காலையில் எட்டு மணிக்கே அவள் வீட்டுக்குப் போய் சந்தோஷமாக் அவளுடன் சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருக்கவேண்டும். மதியம் சாப்பாடு சாப்பிட்ட பிறகு ரெண்டு மணி வாக்கில் அவளுடன் காமலீலைகளை ஆரம்பித்துவிட வேண்டும். ஒரு மணி நேரம் அவளை ஆசையாகக் கொஞ்சிக்கொண்டிருக்க வேண்டும். செக்ஸ் விளையாட்டுகளில் ஈடுபட வேண்டும். பிறகு மூன்றரை மணிக்கு அவளது உடைகளைக் களைந்து அவளை ஓக்க வேண்டும். ஓத்து முடித்த பிறகு கொஞ்சம் நேரம் ஓய்வெடுத்த பிறகு என் பூலை மறுபடி விறைப்படையச் செய்து அவளை சூத்தடிக்க வேண்டும். என் சித்தியின் அழகான சூத்தில் என் பூலால் குத்து குத்து என்று குத்த வேண்டும். பிறகு பதினைந்து நிமிட நேரம் இடைவெளி விட்டு அவளுடன் ஓரல் செக்ஸில் ஈடுபட வேண்டும். "சித்தி என் பூலை ஊம்பு சித்தி" என்று அவள் வாயில் என் பூலைத் திணித்து அவளை ஊம்பச் செய்ய வேண்டும். அவள் என் பூலை ஊம்பி முடித்த பிறகு அவளது கூதியை நான் நக்க வேண்டும். அவள் கூதியில் என் நாக்கால் துழாவ வேண்டும். ஒன்று, இரண்டு, மூன்று என்று ஒவ்வொன்றாக நாட்கள் கழிந்துகொண்டிருந்தன. ஊருக்குச் செல்லும் நாளும் நெருங்கி வந்தது. சித்தியுடன் போனில் பேசும்போது மிகவும் உற்சாகமாக இருந்தது. என் குரலில் சந்தோஷம் தெரிந்ததை சித்தி கண்டுபிடித்துவிட்டாள். "என்னப்பா என்ன ஆச்சு? வழக்கமா சுரத்தே இல்லாம பேசுவியே. இப்போல்லாம் ரொம்ப சந்தோஷமா பேசுறியே. ஊருக்கு வர்றதுக்கு லீவு கிடைச்சிடுச்சா?" என்று கேட்டாள். "இல்லை சித்தி" என்று கூசாமல் பொய் சொன்னேன். "அப்புறம் எப்படிப்பா ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கே? யாரையாச்சும் லவ் பண்றியா?" என்று கேட்டாள். "இல்லை சித்தி" என்று சொன்னேன். "அப்புறம் என்ன காரணம்?" என்று கேட்டாள். "என்னவோ தெரியலை. ஒரே சந்தோஷமா இருக்கு" என்று சொன்னேன். "எப்படியோ நீ சந்தோஷமா இருந்தா சரி" என்று சொல்லி சித்தி போனை வைத்துவிட்டாள். அன்று செவ்வாய்க்கிழமை. அது மறக்கவே முடியாத நாளாக அமையப்போவதை காலையிலேயே ஏனோ உணர முடியவில்லை. ஆனால் மனசெல்லாம் மிகவும் சந்தோஷமாக இருந்தது. வெதர் ப்ளசென்ட்டாக இருந்தது. பெங்களூர்தான் எவ்வளவு சந்தோஷத்தைத் தரக்கூடிய ஊராக இருக்கிறது. சென்னையில் இவ்வளவு சந்தோஷமாக நான் என்றுமே இருந்தது இல்லை.
அன்று அலுவலகத்தில் சந்தோஷமாக வேலை பார்த்தேன். உடன் வேலை பார்த்த பெண்களிடம் ஜோக்கடித்தேன். கேன்டீனில் டீயை அரை மணி நேரம் நிறுத்தி நிதானமாகக் குடித்தேன். வழக்கமாக ஐந்து நிமிடத்தில் குடித்துவிடுவேன். ஆனால் இவ்வளவு சந்தோஷத்திலும் உள்ளூர ஏதோ ஒரு உதைப்பு இருந்தது. இதெல்லாம் சரியில்லை போல ஒரு நினைப்பு இருந்தது. காலை பதினொன்றரை மணி நேரம் இருக்கும். எனக்கு ஒரு தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. என்னிடம் செல்போன் இருந்தது. உடனே எடுத்துப் பேசினேன். ஊரிலிருந்துதான் வந்திருந்தது. புதிய எண்ணாக இருந்தபடியால் யார் அழைக்கிறார்கள் என்று ஊகிக்க முடியவில்லை. புதிய குரலாக இருந்தது. அந்தப் புதிய குரல் சொன்ன சேதியை கேட்டு எனக்கு தலையில் இடி விழுந்தது போல இருந்தது. அந்தக் கட்டிடமே அதிரும்படி ஓவென்று பெருங்குரலெடுத்து அலறினேன். கதறி அழுதேன். எல்லோரும் திடுக்கிட்டு என்னவோ ஏதோ என்று என்னருகே ஓடிவந்தார்கள். "என்ன ஆச்சு?" என்று கேட்டார்கள். "யாராவது இறந்துவிட்டார்களா?" என்று விசாரித்தார்கள். என்னால் பேச முடியவில்லை. அவர்களது கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்ல முடியவில்லை. மிகவும் துக்கத்தில் ஆழ்ந்திருந்தேன். செல்போனில் வந்த சேதி என்ன? வேறு ஒன்றும் இல்லை. சித்தி எனக்கு டாட்டா காட்டிவிட்டு இந்த உலகத்தை விட்டே போய்விட்டாள் திடீரென்று! நான் ஏன் இப்படிப் பெருங்குரலெடுத்து அழுதேன் என்பது ஒருவருக்கும் விளங்கவில்லை. அப்பாவோ அம்மாவோ இறந்துவிட்டதற்காக அழுகிறேன் என்று நினைத்துவிட்டார்கள் போலும். சித்தி இறந்துவிட்டதற்காக ஏன் இவன் இப்படி கதறிக் கதறி அழ வேண்டும் என்பது அவர்களுக்குப் பெரும் புதிராக இருந்தது. உடனடியாக லீவு கொடுத்து என்னை அனுப்பி வைத்தார்கள். பஸ் ஸ்டாண்டுக்கு என்னோடு அலுவலக சகா ஒருவர் என்னை அனுப்பி வைப்பதற்காக வந்திருந்தார். பஸ்ஸில் ஏறி உட்கார்ந்த பிறகும் அழுகை அடங்கவில்லை. கரகரவென்று அழுதுகொண்டிருந்தேன். பயணம் முழுவதும் அழுதுகொண்டிருந்தேன். இடையில் எங்கோ சாப்பிடுவதற்காக வண்டியை நிறுத்தினார்கள். நான் சாப்பிடப் போகவில்லை. "ஓட்டலுக்குப் போய் ஏதாவது சாப்பிட்டு வாருங்கள்" என்று கண்டக்டர் அறிவுறுத்தினார். நான் போகவில்லை. அவரே ஏதோ வாங்கிக்கொண்டு வந்து கொடுத்தார். அதற்கான பணத்தைக் கூட அவர் வேண்டாம் என்று சொல்லிவிட்டார். உடல் மிகவும் சோர்வுற்றிருந்தது. சித்தியின் இறந்த உடலைப் பார்க்கும் வரையாவது உடலில் தெம்பு வேண்டியிருக்கிறதே. எனவே அழுதுகொண்டே கொஞ்சம்கொஞ்சமாகச் சாப்பிட்டேன். ஊர் வந்து சேர்ந்ததும் முதல் வேலையாக சித்தியின் வீட்டுக்குத்தான் ஓடினேன்.
