இனிஷியல் இல்லாதவர்கள் 10

தேன்மொழி, கூடத்துக்கு வந்து பெரியவங்க எல்லோரையும் ஒருதரம் நமஸ்காரம் பண்ணிக்கம்மா." தேன்மொழியின் தாய் வடிவாம்பாள், அவள் தோளில் நிற்பேனா என்று அடம்பிடித்த சேலை முந்தானையை நூறாவது முறையாக வாரி தன் முதுகில் வீசிக்கொண்டாள். "காலம் மாறிப்போச்சு. நமஸ்காரம் பண்ணதெல்லாம் நம்ம காலத்துக்கதை. அதெல்லாம் ஒண்ணும் வேண்டாங்க. கொழந்தையை எதுக்கு தொந்தரவு பன்றீங்க? தேன்மொழீ... இப்படி வந்து என் பக்கத்துல உக்காருமா." தேன்மொழி கூடத்திலிருந்தவர்கள் அனைவரையும் தன் கைகூப்பி ஒரு முறை வணங்கிவிட்டு தலை குனிந்து நின்றாள். தேன்மொழியை சட்டென தன் தோளுடன் அணைத்துக்கொண்டு, தன்னருகில் அமர்த்திக்கொண்டாள் தனலட்சுமி.

'ஹாய்... ஹவ் ஆர் யூ?" செந்தாமரை அவள் கையை தன் கைகளில் எடுத்துக்கொண்டு, அவள் காதில் என்னத்தையோ கிசுகிசுக்க, தேன்மொழியின் முகம் குங்குமாக சிவந்தது. "நீங்க எப்டி இருக்கீங்க?" தேன்மொழி, செந்தாமரையை குசலம் விசாரித்தாள். படிக்கற பசங்க... ஒரே வயசு... பாத்தியாடீ... சட்டுன்னு எப்படி ஒட்டிக்கிச்சுங்க? அவர்கள் இருவரையும் பார்த்த கிழவி ஒருத்தி தன் பொக்கை வாயைக்காட்டினாள். தேன்மொழியையே வைத்தக் கண்ணை வாங்காமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் கல்யாணம். "என்ன தம்பி... எங்க தேம்மொழியை உங்களுக்குப் பிடிச்சிருக்கா?” வெள்ளையும் சள்ளையுமாக, நடுநெற்றியில் சந்தனமும், குங்குமமுமாய் கல்யாணத்தின் அருகில் உட்கார்ந்திருந்த பெரிசு ஒன்று தன் நரைத்தமீசையை முறுக்கியது. கல்யாணம் திரும்பவும் நனவுலகத்திற்கு வந்தான். "என்ன... ஒருத்தர் மூஞ்சை ஒருத்தர் பாத்துக்கிட்டு நிக்கறீங்க? சட்டுன்னு டிஃபன், காஃபியை கொண்டாங்க." மற்றொரு பெரிசு மறுபுறம் திரும்பி வீட்டுப்பெண்களை அதட்டியது. “தாத்தா... டிஃபன் காஃபில்லாம் இருக்கட்டும். டிஃபன் சாப்பிடவா நான் இங்க வந்திருக்கேன். முதல்ல எனக்கு மிஸ் தேன்மொழியோட ஒரு ரெண்டு நிமிஷம் தனியா பேசணும்.” கல்யாணம் தன் மனதில் தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டு பெரியவரின் காதைக்கடித்தான். "நல்லாருக்கே தம்பி... நீங்க பேசறது? எங்க வீட்டுக்கு வந்துட்டு கை நனைக்காம போறதாவது? நீங்க மரியாதைக்கு சொன்னாலும், எங்க வீட்டு மொறைன்னு ஒண்ணு இருக்குல்லே? உங்களை நாங்க விட்டுடுவோமா? இன்னொரு பெரிசு தன் தொப்பையை தடவிக்கொண்டது. "அப்பா... மாப்பிள்ளைப்பையன் சொல்றதும் எனக்கு சரின்னுதான் படுது. இந்தக்காலத்துல, பசங்கல்லாம் படிச்சிடுச்சீங்க. தங்க மனசுக்குள்ள ரொம்பத் தெளிவா இருக்காங்க. படிச்ச புள்ளைங்க ரெண்டு பேரும், ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் மொதல்லே அவங்களுக்குள்ள ரெண்டு வார்த்தை பேசிக்கட்டும்." தேன்மொழியின் தகப்பன் கணபதி பெரிசுகளின் பஞ்சாயத்தில் நடுவில் பாய்ந்தார். "அம்மா வடிவு... மாப்பிள்ளை பையன் நம்ம தேமொழிகிட்ட என்னமோ பேசணுங்கறாரு. கொழந்தைகூட நம்ம கற்பகத்தையும் அனுப்பு."

சினிமாவில் நாட்டாமை வேஷத்தில் வரும் விஜயகுமாரைப் போல் தன் மார்பு முழுவது சந்தனம் பூசிக்கொண்டிருந்தவர் தன் நரைத்த மீசையை திருகிக்கொண்டு, தன் மருமகளை பார்த்து தன் அடித்தொண்டையில் கனைத்தார். நான் தனியா பேசணுங்கறேன்.. இந்த கிழம் என்னடான்னா, தேன்மொழிகூட ஒரு கற்பகத்தையும் சேத்து அனுப்பறேங்கறாரு? மனதுக்குள் எரிந்து போனான் கல்யாணம். “மேரேஜுக்கு அப்புறம் வாழ்க்கைப் பூரா கட்டிக்கிட்டவ சொல்றதைத்தானே ஆம்பிளைங்க நாம கேக்கறோம்? இன்னைக்கு ஒரு நாளைக்கு, மாப்பிள்ளை பேசறதை நம்ம பொண்ணும்தான் கேக்கட்டுமே? என்ன சொல்றீங்க நீங்க? தேன்மொழியின் அப்பா கணபதியும் தன் பாதி நரைத்த மீசையை முறுக்கிக்கொண்டு, கல்யாணத்தின் தந்தையை நோக்கி சிரித்தார். “தம்பி... டிஃபனெல்லாம் ஆறிப்போகுது. பெரியவங்க காத்துக்கிட்டு இருக்காங்க. சொல்ல நினைக்கறதை சட்டுன்னு சொல்லிட்டு, கீழே இறங்கி வந்துடுங்க." கல்யாணத்தை நோக்கி மிதமாக சிரித்தாள் கற்பகம். கல்யாணம் மாடிப்படிக்கட்டில் ஏற ஆரம்பித்தான். "தேனூ... நல்ல சான்ஸ்டீ... இவனை உனக்கு பிடிக்கலேன்னு கூடத்துல நாலு பேரு முன்னாடி எதுக்கு சொல்றது? படிச்சப்பொண்ணு நீ... உன் மனசுல இருக்கறதை பக்குவமா இவன் கிட்டவே சொல்லிடுடீ. நான் சொல்றது புரியாதாடீ உனக்கு? தேன்மொழியின் காதில் கிசுகிசுத்த கற்பகம் அவள் இடுப்பை அர்த்தத்துடன் மெல்ல ஒரு முறைக் கிள்ளினாள். "சரிங்க அண்ணீ.." நான் எதுக்கு இவனை பிடிக்கலேன்னு இவன் கிட்டவே சொல்லணும்? அது எனக்கு நாகரீகமா படலையே? அதைவிட என்னை இவனுக்கு பிடிக்கலேன்னு இவனைவிட்டே சொல்ல சொல்லிட்டா, என் பிரச்சனை மொத்தமா முடிஞ்சுடுமே? தீடிரென இந்த எண்ணம் அவள் மனதில் உதித்தது. தேன்மொழி தன் தலையை திருப்தியுடன் ஆட்டிக்கொண்டாள். மாடியை நோக்கி மெல்ல நடந்தாள். தேன்மொழியின் வீட்டுக்குப் பின்னாலிருந்த மாமரம் நெடுக வளர்ந்து, அதன் கனமான கிளைகள் மொட்டைமாடிக்குள்ளும் எட்டிப்பார்த்துக்கொண்டிருந்தன. கைக்கெட்டும் தூரத்தில் ஒட்டு மாங்காய்கள் சரம் சரமாக காய்த்துத் தொங்கிக்கொண்டிருந்தன. அணில்களும், கிளிகளும் காய்களை கடித்து கடித்து துப்பிக்கொண்டிருந்தன. வீட்டு மொட்டைமாடியில் அவர்கள் இருவரும் தனியாக விடப்பட்டிருந்தார்கள். வீட்டின் பின்னாலிருந்த தென்னந்தோப்பிலிருந்து வந்த இதமான குளிர்ந்த காற்று அவர்களை தழுவிக்கொண்டு சென்றது. கல்யாணம் தன் முகத்தில் படிந்திருந்த சிறிய வெட்கத்துடன் தன்னை நோக்கி வருபவளையே நோக்கிக்கொண்டிருந்தான். புடவைக்கு வெளியில் தெரிந்த வென்னிற பாதங்களையே வெறித்துக்கொண்டிருந்தான். “சொல்லுங்க, எங்கிட்ட என்னப் பேசணும் உங்களுக்கு?" தேன்மொழியே மெல்ல பேச்சை ஆரம்பித்தாள். அவனை நோக்கி புன்னகைத்தாள். தேன்மொழியின் புன்னகையில் மெலிதான கேலி இருப்பது போல் கல்யாணத்துக்கு தோன்றியது. தேன்மொழி புன்னகைக்கும் போதெல்லாம், அவளுடைய கீழுதட்டின் விளிம்பிலிருந்த சிறிய கருப்பு மச்சம், உதட்டின் மடிப்பில் மறைந்தும், வெளிப்பட்டும், கண்ணாமூச்சி ஆடிய அழகில் கல்யாணம் தன் மனதை பறிகொடுத்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் மனசு காற்றில் பறக்கும் இலவம் பஞ்சாக மாறிக்கொண்டிருந்தது. தேன்மொழி தன் இடுப்பை, கட்டியிருந்த புடவை முந்தானையால் வெகு நளினமாக இறுக்கி சுற்றியிருந்தாள். இறுக்க சுற்றப்பட்டிருந்த முந்தானையையும் மீறி அவளுடைய மெல்லிய மாநிற இடுப்பு அங்காங்கு பிதுங்கிக்கொண்டு கல்யாணசுந்தரத்தின் கண்களை கட்டி இழுத்துக்கொண்டிருந்தது. தனிமை தந்த அசட்டுத்துணிச்சலில், கல்யாணத்தின் மனதுக்குள் சிறிதளவு திருட்டுத்தனம் எழ ஆரம்பித்தது. தனக்குள் தைரியத்தை வரவழைத்துக்கொண்டவனாய், தேன்மொழியின் முகத்தில் நிலைத்திருந்த தன் பார்வையை, அவள் கழுத்துக்கு கீழ் நாசுக்காக ஓடவிட்டான் அவன். கல்யாணம் அவளிடம் தேடிக்கொண்டிருந்த 'மேட்டர்' மட்டும் அவன் கண்களுக்கு சுலபத்தில் தென்படுவதாக இல்லை. அவன் தேடும் மேட்டர் அவளிடம் நிறையவே இருப்பது போலவும் அதே நேரத்தில் சுத்தமாக இல்லாதது போலவும் அவனுக்கு தோன்றியது. தேன்மொழியின் தோளில் கிடந்த புடவை முந்தானை அவனை ஏமாற்றிக்கொண்டிருந்தது. ஒண்ணுமே சரியா புலப்படமாட்டேங்குதே? மனதுக்குள் அழுது புலம்பிக்கொண்டான். கல்யாணத்தின் பார்வை போன இடங்களை உணர்ந்துகொண்ட தேன்மொழி, வெகு இயல்பாக தன் இடுப்பில் செருகப்பட்டிருந்த முந்தானையை உருவி தன் முழு உடம்பையும் மூடிக் கொண்டாள். இந்த பொண்ணுங்களே கில்லாடியா இருக்காளுங்கப்பா? ஆம்பிளை பார்வையிலேயே அவன் மனசுல ஓடறதை படிச்சுடறாளுங்க. என்னை மூஞ்சியில அடிக்கறமாதிரி, சட்டுன்னு தன் உடம்பை மொத்தமா போத்திக்கிட்டாளே? இந்த 'மொலையார்' விஷயம் மட்டும் கன்ஃபார்ம் ஆகமாட்டேங்குதே?" இவ சைசு மட்டும் தெரிஞ்சிட்டா இப்பவே 'ஓ.கே' சொல்லிடலாம்னு நினைச்சேன். கல்யாணம் மனசுக்குள் அல்லாடிக்கொண்டிருந்தான். "டேய் காண்டு... உனக்கு ரொம்பவே அதுப்புடா? இவ சைசு தெரியலன்னா இவளை வேணாம்ன்னு சொல்லிடுவியாடா நாயே? இவளை வேணாம்ன்னு சொல்லப்போற நீ? இவளை எதுக்குடா தனியா கூப்பிட்டே? ஏன்டா இப்படி வெக்கமில்லாம, நாக்கைத் தொங்கப்போட்டுக்கிட்டு அலையறே? கல்யாணத்தின் 'டபுள்' அவனை பார்த்து நக்கலாக இளித்தது. "சொல்லுங்க கல்யாணம்." தேன்மொழி தன் தொண்டையை செருமினாள். தேன்மொழி வெகு இயல்பாக கல்யாணத்தின் முகத்தைப்பார்த்து இனிமையாக புன்னகைத்தாள். தன் சிவந்த நாக்கை சுழற்றி தன் உதடுகளை ஈரமாக்கிக் கொண்டாள். தன் இருகைகளையும் தன் மார்பின் குறுக்கில் அவள் கட்டிக்கொள்ள, அவளுடைய வடிவான முலைகள் தங்கள் இருப்பை அவனுக்கு சட்டென காட்டி மறைந்தன. கல்யாணம் அந்த நொடியில், அவன் கண்களில் பளிச்சிட்ட, அவள் முன்னழகில் தன் உடல் சிலிர்த்தான். கல்யாணம்... சைஸ் டஸ் நாட் மேட்டர்ன்னு நீ படிச்சதில்லையாடா? இவளுக்கு சின்னதா இருந்தலும், கவர்ச்சியா இருக்கு. அசிங்கமா இல்லாம அட்ராக்டிவா, கச்சிதமா இருக்குது. சின்னது, பெரிசு இதெல்லாம் மனசுல இருக்கற மாயைடா. இதுக்கு மேல உன் மனசுக்குள்ள என்னடா யோசனை? இவளோட உண்மையான சைசு, பர்ஸ்ட் நைட்ல, உனக்கு தன்னால தெரியத்தான் போவுது? உன் தங்கச்சி சொன்னமாதிரி, தேன்மொழி சூப்பரா இருக்கா. தேன்மொழிங்கற பேருக்கு ஏத்த மாதிரி தேன் மாதிரி பேசறா. மொகத்துல பரு இல்லாம, பளபளன்னு இருக்கா. நடை அழகா இருக்கு. ஜீன்ஸ் போட்டாள்ன்னா டக்கரா இருப்பா. கல்யாணத்துக்கு இதுவரை மிக மிக முக்கியமாக தோன்றிக்கொண்டிருந்த அந்த 'மொலையார்' விஷயம், தேன்மொழி அவனைப்பார்த்து இனிமையாக ஒரு புன்னகை புரிந்து, 'சொல்லுங்க கல்யாணம்' என்றதும், முற்றிலும் அர்த்தமேயில்லாமல் போய்விட்டது. கல்யாணம்... பெரிசுங்க உனக்கு குடுத்திருக்கற அஞ்சு நிமிஷத்துல நாலு நிமிஷம் இவளோட அழகை ரசிக்கறதுலேயே ஏற்கனவே முடிஞ்சிப்போச்சு. பேச நினைக்கறதை சட்டுன்னு இவகிட்ட பேசித்தொலைடா நாயே?" அவன் டபுள் அவனிடம் மீண்டும் துள்ளிகுதித்தது. "உங்களை நான் தேனூன்னு கூப்பிடலாமா?" வாயிலிருந்து முற்றிலுமாக தன் குரலை எழுப்பமுடியாமல, உதடுகளிலேயே முனகினான் கல்யாணம். "இதை கேக்கறதுக்குத்தான் என்னை தனியா கூப்பிட்டீங்களா?" களுக்கென சிரித்தாள் அவள். அவள் குரல் தெளிவாக வந்தது. பற்கள் வெண்மையாக மின்னின. "நேர்ல பாக்கும் போது நீங்க ரொம்பவே அழகாயிருக்கீங்க. ரியலி யூ ஆர் பியூட்டிஃபுல். உங்க செல் நம்பரை கொஞ்சம் குடுங்களேன்." வாயெல்லாம் பல்லாக வழிய ஆரம்பித்தான் கல்யாணம். "நீங்கதான் நேராவே எங்கிட்ட பேசிக்கிட்டு இருக்கீங்களே? இப்ப செல்நம்பர் உங்களுக்கு எதுக்கு?" தேன்மொழி அவன் முகத்தை சீரியஸாகப் பார்த்தாள். "பாத்தீங்களா? கிண்டல் பண்றீங்களே? ஒரு அஞ்சு நிமிஷம்தான் உங்க வீட்டு பெரிசுங்க டயம் குடுத்திருக்காங்க. வீட்டுக்கு போனதுக்கப்புறம் கொஞ்சநேரம் உங்கக்கிட்ட மனசுவிட்டு பேசலாம்ன்னு நினைச்சேன். சென்னைக்கு எப்ப வரப்போறீங்க நீங்க? டிக்கெட்டலாம் புக் பண்ணிட்டீங்களா?" கல்யாணம் ஒரு பரவசநிலையில் மிதந்து கொண்டிருந்தான். "ஏன்?" "இல்லே வண்டியிலப் போகும் போது ரெண்டு பேரும் ஓண்ணாப் ஜாலியா பேசிக்கிட்டே போகலாமேன்னு கேட்டேன்." "கல்யாணம்... நீங்க பேச நினைக்கறதை இங்கேயே இப்பவே பேசுங்களேன்?" "என்னை உங்களுக்கு பிடிச்சிருக்கா தேனூ...?" தேன்மொழியின் பெயரை திரும்ப திரும்ப சொல்லுவதில் கல்யாணம் தன் மனதுக்குள் அதீதமான ஆனந்தத்தை அடைந்து கொண்டிருந்தான். ஓரடி இடைவெளியில், பக்கம் பக்கமாக அவர்கள் இருவரும் நின்றிருந்தார்கள். தேன்மொழியின் உடலிருந்து புறப்பட்ட ரோஜா செண்டின் வாசம் அவனுக்கு கிளர்ச்சியூட்டிக்கொண்டிருந்தது. கல்யாணம் படும் அவஸ்தையைக்கண்டு களுக்கென சிரித்த தேன்மொழி அவனை ஒருவித மிடுக்குடன் பார்த்தாள். அவள் விழிகளிலிருந்த மிடுக்கில், சிறிது அதிகார தோரணையும் ஒளிந்திருப்பதாக அவனுக்கு தோன்றியது. அவளுடைய இந்த கிண்டலான சிரிப்பையும், பார்வையையும், தாங்கமுடியாமல், சற்றே அவன் திணறினான். "தேன்... தலையை லேசா திருப்பி பாத்து பேசும்போது, நீங்க ரொம்ப அழகாயிருக்கீங்க." தன் தலையை குனிந்துகொண்டு மீண்டும் வழிய ஆரம்பித்தான் கல்யாணம். அய்யோ பாவம் இவன்? பத்து நிமிஷத்துக்குள்ள இவன் உறவையே மொத்தமா கட் பண்ணி விடற முடிவுல நான் இருக்கேன். இது தெரியாம இவன் என் செல் நம்பரை கேக்கறான்? எந்த வண்டியிலே சென்னைக்கு திரும்பறே.. நானும் உன்கூடவே வர்றேங்கறான். இவன் என்னை எந்த பேருல கூப்பிட்டா எனக்கென்ன? இங்கே இருக்கற இந்த கொஞ்சநேரம் இவன் சந்தோஷமா இருந்துட்டு போகட்டுமே? இப்ப எதுக்கு நான் இவன் மனசை தேவையில்லாம புண்படுத்தணும்? தேன்மொழி அவன் முகத்தை இப்போது எந்தவித தயக்கமும் இல்லாமல் நேராகப் பார்த்தாள். அந்தப்பார்வையில் சிறிதளவு இரக்கமும் இருந்தது. "தேன்மொழீ... என்னை உனக்கு பிடிச்சிருக்கா?" முகத்தில் சிரிப்புடன், உடல் சிலிர்க்க, கல்யாணம் புன்னகையுடன் அவளிடம் ஒருமையில், உரிமையுடன் பேச ஆரம்பித்தான். "மிஸ்டர் கல்யாணசுந்தரம், நம்ம பேரண்ட்ஸ் அவங்களுக்குள்ள முடிவு பண்ணியிருக்கற இந்த மேரேஜ்ல ஒரு சின்னப் பிரச்சனையிருக்கு.” “பிரச்சனையா? என்ன சொல்றீங்க? பிரச்சனை யாருக்கு?” எதுக்கு என்னை தீடீர்ன்னு இவ மிஸ்டர்ங்கறா? தன் பெயருக்கு முன்னல் தீடீரென மிஸ்டர் வந்து சேர்ந்ததும், வேறு வழியில்லாமல், அவளை அவனும் மீண்டும் பண்மையில் விளித்தான். “எங்க வீட்டுல யாருக்கும் பிரச்சனையில்லே. இன்ஃபேக்ட் பிரச்சனை எனக்குத்தான்.” தேன்மொழி தான் பேசுவதை நிறுத்திவிட்டு அவன் முகத்தை நேராக நிமிர்த்து பார்த்தாள். கல்யாணத்தின் முகத்திலிருந்த சிரிப்பு சட்டென மறைந்துகொண்டிருந்தது. என்ன சொல்றா இவ? ரெண்டு வீட்டுலேயும் ஓரளவுக்கு பேசி முடிச்சதுக்கு அப்புறம்தானே, பொண்ணு பாக்க வந்திருக்கோம். இப்ப இவளுக்கு பிரச்சனைங்கறாளே? தேன்மொழியின் பிரச்சினை என்னவாக இருக்குமென்று கல்யாணத்துக்கு சட்டென புரியவில்லை. அப்பப்ப என்னப்பாத்து எதுக்காக நமுட்டு சிரிப்பு வேற சிரிக்கறா? இவ என்னை பைத்தியக்காரன்னு நினைக்கிறாளா? அவனையும் அறியாமல் அவன் உள்ளத்தில் அவள் மீது சிறிதளவு ஆத்திரம் முளைவிட ஆரம்பித்தது. தேன்மொழி அவன் மனதில் ஓடும் எண்ணங்களை புரிந்துகொள்ளாமல் அவனுக்கு எதிர்திசையில் தன் பார்வையை ஓட்ட ஆரம்பித்தாள். "என்னை இவளுக்குப் பிடிக்கலையோ?" இந்த எண்ணம் கல்யாணத்தின் மனதில் திடீரென மின்னலாக எழுந்தது. இந்தக்கல்யாணத்தில் தனக்கு பிரச்சனையிருக்கிறது என்று சொல்லிவிட்டு, தேன்மொழி தன் முகத்திலிருந்து அவள் பார்வையை நகர்த்தியதும், கல்யாணத்தின் மனதுக்குள் ஒரு சிறிய நெறிஞ்சிமுள் ஒன்று குத்தியது. அவன் தன் பனியனுக்குள் வியர்க்க ஆரம்பித்தான். வலது மார்பு வலிப்பது போலிருந்தது அவனுக்கு. "என்னங்க? இந்தக்கல்யாணத்துல உங்களுக்கு என்னப்பிரச்சனை? என்னை உங்களுக்கு பிடிக்கலையா?" மெல்லிய குரலில் லேசான அச்சத்துடன் தேன்மொழியின் முகத்தைப் பார்த்தான் கல்யாணம். வேகமாக துடிக்கும் தன் இடது மார்பை தடவிவிட்டுக் கொண்டான். "சே...சே...அப்படீல்லாம் இல்லே." தேன்மொழி, அவன் முகத்தை மீண்டும் ஒருமுறை நோக்கியவள், சட்டென குனிந்துகொண்டாள். "பின்னே; அப்புறம் நான் கேட்டதுக்கு தெளிவா ஏன் ஒரு பதிலைச் சொல்லமாட்டேங்கறீங்க?" கல்யாணம் மனதில் பதட்டத்துடன் அவளைச் சற்றே நெருங்கினான். "கல்யாணம்... உங்க கிட்ட நான் ஒரு சின்ன ரிக்வெஸ்ட் பண்ணலாமா?" தேன்மொழி தன் தலையை நிமிர்த்தாமல் பேசினாள். "என்ன தேன்மொழி, எங்கிட்ட எதுக்கு ரிக்வெஸ்ட் அது இதுன்னு பேசறீங்க? உங்க மனசுல இருக்கறது எதுவாயிருந்தாலும் தயங்காம சொல்லுங்க." கல்யாணத்தை விட்டுப்போன உற்சாகம் மீண்டும் அவனைத்தொற்றிக்கொண்டது. தேன்மொழி பேசும்போது அழகாக அசையும் அவளுடைய மெல்லிய சிவந்த உதடுகளையே அவன் உற்று உற்றுப்பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். தேன்மொழி தன் நாக்கை சுழற்றி உதடுகளை ஈரப்படுத்திக்கொண்டாள். இவனுக்கு நெஞ்சில் ஜீலீரென்றது. "கல்யாணம், உங்களுக்கு என்னைப் பிடிச்சுடுச்சுன்னு நினைக்கிறேன்?" "யெஸ்... உங்களை எனக்கு டூ ஹன்ரட் பர்செண்ட் பிடிச்சிடுச்சு." உங்களை எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்குன்னு, இங்கேயே எல்லார் முன்னாடியும் சொல்லிடப்போறேன். கல்யாணம் சட்டென தேன்மொழியை நெருங்கி அவளுடைய இடது கையை பிடித்தான். அவள் தன் கரத்தை அவன் பிடியிலிருந்து மெதுவாக விடுவித்துக்கொண்டாள். "என்ன தேனு? உங்களை நான் தொடக்கூடாதா?" கல்யாணம் ஏக்கத்துடன் கொஞ்சினான். அசட்டுத்தனமான ஒரு சிரிப்பு அவன் முகத்தில் குடியேறியிருந்தது. தேன்மொழி எதுவும் பேசாமல் மவுனமாக இருந்தாள். இவனுக்கு என்னை ரொம்ப பிடிச்சுப்போயிருக்கு. மனசுக்குள்ள ரொம்பவே கனவுகளோட இருக்கான். இவன் மனசுல இருக்கற கனவுகள், ஆசைகள், இவனோட கண்ணுலே தெளிவாத்தெரியுது. மனசால இவன் வெள்ளை, வெகுளி. நான் சொல்ல நினைக்கறதை இவன் என்ன மாதிரி எடுத்துப்பான்? நிச்சயமா நான் சொல்றதை கேட்டு இவன் அப்செட் ஆயிடுவான்னுதான் தோணுது? இவன் அப்செட் ஆவான்னு பரிதாபப்பட்டா என் நிலைமை என்ன ஆகறது? என் மனசுக்கு அப்பீலாகாத ஒருத்தனை நான் எப்படி திருமணம் பண்ணிக்க முடியும்? பெத்தவங்க சொல்றாங்களேன்னு, அவங்க பேச்சைக்கேட்டுக்கிட்டு, என் மனசுக்கு பிடிக்காதவனுக்கு என் கழுத்தை நீட்டிட்டா, வாழ்க்கை பூரா, இந்த அவசரமான முடிவு, என் நெஞ்சுக்குள்ள என்னை உறுத்திக்கிட்டே இருக்காதா? என் மனசு இவனை முழுமையாக விரும்பலையே? எனக்கு இவனைப் பிடிக்கலேன்னு சொல்றதைத்தவிர வேற வழி எதுவும் எனக்குத் தெரியலியே? சொல்றதை இவன் மனசு புண்படாம சொல்லணும். இப்ப அதுதான் முக்கியம். கல்யாணத்தை சற்றே நெருங்கி வந்தாள் தேன்மொழி. அவன் முகத்தை சில வினாடிகள் உற்று நோக்கியவள், மெல்ல பேசினாள். "என்னை உங்களுக்கு பிடிக்கலேன்னு, என் பேரண்ட்ஸ்கிட்ட உங்களால சொல்ல முடியுமா?" "வாட்..? தேன்மொழி நீ என்னப்பேசறே ? பேசறது என்னன்னு புரிஞ்சுக்கிட்டுத்தான் பேசறியா? கல்யாணம் முற்றிலுமாக அதிர்ந்தான். அவனுடைய அதிர்ச்சி, அவன் முகத்தில் தெளிவாக தெரிந்தது. அவன் நின்ற இடத்திலேயே அசௌகரியமாக இட வலமாக நெளிந்தான். அவசர அவசரமாக தன் பேண்ட் பாக்கெட்டிலிருந்து கர்சீஃபை எடுத்து, தன் முகத்தை அழுந்தத் துடைத்துக் கொண்டான். தன் மூக்குகண்ணாடியை முகத்தில் மாட்டிக்கொண்டான். ஒரு நொடி முட்டை முட்டையாகத் தெரிந்த அவன் விழிகளைக்கண்டு தேன்மொழி தன் கண்களை மூடிக்கொண்டாள். "நீங்க என்னைத் தப்பா நினைக்கக்கூடாது. எனக்கு இப்ப கல்யாணம் பண்ணிகறதுலே இஷ்டமில்லே. நான் இன்னும் மேல படிக்கலாம்ன்னு நெனைச்சுக்கிட்டு இருக்கேன்." "நம்ம கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் நீ படிக்கறதுலே எனக்கு எந்த ஆட்சேபனையும் இல்லே தேனூ." கல்யாணம் வெள்ளந்தியாகப் பேசினான்.

