அவனுக்கு என் குண்டியும் புண்டையும் போதாதென்று, முன்புறம் கெட்டியாக ஆடிக்கொண்டிருந்த என் முலைகளையும் பிசைந்து பால் வரவழைத்தான். “கயல்..... கயல்விழி.... வர்றாப்ல இருக்கு. உள்ளயே அவுட் பண்ணட்டுமா?” என்றான். “அவுட் பண்ணு. காப்பர்-டி வச்சிருக்கேன். ஆனால், பின்னால வேண்டாம். நீ எனக்குள்ள பொங்கும்போது உன் முகத்தை நான் பாக்கணும்” என்றபடியே மல்லாந்து புண்டையைப் பிளக்கும்வகையில் தொடைகளை விரித்தேன். மீண்டும் புண்டையை ஒருமுறை அழுத்தமாக வாயால் கவ்விய அவன் என் புண்டைக்குள் சுண்ணியைச் சட்டென்று அடிவரை திணித்துப் பின்னிப் பெடலெடுக்க ஆரம்பித்தான். மாங்கு மாங்கென்று அவன் குத்தக்குத்த, என்னுள் பரவசப்புல்லரிப்புடன் வெதுவெதுப்பாக ஏதோ ஒன்று உற்பத்தியாகி என் உடலைத் தூக்கித் தூக்கிப் போட “கண்ணா...... எனக்குள்ள முழுசா வந்துர்றா.... விடுறா..... தண்ணிய விடுறா.... தாங்க முடியலடா...... யம்மா....” என்று அரற்றினேன். “இந்தா.....வந்துட்டேண்டி செல்லம்..... கயல்ல்ல்ல்ல்ல்........ கயல்விழி...... இந்தா இந்தா” என்றபடியே எனக்குள் சரக்சரக்சரக்கென்று கண்ணன் தன்னுடைய சூடான கஞ்சியைப் பீய்ச்சினான். புண்டை சூடாகிறதா குளிராகிறதா என்றே வித்தியாசம் காணமுடியாமல் கஞ்சியைப் புண்டை முழுக்க வாங்கிக்கொண்டேன். அவன் முகம் சொல்லமுடியாத உணர்ச்சித்தளங்களுக்குச் சென்று வந்து,, பின்னர் அமைதியானது. அப்படியே என் முலைகளின்மேல் முகம் பதித்துக் கவிழ்ந்தான்.
காலையில் குளித்துக் கிளம்பினான். “என்ன கண்ணா? நேத்து நல்லா இருந்திச்சா?” என்றேன். “உனக்குப் பால் கட்டினதால இந்த அட்டகாசமான அனுபவம் கிடைச்சிச்சி. இல்லாட்டி கிடைச்சிருக்காது. இல்ல?” என்றான். ”இல்ல..... இல்லாட்டியும் நடந்திருக்கும்” என்றேன் தலையைக் கவிழ்ந்தபடி. “எல்லாம் ப்ளானு?” என்றான் கண்ணன்.
No comments:
Post a Comment