சித்தியைப் பிணமாகக் கிடத்தியிருந்தார்கள். முதலில் அவளது உடலை மட்டுமே பார்த்தேன். முகத்தைப் பார்க்க விரும்பவில்லை. ஏனெனில் அவளது சிரித்த முகம் என் நினைவுகளில் உறைந்திருந்தது. அதைக் கலைக்க விரும்பவில்லை. தக்க வைத்துக்கொள்ளவே விரும்பினேன். சித்தியின் முகத்தில் சாவுக்களை இருந்தால் அதைப் பார்க்க விரும்பவில்லை. இருந்தாலும் ஒரே ஒரு வினாடி பார்த்து வைக்கலாம் என்று பார்த்தேன். இறந்த பிறகும் சித்தியின் முகம் அழகாகத்தான் இருந்தது. ஏதோ உறங்குபவளைப் போல்தான் இருந்தாள். அவள் முகத்தில் ஒரு அசாதாரண அமைதி குடிகொண்டிருந்தது. அவளுக்கு என்னதான் ஆச்சு என்று அங்கிருந்தவர்களை விசாரித்தேன். ஒருவருக்காவது சரியான பதில் தெரியவில்லை. சில நாள் நோயுற்றிருந்தாள் என்றார்கள். ஆனால் ஒருவருக்காவது அது என்ன நோய் என்று தெரிந்திருக்கவில்லை. திடீரென்று மாரடைப்பு வந்து போய்ச்சேர்ந்துவிட்டாள் என்றார்கள். இது ஓரளவு நம்பும்படி இருந்தது. அங்கிருந்தவர்களில் ஒருவருக்காவது சித்தி இறந்தது குறித்து வருத்தம் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. சித்தப்பா வருந்தவில்லை. ஏன் என் அம்மாகூட வருந்தவில்லை. அவளுக்கு விதி முடிந்துவிட்டது. போய்ச்சேர்ந்துவிட்டாள் என்பதுதான் எல்லோரது ஒருமித்த கருத்தாக இருந்தது. நான் ஒருவந்தான் கடும் துயரத்தில் இருந்தேன். சித்தியை புதைப்பதற்கோ எரிப்பதற்கோ ஏற்பாடுகள் நடந்துகொண்டிருந்தன. பிணத்தைத் தூக்கிவந்து அலங்கரித்த வண்டியில் கிடத்தி சவ ஊர்வலம் மெதுவாக மயானத்தை நோக்கி நகரத் தொடங்கியது. நானும் ஊர்வலத்துடன் சென்றுகொண்டிருந்தேன். மயானத்தை வண்டி வந்தடைந்தது. சித்தியை சிதையில் கிடத்தினார்கள். சித்திக்கு வாரிசுகள் இல்லாததால் நாந்தான் கொள்ளி போட வேண்டும் என்றார்கள். சித்தியின் உடலை தீ சுட்டுப் பொசுக்கப் போவதை என்னால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை. அதனால் கொள்ளி போட மறுத்துவிட்டேன். ஆனால் பிடிவாதமாக என் கையில் கொள்ளியைத் திணித்து, என்னை இழுத்துச் சென்று கொள்ளி போட வைத்துவிட்டார்கள். சற்றுத் தள்ளி வந்து எரியும் சிதையையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். என்னுடன் வேறு சிலரும் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள். மற்றவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் கிளம்பிச் சென்றுவிட்டார்கள். என் மனம் ஆறவேயில்லை. இரண்டு விஷயங்கள் என்னை உறுத்திக்கொண்டேயிருந்தன. சித்தி என்ற இனிய பெண்மணி, என் மனதுக்கு நெருக்கமானவள் என்னை விட்டுச் சென்றுவிட்டதை என் மனதால் தாங்க முடியவில்லை. இரண்டாவதாக, அவளை ஒரு தடவை கூட ஓக்க முடியாமல் போய்விட்டதே, ஓத்து சுகம் காண முடியாமல் போய்விட்டதே என்றும் பெரும் துக்கமாக இருந்தது.
