'அம்மா நான் சுகன்யாவை லவ் பண்றேன். எனக்கு கல்யாணம்ன்னா அது அவகூடத்தான், இல்லேன்னா இப்படியே இருந்திடறேன்...' மெல்லிய குரலில் ஆனால் உறுதியுடன் தன் மகன் சம்பத் பேசியதை கேட்ட ராணி தன் மனதால் மட்டுமில்லாமல், உடலாலும் ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்துபோனாள்.
ஆண்டவா.. என் குடும்பம் தழைக்கணுமே? என் புள்ளை ஏன் இப்படி மூர்க்கனாட்டாம் பேசறான்? இது ஆகற கதையா? இவன் மனசை மாத்தி இவனுக்கு ஒரு கல்யாணத்தை பண்ணி வெச்சாகணுமே? சுகன்யாவோட நிச்சயதார்த்ததுக்கு இவனும்தானே வந்தான்.? இப்ப எல்லாம் நடந்து முடிஞ்சதுக்கப்புறம், கட்டினா அவளைத்தான் கட்டுவேன்னு ஏன் உளர்றான்?
சுகன்யா என்னை மதிக்கலே. நான் கருப்பா இருக்கேன்னு அவ என் கையை புடிச்சி குலுக்கலேன்னான். அவளுக்கு ஆப்பு வெச்சேன்ன்னு குதிச்சான். அவளை எச்சையிலைன்னு சொல்லி கொக்கரிச்சவன் கூட புத்தியில்லாம நானும் சேர்ந்து சிரிச்சேன்.
நானே ஒரு எச்சையிலைங்கறது தெரியாம என் புருஷனைத் தப்பா பேசினானேன்னு ஒரு அறைவிட்டேன். நான் பேசினது தப்பும்ம்மான்னு அழுதான். இவன் திருந்திட்டான்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கேன். திரும்பவும் என் நெஞ்சுல ஏறி மிதிக்கறானே? இப்ப நான் எண்ணப்பண்ணுவேன்? ராணி தன் மனம் கலங்கி போனாள்.
இவன் என்ன குழந்தையா? நல்லாப் படிச்சு, கை நிறைய சம்பாதிச்சுக்கிட்டு இருக்கற ஒரு இருபத்தெட்டு வயசு பையன் பேசற பேச்சா இது? கல்யாணம் நிச்சயமான ஒரு பொண்ணை காதலிக்கறேங்கறான். ஏன் இப்படி பைத்தியக்காரத்தனமா பேசறான்?
இருளடித்த முகத்துடன், தன்னருகில் மவுனமாக, மனதில் குழப்பத்துடன் அமர்ந்திருந்த கணவரை ஒரு முறை ஏறெடுத்துப்பார்த்தாள் ராணி. தங்கள் மகன் இது மாதிரி அர்த்தமில்லாமல் பேசுவான் என அவர்கள் சுத்தமாக எதிர்ப்பார்க்கவேயில்லை.
ஒரு நிமிடம் மகனிடம் என்ன பேசுவதென்று புரியாமல், தன் மடியில் தலைவைத்து கிடந்த சம்பத்தின் வெற்று முதுகை பரிவுடன் இதமாக தடவிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தாள் ராணி. சம்பத்திடம் ஏதோ சொல்ல முனைந்த தன் கணவனை 'நீங்க பேசமா இருங்க, இவனை நான் சமாளிக்கிறேன் என தன் கண்களால் அவரிடம் சைகை செய்தாள். இரண்டு நிமிடங்களுக்குப்பிறகு தன் தொண்டையைக் கனைத்துக்கொண்டு நிதானமாக பேச ஆரம்பித்தாள்.
"கண்ணு... சம்பத்து... என் பரம்பரைச்சொத்தும், உன் முறைப்பொண்ணும், நம்ம கையை விட்டு நழுவிப்போகுதேங்கற ஆதங்கத்துல, சுகன்யாவை இன்னொருத்தனுக்கு எப்படி நீங்க கட்டிக் கொடுக்கலாம்ன்னு, வெட்டித்தனமா சுந்தரிகிட்ட நான் சண்டை போட்டது என்னவோ உண்மைதான்டா..."
"ஆயிரம்தான் இருந்தாலும் அவகிட்ட நான் சண்டை போட்டது தப்புடா. ஏன்னா... சுகன்யா ஒருத்தனை லவ் பண்றா. இந்தக்கல்யாணம் என் தம்பி குமாரோ அவன் பொண்டாட்டியோ பாத்து அரேஞ்ச் பண்ணது இல்லே. சுகன்யாவே அவ விருப்பட்டு தேடிகிட்ட கல்யாணம். என் கோவமே ஒருவிதத்துல ஞாயமேயில்லே."
"சுந்தரியைப்பத்தி எனக்கு நல்லாத்தெரியும். தான் காதலிச்சி கட்டிக்கிட்ட புருஷனை விட்டுட்டு பதினைஞ்சு வருஷம் தனியா ஒத்தையா வாழ்ந்துகிட்டு இருந்தா. அவங்களுக்குள்ள ஆயிரம் பிரச்சனை இருந்துருக்கும். வீட்டுக்கு வீடு வாசப்படி. ஆனா யாருமே அவளைப்பாத்து ஒரு விரலை ஒசத்திட முடியாத அளவுக்கு நெருப்பா வாழ்ந்தா. அவ பெத்து வளத்தப்பொண்ணு சுகன்யா. இதனாலத்தான் நான் அங்க சம்பந்தம் பண்ணவே போனேன்."
"எல்லாவிதத்துலேயும் சுகன்யா உனக்கு பொருத்தமாயிருப்பான்னு நான் நினைச்சேன். அவ இன்னொருத்தனை காதலிக்கறான்னு தெரிஞ்சதும், அவளை என் மருமகளா ஆக்கிக்கற என் ஆசையை விட்டுட்டேன். உங்கப்பாவும் இதைத்தான் சொன்னார். ஆனா பொம்பளைக்கே இருக்கற குணம்... சொந்தம் விட்டுப்போயிடக்கூடாதுங்கற ஆதங்கம் எனக்கு இப்பவும் இருக்கு. கழுதை அதுபாட்டுல அது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்."
"அப்பாடா... இப்பத்தாண்டி எனக்கு நிம்மதியாச்சு. எங்கே நீ திரும்பவும் இவன் கூட சேந்து முருங்கை மரம் ஏறிடுவியோன்னு நினைச்சேன்?" நல்லசிவம் நீளமாகப் பெருமூச்சு விட்டார்.
"சம்பத்து... எந்தக்காலத்துலேயும், எந்தக்காரணத்துக்காகவும், ஒரு பொம்பளையை வற்புறுத்தி, கட்டாயப்படுத்தி, அவ மனசை கல்யாணத்துக்குன்னு திசை திருப்பக்கூடாதுப்பா. அது ரொம்பத் தப்பு. இன்னொருத்தனை தன் மனசுக்குள்ள வெச்சிருக்கற பொண்ணோட நீ எப்படிடா சந்தோஷமா குடும்பம் நடத்த முடியும்?"
"அம்மா அவளை நான் என் வாழ்நாள் பூரா என் மனசுக்குள்ளவே காதலிச்சுக்கிட்டு இருப்பேம்மா. எந்தவிதத்துலேயும் அவளுக்கு நான் தொந்தரவு கொடுக் கமாட்டேம்மா..." சம்பத் குரலில் உயிரில்லாமல் முனகினான்.
"இது மகாகொடுமைடா... இந்தக்கொடுமையை நானே அனுபவிச்சு இருக்கேன்டா." ராணியின் குரல் கிசுகிசுப்பாக வந்தது.
"என்னம்மா சொல்றே நீ?"
"கண்ணு... நானும் படிக்கற காலத்துல ஒருத்தனை என் மனசார விரும்பினேன். அவன் நம்ம ஜாதியில்லே. அவன் ஒரு கோழை. நம்ம ஜாதி ஜனங்களுக்கு பயந்து, அவங்க அவனை ஒரு தரம் அடிச்சிட்டதுக்கு பயந்து, என்னை அம்போன்னு நட்டாத்துல கைவிட்டுட்டான். ஒரு பேடியை காதலிச்சோமேன்னு நான் வெக்கமும் பட்டிருக்கேன். எப்படியோ, என் காதல் நிறைவேறலை. என்னைப் பெத்தவங்க உங்கப்பாவை எனக்கு வற்புறுத்தி கட்டி வெச்சாங்க.
"ராணி... இப்ப எதுக்கு நீ பழங்கதையை ஆரம்பிக்கறே?"
"காரணத்தோடத்தான் நான் பேசறேன்... என்னைத் தடுக்காதீங்க. ப்ளீஸ்..."
"கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி என் காதலன் கூட இருட்டுல சினிமா பாத்து இருக்கேன். நம்ம ஊரு ரெயில்வே ஸ்டேஷன் மதகுக்கு கீழே நின்னு அவனை கட்டிப்புடிச்சி முத்தம் குடுத்து இருக்கேன். முப்பது வருஷத்துக்கு முன்னாடி இது ரொம்ப பெரிய விஷயம்டா."
"என் உறவுகள் என்னைப்பாத்து சிரிச்சுது. 'த்தூன்னு'ன்னு என் மூஞ்சியில காறித்துப்புச்சு. என்னைப் பெத்தவ தொடப்பக்கட்டையாலேயே என்னை அடிச்சு நொறுக்கினா. என் மனசும் நொறுங்கிச்சி... தொடப்பக்கட்டையும் முறிஞ்சிப்போச்சு. எங்கப்பன் என்னை வெட்ட வந்தாரு. நம்ம ஜாதிக்காரன் அத்தனைப்பேரும் ஆன்னா ஊன்னா அருவாளைத்தான் கையிலத் தூக்குவான்... என் அத்தை குறுக்கே வந்து என் உசுரைக் காப்பாத்தினா."
"உங்கப்பா என்னைப் பொண்ணு பாக்க வந்தாரு. நான் மாட்டேன்னு அப்பன் ஆத்தாகிட்டே மல்லாடி நின்னேன். பட்டினி கிடந்து பாத்தேன். ஒண்ணும் நடக்கலே."
"என் ஒடம்பு அழகுல மயங்கிப்போன உங்கப்பா கட்டிக்கிட்டா என்னைத்தான் கட்டிக்குவேன்னு நாலு தரம் ஊர்ல இருக்கற வெள்ளை வேஷ்டி கட்டினவன் அத்தனை பேரையும் மாத்தி மாத்தி அனுப்பி வெச்சாரு.. இவரை மட்டுமில்லே எவனையும் கட்டிக்க மாட்டேன்னு தீத்து சொன்னேன். வீட்டை விட்டு ஓடிடுவேன்னு சொன்னேன்.. என் உடம்பு துணியை உருவிட்டு அம்மணமா இருட்டு ரூம்லே அடைச்சு சோறு போட்டாங்க."