"அயாம் சாரி.. மிஸ்டர் கல்யாணம்... என்னமோ தெரியலே? எனக்கு உங்களை கல்யாணம் பண்ணிக்கணுங்கற எண்ணம் சுத்தமா வரலே." தேன்மொழி கலக்கமாக பேசினாள். "தேன்மொழி... நவ் யூ ஆர் இன்ஸல்டிங் மீ?" மனதிலிருந்த உற்சாகம் மொத்தமாக வடிந்துபோய், முகம் தொங்கியவனாக, குரலில் சிறிது எரிச்சலுடன் சட்டெனப் பேசிவிட்டான் கல்யாணம். "சாரி... மிஸ்டர் கல்யாணம், உங்களை எந்தவிதத்துலேயும் இன்ஸல்ட் பண்ணணும்ங்கறது என் நோக்கம் இல்லே. அப்படி நான் நெனைக்கவும் இல்லே. ப்ளீஸ் தயவு செய்து என்னை நீங்க புரிஞ்சுக்க முயற்சி பண்ணுங்க." "என்ன முயற்சி பண்றது?" கடைசியாக தன் பொறுமையை இழந்து சிறிது எரிந்து விழுந்தான் கல்யாணம். "எனக்கு இப்ப மேரேஜ் வேணாங்கறதை, உங்களை நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கற மூடுல இல்லேங்கறதை, நான் ஏற்கனவே என் அம்மாகிட்டே தெளிவா சொல்லிட்டேன். நீங்க எங்க வீட்டுக்கு வர்றதுக்கு கொஞ்சநேரத்துக்கு முன்னாடி, என் அண்ணிக்கிட்டவும் இதைச்சொன்னேன்." "ம்ம்ம்... அப்புறம்?" "என்னை அடிக்காத குறையா... எங்கம்மா என் மேல எரிஞ்சு விழுந்தாங்க. பொத்திகிட்டு மரியாதையா கூடத்துல வந்து உங்க எதிர்லே நில்லுடீன்னு என்னைத் திட்டினாங்க. நீங்க ஒரு பெண்ணாயிருந்தா என் அவஸ்தை உங்களுக்குப்புரியும்." "உங்கண்ணி என்ன சொன்னாங்க?" "உன் மனசுக்கு இந்த பிள்ளை ஏத்தவன்னு தோணலன்னா, 'நோ'ன்னு ஒரு ஸ்டேஜ்ல சொல்லித்தானேடீ ஆகணும். அதை இன்னைக்கே இப்பவே ஓப்பனா சொல்லிடுன்னு சொன்னாங்க. இதைவிட நாசுக்கா உங்ககிட்ட என் மனசுல இருக்கறதை எப்படி சொல்றதுன்னு எனக்குத் தெரியலீங்க. அயாம் சாரி.. மிஸ்டர் கல்யாணம். என்னை நீங்க மன்னிக்கணும்" தேன்மொழி தன் குனிந்திருந்த தலையை நிமிர்த்தவில்லை. "என்னை உங்களுக்கு பிடிக்கலேன்னா, எங்க குடும்பத்தை எதுக்காக உங்க வீட்டுக்கு வரச்சொன்னீங்க?" "மிஸ்டர் கல்யாணம், ஒரு விஷயத்தை நீங்க தெளிவா புரிஞ்சுக்கணும். உங்களை என்னை வந்து பாருங்கன்னு நான் கூப்பிடலே. என் பேரண்ட்ஸ் வரச்சொன்னாங்க. அவங்க சொல்லி நீங்க வந்திருக்கீங்க. என் மேல உங்களுக்கு கோவம் வர்றதுலேயும் ஒரு துளி ஞாயம் இருக்குன்னு நான் ஒத்துக்கறேன். இதுக்காக நான் உங்கக்கிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுக்கறேன்." "இட்ஸ் ஆல்ரைட்.. எங்களை வரச்சொன்னது, உங்கவீட்டுல உங்களை கலந்துக்காம எடுக்கபட்ட முடிவுன்னு நீங்க சொல்லவர்றீங்க. இது எனக்குப்புரியுது. இதுக்காக நீங்க என்கிட்ட மன்னிப்பு கேக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லே." "கல்யாணம், கிவ் மீ ஒன் மோர் மினிட். ரொம்பவே ஆர்த்தடாக்ஸ் குடும்பம் எங்களோடது. என்கிட்ட நீங்க தனியா பேசணும்ன்னு சொன்னதும், உங்க விருப்பத்துக்கு என் அப்பா எப்படி சட்டுன்னு ஒத்துகிட்டாரு... இதுவே எனக்கு ரொம்ப ஆச்சரியமா இருக்கு." “நீங்க சொல்றது எனக்குப் புரியுது தேன்மொழி. ஆனா பெரியவங்க நம்ம கல்யாண விஷயத்துல அவங்களுக்குள்ள ஒரு பாசிட்டிவான முடிவுக்கு ஏற்கனவே வந்துட்டாங்கன்னு எனக்குத் தோணுது.” கல்யாணத்தின் முகத்தில் சட்டென ஒரு பெருமிதம் தோன்றியது. “யெஸ்... எனக்கும் அப்படித்தான் தோணுது. ஒரு ஃபார்மாலிட்டிக்காகத்தான் என்னைப் பெத்தவங்க எனக்கு உங்க போட்டோவை அனுப்பியிருக்காங்க. அதனாலத்தான் உங்கக்கிட்ட நான் ரிக்வெஸ்ட் பண்றேன்.” “சொல்லுங்க...” “நம்ம ஜாதியிலே, நம்ப வீடுகள்லே, இன்னும்கூட திருமணங்கற விஷயத்துலே, ஒரு பெண்ணோட மனவிருப்பங்களுக்கு, எந்த அளவுக்கு அவளைப் பெத்தவங்க மதிப்பு கொடுக்கறாங்கங்கற விஷயம் உங்களுக்கும் நல்லாவேத் தெரிஞ்சிருக்கும். என் வீட்டுலேயும் என் விருப்பம் என்னன்னு கேக்கலை. என் விருப்பத்தைச் சொன்னாலும் அதை யாரும் நிச்சயமா மதிக்கப் போறது இல்லே." "என் பேரண்ட்ஸ் என்னை சென்னை மாதிரி ஊருலே, இந்த அளவுக்கு படிக்கவெச்சு, வேலை செய்ய அனுமதிச்சதே பெரிய விஷயம்ன்னு நான் நினைக்கறேன். அஞ்சு வருஷமா தனியா ஹாஸ்டல்லே இருந்து படிச்சு, ஒரு வருஷாம சுதந்திரமா வேலை செய்யற எனக்கு, இந்த உலகத்தை என்னோட பார்வையில பார்த்ததாலே, என் மனசுக்குள்ளவும், என் திருமண வாழ்க்கையை பற்றிய சில கனவுகள், சில ஆசைகள், சில எதிர்பார்ப்புகள் என்னையும் அறியாமலேயே வந்திடுச்சி. இது ஒண்ணும் தப்பு இல்லையே" "உங்கத்தரப்புல நீங்க சொல்றது ரொம்ப ரொம்ப சரி. இப்ப எங்கிட்ட நீங்க என்ன எதிர்பார்க்கறீங்க? அதைச்சொல்லுங்க." கல்யாணம் தன் பொறுமையை இழக்க ஆரம்பித்தான். "உங்களை என் வீட்டுக்கு கூப்பிடறதுக்கு முன்னாடி, தேன்மொழி, இந்த கல்யாணத்துல உனக்கு பூரண சம்மதமா? பையனை உனக்கு எல்லாவிதத்துலேயும் பிடிச்சிருக்கா? உன்னோட விருப்பம் என்னன்னு, யாருமே என்னை கேக்கலே. உங்க பேரண்ட்ஸ்ஸும் இதைப்பத்தி கவலைப்படலே. ஏன் நீங்கக்கூட என்னைப்பத்தி, என் மனசுல என்ன இருக்கும்ன்னு, கவலைப்பட்டிருக்க மாட்டீங்கன்னுதான் நான் நினைக்கிறேன்." "யெஸ்... யூ ஹேவ் எ பாய்ண்ட். உங்களை நானும் ஒரு விதத்துலே தேவையில்லாத ஒரு சங்கடத்துல ஆழ்த்திட்டேன்னு நினைக்கிறேன். அயாம் சாரி." கல்யாணம் இக்கட்டாக நெளிந்தான். "ஐ திங்க் யூ அண்டர்ஸ்டுட் மை பொஸிஷன். " "யெஸ்... பெர்ஹாப்ஸ் டு சம் எக்ஸ்டண்ட்..." கல்யாணம் தன் நெற்றியைத் தடவிக்கொண்டான். "நீங்க ஒரு ஆண். நான் ஒரு பெண். உங்களை எனக்குப் பிடிக்கலேன்னு நான் சொல்றதைவிட, உங்களுக்கு என்னை பிடிக்கலேன்னு நீங்க சொன்னா, எங்க வீட்டுலேயோ, இல்லே உங்கவீட்டுலேயோ அதிக பிரச்சனையா இது பார்க்கப்படாதுன்னு நான் நெனைக்கிறேன்." "என்னை நீங்க ஒரு தர்மசங்கடத்துல மாட்டிவிடறீங்க..." "நம்ம இனத்துல இன்னைக்கும் ஒரு ஆண்... ஆண்தான். வீட்டுல எல்லாவிஷயத்துலேயும் ஆணுக்குத்தான் முதல் உரிமை. தன் மனசுல இருக்கறதை வெளிப்படையா அவனால மட்டும்தான் சொல்ல முடியும். ஒரு ஆணோட விருப்பம்தான் எல்லா இடத்துலேயும் செல்லுபடியாகுது. இதை நம்ம வீட்டு பெண்களும் சரி சரின்னு ஒத்துக்கறாங்க. ஒரு ஆண் சொல்றதுக்கு கண்ணை மூடிக்கிட்டு தங்களோடத் தலையை ஆட்டறாங்க.” "ம்ம்ம்ம்..." “கல்யாணம், நீங்க என்னை உங்களுக்கு பிடிக்கலேன்னு சொல்லிடறீங்களா?" “தேன்மொழி, என் மனசுல இருக்கறதை, உங்கக்கிட்ட சொல்றதுக்கு எனக்கொரு சந்தர்ப்பம் கொடுப்பீங்களா?" கல்யாணத்தின் குரல் இப்போது தெளிவாக வந்தது. "சொல்லுங்க கல்யாணம்..." அவனை ஆதரவாகப் பார்த்த தேன்மொழி, அவன் வலது கையை சட்டென பிடித்துக் கொண்டாள். தேன்மொழி, கல்யாணத்திற்கு வெகு அருகில், அவன் தோளோடு, தன் தோள் உரசிவிடும் தூரத்தில் நின்று கொண்டிருந்தாள். ஒரு வயது வந்த அழகான பெண் தன் கையை ஆதுரமாகப் பிடித்ததும், தன் மேல் மழைச்சாரல் அடித்ததைப் போல் உணர்ந்தான் கல்யாணம். தன் கரத்தை பிடித்துக்கொண்டு நிற்கும் அவளை, சட்டெனக் கட்டிப்பிடித்து முத்தமிட்டுவிடலாமென்று அவன் மனதுக்குள் எழுந்த வெறியை அவன் மிகுந்த சிரமத்துடன் கட்டுப்படுத்திக்கொண்டாண். "ஒரு தரம் இல்லே, இரண்டு தரம் இல்லே; நூறு தரத்துக்கு குறையாம, உங்களை எனக்கு ரொம்ப ரொம்பப் பிடிச்சிருக்குன்னு, என் வீட்டுல, என் பெத்தவங்ககிட்ட சொல்லிட்டுத்தான், ஃபார்மலா உங்களைப் பொண்ணு பாக்கறதுக்கு இங்கே வந்திருக்கேன்." "ஓ.. மை காட்.." "நோ... நோ... தேன்மொழி உங்களுக்கு ஏன் இந்த சுயபரிதாபம்? ஓ மை காட்ன்னு ஏன் சொல்றீங்க? என்னை மாதிரி ஒரு சராசரி இளைஞன் எவனும் உங்களை பிடிக்கலேன்னு சொல்லவே மாட்டான்.." "ஐ சீ..." "எஸ்.. நீங்க என் ஜாதி... பாக்கறதுக்கு அழகா இருக்கீங்க... படிசிருக்கீங்க.. எனக்கு ஈக்வலா சம்பாதிக்கறீங்க... உண்மையைச்சொன்னா என்னைவிட நீங்க பர்சானலிட்டியா இருக்கீங்க... என் குடும்பத்துல இருக்கற அத்தனை பேருக்கும் உங்களை ரொம்பப்பிடிச்சிருக்கு. எல்லாவிதத்துலேயும், என் மனைவியா, எங்க வீட்டு மருமகளா வரக்கூடிய எல்லாத்தகுதியும் உங்கக்கிட்ட இருக்கு. உங்களை வேணாம்ன்னு சொல்ல எனக்கு என்ன பைத்தியமா பிடிச்சிருக்கு?" "ம்ம்ம்ம்.." "இன்ஃபேக்ட் என் தங்கை செந்தாமரை என்னச்சொன்னாத் தெரியுமா?" "சொல்லுங்க கல்யாணம்.." "கல்யாணம்... எந்தக்காரணத்தைக்கொண்டும் தேன்மொழியை நீ நழுவவிட்டுடாதேன்னு சொன்னா..." "ம்ம்ம்.." "திரும்ப திரும்ப ம்ம்ம்... ம்ம்ம்ம்..ன்னு சொன்னா என்ன அர்த்தம்? இப்ப தீடீர்ன்னு உங்கப்பேச்சைக் கேட்டுக்கிட்டு, உங்களை நான் வேணாம்ன்னு சொல்லணும்ன்னா, ஒரு சரியான காரணத்தை, அதுவும் என் பெற்றவர்கள் நம்பற மாதிரியான ஒரு காரணத்தை, நான் எங்க வீட்டுலே சொல்லணுமில்லையா?” கல்யாணம் தன் கரத்தை, தேன்மொழியின் பிடியிலிருந்து விடுவித்துக்கொண்டான். தேன்மொழியின் முகத்தில் சிறிதளவு கலக்கம் வந்திருந்தது. “நான் ஏற்கனவே ஒருத்தனை லவ் பண்றதா சொல்லிடுங்களேன். இது ஒரு சரியான காரணமாயிருக்காதா?” அவள் குழந்தையைப்போல், யோசிக்காமல், தயக்கமேதும் இல்லாமல் பட்டென தனக்கு பதில் சொன்னதும், அவள் யாரையும் நிஜத்தில் காதலித்துக்கொண்டிருக்கவில்லை, தன்னை அவள் தவிர்க்க நினைப்பதற்கு வேறு ஏதோ ஒரு காரணம் இருக்கவேண்டும் என்பது கல்யாணத்துக்கு தெளிவாக புரிந்துவிட்டது. “தேன்மொழி... ரொம்ப ஈஸியா கொஞ்சம் கூட உண்மையே இல்லாத ஒரு காரணத்தை நீங்க சொல்லிட்டீங்கன்னு நான் நினைக்கிறேன்" கல்யாணம் அவளை நோக்கி வெகு இனிமையாக புன்னகைத்தான். "என்ன சொல்றீங்க நீங்க...? நான் யாரையும் காதலிக்கக்கூடாதா?" அவள் முகம் சுருங்கியது. "வொய் நாட்... உங்களை மாதிரி ஒரு அழகான பொண்ணுக்கு இதுவரைக்கும் காதலன் இல்லேங்கறது என்னோட அதிர்ஷ்டம்ன்னு நான் சொல்றேன். தேன்மொழியின் வலதுகையை தன் கரத்தில் எடுத்துக்கொண்டான் கல்யாணம். நீளமாக சிரித்தான். "ப்ளீஸ்... கல்யாணம் இப்ப எதுக்கு இந்த சிரிப்பு?" தேன்மொழி அவன் கையை உதறாமல் நின்றாள். இவனை ஒதுக்குவதற்காக பொய்யான ஒரு காரணத்தை நான் சொல்லுகிறேன்; அதை இவன் எப்படி பொய்யென கண்டுபிடித்தான் என அவள் தன் மனதுக்குள் வியந்துகொண்டிருந்தாள். தேன்மொழி, ஒரு உண்மையைச் சொல்லட்டுமா? உங்க போட்டோவை பாத்ததுமே, உங்களை நான் லவ் பண்ண ஆரம்பிச்சிட்டேன். உங்களை நேர்ல பாத்ததும், அந்த முடிவு எனக்குள்ள இன்னும் உறுதியாயிடுச்சு." "கல்யாணம்... நீங்க என்ன சொல்றீங்க?" தேன்மொழி விக்கித்துப்போய் நின்றாள். "யெஸ்... ஐ லவ் யூ தேன்மொழி... ஐ லவ் யூ வெரி மச்..." "என் போட்டோவை பாத்துட்டு என் மேல உங்களுக்கு லவ் வந்திடிச்சா? என்னால இதை சுத்தமா நம்பமுடியலே?" தேன்மொழி பதைத்தாள். அவள் இமைகள் பட்டாம்பூச்சியாக அடித்துக்கொண்டிருந்தன. "என் மனசுல இருக்கற உணர்வுகளை அப்படியே சொல்றதுக்கு எனக்குத் தெரியலீங்க. நான் ரொம்ப ரொம்ப சிம்பிளான மனுஷன். என் மனசுல இருக்கறதை அப்படியே சொல்ல முயற்சி பண்றேன். உங்களை நான் காதலிக்க ஆரம்பிச்சிட்டேன். இப்ப என் மனசு பூரா நீங்கதான் இருக்கீங்க. உங்களை வேணாம்ன்னு என் வாயால நான் எப்படிங்க சொல்லுவேன்?” கல்யாணம் தழுதழுத்தான். “கல்யாணம்... என் மனசையும் நீங்க புரிஞ்சிக்கோங்க... உங்களை நான் காதலிக்கலேயே?" "இட்ஸ் ஆல்ரைட்... என்னைப்பாத்ததும், உங்க மனசுல காதல் வரணும்ன்னு அவசியம் இல்லே. அந்த அளவுக்கு நான் பெரிய ஆணழகனும் இல்லே. ஆனா உங்க மனசுல என்னதான் இருக்குன்னு நான் தெரிஞ்சுக்க விரும்பறேன்? நீங்க சொல்ல விரும்பலேன்னா உங்களை நான் வற்புறுத்தமாட்டேன்." "க்கூம்ம்ம்ம்." தேன்மொழி அர்த்தமில்லாமல் எதையோ முனகினாள். விருட்டென தன் உடலைத் திருப்பியவாறு, அவனுக்கு தன் முதுகைக் காட்டிக்கொண்டு நின்றாள். "தேன்மொழி... உங்களுக்கு என்னை ஏன் பிடிக்கலே?" கல்யாணம் அவள் தோளைத்தொட்டு மெல்ல அவளைத் தன்புறம் திருப்பினான். "ப்ளீஸ்... என்னை இதுக்கு மேல எதுவும் கேக்காதீங்க." தேன்மொழி கல்யாணத்தின் முகத்தை நிமிர்ந்து பார்ப்பதை தவிர்த்தாள். தன் மார்பின் மீது வந்து விழிந்திருந்த தன் தலைப்பின்னலை முதுகில் தள்ளி விட்டுக்கொண்டாள். “சரிங்க. நீங்க இப்ப எதுவும் சொல்லவேண்டாம். என் கேள்வியை கொஞ்சம் மாத்திக்கேக்கறேன். இதுக்காவது பதில் சொல்லுங்க. நிஜமாவே நீங்க யாரையாவது லவ் பண்றீங்களா?” இந்தக்கேள்வியைக் கேட்டுவிட்டு, தேன்மொழி யாரையும் காதலித்துக்கொண்டு இருக்கக்கூடாது என கல்யாணம் தனக்குத் தெரிந்த அனைத்து தெய்வங்களின் பெயர்களையும், ஒன்றன்பின் ஒன்றாக, தன் மனதுக்குள் உச்சரிக்க ஆரம்பித்தான். அவள் சொல்லப்போகும் பதிலை எதிர்பார்த்து கல்யாணத்தின் இதயம் வெகு வேகமாக துடிக்க ஆரம்பித்தது. தேன்மொழி ஒரு வினாடி தன் உடல் சிலிர்க்க நின்றாள். அந்த நிமிடம் வரை தேன்மொழி யாரையும் காதலித்ததும் இல்லை. அவளையும் யாரும் காதலிக்கிறேன் என்று அவளிடம் சொன்னதுமில்லை. நான் யாரையும் காதலிக்கவில்லை என்ற உண்மையை அவள் சொன்னால், கல்யாணத்தை அவளுக்குப் பிடிக்கவில்லை என்று அர்த்தமாகிவிடும். கல்யாணத்தை ஏன் பிடிக்கவில்லை என்ற அடுத்தக்கேள்வி கட்டாயமாக எழும். தன் முகத்தை கொஞ்சமும் சுளிக்காமல், மனதுக்குள் எழும் கோபத்தை துளியும் வெளிக்காட்டாமல், மிகவும் பொறுமையாக, தன்னிடம் இதமாக பேசும் கல்யாணத்தை, எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, தன்னைக் காதலிக்கிறேன் என்று முதன் முதலாக தன்னிடம் சொல்லும் ஒரு ஆணிடம், 'உன் கண்களை பார்க்க எனக்கு பயமாக இருக்கிறதென்று' அவன் முகத்திலே அடிப்பது போல் பட்டென சொல்லிவிடவும், தேன்மொழிக்கு விருப்பமில்லை. தன்னிடம் மனம்விட்டு உண்மையைப் பேசும் ஒருவனிடம், தான் ஒருவனை காதலிக்கறேன் என்று பொய் சொல்லவும் அவளுக்கு இஷ்டமில்லை. கல்யாணத்தின் கேள்விக்கு உடனடியாக என்ன பதில் சொல்லுவதென்று தெரியாமல் தேன்மொழி விழித்துக்கொண்டிருந்தாள்.

