Thursday, 23 April 2015

இளம்பெண் சித்திரவதை 4

என்னை யாரும் குறை சொல்லாத வகையில் அம்மா வளர்த்தாள்.அதிர்ந்து சிரிக்கக்கூடாது. அனாவசிய பேச்சு கூடாது. ரேடியோ கேட்கக் கூடாது, ஆன்மீகப் பத்திரிகை தவிர வேறு எதுவும் வாசிக்கக் கூடாது என்று ஏகப்பட்ட கூடாதுகள்..!

கால்களை விரித்து சப்பணம் போட்டு அமர்ந்தால் சுள்ளென்று தொடையில் கிள்ளுவாள் அம்மா. இரண்டு கால்களையும் இணைத்து, தொடை நெருக்கி, முழங்கால்கள் மார்பை அழுத்த, கால்களை கட்டிக்கொண்டுதான் அமரவேண்டும் என்று 10 வயதில் இருந்தே பழக்கினாள். பின்னர்தான் விவரம் தெரிந்தது.

கால்களை விரித்து வைத்தால் பெண்ணுறுப்பு காற்று புகுந்து பெருத்துவிடுமாம்.. முழங்கால்களால் மார்பை அழுத்தி வைக்காமல் இருந்தால், மார்பகம் பெருத்துவிடுமாம்.. அவள் என்னைச் செய்த சித்ரவதை அவை மட்டுமா..?



10 வயதில் இருந்தே என்னைக் குளிப்பாட்டி விடும்போது, குப்பைமேனி இலை, மஞ்சள், வேம்பு, எலுமிச்சை நான்கையும் அரைத்து, என் அக்குள்களிலும், தொடை இடுக்கிலும் கரகரவென்று தேய்த்துவிடுவாள். நெருப்பை பூசிக்கொண்டதுபோல திகுதிகுவென காந்தும். மஞ்சளையும், இன்னும் சில பொருட்களையும் அரைத்து என் உடல்முழுதும் அப்பிவிடுவாள்.. என் வயதுப் பெண்கள் குளிக்கப் போனோம், சோப்புப் போட்டோம், முழுக்குப் போட்டோம்.. வந்தோம் என்று இருந்தபோது, எனக்கு மட்டும் ஏன் இந்தக் கொடூரச் சித்ரவதை என்று அப்போது விளங்கவில்லை.

பின்னர் கல்லூரி விடுதியறையில், தோழிகளுக்கிடையே ஒளிவு, மறைவு என்று எதுவுமில்லாதபோது, அவர்களின் ஆச்சரியம் கலந்த பாராட்டுகளைக் கேட்கும்போது அம்மாவின் நோக்கமும் உழைப்பும் விளங்கியது.

என் தோழிகள், அக்குள் ரோமம் நீக்க அரும்பாடு பட்டு, ஒரே மாதத்துக்குள் மீண்டும் கசகசவென மண்டும் போது, நான் மட்டும் அன்றலர்ந்த மலர்போல, பேபி சாஃப்ட் அக்குள்களுடன் கவலையற்று இருப்பேன்.

"எப்படிப்பா.. உனக்கு ப்யூபிக் ஹேர் இல்லாம இருக்கு..? எனக்கு பொறாமையா இருக்குப்பா..!" என்பாள் ரேசரும் கையுமாக ஒருத்தி.

இன்னொருத்தி, ஆன் ஃப்ரெஞ்ச் க்ரீமை தன் கால்களில் தடவிக்கொண்டே, என் நைட்டியை உயர்த்திப்பார்த்து, "நீ கொடுத்து வச்சவடி உமா..!" என்று பெருமூச்செறிவாள்.

மற்றொரு வெட்கம் கெட்டவளோ, " இவள் தோலில் மட்டும் பேபி இல்லேடி.. அதுவும் பேபி போலத்தான்.." என்று மானத்தை வாங்குவாள். "எங்கே.. காட்டுடி.. " என்று எல்லா ராட்சசிகளும் என்னை கட்டிலில் தூக்கிப்போட்டு துகில் உரிவார்கள்.. அவ்ர்களுக்கு ஈடு கொடுக்கமுடியாமல், செய்வதை செய்துகொள்ளுங்கள் என்ற ரீதியில் முகத்தை மூடிக்கொண்டு உடலை பந்தாகச் சுருட்டிக் கொள்வேன்.



மனதுக்குள் அம்மாவை வாழ்த்துவேன்.

அப்படிப்பட்ட அம்மா, என் கணவர் வாட்ஸ் ஊருக்குப் போய் 2 மாதம் கழித்து,கேட்டாள்..

"இந்த மாசம் குளிச்சிட்டே போலருக்கே..!"

இன்னும் 2 வருஷம் குளிச்சுட்டே இருப்பேம்மா.. எங்களுக்குள் அது இன்னும் நடக்கல..!" என்று எல்லா விபரத்தையும் சொன்னேன்.

"உன் தலையெழுத்துமா இப்படி இருக்கணும்.. எனக்குதான் கட்டில் சுகமே கிட்டாமப் போயிடுத்து.. உன் நிலையும் அதுதானா..?

என்று விசனப்பட்டவள், அடுத்தநாள் என்னை அனாதையாக்கிவிட்டு படுக்கையில் பூப்போல இறந்துகிடந்தாள்.. டாக்டர் சொன்னார்..

"சைலண்ட் அட்டாக்.. தூக்கத்திலேயே போயிடுத்து.. மகராசி..!"


அம்மா போய்ச் சேர்ந்துவிட்டாள். ஆனால் அவள் சொல்லிக்கொடுத்த பண்பாடுகளும், பழக்க வழக்கங்களும் அழியாத கல்வெட்டுகளாய் என் மனதில் ஆழப்பதிந்திருந்தன.

கல்லூரியில் படிக்கும்போது, மிஸ்.சென்னை போட்டியில் கலந்துகொள்ள பெயர் கொடுத்துவிட்டு வந்து, அம்மாவின் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு விவரம் சொன்னேன். அம்மா பேசவே இல்லை. அவளுக்கு அது பிடிக்கவில்லை என்று புரிந்தது.கண்ணில் நீர் துளிர்க்க, "சரிம்மா.. உனக்கு பிடிக்கலேன்னா வேண்டாம்" என்று நான் விம்மியபோது அரைமனதாய் சம்மதித்தாள். போட்டியின் ஒவ்வொரு கட்டத்தையும் நல்ல மார்க் லீடிங்கில் கடந்தேன். என்னுடன் போட்டியிட்டவர்களே சொன்னார்கள்.." உமா.. உனக்குதாண்டி க்ரௌன்..! சந்தேகமேயில்லை.. யு ஹாவ் அவுட்ப்ளேய்ட் அஸ்..!"

அடுத்தது பிகினி சுற்று. அம்மா நிர்தாட்சண்யமாக மறுத்துவிட்டாள். " அப்படி உடம்பைக் காட்டிதான் உனக்கு பட்டம் கிடைக்கும்ன்னா, அந்த அழகிப்பட்டம் தேவையே இல்லே.. நமக்கு தெரிஞ்சு போச்சு .. மத்தவங்களைவிட, நாம்தான் பெஸ்ட்ன்னு.. அது போதும் உமி.. ப்ளீஸ்.. புரிஞ்சுக்கோ.. !"

எனக்கும் அதுவே சரியென்று பட்டது. போட்டி குழுவினரிடம், வேறு ஏதோ காரணம் சொல்லி, "மேற்கொண்டு பங்குகொள்ள இயலாது.. மன்னித்துவிடுங்கள்" என்றபோது, அனைவரும் மாய்ந்து போனார்கள்.

"என்ன உமா..? உனக்கு பைத்தியமா..? உன் சான்ஸ் ரொம்ப ப்ரைட்டா இருக்கு..நீதான் வின்னரா வருவே.. அப்படியே ஒரு தாவு தாவினால், அடுத்து மிஸ். இந்தியா. ஒருவேளை, அங்கே அடிக்க முடியலேன்னாக்கூட, சினி இன்டஸ்ட்ரீ, மாடலிங்ன்னு நல்ல ஃப்யூச்சர் இருக்கு.. உன் கரீயர் நல்லா இருக்கும்.. சின்னக் குழந்தை போல முடிவெடுக்காதே.. பி மெச்சுர்ட்.. நான் வேணா அம்மாட்ட பேசவா..?" என் ட்ரெயினர் உருகினார். ஒரேயடியாக மறுத்துவிட்டேன். என்றாலும்கூட, என் மார்க்குகளை உத்தேசித்து, மிஸ். ஃபேர் ஸ்கின் பட்டம் கொடுத்து கவுரவித்தார்கள்.

அப்படி என் அன்னையால் பொத்திப் பொத்தி பாதுகாக்கப்பட்ட என் உடல் இப்போது திறந்துகிடக்கிறது. "அம்மா...! நீ இதை அறிந்தால் எப்படித் துடிப்பாயோ..!" ஒரே நாளில் நான் ஆதரவற்றவளாகப் போனது போன்று ஒரு கழிவிரக்கம் என் உள்ளத்தைச் சூழ்ந்தது. "என்னைக் காப்பாற்ற யாரும் இல்லையே.. ஈஸ்வரா..!" என் உள்ளம் அரற்றியது.

அம்மாவின் மறைவுக்குப் பிறகு, பித்து பிடித்தது போல நடைப்பிணமாகத் திரிந்தேன். என் நிலையை, என் புக்ககத்து மனிதர்கள் மூலம் அமெரிக்காவில் இருந்த வாட்ஸ் அறிந்து , தன் நண்பர்கள் வட்டம் மூலம் இந்த ஐ.நா. வேலையை வாங்கித்தரவே, நானும் பணியில் ஆழ்ந்து அம்மா கவலையை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மறந்தேன். இன்னும் ஓரிரு நாட்களில் எல்லாம் நல்லபடியாக நிறைவேற இருந்த வேளையில் இப்படி ஒரு பெரும்சிக்கலில் சிக்கித் தவிக்கிறேன்.

மெல்ல காவல்காரி, என்னை நினைவுகளின் பிடியிலிருந்து உசுப்பினாள். கட்டிலில் கட்டுண்டு கிடக்கும் நான், என்ன என்பதுபோல அவள் முகத்தைப் பார்க்க, அவள் கையில் ஒரு செய்தித்தாள். " உமாஜி.. உங்கள் தலையெழுத்தை மாற்றிப்போட்ட படம் இதில் வந்திருக்கிறது பாருங்கள்.. !" என் முகத்துக்கு எதிரே நீட்டினாள். அதில் நான் கலந்துகொண்ட, ஒரு விழாவின் செய்தியும் படமும் இடம்பெற்றிருந்தன.

அது ஒரு மக்களவை உறுப்பினர் பங்குகொண்ட விழா. பழங்குடியினருக்கு நலத்திட்டங்களும், உதவிகளும் வழங்கும் விழாவில் என்னையும் ஒரு விருந்தினராக அழைத்து, மேடையில் அமர்த்தியிருந்தார்கள். நான் எனது டைட் ஃபிட்டிங் சுடிதாரில் கால்மேல் கால்போட்டு முதல் வரிசையில் அமர்ந்திருக்க, புகைப்படக்காரர் மேடைக்கு கீழிருந்து லோ ஆங்கிளில் என் கால்கள் முழுவதையும் பதிவு செய்திருந்தார். வாளிப்பான என் வலது தொடையை பசை போட்டு ஒட்டியது போல கவ்வியிருந்தது அந்த வெளிர் நீலச் சூடிதார் பேண்ட். கால் மேல் கால் இட்டு இருந்ததால் இன்னும் இறுகி, என் உள் தொடையின் வடிவத்தை அப்பட்டமாக காட்டியது. பெண்கள்... அதிலும் அழகான உடலமைப்பு உள்ள பெண்கள், பொது இடத்தில் இருக்கும்போது, மிகுந்த எச்சரிக்கையுடன் தங்களை மீடியாவுக்கு ப்ரெசெண்ட் செய்யவேண்டும் என்பதை காலம் கடந்து எனக்கு உணர்த்திக்கொண்டிருந்தது அந்தப்படம்.

"காம்ரேடின் கண்களில் இந்தப்படம் சிக்காமல் இருந்திருந்தால், நீங்கள் இங்கே இப்படி கை, கால் பரப்பிக்கொண்டு அரைகுறையாகக் கிடக்கவேண்டிய அவசியம் இருந்திருக்காது உமாஜி..!"

எனக்கு இப்போது ஓரளவு எல்லாம் தெளிவாயிற்று. இவர்களின் தலைவன் சுங்கின் நண்பன் தென்னிந்தியப் பெண்களைப்பற்றி ஏதேதோ சொல்லியிருக்கிறான். அதைக் கேட்டதிலிருந்து, ஸ்த்ரீலோலனான சுங், ஒரு அழகான தென்னிந்திய மங்கையை ஆசைதீர அனுபவிக்கவேண்டும் என்ற லட்சியம் கொண்டு அலைந்திருக்கிறான்.அவன் விரும்பியபடி, நல்ல உயரமும், உடற்கட்டும், முகமும், நிறமும் கொண்ட நான் அல்வாத்துண்டு போல அவன் கண்ணி(யி}ல் சிக்கியிருக்கிறேன். எளிதாக தூக்கிவரச் செய்துவிட்டான். இனி அவனது அடுத்த நடவடிக்கை என்னைக் கசக்கிப் பிழிந்து சுவைப்பதாகத்தான் இருக்கப்போகிறது.

"ஐயோ.. இந்த அசிங்கத்திலிருந்து நான் எப்படி தப்பிக்கப்போகிறேன். அவனுக்கு வசதியாக உள்ளாடை கூட இல்லாமல், என்னைப்பார்.. என் அழகைப்பார் என்று மல்லாந்து கிடக்கிறேனே.. என் கை, கால்கள் கயிற்றால் இறுகப் பிணைக்கப்பட்டிருக்கின்றனவே.. என்னால் போராடி உயிர் இழக்கக் கூட இயலாதே.. அவனுக்கு என் கன்னித்தன்மை தீனியாவதை தடுக்க இயலாமல் சீரழியப்போகிறேனே.. ஈஸ்வரா.. என்னை நீதான் காப்பாற்ற வேண்டும்.. காப்பாற்றக்கூட வேண்டாம்.. இந்த க்ஷணமே என் உயிர் என்னைவிட்டுப் பிரியவேண்டும்.. என் கன்னித்தன்மை பறிபோவதைவிட அது மேல்.. ஆண்டவா.. இந்த நியாயமான கோரிக்கையையாவது நிறைவேற்று.. "

மனம் கிடந்து அடித்துக்கொண்டது.. என் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் கரகரவென்று வழிந்தது. காவல்காரி என் தவிப்புகளை மவுனமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். வெளியில் வாகனம் வந்து நிற்கும் ஓசை கேட்க, காவல்காரி, என் உடையை சரிப்படுத்தினாள். நான் கண்ணீரின் ஊடே அவளுக்கு கண்களால் நன்றி தெரிவித்தேன்.


வெளியில் சுங் யாரையோ இரைவது கேட்டது. அவன் குரல் நான் இருக்கும் அறையை அண்மிக்க, என் இதயத் துடிப்பு எகிறியது. என் உடையை ஒருமுறை சரிபார்த்தேன். இனம்புரியாத திகில் என்னுள் பரவியது. உள்ளே வந்த சுங்..

"அடடே.. என்ன காம்ரேட்.. உமாஜியின் மலர் மேனியை இவ்வளவு கடுமையாக பிணைத்திருக்கிறீர்கள்.. பாவம்.. தாங்கமாட்டார்கள்.. ஓ.. உள்ளாடைகள் அகற்றப்பட்டுவிட்டனவா.. நல்ல காரியம் காம்ரேட்.. கொஞ்சம் தேனீர் வேண்டுமே..!"

காவல்காரி வெளியே செல்ல, நான் கண்களால் அவளைக் கெஞ்சினேன்.. ப்ளீஸ்.. போகாதே..!

தலைவனின் கட்டளையை நிறைவேற்ற அவள் சென்றுவிட்டாள்.

என் சுடிதாரின் கிழிந்து போன தோள்பட்டையருகே அவன் கை வந்தது. கடவுளே.. என்ன செய்யப்போகிறான்..?