"ஹூகூம்... என்னைப் பெத்தவங்க என்னை மிரட்டி மிரட்டியே என் மனசை சுக்கு நூறா உடைச்சிட்டாங்கடா. கூண்டோட கிணத்துல குதிச்சிடுவோம்ன்னு பயமுறுத்தினாங்க. எண்ணையை ஊத்தி கொளுத்திக்குவோம்ன்னாங்க; எனக்கு விருப்பமேயில்லாம கட்டாயக்கல்யாணம் நடந்தி வெச்சாங்க..."
"உங்கப்பாவுக்கு இதெல்லாம் தெரியவே தெரியாது. கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் என்னைக்குமே நான் உடம்பால இந்த மனுஷனுக்குத் துரோகம் பண்ணதில்லே. ஆனா மனசாலே துரோகம் பண்ணியிருக்கேன்டா." ராணி விம்ம ஆரம்பித்தாள்.
"ராணீ... போதும்மா... உன் மேல எனக்கு எந்த வருத்தமும் இல்லேம்மா..." நல்லசிவம் முனகிக்கொண்டே தன் மனைவியின் தலையை மெல்ல வருட ஆரம்பித்தார்.
"ரொம்ப நாள்... ஏன்... நீ பொறந்ததுக்கு அப்புறமும் அந்த பயந்தாங்கொள்ளியை என்னால மறக்கவே முடியலே. ஏன்னா அது என்னோட அறியாத பருவத்துல வந்த கன்னுக்குட்டி காதல். முதல் காதல்."
"ஒரு பொண்ணுக்கு தன்னோட மனசுலேருந்து, தோல்வியில முடிஞ்ச முதல் காதல் அழியறதுக்கு ரொம்ப நாளாகும். மனசுக்குள்ள ஒருத்தனோடவும், உடம்பால ஒருத்தனோடவும் வாழறது ஒரு பொண்ணுக்கு ரொம்பக்கஷ்டம்டா. இது பொம்பளைக்கு மட்டுமில்லே. ஆம்பிளைக்கும் கொடுமையான விஷயம்டா..."
"உனக்கு சம்பத்குமார்ன்னு ஏன் பேர் வெச்சேன் தெரியுமா? அவன் பேருலேயும் 'சம்பத்'ங்கற சொல் இருந்திச்சி. அந்த பாவி மேல இருந்த தீராத ஆசையினாலத்தான் வெக்கம் கெட்டுப்போய் உனக்கு நான் அவன் பேரை வெச்சேன். உன்னை சம்பத்ன்னு ஆசையா கூப்பிடும் போதெல்லாம் அவனை நான் என் மனசுக்குள்ள நெனைச்சுக்குவேன்."
சம்பத் தன் தாயின் மடியிலிருந்து எழுந்து உட்கார்ந்தான். தன் முகம் கருத்து, குரல் தழுதழுத்து, கண்கள் கலங்க, மனதில் எழும் பழைய வலிகளுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கும் தன் தாயையும், கன்னத்தில் ஒரு கையையும், மறு கையால் அவள் தலையை வருடிக்கொண்டிருக்கும் தன் தந்தையையும் அவன் மாறி மாறிப்பார்த்தான்.
"எங்கக்கல்யாணம் முடிஞ்சி, ஒரு மாசம் வரைக்கும், என் மேல அன்பை பொழிஞ்ச இவர் விரல் கூட என் மேல படவிடாம, இந்த நல்ல மனுஷனை, நான் பழிவாங்கறதா நெனைச்சுக்கிட்டு, என்னையே நான் பழிவாங்கிக்கிட்டு இருந்தேன்."
"ராணீ.. இவன்கிட்ட எதுக்குமா இதெல்லாம்?" நல்லசிவம் தன் முகத்தை சுளித்தார். இது நாள் வரை அவர்கள் யாருக்கும் தெரியாமல் கட்டிக்காத்து வந்த தங்கள் அந்தரங்கம் வயது வந்த தன் மகனுக்கு மெல்ல மெல்ல தெரியவருவதை நினைத்து சற்றே வெட்கத்துடன் தலை குனிந்தார்.
"நீங்க ஏங்க தலை குனியறீங்க? ஒரு பொண்ணு மனசு இவனுக்கு புரியணுங்க. சுகன்யாவை மறந்துட்டு என் புள்ளை நல்லபடியா வாழணுங்க. இவன் அவளை உண்மையா காதலிக்கலாம். ஆனா இவனோட காதல் என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும் சரியில்லே. விருப்பமில்லாத ஒரு கல்யாணத்துலே ஆணும் பெண்ணும் எப்படி கஷ்டப்படுவாங்கன்னு இவன் தெரிஞ்சிக்கணும். இவன் மனசை மாத்தறதுக்கு என் கதையை நான் இவனுக்குச் சொல்லித்தான் ஆகணும். "
"அம்மா... நீ சொல்றதெல்லாம் ஏதோ கதையில வர்ற மாதிரியிருக்கும்மா."
"தாலி கட்டிக்கிட்ட ஒரு மாசத்துக்கு அப்புறமும், நான் கன்னி கழியாம இருக்கேங்கற விஷயம் தெரிஞ்ச என் அம்மா, நான் தூக்குபோட்டுகிட்டு சாகறேன்னு தாம்புக்கயித்தை கையில எடுத்துக்கிட்டு வீட்டைவிட்டு ஓடினா. என் அப்பா விஷம் குடிச்சுட்டு உயிரை விடறேன்னு என் தம்பியையும் இழுத்துக்கிட்டு, நம்ம வயக்காட்டுப்பக்கமா ஓடினாரு."
"என் மனசுல என் காதல் நிறைவேறலையேங்கற எரிச்சல்; கோபம்; வெறுப்பு பொங்கி வழிஞ்சிது. இதுல சம்பந்தப்பட்ட அத்தனை பேரையும் நான் பழிவாங்கறதுன்னு முடிவெடுத்தேன். அதுக்கு ஒரே வழி என் புருஷனை என்கிட்டேயிருந்து தூரமா நிக்க வெக்கறதுன்னு நினைச்சேன். நிக்க வெச்சேன். என்னைத் தொடவிடலே..."
"தன் புள்ளை கல்யாணத்துக்கு அப்புறமும் பிரம்மச்சாரியா இருக்கானேங்கற என் மாமியாரோட வெறுப்பு; என் மாமனார் கண்ணுல தெரிஞ்ச விரக்தி.. இதையெல்லாம் என்னால சகிச்சிக்கமுடியலே. உங்கப்பாவை பெத்தவங்க அத்தனை நல்ல குணம் உள்ளவங்க... எங்க ரெண்டு பேரு பிரச்சனையில தலையிடவேயில்லே... இதுதான் எங்கத்தலையெழுத்துன்னா இருந்துட்டு போகட்டும்ன்னு பொறுமையா இருந்தாங்க."
"தினம் தினம் பொழுது விடிஞ்சி பொழுது போனா என் குடும்பத்தோட மெரட்டல் மெரட்டல். எத்தனை மிரட்டல்? மெரட்டறவங்க நிஜமாவே எக்குத்தப்பா எதாவது பண்ணிட்டா; என் குலை நடுங்கிப்போச்சு. ஒரு பொம்பளை எத்தனை நாளைக்குத்தான் இத்தனை டென்ஷனைத் தாக்குப்பிடிக்க முடியும்.? நான் உங்கப்பாவோட மனசில்லாம, என் ஒடம்பாலேயும் வாழ ஆரம்பிச்சேன். நீயும் பொறந்தே."
"அம்மா என்னை நீ மனசுக்குள்ள ஆசையில்லாமத்தான் ஒரு இயந்திரமா பெத்துக்கிட்டியா?"
சம்பத்தின் குரலில் லேசான நடுக்கமிருந்தது. தன் பிள்ளையின் கேள்வியால் கதிகலங்கிப்போனாள் ராணி. மகனின் வலதுகையை தன் கையில் எடுத்துக்கொண்டாள். நடுங்கிக்கொண்டிருக்கும் அவன் விரல்களை ஆதரவாகத் தடவிக்கொடுத்தாள்.
"ஆரம்பத்துல உங்கப்பாக்கூட விருப்பமில்லாமத்தான் படுத்தேன்டா. அவர் எங்கிட்ட காமிச்ச அன்புல, பாசத்துல என் மனசு கொஞ்சம் கொஞ்சமா அவர் பக்கம் சாய ஆரம்பிச்சுது. அவரோட கள்ளமில்லாத மனசும், அவரோட அருமையும் புரிய ஆரம்பிச்சுது. ஆனாலும் அவனோட நினைவுகள் என் மனசோட ஒரு மூலையில இருந்திச்சிங்கறதும் மறுக்கமுடியாத ஒரு உண்மைதான்டா... இதை சொல்றதுக்கு நான் வெக்கப்படலே."
"ராணீ... மனசால யாருமே ஆணோ, பெண்ணோ, முழுசா சுத்தமா இருக்க முடியாதும்ம்மா.. இதை நான் உனக்கு எத்தனையோ தரம் சொல்லிட்டேன்." நல்லசிவம் ஆதரவாக ராணியை தன் தோளில் சாய்த்துக்கொண்டார். தன் வளர்ந்த மகனின் எதிரில் அவள் நெற்றியில் எந்த தயக்கமும் இல்லாமல் அன்புடன் முத்தமிட்டார்.
"உனக்கு ரெண்டு வயசுடா. உங்கப்பா அலமாரியில எதையோ தேடும்போது, என் புடவைகளுக்கு அடியில கிடந்த, என் காதலோட ஒரே அடையாளம்... அவன் போட்டோ, பிளாக் அண்ட் வொயிட்ல, என் புருஷன் கையில கிடைச்சிட்டுது. நான் ஒடம்பாலேயும், மனசாலேயும் ரொம்பத் திமிரா இருந்த காலம் அது.
"ராணீ... இது யாரும்மா... ஹேண்ட்சம்மா இருக்கானே? வெகுளித்தனமா கேட்டாரு. நான் திமிரா இவன் என் லவ்வர்ன்னு சொன்னேன். இன்னும் என் மனசுல ஒரு ஓரத்துல அவன் நெனைப்பு இருக்குன்னு சொன்னேன். நான் எதையும் என் புருஷன் கிட்ட மறைக்கல. என் காதல் விஷயத்தை புட்டு புட்டு வெச்சிட்டேன்... இவரு ஒரு நிமிஷம் இடிஞ்சிப்போயிட்டார்."
"உங்கப்பா என்னைத்திட்டலே... அடிக்கலே... எந்த ஆம்பிளையா இருந்தாலும், தன் புள்ளைக்கு வேற ஒருத்தன் பேரை வெச்ச என்னை மாதிரி பொட்டைச்சியை வெட்டி கூறு போட்டு இருப்பான்; ஆனா இவரு என்னைப் பாத்து அனுதாபப்பட்டார்."