> “தேன்மொழி... என்னம்மா பேசி முடிச்சிட்டீங்களா?” கற்பகத்தின் குரல் முன்னால் வந்தது. குரல்கொடுத்துவிட்டு, கற்பகம் மொட்டைமாடியின் வாசலில் வந்து நின்றாள். “மிஸ்டர் கல்யாணம்... நான் சொல்றதை நீங்களாவது கேளுங்க. தயவு செய்து உங்களுக்கு, என்னைப்பிடிக்கலேன்னு சொல்லிடுங்க. ப்ளீஸ்...” தேன்மொழி கல்யாணத்திற்கு மட்டும் கேட்க்குமளவிற்கு முனகிக்கொண்டே கற்பகத்தை நோக்கி மெதுவாக நடக்க ஆரம்பித்தாள். தேன்மொழியின் அழகான கருநிற கண்களில் தேங்கியிருந்த கெஞ்சலைக்கண்ட கல்யாணம் தன் மனதுக்குள் ஒரு நொடி உருகினான். அடுத்த நொடி மருகினான். அதற்கடுத்த நொடியில் இளகினான். நீளமாக தன் மூச்சை இழுத்தான். தேன்மொழியின் உடலிலிருந்து வந்த ரோஜா வாசம் அவன் நெஞ்சை நிறைத்திருந்தது. தன் மனதுக்குள் ஒரு முடிவுக்கு வந்து விட்டவனைப்போல், தேன்மொழியின் பின்னால் நிதானமாக நடக்க ஆரம்பித்தான். “ஓ மை காட்...” தேன்மொழி அணிந்திருந்த ரவிக்கைக்கும், கட்டியிருந்த புடவைக்கும் நடுவில் தெரிந்த வெற்று முதுகின் தாமிர நிறமும், வனப்பான ஒரே ஒரு மடிப்பும், அதன் பளபளப்பும், கல்யாணத்தின் கண்களை ஓங்கி அறைந்தன. தேவதை மாதிரி அசைஞ்சு அசைஞ்சு நடக்கிறாளே? தேன்மொழியின் பின்னழகில் தன்னை, தன் மனதை, அந்த தருணத்தில் முழுவதுமாக பறிகொடுத்து நின்றான் கல்யாணம். இவ்வளவு அழகான பெண்ணை, நான் மனசாரக் காதலிக்கற பெண்ணை, எனக்குப் பிடிக்கலேன்னு எப்படி நான் பொய் சொல்லுவேன்? கல்யாணம் தன் மனதுக்குள் ஒரு கணம் நிலைகுலைந்து போனான்.