சுடிதாரின் வலது தோள்பகுதியை மெல்ல விலக்கினான். நான் உள்ளே அணிந்திருந்தது, ஸ்ட்ராப்லெஸ் ப்ரா. {தோள் புறங்களுக்கு நாடா போன்ற* அமைப்பு வராமல் வெறும் கச்சை போல மார்பை சுற்றி இருக்கும். மார்பகங்கள் தொய்வடையாத உடலமைப்பு கொண்டவர்கள் அதை அணிந்தால் மிக அழகாக இருக்கும்.)அந்த ப்ராவுக்குள் விரல்களைச் செலுத்தி ஒற்றை மார்பகத்தை வெளியில் எடுத்து பிசைந்தான்..

"ப்ளீஸ் சுங்.. நான் மணமானவள். என் உடல் இன்னொருவருக்குச் சொந்தமானது. நீ இவ்வாறு செய்வது தவறு.. என்னை விட்டுவிடு.. அல்லது கொன்றுவிடு.. இப்படி என்னை அவமானப்படுத்தாதே.. இது பெரும் பாவம்."

" பாவமா..? எண்ணெய் கொப்பரையில் போட்டுவிடுவார்களா..? உன்னை அனுபவிப்பதால் எண்ணெய் கொப்பரை என்றாலும் ஏற்கத் தயார்.. ஹெவன்லி பாடி என்று ஆங்கிலத்தில் குறிப்பிடுவார்கள். அப்படிப்பட்ட உடம்புக்கு சொந்தக்காரி நீ. எவ்வித ஒப்பனையும் தேவைப்படாத உடம்பு. க்ளாசிக்கல் பியூட்டி என்று உன்னைச் சொல்லலாம்".

என் மார்பகம் அவன் கையில் விளையாட்டுப் பொருளாகிவிட்டிருந்தது. நான் அவனிடமிருந்து விடுபடப் போராடினேன். என் துடிப்பை அவன் இரசித்தான்.

பின்னர் கட்டிலில் ஏறி என்னருகில் சயனித்தான். அவன் முகம் எனது வலது அக்குளில் குடியேறியது. சுங்கின் இடது கை என் கழுத்துக்கு கீழாக வந்து, என் இடது அக்குளை வருடியது. வலது கை என் இரு மார்பகங்களையும் மாறி மாறிப் பிசைந்தது. அவனது வலதுகால், என் இடது கணுக்காலில் இருந்து தொடையின் உள்பக்கமாக ஒரு கற்பனைக் கோடு போட்டவாறு மெதுவாக.. ஆனால் உறுதியாக, என் அந்தரங்கத்தை நோக்கி ஊர்ந்தது.

என்னால் எதையும் பொறுத்துகொள்ள இயலவில்லை. கடும் கோபம் கொண்டவளாக, "நீ வேசி மகன்.. !" என்று இரைந்தேன். சற்று நிதானித்த சுங், என்னை நோக்கி விஷமப்பார்வை பார்த்தவாறே, "இந்த வேசி மகனின் முத்தத்தை ஏற்றுகொள்..!" என்று என் உதட்டை கவ்வினான்.அவன் நாக்கு என் வாய்க்குள் புக முயன்றது. நான் முகத்தை வேறுபக்கம் திருப்ப, என் இடது அக்குளைப் பதம் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அவன் இடதுகை, சற்றே மேலே எழுந்து என் கூந்தலை வலித்து இழுத்து என் முகத்தை அவன் பக்கம் திருப்பியது.அவன் பற்கள் என் இதழ்களைக் கவ்விச் சுவைத்தன.

இப்போதே இந்த பூமி பிளந்து நான் உள்ளே போய்விடக்கூடாதா என்று நினைத்தேன். நான் என்ன பாவம் செய்தேன் என்று எனக்கு இந்தத் தண்டனை..? 29 வயதுவரை பட்டாம்பூச்சியாக இன்பவானில் சிறகடித்துப் பறந்த என் சீர்மையை இந்தக் க*யவனின் கையில் கொடுத்து வேடிக்கை பார்க்கும் கடவுளின் செயலை என்னவென்று சொல்ல..?

அறைக்கு வெளியிலிருந்து, "காம்ரேட்.." என்று காவல்காரி குரல் கொடுக்க, சுங் என்னை விட்டு விலகி கீழே இறங்கி ஆசனத்தில் அமர்ந்தான்.

"உள்ளே வா..!"

உள்ளே வந்த காவல்காரி என்னை பரிவுடனும், குற்ற உணர்வுடனும் நோக்கினாள். நான் அவளைப் பார்த்து வெடித்து அழுதேன். என் மார்பகங்கள் அழுகையினூடே விம்மிப் புடைப்பதையும், என் உடல் நடுங்குவதையும் சுங் இரசித்தான்.

தேனீர் கோப்பையை வாங்கியவன், "காம்ரேட்.. இவளை நான் படுக்கையில் சந்திக்க வேண்டும்.. அதற்கேற்றவாறு இவள் உடலையும், மனதையும் தயார் படுத்து..!" என்றவாறே வெளியேறினான்.

" என் நிலையைப் பார்த்தாயா..? என்னை ஏன் இப்படி இம்சிக்கிறீர்கள்..? திருமணமான ஒரு பெண்ணின் உடலை இன்னொருவன் தீண்டுவது, மிகப்பெரிய இழிவு.இதற்குப் பரிகாரமாக என் உடலை நான் பொசுக்கிக் கொள்ள வேண்டும். வேறு வழியே இல்லை. என் மீது கொஞ்சம் பெட்ரோலை ஊற்றி எரித்துவிடு. சந்தோஷமாக நான் சாவேன். ப்ளீஸ்.. உனக்கு புண்ணியமாகப் போகட்டும்..!
என்னை இந்தச் சீரழிவிலிருந்து விடுவி..!

காவல்காரியிடம் கதறினேன்..

"உமாஜி.. நீங்கள் நினைப்பதுபோல அது அவ்வளவு சுலபமல்ல.. சுங் ஒரு சாடிஸ்ட். கொடூர உள்ளம் கொண்டவன். ஒருமுறை ஒரு போலீஸ் அதிகாரியை கடத்திவந்து, அவரது ஆணுறுப்பை அறுத்து கோழிக்குஞ்சாய் துடிக்கவைத்து இரசித்தவன். தன் எண்ணம் ஈடேற எவ்வளவு தூரமும் போவான்.. அறிவுடன் இப்பிரச்னையை அணுகுங்கள்.. அவனுக்கு உங்கள் அழகைச் சமர்ப்பித்துவிடுங்கள்... இப்போதைக்கு வேறு வழியே இல்லை..!

ஒருக்காலும் முடியாது.. உன்னை என் சகோதரியாக எண்ணி ஒரு உண்மையைச் சொல்லுகிறேன்.. நான் இன்னும் கன்னி கழியாதவள்.. என் கணவர் என்னும் தெய்வம் குடியேறுவதற்காக காத்திருக்கும் கோயில் எனது உடல்.. அதில் ஒரு பன்றி நுழைய அனுமதிக்க மாட்டேன். என் பெண்மையை அரசாளும் தகுதி என் கணவருக்கு மட்டுமே உண்டு. அதற்கு வாய்ப்பில்லை என்றால் நான் சாகத் தயார்.

அடடா.. என்ன உமாஜி.. இப்படிச் சொல்கிறீர்கள்..? உண்மைதானா..? நீங்கள் இன்னும் கன்னிதான் என்று தெரிந்தால் சுங் இன்னும் வெறியாட்டம் போடுவான். நீங்கள் இன்னொருவரின் மனைவி என்ற வகையில் அவன் நினைத்துக் கொண்டிருப்பதுதான் உங்களுக்கு பாதுகாப்பு. எங்கள் இன வழக்கப்படி, ஒருவரின் மனைவி, இன்னொருவரிடம் தன் பெண்மையை அர்ப்பணிக்க வாய்மூலம் சம்மதம் தரவேண்டும். அப்படி சம்மதம் தெரிவிப்பவளைதான் எங்கள் இன ஆண் தொடுவான். அப்படி இல்லையெனில், எங்கள் வன தேவதை, அவன் வம்சத்தையே பூண்டோடு நாசம் செய்துவிடும் என்பது எங்கள் நம்பிக்கை.அப்படிப்பட்ட சம்மதம் ஒன்றை உங்களிடமிருந்து வாங்கச் சொல்லிவிட்டுதான் சுங் போயிருக்கிறான். நீங்கள் கன்னித்தன்மை இழக்காதவர் என்று தெரிந்தால், உடனேயே உங்கள் மீது பாய்ந்து சீரழித்துவிடுவான். கன்னியரை கற்பழிக்க அவளது சம்மதம் தேவையில்லை. உறவு கொண்டவுடன் அவனது மனைவியாகிவிடுவாள். எங்களைப்போல..!

எனக்கு இனம் புரியாத ஒரு நிம்மதி பிறந்தது. மனம் இலேசானது போன்ற உணர்வு..

மிக்க நன்றி காம்ரேட்..! என் பெண்மை தப்பித்தது.. நல்ல செய்தியை சொல்லியிருக்கிறாய்..! நன்றி..!



அவசரப்படாதீர்கள் உமாஜி..! அவன் உங்கள் வாயிலிருந்து சம்மதத்தை வரவழைக்க எதுவும் செய்வான். உங்களை அணு அணுவாகச் சித்ரவதை செய்து துடிக்க வைப்பான். தான் கற்ற பாடங்கள் மூலம் உங்கள் உள்ள உறுதியைக் குலைப்பான். உங்களை அரைப் பைத்தியமாக்கியாவது சம்மதத்தைப் பெறுவான்..!

"இல்லை.. அது என்னிடம் நடக்காது.. நான் உளவியலை ஒரு பிரிவாகப் பயின்றவள்.. என் உறுதியைக் குலைக்க அவனால் ஆகாது. நான் துடிக்க துடிக்க, என் தோலை அவன் உரித்தாலும் சரி.. என்னை கண்டதுண்டமாக வெட்டினாலும் சரி.. என் சம்மதம் அவனுக்கு கிடைக்காது.
இந்த உமா தன் கன்னித்தன்மையை இழக்காமலே வாழ்க்கையை முடித்துக் கொள்வாள்.. இது உறுதி..!"


'அவ்வளவு இலேசில் உங்களை அந்தக் கொடூரன் சாக விடமாட்டான்.." என்று சொன்ன காவல்காரியின் முகத்தில் கவலை மேகங்கள் சூழ்ந்திருந்தன.



இளம்பெண் சித்திரவதை 3

பரிசல் எதிர்கரை நோக்கி மெல்ல மெல்ல சென்றது. ஒரு அழகுக் குவியலை அழைத்து... இல்லை தூக்கி வந்து போட்டிருக்கிறார்களே என்ற உணர்வு சிறிதுமின்றி பரிசல்காரன் இயந்திரம்போல பரிசலை செலுத்திக்கொண்டிருந்தான். துப்பாக்கி, பரிசலின் விளிம்பில் தொத்தி அமர்ந்தபடி கட்டுண்டு கிடக்கும் என் பின்னழகில் தன் கால்விரல்களால் சில்மிஷம் செய்ய, நான் கூச்சத்தில் மேலும் உடலை ஒடுக்கிக்கொள்வதை மற்றவர்கள் என் ரசித்தார்கள்.நான் ஒரு நப்பாசையில், தப்பித்து ஓடிய குதிரைக்காரன் போய் தகவல் சொல்லி, யாராவது வந்து என்னைக் காப்பாற்ற மாட்டார்களா என்று சிந்தித்தேன்.



"ஈஸ்வரா.. இது என்ன சோதனை..? இவர்கள் ரொம்ப என்னை அவமானப்படுத்துவார்கள் போலிருக்கிறதே. இதுவரை என் வாழ்வில் அனுபவித்திராத அசிங்கங்களை எல்லாம் நான் எதிர்கொள்ளவேண்டும் போலிருக்கிறதே.. இன்னும் ஒரே ஒரு நாள் நல்லபடியாகப் போயிருந்தால், எல்லாம் சுபமாக... சுகமாக முடிந்திருக்குமே.. ஈஸ்வரா.. என்னைக் காப்பாற்று..!"

பரிசல் எதிர்கரை அடைந்தது. துப்பாக்கி என் அக்குள்களில் கைகொடுத்து தூக்கினான்.. "ம்.. நட..!" ஆடும் பரிசலைக் கடந்து கரையில் இறங்க மற்றொருவன் உதவினான். கரைமேல் ஏறியதும் அங்குள்ள பகுதி நன்றாக கண்ணுக்கு புலப்பட்டது. உயரமான மரங்களின் மீது சிறு பரண் போல கட்டி சிலர் காவல் இருந்தனர். அவர்கள் கண்காணிப்பை தாண்டி யாரும் உள்ளே வரமுடியாது. கரை ஓரமாக ஒரு குடில். அதில் சிலர் தங்கியிருந்தனர். இன்னும் சிறிதும் பெரிதுமாக நான்கைந்து குடிசைகள். காட்டில் கிடைக்கும் பொருட்களைக் கொண்டே உருவாக்கியிருந்தார்கள். இந்தப் பகுதி மட்டும் கொஞ்சம் சமதளமாக இருந்தது. அந்தக் குடியிருப்புக்கு அப்பால் ஆழ்ந்த பள்ளத்தாக்கு. அபாய காலங்களில் ஓடித் தப்பிக்க மிகச் சரியான இடம். எனக்கேற்பட்டிருக்கும் நிலைமை மறந்து என் மூளை அந்த குடியிருப்பின் அமைவை திறனாய்வு செய்வதை தவிர்க்க முடியவில்லை..!

அங்கிருந்த குடியிருப்பிலேயே சற்று ஆடம்பரமாகத் தெரிந்த ஒரு குடிலுக்கு அருகே என்னை நிறுத்தினார்கள். வாசலில் நாகா இனப்பெண் ஒருத்தி நின்றிருந்தாள். உருவத்துக்கு சற்றும் பொருந்தாத பச்சைநிறச் சீருடை அணிந்திருந்தாள். இடுப்பில் முரட்டு பெல்ட். துப்பாக்கி, அவளிடம் சற்றே அதிகார தொனியில் சொன்னான். "காம்ரேட் அவர்களைச் சந்திக்கவேண்டும்.. போய்ச் சொல்..!" ஆனால் அவள் கொஞ்சம் கூட துப்பாக்கியை மதிக்கவேயில்லை. என்னை மேலும் கீழும் பார்த்தாள். பார்வையில் பரிவும், அனுதாபமும் கலந்திருப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. திரைப்படங்களில், வில்லனின் கையில் சிக்கித் தவிக்கும் கதாநாயகி, வில்லனின் பணிப்பெண் மூலம் தப்பிப்பது போன்ற கதை இங்கும் நடக்குமா என்று என் மனம் பேராசைப் பட்டது. மூளை, "முட்டாள்.. முட்டாள்..!" என்று முட்டுக்கட்டை போட்டது. பின்ன்ர் அந்தப்பெண், குடிலின் உள்ளே சென்று வந்தாள்.

"காம்ரேட் இவளை மட்டும் அழைத்துவரச் சொன்னார்.. நீ ஓய்விடத்துக்கு போகலாம்.தலைவர் மாலை உன்னைச் சந்திப்பார்.. ம்ம்ம் இன்னொரு விஷயம். நீ எடுத்துச் சென்ற துப்பாக்கியை பொறுப்பாளரிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு ஓய்வு எடுத்துக்கொள்..!"

என்னைப் பார்த்து.. "ம்ம் உள்ளே வா.. ! என்றாள். இருவரும் குடிலின் உள்ளே சென்றோம். "தலைவரிடம் மரியாதையாக நடந்துகொள்..!" என்று அறிவுரை சொன்னபடி என்னை நடத்திச் சென்றாள். குடிலுக்கு உள்ளே நுழைந்ததும் இரு அறைகள். எந்த அறைக்கு செல்வது என்ற திகைப்பில் நான் தேங்கி நிற்க.. பின்னாலேயே என்னை ஒட்டி நடந்துவந்த அவளின் மார்பு, என் பின்னழகில் இடித்தது. அவள் அவ்வளவு குள்ளமா அல்லது என் கால்கள் அவ்வளவு நீளமா என்பதை உங்கள் கற்பனைக்கே விட்டுவிடுகிறேன்.