"ராணீ... சத்தியமா நீ ஒருத்தனை காதலிச்ச விஷயம் எனக்குத் தெரியாது... தெரிஞ்சிருந்தா உன் வீட்டுக்கே உன்னைப் பெண் கேட்டு வந்திருக்கமாட்டேன்னு எங்கிட்ட மன்னிப்பு கேட்டார். உடம்பால உங்கப்பா கருப்புடா... மனசால சொக்க தங்கம்டா."
ராணி பேசுவதை நிறுத்தினாள். தன் மூக்கை உறிஞ்சினாள். கண்களைத் தன் புடவை முந்தானையால் துடைத்துக்கொண்டாள். தன் கணவனை நெருங்கி அவர் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டாள்.
"அப்பா... இவ்வளவு நல்ல மனுஷனா நீங்க?"
சம்பத் தன் தந்தையை, அவர் முகத்தை ஒரு நிமிடம் வெறித்துக்கொண்டிருந்தான். சட்டென எழுந்து அவர் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவருடைய தோளில் தன் முகத்தை புதைதுக்கொண்டான்.
"மெத்து மெத்துன்னு இருக்கற இலவம் பஞ்சு மெத்தையில உன்னை என் பக்கத்துலப் போட்டுக்கிட்டு, தூக்கமேயில்லாம பொரண்டுக்கிட்டு இருப்பேன் நான். மனசுல விருப்பமில்லாத உன்னை உன் கழுத்துல தாலி கட்டிட்டேங்கற காரணத்துக்காக உன்னை நான் தொடமாட்டேன்னு தனியா தரையில படுத்துக்கிட்டு நிம்மதியா தூங்குவாரு இவரு. உங்கப்பாவுக்கு கொடுமை பண்ணியிருக்கேண்டா நான்."
"எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும், எந்த ஜென்மம் எடுத்தாலும் இவருதான் எனக்கு ஆம்பிளையா வரணும்ன்னு தினம் தினம் சாமியை வேண்டிக்கறேண்டா நான். இவரை நான் என் மனசார வெரட்டறது இல்லேடா... எங்களுக்குள்ள இருக்கற ஒரு விளையாட்டுடா அது... இப்ப உனக்கு அது புரியாது." ராணி மீண்டும் விசும்ப ஆரம்பித்தாள்.
"அம்மா அழாதேம்மா ப்ளீஸ்..." இப்போது சம்பத் தன் தாயை நெருங்கி உட்கார்ந்தான். அவள் தலையைத் தன் தோளில் சாய்த்து ஆதரவாக அணைத்துக்கொண்டான்.
"உன் அப்பா உன்னை ஆசையாத் தூக்கி தன் மார்லே, தோள்லே, போட்டுக்கிட்டு 'சம்பத்து... நீ என் சம்பத்துடா... நீ என் செல்வம்டான்னு கொஞ்சுவாரு. ஆனா என்னைத் தீண்டறதுக்கு மட்டும் அவர் முயற்சி பண்ணதே கிடையாது; என் புருஷனோட கட்டுப்பாட்டை பாத்தேன். அவரோட மனசு உரத்தைப் பாத்தேன்; மெள்ள மெள்ள உன் அப்பாவை என் முழுமனசோட நேசிக்க ஆரம்பிச்சேன்டா."
"உங்கப்பா என்னை எப்பவுமே வெறுத்ததேயில்லடா; ஒரு வார்த்தைக்கூட என்னையோ, என்னை கைவிட்டுட்டு ஓடிப்போனவனைப்பத்தியோ தப்பா பேசினதேயில்லை; அந்த ஒரு வருஷக்காலத்துல, உங்கப்பா தனக்குத்தானே அவர் போட்டுக்கிட்ட கோட்டைத் தாண்டி என்னை தொட்டது இல்லையேத் தவிர வேற எந்தக்குறையும் வெக்கலேடா. இந்த மாதிரி நல்ல மனுஷனை நான் அலைக்கழிச்சதை நினைச்சு ஒரு தரம் செத்துப்போயிடலாமாங்கற முடிவுக்கு வந்தேன். ஆனா உன்னை விட்டுட்டு போறதுக்கு எனக்கு மனசு வரலேடா"
"ராணீ...போதும்டீ..." நல்லசிவம் தன் கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டார்.
"அப்ப நான் இருபத்தஞ்சு வயசு பொண்ணுடா; என் ஒடம்பும் அந்த வயசுக்கே உண்டான, இயற்கையான, இயல்பான, ஆம்பிளை சுகத்துக்கு அலைஞ்சுது. என் உடம்பு தினவை என்னால தாங்கிக்க முடியாம, என் புருஷனோட அணைப்புக்கும் ஆதரவுக்கும் ஏங்கினேன். எப்படியோ ஒரு வருஷம் நானும் பல்லைக்கடிச்சுக்கிட்டு பொறுமையா இருந்தேன். உங்கப்பா தான் எடுத்த முடிவுல நிலையா உறுதியா நின்னாரு."
"உனக்கு மூணாவது பொறந்த நாள்; நூறு பேரை வீட்டுக்கு கூப்பிட்டு தாம் தூம்ன்னு உன் பொறந்த நாளை கொண்டாடினாரு. அன்னைக்கு ராத்திரி எனக்கு இவர்கிட்ட இருந்த உரிமையை நான் நிலைநாட்டிக்கிட்டேன். உங்க அன்பு இல்லாம என்னால வாழமுடியாதுங்கன்னு இவரை கட்டிப் புடிச்சிக்கிட்டேன். இவரு பெரிய விஸ்வாமித்திரன் மாதிரி ஒதுங்கி ஒதுங்கிப்போனாரு." ராணி தன் கணவனைப்பாத்து விஷமத்தனமாக சிரித்தாள்.
"அப்புறம் என்னம்மா ஆச்சு?" சம்பத் வெட்கத்துடன் தன் தந்தையைப்பார்த்தான்.
"அப்பனை மாதிரிதானே புள்ளே நீயும் இருப்பே... வெக்கம் கெட்டவனே. அப்புறம் என்னாங்கறியேடா? இதுக்கு மேல சொல்றதுக்கு இன்னும் என்னடா பாக்கி இருக்கு?"
"அம்மா சொல்லும்மா..."
"உங்கப்பன் பெரிசா பந்தா காட்டினாரு. விடுவனா நான்? அஞ்சு நிமிஷம் டயம் குடுக்கறேன்... வந்து கட்டில்லே என் கூட ஒழுங்கு முறையா படுக்கணும் இல்லே... உங்க புள்ளை கழுத்தை நெறிச்சி கொண்ணுட்டு நானும் செத்துடுவேன்னு கூச்சப்போட்டு சீன் காட்டினேன். பயந்துட்டாரு மனுஷன்."
"நான் ஒண்ணும் பயப்படலேடா... சும்மா கதை வுடறா உங்காத்தாக்காரி..."
"இல்லேன்னா என்னை நீங்க கொண்ணுடுங்கோன்னு நடு ராத்திரியில டிராமா போட்டேன்.. பக்கத்துவூட்டுகாரங்க எழுந்து வந்துட்டாங்க..." ராணி ஹோவென சிரித்தாள். நல்லசிவமும் சிரித்தார்.
"எட்டு தரம் என் வூட்டுக்கு ஆள் அனுப்பி என்னை கட்டிக்கிட்டவரு என்னைக் கொண்ணுடுவாரா? இல்லே என்னை விட்டுட்டுத்தான் ஓடிடுவாரா? அப்படி இவரை ஓடத்தான் நான் விட்டுடுவேனா? சும்மா பொழுது போகமா கதை சொல்றாரு. நானும் சரி சரின்னு தலையாட்டிக்கிட்டு இருக்கேன்."
"அம்மா நிஜமாவே எங்கப்பாவும் நீயும் சூப்பர் ஜோடிம்மா... அப்பா உன் மேல கோவப்பட்டதே கிடையாதாம்மா?"
"சுகன்யாவை நீ எச்சையிலைன்னு சொன்னியே; உன் மேல இருக்கற கண்மூடித்தனமான பாசத்துல, நானும் உன் கூட சேர்ந்து அர்த்தமில்லாம சிரிச்சனே; அன்னைக்குத்தான்டா உங்கப்பாவுக்கு என் மேல நிஜமான கோவம் வந்திச்சி..."
"ம்ம்ம்... ஆமாம்மா அன்னைக்கு நானும் அப்பாவைப் பாத்து நிஜமாவே பயந்துட்டேன்."
"உன் கல்யாணத்துக்கு முன்னாடீ நீயும்தானே உன் காதலனை கட்டிகிட்டு கொஞ்சியிருக்கே; என்னைக்குமே உன்னை நான் எச்சையிலைன்னு சொன்னதில்லையேடீ? அப்படியிருக்கும் போது இன்னொரு பொண்ணைப்பாத்து அசிங்கமா நீ சிரிக்கலாமா; அது ஞாயமாடீன்னு என் மேலக் கோவப்பட்டார்... வீட்டைவிட்டு போறன்னு கிளம்பினாரு... நான் எப்படி அவரை நிறுத்தினேன்னு மட்டும் என்னைக் கேட்டுடாதே?" ராணி மீண்டும் உரத்த குரலில், தன் கணவரைப்பார்த்து நமுட்டுத்தனமாக சிரித்தாள்.
"புரியுதும்மா... எல்லாம் எனக்கு புரியுதும்மா"
ஆண்டவா.. என் குடும்பம் தழைக்கணுமே? என் புள்ளை ஏன் இப்படி மூர்க்கனாட்டாம் பேசறான்? இது ஆகற கதையா? இவன் மனசை மாத்தி இவனுக்கு ஒரு கல்யாணத்தை பண்ணி வெச்சாகணுமே? சுகன்யாவோட நிச்சயதார்த்ததுக்கு இவனும்தானே வந்தான்.? இப்ப எல்லாம் நடந்து முடிஞ்சதுக்கப்புறம், கட்டினா அவளைத்தான் கட்டுவேன்னு ஏன் உளர்றான்?
சுகன்யா என்னை மதிக்கலே. நான் கருப்பா இருக்கேன்னு அவ என் கையை புடிச்சி குலுக்கலேன்னான். அவளுக்கு ஆப்பு வெச்சேன்ன்னு குதிச்சான். அவளை எச்சையிலைன்னு சொல்லி கொக்கரிச்சவன் கூட புத்தியில்லாம நானும் சேர்ந்து சிரிச்சேன்.
நானே ஒரு எச்சையிலைங்கறது தெரியாம என் புருஷனைத் தப்பா பேசினானேன்னு ஒரு அறைவிட்டேன். நான் பேசினது தப்பும்ம்மான்னு அழுதான். இவன் திருந்திட்டான்னு நினைச்சுக்கிட்டு இருக்கேன். திரும்பவும் என் நெஞ்சுல ஏறி மிதிக்கறானே? இப்ப நான் எண்ணப்பண்ணுவேன்? ராணி தன் மனம் கலங்கி போனாள்.