இனிஷியல் இல்லாதவர்கள் 9

"என்னங்க பியர் சாப்பிடறீங்களா?" சுமித்ரா எழுந்தாள். தண்ணியடித்துவிட்டு பெண்களைப் புணர்வதை எப்போதுமே சங்கரன் விரும்புவதில்லை. மனதும் உடம்பும் இயல்பாக இருக்கும்போதுதான் பெண் தரும் சுகத்தை முழுமையாக ஒருவனால் அனுபவிக்க முடியுமென்பது அவருடைய சித்தாந்தம். நண்பர்கள் வற்புறுத்தும்போது மட்டும், அளவாக ஒரு கிளாஸ் பியரை உறிஞ்சுவதுதான் அவர் வழக்கம். தன் வயதொத்த பெண்களுடன் அரட்டையடித்தபடி, ஜில்லென்ற பீரை உறிஞ்சும் போது, அது நாவில் தரும் மெல்லிய கசப்பும், அவருக்கு இனிப்பாக இருக்கும். ஒரு தட்டில் வெண்டைக்காய் சிப்ஸையும், பியரையும் கொண்டுவந்தாள் சுமித்ரா. கிளாசை அவரிடம் நீட்டியவள், தானும் ஒரு கிளாசை எடுத்துக்கொண்டு அவரருகில் அமர்ந்து கொண்டாள்.

சுமித்ராவின் புடவை முந்தானை அவர் மடியில் கிடந்தது. அவளை இழுத்து உதட்டில் நீளமாக ஒரு முறை முத்தமிட்டார் சங்கரன். நாலு மணி நேரத்துக்கு முன் மதுமதி தன்னை உதடு கவ்வி வெறியுடன் உறிஞ்சியது கண்ணுக்குள் வந்தது. மதுமதியின் நினைவு வந்ததும், சங்கரனுக்கு இன்ஸ்டண்டாக அதே நொடியில் மீண்டும் நட்டுக்கொண்டது. சுமித்ராவின் கையை எடுத்து தன் சுன்னியின் மேல் வைத்து தேய்த்தார். கிடந்து குதிக்கறானே? சுமித்ராவின் விழிகளில் ஆச்சரியம் துள்ளியது. இன்னைக்கு இவனை உள்ளே விட்டுக்கிட்டு, நிதானமா, அவசரப்படாம, இவனோட சூட்டை அனுபவிக்கணும். மனதில் உற்சாகம் கிளம்பியது அவளுக்கு. சங்கரனின் கன்னம் அவள் வாயில் கடிபட்டுக்கொண்டிருந்தன. "ங்கோத்தா... என்னாடீ இது? உனக்கு இருக்கறது முலையா இல்லே மலையாடீ..?" சுமித்ராவின் மார்புகளை அவள் ரவிக்கையுடன் சேர்த்துக்கடித்தார் சங்கரன். சங்கரனுக்கு மூடு வந்துவிட்டால் வண்டை வண்டையாக பேசுவார். சங்கரனுக்கு மூடு கிளம்பிவிட்டிருந்தது. "என்னங்க நீங்க... தெருவுல சாக்கடையோரம் மப்புல விழுந்து கெடக்கற குடிகாரப்பசங்களை மாதிரி பேசறீங்க..?" ஆரம்பத்தில் தன்னுடன் படுக்கையில் இருக்கும் போது அவர் பேசிய கொச்சையானப் பேச்சு சுமித்ராவுக்கு பிடிக்காமல் சற்று எரிந்து விழுந்தாள். "சுமி.. பெட்ல உன்னை மாதிரி சூப்பர் பிகரோட மொலைங்களை புடிச்சி கசக்கும்போது, கடிக்கும்போது தொல்காப்பியமாடீ பேசமுடியும்..? உரத்தக்குரலில் சிரிப்பார் சங்கரன். "அதுக்காவ..." அவள் சீறுவாள். "நீயும் இப்படீ பேசிப்பாருடீ... அதுல இருக்கற கிக்கேத் தனி.." சங்கரன் ஹோவென உரத்த குரலில் சிரிப்பார். சுமித்ராவின் கனமான முலைகளை இதமாக கசக்கிப்பிழிவார் சங்கரன். நாளடைவில் அவர் அப்படி பேசுவதும், அந்த நேரத்தில் அவருடைய கைகள் தன் மார்பில், மார்புக்காம்புகளில் அழுத்தமாக விளையாடுவதும், அவளுக்கு எல்லையில்லாத சுகத்தைக்கொடுக்க, அந்த சுகத்தை அனுபவிப்பதற்காகவே அவருக்கு ஏற்ற மாதிரி பேசுவதில் அவளும் தேர்ந்துவிட்டாள். "கிட்டவாடீ... இப்படி வந்து மடியிலே உக்காரேன்.." சுமித்ராவை தன் மடியில் வாரிப்போட்டுக்கொண்டார் சங்கரன். தான் புணரும் பெண்ணை தன் மடியில் அமர்த்திக்கொண்டு, அவள் பின்கழுத்தில் முத்தமிட்டுக்கொண்டே அவள் மார்புகளை கசக்குவது அவருக்கு மிகவும் பிடிக்கும். மடியில் உட்கார்ந்த சுமித்ராவின் முடியை கொத்தாக அவள் முன் புறத்தில் தள்ளிவிட்டு, அவள் பின்கழுத்தை தன் நுனி நாக்கால் நக்க ஆரம்பித்தார். அவருடைய இருகைகளையும் முன்னால் இழுத்து தன் இரு முலைகளின் மேல் அழுத்திக்கொண்டாள் சுமித்ரா. "ம்ம்ம்.. வெறி புடிச்ச நாய் மாதிரி கடிக்கறீங்களே?" "நீயும் தான் இன்னைக்கு வெறியா இருக்கே?" அவர் நாக்கு, சுமித்திராவின் கழுத்து, பின்முதுகு என எச்சில் கோலம் போட்டது. "சமையலை முடிச்சேன். கசகசன்னு இருந்திச்சி. எல்லாத்தையும் உருவி கடாசிட்டு சித்த நேரம் அக்காடான்னு ஷவருக்கு கீழே நின்னேன். தலைமுடி வேர்வையா இருக்குதேன்னு ஒரு கை ஷாம்புவைப் ஊத்தி அலசினேன்.." சுமித்ரா தன் புட்டங்களை இதமாக அவர் மடியில் அசைத்துக்கொண்டிருந்தாள். "ம்ம்ம்ம்ம்..." சங்கரன் நீளமாக தன் மூச்சையிழுத்துக் கொண்டே அவள் கன்னத்தில் தன் கன்னத்தை இழைத்தார். அவருடைய சூடான சுன்னி விறைத்து அவள் சூத்து சதையை குத்தி புண்ணாக்கிக் கொண்டிருந்தது. "கிளம்பிட்டானா.. குட்டி சங்கரன்... சட்டென அவருடைய மடியிலிருந்து எழுந்த சுமித்ரா அவரை எழுப்பி நிற்கவைத்து, அவர் கழுத்தைக்கட்டிக்கொண்டு குழந்தையைப் போல் தொங்கினாள். அவர் உதட்டில் முத்தமிட்டாள். ரவிக்கைக்குள் பிதுங்கிய அவளுடைய கனத்த மார்புகள், அவருடைய மார்பில் நசுங்க ஆரம்பித்தன. "சுமி பெட்ரூமுக்கு போவலாமாடீ?" சங்கரன் அவள் புட்டங்களை வெறியுடன் கசக்கிக்கொண்டிருந்தார். "பசிக்கலையா?" "பசிக்குது... ஆனா நீதான் பொறுமையே இல்லாமத் துடிக்கிறியேடீ? சின்னதா ஒரு ஆட்டம் ஆடிடலாமேன்னு பாத்தேன்." சுமித்ராவின் புட்டங்கள் அவருடைய அகலமான கையில் அடிவாங்கின. "வலிக்குதுங்க... எனக்கு இன்னைக்கு பெரிசா குத்தாட்டம் போடணும்.." சுமித்ரா அவர் மார்பை வெறியுடன் கடித்தாள். "சரிடீ... நாயே... எனக்கும் வலிக்கும்லே... சும்மா சும்மா கடிக்காதேடீ... சாப்பிட என்ன பண்ணியிருக்கே?" "எல்லாம் உங்களுக்கு பிடிச்ச வத்தக்குழம்புதான்" "தேங்யூடி செல்லம்..." சுமித்ராவின் தோளில் சங்கரன் வெறியுடன் தன் பற்களைப் புதைத்தார். சுமித்ரா தன் உடலிலிருந்த கடைசி துணியையும் உதறிவிட்டு, பிறந்தமேனியில், தன் செழிப்பான மார்புகள் அசைய கட்டிலை நோக்கி நடந்தாள். சங்கரனுக்கு தன் மனைவி பாக்கியத்தின் ஒல்லியான மூங்கில் மேனி கண்களில் வந்தது. விருட்டென கண்களை மூடிக்கொண்டார் சங்கரன். சுமித்ராவின் ஆடையில்லாத உடம்பை பார்க்கும் ஒவ்வொரு முறையும் அவருக்கு தன் மனைவியின் ஞாபகம் வருவதை தவிர்த்துக் கொள்ளமுடிந்ததில்லை. “ஏன் கண்ணை மூடிக்கிட்டீங்க?” செல்லமாக சிணுங்கினாள் சுமித்ரா. “பாக்கியத்தோட ஞாபகம் வந்திடிச்சிடீ.” முனகினார் சங்கரன். மல்லாந்து படுத்திருந்த சங்கரனுக்கருகில் கட்டிலில் அமர்ந்த சுமித்ராவின் கூந்தல் மின்விசிறியின் காற்றில் அலைந்து கொண்டிருந்தது. "எனக்கும் அப்படித்தான்... உங்கக்கூட இருக்கும்போது ஒரு நிமிஷம் என் வீட்டுக்காரர் முகம் ஞாபகத்துல வந்துடும்." கலகலவெனவெனச் சிரித்தாள் அவள். சிரித்தபோது நாசித்துவாரங்கள் விரிந்து, அறை விளக்கின் வெளிச்சத்தில் இடது மூக்கில் வைரம் பளிச்சென மின்னியது. சுமித்ரா தன் ஆடைகளை மொத்தமாக களைந்தபோது, அவள் மனதுக்குள்ளும் அவளுடைய கணவனின் நினைப்பு ஒரு வினாடி வந்துதான் போனது. அவளாலும் இந்த நினைப்பை எப்போதும் தவிர்க்க முடிந்ததில்லை. சங்கரனின் வலது கரம் அவள் மடியில் விழுந்ததும், கணவனின் நினைப்பு வந்த வேகத்தில் காணமல் போனது. சங்கரனின் கரத்தை தன் கன்னத்தில் இழைத்தவள், நீளமான அவர் விரல்களை மெல்ல முத்தமிட்டாள். “உனக்கு கொஞ்சம் கொஞ்சமா எல்லாமே பெருத்துக்கிட்டே போவுதுடீ” “வயசு ஆகுதுல்லே?” சுமித்ராவின் வலது கை அவரது இடுப்பில் இறுக்கப்பட்டிருந்த லுங்கியை தளர்த்தி உருவியது. “கொஞ்சம் பொறுடீ சுமி...” அவளை இழுத்து தன் மார்பில் போட்டுக்கொண்டார். புட்டத்தை ஓங்கி ஓங்கித்தட்டினார். சுமித்ராவின் இடுப்பு அகண்டு கொண்டிருந்தது. குழந்தையே பிறக்காததால், அவள் வயிற்றில் சுருக்கமேதுமில்லை. முலைகளில் தளர்வு என்பதே இல்லை. அடி வயிறு மட்டும் இலேசாக முன் தள்ள ஆரம்பித்திருந்தது. தொடைகள் பருத்து ஒன்றை ஒன்று இலேசாக உராய்ந்து கொள்ளத் தொடங்கியிருந்தன. சங்கரனின் மார்பிலிருந்து சரிந்து விழுந்த சுமித்ராவின் நீளமான சிவந்த விரல்கள் சங்கரனின் சுன்னியை இதமாக வருடிகொண்டிருக்க, சங்கரன் அவள் கரத்தின் மென்மையையும், இதமான சூட்டையும் ஒரே நேரத்தில் உணர்ந்து, தன் உடல் சிலிர்க்க மல்லாந்துகிடந்தார். ஒருகளித்து படுத்தவர், அவள் இடது மார்பை நக்கஆரம்பித்தார். “ஏன் இன்னைக்கு எழுந்துக்கவே மாட்டேங்கறான்?” அவள் ரெண்டு நிமிடங்களுக்கும் மேலாக அவருடைய சுன்னியை வருடிக் கொண்டிருந்தாள். "போதும்னா கேட்டியா.. சோத்தை வாரி வாரி தட்டுலே போட்டே... உன் கையால பண்ண வத்தக்குழம்பு அமிர்தமா இருக்கேன்னு ஒரு புடி புடிச்சிட்டேன். என் அடிவயிறு கனத்துப்போய் கிடக்கு. அவசரப்படாதடீ. ராத்திரி பூரா உன் கூடத்தானே இருக்கப்போறேன்." சங்கரன் தன் சமையலை மனமார பாராட்டியதும் சுமித்ராவின் முகம் மலர்ந்தது. பெண்ணுக்கே உரிய பெருமிதத்துடன் அவர் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு முகமெங்கும் முத்தமிட்டாள்.

