அன்று அந்த குண்டி உரசல் தவிர எந்த தொடுதலும் இல்லை. நானும் மாமியும் உணவருந்தி முடிதோம். சற்று நேரம் பின் மாமியிடம் விடை பெற்று வீடு சென்றேன். மனம் முழுவதும் மாமி நிறைந்திருந்தால்.
இப்படியாக ஒரு வரம் ஓடி போய் விட, வேறு எந்த பெரிய நிகழ்வும் இல்லாமல் சென்றது எனக்கு மிகவும் எரிச்சலை தந்தது. மாமியிடம் எப்படியாவது நெருங்கி விடலாம் என்ற என் ஆவல், நான் நினைத்த வேகத்தில் முனேற்றம் இல்லாதது என் எரிச்சலை மிகவும் அதிகரித்தது. இப்படி பட்ட எரிச்சலான காலகட்டத்தில் தான் அந்த அடுக்கடுக்காய் சில நிகழ்வுகள் நடந்தேறின.
ஒரு திங்களன்று ஹரி வீட்டிற்கு நான் செல்லும் போது மணி 11:30. உள்ளே இருந்து ஒரு ஆணின் குரல், உற்று கவனித்ததில் அது ஹரியின் தந்தை நாராயணின் குரல். இவர் ஏன் திடீர்னு வந்திருக்கிறார் என்று எண்ணி கொண்டே சற்று தயக்கத்துடன் ஹரி என்று நான் கூப்பிட...ஏதோ அவனை காப்பாற்ற வந்த ஆபத் பாண்டவன் போல் நம்மை அவன் வரவேற்றான். உள்ளே சென்று...
நான் : ஹலோ அங்கிள்...எப்போ வந்தீங்க ? நல்ல இருக்கீங்களா ?
நாராயணன் : வா பா...நான் இப்போ தான் காலையில வந்தேன். நீ எப்படி இருக்க ?
நான் : நல்லா இருக்கேன் அங்கிள்..நான் ஏதோ தப்பான நேரத்துல வந்துட்டேன் போல...நீங்க ஏதோ மும்முரமா பேசிடிருந்தீங்க போல
நாராயணன் : அது ஒன்னும் இல்ல பா, அம்மா பையன் சண்டை நடுவே நான் மாட்டிக்கிட்டேன்.
நான் : அமைதியா இருக்க ...
நாராயணன் : நீயே சொல்லுப்பா...உனக்கு தெரியும்ல , ஹரி US university சிலதுக்கு அப்பலி பன்னி இருந்தான்னு
நான் : அமாம் அங்கிள் தெரியுமே
நாராயணன் : அதுல ரெண்டு university ல full scholarship ஓட கிடைச்சிருக்கு.
நான் : Wow ...நல்ல விஷயம் தானே அங்கிள்...டேய் congrats டா என ஹரியை நோக்கி சொன்னேன்
நாராயணன் : நல்லா விஷயம் தான் ஆனா அவங்கம்மா தான் புரிஞ்சிக்க மாட்டேங்கிறா...
மாமி : ஆமாம் இருக்கிற ஒரு பிள்ளைய வெளிநாடுக்கு அனுபிசிட்டு, நீங்களும் இங்க இல்லாம நான் மட்டும் இங்க எப்படி
நாராயணன் : உன்ன யாரு இங்க இருக்க சொன்னா ? ஏன் கூட டெல்லி வர வேண்டியது தானே
மாமி : ஆமாம், உங்களுக்கே இன்னும் 6 மாதம் சர்வீஸ் தான்...அப்புறம் நீங்களும் இங்க தான் வரணும்...அதும் இல்லாம நீங்க டெல்லி டு மும்பை டூர் அடிச்சிட்டே இருப்பீங்க...நான் அங்க வந்து என்ன பன்ன
ஹரி : மா நல்ல வாய்ப்பு மா ...Just 2 years முடிஞ்சதும் எனக்கு அங்கேயே வேலை கிடைச்சிடும்..அப்புறம் உங்களையும் அப்பாவையும் நான் அங்கேயே கூட்டிட்டு போய்டுவேன்
ஹரி US செல்ல துடிததில் ஒரு காரணமும் இருந்தது. அவன் மைதிலி என்ற ஒரு பெண்ணை காதலித்தான். எங்கே classmate தான். அவளும் அதே university எல்லாம் அப்பலி செய்து இருந்தால்...அதான் நம்ம ஆளு இப்படி துடிக்கிறான்
ஹேமா மாமியை சம்மதிக்க வைக்கும் படலம் ரெண்டு நாட்கள் நீடித்தது. முடிவு ஹரியும் அவன் தந்தை நாராயணனும் மாமியை ஒப்புக்கொள்ள வைத்திருந்தனர், ஆனால் ஒரு நிபந்தனையின் அடிப்படையில். அந்த நிபந்தனை வேறு ஒன்றும் இல்லை நாராயணன் வேலையை மாற்றிக்கொண்டு இங்கு வந்து விட வேண்டும் என்பது தான். உண்மையை சொல்ல வேண்டும் என்றால் நாராயணன் வேளைக்கு செல்ல வேண்டிய அவசியமே இல்லை. அவரது 55 வயதிற்குள் அவர் நல்ல சொத்து சேர்த்து இருந்தார். அவர் இல்லாத காலத்திலும் மாமியும் ஹரியும் யாரிடமும் கை எந்தா வண்ணம் பல வருமானத்தை ஏற்படுத்தி இருந்தார். சிட்டியில் 3 வீடுகள் வாடகை மட்டும் அந்த காலத்திலேயே 30 ஆயிரம் வரை வரும். அது இன்றி பேங்க் deposits , அது இது என பல வழி வருமானம் ஏற்படுத்தி இருந்தார் .