இவன் என்ன குழந்தையா? நல்லாப் படிச்சு, கை நிறைய சம்பாதிச்சுக்கிட்டு இருக்கற ஒரு இருபத்தெட்டு வயசு பையன் பேசற பேச்சா இது? கல்யாணம் நிச்சயமான ஒரு பொண்ணை காதலிக்கறேங்கறான். ஏன் இப்படி பைத்தியக்காரத்தனமா பேசறான்?
இருளடித்த முகத்துடன், தன்னருகில் மவுனமாக, மனதில் குழப்பத்துடன் அமர்ந்திருந்த கணவரை ஒரு முறை ஏறெடுத்துப்பார்த்தாள் ராணி. தங்கள் மகன் இது மாதிரி அர்த்தமில்லாமல் பேசுவான் என அவர்கள் சுத்தமாக எதிர்ப்பார்க்கவேயில்லை.
ஒரு நிமிடம் மகனிடம் என்ன பேசுவதென்று புரியாமல், தன் மடியில் தலைவைத்து கிடந்த சம்பத்தின் வெற்று முதுகை பரிவுடன் இதமாக தடவிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தாள் ராணி. சம்பத்திடம் ஏதோ சொல்ல முனைந்த தன் கணவனை 'நீங்க பேசமா இருங்க, இவனை நான் சமாளிக்கிறேன் என தன் கண்களால் அவரிடம் சைகை செய்தாள். இரண்டு நிமிடங்களுக்குப்பிறகு தன் தொண்டையைக் கனைத்துக்கொண்டு நிதானமாக பேச ஆரம்பித்தாள்.
"கண்ணு... சம்பத்து... என் பரம்பரைச்சொத்தும், உன் முறைப்பொண்ணும், நம்ம கையை விட்டு நழுவிப்போகுதேங்கற ஆதங்கத்துல, சுகன்யாவை இன்னொருத்தனுக்கு எப்படி நீங்க கட்டிக் கொடுக்கலாம்ன்னு, வெட்டித்தனமா சுந்தரிகிட்ட நான் சண்டை போட்டது என்னவோ உண்மைதான்டா..."
"ஆயிரம்தான் இருந்தாலும் அவகிட்ட நான் சண்டை போட்டது தப்புடா. ஏன்னா... சுகன்யா ஒருத்தனை லவ் பண்றா. இந்தக்கல்யாணம் என் தம்பி குமாரோ அவன் பொண்டாட்டியோ பாத்து அரேஞ்ச் பண்ணது இல்லே. சுகன்யாவே அவ விருப்பட்டு தேடிகிட்ட கல்யாணம். என் கோவமே ஒருவிதத்துல ஞாயமேயில்லே."
"சுந்தரியைப்பத்தி எனக்கு நல்லாத்தெரியும். தான் காதலிச்சி கட்டிக்கிட்ட புருஷனை விட்டுட்டு பதினைஞ்சு வருஷம் தனியா ஒத்தையா வாழ்ந்துகிட்டு இருந்தா. அவங்களுக்குள்ள ஆயிரம் பிரச்சனை இருந்துருக்கும். வீட்டுக்கு வீடு வாசப்படி. ஆனா யாருமே அவளைப்பாத்து ஒரு விரலை ஒசத்திட முடியாத அளவுக்கு நெருப்பா வாழ்ந்தா. அவ பெத்து வளத்தப்பொண்ணு சுகன்யா. இதனாலத்தான் நான் அங்க சம்பந்தம் பண்ணவே போனேன்."
"எல்லாவிதத்துலேயும் சுகன்யா உனக்கு பொருத்தமாயிருப்பான்னு நான் நினைச்சேன். அவ இன்னொருத்தனை காதலிக்கறான்னு தெரிஞ்சதும், அவளை என் மருமகளா ஆக்கிக்கற என் ஆசையை விட்டுட்டேன். உங்கப்பாவும் இதைத்தான் சொன்னார். ஆனா பொம்பளைக்கே இருக்கற குணம்... சொந்தம் விட்டுப்போயிடக்கூடாதுங்கற ஆதங்கம் எனக்கு இப்பவும் இருக்கு. கழுதை அதுபாட்டுல அது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்."
"அப்பாடா... இப்பத்தாண்டி எனக்கு நிம்மதியாச்சு. எங்கே நீ திரும்பவும் இவன் கூட சேந்து முருங்கை மரம் ஏறிடுவியோன்னு நினைச்சேன்?" நல்லசிவம் நீளமாகப் பெருமூச்சு விட்டார்.
"சம்பத்து... எந்தக்காலத்துலேயும், எந்தக்காரணத்துக்காகவும், ஒரு பொம்பளையை வற்புறுத்தி, கட்டாயப்படுத்தி, அவ மனசை கல்யாணத்துக்குன்னு திசை திருப்பக்கூடாதுப்பா. அது ரொம்பத் தப்பு. இன்னொருத்தனை தன் மனசுக்குள்ள வெச்சிருக்கற பொண்ணோட நீ எப்படிடா சந்தோஷமா குடும்பம் நடத்த முடியும்?"
"அம்மா அவளை நான் என் வாழ்நாள் பூரா என் மனசுக்குள்ளவே காதலிச்சுக்கிட்டு இருப்பேம்மா. எந்தவிதத்துலேயும் அவளுக்கு நான் தொந்தரவு கொடுக் கமாட்டேம்மா..." சம்பத் குரலில் உயிரில்லாமல் முனகினான்.
"இது மகாகொடுமைடா... இந்தக்கொடுமையை நானே அனுபவிச்சு இருக்கேன்டா." ராணியின் குரல் கிசுகிசுப்பாக வந்தது.
"என்னம்மா சொல்றே நீ?"
"கண்ணு... நானும் படிக்கற காலத்துல ஒருத்தனை என் மனசார விரும்பினேன். அவன் நம்ம ஜாதியில்லே. அவன் ஒரு கோழை. நம்ம ஜாதி ஜனங்களுக்கு பயந்து, அவங்க அவனை ஒரு தரம் அடிச்சிட்டதுக்கு பயந்து, என்னை அம்போன்னு நட்டாத்துல கைவிட்டுட்டான். ஒரு பேடியை காதலிச்சோமேன்னு நான் வெக்கமும் பட்டிருக்கேன். எப்படியோ, என் காதல் நிறைவேறலை. என்னைப் பெத்தவங்க உங்கப்பாவை எனக்கு வற்புறுத்தி கட்டி வெச்சாங்க.
"ராணி... இப்ப எதுக்கு நீ பழங்கதையை ஆரம்பிக்கறே?"
"காரணத்தோடத்தான் நான் பேசறேன்... என்னைத் தடுக்காதீங்க. ப்ளீஸ்..."
"கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி என் காதலன் கூட இருட்டுல சினிமா பாத்து இருக்கேன். நம்ம ஊரு ரெயில்வே ஸ்டேஷன் மதகுக்கு கீழே நின்னு அவனை கட்டிப்புடிச்சி முத்தம் குடுத்து இருக்கேன். முப்பது வருஷத்துக்கு முன்னாடி இது ரொம்ப பெரிய விஷயம்டா."
"என் உறவுகள் என்னைப்பாத்து சிரிச்சுது. 'த்தூன்னு'ன்னு என் மூஞ்சியில காறித்துப்புச்சு. என்னைப் பெத்தவ தொடப்பக்கட்டையாலேயே என்னை அடிச்சு நொறுக்கினா. என் மனசும் நொறுங்கிச்சி... தொடப்பக்கட்டையும் முறிஞ்சிப்போச்சு. எங்கப்பன் என்னை வெட்ட வந்தாரு. நம்ம ஜாதிக்காரன் அத்தனைப்பேரும் ஆன்னா ஊன்னா அருவாளைத்தான் கையிலத் தூக்குவான்... என் அத்தை குறுக்கே வந்து என் உசுரைக் காப்பாத்தினா."
"உங்கப்பா என்னைப் பொண்ணு பாக்க வந்தாரு. நான் மாட்டேன்னு அப்பன் ஆத்தாகிட்டே மல்லாடி நின்னேன். பட்டினி கிடந்து பாத்தேன். ஒண்ணும் நடக்கலே."
"என் ஒடம்பு அழகுல மயங்கிப்போன உங்கப்பா கட்டிக்கிட்டா என்னைத்தான் கட்டிக்குவேன்னு நாலு தரம் ஊர்ல இருக்கற வெள்ளை வேஷ்டி கட்டினவன் அத்தனை பேரையும் மாத்தி மாத்தி அனுப்பி வெச்சாரு.. இவரை மட்டுமில்லே எவனையும் கட்டிக்க மாட்டேன்னு தீத்து சொன்னேன். வீட்டை விட்டு ஓடிடுவேன்னு சொன்னேன்.. என் உடம்பு துணியை உருவிட்டு அம்மணமா இருட்டு ரூம்லே அடைச்சு சோறு போட்டாங்க."
"ஹூகூம்... என்னைப் பெத்தவங்க என்னை மிரட்டி மிரட்டியே என் மனசை சுக்கு நூறா உடைச்சிட்டாங்கடா. கூண்டோட கிணத்துல குதிச்சிடுவோம்ன்னு பயமுறுத்தினாங்க. எண்ணையை ஊத்தி கொளுத்திக்குவோம்ன்னாங்க; எனக்கு விருப்பமேயில்லாம கட்டாயக்கல்யாணம் நடந்தி வெச்சாங்க..."
"உங்கப்பாவுக்கு இதெல்லாம் தெரியவே தெரியாது. கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் என்னைக்குமே நான் உடம்பால இந்த மனுஷனுக்குத் துரோகம் பண்ணதில்லே. ஆனா மனசாலே துரோகம் பண்ணியிருக்கேன்டா." ராணி விம்ம ஆரம்பித்தாள்.
"ராணீ... போதும்மா... உன் மேல எனக்கு எந்த வருத்தமும் இல்லேம்மா..." நல்லசிவம் முனகிக்கொண்டே தன் மனைவியின் தலையை மெல்ல வருட ஆரம்பித்தார்.
"ரொம்ப நாள்... ஏன்... நீ பொறந்ததுக்கு அப்புறமும் அந்த பயந்தாங்கொள்ளியை என்னால மறக்கவே முடியலே. ஏன்னா அது என்னோட அறியாத பருவத்துல வந்த கன்னுக்குட்டி காதல். முதல் காதல்."
"ஒரு பொண்ணுக்கு தன்னோட மனசுலேருந்து, தோல்வியில முடிஞ்ச முதல் காதல் அழியறதுக்கு ரொம்ப நாளாகும். மனசுக்குள்ள ஒருத்தனோடவும், உடம்பால ஒருத்தனோடவும் வாழறது ஒரு பொண்ணுக்கு ரொம்பக்கஷ்டம்டா. இது பொம்பளைக்கு மட்டுமில்லே. ஆம்பிளைக்கும் கொடுமையான விஷயம்டா..."
