Monday 4 January 2016

விஜயசுந்தரி 99

என்னுடைய கை பட்டதுக்கே காயத்ரியிடம் இந்த ரியாக்ஷன் வெளிப்படுவதை நான் ஓரளவுக்கு எதிர்பார்த்திருந்தேன். கிராமத்து பெண் முன் பின் ஆண்களின் தொடுதலை அனுபவிக்காதவள் என்று ஏற்கனவே நினைத்திருநதேன்.

கண்களை மூடி தன்னை மறந்த நிலையில் அவள் நின்றிருக்க நான் அவள் எதிரே முகத்துக்கு நேராக நிற்க அவள் மெல்ல் கண்களை திறந்தாள். அவள் கட்டியிருந்த டவல் லேசாக் மேலே ஏறி இருக்க நான் அவளை உற்று பார்ப்பதை கவனித்தவள் லேசான் வெட்கத்துடன்

“சார் நீங்க உட்காருங்க நான் போய் குளிச்சிட்டு வந்திடுறேன்” என்று சொல்லிவிட்டு என் பதிலுக்கு காத்த்திருக்காமல் ஓடி சென்று பாத்ரூம் கதவை மூடிக் கொண்டாள்.


சில நீமிடங்களில் அவள் குளித்து முடித்து வேறு உடையில் நான் வாங்கி தந்திருந்த நைட்டியில் வெளியே வந்தாள். வந்தவள் நேராக சமையலறைக்குள் சென்றாள்.

மீண்டும் திரும்ப வரும்போது கையில் இரண்டு கப் காஃபியுடன் வந்தாள். ஒன்றை எனக்கு கொடுத்துவிட்டு எனக்கு எதிரிய்லேயே நின்றபடி காஃபியை அவள் குடித்துக் கொண்டிருக்க நான் சட்டென்றூ அவள் கால் காயம் பற்றி நியாபகம் வந்தவனாய்

“அந்த கார்ல வந்த ஆள சும்மாவா விட்டுட்டு வந்த” என்று நான் கேட்க

“சார் அவங்க ஒரு டாக்டராம், அதுவும் பொம்பள வேற, என் கிட்ட ரொம்ப அன்பா பேசுனாங்க சார், அவங்க கார்டு கூட எனக்கு கொடுத்தாங்க” என்று கப்பை வைத்துவிட்டு அனிதா கொடுத்த் கார்டை எடுக்க போனாள்.

ஆனால் அங்கு அவள் வைத்த பணம் மட்டும் இருக்க கார்டு ஏற்கனவே காற்றில் பறந்து போய் இருந்தது. மீண்டும் யோசித்தப்டியே என் அருகே வந்து

“அவங்க் கார்டு கொடுத்தாங்க, எங்கயோ வெச்சிட்டேன்” என்று காஃபியை குடிக்க தொட்ங்கினாள்.

“சரி விடு அது எதுக்கு” என்று நான் சொல்ல அவள் காஃபியை குடித்து முடித்துவிட்டு

“சார், எனக்கு வீட்டுக்குள்ள்யே இருக்க கஸ்டமா இருக்கு, அப்ப்டி இருந்தா உங்களுக்கும் தான் க்ஸ்டம், உங்களுக்கு நான் பாரமா இருக்க விரும்பல சார், அதனால்......” என்று இழுக்க நான் அவளை பார்த்து

“அதனால்” என்றதும்

“நீங்க எனக்கு ஏதாவது ஒரு வேல பார்த்து கொடுத்தீங்கன்னா, நான் அந்த வேலையில் வர காச் வெச்சி ஓரளவுக்கு சமாளிச்சிக்குவேன், உங்களுக்கு பாரமா இருக்குறது எனக்கு பிடிக்கல சார்” என்று சொல்ல்;, நானும் யோசித்தேன்.

“சரி நீ என்ன் படிச்சிருக்க” என்று நான் கேட்க

“நான் ப்ளஸ் டூ படிச்சிருக்கேன் சார், சர்டிஃபிகேட்லாம் கூட இருக்கு” என்று சொனனள்.