அடுத்த 3 வாரங்கள் ஹரி கிளம்பும் மும்முரம். நாராயணன் டெல்லி திரும்பி சென்றிருந்தார் அதனால் ஹரியுடன் ஒத்தாசையாய் நானே அங்கும் இங்கும் சுற்றி கிளம்ப தேவையான அனைத்தையும் பார்த்துக்கொண்டேன். ஹரி கிளம்பும் நாட்கள் நெருங்கும் ஒவ்வொரு நாளும் மாமியை சோகம் கவ்வி கொள்ள தொடங்கி இருந்தது. அந்த நாளும் வந்தது...ஹரி US செல்லும் தினம். நாராயணன் 3 நாட்கள் லீவில் அன்றுதான் வந்து இருந்தார். விடியற் காலை 2 மணிக்கு flight . நீயும் வரணும் டா என்று ஹரி ஒரே ஆர்பாட்டம். சரி டா வரேன் இன்று ஒப்புக்கொண்டேன்.
ஹரி வீட்டில் அவர்களின் மாருதி அல்டோ இருந்தது. நான் வண்டி ஓட்ட, நாராயணன் என் அருகில் முன்னே அமர்ந்துக்கொண்டார். ஹரியும் மாமியும் பின் சீட்டில் அமர்ந்துக்கொண்டனர். மாமி வழி எல்லாம் ஹரிக்கு ஒரே அறிவுரை...எல்லாம் எண்ணெய் தேய்ச்சு குளி, நல்ல சாப்பிடு, டெய்லி போன் பன்னு இப்படி பட்ட மேட்டர் தான்...ஹரியை மாமி கண்ணீர்மல்க விடையளித்து, ஹரியும் உள்ளே check in முடித்து அவன் தந்தைக்கு call செய்து சொல்லும் பொழுது மணி 1:15. கிளம்பலாமா என்று நாராயணன் மாமியை கேட்க...ஏங்க பிளிக்ட் கிளம்பும் வரை இருந்துட்டு போலமங்க...அவனிடம் பேசனும் போன் பண்ணுங்களேன். மாயும் ஹரியும் அடுத்து அவன் 1:45 போர்டு செய்யும் வரை பேசிகொண்டே இருந்தனர். ஹரி போர்டு செய்து வெளியில் அவன் flight பெயர் எதுரில் departed என status விழுந்த பின்னரே அங்கிருந்து கிளம்பினோம். இப்பொழுது மாமியும் நாராயணனும் பின் சீட்டில் அமர்ந்துக்கொண்டனர். எனக்கு அப்படி ஒரு பொறமை எங்கிருந்து தான் வந்ததோ. மாமி அழுது கொண்டே நாராயணனின் தோல் மீது சாய, அவர் ஏதோ ஆறுதல் கூறிக்கொண்டே வந்தார்.
நாங்கள் வீடு வந்து சேர மணி 3:20 ஆனது .
நாராயணன் : டேய் மதன், இனிமேல் நீ போய் உங்க வீட்ல disturb பண்ண வேண்டாம். இங்கேயே படுத்துக்கோ..
நான் : இல்ல அங்கிள்
மாமி : டேய் சும்மா ...சொன்னத கேளுடா..வா வந்து ஹரி ரூம்ல படுத்துக்கோ
நம் என்னத்தில்...ஆமாம் டி, நீயும் உன் புருஷனும் பக்கத்துக்கு ரூம்ல கட்டி படுதுபீங்க நான் தனிய உங்க ரூம்ல என்ன நடக்குதுன்னு மண்டைய உடச்சிக்கனோம் ? நல்ல என்னம் டி ஹேமா
மாமி : டேய்....இந்த லோகத்துல தான் இருக்கியா...வா டா என உள்ளே கூட்டிகிட்டு சென்றால்.
அடுத்த 15 நிமிடங்களில் எல்லோரும் படுக்க சென்றோம். பக்கத்துக்கு அறையில் என்ன நடக்குது என்று ஒரு காதலி தீட்டி கேட்டுக்கொண்டே இருந்த நான்...எப்போது தூங்கினேன் என்று எனக்கே தெரியவில்லை
அடுத்த நாள் காலை எழுந்து ஹாலில் பேப்பர் படித்து கொண்டிருந்த நாராயணன் இடம் சொல்லிவிட்டு கிளம்பினேன். அடுத்த ரெண்டு நாள் மாமி வீட்டு பக்கமே போக வில்லை. நாராயணன் மாமியை எப்படி எல்லாம் அனுபவிதுக்கொண்டிருபார் என்ற என்னம் என்னை வாட்டியது. என்ன பன்னலாம் ஏதாவது சாக்கு வைத்து மாமி வீடிற்கு போகலாமா என்ற என்னம் தலை தூக்கியது. அனால் நல்ல காரணம் ஒன்றும் சிக்க வில்லை. எனக்குள்ளேயே நான் நொந்துக்கொண்டு இருக்கும் போது தான் அந்த போன் வந்தது
என் அம்மா தான் போன் எடுத்தாங்க...டேய் ஹரி உன்னகுதான் போன் ..ஹேமா மாமி. சாயங்காலம் மாமா கிளம்பி டெல்லி போறாராம் உன்னை வர சொன்னாங்க. இதோ உன்கிட்டே அவங்களே சொல்லனுமாம் .