"சுமீ... என்னாச்சும்மா உனக்கு?" "இப்பல்லாம் இந்தத் தனிமை என்னை ரொம்பவே கொல்லுதுங்க.." சுமித்ரா மல்லாந்து கிடந்தவரின் மார்பில் தன் முகத்தைப் புதைத்துக்கொண்டாள். "ம்ம்ம்..." சங்கரன் அவள் முதுகை ஆசையுடன் வருடிக் கொண்டிருந்தார். "எப்பவும் உங்கக்கூடவே இருக்கணும் போல இருக்குங்க. அடிமனசுல நீங்கதான் என் புருஷன்னு கூட நெனைக்க ஆரம்பிச்சிட்டேன்." சுமித்ரா சட்டெனப்புரண்டு அவர் மார்பில் படுத்து அவர் கழுத்தில் தன் கைகளைப் பின்னிக்கொண்டாள். "சுமீ... என்னை என்னப்பண்ணச்சொல்றேடீ? கொஞ்ச நாள்ன்னாலும், தொடர்ந்து எங்கூட படுத்தவளுங்க மூணு பேருக்கும் நான் என் புள்ளையைக் குடுத்துருக்கேன். ரெண்டு பேரு கலைச்சுக்கிட்டாளுங்க. ஒருத்தி மட்டும் பிடிவாதமா ஒரு ஆண் குழந்தையை பெத்துக்கிட்டா... ராஜாமாதிரிதான் இருந்தான் அந்தக்குழந்தை." சங்கரனின் குரல் கிசுகிசுப்பாக வந்தது. "இப்ப என்ன வயசிருக்கும் அந்தக்குழந்தைக்கு?" சுமித்ராவின் உதடுகள் சங்கரனின் கன்னத்தில் கோலம் போட்டுக்கொண்டிருந்தன. "இருவத்தஞ்சு... இருபத்தாறு இருக்கும்டீ..." அவர் அவள் புட்டங்களை பதமாக தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார். "எங்கே இருக்கான்னு தெரியுமா?" சுமித்ரா நீளமாக தன் குரலை இழுத்தாள். "ஏன் கேக்கறே? கொஞ்சம் முனைப்பா தேடினா கண்டுபிடிச்சிடலாம்." "தேடிப்பாருங்களேன்?" "ஏன்டீச் செல்லம்?" சங்கரனின் வார்த்தைகளில் அன்பு மிதமிஞ்சியிருந்தது. "உங்களுக்குத்தான் தெரியும். என் வீட்டுக்காரரால எனக்கு ஒரு குழந்தையை கொடுக்கமுடியாதுன்னு ஒருத்திக்கு ரெண்டு டாக்டருங்க தீத்து சொல்லிட்டாளுங்க…" "ப்ச்ச்ச்..." "பாக்கியத்துக்கு நீங்க ரெண்டை குடுத்தீங்க. பாக்கறதுக்கு இப்ப அதுங்க கண்ணுக்கு நெறைவா வளந்து நிக்குதுங்க. ஊருக்கெல்லாம் புள்ளையை கொடுத்தீங்க. அதனாலதான் எனக்கு ஒரு புள்ளை வேணும்ன்னு, என் புருஷன் சம்மதத்தோட உங்ககூட படுத்தேன்." "சுமி. வருத்தப்படாதடீ. மனசை மட்டும் சலிச்சிக்காதே. தலையெழுத்துன்னு ஒண்ணு இருக்கு. எனக்கும் அம்பதாகி போச்சுடீ. ஆனாலும் ஒடம்பால இன்னும் விறைப்பாத்தான் இருக்கேன். மனசுக்குள்ள இன்னும் பொம்பளை ஆசை குறையலே. என் மனசாரத்தான் உன்னை சந்தோஷப்படுத்தறேன். நானும் சந்தோஷமா இருக்கேன்." "இதெல்லாம் நீங்க சொல்லணுமா?" "எனக்கும் உன்மேல ஒரு கண்மூடித்தனமான பாசம் வந்திடிச்சி. உரிமையோட உன்னை திட்டறேன். கோபப்படறேன். உன் மேல எனக்கு ஏற்பட்டிருக்கற பாசம், நீ கொடுக்கற உடம்பு சுகத்தாலான்னு மட்டும் நீ நினைச்சிடாதே?' "சங்கரா... என் செல்லமே..." சுமித்ரா அவரை பேசவிடாமல் அவர் உதடுகளை கவ்விக்கொண்டாள். தனக்கு அலுத்துப்போகும் அவரை முத்தமிட்டாள். அலுக்காமல் மீண்டும் மீண்டும் முத்தமிட்டாள். "என் விதையிலேயும் வீரியம் கொறைஞ்சுப்போச்சோ என்னவோ தெரியல? மூணு வருஷமா நானும் முக்கி முக்கித்தான் பாக்கிறேன். என்னால உனக்கு ஒரு பிள்ளையைக் குடுக்க முடியலே." "பரவாயில்லேங்க. அதுக்காக நான் இன்னொருத்தன் கிட்டவா படுக்கமுடியும்?" சுமித்ரா முனகினாள். "ஏண்டீ அப்படி ஒரு ஆசை உனக்கு இருக்கா?" "கர்மம்.. ஒருத்தனை விட்டுட்டு உங்கக்கூட படுத்தது போதாதா?" "ஆசையிருந்தா சொல்லுடி நாயே... ஏற்பாடு பண்ணிடலாம்." "ஏன் நீங்க உங்க தொழிலை மாத்திக்கிட்டீங்களா?" "சும்மா கேட்டேண்டீ... என் செல்லம்டீ நீ... உன்னை இன்னொருத்தன் கிட்ட விடறதுக்கு எனக்கென்ன பைத்தியமா பிடிச்சிருக்கு?" சுமித்ராவின் மார்புகள் கசங்கின. "இந்த வயசுல உங்களுக்கு இவ்வளவு வெறியா... அதான் பாக்கியம் உங்களைப்பாத்தா ஓடறா..?" "எனக்குப் பொறந்த அந்த இன்னோரு புள்ளையைப் பத்தி என்னமோ கேட்டே?" "நான் பெத்தா என்னா? வேறோருத்தி பெத்தா என்ன? விதை உங்களுதுதானே? நீங்கப் பெத்த அந்த புள்ளைக்கு எங்க இனிஷியலை போட்டுக்கலாம்ன்னு தீடிர்ன்னு ஒரு நப்பாசை என் மனசுக்குள்ள எழுந்திச்சி." "அந்த புள்ளை பொறந்தப்ப, அவ புருஷன் ஜெயில்லே இருந்தான்டீ. கலைச்சுடுன்னேன். தன் வயித்துக்கருவையே கலைச்சுக்கமாட்டேன்னு சொன்னவ அவ. முழுசா இருவத்தஞ்சு வருஷம் தான் வளர்த்தப் புள்ளையை உனக்கு அவ தாரை வாத்துக்குடுப்பாளாடீ?" "கஷ்டம்தாங்க.. இத்தனை வயசு புள்ளைன்னு எனக்கு தெரியாதுல்லே... புருஷனை விட்டு கொடுக்கலாம்... ஆனா மனசு வந்து தான் பெத்தபுள்ளையை எவளும் விட்டுக் குடுக்கமாட்டா.." "அப்றம்..?" "என் மேல நீங்க இத்தனை ஆசை வெச்சிருக்கீங்களே அதுவே எனக்குப்போதும்ங்க.." சுமித்ரா தன் வலதுகாலை அவர் இடுப்பில் போட்டுக்கொண்டாள். "இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு இப்படி நம்ம உறவு தொடரும்ன்னு எனக்குத் தெரியலே? சங்கரன் முனகினார். முனகியவர் அவளைத் தன்மார்புடன் மேலும் இறுக்கிக்கொண்டார். "பாக்கியம் பெரிய மனசு பன்ணி உங்களை இத்தனை நாளா எனக்கு விட்டுக்கொடுத்திருக்காளே அதுவே பெருசுங்க... நான் ஒண்ணும் பேராசைக்காரியில்லே." சுமித்ரா சங்கரனை இறுக்கிக்கொண்டாள். "சங்கரன்கிட்ட ஒரு பிள்ளையை பெத்துக்கறேன்னு நீ சொன்னதும்... சட்டுன்னு சரின்னு சொன்னானே, உன் புருஷன்; அவனுக்கும் நிஜமாவே பெரிய மனசுடீ..." நம்ம உறவு முடிஞ்சிபோயிடுமோங்கற சந்தேகம் தீடீர்ன்னு ஏன் உங்களுக்கு வருதுங்க?" சுமித்ரா ஏக்கமாக அவரைப்பார்த்தாள். "முழுசா ஒரு வருஷம் ஆவுதுடீ. என் புள்ளை என் கூட பேசறதையே நிறுத்திட்டான். பொண்ணும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா எங்கிட்டேருந்து விலகிப்போறா." சங்கரனின் முகம் சட்டென விழுந்தது. "இதுக்கும்... நம்ம உறவுக்கும் என்ன சம்பந்தங்க?" "என்னடீ புரியாத மாதிரி பேசறே? நான் ஒரு பொம்பளை பொறுக்கியாம். என் புள்ளை எனக்கு தலை முழுவிட்டானாம். ஒரு பொம்பளை பொறுக்கியை தன் அப்பன்னு சொல்லிக்கவே என் மவளுக்கு அவமானமா இருக்காம்." சங்கரன் எழுந்து அம்மணமாகவே ஹாலுக்குள் நடந்து பியர் பாட்டிலையும், கிளாசையும் எடுத்துக்கொண்டு வந்தார். "இப்ப எதுக்கு இந்த சனியன் உங்களுக்கு? சாப்பிட்டு படுக்கற நேரத்துக்கு இது என்ன புது பழக்கம்?" பாட்டிலை அவர் கையிலிருந்து பிடுங்கினாள் சுமித்ரா. "என் கையால தாலிக்கட்டிகிட்டவ அவுத்து காமிக்க வேணாம். முகம் குடுத்து ஒரு வார்த்தை அன்பா பேசலாம்லே? புள்ளைங்க எங்கம்மாவே போதுங்கறாங்க." சங்கரனின் குரலில் அளவு கடந்த சலிப்பிருந்தது. "கொழைந்தங்க படிச்சிருக்காங்க; சொந்தக்கால்லே நிக்குதுங்க; எல்லா விஷயங்களையும் யோசனை பண்ணத் தெரிஞ்சிக்கிட்டாங்க. நிதானமா யோசிச்சா, நாம ரெண்டு பேரு பண்ணிக்கிட்டு இருக்கறதும் ஒரு விதத்துல தப்புதானேங்க?" சங்கரனின் மடியில் சாய்ந்து கொண்டு அவர் முகத்தை வருடினாள் அவள். “தப்பு எது? சரி எது? இதையெல்லாம் யாரு நிர்ணயிக்கறதுடீ?” சங்கரன் குனிந்து அவள் கன்னத்தில் தன் உதட்டை ஒற்றியெடுத்தார். "சம்பந்தபட்டவங்கதான்..." “ஆரம்பத்துல உன் புருஷனும், என் பொண்டாட்டியும் இதுக்கு சரின்னுதானே சொன்னாங்க?” “மாறிகிட்டே இருக்கறதுதானே இந்த மனசோட இயல்பு?” "பொம்பளை ஒடம்பு மேல இருக்கற ஆசை எனக்கு இன்னும் கொறையலடீ. இது ஒரு பெரிய தப்பாடீ? எவளையாவது நான் ரேப்பா பண்ணிட்டேன்? விருப்பதோட என் கிட்ட வர்றவ கூடத்தானே என் ஆசையைத் தீத்துக்கறேன்?" பியரை மெல்ல உறிஞ்ச ஆரம்பித்தார். "நான் இருக்கேங்க. என்னால முடியறவரைக்கும் உங்களை நான் சந்தோஷப்படுத்தறேன்." "உன் பட்டா இன்னொருத்தன் பேருல இருக்குடீ. டெம்பரரியா தண்ணிப்பாய்ச்சிக்கிட்டு இருக்கற நான், இந்த நிலம் எனக்குத்தான் சொந்தம்ன்னு எந்த கோர்ட்டுக்கும் போகமுடியாது. உன் புருஷன் மனசுல என்ன இருக்குன்னு உனக்கோ, எனக்கோ தெரியலே?" சங்கரனின் விரல்கள் இலேசா நடுங்கின. "உங்களுக்கும் எனக்கும் நடுவுல இருக்கற ஒறவு அவருக்கு நல்லாத்தெரியும். என்னைக்கு தன் மூஞ்சை சுளிக்கறாரோ அன்னைக்கு இந்த விளையாட்டை நிறுத்திடுவோம்." "பாக்கியம் தன் மூஞ்சால என்னை அடிச்சுகிட்டு இருக்காளே?" "உண்மைதான். அவ எங்கிட்டவும் பேசறதையே நிறுத்திட்டா; எதுக்காக எதிர்காலத்தைப் பத்தி நினைச்சு இப்ப நாம கவலைப்படணும்? நான் சந்தோஷமா இருக்கேன்; நீங்களும் சந்தோஷமா இருங்க." “நீ சொன்ன மாதிரி செஞ்சா என்னன்னு பாக்கறேன்?” “என்னப்பண்ணப் போறீங்க?” “என் இன்னொரு புள்ளையைத் தேடப்போறேன்...” சங்கரனின் முகத்தில் சட்டென மின்னலாக ஒரு தெளிவு வந்தது. மடியில் கிடந்த சுமித்ராவை அவள் தன் மார்போடு இறுக்கிக்கொண்டார். சுமித்ரா சங்கரனை எழுப்பி நிறுத்தினாள். அவர் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு முதுகில் தொங்கினாள். தன் மார்புகளை அவர் முதுகில் அழுத்தி உரசினாள். அவளுடைய மலர்ந்த புண்டை, சங்கரனின் முதுகை ஈரமாக்கியது. "வுடுடீ நீ? சமைஞ்சப் பொண்ணு மாதிரி என் கழுத்தைக் கட்டிக்கிட்டு ஊஞ்சலாடறே? என் இடுப்பு கிடுப்பு புடிச்சிக்க போவுதுடீ. கொஞ்ச நஞ்ச வெயிட்டாவா இருக்கே நீ?" "ஹோ" வென அறையே அதிருமளவிற்கு சிரித்தாள் சுமித்ரா. "ஏன்டீ சிரிக்கறே? எனக்கும் வயசாவுதுல்ல. இடுப்பு சுளுக்கிக்கிட்டா உன்னை இன்னைக்கு எப்டீ இடிக்கறது?" சுமித்ராவை இழுத்து தன் இருகைகளிலும் வாரிக்கொண்டார். மூச்சு வாங்கியது. அவளை கட்டிலில் வீசி உருட்டினார். கவிழ்ந்து கிடந்தவளின் கொழுத்த சதைகளில் தன் முகத்தைப்புதைத்து கடித்தார். வெயில் படாத பிருஷ்டங்கள் சிவந்து போயின. மதுமதியின் ப்ருஷ்டங்கள் சிவக்குமளவிற்கு தான் அவளை அடித்ததும், அவள் சிணுங்கியதும், பின் மனதில் எழுந்த இரக்கத்துடன் அவளைத் தடவிகொடுத்ததும், நினைவுக்கு வர உடலில் சூடு ஏறத்தொடங்கியது. சுமித்ரா மீண்டும் கண்களில் உற்சாகம் பொங்க அவரை நோக்கி சிரிக்க ஆரம்பித்தாள். தன் தொடைகளை விரித்து, தன் கருநிற புண்டையை காண்பித்து அவரை சீண்டினாள். தன் மார்பில் கிடந்தவரை உருட்டித்தள்ளி, தானும் அவருடன் சேர்ந்து உருண்டு, புரண்டு, மீண்டும் சங்கரனை தன் மார்புடன் அணைத்துக்கொண்டாள் சுமித்ரா. உதடுகள் ஈரத்தில் மின்னிக்கொண்டிருந்தன. மின்னும் உதடுகளுக்குள் சீரான அரிசிப்பற்கள் தங்கள் வெண்மையைக்காட்டின. சங்கரனுக்கு பரவசம் பொங்க அவள் நெற்றியை வருடி உதடுகளை கடிக்க ஆரம்பித்தார். "சுமீய்ய்ய்... எதுக்குடீ சிரிச்சு சிரிச்சே என்னை வெறியேத்தறே?" "பொண்டாட்டிக்குத் தெரியாம, கல்யாணமாகாத ஒரு பிகரை தள்ளிகிட்டு ஹோட்டல் ரூமுக்கு ஒருத்தன் வருவான். அவளை தன்னோட ரெண்டு கையிலேயும், உங்களை மாதிரி தூக்க டிரை பண்ணுவான்." சுமித்ராவுக்கு தன் சிரிப்பை அடக்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. மீண்டும் உரக்க சிரிக்க ஆரம்பித்தாள். தன் இரு கைகளையும் தன் தொடைகளுக்கு நடுவில் திணித்துக்கொண்டு தன் புட்டங்களை அவருக்கு காண்பித்தாள். "சொல்லிட்டு சிரிடீ.." சங்கரனின் கைகள் அவள் உடலில் ஆவேசத்துடன் பரவின. "பையனுக்கு இடுப்பு சுளுக்கிக்கும். பொண்ணுக்கு மூடு கிளம்பிடும். வலியில கிடந்து துடிதுடிக்கறவனுக்கு கிளம்பின சாமான் படுத்துக்கும். 'என்னாயிடுச்சு இவனுக்குன்னு?' அந்த பொண்ணு ரொம்பவே பயந்து போய் தவிக்க ஆரம்பிச்சிடுவா. "உச்.. உச்ச்.. உச்ச்ச்ச்.." நீளமாக அவள் உதடுகளில் முத்தமிட்டுக்கொண்டிருந்தார் சங்கரன். "அர்த்த ராத்திரியில டாக்டரை கூப்பிடுவாங்க. அழகான பொண்ணுக்கு தோல் ஊசிப்போடப் போனவனுக்கு, டாக்டர் அவன் சூத்துல சுருக்குன்னு எவர்சில்வர் ஊசியைக்குத்துவான். ரொம்பவே காமெடியா இருக்கும்." உடல் குலுங்க குலுங்க சிரித்தாள் சுமி. இப்படித்தான் சுமித்ரா சின்ன சின்ன விஷயங்களில் திருப்தியடைந்துவிடுவாள். "நான்தான் சினிமாவே பாக்கறதில்லையே? எந்தப்படத்துல வருதுடீ இந்த சீன்?” "அந்தப்படத்துல, கமல் டாக்டரா ஆக்ட் பண்ணிருப்பான்." "என்ன எழவோ? என் இடுப்பை நீ ஒடைச்சிடாம இருந்தா சரி." பிறந்த மேனியாக, தன் அருகில் கிடந்த சுமித்ராவின் உடல் வாசம் சங்கரனை ஈர்க்க, பெண்மையின் சுகந்தத்தில் முற்றிலுமாக மயங்க ஆரம்பித்தார் அவர். தன் மார்போடு இறுக்கிக்கொண்டு அவள் புருவங்களில் முத்தமிட்டார். உதடுகள் எரியும் வரை முத்தமிட்டவர் அவளை லேசான அலுப்புடன் புரட்டித்தள்ளினார். காலையும், கைகளையும் விரித்துப்போட்டுக்கொண்டு, மல்லாந்து கிடந்தவளை தன் ஓரக்கண்ணால் பார்த்தார். சுமித்ராவின் உடலில், புசு புசுவென அக்குள்களிலும், அடிவயிற்று மேட்டிலும் கருகருவென முடிக்கற்றைகள் விட்டத்தில் ஓடும் பேன் காற்றில் ஆடிக்கொண்டிருந்தன. சங்கரனுக்கு எப்போதும் மழித்தப் புண்டையில் விருப்பமில்லை. வீட்டுப்பொம்பளைன்னா அவ ஒடம்பு இயற்கையாக இருக்கணும். அவ ஒடம்பு வாசனையில, மசுரு வாசனையில, ஆம்பளை பைத்தியம் ஆகணும். பொம்பளை ஒரு நாளைக்கு ரெண்டு தரம் குளிக்கணும். ஒடம்பை சுத்தமா வெச்சுக்கணும். சுமி... பயித்தம் பருப்பு மாவைத் தேச்சு உன் ஒடம்பை கழுவுடீ; கமகமன்னு இருப்பே; உன் ஒடம்பு வாசனை என்னைத் தூக்காதா? என்னை மட்டுமா தூக்கும். நீ சொல்ற மாதிரி என் பூளையும் சேத்துத் தூக்கும். மனசுக்குள் சிரித்துக்கொண்டார் சங்கரன். சுமித்ரா எப்பவும் என் டேஸ்ட்டுக்கு ஏத்தமாதிரிதான் தன் ஒடம்பை வெச்சிக்கிறா. ஒரு விஷயத்துல மட்டும் நான் சொல்றதுக்கு காது குடுக்க மாட்டேங்கறா. வயசு நாப்பதை க்ராஸ் பண்ணிட்டா பொம்பளைக்கு ஒடம்பு பெருக்கும்டீ. காலையில எழுந்ததும் நடடீன்னு சொல்றேன். கேட்டாத்தானே? அலுப்புடன் படுத்துக்கிடந்த சங்கரன், சட்டென புரண்டு சுமித்ராவின் கொழுத்த புட்டத்தை ஆசையாக ஒரு முறை கடித்தார். குழந்தையாக சிணுங்கினாள் சுமித்ரா. சங்கரனின் முகத்தை தன் தொடைகளுக்கு நடுவில் அழுத்திக்கொண்டு 'ம்ம்ம்' ஓசையாக நீளமாக முனகினாள்.