நினைக்க நினைக்க மனம் ஆறவேயில்லை. ச்சீ என்ன வாழ்க்கை இது என்று ஆகிவிட்டது. இனியும் வாழத்தான் வேண்டுமா? யாருக்காக வாழ வேண்டும்? உயிருக்கு உயிராக நேசித்தவள் காற்றோடு காற்றோடு கலந்துவிட்டாள். இதோ அவளைத் தீ தின்றுகொண்டிருக்கிறது. சித்தி நிஜத் தீயில் வெந்துகொண்டிருந்தாள். நானோ காமத் தீயில் வெந்துகொண்டிருந்தேன். இரண்டு தீக்கும் அதிக வித்தியாசம் இல்லை. இரண்டுமே கொடுமையானது. சித்தியுடன் வாழ்வில்தான் ஒன்றுசேர முடியவில்லை. அவளுடன் சாவிலாவது ஒன்றுசேர்ந்தால்தான் என்ன என்று யோசித்தேன். யோசித்ததைச் செயல்படுத்தத் தீர்மானித்து சிதையை நோக்கி ஓடினேன். அந்தத் தீயில் விழுந்து நானும் செத்துப் போக. உடன்கட்டை ஏற. அதற்குள் என் எண்ணத்தைப் புரிந்துகொண்ட மற்றவர்கள் நான் என்ன செய்யப்போகிறேன் என்பதன் விபரீதத்தை உணர்ந்து ஓடோடி வந்து சிதைக்கு அருகில் சென்றவனைப் பிடித்து இழுத்து வந்தார்கள். "என்னப்பா இது, அவளுக்கு விதி. போய்ச் சேர்ந்துட்டா. நீ வாழ வேண்டிய பையன். நீயும் சாகப்போறியே. இது சரியா?" என்று கேட்டார்கள். "சித்தி மேலே ரொம்ப பாசம் வச்சிருந்தான். அதான் சித்தி செத்துப்போனதைத் தாங்க முடியாம அந்தத் தீயிலேயே தானும் விழுந்து சாகத் தீர்மானிச்சுட்டான். நல்ல வேளை, நாம காப்பாத்திட்டோம்" என்றார் ஒருவர். சித்தி மேலே ஆசை வைக்கலாம். ஆனால் அதுக்காக இப்படியா கண்மூடித்தனமாவா அவ மேலே பைத்தியமா இருக்கிறது? அவ செத்துட்டா நீயும் சாகத் துணிஞ்சுடறதா அப்படின்னு நீங்க நினைக்கலாம். என்ன பண்றது? என்னாலே என்னோட உணர்ச்சிகளைக் கட்டுப்படுத்த முடியலே. நானும் எவ்வளவோ கண்ட்ரோல் பண்ணிப் பார்க்கிறேன். முடியலே. சித்தியை அந்த அளவுக்கு ஆழமாக் காதலிச்சிருக்கேன். சித்தி செத்துப்போய் அவ உடம்பு சிதையிலே எரிஞ்சு அவளோட அஸ்தியை ஆத்திலேயும் கரைச்சாச்சு. ஆனாலும் இன்னமும் அவ மேலே பைத்தியமாத்தான் இருக்கே. சித்தி சும்மா செத்துப் போகலேயே. அவளோட நினைவுகளை விட்டுட்டுப் போய் இருக்கா இல்லே. இனிமையான் நினைவுகள். அவளோட கழித்த பொழுதுகள். அவளோட பேசிக்கிட்டிருந்தது. அவ எனக்கு சோறு ஊட்டிவிட்டது. என்னைக் கட்டியணைச்சிக்கிட்டது. என் கன்னத்திலேயும் உதட்டிலேயும் முத்தமிட்டது. அதிலேயும் அவ புருஷன் வீட்டில் இருக்கும்போதே தில்லா என்னைக் கட்டியணைச்சி என்னை என் உதட்டில் கிஸ்ஸடிச்சாளே அந்த த்ரில்லான அனுபவம். இப்ப நினைச்சாலும் மூச்சடைக்குது. சித்தியோட துணிச்சலே துணிச்சல்.
மறுபடியும் பெங்களூருக்குப் போகலே. வேலையை விட்டு நின்னுட்டேன். கம்பெனிக்காரங்களும் என் உணர்வுகளைப் புரிஞ்சிக்கிட்டாங்க. பெங்களூருக்குப் போகாமலே இருந்திருந்தா சித்தியையும் ஓத்திருக்கலாம். சித்தியும் உயிரோட இருந்திருப்பா அப்படின்னு ஒரு எண்ணம். என்னவோ நான் அவளை விட்டுப் பிரிஞ்சி போனதாலேதான் அவ இறந்துபோயிட்டாளோன்னு தோணும். பெங்களூரை எனக்குப் பிடிக்காம இல்லே. நல்ல ஊர்தான். ஆனா மனசெல்லாம் சென்னையிலேயே இருந்தது. சித்தியோட ஒடம்பு இருக்கே ஒடம்பு, அது ஒரு அற்புதமான விஷயம். அவ மனசு அதை விடவும் அற்புதமான விஷயம். தன்னைவிட வயதில் இளைய ஒருவனிடம், தன் மீது ஆசைப்பட்டுப் பரிதவிக்கும் ஒருவனிடம் அவன் தாபத்தைப் புரிந்துகொண்டு "சரிப்பா... நான் உனக்கு ஒரு நாள் மட்டும் பொண்டாட்டியா இருக்கேன். நீ அன்னிக்கு என்கூட உன் விருப்பப்படி சந்தோஷமா இருக்கலாம்"னு சொல்ல ஒரு பெரிய மனசு வேணும் இல்லியா? எத்தனையோ பெண்களைப் பார்த்திருக்கேன் வாழ்க்கையில். அழகான பெண்கள். ரொம்ப அலட்டுவாங்க. பேசுறதுக்கே காசு எதிர்பார்ப்பாங்க. சித்தி அப்படிப்பட்டவ இல்லே. தான் எவ்வளவோ அழகா இருந்தும் அதுக்காக என்னிக்கும் அவ அலட்டுனது இல்லே. தான் அழகா இருக்கிறது ஒரு இயல்பான விஷயம் அப்படிங்கிற மாதிரிதான் இருந்தா எப்பவும். நான் சித்தி கூட நெருக்கமா இருக்க விரும்பினதுக்கு, நெருக்கமா இருந்ததுக்கு அடிப்படையான ஒரு காரணம் இருக்கு. நான் எங்க அம்மாவோட எப்பவும் நெருக்கமா இருந்தது இல்லே. ஒருவேளை சின்ன வயசுலே நெருக்கமா இருந்திருப்பேனோ என்னவோ. இதுக்கு நான் காரணம் இல்லே. எங்க