என் அம்மாவிடமிருந்து போன் வாங்கி
நான் : ஹலோ ஆன்டி .. சொல்லுங்க
மாமி : மதன், அவர் சாயங்காலம் கிளம்பறார் பா..கொஞ்சம் ஸ்டேஷன் வரை விட்டுட்டு வந்துடேன்.
மாமியின் குரல் கேட்டதும் என் கை தானை என்னவனை தடவ கிழ் நோக்கி சென்றது .
நான் :சரி மாமி. வந்தடறேன். எத்தனை மணிக்கு ?
மாமி : 6 மணிக்கு பா.நீ ஒரு நாலு மணிக்கு வந்திடு
நான் : சரி மாமி
அன்று மாலை மாமி வீட்டிக்கு சென்றேன். இரண்டு நாள் கழித்து மாமியின் தரிசனம்,என் ஹேமாவின் தரிசனம் . அப்பா எப்படி ஒரு அழகு. மாமி இன்று பள்ளிசென்ற ஒரு half white புடவை சிவப்ப border உடன் அதுக்கு matching அஹ சிவப்பு ப்ளௌஸ் அணிந்து அசத்தலாய் இருந்தால். தலை குளிதிர்ந்தால் போல , தலை குளித்து நன்கு காய்ந்தஅவளின் கூந்தலை ஒரு பெரிய கிளிப் மட்டும் போட்டு நீல குதிரை வால் கொண்டாய் போட்டு இருந்தால் . கூந்தல் இருபுறத்திலும் தொங்கும் வன்னம் கதம்ப பூ...அப்பா என்ன அழகு ....நாராயணனை நினைத்து பொறாமை யாக இருந்தது
அன்று இரவு ஆல்டோ ஸ்டார்ட் செய்து வீட்டின் வெளியில் நிறுத்தி வெயிட் செய்து கொண்டிருந்தேன். நாராயணன் ஒரு சின்ன பெட்டியுடன் வந்தார், பின்னாடியே மாமி வீட்டை பூட்டிவிட்டு வந்தால் .இருவரும் பின் சீட்டில் அமர்ந்துகொள்ள நம் வயிர் எரிந்தது. அதே எரிச்சலுடன் காரை நகற்ற. மாமி மாமாவிடம் வழி முழுவதும் ஒரே புலம்பல், கெஞ்சல்...இங்கு வந்து விடும் படி
நாராயணனை ட்ரோப் செய்து விட்டு திரும்பும் போது மாமிமுன் சீட்டில் என்னுடன் அமர்ந்துக்கொண்டாள். சற்று நேரம் அமைதியாய் வந்தவள், பின்பு என் வேலை , வீடு விஷயங்கள் பற்றி விசாரித்தால். உள்ளுக்குள் மாமி என் அருகில் அமர்ந்ததில் அவ்வளவு ஆனந்தம். ஓர கண்ணில் அவளை ரசித்துக்கொண்டே வண்டி ஓட்டியது அவளவு சுகமாக இருந்தது, வீடு நெருங்கும் நேரத்தில் ஏதோ ஞாபகம் வந்தவளாய்.
மாமி : ஐயோ மதன், மறந்தே போய்டேன் டா. எனக்கு தனியா படுத்துக்க பயமா இருக்கு இன்னிக்கிஒரு நாள் மட்டும் நீ எங்க வீட்டிலேயே படுதுக்கிரியா ?
நான் : ஓராயிரம் பட்டம்பூசிகள் பரக்க ...சரி மாமி..வீட்டுக்கு மட்டும் கால் பன்னி சொல்லணும் அவ்வளவு தான்
மாமி : நானே சொல்லிடுறேன் ...என்று என் வீட்டிற்கு கால் செய்தால்
கால் செய்து அனுமதி பெற்ற மாமி என்னிடம்.
மாமி : ரொம்ப தேங்க்ஸ் டா
நான் : தேங்க்ஸ் எல்லாம் எதுக்கு ஆன்டி ...
மாமி : இல்லடா உனக்கு எவ்வளவு சிரமம்
நான் : என்ன ஆன்டி ... நானும் உங்க வீடு மனுஷன் தானே ... நீங்க எவ்வளவு ஹெல்ப் பன்னி இருக்கீங்க. உங்களுக்கு என்றால் நான் என்ன்ன வேணும்னாலும் பன்னலாம்
மாமி : நல்லா பெசுரடா
மாமி வீட்டை திறந்து உள்ளே செல்ல, அவளை பின்தொடர்ந்தேன். அவளை அப்படியே கட்டித்தழுவி , முத்தத்தால் அர்ச்சனை செய்து , என் ஆண்மையின் கூர்மையை அவளின்குண்டி பள்ளத்தில் தேய்த்து, வெகு தூரம் பயணித்து , அவளை அந்த அறையிலே அப்படியே துகிலுரித்து ஆட்கொண்டிருதேன் என் மனதில், அந்த 2 நொடிகளுக்குள் . அப்பா இவள் என்னிடம் புணரும் முதல் நேரம் , இவள் வாழ்வில் அவள் அடையும் அதீத உச்சமாய் இருக்கும்.