“சரி நீ எதுக்கு மத்த எடத்துல போய் வேல செய்யனும், என்னோட் ஹாஸ்பிட்லலயே உனக்கு ஏதாவது வேல போட்டு தரேன், நாளைக்கு மதியம் என்னோட் ஹாஸ்பிடல்க்கு வா” என்று என் கார்டை எடுத்து கொடுத்துவிட்டு

“இதையும் தொலச்சிடாத” என்று சொல்ல அவள் பத்திரமாக் கையிலேயே வைத்துக் கொண்டாள்.

“மளிக சாமானுங்கலாம் வந்திடுச்சா” என்றதும்

“வந்திடுச்சி சார்” என்று தலையாட்டினாள்.

“சரி நான் கெளம்புறேன், பத்திரமா இரு” என்றூ கூறிவிட்டு என் வீட்டுக்கு கிளம்பினேன். நான் அங்கிருந்து கிளம்பியதும் கதவை மூடிவிட்டு நான் கொடுத்த என் விசிடிங்க கார்டை கையில் வைத்து பார்த்துக் கொண்டே

“முத்து” என்று என் கார்டில் இருந்த என் பெயரை ஒரு முறை அழுத்தி சொன்னவள் அந்த பெயர் இருந்த இடத்துக்கு ஒரு முத்தக் கொடுத்துவிட்டு அந்த கார்டை பத்திரமாக நைட்டிக்குள் கைவிடு பிராவுக்குள் வைத்துக் கொண்டாள்.

சாப்பாடு செய்து சாப்பிட்டு முடித்துவிட்டு இரவு தூங்க போகும் நேரம் அவளுக்கு அன்று நடந்த சம்பவங்கள் நினைவுக்கு வ்ந்தன. நான் அவள் காலை தொட்டதும் அவள் உடல் சிலிர்த்ததும் கண் முன்னே வந்து போக வெட்கப்பட்டு தலையணையை எடுத்து முகத்தை மூடிக் கொண்டு சிரித்தாள்.


அடுத்த நாள் காலை அனிதா எப்போதும் போல் காரில் கிளம்பினாள். அவள் தினமும் தனக்கு சொந்தமான ஒவ்வொரு ஹாஸ்பிடலுக்கும் ஒவ்வொரு நாள் சென்று வருவதை வழக்கமாக கொண்டிருப்பாள். அதே போல் அன்றும் அவள் ஒரு மருத்துவமனைக்கு சென்றாள்.

எப்போதும் போலவே அவளுக்கு ரிஷப்ஷனிலிருந்து அவள் அறைவரைக்கு செல்லும் ஒவ்வொரு இடத்திலும் ம்ரியாதை வழக்கம் போல் கிடைத்தது. வழியில் அவளை பார்க்கும் எல்லா டாக்டர்களும் நர்ஸ்களும் அவளுக்கு

“குட்மார்னிங்க் மேடம்” என்று சொலலியபடி கடந்து செல்ல அனிதா யாருக்கும் பதில் சொல்லாமல் அமைதியாக சென்றாள். ஆனால் அவள் முன் தினம் நடந்த சம்பவத்தால் மிகவும் மனம் உடைந்து இருந்தாள.

சோகத்துடன் தன் அறைக்கு சென்று கதவை திறந்தாள். உள்ளே இருந்த சுழல் நாற்காலி திரும்பி இருக்க அதில் யாரோ இருப்பதை புரிந்து கொண்டு

“எக்ஸ்க்யூஸ்மீ” என்று அவள் சொல்ல அந்த நாற்காலி வேகமாக் திரும்பியது. அதில் கோட் சூட்டும் ரேபன் க்ளாசுடனும் நான் உட்கார்நிருப்பதை பார்த்தவள் அதிர்ச்சியில் வாயடைத்து போனாள்.

“வணக்க்ம் அனிதா மேடம், எங்க இந்த பக்கம்” என்று நான் கேட்டதும் சுயனினைவுக்கு வந்தவளாய்

“அத நான் கேட்கனும், என்னோட் கேபினுக்குள்ள் நீ என்ன பண்ற” என்று கொஞ்ச்ம கடுப்புடன் அவள் கேட்க

“அனிதா மேடம் நேத்து வரைக்கும் வேணா இது உங்க ஹாஸ்பிடலாவும், உங்க கேபீனாகவும் இருந்திருக்கும், ஆனா இன்னையில் இருந்து இது என்னோட் ஆஃபீஸ் என்னொட ரூம், உள்ள் வரும்போது நீங்க தான் எங்கிட்ட் பர்மிஷன் வாங்கி இருக்கனும்” என்று சொன்னதும் கோபத்தில் கண்கள் சிவக்க