"உனக்கு சம்பத்குமார்ன்னு ஏன் பேர் வெச்சேன் தெரியுமா? அவன் பேருலேயும் 'சம்பத்'ங்கற சொல் இருந்திச்சி. அந்த பாவி மேல இருந்த தீராத ஆசையினாலத்தான் வெக்கம் கெட்டுப்போய் உனக்கு நான் அவன் பேரை வெச்சேன். உன்னை சம்பத்ன்னு ஆசையா கூப்பிடும் போதெல்லாம் அவனை நான் என் மனசுக்குள்ள நெனைச்சுக்குவேன்."
சம்பத் தன் தாயின் மடியிலிருந்து எழுந்து உட்கார்ந்தான். தன் முகம் கருத்து, குரல் தழுதழுத்து, கண்கள் கலங்க, மனதில் எழும் பழைய வலிகளுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கும் தன் தாயையும், கன்னத்தில் ஒரு கையையும், மறு கையால் அவள் தலையை வருடிக்கொண்டிருக்கும் தன் தந்தையையும் அவன் மாறி மாறிப்பார்த்தான்.
"எங்கக்கல்யாணம் முடிஞ்சி, ஒரு மாசம் வரைக்கும், என் மேல அன்பை பொழிஞ்ச இவர் விரல் கூட என் மேல படவிடாம, இந்த நல்ல மனுஷனை, நான் பழிவாங்கறதா நெனைச்சுக்கிட்டு, என்னையே நான் பழிவாங்கிக்கிட்டு இருந்தேன்."
"ராணீ.. இவன்கிட்ட எதுக்குமா இதெல்லாம்?" நல்லசிவம் தன் முகத்தை சுளித்தார். இது நாள் வரை அவர்கள் யாருக்கும் தெரியாமல் கட்டிக்காத்து வந்த தங்கள் அந்தரங்கம் வயது வந்த தன் மகனுக்கு மெல்ல மெல்ல தெரியவருவதை நினைத்து சற்றே வெட்கத்துடன் தலை குனிந்தார்.
"நீங்க ஏங்க தலை குனியறீங்க? ஒரு பொண்ணு மனசு இவனுக்கு புரியணுங்க. சுகன்யாவை மறந்துட்டு என் புள்ளை நல்லபடியா வாழணுங்க. இவன் அவளை உண்மையா காதலிக்கலாம். ஆனா இவனோட காதல் என்னைப் பொறுத்தவரைக்கும் சரியில்லே. விருப்பமில்லாத ஒரு கல்யாணத்துலே ஆணும் பெண்ணும் எப்படி கஷ்டப்படுவாங்கன்னு இவன் தெரிஞ்சிக்கணும். இவன் மனசை மாத்தறதுக்கு என் கதையை நான் இவனுக்குச் சொல்லித்தான் ஆகணும். "
"அம்மா... நீ சொல்றதெல்லாம் ஏதோ கதையில வர்ற மாதிரியிருக்கும்மா."
"தாலி கட்டிக்கிட்ட ஒரு மாசத்துக்கு அப்புறமும், நான் கன்னி கழியாம இருக்கேங்கற விஷயம் தெரிஞ்ச என் அம்மா, நான் தூக்குபோட்டுகிட்டு சாகறேன்னு தாம்புக்கயித்தை கையில எடுத்துக்கிட்டு வீட்டைவிட்டு ஓடினா. என் அப்பா விஷம் குடிச்சுட்டு உயிரை விடறேன்னு என் தம்பியையும் இழுத்துக்கிட்டு, நம்ம வயக்காட்டுப்பக்கமா ஓடினாரு."
"என் மனசுல என் காதல் நிறைவேறலையேங்கற எரிச்சல்; கோபம்; வெறுப்பு பொங்கி வழிஞ்சிது. இதுல சம்பந்தப்பட்ட அத்தனை பேரையும் நான் பழிவாங்கறதுன்னு முடிவெடுத்தேன். அதுக்கு ஒரே வழி என் புருஷனை என்கிட்டேயிருந்து தூரமா நிக்க வெக்கறதுன்னு நினைச்சேன். நிக்க வெச்சேன். என்னைத் தொடவிடலே..."
"தன் புள்ளை கல்யாணத்துக்கு அப்புறமும் பிரம்மச்சாரியா இருக்கானேங்கற என் மாமியாரோட வெறுப்பு; என் மாமனார் கண்ணுல தெரிஞ்ச விரக்தி.. இதையெல்லாம் என்னால சகிச்சிக்கமுடியலே. உங்கப்பாவை பெத்தவங்க அத்தனை நல்ல குணம் உள்ளவங்க... எங்க ரெண்டு பேரு பிரச்சனையில தலையிடவேயில்லே... இதுதான் எங்கத்தலையெழுத்துன்னா இருந்துட்டு போகட்டும்ன்னு பொறுமையா இருந்தாங்க."
"தினம் தினம் பொழுது விடிஞ்சி பொழுது போனா என் குடும்பத்தோட மெரட்டல் மெரட்டல். எத்தனை மிரட்டல்? மெரட்டறவங்க நிஜமாவே எக்குத்தப்பா எதாவது பண்ணிட்டா; என் குலை நடுங்கிப்போச்சு. ஒரு பொம்பளை எத்தனை நாளைக்குத்தான் இத்தனை டென்ஷனைத் தாக்குப்பிடிக்க முடியும்.? நான் உங்கப்பாவோட மனசில்லாம, என் ஒடம்பாலேயும் வாழ ஆரம்பிச்சேன். நீயும் பொறந்தே."
"அம்மா என்னை நீ மனசுக்குள்ள ஆசையில்லாமத்தான் ஒரு இயந்திரமா பெத்துக்கிட்டியா?"
சம்பத்தின் குரலில் லேசான நடுக்கமிருந்தது. தன் பிள்ளையின் கேள்வியால் கதிகலங்கிப்போனாள் ராணி. மகனின் வலதுகையை தன் கையில் எடுத்துக்கொண்டாள். நடுங்கிக்கொண்டிருக்கும் அவன் விரல்களை ஆதரவாகத் தடவிக்கொடுத்தாள்.
"ஆரம்பத்துல உங்கப்பாக்கூட விருப்பமில்லாமத்தான் படுத்தேன்டா. அவர் எங்கிட்ட காமிச்ச அன்புல, பாசத்துல என் மனசு கொஞ்சம் கொஞ்சமா அவர் பக்கம் சாய ஆரம்பிச்சுது. அவரோட கள்ளமில்லாத மனசும், அவரோட அருமையும் புரிய ஆரம்பிச்சுது. ஆனாலும் அவனோட நினைவுகள் என் மனசோட ஒரு மூலையில இருந்திச்சிங்கறதும் மறுக்கமுடியாத ஒரு உண்மைதான்டா... இதை சொல்றதுக்கு நான் வெக்கப்படலே."
"ராணீ... மனசால யாருமே ஆணோ, பெண்ணோ, முழுசா சுத்தமா இருக்க முடியாதும்ம்மா.. இதை நான் உனக்கு எத்தனையோ தரம் சொல்லிட்டேன்." நல்லசிவம் ஆதரவாக ராணியை தன் தோளில் சாய்த்துக்கொண்டார். தன் வளர்ந்த மகனின் எதிரில் அவள் நெற்றியில் எந்த தயக்கமும் இல்லாமல் அன்புடன் முத்தமிட்டார்.
"உனக்கு ரெண்டு வயசுடா. உங்கப்பா அலமாரியில எதையோ தேடும்போது, என் புடவைகளுக்கு அடியில கிடந்த, என் காதலோட ஒரே அடையாளம்... அவன் போட்டோ, பிளாக் அண்ட் வொயிட்ல, என் புருஷன் கையில கிடைச்சிட்டுது. நான் ஒடம்பாலேயும், மனசாலேயும் ரொம்பத் திமிரா இருந்த காலம் அது.
"ராணீ... இது யாரும்மா... ஹேண்ட்சம்மா இருக்கானே? வெகுளித்தனமா கேட்டாரு. நான் திமிரா இவன் என் லவ்வர்ன்னு சொன்னேன். இன்னும் என் மனசுல ஒரு ஓரத்துல அவன் நெனைப்பு இருக்குன்னு சொன்னேன். நான் எதையும் என் புருஷன் கிட்ட மறைக்கல. என் காதல் விஷயத்தை புட்டு புட்டு வெச்சிட்டேன்... இவரு ஒரு நிமிஷம் இடிஞ்சிப்போயிட்டார்."
"உங்கப்பா என்னைத்திட்டலே... அடிக்கலே... எந்த ஆம்பிளையா இருந்தாலும், தன் புள்ளைக்கு வேற ஒருத்தன் பேரை வெச்ச என்னை மாதிரி பொட்டைச்சியை வெட்டி கூறு போட்டு இருப்பான்; ஆனா இவரு என்னைப் பாத்து அனுதாபப்பட்டார்."
"ராணீ... சத்தியமா நீ ஒருத்தனை காதலிச்ச விஷயம் எனக்குத் தெரியாது... தெரிஞ்சிருந்தா உன் வீட்டுக்கே உன்னைப் பெண் கேட்டு வந்திருக்கமாட்டேன்னு எங்கிட்ட மன்னிப்பு கேட்டார். உடம்பால உங்கப்பா கருப்புடா... மனசால சொக்க தங்கம்டா."
ராணி பேசுவதை நிறுத்தினாள். தன் மூக்கை உறிஞ்சினாள். கண்களைத் தன் புடவை முந்தானையால் துடைத்துக்கொண்டாள். தன் கணவனை நெருங்கி அவர் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டாள்.
"அப்பா... இவ்வளவு நல்ல மனுஷனா நீங்க?"
சம்பத் தன் தந்தையை, அவர் முகத்தை ஒரு நிமிடம் வெறித்துக்கொண்டிருந்தான். சட்டென எழுந்து அவர் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து அவருடைய தோளில் தன் முகத்தை புதைதுக்கொண்டான்.
"மெத்து மெத்துன்னு இருக்கற இலவம் பஞ்சு மெத்தையில உன்னை என் பக்கத்துலப் போட்டுக்கிட்டு, தூக்கமேயில்லாம பொரண்டுக்கிட்டு இருப்பேன் நான். மனசுல விருப்பமில்லாத உன்னை உன் கழுத்துல தாலி கட்டிட்டேங்கற காரணத்துக்காக உன்னை நான் தொடமாட்டேன்னு தனியா தரையில படுத்துக்கிட்டு நிம்மதியா தூங்குவாரு இவரு. உங்கப்பாவுக்கு கொடுமை பண்ணியிருக்கேண்டா நான்."
"எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும், எந்த ஜென்மம் எடுத்தாலும் இவருதான் எனக்கு ஆம்பிளையா வரணும்ன்னு தினம் தினம் சாமியை வேண்டிக்கறேண்டா நான். இவரை நான் என் மனசார வெரட்டறது இல்லேடா... எங்களுக்குள்ள இருக்கற ஒரு விளையாட்டுடா அது... இப்ப உனக்கு அது புரியாது." ராணி மீண்டும் விசும்ப ஆரம்பித்தாள்.
"அம்மா அழாதேம்மா ப்ளீஸ்..." இப்போது சம்பத் தன் தாயை நெருங்கி உட்கார்ந்தான். அவள் தலையைத் தன் தோளில் சாய்த்து ஆதரவாக அணைத்துக்கொண்டான்.
"உன் அப்பா உன்னை ஆசையாத் தூக்கி தன் மார்லே, தோள்லே, போட்டுக்கிட்டு 'சம்பத்து... நீ என் சம்பத்துடா... நீ என் செல்வம்டான்னு கொஞ்சுவாரு. ஆனா என்னைத் தீண்டறதுக்கு மட்டும் அவர் முயற்சி பண்ணதே கிடையாது; என் புருஷனோட கட்டுப்பாட்டை பாத்தேன். அவரோட மனசு உரத்தைப் பாத்தேன்; மெள்ள மெள்ள உன் அப்பாவை என் முழுமனசோட நேசிக்க ஆரம்பிச்சேன்டா."
"உங்கப்பா என்னை எப்பவுமே வெறுத்ததேயில்லடா; ஒரு வார்த்தைக்கூட என்னையோ, என்னை கைவிட்டுட்டு ஓடிப்போனவனைப்பத்தியோ தப்பா பேசினதேயில்லை; அந்த ஒரு வருஷக்காலத்துல, உங்கப்பா தனக்குத்தானே அவர் போட்டுக்கிட்ட கோட்டைத் தாண்டி என்னை தொட்டது இல்லையேத் தவிர வேற எந்தக்குறையும் வெக்கலேடா. இந்த மாதிரி நல்ல மனுஷனை நான் அலைக்கழிச்சதை நினைச்சு ஒரு தரம் செத்துப்போயிடலாமாங்கற முடிவுக்கு வந்தேன். ஆனா உன்னை விட்டுட்டு போறதுக்கு எனக்கு மனசு வரலேடா"
"ராணீ...போதும்டீ..." நல்லசிவம் தன் கண்களைத் துடைத்துக்கொண்டார்.
"அப்ப நான் இருபத்தஞ்சு வயசு பொண்ணுடா; என் ஒடம்பும் அந்த வயசுக்கே உண்டான, இயற்கையான, இயல்பான, ஆம்பிளை சுகத்துக்கு அலைஞ்சுது. என் உடம்பு தினவை என்னால தாங்கிக்க முடியாம, என் புருஷனோட அணைப்புக்கும் ஆதரவுக்கும் ஏங்கினேன். எப்படியோ ஒரு வருஷம் நானும் பல்லைக்கடிச்சுக்கிட்டு பொறுமையா இருந்தேன். உங்கப்பா தான் எடுத்த முடிவுல நிலையா உறுதியா நின்னாரு."
"உனக்கு மூணாவது பொறந்த நாள்; நூறு பேரை வீட்டுக்கு கூப்பிட்டு தாம் தூம்ன்னு உன் பொறந்த நாளை கொண்டாடினாரு. அன்னைக்கு ராத்திரி எனக்கு இவர்கிட்ட இருந்த உரிமையை நான் நிலைநாட்டிக்கிட்டேன். உங்க அன்பு இல்லாம என்னால வாழமுடியாதுங்கன்னு இவரை கட்டிப் புடிச்சிக்கிட்டேன். இவரு பெரிய விஸ்வாமித்திரன் மாதிரி ஒதுங்கி ஒதுங்கிப்போனாரு." ராணி தன் கணவனைப்பாத்து விஷமத்தனமாக சிரித்தாள்.
"அப்புறம் என்னம்மா ஆச்சு?" சம்பத் வெட்கத்துடன் தன் தந்தையைப்பார்த்தான்.
"அப்பனை மாதிரிதானே புள்ளே நீயும் இருப்பே... வெக்கம் கெட்டவனே. அப்புறம் என்னாங்கறியேடா? இதுக்கு மேல சொல்றதுக்கு இன்னும் என்னடா பாக்கி இருக்கு?"
"அம்மா சொல்லும்மா..."
"உங்கப்பன் பெரிசா பந்தா காட்டினாரு. விடுவனா நான்? அஞ்சு நிமிஷம் டயம் குடுக்கறேன்... வந்து கட்டில்லே என் கூட ஒழுங்கு முறையா படுக்கணும் இல்லே... உங்க புள்ளை கழுத்தை நெறிச்சி கொண்ணுட்டு நானும் செத்துடுவேன்னு கூச்சப்போட்டு சீன் காட்டினேன். பயந்துட்டாரு மனுஷன்."
"நான் ஒண்ணும் பயப்படலேடா... சும்மா கதை வுடறா உங்காத்தாக்காரி..."
"இல்லேன்னா என்னை நீங்க கொண்ணுடுங்கோன்னு நடு ராத்திரியில டிராமா போட்டேன்.. பக்கத்துவூட்டுகாரங்க எழுந்து வந்துட்டாங்க..." ராணி ஹோவென சிரித்தாள். நல்லசிவமும் சிரித்தார்.
"எட்டு தரம் என் வூட்டுக்கு ஆள் அனுப்பி என்னை கட்டிக்கிட்டவரு என்னைக் கொண்ணுடுவாரா? இல்லே என்னை விட்டுட்டுத்தான் ஓடிடுவாரா? அப்படி இவரை ஓடத்தான் நான் விட்டுடுவேனா? சும்மா பொழுது போகமா கதை சொல்றாரு. நானும் சரி சரின்னு தலையாட்டிக்கிட்டு இருக்கேன்."
"அம்மா நிஜமாவே எங்கப்பாவும் நீயும் சூப்பர் ஜோடிம்மா... அப்பா உன் மேல கோவப்பட்டதே கிடையாதாம்மா?"
"சுகன்யாவை நீ எச்சையிலைன்னு சொன்னியே; உன் மேல இருக்கற கண்மூடித்தனமான பாசத்துல, நானும் உன் கூட சேர்ந்து அர்த்தமில்லாம சிரிச்சனே; அன்னைக்குத்தான்டா உங்கப்பாவுக்கு என் மேல நிஜமான கோவம் வந்திச்சி..."
"ம்ம்ம்... ஆமாம்மா அன்னைக்கு நானும் அப்பாவைப் பாத்து நிஜமாவே பயந்துட்டேன்."
"உன் கல்யாணத்துக்கு முன்னாடீ நீயும்தானே உன் காதலனை கட்டிகிட்டு கொஞ்சியிருக்கே; என்னைக்குமே உன்னை நான் எச்சையிலைன்னு சொன்னதில்லையேடீ? அப்படியிருக்கும் போது இன்னொரு பொண்ணைப்பாத்து அசிங்கமா நீ சிரிக்கலாமா; அது ஞாயமாடீன்னு என் மேலக் கோவப்பட்டார்... வீட்டைவிட்டு போறன்னு கிளம்பினாரு... நான் எப்படி அவரை நிறுத்தினேன்னு மட்டும் என்னைக் கேட்டுடாதே?" ராணி மீண்டும் உரத்த குரலில், தன் கணவரைப்பார்த்து நமுட்டுத்தனமாக சிரித்தாள்.
"புரியுதும்மா... எல்லாம் எனக்கு புரியுதும்மா"
"சம்பத்து... என் ராஜா... உனக்கு எல்லாம் புரிஞ்சா, சுகன்யாவை காதலிக்கறேன்னு சொல்றதையெல்லாம் விட்டுட்டு, அவளை சுத்தமா மறந்துட்டு, நாங்க சொல்ற பொண்ணை கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்... சரியா?" ராணி தன் முகத்தை அழுந்த துடைத்துக்கொண்டாள்.
"அம்மா... என்னை ஒரு சினேகிதனா நெனைச்சு இவ்வளவு நேரம் உங்க அந்தரங்கத்தை சொன்னீங்க... அதே மாதிரி நானும் ரெண்டு நிமிஷம் உங்கக்கிட்ட பேசலாமா?" சம்பத் புன்னகையுடன் பேசினான்.
"சொல்லுடா கண்ணு..." தாய் பிள்ளையை ஆதரவாக பார்த்தாள்.
"அம்மா... தப்போ சரியோ ஒரு பொம்பளை உடம்பு ஒரு ஆம்பிளைக்கு தர்ற சுகத்தை, நான் என் கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே அனுபவிச்சிட்டேன். பொம்பளையோட உடல் அழகு என்னன்னு எனக்கு நல்லாத்தெரியும். ஒரு பொம்பளையோட மனசைப்பத்தி முழுசா தெரியலேன்னாலும் சுகன்யாவோட மனசை ஓரளவுக்கு நான் புரிஞ்சிகிட்டு இருக்கேம்மா."
"ம்ம்ம்.. நீ மொத்தமா உன் மனசுல இருக்கறதை சொல்லி முடிச்சுடுப்பா"
"சுகன்யா அழகா இருக்காம்மா. அவளுக்கு ஒடம்பு மட்டும் அழகு இல்லேம்மா. அவ மனசு அவ ஒடம்பை விட ரொம்ப அழகும்மா. அவ ஒடம்பு அழகைப்பாத்து நான் அவளை காதலிக்கல்லேம்மா. அழகான பொண்ணுங்க இந்த நாட்டுல நிறைய இருக்காங்க."
"ப்ச்ச்ச்ச்... நீ எந்தக்காரணத்துக்காக அவளை காதலிச்சாலும் உன் காதலை நான் சரின்னு சொல்லமாட்டேன். புத்தியிருக்கற எவனும் சரின்னு சொல்லவே மாட்டான். நீ பண்றது, பேசறது எதுவுமே சரியில்லேடா.." நல்லசிவம் தன் முகத்தை சுளித்துக்கொண்டார்.
"கொஞ்சம் பொறுமையாத்தான் அவன் சொல்றதை முழுசா கேளுங்களேன்.." ராணி கெஞ்சலாக அவர் முகத்தைப் பார்த்தாள்.
"நான் குழந்தையில்லேம்மா. நீங்க நினைக்கற மாதிரி ஒரு பைத்தியக்காரனும் இல்லேம்மா. ஒரு நல்லப்பொண்ணை, ஒரு அன்பான பொண்ணை, மென்மையான மனசு உள்ள ஒரு பொண்ணை, என்னை சினேகிதமா பாத்த ஒரு பொண்ணை, எங்கிட்ட எதையுமே எதிர்பாக்கமா, வெறும் நேசத்தோட என் கையைப்பிடிச்சி குலுக்கன ஒரு பொண்ணை, காதலிக்கற சாதாரண மனுஷம்மா."