மாமி : கொஞ்சம் இரு மதன் ...டிரஸ் மாத்திட்டு, ஹரி ரூமை ரெடி பண்ணிடுறேன்
நம் காதுகளில் ...கொஞ்ச இருங்க.. நான் நம்ப படுக்க அறையை ரெடி பண்ணிடுறேன்
என் மனதில் , போ டி போ...என்னறைக்கு உன்னை ஒரு கை பார்க்காம விட மாட்டேன்
மாமி உள்ளே சென்று கதவை சாத்த்திக்கொண்டால். எனக்கு அவளை நிர்வாங்கமாக பார்த்தாக வேண்டும் என்று ஒரு துடிப்பு. கதவின் சாவி துழாய் வழியாய் பார்த்தேன். மாமி அறையின் ஒரு ஓரத்தில் நின்று துணி மாற்றி இருப்பாள் போல. என் கண்ணில் படவே இல்லை. அவசர அவசரமாக வீட்டின் வெளியில் சென்று அந்த அறை ஜன்னல்கள் திறந்திருக்கிறதா என்று நோட்டம் இட்டேன் , எதுவும் கண்படவில்லை. நொந்துக்கொண்டு உள்ளே வ்ந்து ஹாலில் அமர்ந்துக்கொண்டேன். மாமி ஒரு வெள்ளை பூ போஆட்த நைடீ இல் வெளியில் வந்தால். இப்போ அவளின் குதிரை வால் கொண்டை, சாதா கொண்டையாக மாறி இருந்தது. மாமியின் கூந்தல் நீலத்தாலும் அடர்த்தியாலும் பெரியதாய் உப்*பலாக இருந்தது. அவளின் இரு மார்பும் அந்த லூஸான நைடீயிலம் மோதிக்கொண்டு ஜிவ் என புடைத்து நின்றது. அப்பா இப்படி கொல்றாளே...அன்று அப்படியே அவளை படுக்க வைத்து 5 குழந்தைகளுக்கு தாய் ஆக்கி இருப்பேன். மாமியின் மீது எனக்கு இருந்த காமம் கலந்த காதல் கலந்த மரியாதை கலந்த உணர்ச்சி தடுப்பிலா காற்றாட்றை போல தரி கெட்டு ஓடியது
மாமி : மதன் ர்றோம் ரெடீ பன்னிட்டேன், னி போய் படுத்துக்கோ
நான் : சரி ஆன்டீ
நான் உள்ளே சென்று படுத்த உடன், மாமி விளக்குகள் எல்லாம் அனைத்து விட்டு அவளின் அறைக்கு சென்று கதவை சாத்தும் சத்தம் கேட்டது. ஆனால் தாளீதும் சத்தம் கேட்க வில்லை...எனக்குள் இருந்த வில்லன் சிறுத்துக்கொண்டான்.
சற்று நேரம் படுத்திருந்த நான் மெதுவாக எழுந்து மாமி அறை நோக்கி சென்றேன்.
அன்று இரவு நான் என் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை. எல்லா போதை எக்கங்களை விட மிக உக்கிரமானது. மாமியின் அறை ஆருகில் வந்த பின் தான் தெரிந்தது அந்த கதவு முழுதாய் சாத்தப்படாமல் முக்கால் வாசி சாத்தி இருந்தது. மாமியின் அறைக்குள் வெளியில் இருந்த தெரு விளக்கின் ஒளி வீசிக்கொண்டிருந்தது. மெதுவாக ஒவ்வொரு அங்குளமாய் அந்த கதவை திறக்க பாவி கதவு ஒரு இடத்தில் கீச் என சத்தம் இட்டுவிட்டது. ஒரு நிமிடம் இதயமே நின்று விட்டது போல் ஆனது. மாமி முழிததுக்கொள்ள வில்லை என்று பெரு மூச்சை பாதி தான் விட்டிருப்பேன் ...மாமியின் குரல்
மாமி : யாரு...மதன் நீயா
நான் : ஆமா ஆன்டீ ..பாத்*ரூம் வந்தேன் உங்க கதவு திறந்திருந்திச்சி அதான் சாத்திட்டு போலாம்னு
இப்பொழுது எழுந்து வந்த மாமி...
மாமி : அந்த கதவு முழுசா சாத்த்தாது மதன்... நீ தான் வீட்டில இருக்க இல்ல, அப்புறம் என்ன பயம் ....சரி நீ போய் படுத்துக்கோ . வசதியாய் இருக்கில்ல
நான் : எல்லாம் வசதியாததான் இருக்கு ஆன்டீ, ஆனா தனிய தூங்கி பழக்கம் இல்ல, அதான் தூக்கம் வர மாெட்ாஎங்குது
மாமி : சற்று யோசித்து...வேணும்னா என் ரூம்ல படுத்துகிறியா ?
நான் : வென்ணம் மாமி நான் பார்த்துகிறேன்
மாமி : அட வெட்கம் என்ன மதன்...வா வந்து படுத்துக்கோ. நீ பெட் ல படுத்துக்கோ நான் கீழ படுத்துகிறேன்
வலுக்கட்டாயமாக மாமி என்னை அவள் ஆர்ரயில் படுக்க செய்தால். ஒரே அறையில் நானும் மாமியும். ஏதோ ஒரு இனம் புரியா சந்தோஷம் , சாதித்தது போன்ற கர்வம் எனக்குள்.