"வலது பக்க அறைக்குள் போ.. !

உள்ளே அடியெடுத்து வைத்தேன். அறை வெகு நேர்த்தியாக அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தது. தரையில் மூங்கிலால் ஆன தளம் அமைக்கப்பட்டு, ஆட்கள் காலடி பட்டு வழவழப்பாக இருந்தது. ஒருபக்க சுவர் ஓரமாக முரட்டுக் கம்பளி விரிக்கப்பட்டு, அதன்மேல் சுவற்றில் சாய்ந்தபடி "தலைவர்" அமர்ந்திருந்தார். தலைவர் என்று அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, சினிமாவில் வரும் பாஸ் போல, முரட்டு மீசை, மொட்டைத் தலை, எருமை உடம்பு என்று என் மனதில் இருந்த இமேஜ், தலைவனைப் பார்த்ததும் தகர்ந்தது.

கல்லூரி மாணவன் போன்ற தோற்றம், மெல்லிய பிரேம் கண்ணாடி, இடுப்பில் அதி நவீன சுழல் துப்பாக்கி, அதே பச்சை சீருடை.. ஆனால் கனக்கச்சிதமாக தைக்கப்பட்டிருந்தது. அவனுக்கு பின்னால் உள்ள அலமாரியில் நிறைய ஆங்கில நூல்கள் அணிவகுத்து நின்றன. அவற்றில் ஒன்று.. மனிதர்களை வசியம் செய்வது எப்படி ? என்ற தலைப்பிலிருந்ததை என்னால் காண முடிந்தது.

"உமாஜி.. வாருங்கள்.. உங்களுக்கு வரவு மட்டுமே என்னால் தற்போது கூறமுடியும்.. அதை நல்வரவாக்கிக் கொள்வது, உங்கள் அழகான தலையில் இடம்பெற்றிருக்கும் மூளையை நீங்கள் உபயோகிப்பதைப் பொறுத்தே அமையும்..!" நேர்த்தியான ஆங்கிலத்தில், கவித்துவமாகப் பேசினான்.

"ஓ.. சாரி.. என் பெயர் சுங்..!.. நீங்கள் அமரலாமே..!"

என் பின்னால் நின்றவளைப் பார்த்து, " காம்ரேட்.. உமாஜியின் கைகளை அவிழ்த்துவிட்டுவிட்டு, எங்களுக்கு சூடாக தேனீர் கொண்டுவா,,!"

கைகள் விடுதலை அடைந்ததும் என் சுடிதாரை நன்றாக மேலே இழுத்து, என் மார்பை மறைத்தேன்.

" ஓ.. சாரி.. உமாஜி..! என் பசங்க உங்களிடம் சற்று முரட்டுத்தனமாக நடந்துகொண்டார்கள் போலிருக்கிறது. வருந்துகிறேன் உமாஜி..!"

முரட்டுத்தனமாக மட்டுமல்ல.. அயோக்கியத்தனமாகவும் ஒரு பன்றி நடந்தது.. சொல்லவில்லை.. நினைத்துக்கொண்டேன்.

அமருங்கள் உமாஜி..!

கால்களை ஒருபக்கமாக மடக்கி மண்டியிட்டு அமர்ந்தேன்.

"நான் இங்கு கொண்டுவரப்பட்டிருக்கும் காரணத்தை அறியும் வாய்ப்பை எனக்கு தருவாயா..?" நானும் ஆங்கிலத்தில் வினவினேன்.

"நிச்சயமாக..! முதலில் சூடான தேநீர் அருந்திக் களைப்பைப் போக்கிக் கொள்ளுங்கள்..! பின்னர் விரிவாக இதுகுறித்து உரையாடலாம்.!"

காவல்காரி, ஆவி பறக்கும் தேநீரைக் கொணர, ஒரு கோப்பையை எடுத்து என்னிடம் நீட்டினான்.. நான் தயக்கத்துடன் கை நீட்ட, அதற்குள் தலைவன் சுங், டீ தந்த பெண்ணைப் பார்த்து, "நீ போகலாம் காம்ரேட்.. விழிப்பாக இரு.!" என்று சொல்லி அனுப்பினான். அவள் போனதும், சுங் எழுந்து நின்றான்.

"விருந்தினர்க்கு மரியாதை தரவேண்டும் அன்றோ..! இந்தாருங்கள் உமாஜி..!"

நின்ற நிலையில் அவன் டீயைத் தர, நான் அமர்ந்தவாறே கரம் உயர்த்திப் பெற்றுக்கொண்டேன்..!

மீண்டும் அவனிடத்துக்கு திரும்பிய அவனின் விருந்தோம்பல் குறித்து நான், மனதுக்குள் பாராட்டிய வேளையில்,, ஒரு மடக்கு டீயைக் குடித்த அவன் வாயிலிருந்து வெளிப்பட்டன அந்த சொற்கள்...

" உங்கள் அக்குள் மிக அழகாக இருக்கிறது உமாஜி..! இன்று காலையில்தான் வாக்ஸிங் செய்தீர்களா..?

அடப்பாவி.. இதற்குத்தானா எழுந்து நின்று டீ கொடுத்தாய்.. அடியே உமா.. சரியில்லாத இடத்தில் சிக்கிக்கொண்டு வெட்கம் கெட்டதனமாய் டீ குடிக்கிறாயே.. மனம் என் மேல் காறி உமிழ, டீ கோப்பையை விருட்டென்று கீழே வைத்தேன்.

" ஆஹா.. உங்கள் முகபாவம் அற்புதம்.. நீங்கள் நிரம்ப சென்சிட்டிவ் போலிருக்கிறதே.. உங்கள் உடலமைப்பை நான் பாராட்டிய தருணத்தில் நீங்கள் அவமானத்தில் துடிதுடித்ததை உங்கள் முகம் கண்ணாடிபோல் காட்டிவிட்டது. தென்னிந்தியப் பெண்கள், பரதநாட்டியத்தில் விற்பன்னர்களாக ஏன் இருக்கிறார்கள் என்று இப்போது புரிகிறது..!" ஏதோ உலக மகா ஜோக் அடித்ததுபோல சிரித்தான் கயவன்.

"போதும் சுங்.. என்னை எதற்கு கடத்தி வந்திருக்கிறாய்..? நான் ஐ.நா. அமைப்பின் ஊழியர். நீ சிக்கலில் மாட்டிக்கொண்டிருக்கிறாய். மரியாதையாக என்னை திருப்பி அனுப்பு..!" நான் வெடித்தேன்.

மெல்ல புருவங்களை உயர்த்திய சுங் சொன்னான்.. " ஏனென்று தெரியவேண்டுமோ..? கொள்கைக்காகவும், பணத்துக்காகவும் ஆட்களைத் தூக்கி எனக்கு அலுத்துவிட்டது.. உன்னை கொண்டுவந்தது, என் நீண்டநாள் இலட்சியத்துக்காக..!"

"அப்படி என்ன லட்சியம்.. பாழாய்ப்போன லட்சியம்..?"

" ம்ம்ம் .. அப்படிக்கேள்.. இங்கு சுமார் 10 பெண்கள் உள்ளனர். எல்லோரையும் அனுபவித்துவிட்டேன்.. இருப்பவர்களிலேயே அழகி என்று பார்த்தால் உன்னை அழைத்துவந்தாளே.. அவள்தான்.. புரிந்துகொள்.. என் வாய்ப்புகள் இந்த அளவில்தான் உள்ளன.. உன்னைப்போன்று ஒரு அழகான, உயரமான, உயிர்ப்பு நிறைந்த நிறமும், ரோம வளர்ச்சியற்ற தேகமும் கொண்ட தென்னிந்திய மங்கை ஒருத்தியை ஆசைதீர அனுபவிக்கவேண்டும் என்பதே என் நெடுநாள் ஆசை..! இங்குள்ளவர்களுக்கு உடலமைப்பே விசித்திரமானது.. டோர்சோ எனப்படும் தலை முதல் இடுப்பு வரை உள்ள பகுதி பெரும் அளவிலும், கால்கள் குட்டையாகவும் இருக்கும். இடுங்கிய கண்கள், சோகை வெளுப்பு நிறம், எவ்வித உணர்ச்சியும் காட்டாத மங்கோலிய முகம்.. அம் ஃபெட் அப் உமாஜி..! ஆமாம்.. நீங்கள் எல்லாம் அந்தநேரத்தில் எப்படி..? கணவனுடன் சேரும்போது, இன்ப வேதனையில் முனகித் துடிப்பீர்களாமே..? அதைப் பார்க்கும் கணவன் இன்னும் வேகமாக இயங்கி உங்களைப் படாதபாடு படுத்துவானாமே.. என் நண்பனொருவன் சொன்னான்.. உண்மையா..?"

என் காதுகளில் அமிலம் பாய, வந்தது வரட்டும் என்று வெகுண்ட நான், அவனிடம் இரைந்தேன்..

"சீ வெட்கம் கெட்டவனே.. இப்படிப்பட்ட கேவலமான கேள்விகளுக்கு தென்னிந்தியப்பெண் பதிலளிக்க மாட்டாள் என்று உன் நண்பனான அந்த அற்பன் சொல்லவில்லையா..?

"ஹா... ஹா.. ! கோபத்தில் கூட அழகாக இருக்கிறாய் தேவதையே.. சரி.. எனக்கு வார்த்தையால் பதில் சொல்ல வேண்டாம்.. செய்முறை விளக்கம் செய்து காட்டு..!"

"ஈஸ்வரா.. என்னை இப்படிச் சிக்க வைத்துவிட்டாயே.. எப்படி சேதாரமின்றி தப்பிக்கப் போகிறேன்..?"

நான் ஆயாசத்துடன் சுவற்றில் சாய்ந்து மேலே நோக்க, கண்ணீர் திரையிட்ட கண்களில் பட்டது அந்த ஓவியம்.. அதில்..

அழகான இளம்பெண் ஒருத்தி நிர்வாணமாக சிலுவையில் அறையப்பட்டு உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருந்தாள்..!



"தயவு செய்து என்னை விட்டுவிடு.. இன்னும் ஒரு வாரத்தில் என் கணவர் ஒன்றரை ஆண்டுகளுக்குப்பின் யு.எஸ்.ஸிலிருந்து திரும்புகிறார். நானும் சென்னைக்கு மாற்றல் ஆகிவிட்டேன். நாங்கள் ஒரு புதிய வாழ்க்கை ஆரம்பிக்க இருக்கிறோம். அதை அழித்துவிடாதே.. ப்ளீஸ்.. உன்னைக் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன்.. என்னைப் போகவிடு.. என்னால் உனக்கு எவ்வித ஆபத்தும் வராது."

கண்ணீர் மல்க நான் சுங்கிடம் உருக்கமாக வேண்டுகோள் விடுத்தேன். அவன் உதடுகளில் குரூரப் புன்னகை நிரந்தரமாக உறைந்திருக்க, என் தவிப்பை ரசித்தான் பதிலேதும் சொல்லாமல்.. என் மனம் அரற்றியது.. "ஈஸ்வரா.. ஈஸ்வரா.."

அப்போது, சுங்கின் செயற்கைக்கோள் தொலைபேசி ஒலிக்க, அதை காதோடு பொருத்தி ஏதோ கிசுகிசுத்தான். அவன் முகம் சற்று கடுமையாக மாறியது. உடனடியாக எங்கோ கிளம்ப ஆயத்தமானான். காவல்காரியை அழைத்து ஏதேதோ உத்தரவுகளைப் பிறப்பித்தான். சற்று நேரத்தில் அந்தக் குடியிருப்பு பரபரப்பை பூசிக்கொண்டது.

தன் துப்பாக்கியை ஒருமுறை சோதித்து திருப்தியுடன் தலையசைத்த சுங், காவல்காரியை தணிவான குரலில் எச்சரித்துவிட்டு வெளியேறினான். சற்றுநேரத்தில் ஒரு வாகனம் புறப்பட்டுச் செல்லும் ஓசை கேட்டது.

"இந்த முகாமில் வாகனங்கள் இருக்கின்றனவா..? வாகனத் தடம் எதுவும் என் கண்களுக்கு தட்டுப்படவில்லையே.. இன்னும் என்னென்ன அதிசயங்களும், ரகசியங்களும் இங்கு புதைந்து கிடக்கின்றனவோ..?"

என் நிலைமையை மறந்து நான் இவ்வாறு யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் வேளையில், காவல்காரியின் குரல் என்னை உசுப்பியது.

"உமாஜி.. எழுந்திருங்கள்.. எதிர் அறையில் கழிவறை இருக்கிறது. உங்களுக்கு அவசியப்பட்டால் சென்று வாருங்கள். நான் உங்களை கயிற்றால் இறுகப் பிணைக்க வேண்டியிருக்கிறது. பின்னர் உங்களால் கழிவறை செல்ல இயலாது. ம்ம்.. சீக்கிரம்.."

காவல்காரி பரபரத்தாள்..

" என்னைக் கட்டிப்போடப் போகிறாயா..? ஏன்..?"

"கேள்வி கேட்கும் உரிமை உங்களுக்கும், பதில் சொல்லும் உரிமை எனக்கும் இல்லை உமாஜி.. தலைவரின் கட்டளைக்கு எப்போதும் கீழ்படிய வேண்டியவள் நான்.. தற்போது நீங்களும்தான்.."

நான் எழுந்து எதிர் அறைக்குள் சென்றேன். அவளும் பின் தொடர்ந்தாள்.. அது ஒரு படுக்கை அறை. ஆடம்பரமான கட்டில் ஒன்று அந்த அறையை அடைத்துக்கொண்டிருந்தது. அதைப் பார்த்ததும் என் மனம் துணுக்குற்றது. இருப்பினும் வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல், கழிவறைக்குள் நுழைந்தேன். காவல்காரியும் உள்ளே வர, எனக்கு ஆச்சரியம் கலந்த கோபம் உருவெடுத்தது.

" இங்கும் நீ வந்தால் நான் எப்படி...?" கேள்வியை முடிக்க இயலாமல் இழுத்தேன்..

"வேறு வழியில்லை உமாஜி. நீங்கள் இதற்கெல்லாம் இனி பழகிக்கொள்ள வேண்டும். எங்களோடு நீங்கள் இருக்கும்வரை உங்களுக்கென்று தனிமையோ, அந்தரங்க விஷயங்கள் என்று எதுவுமோ இருக்காது.."

வேறு வழியின்றி நான் எனது டைட்ஸ் பேண்டை உரித்தெடுத்தேன். காவல்காரி இயந்திரத்தனமாக அதை கைநீட்டி பெற்றுக்கொண்டாள்.அடுத்து எனக்கு தயக்கம்.. என் உள்ளாடையை இவள் எதிரில் எப்படி கழற்றுவது..? சற்று நேரம் யோசிக்க, அவளோ வைத்த கண் வாங்காமல் என்னையே பார்த்தாள். நான் எப்படியும் என் கால்களை ஒவ்வொன்றாக உயர்த்திதான் பேண்டிஸைக் கழற்ற வேண்டும், இவளோ குள்ளம். என் நெடிய கால்களை உயர்த்தும்போது இவள் 'அதை' பார்த்துவிடுவாளே.. என்ன செய்வது..? தவித்தேன்.

"உமாஜி.. சீக்கிரம்.. தலைவர் வேறு சில வேலைகளும் எனக்கு தந்திருக்கிறார். உங்களை கட்டி வைத்துவிட்டு அடுத்து அவற்றை கவனிக்க வேண்டும்."