"சுகன்யாவோட உண்மையான பர்சானாலிட்டியை புரிஞ்சிக்கிட்டதுக்கப்புறம்தான் அவளை நான் காதலிக்க ஆரம்பிச்சேம்மா. ஒரே நாள்லே அவ மேல எனக்கு காதல் எப்படி வந்திச்சின்னு மட்டும் என்னை கேட்டுடாதீங்க. இதுக்கு பதில் என்கிட்ட இல்லே."
"எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும் என் அப்பாதான் உங்களுக்கு புருஷனா வரணும்ன்னு கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி நீங்க சொன்னீங்களா இல்லையா?"
"ஆமாம்டா..."
"என் மனசுலேயும் அதே மாதிரியான ஒரு உணர்வுதாம்மா பூரணமா நிரம்பியிருக்கு. ரொம்ப காலமா சுகன்யாவை எனக்குத் தெரியுங்கற ஒரு ஃபீலிங் எப்பவும் என் மனசுக்குள்ள இருந்துகிட்டேயிருக்கு. தற்காலிகமாக நாங்க ஒருத்தரைவிட்டு ஒருத்தர் பிரிஞ்சி இருக்கோம்ங்கற ஒரு உணர்ச்சி என் மனசுக்குள்ள இருக்கும்மா. இப்போதைக்கு அவ யாரை வேணா விரும்பலாம். அவளுக்கு யார்கூட வேணாலும் நிச்சயதார்த்தம் முடிஞ்சு போய் இருக்கலாம். அதைப்பத்தி எனக்கு கவலையில்லே. அவளுக்காக நான் பொறுமையா காத்திருப்பேம்மா.."
"இதோ பாருடா சம்பத்... முப்பத்தஞ்சு வருஷம் என் கூட உன் அம்மா வாழந்ததுக்கு அப்புறம் அவ மனசுல இருக்கறதை அவ சொன்னாடா... அதை நீ அப்படியே கட் பேஸ்ட் பண்ணிடாதேடா... இது உனக்கு நல்லது இல்லேடா..." நல்லசிவம் பேசியதை பொறுமையுடன் சம்பத் கேட்டுக்கொண்டான். அவருக்கு அவன் உடனடியாக எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை.
"அம்மா.. நான் சுகன்யாவோட காதல் வாழ்க்கையில தேவையில்லாம ஒரு குழப்பத்தை ஒரு தரம் உண்டு பண்ணிட்டேன். அந்த என் அறிவுகெட்ட செய்கைக்காக அவகிட்ட நான் பர்சனலா மன்னிப்பு கேட்டுட்டேன்."
"ம்ம்ம்.."
"அந்த நேரத்துல என் மனசுக்குள்ள, சுகன்யா மேல இருந்த காதலை சொல்லாமலும் இருக்க முடியலேம்மா. என் அன்பையும், காதலையும், நம்ம ஊர் ரயில்வே ஸ்டேஷன்லதாம்மா அவகிட்ட சொன்னேன்."
"நல்லாருக்குடா நீ சொல்ற கதை; உன் அம்மாவும் ரயில்வே ஸ்டேஷன்லதான் காதலிக்க ஆரம்பிச்சா; இப்ப அவ புள்ளை நீயும் அதே எடத்துலேருந்துதான் காதலிக்க ஆரம்பிச்சேங்கறே... . என் பொண்டாட்டி அதிர்ஷடம் எங்க வாழ்க்கை நல்லபடியா முடிஞ்சுப்போச்சு. உன் தலையில என்னா எழுதியிருக்குன்னு எனக்கென்னத் தெரியும்?" நல்லசிவத்தின் பொறுமை காற்றில் பறந்து கொண்டிருந்தது.
"அம்மா... என்னை ஒரு சினேகிதனா நெனைச்சு இவ்வளவு நேரம் உங்க அந்தரங்கத்தை சொன்னீங்க... அதே மாதிரி நானும் ரெண்டு நிமிஷம் உங்கக்கிட்ட பேசலாமா?" சம்பத் புன்னகையுடன் பேசினான்.
"சொல்லுடா கண்ணு..." தாய் பிள்ளையை ஆதரவாக பார்த்தாள்.
"அம்மா... தப்போ சரியோ ஒரு பொம்பளை உடம்பு ஒரு ஆம்பிளைக்கு தர்ற சுகத்தை, நான் என் கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே அனுபவிச்சிட்டேன். பொம்பளையோட உடல் அழகு என்னன்னு எனக்கு நல்லாத்தெரியும். ஒரு பொம்பளையோட மனசைப்பத்தி முழுசா தெரியலேன்னாலும் சுகன்யாவோட மனசை ஓரளவுக்கு நான் புரிஞ்சிகிட்டு இருக்கேம்மா."
"ம்ம்ம்.. நீ மொத்தமா உன் மனசுல இருக்கறதை சொல்லி முடிச்சுடுப்பா"
"சுகன்யா அழகா இருக்காம்மா. அவளுக்கு ஒடம்பு மட்டும் அழகு இல்லேம்மா. அவ மனசு அவ ஒடம்பை விட ரொம்ப அழகும்மா. அவ ஒடம்பு அழகைப்பாத்து நான் அவளை காதலிக்கல்லேம்மா. அழகான பொண்ணுங்க இந்த நாட்டுல நிறைய இருக்காங்க."
"ப்ச்ச்ச்ச்... நீ எந்தக்காரணத்துக்காக அவளை காதலிச்சாலும் உன் காதலை நான் சரின்னு சொல்லமாட்டேன். புத்தியிருக்கற எவனும் சரின்னு சொல்லவே மாட்டான். நீ பண்றது, பேசறது எதுவுமே சரியில்லேடா.." நல்லசிவம் தன் முகத்தை சுளித்துக்கொண்டார்.
"கொஞ்சம் பொறுமையாத்தான் அவன் சொல்றதை முழுசா கேளுங்களேன்.." ராணி கெஞ்சலாக அவர் முகத்தைப் பார்த்தாள்.
"நான் குழந்தையில்லேம்மா. நீங்க நினைக்கற மாதிரி ஒரு பைத்தியக்காரனும் இல்லேம்மா. ஒரு நல்லப்பொண்ணை, ஒரு அன்பான பொண்ணை, மென்மையான மனசு உள்ள ஒரு பொண்ணை, என்னை சினேகிதமா பாத்த ஒரு பொண்ணை, எங்கிட்ட எதையுமே எதிர்பாக்கமா, வெறும் நேசத்தோட என் கையைப்பிடிச்சி குலுக்கன ஒரு பொண்ணை, காதலிக்கற சாதாரண மனுஷம்மா."
"சுகன்யாவோட உண்மையான பர்சானாலிட்டியை புரிஞ்சிக்கிட்டதுக்கப்புறம்தான் அவளை நான் காதலிக்க ஆரம்பிச்சேம்மா. ஒரே நாள்லே அவ மேல எனக்கு காதல் எப்படி வந்திச்சின்னு மட்டும் என்னை கேட்டுடாதீங்க. இதுக்கு பதில் என்கிட்ட இல்லே."
"எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும் என் அப்பாதான் உங்களுக்கு புருஷனா வரணும்ன்னு கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி நீங்க சொன்னீங்களா இல்லையா?"
"ஆமாம்டா..."
"என் மனசுலேயும் அதே மாதிரியான ஒரு உணர்வுதாம்மா பூரணமா நிரம்பியிருக்கு. ரொம்ப காலமா சுகன்யாவை எனக்குத் தெரியுங்கற ஒரு ஃபீலிங் எப்பவும் என் மனசுக்குள்ள இருந்துகிட்டேயிருக்கு. தற்காலிகமாக நாங்க ஒருத்தரைவிட்டு ஒருத்தர் பிரிஞ்சி இருக்கோம்ங்கற ஒரு உணர்ச்சி என் மனசுக்குள்ள இருக்கும்மா. இப்போதைக்கு அவ யாரை வேணா விரும்பலாம். அவளுக்கு யார்கூட வேணாலும் நிச்சயதார்த்தம் முடிஞ்சு போய் இருக்கலாம். அதைப்பத்தி எனக்கு கவலையில்லே. அவளுக்காக நான் பொறுமையா காத்திருப்பேம்மா.."
"இதோ பாருடா சம்பத்... முப்பத்தஞ்சு வருஷம் என் கூட உன் அம்மா வாழந்ததுக்கு அப்புறம் அவ மனசுல இருக்கறதை அவ சொன்னாடா... அதை நீ அப்படியே கட் பேஸ்ட் பண்ணிடாதேடா... இது உனக்கு நல்லது இல்லேடா..." நல்லசிவம் பேசியதை பொறுமையுடன் சம்பத் கேட்டுக்கொண்டான். அவருக்கு அவன் உடனடியாக எந்த பதிலும் சொல்லவில்லை.
"அம்மா.. நான் சுகன்யாவோட காதல் வாழ்க்கையில தேவையில்லாம ஒரு குழப்பத்தை ஒரு தரம் உண்டு பண்ணிட்டேன். அந்த என் அறிவுகெட்ட செய்கைக்காக அவகிட்ட நான் பர்சனலா மன்னிப்பு கேட்டுட்டேன்."
"ம்ம்ம்.."
"அந்த நேரத்துல என் மனசுக்குள்ள, சுகன்யா மேல இருந்த காதலை சொல்லாமலும் இருக்க முடியலேம்மா. என் அன்பையும், காதலையும், நம்ம ஊர் ரயில்வே ஸ்டேஷன்லதாம்மா அவகிட்ட சொன்னேன்."
"நல்லாருக்குடா நீ சொல்ற கதை; உன் அம்மாவும் ரயில்வே ஸ்டேஷன்லதான் காதலிக்க ஆரம்பிச்சா; இப்ப அவ புள்ளை நீயும் அதே எடத்துலேருந்துதான் காதலிக்க ஆரம்பிச்சேங்கறே... . என் பொண்டாட்டி அதிர்ஷடம் எங்க வாழ்க்கை நல்லபடியா முடிஞ்சுப்போச்சு. உன் தலையில என்னா எழுதியிருக்குன்னு எனக்கென்னத் தெரியும்?" நல்லசிவத்தின் பொறுமை காற்றில் பறந்து கொண்டிருந்தது.
"என்னங்க நீங்களும் ஏன் அவன் கிட்ட சின்னப்புள்ளைத்தனமா கொக்கரிக்கறீங்க?"
"சும்மா இருடீ... இவன் காதல் எங்கப்போய் முடியப்போவுதோ? சுந்தரிக்கும், அவ புருஷனுக்கும் நம்ம மேல மதிப்பும், மரியாதையும் இருக்கவேதானே, நேரா நம்ம வீட்டுக்கு வந்து சுகன்யா கல்யாணத்துக்கு மொறையா மரியாதையோட தாம்பூலம் வெச்சாங்க?"