சங்கரனின் கனமான நாக்கு நுனி அவள் புண்டை வெடிப்பில் பட்டதும் அவள் துள்ளினாள். அவருடைய முகத்தை அழுத்தமாக தன் உறுப்பில் பதித்துக்கொண்டாள். தன் இடுப்பை வேகமாக ஆட்ட ஆரம்பித்தாள். சங்கரன் சுமித்ராவை நக்கி, அவள் உறுப்பை சத்தமாக உறிஞ்ச ஆரம்பித்தார். மனதிலும் சரி, உடலிலும் சரி, சங்கரனுக்கு பெண்ணுடம்பின் மீது இருக்கும் வேட்க்கையின் தீவிரம், அவருடைய ஐம்பதாவது வயதிலும், கொஞ்சமும் குறையவில்லை. எந்தப்பெண்ணையும் ஆசையுடன் முதல் முறை புணர்ந்து தளர்ந்தபின், பதினைந்தே நிமிட இடைவெளியில், தன் பக்கத்தில் அம்மணமாக கிடக்கும் அவளை வெறியுடன் மீண்டும் ஒருமுறை அவரால் புணர முடியும்... புணர்ந்து அவளை திருப்தி செய்யமுடியும் என்கிற அளவிற்கு அவருடைய உடல் இன்றும் ஒத்துழைத்தது. ஒரு பெண்ணுறுப்பில் தன் நாக்கை ஆக்ரோஷமாய் அவரால் இயங்க வைக்க முடியும். ஒரு பெண்ணை அவர் தன் நாக்கால் ஒரு முறை சுவைத்து திருப்தி பண்ணிவிட்டாரென்றால், அவள் குறைந்தது ஒருவருடத்திற்காவது இவர் பின்னால் சுற்றி சுற்றி வருவாளென்பது சர்வ நிச்சயம். சங்கரனின் இந்த உடல் வலு மீது, குறிப்பாக நாக்கின் வலு மீது, சுமித்ராவுக்கும் சற்று பெருமிதம் கலந்த ஆச்சரியம் எப்போதும் உண்டு. அவளை அவரிடம் கவரும், ஈர்க்கும் விஷயமாகவே இது இருந்தது. சுமித்ராவுக்கும் இயல்பாகவே உடலுறவில் நாட்டம் அதிகம். சுமித்ராவின் கணவன், செல்லதுரை, அவளுடைய படுக்கையறை விருப்பங்களுக்கு, நேர்மாறாக அமைந்துவிட்டான். வாரத்திற்கு ஒரு முறை மனைவியை தொட்டாலே போதும் என நினைப்பவன் அவன். தன் மனைவிக்கு அவனால் ஒரு குழந்தையை கொடுக்க முடியாதபடிக்கு, அவன் விந்தில் குறையிருந்ததென்னவோ உண்மைதான். ஆனால் அவன் உடம்பால் முடியாதவன் அல்ல. தன் மனைவியுடன் அவன் சந்தோஷமாகத்தான் இருந்தான். மனதால் திருப்தியாகத்தான் இருந்தான். வாரத்துக்கு ஒரு முறை சாப்பிடுவது சுமித்ராவுக்கு போதுமானதாக இல்லை. சுமித்ராவுக்கு சங்கரனைப்போல் தினமும் ஆண்மையின் ஆக்கிரமிப்பு அவசியமாகத் தேவைப்பட்டது. அவளுக்கு இயல்பாகவே உடல் பசி அதிகமாக இருந்தது. செல்லதுரைக்கு தன் கம்பெனியின் கணக்கு வழக்கிலிருந்து மீளவே நேரமேயிருப்பதில்லை. எப்போதும் சுமித்ராதான் அவனை படுக்கைக்கு இழுத்து வருவாள். எண்ணி நாலே நாலு நிமிடத்தில் கடமையே என தன் மனைவியின் மேல் படுத்து புரண்டுவிட்டு, அவள் பிடியிலிருன்து தன்னை விடுவித்துக்கொள்ளும் அவனிடம் கலவியின் போதும் எந்தவிதமான ஆரவாரத்தையும் பார்க்கமுடியாது. நிதானமாக ஓடும் நீரோடை அவன். சுமித்ராவுக்கு ஒன்றுமேயில்லாத விஷயத்துக்கும் சிரித்து சிரித்து கதை பேசி, பாட்டுப்பாடி, மகிழ்ச்சியாக கூவி, ஆணிடம் சுகத்தை பெறவேண்டும். சங்கரன் தன்னை மடியில் போட்டுக்கொண்டு, சரளமாக பச்சை பச்சையாக, வண்டை வண்டையாக தன்னிடம் பேசுவது சுமித்ராவுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தது. சுமித்ரா ஒரு கரை கொள்ளமால் பொங்கி பொங்கி ஓடும் காட்டாறு. சங்கரனின் பருத்த உறுப்பைப் பார்த்ததும் சுமித்திராவின் உடலில் ஒரு இனம் தெரியாத வேகம் வந்துவிடும். அவருடைய வீரியமான சுன்னியை தன் வாய்க்குள் விட்டுக்கொண்டு சுவைக்க ஆரம்பித்துவிடுவாள். தாம்பத்ய வாழ்க்கையின் ஆரம்பத்திலிருந்தே செல்லதுரைக்கு வாய்ப்புணர்ச்சியில் சுத்தமாக விருப்பம் இருந்ததேயில்லை. சுமித்ராவின் அந்தரங்க உறுப்பை அவன் அதிகமாக சுவைத்ததேயில்லை. தன் உறுப்பை அதிகமாக சுவைக்கவிட்டதும் இல்லை. சுமித்ராவின் மார்பில் ஏறிபடுத்துக்கொண்டார் சங்கரன். அவள் அவர் முதுகை தன் இருகரங்களாலும் இதமாக வருட ஆரம்பித்தாள். "சுமி... ஆஃபிசுல எனக்கு இன்னைக்கு ஆயிரம் பிரச்சனைடீ. ஏதோ எரிச்சல்லே உன்கிட்ட கன்னாபின்னான்னு கத்திட்டேன். மனசுல எதையும் வெச்சுக்காதடீ செல்லம்." சங்கரன் அவள் மார்க்காம்புகளை பதமாக நீவிக்கொண்டே அவள் உதடுகளில் முத்தமிட்டார். சுமித்ராவுக்கு சங்கரனின் இந்த அன்பான இரண்டு வார்த்தைகளே போதுமானதாக இருந்தது. அவரிடம் அவள் மயங்கினாள். நெகிழ்ந்தாள். நெகிழ்ந்தவளின் புண்டை மேலும் மேலும் ஈரமாகத் தொடங்கியது. இவன் என் ஃப்ரெண்டோட புருஷன். என் புருஷனால எனக்கு ஒரு புள்ளையைக் குடுக்க முடியலே. காதும் காதும் வெச்சமாதிரி ஒரு குழந்தையைப் பெத்துக்கணும்ன்னு நான்தான் இவன் கூட படுத்துக்க ஆரம்பிச்சேன். இவன் விதை வீரியமானதுதான். அதுல எந்த சந்தேகமும் இல்லே. என் மண்ணும் வரண்டு போனதா இருக்கோ என்னவோ? என் நெலத்துல இவன் விதை முளைக்கலே. அதுக்காக இவனை நான் என் மனசுலேருந்து தூக்கி எறிஞ்சிடமுடியுமா? 'எனக்கு நீ அலுத்துப்போயிட்டேடீ சுமித்ரான்னு', இவன் என்னை ஒதுக்கிட்டு போயிடலாம்; ஆனா இவன் எனக்கு என்னைக்குமே அலுக்கமாட்டான். இவனை விட்டுட்டு இருக்க முடியாதுங்கற நிலைமைக்கு நான் வந்துட்டேன். இவன் என் கழுத்துல தாலிக்கட்டலே. தாலிகட்டினாத்தான் புருஷனா. இவன் என் மனசைக்கவர்ந்த புருஷன். எனக்குத் தாலிகட்டாத புருஷன். பசுமரத்துல அடிச்ச ஆணி மாதிரி என் மனசுக்குள்ள வந்து உக்காந்துட்ட புருஷன். என் மனசை புரிஞ்சுக்கிட்டு நடக்கற ஆம்பிளை. எந்த ஆம்பிளைக்குத்தான் கோவம் வரலே? நாப்பது வயசுல, என் மனசுக்குள்ள முழுசா வந்துட்ட ஒரு ஆம்பளையை என்னால சட்டுன்னு மறந்துட முடியுமா? இதென்ன, அறியாத வயசுல, புரியாத உணர்வுகளோடு, மரப்பாச்சியை வெச்சிக்கிட்டு, குழந்தைகளா மண் வீடு கட்டி விளையாடற பொம்மை விளையாட்டா? இல்லை. உடலும் உணர்வுகளும் ஒண்ணா கலந்து, உசுரும் உசுரும் கலக்க, விளையாடின உண்மையான விளையாட்டு. இவன் என் மனசோட கலந்துட்டவன். என் உயிரோட கலந்துட்டவன். நான் என் கையிலேருந்து இவனை நழுவத்தான் விட்டுடுவேனா? பாக்கியம் யாரு? இவங்கிட்ட தாலிகட்டிக்கிட்டவ. அவ்வளவுதானே? அவளால முடிஞ்சா, என் புருஷனை சுமித்ரா திருடிக்கிட்டான்னு, போலீசுக்கு போகட்டும்; கோர்ட்டுக்கு போகட்டும். எங்கே வேணா போகட்டும். இவன் என்னை கோவிச்சுகிட்டாலும் சரி. என்னை எட்டி உதைச்சாலும் சரி. சத்தியமா இந்த சங்கரனை விட்டுட்டு வாழறதுக்கு என்னால முடியாது. இவனை இந்த வீட்டுக்குள்ள வரக்கூடாதுன்னு மட்டும்தானே என் புருஷனால சொல்ல முடியும்? இவன் என் வீட்டுக்குள்ள வரவேண்டாம். என் மனசுக்குள்ள இவன் இருக்கக்கூடாதுன்னு, என் புருஷனால எனக்கு ஆர்டர் போடமுடியுமா? அவன் அப்படியே சொன்னாலும் இவனை நான் தூக்கி எறிஞ்சுடுவேனா? சுமித்ரா தன் மனதுக்குள் ஒரு முடிவுக்கு வந்தவளாக, தன் மார்பில் கிடந்த சங்கரனை, தன் கைகளாலும், கால்களாலும் வெறியுடன் இறுக்கினாள். "எம்ம்ம்ம்மா" சங்கரனுக்கு மூச்சுத்திணறியது. சுமித்ரா தன் மூச்சை இயல்பாக உள்ளுக்கிழுக்க அவளுடைய செழித்த மார்புகள் மெல்ல மெல்ல மேல் நோக்கி நிமிர, இடை குறுகி, அடிவயிற்று சதை உள்ளே குவிய, அவள் மேனி சிவக்க, அவள் கண்கள் பளிச்சிடத் தொடங்கின. "என்னம்மா சுமி...?" சங்கரன் முழுமையாக விறைத்து கடப்பாரையாக விம்மினார். "உள்ளே வுட்டு ஆட்டுங்களேன்?" சுமித்ரா கள்ளக்குரலில் சிணுங்கி, தன் விழிகளால் சிரித்தாள். சூடேறியிருந்த சுமித்ராவின் புண்டையில் தன்னைப் புதைத்துக்கொண்ட சங்கரன் நிதானமாக அவளை குத்த ஆரம்பித்தார். ஆரம்பத்தில் தன் சுண்ணியால் அவளை மெதுவாக குத்திக்கொண்டிருந்தவர், சீராக அவளை இடிக்கும் வேகத்தைக் கூட்டினார். சுமித்ரா தன் கனத்த மார்புகள் குலுங்க, மனதில் பொங்கும் உற்சாகத்துடன் இடுப்பை பதட்டமில்லாமல் அசைக்க ஆரம்பித்தாள் இந்த வயசுல, இந்தக்குத்து குத்தறானே? சின்ன வயசுல பாக்கியத்தை எப்படி குத்தி கிழிச்சிருப்பான்? இப்படி ஒரு ஆம்பிளை கிடைக்க மாட்டானான்னு அவ அவ தெருதெருவா அலையறா. பைத்தியக்காரி பாக்கியம் இவன்கிட்ட தன் புண்டையைத் தொறந்து காட்டாம, இவனை மூஞ்சால அடிக்கறா. சுமித்ரா விருட்டென தன் உடலை உயர்த்தி அவர் முகவாயைக் கடித்தாள். சுமித்ராவின் பரவசத்தை, வேகத்தைப் பார்த்த சங்கரன் தன் மூச்சை இழுத்துப்பிடித்துக்கொண்டு, அவள் அழகிய கருநிறப் புண்டையில், வேக வேகமாக ஏறி இறங்கிக்கொண்டிருந்தார். சங்கரனின் வேகத்திற்கேற்றவாறு சுமித்ராவின் அனுபவப்பட்ட இடுப்பு, மெல்ல மெல்ல மேலும் கீழுமாக அசைய ஆரம்பித்தது. “கொஞ்சம் மெதுவா பண்ணுங்க” முனகினாள். “வலிக்குதாடீ” சங்கரன் அவள் இடது முலையை கடித்தார். “இல்லீங்க..” “அப்றம்” சங்கரன் அவளை புணரும் தன் வேகத்தை குறைக்கவில்லை. “சீக்கிரம் வந்துடாதீங்கன்னு சொல்றேன்” சுமித்ரா குறுகுறுப்பான பார்வையுடன், கன்னங்கள் குழைய, முகம் நிறைந்த மகிழ்ச்சியுடன், அவர் கழுத்தைக்கடித்தாள். சங்கரன் நெகிழ்ந்தார். நான்கைந்து வினாடிகள் அவள் மார்பில் தளர்ந்து கிடந்தார். மீண்டும் வேகமாக அவளை குத்த ஆரம்பித்தார். சுமித்ரா தன் தொடைகளை விரித்தாள். சங்கரனின் பருத்த சுன்னி, அவளுள் வேக வேகமாக புகுந்தது. புகுந்து வெளியில் வந்தது. மீண்டும் மீண்டும் பாய்ந்தது. சுமித்ரா சங்கரனை இறுக்கிக் கொண்டு அவர் இடுப்பசைவை, அவருடைய அசைவுகள் தந்த சுகத்தை விழி மூடி சுகித்துக் கொண்டிருந்தாள். சங்கரனை அன்று, சுமித்ரா தன் முழு இச்சையுடன் கூடி, காமமென்னும் நெருப்பில், தன் தேகத்தின் அணலில் குளிர் காய்ந்து கொண்டிருந்தாள். பதிமூன்று மணி நேரம் ட்ரெய்னில் பயணம் செய்து, மூன்று மணி நேரம் ரெயில்வே ஸ்டேஷன் பிளாட்ஃபார்மில், இடைவிடாத கொசுக்கடியால் தூக்கமில்லாமல் அவதிப்பட்டு, வீங்கிய இமைகளும், சிவந்த போயிருந்த கண்களில் எரிச்சலுமாக, அழுக்குப் பெஞ்சில் புரண்டு புரண்டு படுத்ததினால், சட்டைக் கைகளிலும், காலரிலும், ஏறிய அழுக்குமாக, காக்கைகள் கரையும் நேரத்தில், அஞ்சரை மணி ஸ்ட்ரெய்ட் பஸ்ஸை பிடித்து, பஸ் ஸ்டேண்டிலிருந்து பொடி நடையாக, காலை எட்டு மணிக்கு தன் வீட்டையடைந்த கல்யாணசுந்தரத்துக்கு பலமான வரவேற்பு நடந்தது. 'அம்ம்மா.." கூவிக்கொண்டே வீட்டுக்குள் நுழைந்த கல்யாணம் தோளிலிருந்த பையையும், உடம்பில் இருந்த அழுக்கு சட்டையையும் கழட்டி மூலைக்கொன்றாக எறிந்தான். "கல்யாணம் வந்துட்டாம்மா..." ஆறுமாதம் கழித்து அண்ணனைப்பார்த்த மகிழ்ச்சியில் தங்கையும் அவனுடன் சேர்ந்து கூவினாள். திடீரென கூடத்தில் எழுந்த கூச்சலைக் கேட்டு, கையில் குழம்பு கரண்டியோடு கிச்சனிலிருந்து வேகமாக கூடத்துக்கு வந்த தாயின் கழுத்தை இறுக்கிக் கட்டிக்கொண்டான் கல்யாணம். "நல்லாயிருக்கியாம்மா...?" குரல் குளறிப்போனது. கண்கள் கலங்கினான். "செல்லம்... எதுக்குடா சின்னக்கொழந்தை மாதிரி அழுவறே?" பிள்ளையின் பாசத்தை அனுபவித்த தாய்மைக்கு குரல் தழுதழுத்தது. சட்டென உள்ளத்திலும், உடலிலும் அரை இஞ்ச் பூரித்துப்போனது. "அம்ம்மா... உன் புள்ளை கொஞ்சம் இளைச்சுப் போயிருக்கான்லே" உடன் பிறந்தது ஆசையுடன் அண்ணணின் கைகளைப்பிடித்துக் கொண்டது. தோளோடு உரசி நின்றது. "அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லடி." வாய்க்குள்ளேயே முணுமுணுத்தான். 'டை' அடிச்சிக்கிட்டு இருக்காளா அம்மா? கோணல் மாணலா இருக்கற புருவமும் வில்லாட்டம், சீராகியிருக்கற மாதிரி இருக்கே? அம்மாவும் ப்யூட்டி பார்லர் போக ஆரம்பிச்சிட்டாளா? இதெல்லாம் செந்தாமரை பண்ற வேலையாத்தான் இருக்கும்? பெற்றவளின் நெற்றியோரத்தில் பறக்கும் ஒரிரு நரைமுடிகளும், கல்யாணத்தின் கண்களுக்குத் தென்படவில்லை. வீட்டுக்கு வரப்போற மருமவ எதிர்ல தன்னை வயசானவளா காட்டிக்கறதுக்கு அம்மாவுக்கு விருப்பமில்லையா? இன்னும் நான் இளமையாத்தான் இருக்கேன்டீன்னு தேன்மொழிக்கு சொல்ல நினைக்கறாளா அம்மா? பெண்கள் தங்கள் உடல் அழகுக்குத் தரும் முக்கியத்துவத்தை நினைத்து கல்யாணம் தனக்குள் சிரித்துக்கொண்டான். நாப்பத்தஞ்சு வயசுக்கு அம்மா ஆரோக்கியமா, ஒடம்பை ஃபிட்டாத்தான் வெச்சிருக்காங்க. சினிமாவுல அம்மா வேஷத்துல வர்ற சரண்யா மாதிரித்தான் கண்ணுக்கு நிறைவா இருக்காங்க. அப்பாவோட தலைதான் மொத்தமா நரைச்சுப் போயிருக்கு. அவரைத்தான் டை அடிச்சிக்கச்சொல்லணும். ஓசையெழுப்பாமல், மனதில் பொங்கும் மகிழ்ச்சியை கண்களில் தேக்கிக்கொண்டு, வார்த்தைகளால் அதை சொல்லமுடியாமல், துடிக்கும் உதடுகளுடன், தன் பக்கத்தில் வந்து நின்ற அப்பாவின் கையை தன் கையோடு சேர்த்துப் பிடித்துக்கொண்டான். மறுகையால் தங்கையை தன் தோளோடு இறுக்கிக்கொண்டான். வீட்டில் நடக்கப்போகும் முதல் கல்யாணம். வீடே குஷியாக இருந்தது. மருமகள் வரப்போவதை நினைத்து நினைத்து, நான்கு நாட்களாக, தனலட்சுமிக்கு கால்கள் தரையில் பாவவில்லை. கல்யாணத்தின் அப்பா, வேலுசாமி, தாலுக்கா ஆஃபீஸ் செக்ஷ்ன் சூப்பிரிடெண்டன்ட், காலை ஏழு மணிக்கே வெள்ளையும் சள்ளையுமாக பிள்ளையின் பெண்பார்க்கும் படலத்துக்கு தயாராகிவிட்டார். காரணமேயில்லாமல், மனசுக்குள் சிறிது பதட்டத்துடன், தெருவுக்கும் கொல்லைக்குமாக, வாய்க்குள் எதையோ முணுமுணுத்தவாறே, நடை போட்டுக்கொண்டிருந்தார். "மணி ஏழரை ஆச்சுடி..? கல்யாணத்தை இன்னும் காணோமே? அஞ்சரை மணி பஸ்சை புடிச்சிருந்தான்னா இன்னேரம் வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்திருக்கணுமே? செல்லையும் எடுக்கமாட்டேங்கறான். கிச்சனுக்குள் வேகமாக நுழைந்தார். "பொண்ணு வீட்டுக்காரங்க நம்பளை நாலு மணிக்கு வரச்சொல்லியிருக்காங்க. சும்மாக் கூட்டத்தைக் கூட்டக்கூடாது. நீ... நானு... உன் அண்ணன்; அண்ணி; நம்ம பசங்க; நம்ம சைடுலேருந்து மொத்தம் ஆறே ஆறு பேருதான் போறோம். அங்கப்போய் வீண் பேச்சு எதுவும் வெச்சிக்கக்கூடாது. புரிஞ்சுதாடீ?" "பொழுது விடியலே; உங்க பொலம்பலை நீங்க ஆரம்பிச்சிட்டீங்களா?" "நீ பாட்டுக்கு எப்பவும் போல எண்ணை வழியற உன் மூஞ்சோட கிளம்பிடாதே? மூணு மணி வாக்குல, மூஞ்சுக்கு ஒரு தரம் நல்லா சோப்பை போட்டு கழுவிகிட்டு கெளம்பு." "அப்றம்..." முகத்தில் எரிச்சல் பூரணமாக படிந்திருந்தது. வேலுசாமி தன் வழக்கப்படி பேசிக்கொண்டிருந்தார். "சிம்பிளா கையில ஒரு ஜோடி வளையல், கழுத்துல மெல்லிசா ஒரு செயின் போட்டுக்கோ; பட்டு புடவைல்லாம் வேணாம். வெள்ளையில ஆரஞ்சு பூ போட்ட காட்டன் சாரி ஒண்ணு வெச்சிருக்கியே; அதை கட்டிக்கோ; சட்டுபுட்டுன்னு கெளம்பிடு; சொல்றது கேக்குதா?" மனைவியை அதட்டினார். "எண்ணைய் வழியற என் மூஞ்சைப்பாத்த மனுசன், அன்னைக்கே, என்னை வேணாம்ன்னு சொல்லிட்டு, வந்த வழியைப் பாத்துக்கிட்டு, திரும்பி போயிருக்கவேண்டியதுதானே?" "என் பேச்சை அன்னைக்கு எவன்டீ கேட்டான்?" "என் பேச்சையும் எவனும் என் வூட்டுலே கேக்கலே. பொய் பேசற வாய்க்கு அடுத்த ஜென்மத்துல போஜனம் கிடைக்காதாம்..." "என்னடீ சொல்றே?" "இந்த பையனோட முண்டைக்கண்ணைப்பாத்தா எனக்கு பயமா இருக்குது. இவனை நான் கட்டிக்கமாட்டேன்னு என் அப்பன்கிட்ட நூறு தரம் சொன்னேன்." "அப்புறம் என்னாடீ ஆச்சு?" "எங்கப்பாவும் சரிம்மான்னுதான் சொன்னாரு. ஆனா பண்ணிக்கிட்டா இவளைத்தான் பண்ணிக்குவேண்ணு, வீட்டுல அடம் புடிச்சி, ஒரு தலை ராகம் ஹீரோ மாதிரி, தாடி வெச்சிக்கிட்டு ஊர் ஊரா திரிஞ்ச கதைல்லாம் மறந்து போயிட்டாப்ல இருக்கு?" தன் முகவாயை தோளில் வேகமாக இடித்துக்கொண்டாள் தனலட்சுமி. "ஒரு வாரம் சேர்ந்தாப்ல ஷேவ் பண்ணிக்கலண்ணா ஆம்பிளைக்கு தாடி முளைக்கத்தாண்டீ செய்யும்?" "எங்க ஊரு மாரியாத்தா கோவுலுக்கு பின்னால நின்னுகிட்டு, டைப் அடிக்கப் போன என் கையில லெட்டர் எழுதிக்குடுத்துட்டு, என்னைப்பாத்து கையெடுத்து கும்பிட்ட கதையை நீங்க மறந்துட்டு இருக்கலாம். ஆனா எனக்கு இன்னும் நல்லா ஞாபகம் இருக்குது?" "என்னமோ ஒரு பேச்சுக்குச் சொன்னா... ஏன்டீ காலங்காத்தால மூஞ்சை முறிச்சிக்கறே?" வேலுசாமி சட்டென பம்ம ஆரம்பித்தான். "தலை நரைச்சக்கிழவன் கிச்சன்ல வந்து டமாசு பண்றானாம்; டமாசு பண்றவனுக்கு மூஞ்சை காட்டாம வேற என்னத்தைக் காட்டறது?" தனலெட்சுமி எரிந்து விழுந்தாள். "இப்ப நீ ஏண்டீ சும்மா கெடந்து குதிக்கறே? இருவத்தஞ்சி வருஷமா நீ காட்டறதைத்தானேடி நான் பாத்துக்கிட்டு இருக்கேன்." மெல்லிய குரலில் சிரித்தான் வேலுசாமி. "ரெண்டைப் பெத்து போட்டதுக்கப்புறம், மருமவ வீட்டுக்கு வர்ற நேரத்துல, பாவி மனுஷன் உனக்கு, பால் ஒழுவற மூஞ்சோட ஒருத்தி வோணும்ன்னு, ஒரு ஆசை உன் மனசுக்குள்ள வந்திருக்குன்னா; பொண்டாட்டி குதிக்காம, உன்னை கட்டிக்கிட்டு முத்தம் குடுப்பாளா?"