“என்ன் ஒளர்ற” என்று என்னை பார்த்து அவள் கேட்க


“என்ன் அனிதா டார்லிங், நேத்து நடந்தது எல்லாம் மறந்துட்டியா” என்றதும் அவள் எதையோ யோசித்துக் கொண்டே என்னை பார்க்க

“யோசிச்சி கஸ்டப்படாத, இது என்னோட் மாமனார் சுயமா சம்பாதிச்ச பணத்துல வாங்குன சொத்தாம், அதனால் அத யாருக்கு வேணும்னாலும் அத கொடுப்பேன்னு சொல்லி நேத்தே, இந்த ஹாஸ்பிடல் டாக்குமெண்ட்ஸ்லாம் எங்கிட்ட கொடுத்தாரு, உனக்கு நியாபகம் இல்லையா ஹனி” என்று அவள் அருகே சென்று கேட்டதும் அவள் கண்கள் லேசாக கலங்கி இருந்தது.

என்னை பார்த்துக் கொண்டே “குட் பை” என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு வெளியே கிளம்பினாள். நான் அவள் பின்னாலேயே சென்று வாசலில் நின்று பார்த்தேன்.

அவள் நடையில் எப்போதும் இருக்கும் கம்பீரம் இப்போது இல்லை. சோகமான முகத்துடனும் தளர்ந்த நடையுடனும் அவள் ரிஷப்ஷனுக்கு அருகே சென்று நின்றாள். ரிஷப்ஷனில் இருந்த அந்த ஹாஸ்பிடலின் மிகப்பெரிய பெயர் பலகையை அவள் பார்த்தாள். பித்தளை எழுத்துக்களால் அமைக்கப்பட்டிருந்த அந்த பலகையை பார்த்தாள்.

கண்கள் லேசாக கலங்கின. அவளின் இந்த நிலையை பார்க்கும்போது எனக்கே கொஞ்ச்ம வருத்தமாக தான் இருந்தது. ஆனால் அடுத்த நொடியே அவள் என்னை கொல்ல செய்த சதி நியாபகம் வர சட்டென்று அவளை நோக்கி நடந்தேன்.

நேராக அவள் அருகே சென்று நின்றதும் அவள் என்னை பார்த்தாள். நான் கையை தட்ட அங்கிருந்த எல்லா மருத்துவமனை ஊழியர்களும் டாக்டர்களும் நர்ஸ்களும் என்னை நோக்கி பார்வையை திருப்ப நான் அவர்களை பார்த்து

“டியர் ஸ்டாஃப்ஸ் அண்ட்ஸ் டாக்டர்ஸ், இதுவ்ரைக்கும் உங்க பாஸா இருந்த இந்த அனிதா மேடம் இன்னையோட தன் பதவிய ராஜினாமா பண்ணிட்டாங்க, இனிமே நான் தான் உங்க பாஸ், இப்பவும் எப்பவும்” என்று சொல்ல சிலர் என் அருகே வ்ந்து

“வெல்கம் பேக் சார்” என்று கை கொடுத்து வாழ்த்திவிட்டு செல்ல அதை பார்த்து வயிற்றில் தந்தூரி அடுப்பு எரிய அனிதா வெளியே சென்று தன் காரில் ஏறி அங்கிருந்து கிளம்பி சென்றாள்.

ஏற்கனவேஅனிதா எனக்கும் ராதாவுக்கும் பரிசாக கொடுத்தது தானே இந்த மருத்துவமனை, இடையில் அவள் செய்த சதியால் நான் இங்கு இல்லாமல் போய்விட்டு மீண்டும் திரும்பி வந்திருக்கிறேன்.

அனிதா கிளம்பி சென்றதும் நான் என் கேபினுக்குள் சென்றேன். அனிதாவின் கார் ஹாஸ்பிடல் கேட்டை தாண்டும் நேரம் சரியாக் ஒரு ஆட்டோ உள்ளே வர அனிதாவின் கார் மறையும் நேரம் ஆட்டோவில் இருந்து காயத்ரி இறங்கினாள்.