அம்மாதான் காரணம். அம்மா என் மேலே பெரிசா பாசம் வைச்சதில்லே. என்ன காரணம்னு தெரியலே. இத்தனைக்கும் நான் எங்க அம்மாவுக்கு ஒரே பிள்ளை. நான் வேலைக்காக வெளியூர் போகணும்னு வந்தப்போ எங்கம்மா நினைச்சிருந்தா "வேண்டாம்டா நீ வீட்டுக்கு ஒரே பிள்ளை. எங்க கூடயே இருடா. வெளியூர் போக வேணாம்"னு சொல்லியிருக்கணும். ஆனா சொல்லலே. இன்னும் சொல்லப் போனா "உடனே இந்த வேலையிலே சேரு"ன்னு வற்புறுத்தினாங்க. சித்திக்கு நான் அவ கூட சென்னையிலேயே இருக்கணும்னு ஆசைதான். ஆனா எங்க அப்பா அம்மாவோட விருப்பம் வேறவா இருந்ததாலே அவளாலே ஒண்ணும் சொல்ல முடியலே. என்னைப் பெத்த அம்மா என்கூட நெருக்கமா இல்லததாலே, என்கூட பாசமா இல்லததாலே மனசு இன்னொரு அம்மா தனக்கு வேணும்னு கேட்டுச்சு. இன்னொரு அம்மாவை சீக்கிரமே தேடிக்கணும்னு யோசிச்சேன். அது யாரா இருக்கும்னு யோசிச்சேன். எனக்கும் பிடிச்சிருக்கணும். அந்த பொம்பளைக்கும் பிடிச்சிருக்கணும். சித்தியையோ அத்தையையோ பெரியம்மாவையோ மாமியையோ இன்னொரு அம்மாவா தேர்ந்தெடுத்துக்கலாம்னு முடிவெடுத்தேன். அவகிட்டே பாசமா, பிரியமா இருப்போம்னு நினைச்சேன். சித்தி பாக்கிறதுக்கு அழகா இருந்ததாலே அவளையே என்னோட ரெண்டாவது அம்மாவா தேர்ந்தெடுத்தேன். அவளையே என் அம்மாவா நினைச்சிக்கிட்டேன். அவளை வாய் நிறைய "அம்மா அம்மா"ன்னு ஆசையா கூப்பிடணும்னு ஆசைப்பட்டேன். ஆனா அதைக் கொஞ்ச நாள் கழிச்சி வச்சிக்கலாம்னு நினைச்சேன். அதுவும் சித்தியும் நானும் தனியா இருக்கும்போது மட்டும்தான் நான் அவளை "அம்மா"ன்னு கூப்பிட முடியும். ஏன்னா மத்தவங்க எதிரிலே அப்படிக் கூப்பிட்டா மத்தவங்க முகம் சுளிப்பாங்க. தப்பா நினைப்பாங்க. என்னைப் புரிஞ்சிக்க மாட்டாங்க. சித்தி கிட்டே இந்த விஷயத்தைச் சொல்லலே. அவளும் நானும் ஓத்த பிறகு ஒரு நாள் சாவகாசமா இதைப் பத்திச் சொல்லலாம் அப்படின்னு இருந்தேன். ஆனா அதுக்குள் சித்தி அநியாயமா செத்துப்போயிட்டா. எல்லாம் என்னோட துரதிர்ஷ்டம்.
13, 14 வயசில ஆண் ஆனாலும், பெண் ஆனாலும் செக்ஸ் உணர்ச்சிகள் நமக்குள் நம்மைக் கேட்காமலேயே நமக்குள் தோன்றிவிடுகின்றன. அதற்கு வடிகால்? நமது சமூகத்தில் எதுவும் இல்லை என்பதுதான் நிதர்சனம். தொடாதே, பார்க்காதே, பேசாதே, பழகாதே என்று கடுமையான கட்டுப்பாடுகள். மீறினால் "அலைகிறான் பார்" என்று முத்திரை குத்திவிடுவார்கள். ஒழுக்கசீலன் என்ற புகழுக்காக செக்ஸ் உணர்ச்சிகளைக் கஷ்டப்பட்டுக் கட்டுப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டியதாக இருக்கிறது. திருமணம் ஆகி மனைவி ஒருத்திதான் நமது செக்ஸ் உணர்ச்சிகளுக்கு வடிகாலாக இருக்கிறாள். திருமணம் எப்போது செய்துகொள்ளலாம் என்று பார்த்தால் ஆணுக்கு 21 வயசுக்கு முன் செய்துகொள்ள முடியாது, பெண்ணுக்கு சலுகை, பதினெட்டு வயதிலேயே செய்துகொள்ளலாம். அப்படியும் 21 வயசில் திருமணம் செய்துகொள்ள முடிகிறதா என்று பார்த்தால் அதுவும் இல்லை. படித்து முடித்து, ஒரு வேலையில் செட்டிலாகி ஓரளவுக்கு நல்ல சம்பளம் கிடைத்து திருமணம் செய்துகொள்ள முடிவெடுக்கும்போது குறைந்தது 25 வயதாகிவிடுகிறது. 13, 14 வயசில் பூல் விறைத்துக்கொள்கிறது. குத்துவதற்கு ஏதாவது கூதி கிடைக்குமா என்று பரிதவிக்கிறது. ஆனால் அந்தக் கூதி 25 வயதில்தான் கிடைக்கிறது. 13 வயசிலிருந்து 25 வயது வரையில் மொத்தம் 12 ஆண்டுகள். ஏறக்குறைய 4400 நாட்கள் இரவுகளில் பொம்பளையை நினைத்துக்கொண்டு ஏதோ பாம்பு படமெடுத்தாடுவது போல் விறைத்துக்கொள்ளும் பூலை மிகவும் கஷ்டப்பட்டு அடக்கி வைக்க வேண்டியிருக்கிறது. பூல் என்ன உயர்திணையா? நாம் அறிவுரை சொன்னால் கேட்டுக்கொண்டு அடங்கியிருப்பதற்கு. கூதி என்பது கடையில் கிடைக்கிற சமாச்சாரமாக இருந்தால் பரவாயில்லை. ஒரு பத்துப் பன்னிரண்டு கூதிகளை வாங்கி நம் வீட்டு அலமாரியில் பத்திரமாக வைத்துப் பூட்டி அதை அவ்வப்போது எடுத்து நம் தேவைக்கேற்ப பயன்படுத்திக்கொள்ளலாம். ஆனால் நடைமுறையில் கூதி என்கிற அற்புதமான பொருள் கடையில் கிடைப்பதில்லை. அது ஒரு பெண்ணின் உடலில் இருக்கிறது. அவளை எப்படியாவது தாஜா பண்ணி