"சரி... இப்ப எதுக்காக நீங்க இப்படி குதிக்கறீங்க...?" ராணி தன் குரலை உயர்த்தினாள்.
"என்னாடீ நீ புரியாம பேசறே? இவன் சொல்ற கதையெல்லாம் சுகன்யாவோட அப்பனுக்கு தெரிஞ்சா என்னை கால் காசுக்கு மதிப்பானாடீ? என்னையும் உன்னையும் நிக்க வெச்சு செருப்பால அடிப்பான். இவன் பண்ண வேலைக்கு என்னடீ அர்த்தம்? கொஞ்சமாவது இவனுக்கு புத்தி இருக்க வேணாம்? இவனும் இவன் காதலும்.. எக்கேடோ கெட்டு குட்டிச்சுவராப் போங்க..." நல்லசிவம் வெறுப்புடன் பேசிகொண்டே அந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தார்.
"சுகன்யா என்னடா சொன்னா..?"
"அத்தான்... ஒரு ஆறு மாசம் முன்னாடி உங்க அன்பை எங்கிட்ட சொல்லியிருந்தா... உங்க காதலை நான் ஏத்துக்கிட்டு இருப்பேன்... இப்ப நேரம் கடந்து போச்சுன்னா..."
"ம்ம்ம்.. சுகன்யா ஞாயமாத்தான் பேசியிருக்காடா ..." ராணிக்கு அவன் சொன்னதைக்கேட்டதும் சந்தோஷமாக இருந்தது.
"எனக்கு அண்ணன் தம்பி இல்லே; எனக்கு ஒரு கஷ்டம்ன்னா நீங்கள்லாம்தான் எனக்கு கை கொடுக்கணும்; உங்களை நான் என்னோட உறவா மட்டும் நினைக்கலே; என்னோட நல்லா நண்பனாவும் டீரீட் பண்றேன். இந்த நிமிஷத்துலேருந்து நாம ரெண்டு பேரும் உண்மையான ஃப்ரெண்ட்ஸா இருக்கலாம்ன்னு சொன்னா..."
"புத்திசாலி பொண்ணு... சரியாத்தான் சொல்லியிருக்கா; இதுக்கு மேல வேற என்னச்சொல்லுவா? இவன் கிட்ட ஐ லவ் யூன்னா சொல்லுவா..." நல்லசிவத்தின் மனதில் சுகன்யா மேலிருந்த மதிப்பு மேலும் கூடியது.
"அம்மா... என் காதலை அவகிட்ட சொன்னதுக்கு அப்புறமா, இன்னும் ஒரு தரம் கூட பேசலைம்மா... அவளும் எங்கிட்ட பேசலை. என் காதலை என் மனசுக்குள்ளத்தான் வெச்சிக்கிட்டு இருக்கேன்... நான் எங்கேயோ இருக்கேன்... அவ எங்கேயோ இருக்கா? என் மனசுக்குள்ள இருக்கற காதலாலே யாருக்கு என்னப்பிரச்சனைம்மா?"
"சத்தியமா சொல்றேம்மா.. சுகன்யாவோட கல்யாண வாழ்க்கையில நான் எந்த பிரச்சனையையும் எப்பவுமே உண்டு பண்ணமாட்டேன்.. என் மனசுல இருக்கற காதலைப்பத்தி யார்கிட்டவும் எப்பவும் பேசமாட்டேன்... நீங்க சொல்ற மாதிரி அவளை சட்டுன்னு என்னால மறந்துட முடியாதும்மா. கொஞ்ச நாளைக்கு என்னை என் போக்குல விட்டுங்கம்மா"
"சரிப்பா... எங்க மனசுல இருக்கற ஆசையையும் நீ புரிஞ்சுக்கோ... எங்க குழந்தையும் மத்தவங்களை மாதிரி சந்தோஷமா வாழணும்ன்னு நாங்க விரும்பறது தப்பா?. உன் குழந்தையை நாங்க தூக்கி கொஞ்சனும்ன்னு நினைக்கறது தப்பா? நம்ம வம்சம் வளரணும்டா.." ராணி தன் மனதில் இருப்பதை பொறுமையாக சொன்னாள்.
"ப்ச்ச்ச்.. சாத்தான் கிட்ட நீ வேதம் ஓதறடீ... எழுந்திருடி அடுத்த வண்டியைப் பிடிச்சு ஊருக்கு போய் சேருவோம்.."
"அப்பா... தயவு செய்து நீங்க சும்மா "ப்ச்ச்ச் ப்ச்ச்ச்சுன்னாதீங்க... நீங்க உங்க வாழ்க்கையில ஒரு விஷயத்துல பிடிவாதமா இருந்தீங்கன்னு இப்பத்தான் என் அம்மா சொன்னாங்க; அவங்களும் ஒரு நேரத்துல ஒரு விஷயத்துல உங்கக்கிட்ட பிடிவாதமா இருந்து இருக்காங்க... நான் உங்க பிள்ளை... என்னை சும்மா வெறுப்பேத்தாதீங்க... அவ்வளவுதான் நான் சொல்லுவேன்." அதுவரை பொறுமையாக இருந்த சம்பத் விருட்டென எழுந்து தன் அறையை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான்.
"சும்மா இருடீ... இவன் காதல் எங்கப்போய் முடியப்போவுதோ? சுந்தரிக்கும், அவ புருஷனுக்கும் நம்ம மேல மதிப்பும், மரியாதையும் இருக்கவேதானே, நேரா நம்ம வீட்டுக்கு வந்து சுகன்யா கல்யாணத்துக்கு மொறையா மரியாதையோட தாம்பூலம் வெச்சாங்க?"
"சரி... இப்ப எதுக்காக நீங்க இப்படி குதிக்கறீங்க...?" ராணி தன் குரலை உயர்த்தினாள்.
"என்னாடீ நீ புரியாம பேசறே? இவன் சொல்ற கதையெல்லாம் சுகன்யாவோட அப்பனுக்கு தெரிஞ்சா என்னை கால் காசுக்கு மதிப்பானாடீ? என்னையும் உன்னையும் நிக்க வெச்சு செருப்பால அடிப்பான். இவன் பண்ண வேலைக்கு என்னடீ அர்த்தம்? கொஞ்சமாவது இவனுக்கு புத்தி இருக்க வேணாம்? இவனும் இவன் காதலும்.. எக்கேடோ கெட்டு குட்டிச்சுவராப் போங்க..." நல்லசிவம் வெறுப்புடன் பேசிகொண்டே அந்த இடத்தை விட்டு எழுந்தார்.
"சுகன்யா என்னடா சொன்னா..?"
"அத்தான்... ஒரு ஆறு மாசம் முன்னாடி உங்க அன்பை எங்கிட்ட சொல்லியிருந்தா... உங்க காதலை நான் ஏத்துக்கிட்டு இருப்பேன்... இப்ப நேரம் கடந்து போச்சுன்னா..."
"ம்ம்ம்.. சுகன்யா ஞாயமாத்தான் பேசியிருக்காடா ..." ராணிக்கு அவன் சொன்னதைக்கேட்டதும் சந்தோஷமாக இருந்தது.
"எனக்கு அண்ணன் தம்பி இல்லே; எனக்கு ஒரு கஷ்டம்ன்னா நீங்கள்லாம்தான் எனக்கு கை கொடுக்கணும்; உங்களை நான் என்னோட உறவா மட்டும் நினைக்கலே; என்னோட நல்லா நண்பனாவும் டீரீட் பண்றேன். இந்த நிமிஷத்துலேருந்து நாம ரெண்டு பேரும் உண்மையான ஃப்ரெண்ட்ஸா இருக்கலாம்ன்னு சொன்னா..."
"புத்திசாலி பொண்ணு... சரியாத்தான் சொல்லியிருக்கா; இதுக்கு மேல வேற என்னச்சொல்லுவா? இவன் கிட்ட ஐ லவ் யூன்னா சொல்லுவா..." நல்லசிவத்தின் மனதில் சுகன்யா மேலிருந்த மதிப்பு மேலும் கூடியது.
"அம்மா... என் காதலை அவகிட்ட சொன்னதுக்கு அப்புறமா, இன்னும் ஒரு தரம் கூட பேசலைம்மா... அவளும் எங்கிட்ட பேசலை. என் காதலை என் மனசுக்குள்ளத்தான் வெச்சிக்கிட்டு இருக்கேன்... நான் எங்கேயோ இருக்கேன்... அவ எங்கேயோ இருக்கா? என் மனசுக்குள்ள இருக்கற காதலாலே யாருக்கு என்னப்பிரச்சனைம்மா?"
"சத்தியமா சொல்றேம்மா.. சுகன்யாவோட கல்யாண வாழ்க்கையில நான் எந்த பிரச்சனையையும் எப்பவுமே உண்டு பண்ணமாட்டேன்.. என் மனசுல இருக்கற காதலைப்பத்தி யார்கிட்டவும் எப்பவும் பேசமாட்டேன்... நீங்க சொல்ற மாதிரி அவளை சட்டுன்னு என்னால மறந்துட முடியாதும்மா. கொஞ்ச நாளைக்கு என்னை என் போக்குல விட்டுங்கம்மா"
"சரிப்பா... எங்க மனசுல இருக்கற ஆசையையும் நீ புரிஞ்சுக்கோ... எங்க குழந்தையும் மத்தவங்களை மாதிரி சந்தோஷமா வாழணும்ன்னு நாங்க விரும்பறது தப்பா?. உன் குழந்தையை நாங்க தூக்கி கொஞ்சனும்ன்னு நினைக்கறது தப்பா? நம்ம வம்சம் வளரணும்டா.." ராணி தன் மனதில் இருப்பதை பொறுமையாக சொன்னாள்.
"ப்ச்ச்ச்.. சாத்தான் கிட்ட நீ வேதம் ஓதறடீ... எழுந்திருடி அடுத்த வண்டியைப் பிடிச்சு ஊருக்கு போய் சேருவோம்.."
"அப்பா... தயவு செய்து நீங்க சும்மா "ப்ச்ச்ச் ப்ச்ச்ச்சுன்னாதீங்க... நீங்க உங்க வாழ்க்கையில ஒரு விஷயத்துல பிடிவாதமா இருந்தீங்கன்னு இப்பத்தான் என் அம்மா சொன்னாங்க; அவங்களும் ஒரு நேரத்துல ஒரு விஷயத்துல உங்கக்கிட்ட பிடிவாதமா இருந்து இருக்காங்க... நான் உங்க பிள்ளை... என்னை சும்மா வெறுப்பேத்தாதீங்க... அவ்வளவுதான் நான் சொல்லுவேன்." அதுவரை பொறுமையாக இருந்த சம்பத் விருட்டென எழுந்து தன் அறையை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான்.