அனிதா ஆட்டோவையோ இல்லை காயத்ரியையோ பார்க்கும் நிலையில் இல்லை, ஆனால் காயத்ரி அனிதாவின் காரை பார்க்கிறாள்.

“இது அந்த மேடம் கார் போல் இருக்கே, அதுவா இருக்காது” என்று தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டு உள்ளே செல்கிறாள். ரிஷப்ஷனுக்கு வந்த்வள் அங்கிருந்த ரிஷப்ஷனிஸ்டிடம்

“முத்து சார் என்ன வர சொல்லி இருந்தாரு” என்று சொன்னதும்

“உங்க பேரு என்ன” என்று அவள கேட்க

“என் பேரு காயத்ரின்னு சொல்லுங்க தெரியும்” என்றதும் அவள் எதிரே இருந்த சோஃபாவை காட்டி

“அங்க உட்காருங்க நான் சாருக்கு இன்ஃபார்ம் பண்றேன்” என்று சொல்லிவிட்டு இண்டர்கார்மை எடுத்தாள். என்னுடைய அறையின் நான் அனிதாவை பற்றி நினைத்தபடி உட்கார்ந்திருக்க இன்டர்காம் அடிக்க எடுத்தேன்.

“சார் காயத்ரின்னு ஒருத்தங்க உங்கள பார்க்க வந்திருக்காங்க” என்று சொல்ல

“உட்கார சொல்லுங்க” என்று சொல்லிவிட்டு நான் எழுந்து வெளியே வந்தேன். ரிசப்ஷனில் உட்கார்ந்து கொண்டு அந்த பிரம்மாண்டமாக மருத்துவமனியின் தோற்றத்தை சுற்று சுற்றி பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் காயத்ரி நான் அவள் அருகே சென்று “

என்ன் காயு எல்லாம் நலலா இருக்கா” என்றதும் சட்டென்று எழுந்து நின்று

“சார், ஹாஸ்பிடல் ரொம்ப பெருசா இருக்கு சார்” என்று வியப்புடன் சொன்னாள்.

“வாங்க” என்று அவ்ளை அழைத்துக் கொண்டு ரிஷப்ஷனுக்கு சென்று அங்கிருந்த்ய பெண்ணிடம்

“உங்க பேரென்ன்” என்று கேட்க

“சார், நான் கீதா” என்று அவள் பய பக்தியுடன் சொல்ல

“கீதா இவங்க பேரு காயத்ரி, இவங்கள, ரிஷப்ஷனல் வெச்கிக்கங்க, உங்களுக்கு அசிஸ்டண்டா, அப்பாயிண்மெண்ட் ஆர்டர ஆஃபீஸ்ல சொல்லி வாங்கி கொடுத்திடுங்க” என்று சொல்ல

“ஒகே சார், நான் பார்த்துக்குறேன்” என்று அவள் சொல்ல நான் காயத்ரியை பார்த்து

“காயு நீங்க இப்போதைக்கு இங்க இருங்க, ஃபியூச்சர்ல நான் வேற் ஏதாவது ஜாப் ரெடி பண்றேன்” என்று சொல்ல அவள் என்னக் கை கூப்பி வணங்கி

“சார் ரொம்ப தேங்ஸ் சார்” என்று சொல்ல

“என்ன் காயு இது என்னால் முடிஞ்சத தான செஞ்சேன், போங்க உன்ள போங்க” என்றதும் அவள் கீதாவின் அருகே சென்று நின்று கொண்டாள். நான் என் அறைக்கு சென்றேன்.

அடுத்த அறை மணி நேரம் கழித்து ராதா காரில் அங்கு வந்தாள். அவள் உள்ளே நுழைந்ததும் அனிதாவுக்கு கொடுத்த வரவேற்பு அவளுக்கும் கொடுக்க பட்டது.

ரிஷப்ஷனில் காயதிரியை பார்த்தாள். நீண்ட நாள் இங்கு இல்லாததால் அனிதாவால் நியமிக்கப்பட்ட யாராவது புது ஸ்டாஃபா இருக்கும், என தனக்குள்ளே நினைத்துக் கொண்டு என் அறைக்கு வந்தாள்.

என்னை பார்த்து சிரித்தபடி என் எதிரே உட்காந்தாள். 