சம்மதிக்க வைப்பதற்குள் நமக்குப் போதும் போதும் என்று ஆகிவிடுகிறது. அவளை சம்மதிக்க வைக்க என்னவெல்லாம் செய்ய வேண்டியிருக்கிறது. கவிதைகள் எழுதித் தள்ளுகிறோம். காசு சம்பாதிக்கிறோம். கார் வாங்குகிறோம். பங்களா வாங்குகிறோம். சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். சரி எவளிடாவது காசு கொடுத்து போய்விட்டு வரலாம் என்று பார்த்தால் அப்படிப்பட்டவள் எவளும் நம்மைக் கண்டுகொள்ள மாட்டேன் என்கிறாள். இதற்கெல்லாம் ஏற்பாடு செய்யும் மாமாப் பயல்களும் நம்மைக் கண்டுகொள்ள மாட்டேன் என்கிறார்கள். காரணம் நம் நெற்றியில் ஒழுக்கசீலன் என்ற லேபிள் ஒட்டியிருக்கிறது. பம்பாயிலும் கல்கத்தாவிலும் விபச்சாரம் நடக்கும் பகுதிகள் இருக்கின்றன. சென்னையில் எங்கே விபச்சாரம் நடக்கிறது என்றே தெரியவில்லை. ஆனாலும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. எப்படியோ கண்டுபிடித்து போய்வந்தால் விபச்சாரிகூட பிகு செய்துகொள்கிறாள். நாம் எங்கே போய் முட்டிக்கொள்வது? கஷ்ட காலம். 13 வயதிலிருந்து 25 வயது வரையிலான காலம் கொடுமையான ஆண்டுகள். ஒவ்வொரு நாளும் இரவில் நரக வேதனை. ஒவ்வொரு நாளும் அக்கினிப் பிரவேசம். இரவு பத்து மணியிலிருந்து காலை ஆறு மணி வரை காமத் தீ வாட்டி வதைக்கிறது. ஒவ்வொரு இரவும் விடியாமலேயே போய்விடுமோ என்று கவலையாக இருக்கும். எவளையாவது தொட்டுக் கசக்கலாம் என்று பார்த்தால் இந்தியாவில் அத்தனைப் பேரும் பத்தினித் தெய்வங்கள். குடும்பப் பெண்கள் பலர் சோரம் போய்க்கொண்டுதான் இருக்கின்றனர். ஏன் குடும்பப் பெண்களாக இருந்துகொண்டே வீட்டுக்குத் தெரியாமல், புருஷனுக்குத் தெரியாமல், சமூகத்துக்குத் தெரியாமல் விபச்சாரம் செய்பவர்களும் இருக்கத்தான் இருக்கின்றனர். உயர்ஜாதியினரும் மேல்தட்டு வர்க்கமும் நன்றாக அனுபவிக்கின்றனர். அடித்தட்டு மக்களிலும் பலர் ஒழுக்கம், கற்பு இதையெல்லாம் பெரிதும் பொருட்படுத்துவதில்லை. இந்த மிடில் கிளாஸ் இருக்கிறதே மிடில் கிளாஸ் இது போடும் வேஷம்.... அப்பப்பா. ஏதோ தாங்கள்தான் எல்லாவற்றையும் கட்டிக் காப்பவர்கள் போல. தாங்கள் கட்டிக் காக்காவிட்டால் எல்லாமே குடிமுழுகிப் போய்விடும் போல். வானமே இடிந்துவிடும் போல். கற்பு என்ற கருமாந்திரத்தை எந்தத் தேவடியாமகன் கண்டுபிடித்தானோ தெரியவில்லை. அதைக் கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொண்டு தொங்குகிறார்கள்.
ந்த பூலை வைத்துக்கொண்டு ராத்திரிகளில் நான் பட்ட அவஸ்தை இருக்கிறதே... அப்பப்பா... சொல்லில் வர்ணிக்க முடியாது. அவங்கங்களே அனுபவிச்சிப் பாத்தாத்தான் தெரியும். இதே போலத்தான் பெண்களும் அவஸ்தைப்படுறாங்க. நம்மளை ஓக்கிறதுக்கு ஒருத்தன் கிடைக்க மாட்டேங்க்றானேன்னு. இந்த செக்ஸ் உணர்ச்சி ஒவ்வொரு மாசத்திலேயும் அஞ்சு பத்து நாள் இருந்தா பரவாயில்லை. சமாளிக்கலாம். ஆனால் மாசத்தில் முப்பது நாள்லேயும் இருக்கு. சரி அது போகட்டும். இந்த செக்ஸ் உணர்ச்சி ராத்திரி மட்டும் ஏற்பட்டா பரவாயில்லை. பகல்லேயும் வாட்டி வதைக்குது. அசந்து போய் தூங்கி காலையில் படுக்கையை விட்டு எழுந்திருக்கும்போது பூல் விறைச்சிக்கிட்டு பெரும் அவஸ்தையா இருக்கும் ஒவ்வொரு நாளும். சில சமயம் இந்த நரக வேதனைய தாங்க முடியாம செத்துப் போயிடலாமான்னு இருக்கும். அதுவும் எப்படி? விஷம் குடிச்சி, இல்லேன்னா தூக்க மாத்திரை சாப்பிட்டு செத்துப் போகத் தோணாது. சாகறதும் ரொம்ப வயலண்ட்டா இருக்கணும்னு தோணும் பத்து மாடிக் கட்டிடத்தின் உச்சியிலிருந்து கீழே குதிச்சி செத்துப் போகணும்னு தோணி இருக்கு. ஒரு மாடி, இரண்டு மாடி இல்லே, பத்து மாடி. ஒரு மாடியிலிருந்து கீழே குதிச்சாலே கைகால் உடைஞ்சிரும். பத்தாவது மாடியிலேருந்து குதிச்சா.. மண்டை உடைஞ்சி கடுமையான வேதனை அனுபவிச்சி செத்துப் போக வேண்டியதுதான். அந்த அளவுக்கு வேதனையான விஷயம் ஒரு ஆணுக்கு ஆசைதீர ஓக்கிறதுக்கு ஒரு கூதி கிடைக்காதது. தற்கொலை செய்துகொள்வதைப் பற்றிச் சிந்திக்கத் தூண்டும் அளவுக்கு செக்ஸ் உணர்ச்சிகள் அதிகமாக இருந்தது. வடிகால் இல்லாவிட்டால் வேதனைதானே? ஆனால் தற்கொலை செய்துகொள்வதற்குத் துணிச்சல் வேண்டும். கோழைகள் தற்கொலை செய்துகொள்ள முடியாது. ஏனென்றால் எல்லாத் தற்கொலையிலும் வேதனை இருக்கிறது. வலி இருக்கிறது. சின்ன வலியைக் கூட தாங்கிக்கொள்ள முடியாத கோழைகளால் எப்படி தற்கொலை செய்துகொள்ள முடியும்? 