உதடுகளை கடித்து, கண்களை பூட்டி என் அவமானத்தை விழுங்கியவாறே உள்ளாடையை அகற்றலானேன். கண்கள் மூடியிருந்ததாலோ, அல்லது என் பதற்றத்தின் விளைவினாலோ.. உள்ளாடை என் வலது காலின் கொலுசில் சிக்கி பழிவாங்கியது. ஒரு காலில் பேலன்ஸ் செய்தவாறு நான் உள்ளாடையை கொலுசின் கொக்கியிலிருந்து விடுவிக்கப் போராடினேன். என் கவனம் முழுதும் கொலுசின் பேரிலேயே இருந்ததால், என் முழங்கால் என் மார்பில் இடிக்கும் அளவுக்கு வலது காலை தன்னிச்சையாக தூக்கியிருப்பதை அப்போது நான் உணரவில்லை. ஒருவாறு கொலுசின் பிடியிலிருந்து உள்ளாடையை விடுவித்தபின்னரே கவனித்தேன். நன்கு உயர்த்தப்பட்ட என் முழு தொடைப்பகுதியும் சுடிதாரின் பக்கவாட்டு திறப்பினூடே காவல்காரியின் கண்களுக்கு புலப்பட்டிருப்பதையும், தரையில் பதிந்திருக்கும் இடது காலின் மேலே உள் தொடை வரையும் அவள் பார்த்திருக்கக் கூடுமென்பதையும் அறிந்து வெட்கித் துடித்தேன். அப்படியானால்... என் அந்தரங்கத்தையும் பார்த்திருப்பாளோ.. சே .. என்ன பிறவி நான்..? அவமானம் என்னைக் கொத்தித் தின்றது.

அவள் முகத்தை பார்க்க திராணியற்று நின்றிருந்த என்னை காவல்காரியின் குரல் அசைத்தது..



"உமாஜி.. உங்கள் உடலமைப்பு மிக அழகாக இருக்கிறது. உங்களின் உடலில் பெரும்பகுதி, கால்களாகவே இருக்கின்றன. அதுவும் குச்சிக் கால்கள் கிடையாது. நன்கு திரட்சியான, வளைவுகளும், வனப்பும் கொண்ட கால்கள். நான் என்ன முயன்றும் உங்கள் பெண்மைச் சின்னத்தைப் பார்க்கவே முடியவில்லை. உங்கள் கால்களின் பாதுகாப்பில் அது மறைந்திருக்கிறது போலும்.. உங்கள் மேல் பெண்ணான எனக்கே ஆசை பிறக்கிறது. எங்கள் தலைவர் உங்களின் படத்தை செய்தித்தாளில் பார்த்து மயங்கியதில் வியப்பே இல்லை."


"என்ன.. ஏற்கனவே என்னைப் பார்த்துவிட்டானா.. அப்படியானால், இது தற்செயலான கடத்தல் இல்லையா.. நீண்டநாள் திட்டமா.. பாவிகளே.. "

நான் கையாலாகாத கோபத்தில் இரைந்தேன். கண்களில் திரண்ட நீரைக் கட்டுப்படுத்த முயன்றேன்..

அதையெல்லாம் பிறகு பேசிக் கொள்வோம் உமாஜி.. முதலில் கழிவறையைப் பயன்படுத்திவிட்டு வாருங்கள். நான் இதற்குமேலும் இங்கிருந்து உங்களை தர்மசங்கடத்தில் ஆழ்த்த விரும்பவில்லை.. என் கையிலிருந்த உள்ளாடையை வெடுக்கென்று பிடுங்கிக்கொண்டு வெளியேறி கதவை வெளிப்புறத்தில் தாழிட்டாள்.


சற்று நேரத்துக்கு பிரமை பிடித்தவள் போல நின்றேன். காலையிலிருந்து நடந்த சம்பவங்கள் ஒவ்வொன்றாக மனக்கண்ணில் வந்து போயின. எவ்வளவு உற்சாகத்துடனும், மகிழ்ச்சியுடனும் ஒரு புதிய நாளைத் துவக்கிய நான், பின்னர் கற்பனைக்குக் கூட எட்டாத சம்பவங்களில் சிக்கி, துவண்டுபோய் இப்போது முன்பின் தெரியாத ஒரு குடிசையின் கழிவறையில் அரை நிர்வாணக் கைதியாக நிற்கிறேன். அடக் கடவுளே..

எதுவும் தப்ப வழியிருக்கிறதா என்று முட்டாள்தனமாக யோசித்தேன்.. கழிவறையின் பாதுகாப்பை நோட்டமிட்டேன். நிதர்சனம் என் மண்டையில் ஓங்கி அடித்தது. உன்னால் கழிவறையிலிருந்து தப்ப முடிந்தால்கூட, இந்த முகாமை விட்டு வெளியேற முடியுமா..? அதுவும் உள்ளாடை எதுவுமின்றி எப்படி வெளியே உன்னால் நடமாட இயலும்..? வேறு வாய்ப்பு வரும்வரை காத்திரு..!

எனக்கு கழிவறையை உபயோகிக்கும் அளவுக்கு மூட் இல்லை. யூரினும் வர மறுத்தது. பேருக்கு வேலையை முடித்துவிட்டு அங்கிருந்த வாளி நீரை எடுத்து கழுவிக்கொண்டேன். இயல்பாகவே சிறியதாக இருக்கும் என் அந்தரங்கம், தற்போதைய பயங்கர சூழ்நிலை த்ந்த அதிர்ச்சியில் இன்னும் சிறுத்து உடலோடு ஒட்டிக் கிடந்தது. கழிவறையிலிருந்து வெளியேறுவதற்காக கதவைத் தட்டினேன்.

"உமாஜி.. என்னைத் தாக்க முயற்சி செய்யாதீர்கள்.. கதவை இலேசாகத் திறக்கிறேன். கீழே குனிந்து உங்கள் வலது கணுக்காலை இடது கையாலும், அதேபோல இடது கணுக்காலை வலது கையாலும் பிடித்த நிலையில் தலையை நிமிர்ந்து கூட பார்க்காமல் வெளியில் வாருங்கள். நீங்கள் எதுவும் சாகசம் செய்ய முயன்றால் விளைவு கடுமையாக இருக்கும். பூப்போன்ற உங்களை நான் கசக்கித் துவைக்கும் நிலையை ஏற்படுத்திக் கொள்ளாதீர்கள்.."

காவல்காரியின் எச்சரிக்கை எனக்கு சீற்றத்தையும் சினத்தையும் உண்டாக்கியது.. என் இடுப்பளவு உயரமுள்ளவள் என்னை மிரட்டுகிறாள். ம்ம் .. இருக்கட்டும்.. இப்போது நீ பரமசிவன் கழுத்துப் பாம்பு. என்னால் ஒன்றும் செய்ய இயலாது. இந்த ஐந்தே முக்கால் அடி உயர வீராங்கனை ஒரு நாலடி உயரக் குள்ளியின் அடிமை.. விதியின் விளையாட்டு.. என்ன செய்வது..?

அவள் கூறியவாறே சிரமப்பட்டு வெளியேறினேன்.

"மன்னியுங்கள் உமாஜி.. உங்களைத் துன்புறுத்தும் நோக்கம் எனக்கு கிடையாது. ஆனால் எங்கள் பாதுகாப்பையும் நாங்கள் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும் அல்லவா..? இனி நீங்கள் நிமிர்ந்து இயல்பாக இருக்கலாம்."

அவளின் பெருந்தன்மையால் என் அவஸ்தை குறைந்தது.

"என் உடைகளைக் கொடு..!"

"இல்லை உமாஜி.. அவற்றை திருப்பித் தர இயலாது.. இனி நீங்கள் இந்த அரைகுறை துணியோடுதான் இருந்தாக வேண்டும்.. வேறு வழியில்லை. நல்லவேளை .. சுடிதார் அணிந்து வந்தீர்கள்.. ஒருவேளை, ஜீன்ஸும், டாப்ஸும் அணிந்து வந்திருந்தால் உங்கள் நிலை இன்னும் மோசமாக இருந்திருக்கும்.. இருப்பதைக் கொண்டு திருப்தி அடையுங்கள்."

"இந்த அறிவுரையெல்லாம் கேட்க வேண்டிய நிலை எனக்கு.." மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டேன்.

" சரி உமாஜி.. இந்தக் கட்டிலில் ஏறி படுத்துக் கொள்ளுங்கள்"

"எதற்கு..?"

"அடடா.. கேள்வியெல்லாம் கேட்காதீர்கள்.. நான் சொல்வதற்கு நீங்கள் கீழ்ப்படிந்தால் உங்களுக்கு எவ்வித இன்னலும் நேராது. உங்கள் அழகு மேனியும் புண்ணாகாது..சொல்வதைச் செய்யுங்கள்.."

குரலில் கடுமை இருந்தது. நான் கட்டிலில் ஏறி மல்லாந்து படுத்து, சுடிதாரை நன்கு இழுத்து என் கால்களின் பக்கவாட்டுப் பகுதிகளை மறைத்துக் கொண்டேன். அப்படியும் பாழாய்ப்போன சுடிதார் முழங்காலுக்கு மேலேயே நின்றுகொள்ள, என் முக்கால்வாசிக் கால்கள் திறந்து கிடந்தன. அவள் புன்னகை பொதிந்த முகத்துடன், என் கரங்களை கட்டிலின் மேல்புறத்தில் பக்கத்துக்கொன்றாக இழுத்துக் கட்டினாள். கால்களையும் அதேபோன்று கட்டிலின் காலமாட்டில் பக்கத்துக்கு ஒன்றாக நன்கு இழுத்து கட்டினாள். என் உடல் நான்கு புறமும் விசையுடன் இழுக்கப்பட்டு துடித்தது. கைகளும், கால்களும் "எக்ஸ்" போல விரிந்து கிடந்தன. சுடிதார் விலகி என் இரு தொடைகளும் நன்கு காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருந்தன. இவ்வளவு நாள் என் உடலுடன் ஒட்டியிருந்த நன்றி மறவாத என் பிங்க் நிற சுடிதார், இரு தொடைகளுக்கும் நடுவே விழுந்து அந்தரங்கத்தை மறைத்திருந்தது மட்டுமே ஒரே ஆறுதல்.


"தயவு செய்து என் உடலை மறைத்துக்கொள்ள ஒரு போர்வை தாயேன்.." நான் கெஞ்சினேன்.

"என்னது.. போர்வையா..? அதெல்லாம் தர முடியாது.. தலைவர் வரும்வரை எனக்கு பொழுது போக வேண்டாமா..?
உன் அழகான உடலின் வளங்களையும், வனப்புகளையும் நான் அகழ்வாராய்ச்சி செய்யப் போகிறேன்..!"

"சீ.. நீயும் ஒரு பெண்தானே..? இப்படி பேச உனக்கு வெட்கமாக இல்லையா..?"

"வெட்கம்தானே..? ஒரு காலத்தில் இருந்தது.. இந்த போராளிக் குழுவில் சேரும்போது இருந்தது. மேல்சாதியினர் அடக்குமுறை தாளாமல், நான் இந்தக் குழுவில் இணைந்து கடும் பயிற்சி மேற்கொண்டபோதும் வெட்கம் இருந்தது. முதன் முதலில் இந்தச் சீருடை அணிந்தபோது கூட கொஞ்சம் வெட்கமும் தயக்கமும் இருந்தது. ஆனால் அதைவிட, எங்களை இழிநிலைக்குத் தள்ளிய பண்ணையாளர்களையும், நிலப்பிரபுக்களையும் பழிவாங்கவேண்டும் என்ற வஞ்ச நெருப்பு அதிகமாக இருந்தது. போராட்ட*க்களங்களில் அவர்களையெல்லாம் சுட்டுத் தள்ளவேண்டும், அல்லது வீர மரணம் அடைய வேண்டும் என்ற ஆவேசம் இருந்தது. ஆனால் நாங்கள் சந்தித்தவை, களங்களை அல்ல.. கட்டில்களைத்தான் இங்கு சந்தித்தோம். எங்கள் நம்பிக்கையோடு வெட்கமும் எங்களைவிட்டு போயே போய்விட்டது. இப்போது, வயிறு நிறைய உணவு கிடைக்கிறது. தேவைப்படும் நேரங்களில் நாங்களே விருந்தாகிப் போகிறோம். கடத்தப்பட்டவர்களை விடுவிக்க, அரசோ மற்றவர்களோ தரும் பிணைத்தொகையில் கொஞ்சம் எங்கள் வீட்டுக்கும் அனுப்பப்படுகிறது. இந்த அளவில்தான் இருக்கிறது எங்கள் புரட்சி..!"

நீண்ட உரை நிகழ்த்தி பெருமூச்செறிந்தாள். எனக்கு அவள்மீது கொஞ்சம் பரிதாபம் பிறந்தது. அதைவிட அவள் பிணைத்தொகை குறித்து சொன்னது ஒரு நம்பிக்கையைத் தோற்றுவித்தது.



" என் சார்பில் யாராவது பிணைத்தொகை தந்தால் என்னை விடுவித்து விடுவீர்களா..?

சிறு குழந்தை பொம்மைக்கடையில் ஆசையாக "இந்த பொம்மையை வாங்கித்தருகிறீர்களா டாடி..?" என்று கேட்பதுபோல ஒரு ஆர்வத்துடனும் எதிர்பார்ப்புடனும் கேட்டேன்.

அவள் எங்கோ வெறித்தவளாய், என் சுடிதாரின் கீழ்ப்பகுதி முனையை தன் கைவிரலில் சுற்றி சுற்றி விளையாடிக்கொண்டிருக்க, சுடிதார் துணி தன் கடமை மறந்து அபாயகரமான உயரத்தை எட்டிக்கொண்டிருந்தது. வெட்ட வெளிச்சமாகப்போகும் என் பெண்மைச்சின்னத்தை நான் மறைத்துக்கொள்ள வகையில்லாமல் கட்டுண்ட நிலையில், அது குறித்து ஏதும் சுட்டிக்காட்டினால், அவள் மூட் அவுட்டாகி, பிணைத்தொகை வாங்கி விடுவிப்பது குறித்து, சாதகமில்லாத பதிலைச் சொல்லிவிடுவாளோ என்று ஏங்கி செய்வதறியாது துடித்தேன்.



இளம்பெண் சித்திரவதை 2

சொல்றேன்.. சொல்றேன்... நான் அதற்கான காரணத்தைச் சொன்னால் நீயும் ஒப்புக்குவே.....

"நான் ஒப்புத்துகிட்டாலும், ஒப்புக்கலைன்னாலும் இன்னும் ரெண்டு வருஷத்துக்கு காயப்போடப் போறே.." என்று மனதுக்குள் நொந்துகொண்டே கேட்டேன்..

பீடிகை வேண்டாம்.. ப்ளீஸ் சொல்லுங்க..

வாட்ஸ் சாவகாசமாக கண்ணாடியைக் கழற்றி எடுத்து கையில் வைத்துக்கொண்டு கண்ணை மூடியவராய் சிந்திக்கலானார்.... எப்படி விடயத்தைத் துவக்குவது என்று ..

திடீரென்று...

ஸ்ஸ்... ஆ..ஆ..

என் வலதுபுற அக்குளில் செருகப்பட்டிருந்த தூண்டில் கொக்கி கொடூரமாக இழுக்கப்பட, நான் வலி தாளாமல் துடிதுடித்தேன்..

பாதை விலகி விட்டேனோ..? சற்றே வலது புறமாக விலகி நடந்தபடியே அவர்கள் மொழியில் கேட்டேன்..

"நானும் உங்களை போன்ற பெண்தானே..? ஏன் என்னை இப்படி சித்திரவதை செய்கிறீர்கள்..? ஏன் என் உடலின் மென்மையான பகுதியை ரணமாக்குகிறீர்கள்.. என்னை ஒரேயடியாக தலையை சீவி கொன்றுவிடுங்கள்..

பதிலாக அவர்களின் நக்கல் சிரிப்பொலிதான் கேட்டது.. அக்குளில் இருந்து ரத்தம் வழிவதை என்னால் உணரமுடிந்தது.



கண்ணை மறைத்து கட்டியிருந்த துணியும் ஈரமானது.. என் வேதனை கண்ணீரால்..

அவர்களில் ஒருத்தி சற்று மனமிரங்கியவளாய் குரலில் இதத்தையும், இரக்கத்தையும் குழைத்து என்னிடம் சொன்னாள்.

" தலைவர் கேட்டதுக்கு சரின்னு சொல்லியிருக்கலாமில்ல..?"

அப்படி அவள் சொன்னதும் அவர்களின் தலைவனின் விகாரமான முகம் என் நினைவுக்கு வந்து சப்தநாடியையும் ஒடுங்கச் செய்தது.