ராதா நீண்ட நாட்களுக்கு பின் அந்த மருத்துவமனைக்குள் வந்தாள். அவளை பார்த்த்தும் அங்கு பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தவர்கள் எல்லோரு அனிதாவுக்கு இணையாக அவளை வரவேற்றார்கள். எதிரில் செல்லும் அணைவரும் அவளுக்கு வணக்க்ம் சொல்ல் அவளும் சிரித்த முகத்துடன் பதிலுக்கு வணக்கம் சொல்லிக் கொண்டே வந்தவள்
ரிசப்ஷனில் காயத்ரியை பார்த்தாள்.

நீண்ட நாட்களுக்கு பின் வருவதால் ஒரு வேலை அனிதாவால் நியமிக்கப்பட்ட புது நபராக இருக்கும் என்று தனக்குள்ளே நினைத்துக் கொண்டு என் அறையை நோக்கி வந்தாள்.

என் அறையின் கதவை தட்டி

“மே ஐ கம் இன் எம்.டி சார்” என்று கேட்க அவள் குரலை தெரிந்து கொண்ட நான்

“உள்ள வா ராதா” என்றதும் சிரித்த முகத்துடன் கதவை திறந்து கொண்டு வந்தவள் என் எதிரே உட்கார்ந்தாள். நன அவ்ளை பார்த்து

“என்ன் ராதா கொஞ்ச்ம இடைவெளிக்கப்புறம் அதே இடம், அதே ரூம்” என்று சொல்ல

“ஆமாங்க நான் கூட கொஞ்சமும் இத எதிர்பாக்கவே இல்ல், நம்ம் லைஃப அரம்பிச்ச எட்த்துலேயே இப்ப் திரும்பவும் கடவுள் புண்ணியத்தால் வந்திருக்கோம்” என்று மனது நிறைய சந்தோஷத்துடன் சொன்னாள். அவள் செல்போன் அடிக்க என்னை பார்த்து

“அம்மா தான் பண்றாங்க” என்று சொல்லியப்டி எடுத்து காதில் வைத்து

“ஹலோ அம்மா என்னமா” என்று கேட்ட்தும் எதிர் முனையில் பதில் வந்த்தும் சிரித்துக் கொண்டே

“சரிம்மா இதோ வந்திடுறேன்” என்று கூறி என்னை பார்த்தவள்

“அம்மா நம்ம் வீட்டுக்கு வராங்களாம்” என்றாள்.

“சரி ராதா அப்ப் நீ கெளம்பு” என்று கூறீயப்டி நான் எழ என் அருகே வ்ந்தவள் என்னை இறுக்கி அணைத்து என் உதட்டில் அழுத்தமாக் ஒரு முத்தம் கொடுத்தாள். அந்த நேரம் யாரோ கதவை தட்ட சட்டென்று ராதா என்னிடமிருந்து தள்ளி நின்று கொண்ட்தும் நான்

“கம் இன்” என்று கூற கதவு திறக்கப்ப்ட்ட்து. காயத்ரி கையில் ஒரு பிளேட்டில் காஃபி கப்புடன் வந்தாள்.

“என்ன் காயத்ரி நான் காஃபியே சொல்ல்லையே” என்றதும்

“இல்ல சார் மேடம் வ்ந்திருக்க்றதா சொன்னாங்க, அதான் நானே கொண்டு வ்ந்தேன்” என்று சொல்லிவிட்டு ஒரு கப்பை எடுத்து ராதாவிடம் கொடுத்துவிட்டு

“வணக்கம் மேடம் என் பேரு காயத்ரி” என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ளா

“நான் கூட ரிஷப்சன்லயே பார்த்தேங்க, யாரு இந்த பொண்ணு, வெரி ஸ்மார்ட்” என்று சொல்லியப்டி ராதா காஃபியை குடிக்க

“அன்னைக்கு உங்க அக்காவோட பிளான்ல் இருந்து நான் தப்பிக்கு இந்த பொண்ணும் ஒரு காரணம்” என்று நான் சொன்னதும் காயத்ரி

“அய்ய்ய்யோ அப்ப்டி எல்லாம் இல்ல மேடம் இன்னைக்கு நான் உயிரோட் இருக்க காரணமே சார் தான்” என்று தன்னடக்கத்துடன் சொல்ல ராதா என்னை பார்த்தாள்.