சூடான இட்லிகளை ஹாட் பேக்கில் விடுவிடுவென அடுக்கிக் கொண்டிருந்தவளின் இடது மார்பு, புடவை முந்தானைக்கு வெளியில் சட்சட்டென எட்டிப்பார்த்து, மீண்டும் மறைந்தது. "தனா.... இன்னைக்கு நீ ரொம்ப ரொம்ப அழகாயிருக்கேடீ. உன் மொகமே பளிச்சுன்னு இருக்கு. புள்ளையைப் பாத்த சந்தோஷமாடீ?" அடிக்குரலில் பேசிக்கொண்டே, மெல்ல பின்னால் நகர்ந்து, ஹாலை ஒருதரம் திருட்டுப்பார்வை பார்த்துவிட்டு, மனைவியை பின்புறத்திலிருந்து கட்டிப்பிடித்த வேலுசாமி, அவள் கன்னத்தில் ஓசையெழுப்பாமல் முத்தமிட்டு அவளை முகம் சிவக்கவைத்தார். தனலட்சுமியின் இடதுமார்பு கசங்கிக் கொண்டிருந்தது. "கையை எடுங்க... வெக்கம் கெட்டுபோச்சா உங்களுக்கு?" பொய்யாக அடித்தொண்டையில் சீறினாள் தனா. "பயப்படாதே... கல்யாணம் குளிக்கபோயிருக்கான்டீ..." குரலில் தாபம் எல்லையிலாமல் வழிந்து கொண்டிருந்தது. "வயசுக்கு வந்தது ஹால்லேதான் உக்காந்து இருக்கு." கன்னத்து எச்சிலைத் துடைத்துக்கொண்டாள் தனலட்சுமி. "என்னமோ தெரியலை. கல்யாணத்தைப் பாத்ததும் மனசு நெறைஞ்சு போன மாதிரி இருக்குடீ. என் மனசுல பொங்கற சந்தோஷத்தை யாருகிட்ட நான் காமிக்கறது. உடனே உங்கிட்ட காட்டணும்ன்னு தோணுதுடீ." தனலட்சுமிக்கு மனசு சிலிர்த்து போனது. கணவனின் அணைப்பில் தன் உடலை சுழற்றினாள். கொண்டவனின் மோகம் பொங்கும் முகம் பார்த்தாள். தாவி வேலுசாமியின் கழுத்தைக் கட்டிகொண்டாள். கன்னத்தோடு கன்னம் இழைத்தாள். அவன் உதடுகளை கவ்வினாள். வேலுசாமி மனைவியின் தலை இறுக்கிப்பிடித்தான். மல்லிகைப்பூக்கள் கிச்சன் தரையில் சிதற ஆரம்பித்தன. "எனக்கும்தான் சந்தோஷமாயிருக்கு. அதுக்காக? எல்லாத்துக்கும் நேரம் காலம்ன்னு ஒண்ணுமே இல்லையா?" அவள் கருமையான கண்கள் அகலமாக விரிந்தன. "ஒரே ஒரு நிமிஷம் நம்ம ரூமூக்கு வாயேன்டீ.." அடிக்குரலில் குழந்தையாக சிணுங்கினான் வேலுசாமி. "அநியாமா இருக்கே? என்னா கூத்தடிக்கறீங்க நீங்க?" தனலட்சுமி திமிறினாள். அவனுடைய வலுவான கரங்களின் இறுக்கம் மேலும் மேலும் அவள் உடலில் கூடியது. "என் கையெல்லாம் அழுக்கா இருக்கு. உங்க வெள்ளை வேட்டி சட்டை கறையாயிடும். சொன்னா கேளுங்க." கிச்சன்ல அம்மாவும் அப்பாவும் கிசுகிசுன்னு என்னத்தைப் பேசி சிரிக்கறாங்க? ஹாலில் உட்கார்ந்திருந்த பெண்ணுக்கு உடல் இலேசாக சிலிர்த்தது. "புதுசா இன்னும் நாலு ஜோடி இருக்குது அலமாரியிலே." தனலட்சுமியின் கன்னத்தில் அவள் கணவனின் முரட்டு உதடுகள் நடனமாடின. தான் பெத்த புள்ளையை ஆறுமாசம் பாக்காம இருந்து பாத்துட்டா, ஒரு மனுஷனுக்கு இந்த அளவுக்கு சந்தோஷம் வருமா? வேலுசாமி முழிச்சிக்கிட்டான். இனி ஆடாம அடங்கமாட்டான். முரண்டுபிடிப்பதில் எந்த பலனுமில்லை என்பது தனலட்சுமிக்கு தெளிவாகப் புரிந்தது. "மொதல்லே வீட்டுக்கு வந்திருக்கற புள்ளையோட வயித்துப் பசியடங்கட்டுங்க. சாப்பிட்டதும், செத்தநேரம் அக்காடான்னு தூங்கப்போவான். அப்ப வர்றேன். இப்ப விடுங்க என்னை." "சொன்னபடிக்கு நீ வரலே... அப்புறம் பாத்துக்கோ..?" வேலுசாமி கண்களை உருட்டி தன் தலையை ஆட்டினான். அக்ரிமெண்ட் போடப்பட்டது. தனலட்சுமியின் உதடுகள் மீண்டும் கடிபட்டன. தனலட்சுமியின் பொன் வளையல்கள் சிணுங்கின. அண்ணணைப் பாத்த சந்தோஷத்துல, அம்மாவும் அப்பாவும், தங்களுக்குள்ள மகிழ்ச்சியா இருக்காங்க; ஹாலில் செல்லை நோண்டிக்கொண்டிருந்த இருபத்தோரு வயது பெண் தன் மனசுக்குள் மகிழ்ந்து, உடல் சிலிர்த்தது. தனலட்சுமிக்கு அவளுடைய இருபதாவது வயதில் வேலுசாமியுடன் திருமணம் ஆகியது. டாணென்று பத்தாவது மாதத்தின் முடிவில் கல்யாணம் என்கிற கல்யாணசுந்தரம் பிறந்துவிட்டான். தனது இருபத்தோராவது வயதில், லோக்கல் எம்.எல்.ஏ.வின் சிபாரிசில், உள்ளூர் முனிசிபாலிடி ஆஃபீசில், எழுத்தராக அவள் வேலைக்கு சேர்ந்தபோது, கல்யாணம் பால் குடி மறவாத கைக்குழந்தை. தனலட்சுமியின் மாமியார் மாண்டு போயிருந்த தன் கணவனின் முகத்தை, தன் பேரன் கல்யாணசுந்தரத்தின் முகத்தில் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். மதியம், சாப்பாட்டு நேரத்தில் வெய்யிலோ, மழையோ, எதையும் பொருட்படுத்தாது, வீட்டுக்கு ஓடிவந்து பிள்ளைக்கு ஒருமுறை தன் பாலை புகட்ட வருவாள். மனைவியை வீட்டுக்கு அழைத்து வருவதும், பின் அலுவலகத்தில் கொண்டுவிடுகிற வேலையையும் வேலுசாமி எடுத்துக்கொண்டான். குழந்தைக்கு பாலை புகட்டிவிட்டு, முடிச்சவிழ்ந்து கிடக்கும் தன் மார்புடன், ஒரு பத்து நிமிடம் கண்ணயருவாள் தனலட்சுமி. வேலுசாமி ரவிக்கை பட்டனை போட்டுவிடுகிறேன் என்று மொத்தமாக அவிழ்ப்பான். தன் கணவனின் முழு உடம்பையும் பகல் நேரத்தில், சூரிய வெளிச்சத்தில் தனலட்சுமி அந்த நாட்களில்தான் பார்த்தாள். உடம்பிலும், மனதிலும் இருந்த வெட்கம் அவளை விட்டுப்போனது. பகல் நேரத்தில் கணவனின் பரந்த மார்பையும், வலுவான புஜங்களையும் தொட்டுத்தடவி அழகு பார்த்ததின் விளைவு, அதே வருடத்தில், தனலட்சுமி, தன் பெண் செந்தாமரையை பெற்றெடுத்தாள். இரவு பகல் பாராமல், பேரனை தன் மடியிலும் பேத்தியை தன் மார்பிலும் போட்டு வளர்த்த மாமியார், நாலே நாள் ஜுரத்தில், தன் கண்ணை மூடினாள். வீடு வெறிச்சோடி போனது. ரெண்டு குழந்தைகளை தனியாக வைத்துக்கொண்டு குடும்பத்தை நடத்தும் பொறுப்பு தனலட்சுமியின் தலையில் மொத்தமாக வந்து விழுந்தது. இரண்டு மாமாங்கம், தன்னுடைய ஆஃபீசில் ஒரே சீட்டில் உட்கார்ந்து, அதைத் தேய்த்து தேய்த்து, இருபத்தி நாலு வருடங்கள் கழித்து, அந்த வருஷம்தான் அவளுக்கு முதல் பிரோமோஷன் கிடைத்திருந்தது. கடந்த வாரம் மகனுடன் செல்லில் பேசும் போது இதை சொல்லி சொல்லி பெருமைபட்டுக் கொண்டாள் தனலட்சுமி. ஹாலில், கல்யாணத்தின் தங்கை செந்தாமரை, புதிதாக வாங்கியிருந்த தன்னுடைய வெளிர் நீலவண்ண ஜீன்சை அயர்ன் பண்ணிக் கொண்டிருந்தாள். கிச்சனிலிருந்து வெளியில் வந்த வேலுச்சாமி மனதுக்குள் மெலிதாக திடுக்கிட்டுப்போனார். "தாமரை, குளிச்சிட்டியாம்மா? பாக்கறதுக்கு டீசண்டா, சுடிதார் மாதிரி எதையாவது இன்னைக்கு போட்டுக்கோடா கண்ணு. இடுப்பையும், தொடையையும் எடுப்பா காட்டற ஜீன்ஸ் கீன்ஸூன்னு கண்டதையும் ஒடம்புல மாட்டிக்கிட்டு அங்கே வந்து என் மானத்தை வாங்காதே? பாக்கறவனுங்க புருவத்தை உசத்திடக்கூடாது. ஆயிரம்தான் இருந்தாலும் அவனுங்க கிரமாத்துப் பயலுவ? ஒரு பெண்ணுக்கு மாமானார் ஆகப்போகிற கித்தாய்ப்புடன், வாஷிங்டன் வெள்ளை மாளிகையில் வசிக்கும் ஓபாமாவின் பர்சனல் செகரட்டரியாக வேலுசாமி தன்னை அவதானித்துக்கொண்டு, மிகவும் பொறுப்பாக பேசுவதாக மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டு, தன் மகளிடம் புருவத்தை உயர்த்தினான். “அப்பா... நீங்க என்னை என்னவேணா சொல்லுங்க, நான் கேட்டுக்கறேன். உங்க மருமவளா வரப்போறவ ஜீன்ஸ், டாப்சை தவிர வேற எதையும் போட்டுக்கறவ் இல்லே. உங்கப்புள்ளை இன்னும் அவ கழுத்துல தாலி கட்டிடலை. இதையும் ஞாபகத்துல வெச்சுக்கோங்க..." "என்னம்மா சொல்றே?" "என்னமோ நீங்கத்தான் தமிழ்நாட்டு கலாச்சாரத்துக்கே ஏகப்போக பிரதிநிதி மாதிரி அவங்க வீட்டுல உங்க வாயைத்தொறந்துட்டு, மரியாதையை கெடுத்துக்காதீங்க." “நல்ல புரியறமாதிரி சொல்லுடி உங்கப்பனுக்கு.” பெண்ணை நோக்கி தன் கண்களைச் சிமிட்டினாள் தனலட்சுமி. “வாங்கப்பா சாப்பிடலாம்...” தலையைத் துவட்டிக்கொண்டு கூடத்துக்கு வந்தான் கல்யாணம். கல்யாணம், நான் ரெண்டு நாள் முன்னாடீ தேன்மொழியை, கோவில்லே பாத்தேண்டா. டக்கரா இருக்கா. அவங்க வீட்டுல நெருங்கின சொந்தத்துல ஏதோ கல்யாணத்துக்காக வந்திருக்காளாம். எங்கிட்ட நல்லாதான் சிரிச்சு சிரிச்சுப்பேசினா. நீயும் சென்னையிலத்தான் இருக்கே. அவளும் சென்னையிலத்தான் ஜாப்ல இருக்கா. பை சான்ஸ், எங்கேயாவது நீ பாத்திருக்கியாடா அவளை? தேன்மொழியின் போஸ்ட்கார்ட் சைஸ் போட்டோவை தன் கையில் செந்தாமரை கொடுத்த வினாடியில், ‘இவதான்... இவதான்... என் லைப் பார்ட்னர்... இவளைத்தான் நான் தேடிகிட்டு இருந்தேன். இவகூடத்தான் என் கல்யாணம். இவகூடதான் என் வாழ்க்கை. கல்யாணசுந்தரம் அந்தக்கணமே முடிவெடுத்து விட்டான். செல்லுல வந்த போட்டோவுல மூஞ்சி கொஞ்சம் கருப்பா தெரிஞ்சுது. இந்த போட்டோவுல முகம் மாநிறமா தெரியுதே? சும்மா சொல்லக்கூடாது. நிஜமாவே சூப்பரா இருக்கா. டேய் கல்யாணம்... ரொம்ப சந்தோஷப்பட்டுக்காதே? இப்பத்தான் ஸ்டுடியோவுல, போட்டோ ஷாப்பை வெச்சு, எக்குத் தப்பா, என்ன வேணா பண்ணிக் குடுக்கறானுங்களே? இருக்கறதை இல்லாத மாதிரி ஆக்கறானுங்க. இல்லாததை எடுப்பா காட்டறானுங்க. தான் போட்டிருந்த மூக்கு கண்ணாடியை கழற்றி, ஒரு முறை அழுத்தி சுத்தமாக துடைத்தான். போட்டுக்கொண்டான். மீண்டும் போட்டோவை பார்க்க ஆரம்பித்தான் கல்யாணம். "என்னைபத்தி உங்கிட்ட ஏதாவது கேட்டாளா?" "கேட்டா?" "என்னடி கேட்டா?" "உன் கண்ணாடி பவர் என்னான்னு கேட்டா" "சை... இதைத்தான் கேட்டாளா?" "அவளுக்கு என்ன கேக்கணும்ன்னு தோணுச்சோ அதை அவக் கேட்டா?" "அப்ப எனக்கு தோணறதை நான் கேக்கட்டா?" "அவளைப்பத்தி எங்கிட்ட கேக்கப்போறியா?" "ஏண்டீ தாமரை... நீ தான் நேர்லயே இவளைப் பாத்திட்டியே?" "ஆமாம்..." "ஒரு விஷயம் சொல்லுடீ... நிஜமாவே போட்டோவுல இருக்கற கலர்தானாடீ அவ?" தேன்மொழியின் கலரை கண்ஃபார்ம் பண்ணிக்கொள்ள விரும்பினான் கல்யாணம். "கல்யாணம்... இன்னும் ஒரு நாலு மணி நேரம் பொறுமையாத்தான் இரேன்... ஏன் இப்படி அலையறே?" தலைமுடியை வகிடெடுக்காமல் சீவி இறுக்கமாக முடிந்து கொண்டிருந்தாள் செந்தாமரை. "பிளீஸ்... சொல்லுடி..." கல்யாணம் கெஞ்சினான். "கொஞ்சம் ஒல்லியா இருக்காடா. உன் உயரத்துக்கு சூட்டாயிடுவா. உன் கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் கஞ்சப்பயலா இருக்காதே? பழம்... ஜூஸ்ன்னு தாராளமா வாங்கிக்குடு. அவளுக்கு உடம்பு புடிச்சிடும். "சரிடீ... ரொம்பத்தான் அல்டிக்கறே நீ?" "கல்யாணம்... எந்தக்காரணத்துக்காகவும் இவளை நீ வுட்டுடாதே. அவ்வளவுதான் நான் சொல்லுவேன்." பாக்கப்போற பொண்ணோட கலரைப்பத்தி சொல்றதுக்கே இவ இந்த அளவுக்கு அல்டிக்கறாளே? அவ மாரைப்பத்தி இவகிட்ட என்னத்தை கேக்கறது? ரமணி சொன்ன மாதிரி கூடப்பொறந்த தங்கச்சிகிட்ட கேக்கற மேட்டரா இதுன்னு, இவளே என்னைச் செருப்பால அடிச்சாலும் அடிப்பா? ரமணி சொன்ன மாதிரி நம்ம பர்சனாலிட்டிக்கு இவ கொஞ்சம் அதிகம்ன்னுத்தான் தோணுது.. நாங்க ரெண்டு பேரும் ஜோடியா ரோட்டுல நடந்துபோனா மேச்சிங்கா இருக்குமா? கல்யாணம் மனதுக்குள் ஒருவிதமான தாழ்வு மனப்பான்மையுடன், கண்ணாடியில் தன் முகத்தை ஒருமுறை பார்த்துக்கொண்டான்.