அன்று நாகா இனத்து பழங்குடியினரின் குழந்தைகளுக்கு கல்வியறிவு போதித்துகொண்டிருந்தபோது என்னை பிணைக்கைதியாக பிடித்து வந்தது நினைவுக்கு வந்தது.

கடத்தப்பட்டு கைதியாக நிற்கும் ஒரு இளம்பெண்ணை, அதுவும் ஐ.நா.சபையின் ஊழியையான ஒரு ஆசிரியையை, அந்த மிருகம் கேட்ட கேள்வியில் என் உடலே கூசிப்போனது.

மேலும் அதைப் பற்றி சிந்திக்கவிடாமல் என் பின்னால் வந்தவன் தன் கையிலிருந்த சங்கிலியின் மறுமுனையால் என் பின்னழகில் சுளீரென அடித்து,

சீக்கிரம் போ நாயே.. இன்னும் எவ்வளவு தூரம் போக வேண்டியிருக்கு..? இருட்டறதுக்குள்ள மலை உச்சிக்கு போகணும்.. வேகமா நட..

என்று இரைந்தான்.. நான் வலிகளை விழுங்கிக்கொண்டு நடையை எட்டிப்போட்டபடியே முதலிரவன்று எனக்கும் வாட்சுக்கும் நடந்த உரையாடலை அசைபோட்டேன்.

நான் வாட்ஸின் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருக்க, அவர் சொல்லலானார்..

"உமி.. நீ வந்த நேரம் என் லட்சியம் ஈடேறப் போகுது. அமெரிக்க பல்கலை கழகமொன்றில் என் தீசிஸ் கட்டுரையை ஏற்றுக்கொண்டு அது தொடர்பான ஆராய்ச்சி செய்ய அழைத்திருக்கிறார்கள். இன்று காலையில்தான் மெயில் வந்தது. அதற்கான வேலைகளிலும், ஏற்பாடுகளிலும் இறங்கணும். அடுத்த மாதமே யு.எஸ். கிளம்பணும். ஒரு 2 வருஷம் கஷ்டப்பட்டா போதும். வாழ்க்கையில் அம்சமா செட்டில் ஆகிடலாம்.

ஓகே வாட்ஸ்.. அதுக்கும், நான் கன்னியாவே இருக்கணும்ன்னு நீங்க சொல்றதுக்கும் என்ன தொடர்பு.? எனக்கு புரியலியே..?

மண்டு.. மண்டு.. அழகு தேவதையா இருக்கற உன் இளமையையும், வனப்பையும் அள்ளி பருக ஆரம்பிச்சுட்டா அப்புறம் யு.எஸ். போக எனக்கு மனசு வருமா..? இப்போ நீ முழங்காலை மடக்கி அழகா உக்காந்துகிட்டு, தலையை லேசா சாய்ச்சு என்னைக் கேள்வி கேட்கற விதத்திலேயே என் கட்டுப்பாடு சிதறிடும் போல இருக்கு.. வேண்டாம்மா விஷப் பரீட்சை.. கிணத்து தண்ணீரை ஆற்று வெள்ளமா கொண்டு போகப்போகுது..?

இருந்தாலும் எனக்கென்னவோ நாம் பிரிஞ்சு இருக்க வேணுமான்னு தோணுது.. அதுக்காக நான் உங்களை வற்புறுத்தறதா நினைச்சுடாதீங்க வாட்ஸ்..

சேச்சே.. படிப்பும், அறிவும் இதுபோல ஆரோக்கியமா விவாதிக்க நமக்கு கத்துக்கொடுத்திருக்கு உமி.. நான் ஒன்னும் தப்பா நினைக்கலை.. எனக்கு 38 வயசாறது. ஸ்டில் அம் ப்யூர்லி வெயிட்டிங் ஃபார் மை வைஃப். தள்ளிப்படுக்கறது எனக்கும் வேதனைதான். ஆனா ஒன்றை அடைய ஒன்றை இழந்துதான் ஆகணும். இப்போ உன்னை உரிச்சு பாத்துட்டா... ஐ பெட்.. மை ஃப்யூச்சர் வில் பெ ரூயின்ட்.. ப்ளீஸ் டேக் இட் அஸ் அ காம்ப்ளிமென்ட்..

சின்னதாக ஒரு பெருமூச்சை வெளியிட்டவாறே, "ஓக்கே வாட்ஸ்.. போயிட்டு வாங்க.. நானும், என் அழகும், என் உயிருக்கு மேலா காத்து வரும் கன்னித்தன்மையும் உங்களுக்காக காத்திருப்போம்.." என்றேன்.

ஆனால் அது அவ்வளவு சுலபம் இல்லை என்று எனக்கு அப்போது தெரியாது...

மெல்ல மெல்ல என்னை இழுத்துச் செல்லும் பாதை கரடு முரடாகவும், பாறைகளின் மேல் ஏறியும் செல்லும்படி இருந்தது. என் அக்குள்களில் செருகப்பட்டிருந்த தூண்டில் முட்கள் கவனமாக அகற்றப்பட்டன. தொடைகள் இடையே இழுத்துக்கட்டப்பட்ட சங்கிலி தளர்வாக விடப்பட்டதும் எனக்கு ஆச்சர்யத்தை ஏற்படுத்தியது. என் இரு பக்கமும் வந்த நாகா பெண்கள் அவ்வப்போது என் கையைப் பிடித்து வழி நடத்திச் சென்றனர். காற்றில் குளிர் மிகுந்துவிட்டது. ஏதோ மலை உச்சிக்குப் போகிறோம் என்பது புரிந்தது.

பக்கத்தில் வந்த பெண்ணைக் கேட்டேன்.. ( நான் நாகாலாந்து பழங்குடியினருக்கு கல்வி கற்பிக்கச் சென்றிருந்ததால் அவர்கள் மொழி அத்துபடி ஆகியிருந்தது)

" எனக்கு இந்தப் பகுதியில் ஒரு இடமும் தெரியாது. இன்னும் ஏன் என் கண்களைக் கட்டியே வைத்திருக்கிறீர்கள்.. தப்பித்து ஓடினாலும் மீண்டும் உங்களிடம் சிக்கிக்கொள்வேந்தானே..? கண்ணை அவிழ்த்து விட்டால் என்ன..?"

"நீ தப்பிவிடுவாய் என்று உன் கண்களைக் கட்டவில்லை. நீ தற்கொலை செய்துகொள்ளக் கூடாது என்றுதான் கட்டி வைத்திருக்கிறோம். இங்கு மலைச்சரிவுகளும், பள்ளத்தாக்குகளும் அதிகம். திடீரென்று குதித்துவிட்டால், நாங்கள் தலைவரிடம் சிக்கிக்கொள்வோம்"

'தலைவன்' என்ற பேச்சைக் கேட்டதுமே என் அடிவயிற்றில் சிலீரென்ற உணர்வு. என்னை உயிரோடு வைத்திருக்க அவர்கள் செய்த திட்டம் வேறு என்னைக் கலவரப்படுத்தியது.

"என்ன பாடு படுத்தப் போகிறார்களோ..!"

ஆனால் என்னை முதன்முதல் பார்த்த தலைவன் தன் விருப்பத்தைச் சொன்னபோது கூடவே அளித்த* ஒரு உறுதிமொழி என்னை சற்றே நிம்மதிக்குள்ளாக்கியது.

என்னைக் கடத்தி வந்த அன்று காலையில் என் அறையிலிருந்து வேலைக்குக் கிளம்பும்போது என்ன நடந்தது தெரியுமா..?

கொஞ்சம் ப்ளாஷ்பேக்.

காலையில் அலாரம் அடித்து எழுந்தபோதே மனதுக்குள் இனம்புரியாத உணர்வுகள்.. கலவரமா..? உற்சாகமா..? என்னவென்று சொல்லத்தெரியவில்லை. கொஞ்ச நேரத்திலேயே அமெரிக்காவிலிருந்து அழைப்பு.. வாட்ஸ் தான்..

" ஹனி.. ஒரு குட் நியூஸ்.. இங்கே என் வேலை நினைத்ததைவிட சீக்கிரம் முடிந்துவிட்டது. இன்னும் ஒரே வாரத்தில் கிளம்பப் போகிறேன். வந்தவுடன் எஞ்சாயிங்தான்.. இங்கிருந்தே ஆன்லைனில் ஊட்டி ஸ்னோ காஸில் ஹோட்டலில் ஸ்யூட் புக் பண்ணிட்டேன். நாம போறோம்.. நோ பூங்கா.. நோ தொட்டபெட்டா... நோ போட்டிங்.. நோ சைட் சீயிங்..! டோர்ஸ் லாக்ட் டைட்லி அன்ட் ஃபக்ட் டைட்லி..!"

அவர் கொண்டாட்டமாகப் பேசிக்கொண்டிருந்த இடைவெளியில் நான் குறுக்கிட்டேன்..

" சீ... அசிங்கமா பேசாதீங்க வாட்ஸ்.. எனக்கு வெட்கமா இருக்கு.."

என்றாலும் மனதுக்குள் துள்ளாட்டம் இல்லாமலில்லை.

"ஏய்.. உமி.. என்ன.. உனக்கு "அது" பிடிக்காதா..? ஓக்கே.. ஓக்கே.. நான் இன்னும் ஒரு ஆராய்ச்சி பண்ணிட்டு 2 வருஷம் கழிச்சு வரட்டா..?

வாட்ஸ் குறும்பாகக் கேட்டார்.

" ம்ம்ம்ம்.. உங்களுக்கு ரொம்ப துளிர்த்துப் போச்சு.. வாங்க உங்களை பேசிக்கறேன்.. !"

"ஏய் ஹனி.. ஐ மிஸ்டு யூ லாட் யா..!"

"மீ டூ...!"

"ஓக்கே.. இப்போ என்ன ட்ரெஸ்ல இருக்கே..?

இப்போதான் எழுந்தேன்.. இன்னும் வாஷ்ரூம் கூட போகல.. நீங்க அனுப்பிவச்ச ஸீ த்ரூ நைட்டிதான்..!"

"ஓ.. மை.... மை.. அப்படியே இன்னிக்கு ட்யூட்டிக்கு போயிடாதே.. நான் இன்னும் பார்க்காத அழகெல்லாம் நாகாலாந்து மக்கள் பார்த்து தீர்த்துடப் போறாங்க.. !"

உங்களுக்கு ... உங்களுக்கு...

" ம்..ம்.. சொல்லு.. எனக்கு என்ன வச்சிருக்கே..?"

வாட்ஸின் குரலில் இருந்த குறும்பு என்னைப் பிய்த்து தின்றது..

" உமி ட்யூட்டிக்கு கிளம்பணும்.. அவ லைனை கட் பண்ணப்போறா..!" என்றபடியே ஒரு இச் கொடுத்து கட் செய்தேன்.

மனதில் ஒரு குதூகலம்..

அடடா.. இவர் செய்த அட்டகாசத்தில், நேரமானது தெரியவில்லையே..அவசர அவசரமாக தயார் ஆனேன். மீண்டும் போன் சிணுங்கியது.

அந்தக் "கடங்காரர்தான்" என்று ஆவலாக ஓடிவந்து எடுத்தேன்.. ஏமாந்தேன். அழைத்தது வாட்ஸ் அல்ல. எங்கள் டீம் லீடர் திரு. சிவோங்.

" ஹலோ.. ப்யூட்டி க்வீன்.. குட்மார்னிங்..!"

வெரி குட்மார்னிங் சர்..

" உனக்கு ஒரு குட் நியூஸ்.. உன்னை இந்த வாரத்தோடு ரிலீவ் பண்ணி, உன் ஸ்டேட்டுக்கே அனுப்பச் சொல்லி உத்தரவு வந்திருக்கு. அங்கே மட்ராஸ்ல* நம்ம ஆஃபீஸ் திறக்கறாங்க. உனக்கு ப்ரமோஷனோட ட்ரான்ஸ்ஃபர்..! மட்ராஸ் கோயிங் டு ஹாவ் அ பியூட்டிஃபுல், யங் செக்ஷன் ஹெட்..! ம்ம்ம் எங்களுக்குதான் சைட் அடிக்க இனி ஆள் இருக்காது. இனிமே சப்பை மூக்கையும் இடுங்கிய கண்களையும் பார்த்துதான் பொழுதை ஓட்டணும்..!"

சிவோங்கின் கிண்டலை இரசிக்கவோ, அவருக்கு நன்றி சொல்லவோ முடியாமல் என் உள்ளம் நடனமிட்டது. அடுத்தடுத்து இரண்டு நல்ல செய்திகள்..வாட்ஸ் வரார்.. எனக்கு சென்னைக்கு மாற்றல்.. ஈஸ்வரா.. தேங்ஸ்டாப்பா.. இன்னிக்கு என் வாழ்க்கையின் லக்கியஸ்ட் டே..!

ஆனால் விதி வேறு ஒரு கணக்கை துவக்கியது..


இரண்டு சந்தோஷச் செய்திகளைக் கேட்டதில் மனமும் வயிறும் நிறைந்துவிடவே, அன்றைய கடைசி வேலை நாளை முடிக்க உற்சாகமாகக் கிளம்பினேன். எனக்கு மிகவும் பிடித்த பிங்க் நிற ஸ்லீவ்லெஸ் சுடிதார், சுடி பேண்டுக்கு பதிலாக வாட்ஸ் அனுப்பிவைத்த ஒபேக் டைட்ஸ். அந்த டைட்ஸ் வந்த கதையே கொஞ்சம் சுவையான ஒன்று.

திருமணம் முடிந்து, வாட்ஸ், யு.எஸ்.கிளம்புவதற்கு முதல்நாள், நாங்கள் இருவரும் கோவிலுக்குப் போனோம். தரிசனம் முடிந்து, ஸ்தல விருட்சமான வில்வ மரத்தின் கீழ் இருவரும் தரையில் அமர்ந்தோம். நான் வழக்கம்போல முழங்கால்களை மார்போடு அணைத்துக்கொண்டு, முகவாயை அதில் தாங்கியபடியே வாட்ஸை வைத்த கண் மாறாமல் பார்த்தேன். கொஞ்ச நேரம் மௌனம். அதை உடைக்க வாட்ஸ் துவங்கினார்..

"இந்த மஞ்சள் சுடி உனக்கு ரொம்ப நல்லா இருக்கு உமி.. ஆனா நீ ஏன் ஸ்லீவ்லெஸ் சுடி போடமாட்டேங்கறே..? உன் அண்டர் ஆர்ம்ஸ் நல்லா இருக்காதா..?"

நான் பொய்க்கோபத்தோடு அவருக்கு பழிப்பு காட்டியபடியே சொன்னேன்.. " அய்யே.. முகரையைப் பாரு.. ரொம்பத் தெரிஞ்சவர் வந்துட்டார்.. எங்க ஆர்ம்பிட் ரொம்ப க்யூட்டாக்கும்.. என் தோழிகளே ஆச்சரியப்படுவாங்க.. என்னடி உமி.. உனக்கு அங்கே ஹேர் க்ரோத் அவ்வளவா இல்லியேன்னு..தெரிஞ்சுக்கோங்க..!"

"அப்படியா உமி.. எங்கே காட்டு..!"

ஈஸ்வரா.. வாட்ஸ்.. இது கோயில்.. ரொம்ப வழியாதேங்கோ.. உம்மாச்சி கண்ணை குத்திடும்..!

சரி.. வா.. வெளியே லான் நன்னா போட்டு மெயின்டெய்ன் பண்ணிருக்கா.. அங்கே போய் பேசிண்டிருப்போம்.

வரேன் வாட்ஸ்.. ஆனா ஒரு கண்டிஷன்.. அங்கேயும் வந்து தத்துபித்துன்னு அபச்சாரமா பேசப்படாது.. ஓகேவா..?

ஏய்.. அந்த விஷயம்தான் 2 வருஷம் கழிச்சுன்னு முடிவாயிடுத்து.. கொஞ்சம் கிளுகிளுப்பா பேசவாவது பெர்மிட் பண்ணுடி ராட்சஸி..

எனக்கும் அவர் பேசுவது பிடித்துதான் இருந்தது. இருந்தாலும் சொன்னேன்.

"நத்திங் டூயிங் வாட்ஸ்..!"