இப்படியாக ஒரு வரம் ஓடி போய் விட, வேறு எந்த பெரிய நிகழ்வும் இல்லாமல் சென்றது எனக்கு மிகவும் எரிச்சலை தந்தது. மாமியிடம் எப்படியாவது நெருங்கி விடலாம் என்ற என் ஆவல், நான் நினைத்த வேகத்தில் முனேற்றம் இல்லாதது என் எரிச்சலை மிகவும் அதிகரித்தது. இப்படி பட்ட எரிச்சலான காலகட்டத்தில் தான் அந்த அடுக்கடுக்காய் சில நிகழ்வுகள் நடந்தேறின.
ஒரு திங்களன்று ஹரி வீட்டிற்கு நான் செல்லும் போது மணி 11:30. உள்ளே இருந்து ஒரு ஆணின் குரல், உற்று கவனித்ததில் அது ஹரியின் தந்தை நாராயணின் குரல். இவர் ஏன் திடீர்னு வந்திருக்கிறார் என்று எண்ணி கொண்டே சற்று தயக்கத்துடன் ஹரி என்று நான் கூப்பிட...ஏதோ அவனை காப்பாற்ற வந்த ஆபத் பாண்டவன் போல் நம்மை அவன் வரவேற்றான். உள்ளே சென்று...
நான் : ஹலோ அங்கிள்...எப்போ வந்தீங்க ? நல்ல இருக்கீங்களா ?
நாராயணன் : வா பா...நான் இப்போ தான் காலையில வந்தேன். நீ எப்படி இருக்க ?
நான் : நல்லா இருக்கேன் அங்கிள்..நான் ஏதோ தப்பான நேரத்துல வந்துட்டேன் போல...நீங்க ஏதோ மும்முரமா பேசிடிருந்தீங்க போல
நாராயணன் : அது ஒன்னும் இல்ல பா, அம்மா பையன் சண்டை நடுவே நான் மாட்டிக்கிட்டேன்.
நான் : அமைதியா இருக்க ...
நாராயணன் : நீயே சொல்லுப்பா...உனக்கு தெரியும்ல , ஹரி US university சிலதுக்கு அப்பலி பன்னி இருந்தான்னு
நான் : அமாம் அங்கிள் தெரியுமே
நாராயணன் : அதுல ரெண்டு university ல full scholarship ஓட கிடைச்சிருக்கு.
நான் : Wow ...நல்ல விஷயம் தானே அங்கிள்...டேய் congrats டா என ஹரியை நோக்கி சொன்னேன்
நாராயணன் : நல்லா விஷயம் தான் ஆனா அவங்கம்மா தான் புரிஞ்சிக்க மாட்டேங்கிறா...
மாமி : ஆமாம் இருக்கிற ஒரு பிள்ளைய வெளிநாடுக்கு அனுபிசிட்டு, நீங்களும் இங்க இல்லாம நான் மட்டும் இங்க எப்படி
நாராயணன் : உன்ன யாரு இங்க இருக்க சொன்னா ? ஏன் கூட டெல்லி வர வேண்டியது தானே
மாமி : ஆமாம், உங்களுக்கே இன்னும் 6 மாதம் சர்வீஸ் தான்...அப்புறம் நீங்களும் இங்க தான் வரணும்...அதும் இல்லாம நீங்க டெல்லி டு மும்பை டூர் அடிச்சிட்டே இருப்பீங்க...நான் அங்க வந்து என்ன பன்ன
ஹரி : மா நல்ல வாய்ப்பு மா ...Just 2 years முடிஞ்சதும் எனக்கு அங்கேயே வேலை கிடைச்சிடும்..அப்புறம் உங்களையும் அப்பாவையும் நான் அங்கேயே கூட்டிட்டு போய்டுவேன்
ஹரி US செல்ல துடிததில் ஒரு காரணமும் இருந்தது. அவன் மைதிலி என்ற ஒரு பெண்ணை காதலித்தான். எங்கே classmate தான். அவளும் அதே university எல்லாம் அப்பலி செய்து இருந்தால்...அதான் நம்ம ஆளு இப்படி துடிக்கிறான்
ஹேமா மாமியை சம்மதிக்க வைக்கும் படலம் ரெண்டு நாட்கள் நீடித்தது. முடிவு ஹரியும் அவன் தந்தை நாராயணனும் மாமியை ஒப்புக்கொள்ள வைத்திருந்தனர், ஆனால் ஒரு நிபந்தனையின் அடிப்படையில். அந்த நிபந்தனை வேறு ஒன்றும் இல்லை நாராயணன் வேலையை மாற்றிக்கொண்டு இங்கு வந்து விட வேண்டும் என்பது தான். உண்மையை சொல்ல வேண்டும் என்றால் நாராயணன் வேளைக்கு செல்ல வேண்டிய அவசியமே இல்லை. அவரது 55 வயதிற்குள் அவர் நல்ல சொத்து சேர்த்து இருந்தார். அவர் இல்லாத காலத்திலும் மாமியும் ஹரியும் யாரிடமும் கை எந்தா வண்ணம் பல வருமானத்தை ஏற்படுத்தி இருந்தார். சிட்டியில் 3 வீடுகள் வாடகை மட்டும் அந்த காலத்திலேயே 30 ஆயிரம் வரை வரும். அது இன்றி பேங்க் deposits , அது இது என பல வழி வருமானம் ஏற்படுத்தி இருந்தார் .