13 வயதிலிருந்து 25 வயது வரைக்கும் செக்ஸ் வறட்சியால் வாடும் ஆண்களுக்கு அம்மாவும், அக்காக்களும், அண்ணிகளும், சித்திகளுமே ஆறுதலாக இருக்க முடியும். அணைத்துக்கொள்ளலாம். கன்னத்தில் முத்தமிடலாம். அருகருகில் உட்கார்ந்துகொண்டு கையோடு கை சேர்த்துக்கொண்டு பேசிக்கொண்டிருக்கலாம். "அக்கா இன்னிக்கு நீ ரொம்ப அழகா இருக்கே", "அண்ணி இந்த சேலை உங்களுக்கு சூப்பரா இருக்கு", "சித்தி உன் சிரிப்பு என் மனசை என்னவோ பண்ணுது" என்று அவர்களிடம் கருத்து தெரிவிக்கலாம். தலையைக் கோதிவிடலாம். தோளில் கை போட்டுக்கொள்ளலாம். அவர்களோடு சேர்ந்து பார்க்குக்கு, பீச்சுக்கு, சினிமாவுக்குப் போய் வரலாம். செக்ஸைத் தவிர மற்றவை எல்லாவற்றையும் அவர்களோடு செய்யலாம். செக்ஸை மட்டும் கல்யாணத்துக்குப் பிறகு மனைவியுடன் வைத்துக்கொள்ளலாம். நாம் அன்பு செலுத்த் அம்மாவோ, அண்ணியோ, அக்காவோ, சித்தியோ இருக்கிறாள் என்னும் போது ராத்திரியில் ஆண்களுக்கு நிம்மதியாக தூக்கம் வரும்.
சித்தி போய்விட்டாலும்தான் என்ன? அவளது நினைவுகள் இருக்கின்றன. இனிய நினைவுகள். சுகமான நினைவுகள். என்னை இன்னமும் வாழ வைத்துக்கொண்டிருக்கும் நினைவுகள். இந்த நினைவுகள் மட்டும் இல்லாவிட்டால் நான் நடைப்பிணமாகத்தான் வாழ்ந்துகொண்டிருப்பேன். யாருக்கும் உபயோகம் இல்லாமல்... ஏன் எனக்கே உபயோகம் இல்லாமல்... அப்படி வாழ்வதை விடவும் இறந்துபோகலாம் இல்லையா? இறப்பது அப்படி ஒன்றும் எளிதான விஷயமாக இல்லை. அப்படி இருந்திருந்தால் எத்தனையோ பேர் இறந்துபோயிருப்பார்கள். கொடிய நரக வேதனையை விட்டு தப்பித்து அப்பாடா என்று ரிலீப் அடைந்திருப்பார்கள். என் பருவ வயதில் சித்தியை சுத்தமாக சைட் அடித்துக்கொண்டிருந்த நாட்களில், அதாவது பார்வையாலேயே அவளைக் கற்பழித்துக்கொண்டிருந்த நாட்களில் நான் அவளை அப்படி உத்து உத்துப் பார்ப்பது அவளுக்கு சங்கடமாக இருந்திருக்கிறது. நானும் அவளும் இருக்கும்போது மட்டும் நான் அவளை சைட் அடித்தால் பரவாயில்லை. ஆனால் மற்றவர்கள் யாராவது இருக்கும்போது அப்படி நான் சைட் அடித்தால் எல்லோரும் என்னைக் குற்றம் சாட்டுவதைவிட சித்தியைத்தான் அதிகம் குற்றம் சாட்டுவார்கள். இவள் ஏன் காட்டுகிறாள், இவள் ஏன் இடம் கொடுக்கிறாள், இவள் இடம் கொடுப்பதால்தான் அவன் அப்படிப் பார்க்கிறான் என்று சித்தியைத்தான் குறை கூறுவார்கள். அதைத் தவிர்ப்பதற்காகத்தான் சித்தி என்னிடம் "அப்படிப் பாக்காதேப்பா. ஏன் எனக்கா ஏங்கறே? உனக்குன்னு ஒருத்தி நிச்சயம் வருவா" என்று ஆறுதல் கூறினாள் எனக்கு. ஆமாம். அவள் சொல்வது சத்தியமான வார்த்தை. ஏன் அவளுக்காக நான் ஏங்க வேண்டும்? எனக்கு வேறு பிழைப்பு இல்லையா என்ன? இப்படியெல்லாம் யோசித்து அவள் வீட்டுக்குப் போகாமல்தான் இருந்தேன். பிடிவாதமாக, வைராக்கியமாக, கண்டிப்பாக. என் அப்பாவைப் போலவே நானும் வைராக்கியக்காரன். வைராக்கியம் எப்போதுமே எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது. வைராக்கியத்தால் நான் நிறையவே இருந்திருக்கிறேன் என்பது உண்மைதான். ஆனால் வைராக்கியமாக இருப்பது ஒரு சுகம். ஒரு நிறைவைத் தருகிறது. நாம் மற்றவர்களை விட மேம்பட்டவர்கள் என்ற நினைப்பைத் தருகிறது. ஆனால் மரம் சும்மா இருந்தாலும் காற்று சும்மா விடுமா? நான் பாட்டுக்கு சிவனே என்று இருந்தவனை சித்திதான் மறுபடி கூப்பிட்டாள். "ஏம்ப்பா இந்தப் பக்கமே வர மாட்டேங்குறே? என் மேலே ஏதாவது கோபமா?" என்று போனில் பேசினாள். "அப்படி எல்லாம் இல்லே சித்தி. உன் மேலே கோபம் எதுவும் இல்லே" என்றேன். "வழக்கம் போல வந்துட்டுப் போப்பா. நீ என்னைப் பாக்க வரலேன்னா எனக்கு என்னவோ போல இருக்கு. மனசிலே எதுவும் வச்சுக்காதே என்ன?" என்றாள். "சரி சித்தி" என்றேன். "அப்போ வீட்டுக்கு வரியா?" என்று