ஆனால் அவர் கேட்பதாக இல்லை.. கோவிலுக்கு வெளியே புல்வெளி. குழந்தைகள் அங்கும் இங்கும் ஓடி விளையாடின. ஓரிரு காதலர்கள் "ஸ்வீட் நத்திங்" பேசிக்கொண்டிருக்க, ஒரு ஓரமாக நாங்கள் அமர்ந்தோம். நான் ஒரு பக்கமாக கால்களை மடக்கி வலதுகையை தரையில் ஊன்றி அமர, வாட்ஸ் என் தலையில் இலேசாக தட்டியவாறு சொன்னார்..

"உன் ஸ்டைலில் உட்காரு உமி.. காலை கட்டிண்டு .. அழகா இருக்கும்.."

நான் அவ்வாறே அமர்ந்தேன்.. வாட்ஸ் சொன்னார்..



உன் சுடி ஓக்கே.. பட் சுடி பேண்ட் தொள தொளான்னு கோமாளி ட்ரெஸ் போல இருக்கு.. அப்படியே காலை கவ்விண்டு இருக்காப்பல தெச்சு போட்டுக்கோயேன்..

ரொம்பச் சமத்துதான்.. இத்தன தரம் உக்காண்டு ஏந்தா, டர்ர்ர்ன்னு தையல் விட்டுடும்.. மானம் போயிடும். நல்ல ஐடியா தரேளே ஸ்வாமி..!

"கலர் பேண்டிஹோஸ் இங்கே கிடைக்காதா..? நான் யு.எஸ்.லேருந்து அனுப்பி வைக்கிறேன்.ஓபேக் டைட்ஸ்ன்னு இருக்கு. அப்படியே உன் இடுப்பு, கால் எல்லாம் கவ்விண்டுடும். இழுத்த இழுப்புக்கு எலாஸ்டிக் போல வரும். கிழியாது. இப்போ அது போல போட்டுண்டு இருந்தீன்னாக்க உன் வேலி எப்படி இருக்குன்னு ரசிப்பேன்.. ஹூம்.. " என்று சொல்லிக்கொண்டே என் கால்களுக்கிடையில் தன் விரலை சரேலென்று செருகி இழுத்தார். முழங்கால்களைக் கட்டிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்த என் பின் தொடை இடுக்குக்குள், ஆசன வாய்க்கும் என் பெண்மைச் சின்னத்துக்கும் இடையில் இருக்கும் கோடு போன்ற பகுதியில் அவர் கை பட்டதும் என் உடலில் 'ஜிவ்வ்வ்வ்' என்று மின்சாரம் பாய்ந்தது. முதன்முதல் என் அந்தரங்கப்பகுதியில் ஒரு ஆணின் ஸ்பரிசம்.. நான் வெட்கம் தாளாமல் கண்ணை மூடி லயித்திருக்க.. வாட்ஸ் சொன்னார்..

"என்ன உமி.. உன் வேலி ரொம்ப ஆழமா இருக்கு.. உள்ளுக்குள்ள ஒண்ணுமே இல்லியா.. முண்டு முடிச்சு எதுவும் கைக்கு தட்டுப்படலையே.."

வெட்கமும் அவமானமும் சேர்ந்து என்னைத் துடிக்க வைத்தன. முகம் சிவப்பது என்னால் உணர முடிந்தது. மெல்ல சொன்னேன்.

நாங்க என்ன ஆம்பளையா.. முண்டு முடிச்செல்லாம் இருக்க..? சொல்லிவிட்டு நாக்கைக் கடித்துக்கொண்டே கைகளால் முகத்தை மூடிக்கொண்டேன். "சே.. ஏன் நான் இப்படி வெட்கமில்லாமல் பேசுகிறேன்..?"

இல்லேடா செல்லம்.. இவ்ளோ பெரிய பொம்மனாட்டியா வளந்து நிக்கிறே.. ஆனா 'அது' பச்சக் கொழந்தைக்கு உள்ளது போல சிறிசா இருக்கும் போலிருக்கே..! வாட்ஸ் என்னை இன்னும் படுத்தினார்.

நானும் விட்டுக் கொடுக்காமல், " பெரிசு, சின்னதுன்னு உங்களுக்கு சைஸ் வித்தியாசம் எப்படித் தெரியும்.. எத்தனை பொம்மனாட்டிகளண்ட பாத்திருக்கேள்..? என் குரல் கம்மியது.

" ஓ... மை.. மை.. டேக் இட் ஈஸி யார்.. நான் எங்கே பார்த்தேன்.. இங்க்லீஷ் சினிமால ஒல்லிபிச்சான் ஹீரோயின் ந்யூட் போஸ் பார்த்திருக்கேன். அதை வெச்சு உன்னை டீஸ் பண்ணினேன்.. கோச்சுக்காதேடா செல்லம்.. சின்னதுதான் க்யூட்.. ரொம்ப காலத்துக்கு எஞ்சாய்மெண்டுன்னு எனக்குத் தெரியுண்டா குட்டி..!" வாட்ஸ் வழிந்தார்.

அப்போ என் சைஸ் பார்க்கதான் டைட்டா துணி போட்டுக்கச் சொல்றேளா..? அப்படியே போட்டுண்டு முழங்காலைக் கட்டிண்டு உக்காண்டாலும் அது தெரியாதே.. வெறும் ப்ருஷ்டமும், கோமணக்குழின்னு சொல்வாளே.. அதும்தான் தெரியும்..!.. 'அது' இங்கன்னா இருக்கும்.. " என் அடிவயிற்றுக்குக் கீழ் தொட்டுக்காட்டினேன்.

"யெஸ்.. யெஸ்.. இப்போதான் அந்த வார்த்தை ஞாபகம் வந்தது.. புருஷாளுக்கு கோமணக்குழி.. பொம்மனாட்டிகளுக்கு 'வேலி'.. பள்ளத்தாக்கு.. ஹி..ஹி.."

வாட்ஸ் ரொம்ப அராஜகமாக பேசினார்.

"எனக்கு டைட்ஸ் வேண்டாம்பா.. உங்க கண் ரொம்ப பொல்லாதது.. அப்புறம் எனக்கு வெறும் கண்ணா தான் பிரசவம் ஆகும்.." நானும் என் பங்குக்கு வெட்கமற்றுப் பேசினேன்.

"ஹ்ம்ம்ம்ம்ம் .. இன்னும் 24 மணி நேரத்துக்கு கண்ணாலதான் என் அழகுச்செல்லத்தை ரேப் பண்ண முடியும். அப்புறம் ஈ.மெயிலில்தான். நான் எல்லாக் கலர்லேயும் டைட்ஸ் வாங்கி அனுப்பறேன். சுடி, நல்லா ஸ்லிட் வச்சு தச்சுக்கோ.. சுடி பைஜாமாவை தூக்கி கடாசிடு. நான் அனுப்பறதில் மேட்சா எடுத்து போட்டுக்கோ. அப்புறம் மறக்காம முழங்கால் கட்டிண்டு போஸ் கொடுத்து போட்டோ எடுத்து அனுப்பு.. ஃபோகஸ் எங்கே பண்ணனும் தெரியுமோல்லியோ..?"

ம்ம்ம்ம் தெரியும்.. உங்க வேலி..! வெவ்வெவ்வ்வே..!

அப்படி வந்ததுதான் இந்த ஒபேக் டைட்ஸ். முத்லில் போட்டபோது, எங்கெங்கோ கவ்விப் பிடித்தது. உடலில் இருப்பதே தெரியாமல் என் இரண்டாம் தோல் போல அந்தரங்கத்தையெல்லாம் அரவணைத்த அந்த உடையில் அயர்ந்துதான் போனேன்.. என்ன ஒன்று.. கொஞ்ச நாளுக்கு சுடியின் கீழே ஒன்றுமே போடாததுபோல ஒரு உணர்வு இருந்தது. நாளாக நாளாக சரியாகிவிட்டது. கால்கள் இன்னும் நீளமானவை போல ஒரு த்ரில் இருக்கும் அந்த டைட்ஸ் போட்டுக் கொண்டால். வேகமாக ஓடவோ, கால்களை எவ்வளவு உயரம் வேண்டுமானால் தூக்கவோ, சட்டென்று குத்துக்கால் போட்டு அமரவோ ஆரம்பத்தில் கொஞ்சம் அச்சமாகவும் தயக்கமாகவும் இருக்கும். பின்னர் சரியாகி விட்டது. குத்துக்காலில் அமர்ந்தால் சாதாரண சுடிதார் பேண்ட் தொள தொளவென்று துணி குப்பலாக தோற்றமளிக்கும். இந்த டைட்ஸ், அவ்வாறில்லாமல் உடலோடு ஒட்டி காட்சியளிக்கும்.எதிரிலில்ருப்பவரின் கண் சரேலென்று நம் தொடை இடுக்குக்கு தாவும். அதைத் தவிர்க்க இரண்டு முழங்கால்களையும் ஒட்டினாற்போல் மண்டியிட்டு அமர்ந்தால் தொடையிடுக்கின் வடிவம் புலப்படாது. பக்கவாட்டில் நம் கால்கள் ஒய்யாரமாகவும், கவர்ச்சியாகவும் தெரியும். இது போகப் போக நான் தெரிந்துகொண்டது..!

மனம் தெளிவாகவும், நிறைந்தும் இருந்ததால் ஒப்பனை அதிகம் தேவைப்படவில்லை. இலேசாக என்னை அலங்கரித்துக்கொண்டு என் பணியிடம் நோக்கிப் புறப்பட்டேன். 'உடான் கிர்' என்னும் மலைப்பகுதியில் இருக்கும் பழங்குடி இனக் குழந்தைகளுக்கு அடிப்படைக் கல்வி போதிக்கும் வழிமுறைகளையும், அதற்கான புத்தகங்களையும் வைத்து அங்குள்ள ஆரம்பப்பள்ளி ஆசிரியர்களுக்கு ஒரு செமினார் போல நான் நடத்தவேண்டும். அவர்கள் அதைக் கற்றுக்கொண்டு தங்கள் வகுப்பில் நடைமுறைப்படுத்துவார்கள். என் துணைக்கு, நாகாலாந்து கல்வித்துறையைச் சேர்ந்த பணியாளர் ஒருவரையும் அளித்திருந்தார்கள். கல்வி உதவிக் கருவிகளை எடுத்துக்கொண்டு அவர் உடான் கிர் போய்ச் சேர்ந்துவிட்டதாக தெரிவிக்கப்பட்டது. நான் தங்கியிருந்த மொகோக்சங் நகரிலிருந்து 25 கி.மீ. டாக்சியில் போகவேண்டும். உடான் கிர் மலையடிவாரத்திலிருந்து, குதிரையில் மேலே 5 கிலோமீட்டர் சவாரி. அங்கேதான் செமினார் மற்றும் மதிய உணவு. அதை முடித்துவிட்டால் திரும்பிவிடலாம்.

பின்னர் என்னுடைய பொருட்களை பேக் செய்து, வைத்துவிட்டால், மறுநாள் தலைமை அலுவலகம் போய் ரிலீவிங் ஆர்டர் வாங்கிக்கொண்டு புறப்படவேண்டியதுதான். நினைக்கும்போதே மனம் கும்மாளம் போட்டது. வண்ணக் கனவுகளில் லயித்து இருந்த என்னை டாக்சி ஓட்டுநர், உசுப்பினார்.

"மேடம் உடான் கிர் காட் வந்துவிட்டது.. நான் காத்திருக்கட்டுமா.. அல்லது நீங்கள் திரும்ப தாமதமாகுமா..?

இல்லை.. இல்லை.. நீங்கள் காத்திருக்க வேண்டாம்.. பணம் கொடுத்து அனுப்பினேன்.

பள்ளி நிர்வாகத்தினர் குதிரையுடன் ஆட்களை தயாராக அனுப்பியிருந்தனர்.

என் பணியாளரும் நின்றிருந்தார்.


மேடம் .. உங்களுக்கு குதிரைச் சவாரி ஒத்து வருமா.. அல்லது டோலியில் வருகிறீர்களா..?

நான்கு பழங்குடியினர் டோலியுடன் தயாராக இருந்தனர்.

"சே.. பாவம்.. இவர்களைத் தூக்கச் சொல்வதா..? வேண்டாம். நான் குதிரையில் வருகிறேன்.ஒன்றும் பிரச்னையில்லை"

இடதுகாலை தூக்கி கால் வைக்கும் காவடி போன்ற கம்பியில் வைத்து ஏறினேன். நான் அணிந்திருந்த உடைக்கும், குதிரையில் நான் அமர்ந்திருந்த தோரணைக்கும் எனக்கே ஒரு ராஜகுமாரியைப் போல தோன்றியது.குதிரை மலையில் மெல்ல ஏறத் துவங்கியது.

"மேடம்.. மேலே ஏறும்போது, உயரத்துக்கு ஏற்றாற்போல உங்கள் உடலை முன்னுக்கு கொண்டு செல்லுங்கள். நாங்கள் குறுக்கு வழியே பள்ளிக்கு வந்துவிடுகிறோம். நீங்களும் குதிரைக்காரனும், தலைமையாசிரியரும் குதிரைப்பாதை வழியே வாருங்கள்."

பணியாளர் சொல்லிவிட்டு செங்குத்தான மலைப்பாதைக்குள் ஐக்கியமாகிவிட்டார். எங்கள் குதிரைகள் மெல்ல முன்னேறின. குதிரைக்காரன், உடைசல் இந்தியில், மேம்சாப்.. கிளைகள் வரும்போது தலையைக் குனிந்துகொள்ளுங்கள் .. ஒன்றும் பயமில்லை" என்று சொல்லிவிட்டு கடிவாளத்தைப் பிடித்தவாறு விறுவிறுவென்று முன்னே நடக்கலானான். என் குதிரை நல்ல துடியான குதிரை. துள்ளலுடன் முன்னேறியது. தலைமை ஆசிரியர் வந்த குதிரையோ சரியான சோனி. அடிக்கடி பின்தங்கியது.

பாதி தூரம் போயிருப்போம்.. திடீர் என பக்கவாட்டுப் புதர்களுக்குள் சலசலப்பு. குதிரைக்காரன் குதிரையை விட்டுவிட்டு தலை தெறிக்க வந்தவழியே ஓடலானான்.ஏதோ சத்தம் போட்டுக்கொண்டு ஓடினான். பின்னல் வந்த தலைமை ஆசிரியரையும் காணோம். நான் ஏதோ காட்டு யானை வந்துவிட்டது போலிருக்கிறது என்று நினைத்தேன். என்ன செய்வது? எப்படி தப்புவது என்று தெரியாமல் குழம்பினேன்.

ஆனால் வந்தது காட்டு யானையல்ல. நாகா பழங்குடித் தீவிரவாதிகளென்று பின்னர் புரிந்தது. மொத்தம் நான்கு பேர்.ஒருவன் மட்டும் பெரிய வேட்டைத் துப்பாக்கி வைத்திருந்தான். மற்றவர்கள் இடுப்பில் குத்துவாள் மட்டும் செருகியிருந்தார்கள்.

அவர்களில் துப்பாக்கி வைத்திருந்தவன் சொன்னான்..

"வீணாக சப்தம் போடாதே.. பலனில்லை. உன்னை கைதியாகப் பிடித்திருக்கிறோம். எங்கள் சொற்படி நடந்தால் உனக்கு துன்பம் இருக்காது. தப்பவோ, உதவிக்கு கூக்குரல் எழுப்பவோ முயற்சி செய்யாதே."

எனக்கு உடல் நடுங்கியது. மயக்கம் வருவதுபோல இருந்தது. இது என்ன திடீர் குழப்பம்..? வேறு யாரையோ கடத்த நினைத்து ஆள் மாறாட்டமாக என்னைப் பிடித்துவிட்டார்களோ..?

மெல்ல துணிவை வரவழைத்துக்கொண்டு சொன்னேன்..

"நீங்கள் தவறுதலாக என்னைப் பிடித்துவிட்டீர்கள் என்று நினைக்கிறேன். நான் ஒரு சாதாரண கல்வி அதிகாரி. இங்குள்ள பிள்ளைகளுக்கு கற்பிக்க வந்தவள். என் பெயர் உமா ஸ்ரீவத்சன். தமிழ்நாட்டைச் சேர்ந்தவள்."