அடுத்த 3 வாரங்கள் ஹரி கிளம்பும் மும்முரம். நாராயணன் டெல்லி திரும்பி சென்றிருந்தார் அதனால் ஹரியுடன் ஒத்தாசையாய் நானே அங்கும் இங்கும் சுற்றி கிளம்ப தேவையான அனைத்தையும் பார்த்துக்கொண்டேன். ஹரி கிளம்பும் நாட்கள் நெருங்கும் ஒவ்வொரு நாளும் மாமியை சோகம் கவ்வி கொள்ள தொடங்கி இருந்தது. அந்த நாளும் வந்தது...ஹரி US செல்லும் தினம். நாராயணன் 3 நாட்கள் லீவில் அன்றுதான் வந்து இருந்தார். விடியற் காலை 2 மணிக்கு flight . நீயும் வரணும் டா என்று ஹரி ஒரே ஆர்பாட்டம். சரி டா வரேன் இன்று ஒப்புக்கொண்டேன்.
ஹரி வீட்டில் அவர்களின் மாருதி அல்டோ இருந்தது. நான் வண்டி ஓட்ட, நாராயணன் என் அருகில் முன்னே அமர்ந்துக்கொண்டார். ஹரியும் மாமியும் பின் சீட்டில் அமர்ந்துக்கொண்டனர். மாமி வழி எல்லாம் ஹரிக்கு ஒரே அறிவுரை...எல்லாம் எண்ணெய் தேய்ச்சு குளி, நல்ல சாப்பிடு, டெய்லி போன் பன்னு இப்படி பட்ட மேட்டர் தான்...ஹரியை மாமி கண்ணீர்மல்க விடையளித்து, ஹரியும் உள்ளே check in முடித்து அவன் தந்தைக்கு call செய்து சொல்லும் பொழுது மணி 1:15. கிளம்பலாமா என்று நாராயணன் மாமியை கேட்க...ஏங்க பிளிக்ட் கிளம்பும் வரை இருந்துட்டு போலமங்க...அவனிடம் பேசனும் போன் பண்ணுங்களேன். மாயும் ஹரியும் அடுத்து அவன் 1:45 போர்டு செய்யும் வரை பேசிகொண்டே இருந்தனர். ஹரி போர்டு செய்து வெளியில் அவன் flight பெயர் எதுரில் departed என status விழுந்த பின்னரே அங்கிருந்து கிளம்பினோம். இப்பொழுது மாமியும் நாராயணனும் பின் சீட்டில் அமர்ந்துக்கொண்டனர். எனக்கு அப்படி ஒரு பொறமை எங்கிருந்து தான் வந்ததோ. மாமி அழுது கொண்டே நாராயணனின் தோல் மீது சாய, அவர் ஏதோ ஆறுதல் கூறிக்கொண்டே வந்தார்.
நாங்கள் வீடு வந்து சேர மணி 3:20 ஆனது .
நாராயணன் : டேய் மதன், இனிமேல் நீ போய் உங்க வீட்ல disturb பண்ண வேண்டாம். இங்கேயே படுத்துக்கோ..
நான் : இல்ல அங்கிள்
மாமி : டேய் சும்மா ...சொன்னத கேளுடா..வா வந்து ஹரி ரூம்ல படுத்துக்கோ
நம் என்னத்தில்...ஆமாம் டி, நீயும் உன் புருஷனும் பக்கத்துக்கு ரூம்ல கட்டி படுதுபீங்க நான் தனிய உங்க ரூம்ல என்ன நடக்குதுன்னு மண்டைய உடச்சிக்கனோம் ? நல்ல என்னம் டி ஹேமா
மாமி : டேய்....இந்த லோகத்துல தான் இருக்கியா...வா டா என உள்ளே கூட்டிகிட்டு சென்றால்.
அடுத்த 15 நிமிடங்களில் எல்லோரும் படுக்க சென்றோம். பக்கத்துக்கு அறையில் என்ன நடக்குது என்று ஒரு காதலி தீட்டி கேட்டுக்கொண்டே இருந்த நான்...எப்போது தூங்கினேன் என்று எனக்கே தெரியவில்லை
அடுத்த நாள் காலை எழுந்து ஹாலில் பேப்பர் படித்து கொண்டிருந்த நாராயணன் இடம் சொல்லிவிட்டு கிளம்பினேன். அடுத்த ரெண்டு நாள் மாமி வீட்டு பக்கமே போக வில்லை. நாராயணன் மாமியை எப்படி எல்லாம் அனுபவிதுக்கொண்டிருபார் என்ற என்னம் என்னை வாட்டியது. என்ன பன்னலாம் ஏதாவது சாக்கு வைத்து மாமி வீடிற்கு போகலாமா என்ற என்னம் தலை தூக்கியது. அனால் நல்ல காரணம் ஒன்றும் சிக்க வில்லை. எனக்குள்ளேயே நான் நொந்துக்கொண்டு இருக்கும் போது தான் அந்த போன் வந்தது
என் அம்மா தான் போன் எடுத்தாங்க...டேய் ஹரி உன்னகுதான் போன் ..ஹேமா மாமி. சாயங்காலம் மாமா கிளம்பி டெல்லி போறாராம் உன்னை வர சொன்னாங்க. இதோ உன்கிட்டே அவங்களே சொல்லனுமாம் .