கேட்டாள். "வரேன் சித்தி. நிச்சயம் வரேன்" என்றேன். "எப்போ வரே?" என்று கேட்டாள். "ஒரு வாரம் கழிச்சு" என்றேன். "எதுக்குப்பா அவ்வளவு நாள்? இன்னிக்கே வாயேன். எனக்கு உன்னைப் பாக்கணும் போல இருக்கு" என்றாள். "நீ கடைசியா இங்கே எப்போ வந்தேன்னு ஞாபகம் இருக்கா" என்று கேட்டாள். "தெரியலையே சித்தி. ஞாபகம் வச்சுக்கலே. என்ன ஒரு வாரம் இருக்குமா?" என்று கேட்டேன். "பதினைஞ்சு நாள்" என்றாள். பாருங்கள், சித்தி எவ்வளவு துல்லியமாக கணக்கு வைத்திருக்கிறாள் என்று. அப்படியென்றால் என்ன அர்த்தம்? அவளுக்கும் என் மேல் காதல் என்றுதானே அர்த்தம். "இன்னிக்கு சாயந்தரம் வந்து பாக்கிறேன் சித்தி. எனக்கும் உன்னைப் பாக்கணும்போலத்தான் இருக்கு" என்றேன். மாலை மணி நான்கு ஆனவுடன் சைக்கிளை எடுத்துக்கொண்டு அவளைப் பார்க்கப் போனேன். வேகவேகமாக மிதித்தேன். அவள் வீட்டை அடைந்து, காலிங் பெல்லை அடித்து, கொஞ்ச நேரம் கழித்து அவள் கதவைத் திறந்தாள். என் எதிரே நின்றவளை வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்தேன். "என்னப்பா அப்படிப் பாக்கிறே?" என்று கேட்டாள். "உன்னைப் பாத்து பதினஞ்சு நாள் ஆயிடுச்சி இல்லையா? அதான் பாக்கிறேன். ஏதோ ஒரு மாசம் ஆகிட்டாப்பலே ஒரு பீலிங்" என்றேன். "சரி. உள்ளே வா" என்று உள்ளே போனாள். அவள் பின்னழகை ரசித்துக்கொண்டு அவள் பின்னாடியே போனேன். பின்னழகா அது, பின்னுகிற அழகு!
பின்னழகை ரசித்துக்கொண்டு பின்னாலேயே போனேன் இல்லையா? புத்தி சும்மா இருக்குமா? அது சுறுசுறுப்பாக வேலை செய்தது. அவளை அப்படியே பின்னால் இருந்து கட்டித் தழுவிக்கொண்டு அவள் முகத்தைக் கொஞ்சமாக என் பக்கமாக திருப்பி அவளது பட்டுக் கன்னத்தில், செல்லமாக முத்தமிட வேண்டும் போலிருந்தது. "ச்சீ என்னப்பா இது" என்று அவள் கொஞ்சலாகச் சிணுங்கினால் "என் செல்லச் சித்திக்கு இந்த அன்பு மகன் ஒரு முத்தம் கூட கொடுக்கக் கூடாதா?" என்று கேட்க வேண்டும் போலிருந்தது. அவளைத் தழுவிக்கொண்டிருந்த என் கைகளை அப்படியே கொஞ்சம் இறக்கி அவள் பாவாடையைத் தூக்கி, என் பேண்ட்டின் ஜிப்பை இறக்கி, பூலை வெளியே எடுத்து அவள் சூத்தில் முதலில் மெதுவாகக் குத்தி, கொஞ்சம்கொஞ்சமாக வேகத்தை அதிகரித்து ஆவேசமாக அவளைச் சூத்தடிக்க வேண்டும் போலிருந்தது. அவளது பின்னழகு இப்படியெல்லாம் என்னை யோசிக்க வைத்தது. உத்துப் பாக்காதே என்கிறவள், பாக்கவே பாக்காதே என்பவள் ஓக்க மட்டும் அனுமதிப்பாளா? ஓக்கவே அனுமதிக்காதவள் சூத்தடிக்க மட்டும் விட்டுவிடுவாளா? சித்திக்கு உடம்பு சரியில்லாமல் போயிருந்தபோது பத்துப் பதினைந்து நாட்கள் கூடவே இருந்து கவனித்துக்கொண்டேன் இல்லையா? என் பணிவிடைகளால் கவரப்பட்டு மனம் மாறி எனக்கு ஒரே ஒரு நாள் பொண்டாட்டியாக இருக்க ஒத்துக்கொண்டாள் இல்லையா? அன்றைக்கே நான் அவளை ஓத்திருக்க வேண்டும். சித்தி என்னைத் தடுத்துவிட்டாள். "வேண்டாம்ப்பா. இன்னிக்கு வேண்டாம்" என்றாள். "ஏன் சித்தி, அதான் உன் உடம்பு தேறிடுச்சே" என்றேன். "தேறிடுச்சுதான். ஆனால் இளைச்சுப் போயிருக்கேன் இல்லியா? கொஞ்சம் உடம்பு தேறட்டும். பழையபடி தளதளன்னு ஆகட்டும். அதுக்கப்புறம் நீ என்னை அனுபவிக்கலாம்?" என்றாள். "பரவாயில்லை சித்தி. நான் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கிறேன்" என்றேன். "இல்லேப்பா. நீ இப்ப என்னை ஓத்தேன்னு வச்சிக்க, அது ஏதோ எலும்புக்கூட்டை ஓக்கிற மாதிரி இருக்கும். யாராவது எலும்புக்கூட்டை ஓப்பாங்களா? நீயே கொஞ்சம் கற்பனை பண்ணிப் பாரு. அப்படியும் பரவாயில்லைன்னு நீ என்னை ஓத்தேன்னு வச்சிக்க. அது முழுமையான சுகமா இருக்காது. ச்சீ போயும் போயும் இதுக்கா ஆசைப்பட்டோம்னு உனக்கு வாழ்க்கையே வெறுத்துடும். செக்ஸ் மேலேயே ஆசை குறைஞ்சிடும். அதான் இன்னிக்கி வேண்டாம்ங்கிறேன்" என்றாள். அவளது லாஜிக் அப்போதுதான் தெளிவாகப் புரிந்தது. சரி, அன்றைக்குத்தான் விட்டுவிட்டேன். அதற்குப் பிறகு வேறொரு நாள்... என்ன இந்த சித்தி "இன்னும் உடம்பு சரியாகவில்லை, சரியாகவில்லை" என்று இழுத்தடிக்கிறாளே, நம்மை ஏமாற்றுகிறாளோ என்று சந்தேகப்பட்டு உடனே அவளுக்கு போன் செய்து