“என்ன்ங்க சொல்றீங்க ரெண்டு பேரும்” என்று அவள் என்னை பார்த்து கேட்க நான் ஆரம்பத்திலிருந்து சொன்னேன். அதையெல்லாம் பொறுமையாக கேட்ட ராதா

“இத ஏன் நீங்க அன்னைக்கே சொல்ல்ல” என்றதும் எனக்கு தூக்கி வாரி போட்ட்து. நல்லா மாட்டிக்கிட்டோமோ என்று தோன்றியது. சட்டென்று சமாளிக்க்

“அப்ப்டிலாம் இல்ல ராதா, திரும்பவும் இந்த பொண்ண அவ்ங்க ஊருக்கே அனுப்பிடலாம்னு இருந்தேன், அதனால் தான் இது ஒரு பெரிய விஷயமா உங்கிட்ட சொல்லனும்னு தோனல், ஆனா இந்த பொண்ணு ஊருக்கே போகமாட்டேன்னு சொல்லிட்டா, அதனால் தான் நம்ம ஹாஸ்பிடல்லயே ஒரு வேல போட்டு கொடுத்தேன்” என்றதும் ராதாவின் முகத்தில் குழப்ப ரேகை தெரிந்த்து. நான் அவள் கவனத்தை திசை திருப்ப

“ராதா காலையில் அனிதா இந்த இருநதாளே” என்றதும் காயுவை பற்றி மறந்துவிட்டு

“என்ன்ங்க சொன்னா” என்று ஆவலானாள். நான் ஒரு வழியாக காலையில் நடந்த நிகழ்வுகளை சொல்லி முடித்து

“பாவம் ராதா, எப்பவும் ஒரு கம்பீரத்தோட் இருக்குற அனிதா இன்னைக்கு ரொம்ப சோர்ந்து போயிருந்தா, பார்க்கவே பாவமா இருந்துச்சி” என்ற்தும் ராதா கோவமாக

“உங்கள கொல்ல பார்த்திருக்கா, அவ கிட்ட என்ன் உங்களுக்கு பாவம்” என்று சொல்லிவிட்டு வாய்க்குள் அனிதாவை திட்டி தீர்த்தாள். அதன்பின்

“சரிங்க நான் கெளம்புறேன்” என்று எழுந்து கிளம்பினாள். நான் கதவை திறந்துவைத்துக் கொண்டு அவள் செல்வதை பார்த்தேன். வேகமாக் சென்றவள் ரிஷப்ஷனில் ஒரு நொடி நின்று காயுவை பார்த்தாள். அவள் வெகுளித்தனமாக

“குட்மார்னிங்க் மேடம்” என்று சொல்ல ராதா லேசான புன்னகையுடன் பதிலுக்கு

“குட்மார்னிங்க்” என்று சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றாள். என் சீட்டுக்கு வந்து அமர்ந்த்தும் என் செல்போன் ஒலித்த்து. அது பார்த்திமாவிடமிருந்து வந்த அழைப்புதான்.


”ஹலோ சொல்லுங்க பார்த்திமா” எனறதும்

“சார் மேடம் உங்கள வர சொல்றாங்க” என்றாள்.

“இதோ வரேன்” என்று போனை அணைத்துவிட்டு கிளம்பினேன். ஹோட்டலில் லதீஃபாவும் பார்த்திமாவும் மதிய சாப்பாட்டை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்க பார்த்திமா என்னை பார்த்த்தும்

“வாங்க சார்” என்றாள்.

“என்ன் உடனே வர சொன்னீங்களே” என்றதும்

“ஆமா சார், நீங்களும் எங்க கூட துபாய் வரனும்” என்றாள்.

“என்ன் பார்த்திமா திடீர்னு சொல்றீங்க” என்று நான் கேட்க

“ஆமா சார் ஒரு சின்ன ப்ராஸ்ஸ் இருக்கு, நீங்க எங்க போர்ட் ஆஃப் டைரக்டர்ஸ மீட் பண்ணி பேச வேண்டி இருக்கும், அதுக்கபுறம் சில டாக்குமெண்ட்ஸ சைன் ப்ண்ணிட்டா, உடனே உங்க ஹாஸ்பிடல்ஸ் எல்லாம் எங்க குரூப்போட ஹாயிண்ட் ஆகிடும், நீங்க எங்க ஸ்டாஃப் ஆகிடுவீங்க” என்றாள்.