என் அம்மாவிடமிருந்து போன் வாங்கி
நான் : ஹலோ ஆன்டி .. சொல்லுங்க
மாமி : மதன், அவர் சாயங்காலம் கிளம்பறார் பா..கொஞ்சம் ஸ்டேஷன் வரை விட்டுட்டு வந்துடேன்.
மாமியின் குரல் கேட்டதும் என் கை தானை என்னவனை தடவ கிழ் நோக்கி சென்றது .
நான் :சரி மாமி. வந்தடறேன். எத்தனை மணிக்கு ?
மாமி : 6 மணிக்கு பா.நீ ஒரு நாலு மணிக்கு வந்திடு
நான் : சரி மாமி
அன்று மாலை மாமி வீட்டிக்கு சென்றேன். இரண்டு நாள் கழித்து மாமியின் தரிசனம்,என் ஹேமாவின் தரிசனம் . அப்பா எப்படி ஒரு அழகு. மாமி இன்று பள்ளிசென்ற ஒரு half white புடவை சிவப்ப border உடன் அதுக்கு matching அஹ சிவப்பு ப்ளௌஸ் அணிந்து அசத்தலாய் இருந்தால். தலை குளிதிர்ந்தால் போல , தலை குளித்து நன்கு காய்ந்தஅவளின் கூந்தலை ஒரு பெரிய கிளிப் மட்டும் போட்டு நீல குதிரை வால் கொண்டாய் போட்டு இருந்தால் . கூந்தல் இருபுறத்திலும் தொங்கும் வன்னம் கதம்ப பூ...அப்பா என்ன அழகு ....நாராயணனை நினைத்து பொறாமை யாக இருந்தது
அன்று இரவு ஆல்டோ ஸ்டார்ட் செய்து வீட்டின் வெளியில் நிறுத்தி வெயிட் செய்து கொண்டிருந்தேன். நாராயணன் ஒரு சின்ன பெட்டியுடன் வந்தார், பின்னாடியே மாமி வீட்டை பூட்டிவிட்டு வந்தால் .இருவரும் பின் சீட்டில் அமர்ந்துகொள்ள நம் வயிர் எரிந்தது. அதே எரிச்சலுடன் காரை நகற்ற. மாமி மாமாவிடம் வழி முழுவதும் ஒரே புலம்பல், கெஞ்சல்...இங்கு வந்து விடும் படி
நாராயணனை ட்ரோப் செய்து விட்டு திரும்பும் போது மாமிமுன் சீட்டில் என்னுடன் அமர்ந்துக்கொண்டாள். சற்று நேரம் அமைதியாய் வந்தவள், பின்பு என் வேலை , வீடு விஷயங்கள் பற்றி விசாரித்தால். உள்ளுக்குள் மாமி என் அருகில் அமர்ந்ததில் அவ்வளவு ஆனந்தம். ஓர கண்ணில் அவளை ரசித்துக்கொண்டே வண்டி ஓட்டியது அவளவு சுகமாக இருந்தது, வீடு நெருங்கும் நேரத்தில் ஏதோ ஞாபகம் வந்தவளாய்.
மாமி : ஐயோ மதன், மறந்தே போய்டேன் டா. எனக்கு தனியா படுத்துக்க பயமா இருக்கு இன்னிக்கிஒரு நாள் மட்டும் நீ எங்க வீட்டிலேயே படுதுக்கிரியா ?
நான் : ஓராயிரம் பட்டம்பூசிகள் பரக்க ...சரி மாமி..வீட்டுக்கு மட்டும் கால் பன்னி சொல்லணும் அவ்வளவு தான்
மாமி : நானே சொல்லிடுறேன் ...என்று என் வீட்டிற்கு கால் செய்தால்
கால் செய்து அனுமதி பெற்ற மாமி என்னிடம்.
மாமி : ரொம்ப தேங்க்ஸ் டா
நான் : தேங்க்ஸ் எல்லாம் எதுக்கு ஆன்டி ...
மாமி : இல்லடா உனக்கு எவ்வளவு சிரமம்
நான் : என்ன ஆன்டி ... நானும் உங்க வீடு மனுஷன் தானே ... நீங்க எவ்வளவு ஹெல்ப் பன்னி இருக்கீங்க. உங்களுக்கு என்றால் நான் என்ன்ன வேணும்னாலும் பன்னலாம்
மாமி : நல்லா பெசுரடா
மாமி வீட்டை திறந்து உள்ளே செல்ல, அவளை பின்தொடர்ந்தேன். அவளை அப்படியே கட்டித்தழுவி , முத்தத்தால் அர்ச்சனை செய்து , என் ஆண்மையின் கூர்மையை அவளின்குண்டி பள்ளத்தில் தேய்த்து, வெகு தூரம் பயணித்து , அவளை அந்த அறையிலே அப்படியே துகிலுரித்து ஆட்கொண்டிருதேன் என் மனதில், அந்த 2 நொடிகளுக்குள் . அப்பா இவள் என்னிடம் புணரும் முதல் நேரம் , இவள் வாழ்வில் அவள் அடையும் அதீத உச்சமாய் இருக்கும்.