அவளிடம் "என்ன நீ என்னை ஏமாற்றுகிறாயா? என்னை நீ என்ன இளிச்சவாயன் என்று நினைத்துவிட்டாயா? ச்சீ நீ எல்லாம் ஒரு பெரிய மனுஷியா? ஒரு சின்னப் பையனை ஆசை காட்டி மோசம் பண்ணுகிறாயே. உனக்கெல்லாம் மனசாட்சியே இல்லையா?" என்று சத்தம் போட்டேன் இல்லியா? சித்தி "ஏண்டா செல்லம் அம்மா மேலே கோபப்படறே? நீ என்ன பண்றே? உடனே எல்லா வேலையையும் அப்படி அப்படியே போட்டுட்டு உடனே கிளம்பி வா" என்றாள். "எதுக்கு? நீ மறுபடியும் ஏதாவது லாஜிக் சொல்லி என்னை ஏமாத்தவா?" என்றேன் கோபமாக. "ச்சீ ச்சீ இன்னிக்கு ஏமாத்த மாட்டேன். நீ உடனே கிளம்பி வாயேன்" என்றாள். "சரி, வரேன்" என்று கிளம்பிப் போனேன். காலிங் பெல்லை அழுத்தியவுடன் வந்து வீட்டுக் கதவைத் திறந்தவள் "வாப்பா" என்று பெட்ரூமுக்குள் சென்றாள். நானும் அவள் பின்னாடியே பெட்ரூமுக்குச் சென்றேன். கட்டிலில் உட்கார்ந்துகொண்டாள். நானும் அவள் பக்கத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டேன். கொஞ்சம் தள்ளிதான். அவளைப் பார்த்தேன். பளிச்சென்று இருந்தாள். முகம் கழுவி, பவுடர் போட்டு, பொட்டு இட்டிருந்தாள். "சரிப்பா. ஆரம்பிக்கலாமா?" என்று கேட்பாள் அல்லது "சரி, ஆரம்பிப்பா" என்று சொல்வாள் என்று நினைத்தேன். இரண்டையும் செய்யவில்லை. அவள் செய்ததே வேறு. அவள் செய்தது என்ன? கொஞ்ச நேரம் சும்மா உட்கார்ந்திருந்தோம். எதுவும் பேசாமல். ஐந்து பத்து நிமிடங்கள் கழிந்திருக்கும். ஒருவேளை நான் தொடங்கி வைப்பேன் என்று எதிர்பார்த்தாளோ என்னவோ? நான் அவள் தொடங்கி வைப்பாள் என்று காத்திருந்தேன். "என்னப்பா எதுவுமே பேசாம உட்கார்ந்திருக்கே? உன் சித்தி மேலே உனக்கு இன்னும் கோபம் போகலையா?" என்று சொல்லி என் தோளைத் தொடுவாள் என்று எதிர்பார்த்துக் காத்திருந்தேன். ஆனால் அப்படிச் செய்யவில்லை. நான் அவள் பக்கமாக முகத்தைத் திருப்பி அவளைப் பார்த்தபோது சட்டென்று தன் மார்ச் சேலையை விலக்கி "வாப்பா" என்றாள். சித்தி இப்படிச் செய்தது எனக்கு என்னவோ போலிருந்தது. என் காதலியோ மனைவியோ இப்படிச் செய்திருந்தால் அது எனக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கும். ஆனால் சித்தி இப்படிச் செய்தது எனக்கு சுத்தமாகப் பிடிக்கவில்லை. அது எனக்குள் குற்ற உணர்ச்சியை ஏற்படுத்தியது. வேறு எப்படிச் செய்திருக்க வேண்டும் என்று கேட்கிறீர்களா? சொல்கிறேன். ஒரு பத்துப் பதினைந்து நிமிஷம் எதையாவது பேசிக்கொண்டிருந்து, அப்புறம் கையோடு கை கோத்து, இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் மென்மையாக அணைத்துக்கொண்டு, கையில், கன்னத்தில், காதுமடலில் முத்தமிட்டு... இப்படியெல்லாம் ஆரம்பித்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்கும்.
சித்தியின் செய்கை ஒரு விபச்சாரியின் செய்கையை ஒத்திருந்தது. அவர்கள்தான் இப்படிச் செய்வார்களாம். கேள்விப்பட்டிருக்கிறேன். அறைக்குள் கஸ்டமர் நுழைந்தவுடன் தங்கள் ஆடைகள் அனைத்தையும் முழுவதுமாகக் களைந்துவிட்டு கட்டிலில் படுத்துக்கொள்வார்களாம். மேற்கொண்டு தொடர வேண்டியது கஸ்டமரின் வேலை. ஏன் இப்படி நேரடியாக விஷயத்திற்கு வந்துவிடுகிறார்கள் என்றால் காரணம் இருக்கிறது. நேரத்தைச் சேமிக்கலாம். கஸ்டமரை சீக்கிரம் திருப்பி அனுப்பிவிடலாம். பத்துப் பதினைந்து நிமிடத்தில் எல்லாம் முடிந்துவிடும். அவனை அனுப்பிவிட்டு இவர்கள் பாட்டுக்கு ஓய்வெடுத்துக்கொள்வார்கள். என் சித்தி விபச்சாரி அல்ல. நான் அவளது கஸ்டமரும் அல்ல. சித்திக்கு பத்துப் பதினைந்து நாட்கள் பணிவிடை செய்தது எதையும் எதிர்பார்த்து அல்ல. அது என் கடமை. ஆனால் சித்திதான் என் பணிவிடைக்குப் பிரதியாக தன் உடலைத் தர முன்வந்தாள். அன்று சித்தி தன் மார்ச் சேலையை விலக்கி "வாப்பா" என்று அழைத்தது எனக்கு என்னவோ போலிருந்ததால் "பரவாயில்லை சித்தி. நான் உன் மீதான என் ஆசையை விட்டுவிடுகிறேன். நாம் அம்மா பிள்ளையாகவே இருப்போம். எனக்கென்று ஒருத்தி வருவாள் இல்லையா? நான் அவளுடன் சேர்ந்து என் உடல் அரிப்பைத் தீர்த்துக்கொள்கிறேன்" என்றேன்.
No comments:
Post a Comment