சொல்லிவிட்டு குருட்டு நம்பிக்கையோடு துப்பாக்கிக்காரன் முகத்தைப் பார்க்க..

"தொணதொணக்காமல் வா.. எங்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்ட விபரம் சரியாக இருக்கிறது."

"என்னை ஏன் கடத்துகிறீர்கள்..? நான் செய்த குற்றம் என்ன..?"

அவன் பேசவில்லை. கடிவாளத்தை பிடித்து கூட வந்தவனிடம் கொடுத்தான். என் கைகளை பின்புறம் முரட்டுத்தனமாக முறுக்கி, என்னுடைய துப்பட்டாவைக் கொண்டே இறுகக் கட்டினான். அவன் துப்பட்டாவை எடுக்கும்போது என் மார்பில் சில்மிஷம் செய்தது போலத் தோன்றியது.எனக்கு உடல் கூசியது. அவன் உத்தரவிட, குதிரை பயணத்தைத் தொடர்ந்தது.

பின்னால் கைகள் கட்டப்பட்ட நிலையில் சவாரி கடினமாக இருந்தது. என் உடல் வியர்வையால் தெப்பலாக நனைந்துவிட்டது. என்னேரமும் குதிரையிலிருந்து வழுக்கி விழுந்துவிடுவோமோ என்று பயந்தேன்.

நீண்ட நேரம் பயணம் தொடர்ந்தது.. அல்லது எனக்கு அப்படித் தோன்றியது. துப்பாக்கிக்காரன் என் பக்கவாட்டிலேயே நடந்துவந்தான். என் இடது தொடையில் அவன் வலக்கரத்தை வைத்து தடவியபடியே, ஏதோ ஒரு நாகா நாட்டுப்புறப் பாடலை கர்ண கடூரமாக பாடிக்கொண்டே வந்தான்.நான் கூச்சம் தாளாமல் நெளிந்தேன்.

"ரொம்ப நெளியாதே.. விழுந்துவிடுவாய்.." என்றவாறே, என் கால்களுக்கிடையில் கையைச் செலுத்தி நிமிண்டினான். பின்னர் நான் உட்கார்ந்திருக்கும் சேணத்தை சரிசெய்வதுபோல நடித்தான்,. நான் அறுவெறுப்புடன் அவனை முறைப்பதை கண்டுகொள்ளாமல், குஷியாக அந்தப் பாடாவதி பாடலைப் பாடிக்கொண்டே நடந்தான். என் மனதில் திகில் படர்ந்தது.

நிமிடங்கள் யுகங்களாகக் கழிய, தொலைவில் ஒரு ஆறு. அதைத் தாண்டி குடியிருப்பு தென்பட்டது.ஆற்றுக்கரைக்கு சென்றதும், துப்பாக்கிக்காரன் சப்தமாக சீட்டி ஒலி கொடுத்தான். எதிர் கரையிலிருந்து ஒரு பரிசல் வந்தது. துப்பாக்கிக்காரன் என் கால்களை காவடியில் இருந்து விடுவித்தான். என் சுடியில் மார்புப் பகுதியில் இருந்த துணியைப் பற்றி முரட்டுத்தனமாக இழுக்க, நான் நிலை தவறி குதிரையில் இருந்து விழுந்தேன். கீழே நான் விழுவதற்குள், துப்பாக்கிக்காரன் என்னை அப்படியே தன் தோள்களில் ஏந்திக் கொண்டான். என் அடிவயிற்றுப்பகுதி அவன் வலது தோளில் படிந்திருக்க, என் தலையும், மேல் உடம்பும் அவன் பின்புறம் தொங்க, என் கால்கள் அவன் முன்புறம் தொங்கின. என்னை துண்டு போல தோளில் தாங்கிக்கொண்டு பரிசலை நோக்கி நடந்தான். அவன் வலக்கரம் என் திரட்சியான பின்னழகை தடவ நான் வெட்கமற்று அதிர்ச்சியில் என்ன செய்வதென்று அறியாமல் கிடந்தேன்.



ஆற்றுப்படுகையில் நிதானித்து இறங்கிய துப்பாக்கி, என்னை பரிசலுக்குள் வீசினான்.அவனும் மற்றவர்களும் ஏறிக்கொள்ள, பரிசல் எதிர்கரைக்கு பயணமாயிற்று. துப்பாக்கி என் சுடியைப் பிடித்து இழுத்ததில், வலது தோள்பட்டை அருகே துணி கிழிந்து தொங்கியது. கையில்லாத சுடிதார் ஆகையால், ஒருபக்கம் நன்றாகத் திறந்துகொள்ளவே, என் வலப்புற மார்பின் பெரும்பகுதி வெளியே தெரிந்தது. என் கைகள் கட்டப்பட்டிருந்ததால், என்னால் மறைத்துக்கொள்ள இயலவில்லை.கண்களில் நீர் பெருகிற்று. கடந்த இரண்டுமணி நேரத்துக்குள் என் உடலை அவன் விளையாட்டு மைதானமாக்கிவிட்டான். இன்னும் என்னென்ன அவமானங்கள் காத்திருக்கிறதோ..?

இளம்பெண் சித்திரவதை 1

இது வழக்கமான செக்ஸ் கதையல்ல.. 80களில் தீவிரவாதிகளால் கடத்தப்பட்டு, சின்னாபின்னப்பட்ட ஒரு இளம் மங்கையின் உண்மைக்கதை.. கடைசிவரை தன் கற்புக்காகப் போராடியவிதத்தையும், அவளது பெண்மைக்குக் காவலாக இருந்த ஒரு பழங்குடியின நம்பிக்கையையும் காட்டுவாசிகள் வாயிலாகக் கேட்டறிந்திருக்கிறேன்.. உண்மைக்கதைக்கு கொஞ்சம் சுவைகூட்டி என்னளவில் முயற்சித்திருக்கிறேன்.. கதை நாயகி வாயிலாக நாம் கதை கேட்பதுபோல அமைத்திருக்கிறேன்.. பெண்மையின் சில நுண்ணிய உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தவே அந்த உத்தியைக் கையாண்டிருக்கிறேன்..

மீண்டும் சொல்கிறேன்.. இது வழக்கமான செக்ஸ் கதையல்ல.. " அத்தையை அரை நாள் ஓத்தேன்.. எதிர் வீட்டுக்காரியின் உறுப்புக்குள் இரண்டு முழத்துக்கு என் சாமான் போயிற்று" என்பது போன்ற நிகழ்வுகள் இக்கதையில் இருக்காது.. மென்மையான கவர்ச்சியும், பெண்மையின் சிறப்பினை வெளிப்படுத்தும் வர்ணணைகளும், சில குரூர மனங்களின் கொடிய வெளிப்பாடும் இயல்பாக இக்கதையில் கலந்திருக்கும்..

வாருங்கள்.. 



இந்தியாவின் வடகிழக்கு மாநிலம் ஒன்றில் ஐ.நா. சபையைச் சேர்ந்த சமூக சேவை ஆற்றும் பெண்மணி பழங்குடி இன தீவிரவாதிகளால் கடத்திச் செல்லப்பட்டு கொடூரக் கொலை- இது செய்தி.

அந்தப் பெண்மணியாக என்னைக் கொண்டு நான் சொல்லப் போகும் என் கற்பனைக் கதை கீழே..

வனங்களின் ஊடாக சென்று கொண்டிருந்தது அந்த பரிதாப ஊர்வலம். நடுநாயகமாய், நடக்கப்போகும் அவல நாடகத்தின் கதாநாயகியாய் நான் அழைத்து.. இல்லை இல்லை இழுத்துச் செல்லப்பட்டேன்.

நான்..? ஆம் ... நான் தான்..

ஐந்தே முக்கால் அடி உயரம், அதற்கேற்ற பருமன், தென்னிந்தியப் பெண்களுக்கே உரித்தான ரோம வளர்ச்சி அதிகமில்லாத பழுப்பு நிற தேகம். அளவான மார்பகம்.. உருவத்துக்கு சற்றும் பொருத்தமில்லாத சின்னஞ்சிறு பிறப்பு உறுப்பு. இலேசாக பூனை முடிகள் கொண்ட பிகினி முக்கோணம். இதுதான் நான்..

என் உடலில் பெயருக்குக் கூட ஒரு சதுர அங்குலத் துணி இல்லை..
ஆனால் கண்ணில் மட்டும் முரட்டுக் கருப்புத் துணி கட்டப்பட்டு இருந்தது.

"அதை அவிழ்த்து என் இடுப்பில் கட்டிக் கொள்ள அனுமதியுங்கள்.. பின்னர் என்னை அணு அணுவாகச் சித்திரவதை செய்து கொல்லுங்கள்" என்னும் என் கெஞ்சல் அவர்களைப் பாதிக்கவே இல்லை.

அவர்கள்..? ஆம்... அவர்கள் தான்..

என் இருபுறமும் இரு நாகா பழங்குடியினப் பெண்கள்.குள்ள உருவம். மங்கோலிய முகம். அவர்களை என் கண்கள் கட்டப்படுமுன் பார்த்தது நன்றாக நினைவில் இருந்தது..

என் கைகள் இரண்டும் என் தலைக்குப் பின்னே வரும்படி செய்து இறுகக் கட்டி இருந்தார்கள். ரோமங்கள் இல்லாத என் அக்குள்களில் சற்றுப் பெரிய தூண்டில் முள்கள் செருகப்பட்டு அதனுடன் இணைக்கப்பட்டிருந்த மெல்லிய சங்கிலியை இருவரும் பிடித்து என்னை வழிநடத்தினார்கள். கண்கள் கட்டுண்ட நான் பாதையிலிருந்து சற்றே விலகினால் இருவரில் ஒருத்தி தன் கையிலிருக்கும் சங்கிலியைச் சுண்டி இழுப்பாள். என் அக்குள்கள் இழுபட்டு துடிக்கும். நான் வழிமாறியது உணர்ந்து அவள் பக்கம் நடக்கவேண்டும் என்று குரூரமாக உணர்த்தும் வழிமுறை இது.

எனக்குப் பின்னால் ஒரு ஆண்.. ஒரு நீண்ட சங்கிலியின் ஒருமுனையை என் இடுப்பில் இறுக்கிக் கட்டியிருந்தார்கள். என் உடலே இரண்டு துண்டாகிவிடும்போல வலித்தது. சங்கிலியின் மறுமுனை என் தொப்புளுக்கு நேராக கீழே இறங்கி, [ஆண்கள் அணியும் கோவணம் போல] இரு தொடைகளுக்கு ஊடாக பின்புறம் செலுத்தப்பட்டு அந்த ஆணின் கையில் இருந்தது.இது சற்று பெரிய, கனமான, துருவேறிய சங்கிலி. அதை அவன் விஷமத்தனமாக சற்றே விறைப்பாக இழுத்துப் பிடிக்க, நான் நடக்கும்போது என் அந்தரங்கத்தில் உரசி, உரசி மரண வலியை உண்டாக்கியது.

என்னை எங்கே கொண்டு போகிறார்கள்..? என்ன செய்யப் போகிறார்கள்..?
தெரியாது.. ஆனால் என் உயிர் போகப் போகிறது.. அதுவும் மிகக் கொடூரமான முறையில், மிகுந்த வலியேற்படுத்தும் விதமாக, உடனடியாக இல்லாமல்,மிக மிக தாமதமான, ஆனால் ஒவ்வொரு வினாடியும் நான் சாவுக்காக ஏங்கிப் பரிதவிக்கும் விதத்தில் இருக்கப் போகிறது என்பது மட்டும் எனக்குப் புரிந்தது. அப்படித்தான் இவர்களின் தலைவன் என்னிடம் சொன்னான்.. அவனுடைய விருப்பத்தை நான் நிராகரித்தபோது அப்படித்தான் என்னை அவன் எச்சரித்தான்..

நான்.. என்னைப்பற்றி கொஞ்சம் சொல்லியாக வேண்டும்.. கல்லிலும் முள்ளிலும் என் பாதங்கள் வதைபட்டு நான் இழுத்துச் செல்லப்படும்போது நான் நடந்த சம்பவங்களை சற்றே சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன்..


நான் என் வாழ்க்கைச் சம்பவங்களை சற்றே மீள்பார்வை செய்யத் துவங்கினேன் உடலெங்கும் வலியுடன் முழு நிர்வாணமாக இழுத்துச் செல்லப்படும் என் வேதனையை சற்று திசைமாற்ற அவ்வாறு சிந்தித்தேன்

நான் உமா. விஷ் காம், மற்றும் மனையியல் படித்து ஃப்ரீ லான்சராக சில ப்ராஜெக்டுகளை செய்திருக்கிறேன் அது சற்று போர் அடித்தபோது அம்மா சொன்னாள்


'உமி. உனக்கும் வயசு 28 ஆயிருச்சு.. இனியாவது என் விருப்பத்தை நிறைவேற்றக்கூடாதா? கையில் நல்ல வரன் ஒன்னு வந்திருக்கு கல்யாணத்துக்கு ஒத்துக்கோயேன்"

அம்மாவை பார்க்க பாவமாக இருந்தது. மாப்பிள்ளை போட்டோவை வாங்கி பார்த்தேன்.நல்ல அம்மாஞ்சி பழம். வழுவழு முகம்,, நெற்றியில் ஸ்ரி சூரணம், இலேசாக வழுக்கை வாங்கியிருந்த நெற்றி ஆனால் லட்சக்கணக்கில் சம்பளம். என்னை ஒரு ஃபங்ஷனில் பார்த்துவிட்டு உறவினர் மூலம் கேட்டிருக்கிறார்கள்.

"என்னம்மா மாமனார் போட்டோவை காட்டறே மாப்ஸ் போட்டோ எங்கேம்மா.?"

குறும்பாக கேட்டேன்.

"ரொம்பக் கொழுப்புடி உனக்கு அப்படி இருக்கார் வயசு 38 தாண்டி ஆறது நல்ல படிப்பு, வசதியாம் ராஜாத்தி மாதிரி வச்சுப்பர்"

அதிவிரைவாக காரியங்கள் நடந்தேறின. நான் குமாரி பட்டத்தை துறந்து திருமதி ச்ரீவத்சன் ஆனேன்.

முதலிரவு என்ன ட்ரெஸ் போட்டுக்கொள்வது? எப்படி என்னை ப்ரெசெண்ட் செய்வது என்று மண்டையை உடைத்துக்கொண்டேன். புடவை வேண்டாம் அம்மாமி போல இருக்கும். சுடி சரிப்பட்டு வராது. நைட்டி? ம்ம்ம்கூம். டிபிக்கல் அவுஸ் ஒய்ஃப் போல இருக்கும் என்ன செய்யலாம்? ஜீன்ஸ், டீ ஷர்ட்டில் ஆத்துக்காரருக்கு அதிர்ச்சி கொடுக்கலாமா..? வேண்டாம் அம்மாஞ்சி பாவம்.

வேறு வழியில்லாமல் ஒரு காட்டன் புடவையை சுற்றிக்கொண்டு அறைக்குள் நுழைந்தேன். 'அது' நெற்றியைத் தேய்த்துக் கொண்டு ஏதோ தீவிரமாக சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தது

சற்று நேரம் நின்று பார்த்து, க்க்கும் என்று தொண்டையைக் கனைத்தேன். விலுக்கென்று நிமிர்ந்து பார்த்த 'வாட்ஸ்'

ஓ சாரி. கம்..கம். ப்ளீஸ் பி சீட்டட்." என்றார்.

அவரை நன்றாக நோட்டமிட்டேன். போட்டோவைவிட வயதானவராகத் தெரிந்தார். சற்று தொப்பை வேறு.

'அடியேய் அழகு ராணி உமி நீ கொடுத்து வைத்தது அவ்வளவுதாண்டி' என்று என்னை நானே தேற்றிக்கொண்டேன்.



"கால் மி வாட்ஸ் உன்னை எப்படி கூப்பிடலாம்..?

உமி. சிம்பிள். உமி வில் டூ..

"தேங்க்ஸ் உமி.. இப்படி உக்காரு உன்கிட்ட ஒரு முக்கியமான விஷயம் பேசணும்.."

அவர் சற்றே ஒதுங்கிக் கொள்ள நானும் கட்டிலில் அமர்ந்தேன்

கோ அகெட் ...