மாமி : கொஞ்சம் இரு மதன் ...டிரஸ் மாத்திட்டு, ஹரி ரூமை ரெடி பண்ணிடுறேன்
நம் காதுகளில் ...கொஞ்ச இருங்க.. நான் நம்ப படுக்க அறையை ரெடி பண்ணிடுறேன்
என் மனதில் , போ டி போ...என்னறைக்கு உன்னை ஒரு கை பார்க்காம விட மாட்டேன்
மாமி உள்ளே சென்று கதவை சாத்த்திக்கொண்டால். எனக்கு அவளை நிர்வாங்கமாக பார்த்தாக வேண்டும் என்று ஒரு துடிப்பு. கதவின் சாவி துழாய் வழியாய் பார்த்தேன். மாமி அறையின் ஒரு ஓரத்தில் நின்று துணி மாற்றி இருப்பாள் போல. என் கண்ணில் படவே இல்லை. அவசர அவசரமாக வீட்டின் வெளியில் சென்று அந்த அறை ஜன்னல்கள் திறந்திருக்கிறதா என்று நோட்டம் இட்டேன் , எதுவும் கண்படவில்லை. நொந்துக்கொண்டு உள்ளே வ்ந்து ஹாலில் அமர்ந்துக்கொண்டேன். மாமி ஒரு வெள்ளை பூ போஆட்த நைடீ இல் வெளியில் வந்தால். இப்போ அவளின் குதிரை வால் கொண்டை, சாதா கொண்டையாக மாறி இருந்தது. மாமியின் கூந்தல் நீலத்தாலும் அடர்த்தியாலும் பெரியதாய் உப்*பலாக இருந்தது. அவளின் இரு மார்பும் அந்த லூஸான நைடீயிலம் மோதிக்கொண்டு ஜிவ் என புடைத்து நின்றது. அப்பா இப்படி கொல்றாளே...அன்று அப்படியே அவளை படுக்க வைத்து 5 குழந்தைகளுக்கு தாய் ஆக்கி இருப்பேன். மாமியின் மீது எனக்கு இருந்த காமம் கலந்த காதல் கலந்த மரியாதை கலந்த உணர்ச்சி தடுப்பிலா காற்றாட்றை போல தரி கெட்டு ஓடியது
மாமி : மதன் ர்றோம் ரெடீ பன்னிட்டேன், னி போய் படுத்துக்கோ
நான் : சரி ஆன்டீ
நான் உள்ளே சென்று படுத்த உடன், மாமி விளக்குகள் எல்லாம் அனைத்து விட்டு அவளின் அறைக்கு சென்று கதவை சாத்தும் சத்தம் கேட்டது. ஆனால் தாளீதும் சத்தம் கேட்க வில்லை...எனக்குள் இருந்த வில்லன் சிறுத்துக்கொண்டான்.
சற்று நேரம் படுத்திருந்த நான் மெதுவாக எழுந்து மாமி அறை நோக்கி சென்றேன்.
அன்று இரவு நான் என் கட்டுப்பாட்டில் இல்லை. எல்லா போதை எக்கங்களை விட மிக உக்கிரமானது. மாமியின் அறை ஆருகில் வந்த பின் தான் தெரிந்தது அந்த கதவு முழுதாய் சாத்தப்படாமல் முக்கால் வாசி சாத்தி இருந்தது. மாமியின் அறைக்குள் வெளியில் இருந்த தெரு விளக்கின் ஒளி வீசிக்கொண்டிருந்தது. மெதுவாக ஒவ்வொரு அங்குளமாய் அந்த கதவை திறக்க பாவி கதவு ஒரு இடத்தில் கீச் என சத்தம் இட்டுவிட்டது. ஒரு நிமிடம் இதயமே நின்று விட்டது போல் ஆனது. மாமி முழிததுக்கொள்ள வில்லை என்று பெரு மூச்சை பாதி தான் விட்டிருப்பேன் ...மாமியின் குரல்
மாமி : யாரு...மதன் நீயா
நான் : ஆமா ஆன்டீ ..பாத்*ரூம் வந்தேன் உங்க கதவு திறந்திருந்திச்சி அதான் சாத்திட்டு போலாம்னு
இப்பொழுது எழுந்து வந்த மாமி...
மாமி : அந்த கதவு முழுசா சாத்த்தாது மதன்... நீ தான் வீட்டில இருக்க இல்ல, அப்புறம் என்ன பயம் ....சரி நீ போய் படுத்துக்கோ . வசதியாய் இருக்கில்ல
நான் : எல்லாம் வசதியாததான் இருக்கு ஆன்டீ, ஆனா தனிய தூங்கி பழக்கம் இல்ல, அதான் தூக்கம் வர மாெட்ாஎங்குது
மாமி : சற்று யோசித்து...வேணும்னா என் ரூம்ல படுத்துகிறியா ?
நான் : வென்ணம் மாமி நான் பார்த்துகிறேன்
மாமி : அட வெட்கம் என்ன மதன்...வா வந்து படுத்துக்கோ. நீ பெட் ல படுத்துக்கோ நான் கீழ படுத்துகிறேன்
வலுக்கட்டாயமாக மாமி என்னை அவள் ஆர்ரயில் படுக்க செய்தால். ஒரே அறையில் நானும் மாமியும். ஏதோ ஒரு இனம் புரியா சந்தோஷம் , சாதித்தது போன்ற கர்வம் எனக்குள்.
No comments:
Post a Comment