“என்ன் பார்த்திமா இப்படி திடுதிப்புனு சொல்றீங்க” என்று நான் யோசித்தபடி கேட்க

“ஒன்னும் பிரச்சின இல்ல சார், ஃபளைக்ட் நாளைக்கு காலையில் தான் நீங்க பொருமையா ரெடியாகி ஏர்போர்ட் வாங்க” என்று சொல்ல நான் யோசித்தப்டி திரும்பி வீட்டுக்கு வந்தேன். இரவு 9 மணி ஆகி இருந்தது.

ராதாவிடம் விஷயத்தை சொல்ல “என்ன்ங்க இது திடுதிப்புன்னு, அவ்ளோ தூரம் போகனும்னு சொல்றீங்க” என்று லேசான கலக்கத்துடன் கேட்டாள்.

“ரெண்டே நாள் தான் ராதா உடனே வந்திடுவேன்” என்று சொல்லி அவளை சமாளித்துவிட்டு வெளியே வந்து காயத்ரிக்கு போன் செய்தேன்.

“காயு”

“சொல்லுங்க சார்” என்று அவள்

“இப்ப் எங்க இருக்க” என்று நான் கேட்க

“நான் இப்ப வீட்டுக்கு போய்ட்டு இருக்கேன் சார்” என்றாள்.


“நான் நாளைக்கு காலையில் துபாய் போறேன், வர ரெண்டு நாள் ஆகும்” என்றதும் அவளும்

“என்ன் சார் இப்ப்டி திடீர்னு” என்று கேட்க

“எல்லாம் நம்ம் ஹாஸ்பிடல் சம்மந்தமாத்தான், பார்த்து பத்திரமா இருந்துக்கோ” என்றதும்

“சரி சார் நான் பார்த்துக்குறேன்” என்று இணைப்பை துண்டித்தாள். என்னிடம் பேசிவிட்டு போனை வைத்ததுவிட்டு எதிரே பார்க்க ஒரு ஒயின் ஷாப்புக்குள்ளிருந்து இரண்டு பேர் போதையில் தள்ளாடியபடி வந்து கொண்டிருக்க காயு வேகமாக் அவர்களாய் தாண்டி சென்றுவிட்டாள்.

ஆனாலும் அவர்கள் காயத்ரியின் பின்னாலேயே தொடர்ந்து வந்தார்கள். காய்த்ரிக்கு உடம்பு வியர்த்தது. பயத்தில் என்ன் செய்வது என்று தெரியாமல் வேகமாக் நடந்தாள்

அவளின் வேகத்துக்கு இணையாக அவர்களும் நடந்து வந்தார்கள். காயத்ரியின் நடை ஓட்டமாக் மாற அவர்களும் வேகமாக் ஒடி அவளை துரத்தி வந்தார்கள். ஒரு இருட்டான சாலை வந்ததும் அவர்கள் இருவரும் இவளைவிட வேகமாக் ஓடிவந்து காயத்ரிக்கு முன்னால் நின்று அவளை மடக்கினார்கள்.

“டேய் பாக்க் பொண்ணு புதுசா இருக்கே, இதுவரைக்கும் இந்த ஏரியாவுல் பார்த்ததே இல்லையே” என்று ஒருவன் சொல்ல

“ஆமாண்டா பாப்பா ஏரியாவுக்கு மட்டுமில்ல் எல்லாத்துக்குமே புதுசா தான் தெரியுது” என்று மற்றொருவன் சொன்னான். காயத்ரி அவர்களிடமிருந்து தப்பிக்க வழி பார்த்துக் கொண்டிருக்க

“பாப்பா ஒரு அற மணி நேரம் எங்க கூட இரு, உனக்கு எவ்ளோ வேணா தரலாம்” என்று புடவை மறைப்பில் தெரிந்த அவள் இடுப்பை பார்த்தான். காயு சட்டென்று இடுப்பை மறைத்துக் கொண்டாள்.