நான் நகைகளை ஒவ்வொன்றாக கழற்றி வைத்தேன். வளையல்கள் குலுங்கி மானத்தை வாங்கிவிடக் கூடாதில்லியா.?

அமுல் பேபி படவா.. நீ அதிர்ஷ்டக்காரண்டா. பலபேர் கண்ணி வச்சும் மாட்டாத கன்னி மான் உன் வீட்டுத் தோட்டத்தில் வந்து நிற்கிறது. மிஸ். எத்திராஜ் பட்டம், மிஸ். ஃபேர் ஸ்கின் சென்னை பட்டம் எல்லாம் வாங்கிய ஐந்தே முக்கால் அடி அழகுப்புயல் உன் கட்டிலில் துடிப்பதற்காக இன்று மையம் கொண்டுள்ளது. இன்று என் கன்னித்திரையைக் கிழித்து காதல் கலைகளை அரங்கேற்று.

ஏதேதோ ரொமான்ஸ் சிந்தனை..

சொல்லுங்க வாட்ஸ்.. என்றேன்.

இன்னிக்கு நான் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேன் உமி

நானும்தான் வாட்ஸ். அம் ப்ரெட்டி மச் ப்ரௌட் டு சப்மிட் மை விர்ஜினிட்டி டு யூ

தேங்க்ஸ் உமி ஆனா உன் கன்னித்தன்மையை இன்னும் 2 வருஷம் எனக்காக ப்ரிசர்வ் பண்ணிவைக்க முடியுமா..?

எனக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்தது. நான் ஆண் சுகத்துக்காக அலையவில்லை.. ஆனால் பால் கோவா போல ஒரு பாவை சட்டப்படி உனக்கு சொந்தமாகி இருக்கும்போது அவளை அனுபவிக்காமல் 2 வருஷம் பொறுத்துக்கச் சொன்னால், உன்னைப் பற்றி நான் என்ன நினைப்பது..?

" வாட்ஸ்.. அது ஏன்னு தெரிஞ்சுக்கலாமா..?"

என் குரல் எனக்கே கேட்கவில்லை. இதைக் கேட்பதற்குள் வெட்கத்தால் என் சப்தநாடியும் ஒடுங்கிப் போனது.

சொல்றேன்.. சொல்றேன்... நான் அதற்கான காரணத்தைச் சொன்னால் நீயும் ஒப்புக்குவே.....

"நான் ஒப்புத்துகிட்டாலும், ஒப்புக்கலைன்னாலும் இன்னும் ரெண்டு வருஷத்துக்கு காயப்போடப் போறே.." என்று மனதுக்குள் நொந்துகொண்டே கேட்டேன்..

பீடிகை வேண்டாம்.. ப்ளீஸ் சொல்லுங்க..

வாட்ஸ் சாவகாசமாக கண்ணாடியைக் கழற்றி எடுத்து கையில் வைத்துக்கொண்டு கண்ணை மூடியவராய் சிந்திக்கலானார்.... எப்படி விடயத்தைத் துவக்குவது என்று ..

திடீரென்று...

ஸ்ஸ்... ஆ..ஆ..

என் வலதுபுற அக்குளில் செருகப்பட்டிருந்த தூண்டில் கொக்கி கொடூரமாக இழுக்கப்பட, நான் வலி தாளாமல் துடிதுடித்தேன்..

பாதை விலகி விட்டேனோ..? சற்றே வலது புறமாக விலகி நடந்தபடியே அவர்கள் மொழியில் கேட்டேன்..

"நானும் உங்களை போன்ற பெண்தானே..? ஏன் என்னை இப்படி சித்திரவதை செய்கிறீர்கள்..? ஏன் என் உடலின் மென்மையான பகுதியை ரணமாக்குகிறீர்கள்.. என்னை ஒரேயடியாக தலையை சீவி கொன்றுவிடுங்கள்..

பதிலாக அவர்களின் நக்கல் சிரிப்பொலிதான் கேட்டது.. அக்குளில் இருந்து ரத்தம் வழிவதை என்னால் உணரமுடிந்தது.

கண்ணை மறைத்து கட்டியிருந்த துணியும் ஈரமானது.. என் வேதனை கண்ணீரால்..

அவர்களில் ஒருத்தி சற்று மனமிரங்கியவளாய் குரலில் இதத்தையும், இரக்கத்தையும் குழைத்து என்னிடம் சொன்னாள்.

" தலைவர் கேட்டதுக்கு சரின்னு சொல்லியிருக்கலாமில்ல..?"

அப்படி அவள் சொன்னதும் அவர்களின் தலைவனின் விகாரமான முகம் என் நினைவுக்கு வந்து சப்தநாடியையும் ஒடுங்கச் செய்தது.

அன்று நாகா இனத்து பழங்குடியினரின் குழந்தைகளுக்கு கல்வியறிவு போதித்துகொண்டிருந்தபோது என்னை பிணைக்கைதியாக பிடித்து வந்தது நினைவுக்கு வந்தது.

கடத்தப்பட்டு கைதியாக நிற்கும் ஒரு இளம்பெண்ணை, அதுவும் ஐ.நா.சபையின் ஊழியையான ஒரு ஆசிரியையை, அந்த மிருகம் கேட்ட கேள்வியில் என் உடலே கூசிப்போனது.

மேலும் அதைப் பற்றி சிந்திக்கவிடாமல் என் பின்னால் வந்தவன் தன் கையிலிருந்த சங்கிலியின் மறுமுனையால் என் பின்னழகில் சுளீரென அடித்து,

சீக்கிரம் போ நாயே.. இன்னும் எவ்வளவு தூரம் போக வேண்டியிருக்கு..? இருட்டறதுக்குள்ள மலை உச்சிக்கு போகணும்.. வேகமா நட..

என்று இரைந்தான்.. நான் வலிகளை விழுங்கிக்கொண்டு நடையை எட்டிப்போட்டபடியே முதலிரவன்று எனக்கும் வாட்சுக்கும் நடந்த உரையாடலை அசைபோட்டேன்.

நான் வாட்ஸின் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருக்க, அவர் சொல்லலானார்..

"உமி.. நீ வந்த நேரம் என் லட்சியம் ஈடேறப் போகுது. அமெரிக்க பல்கலை கழகமொன்றில் என் தீசிஸ் கட்டுரையை ஏற்றுக்கொண்டு அது தொடர்பான ஆராய்ச்சி செய்ய அழைத்திருக்கிறார்கள். இன்று காலையில்தான் மெயில் வந்தது. அதற்கான வேலைகளிலும், ஏற்பாடுகளிலும் இறங்கணும். அடுத்த மாதமே யு.எஸ். கிளம்பணும். ஒரு 2 வருஷம் கஷ்டப்பட்டா போதும். வாழ்க்கையில் அம்சமா செட்டில் ஆகிடலாம்.

ஓகே வாட்ஸ்.. அதுக்கும், நான் கன்னியாவே இருக்கணும்ன்னு நீங்க சொல்றதுக்கும் என்ன தொடர்பு.? எனக்கு புரியலியே..?

மண்டு.. மண்டு.. அழகு தேவதையா இருக்கற உன் இளமையையும், வனப்பையும் அள்ளி பருக ஆரம்பிச்சுட்டா அப்புறம் யு.எஸ். போக எனக்கு மனசு வருமா..? இப்போ நீ முழங்காலை மடக்கி அழகா உக்காந்துகிட்டு, தலையை லேசா சாய்ச்சு என்னைக் கேள்வி கேட்கற விதத்திலேயே என் கட்டுப்பாடு சிதறிடும் போல இருக்கு.. வேண்டாம்மா விஷப் பரீட்சை.. கிணத்து தண்ணீரை ஆற்று வெள்ளமா கொண்டு போகப்போகுது..?

இருந்தாலும் எனக்கென்னவோ நாம் பிரிஞ்சு இருக்க வேணுமான்னு தோணுது.. அதுக்காக நான் உங்களை வற்புறுத்தறதா நினைச்சுடாதீங்க வாட்ஸ்..

சேச்சே.. படிப்பும், அறிவும் இதுபோல ஆரோக்கியமா விவாதிக்க நமக்கு கத்துக்கொடுத்திருக்கு உமி.. நான் ஒன்னும் தப்பா நினைக்கலை.. எனக்கு 38 வயசாறது. ஸ்டில் அம் ப்யூர்லி வெயிட்டிங் ஃபார் மை வைஃப். தள்ளிப்படுக்கறது எனக்கும் வேதனைதான். ஆனா ஒன்றை அடைய ஒன்றை இழந்துதான் ஆகணும். இப்போ உன்னை உரிச்சு பாத்துட்டா... ஐ பெட்.. மை ஃப்யூச்சர் வில் பெ ரூயின்ட்.. ப்ளீஸ் டேக் இட் அஸ் அ காம்ப்ளிமென்ட்..

சின்னதாக ஒரு பெருமூச்சை வெளியிட்டவாறே, "ஓக்கே வாட்ஸ்.. போயிட்டு வாங்க.. நானும், என் அழகும், என் உயிருக்கு மேலா காத்து வரும் கன்னித்தன்மையும் உங்களுக்காக காத்திருப்போம்.." என்றேன்.

ஆனால் அது அவ்வளவு சுலபம் இல்லை என்று எனக்கு அப்போது தெரியாது...


சொல்றேன்.. சொல்றேன்... நான் அதற்கான காரணத்தைச் சொன்னால் நீயும் ஒப்புக்குவே.....

"நான் ஒப்புத்துகிட்டாலும், ஒப்புக்கலைன்னாலும் இன்னும் ரெண்டு வருஷத்துக்கு காயப்போடப் போறே.." என்று மனதுக்குள் நொந்துகொண்டே கேட்டேன்..

பீடிகை வேண்டாம்.. ப்ளீஸ் சொல்லுங்க..

வாட்ஸ் சாவகாசமாக கண்ணாடியைக் கழற்றி எடுத்து கையில் வைத்துக்கொண்டு கண்ணை மூடியவராய் சிந்திக்கலானார்.... எப்படி விடயத்தைத் துவக்குவது என்று ..

திடீரென்று...

ஸ்ஸ்... ஆ..ஆ..

என் வலதுபுற அக்குளில் செருகப்பட்டிருந்த தூண்டில் கொக்கி கொடூரமாக இழுக்கப்பட, நான் வலி தாளாமல் துடிதுடித்தேன்..

பாதை விலகி விட்டேனோ..? சற்றே வலது புறமாக விலகி நடந்தபடியே அவர்கள் மொழியில் கேட்டேன்..

"நானும் உங்களை போன்ற பெண்தானே..? ஏன் என்னை இப்படி சித்திரவதை செய்கிறீர்கள்..? ஏன் என் உடலின் மென்மையான பகுதியை ரணமாக்குகிறீர்கள்.. என்னை ஒரேயடியாக தலையை சீவி கொன்றுவிடுங்கள்..

பதிலாக அவர்களின் நக்கல் சிரிப்பொலிதான் கேட்டது.. அக்குளில் இருந்து ரத்தம் வழிவதை என்னால் உணரமுடிந்தது.

கண்ணை மறைத்து கட்டியிருந்த துணியும் ஈரமானது.. என் வேதனை கண்ணீரால்..

அவர்களில் ஒருத்தி சற்று மனமிரங்கியவளாய் குரலில் இதத்தையும், இரக்கத்தையும் குழைத்து என்னிடம் சொன்னாள்.

" தலைவர் கேட்டதுக்கு சரின்னு சொல்லியிருக்கலாமில்ல..?"

அப்படி அவள் சொன்னதும் அவர்களின் தலைவனின் விகாரமான முகம் என் நினைவுக்கு வந்து சப்தநாடியையும் ஒடுங்கச் செய்தது.

அன்று நாகா இனத்து பழங்குடியினரின் குழந்தைகளுக்கு கல்வியறிவு போதித்துகொண்டிருந்தபோது என்னை பிணைக்கைதியாக பிடித்து வந்தது நினைவுக்கு வந்தது.

கடத்தப்பட்டு கைதியாக நிற்கும் ஒரு இளம்பெண்ணை, அதுவும் ஐ.நா.சபையின் ஊழியையான ஒரு ஆசிரியையை, அந்த மிருகம் கேட்ட கேள்வியில் என் உடலே கூசிப்போனது.

மேலும் அதைப் பற்றி சிந்திக்கவிடாமல் என் பின்னால் வந்தவன் தன் கையிலிருந்த சங்கிலியின் மறுமுனையால் என் பின்னழகில் சுளீரென அடித்து,

சீக்கிரம் போ நாயே.. இன்னும் எவ்வளவு தூரம் போக வேண்டியிருக்கு..? இருட்டறதுக்குள்ள மலை உச்சிக்கு போகணும்.. வேகமா நட..

என்று இரைந்தான்.. நான் வலிகளை விழுங்கிக்கொண்டு நடையை எட்டிப்போட்டபடியே முதலிரவன்று எனக்கும் வாட்சுக்கும் நடந்த உரையாடலை அசைபோட்டேன்.

நான் வாட்ஸின் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருக்க, அவர் சொல்லலானார்..

"உமி.. நீ வந்த நேரம் என் லட்சியம் ஈடேறப் போகுது. அமெரிக்க பல்கலை கழகமொன்றில் என் தீசிஸ் கட்டுரையை ஏற்றுக்கொண்டு அது தொடர்பான ஆராய்ச்சி செய்ய அழைத்திருக்கிறார்கள். இன்று காலையில்தான் மெயில் வந்தது. அதற்கான வேலைகளிலும், ஏற்பாடுகளிலும் இறங்கணும். அடுத்த மாதமே யு.எஸ். கிளம்பணும். ஒரு 2 வருஷம் கஷ்டப்பட்டா போதும். வாழ்க்கையில் அம்சமா செட்டில் ஆகிடலாம்.

ஓகே வாட்ஸ்.. அதுக்கும், நான் கன்னியாவே இருக்கணும்ன்னு நீங்க சொல்றதுக்கும் என்ன தொடர்பு.? எனக்கு புரியலியே..?

மண்டு.. மண்டு.. அழகு தேவதையா இருக்கற உன் இளமையையும், வனப்பையும் அள்ளி பருக ஆரம்பிச்சுட்டா அப்புறம் யு.எஸ். போக எனக்கு மனசு வருமா..? இப்போ நீ முழங்காலை மடக்கி அழகா உக்காந்துகிட்டு, தலையை லேசா சாய்ச்சு என்னைக் கேள்வி கேட்கற விதத்திலேயே என் கட்டுப்பாடு சிதறிடும் போல இருக்கு.. வேண்டாம்மா விஷப் பரீட்சை.. கிணத்து தண்ணீரை ஆற்று வெள்ளமா கொண்டு போகப்போகுது..?



இருந்தாலும் எனக்கென்னவோ நாம் பிரிஞ்சு இருக்க வேணுமான்னு தோணுது.. அதுக்காக நான் உங்களை வற்புறுத்தறதா நினைச்சுடாதீங்க வாட்ஸ்..

சேச்சே.. படிப்பும், அறிவும் இதுபோல ஆரோக்கியமா விவாதிக்க நமக்கு கத்துக்கொடுத்திருக்கு உமி.. நான் ஒன்னும் தப்பா நினைக்கலை.. எனக்கு 38 வயசாறது. ஸ்டில் அம் ப்யூர்லி வெயிட்டிங் ஃபார் மை வைஃப். தள்ளிப்படுக்கறது எனக்கும் வேதனைதான். ஆனா ஒன்றை அடைய ஒன்றை இழந்துதான் ஆகணும். இப்போ உன்னை உரிச்சு பாத்துட்டா... ஐ பெட்.. மை ஃப்யூச்சர் வில் பெ ரூயின்ட்.. ப்ளீஸ் டேக் இட் அஸ் அ காம்ப்ளிமென்ட்..

சின்னதாக ஒரு பெருமூச்சை வெளியிட்டவாறே, "ஓக்கே வாட்ஸ்.. போயிட்டு வாங்க.. நானும், என் அழகும், என் உயிருக்கு மேலா காத்து வரும் கன்னித்தன்மையும் உங்களுக்காக காத்திருப்போம்.." என்றேன்.

ஆனால் அது அவ்வளவு சுலபம் இல்லை என்று எனக்கு அப்போது தெரியாது...