“அட வெட்கத்த பாரேன்” என்று ஒருவன் சொல்ல இருவரும் அவளை நெருங்கி வந்தார்கள். காயு

“டேய் வேண்டாண்டா, நான் போலீஸ்ல சொல்லிடுவேண்டா” என்று காயத்ரி பயத்துடன் சொல்ல

“எல்லாம் அப்புறம் பார்த்துக்கலாம், இப்ப வாடீ” என்று அவள் புடவை மாராப்பை பிடித்து இழுக்க ஒருவன் தாவ காயு அவன் கையை தட்டிவிட்டு வந்த வ்ழியிலேயே திரும்பி ஓடினாள். இருவரும் அவளை விடாமல் துரத்தி வர எதிரே ஒரு கார் ஹெட்லைட்டை வெளிச்சமாக அடித்துக் கொண்டு வர காயு அந்த காருக்கு முன்னால் கை நீட்டி நிறுத்த் சொன்னாள்.

கார் நின்றதும் உள்ளே இருந்து அனிதா இறங்கினாள். அந்த இருவரும் அப்ப்டியே நிற்க காயு அனிதாவின் அருகே ஒடி சென்றூ

“மேடம் என்ன் காப்பாத்துங்க மேடம் இவங்க என்ன் தொரததிக்கிட்டு வராங்க” என்று சொல்ல

“டேய் யாருடா நீங்க” என்று அனிதா சத்தமாக கேட்க அவர்களில் ஒருவன்

“டேய் ஒருத்திய ரெண்டு பேரு ஓக்கனும்னு பார்த்தோம், ஆனா இப்ப் வசதியா ரெண்டு பெரு இருக்காளுங்கடா, அதுவும் வசதியா காரோட, இபப் ஆளுக்கு ஒருத்திய ஓக்கலாம்டா” என்றதும் அனிதா காருக்குள் கைவிட்டு சீட்டுக்கு அடியில் இருந்து ஒரு துப்பாக்கியை எடுத்தாள்.

அந்த இருவருக்கும் போதை சர்ரென்று இறங்கி அவள் கையில் இருந்த துப்பாக்கியையே பார்த்தார்கள்.

“டேய் தைரியம் இருந்தா முன்னால் வாங்கடா” என்று சொல்லி ஒருவனின் காலுக்கு மிக அருகே சுட்டாள். அந்த இடம் குழி விழுந்து தூசி பறந்ததும்

“டேய் நெஜ துப்பாக்கிடா” என்று கத்தியப்டி அந்த இருவரும் அந்த இட்த்தை விட்டு ஓடினார்கள் .அவர்கள் சென்றதும் அனிதா காயதிரியின் அருகே வர

“என்ன்மா நீ இந்த நேரத்துல் தனியா வர” என்று கேட்க


“இல்ல மேடம் நான் புதுசா ஒரு இட்த்துல் ஜாயின் பண்ணியிருக்கேன், வர வழியில் வீட்டுக்கு தேவையானதெல்லாம் வாங்கி வர கொஞ்ச்ம லேட் ஆகிடுச்சி” என்று சொல்ல

“சரி வண்டியில ஏறு நான் உன் வீட்ல ட்ராப் பண்றேன்” என்று சொல்ல காயுவும் காரில் ஏறினாள். கார் என் வீட்டை நோக்கி கிளம்பியது. கார் என் வீடு இருக்கும் தெருவுக்கு முன்னால் வரும் நேரம் அனிதாவின் செல் அடிக்க எடுத்து பேசினாள்.

“அப்படியா இதொ உடனே வரேன்” என்று போனை வைத்துவிட்டு

“காயத்ரி எனக்கு ஒரு முக்கிய்மான வேல நான் திரும்பி போகனும்” என்றதும்

“இருக்கட்டும் மேடம் என் வீடு பக்கத்துலதான் நான் நட்ந்தே போயிடுறேன்” என்று இறங்கி கொள்ள கார் கிளம்பியது.அடுத்த நாள் காலை எல்லாவற்றையும் தயார் செய்து கொண்டு ஏர்போர்ட் கிளம்பினேன்.

செல்லும்போதே என் செல்போன் அடிக்க எடுத்து காதில் வைத்தேன்.

“ஹலோ முத்து என்ன் துபாய் பயணமா” என்று பெண்ணின் குரல் கேட்க அப்போதுதான் கால் வ்ந்த நம்பரை கவனித்தேன்,

அது அனிதாவின் எண்.


No comments:

Post a Comment