சை.. எத்தனை தரம் சோப்பு போட்டுத் தேய்ச்சாலும், என் கண்ணுக்கு கீழே, ஏன் எண்ணைய் வழியற மாதிரியே இருக்குது? அம்மாவுக்கும் அப்படித்தான். அம்மா வீட்டு சொத்து எனக்கு அப்படியே தானமா வந்திருக்குது. அலுத்துக்கொண்டான். குளித்த போது, தலையைத் துவட்டிய போது, சாப்பிட்ட போது, வீட்டின் கொல்லையில் காற்றாட சற்று நேரம் ஹாயாக நின்றபோது, தேன்மொழியின் முகமே, அவன் கண்களில் வந்து நின்றது. தேன்மொழி என்ற பெயரை விட அவனுக்கு அவள் முகத்திலிருந்த வசீகரம் மனசுக்குள் தேனாக இனித்துக் கொண்டிருந்தது. இவளைப் பெத்தவங்களுக்கு என்ன மட்டமான ரசனை?தேன்மொழியாம் தேன்மொழி; ஒரு மோனிகா; சோனியான்னு கொஞ்சம் மாடர்ன்னா பேர் வெச்சிருக்கக்கூடாதா?கல்யாணசுந்தரத்துக்கு மனசுக்குள் லேசாக ஒரு எரிச்சல் கிளம்பியது. "தேனு... எழுந்திரிச்சி மூஞ்சை கழுவுடி. டேபிள் மேலே அரக்கு கலர் புடவை எடுத்து வெச்சிருக்கேன். கட்டிக்கிட்டு சட்டுன்னு ரெடியாவு. அவங்க வர்ற நேரமாச்சு." தேன்மொழியின் வீட்டில் பட்டுப்புடவைகள் சரசரத்தன. மல்லிகை வாசனை மூக்கைத்துளைத்தது. "என்னடீ... என்ன நடக்குது அங்கே?" கூடத்திலிருந்து கரகரப்பான குரல் ஒன்று உரக்க வந்தது. "நீங்க உங்க வேலையைப்பாருங்க. பொம்பளைங்க ஏதோ பேசிக்கிட்டு இருக்கோம்." "அம்மா... எனக்கு அந்த பையனை புடிக்கலைம்மா." "மெதுவா பேசுடி. உங்கப்பன் காதுல விழுந்தா புலிவேஷம் கட்டிக்குவான். அதுக்கப்புறம் உன்பாடு அந்தாள் பாடு." "சரி கிட்ட வா. மெதுவா சொல்றேன். எனக்கு அவனைப் பிடிக்கலை." தேன்மொழி அம்மாவின் காதில் கிசுகிசுத்தாள். கட்டிலில் படுத்திருந்தவள், போட்டிருந்த நைட்டியை, முட்டி வரை தூக்கி, தன் வலது தொடையில் எழுந்த அரிப்பை சொரிந்துகொண்டாள். மாநிறத்தில் பளிச்சிட்ட வாளிப்பான அவளுடைய தொடையைப் பார்த்த கற்பகம் தன் கண்களை சட்டென மூடிக்கொண்டாள். "இதோ பாருடீ. பையனைப் பாக்காமலேயே புடிக்கலேன்னா எப்டீ? ஒண்ணுக்கொண்ணு ஜாதகம் நல்லாப் பொருந்தியிருக்கு. பையனுக்கு கெட்டபழக்கம் ஒண்ணும் கிடையாதுன்னு உன் சித்தப்பா சொல்றாரு." "அப்ப அவரையே கட்டிக்கச் சொல்லேன். என் உயிரை ஏன் வாங்கறே?" "பெத்தவகிட்டவே கிண்டலாடீ? வாயை இழுத்து வெச்சு தெச்சுடுவேன்." "ஊசியிலே நூல் கோக்க முடியலே. கோத்துக் குடுடீன்னு எங்கிட்ட வந்து நிக்கறே? நீ என் வாயைத் தைக்கப்போறியா?" "சொன்னாக்கேளுடீ. பையனோட அப்பாவும், உன் சித்தப்பாவும் சின்ன வயசு சினேகிதங்களாம். அந்தக்குடும்பத்தை பத்தி நல்லா நாலு தரம் விசாரிச்சுட்டுத்தான் அவங்களை வரச்சொல்லியிருக்கு. உனக்கும்தானே பையன் போட்டோவை இமெயில்லே அனுப்பியிருந்தோம்?" "நான் இங்க வர்றதுக்கு முன்னாடியே அந்த மூஞ்சை எனக்கு பிடிக்கலேன்னு உன்கிட்ட சொன்னனா இல்லையா?" "சொன்னே..." "பின்னே... இப்ப எதுக்கு என்னை தொந்தரவு பண்றே?" "தேன்மொழி... நீ யாரையாவது லவ் பண்றியாம்மா? அப்படி எதாவது இருந்தா அதை இப்பவாவது எங்கிட்ட சொல்லு. உங்கண்ணன் கிட்ட சொல்லி நான் முடிச்சி வெக்கறேன்." அண்ணி கற்பகம் நாத்தனாரின் தோளில் ஆதரவாக தன் கையை வைத்தாள். "அப்டில்லாம் ஒண்ணுமில்லே அண்ணீ." "அப்புறம் என்னம்மா?" "இது என் வாழ்க்கைப்பிரச்சனை அண்ணீ. நீங்க கொஞ்சநேரம் சும்மாயிருங்க." "அடங்குடி. பல்லு மேலேயே போடுவேன். கொஞ்சம் விட்டா மரியாதை இல்லாம, சும்மா மேல மேல பேசிகிட்டே போறே. அவ யாரு? உன் அண்ணன் பொண்டாட்டி. இந்த வீட்டுல எல்லா உரிமையும் உள்ளவ. உன் நல்லது கெட்டதுல அவளுக்கும் பங்கு இருக்குது. எல்லாத்தையும் ஞாபகத்துல வெச்சுக்கிட்டு பேசு." "அத்தே... நீங்க சும்மாருங்களேன். அவதான் ஏதோ கோவத்துல பேசறான்னா." "நாலு எழுத்து படிச்சுட்டு, சம்பாதிக்கிறோங்கற கொழுப்பும்மா அவளுக்கு." "போம்மா... கடேசீல இந்த பாய்ண்டுக்குத்தான் நீங்க வருவீங்கன்னு எனக்கு நல்லாத் தெரியும்." தேன்மொழி விருட்டென கட்டிலில் இருந்து குதித்தாள். உடலிலிருந்த நைட்டியை உருவி எறிந்தாள். கருப்பு நிறத்தில் பிராவும், பேண்டீசும், அவள் உடலின் வெண்மையை தூக்கி காட்டின. அழகான, அளவான, வடிவான மார்புகள். முதுகோடு ஒட்டிய வயிறு. கோட் பட்டன் சைசில் உட்புறமாக குவிந்த தொப்புள். தொப்புளை சுற்றி கருமையாக மெல்லிய ரோம வரிசை. மினுமினுக்கும் தொடைகளும், வலுவான ஆடுசதைகளும், செப்புக்குடத்தை கவிழ்த்து வைத்ததை போன்ற பின்புறங்களுமாய், இடுப்பின் கீழ் தேவதையாக இருந்தாள் தேன்மொழி. "புத்திக்கெட்ட நாயே? என்னாடீ கோலம் காட்டறே நீ? கூடத்துல நாலு ஆம்பிளைங்க உக்காந்து இருக்காங்க. ரூம் கதவு தொறந்து கிடக்குது. விருட்டுன்னு அவுத்து போட்டுட்டு நிக்கறே?" "நீதானே பொடவை கட்டிக்கச்சொன்னே?" "ஒழுங்கு மொறையா சொல்லுடீ... அந்த பையங்கிட்ட என்னாடீ புடிக்கலே உனக்கு?" "முட்டை முட்டையா அவன் கண்ணைப்பாத்தா எனக்கு பயமா இருக்குதும்மா." "நான் என்னமோன்னு நினைச்சேன். நாள் பூரா கம்ப்யூட்டர் முன்னாடி உக்காந்து இருக்கீங்க. அவனும் உன்னை மாதிரி ஐடிலே தானே வேலை செய்யறான். கண்ணாடி போட்டுக்கிட்டு இருக்கான். பாத்தா பெரிசா தெரியுது. உங்கண்ணன் பத்து வயசுலேயே கண்ணாடி போட்டுக்கலையா? உங்கண்ணி, அவன்கூட குடும்பம் பண்ணி ரெண்டைப் பெத்துக்கலையா? பெருசா பேச வந்துட்டா." "வாழப்போறது நான்... என் ஆசைக்கு கொஞ்சமாவது மதிப்பு குடுக்கறீங்களா நீங்க? தேன்மொழியின் கரகரத்து கண்கள் கலங்கிக்கொண்டிருந்தன. "உன் மனசுல ஏதாவது ஆசை இருந்தா அதுக்கு மதிப்பு குடுக்கலாம். நீ தேவையில்லாம அவனைப்பாத்து பயப்படறே? இன்னைக்கு ஊர்ல எவன்டீ கண்ணாடி போட்டுக்கலே?" "தேன்மொழி.. ரெடியாயிட்டியாமா?" "ஆமாம்பா..." * * * * * "தேன்மொழி" அண்ணி கற்பகம் அவளை தன் தோளோடு அணைத்துக்கொண்டாள். "நான் ஒண்ணு சொல்றேன் அமைதியா கேக்கறியா?" "சொல்லுங்க அண்ணி..." தேன் அவள் தோளில் சாய்ந்துகொண்டு விசும்ப ஆரம்பித்தாள். "கூடத்துல பேருக்கு வந்து நில்லுடீ..."

"ம்ம்ம்..." "புடிச்சிருக்காம்மான்னு ஒரு வார்த்தை பெரியவங்க கேப்பாங்க..." "அப்பாவை நெனைச்சா எனக்கு பயமா இருக்கு அண்ணி.." "சொல்றதை பொறுமையா கேளுடீ..." "அண்ணே... இங்க ஒரு நிமிஷம் வாங்கன்னு அவரை உள்ளக்கூப்பிடு..." "கூப்பிட்டு...?" "எனக்கு பையனை புடிக்கலைண்ணான்னு சொல்லிடு..." "அண்ணன் மட்டும் என் பேச்சுக்கு ஒத்துக்குவாரா?" "இப்பவே உன் அண்ணனைக் கூப்பிட்டு உன் மனசுல இருக்கறதை அவரு காதுல போட்டுடறேன். நீ 'நோ'ன்னு சொல்ல நினைக்கறே. அதை ஏதாவது ஒரு ஸ்டேஜ்ல சொல்லித்தானே ஆகணும்?" "அத்தே... அவங்கள்ளாம் வந்துட்டாங்க..." கற்பகத்தின் ஐந்து வயது பெண் மானாக துள்ளிக்கொண்டு அறைக்குள் ஓடிவந்தாள். தன் அத்தையின் இடுப்பைக் கட்டிக்கொண்டாள்.

இனிஷியல் இல்லாதவர்கள் 8

அந்த வீட்டின் கதவுகளுக்கு வெளிர் பச்சை வண்ணம் பூசப்பட்டிருந்தது. வாசலில் அரிசிமாவால் கோலமாக போடப்பட்டிருந்த சிறிய தேர் அசையாமல் ஒரே இடத்தில் நின்றிருந்தது. அசையாத அந்த தேருக்குத் துணையாக அசையும் ஹோண்டா ஆக்டிவா ஸ்கூட்டர் ஒன்றும் நின்றிருந்து. வீட்டு வெரண்டாவில், கம்பியை பிடித்தவாறு தெருக்கோடியை நோட்டம் விட்டுகொண்டிருந்த செண்பகம் காரணமேயில்லமால், ஒரு முறை வீட்டுக்குள் போனாள். ஹாலைச் சுற்றிக்கொண்டு மீண்டும் தெருவுக்கு வந்தாள்.

காலையில எழுந்ததும் காமாட்சி ஒரு வாய் காப்பி குடிச்சா; அதோட சரி. ஞாயித்துக்கிழமைதானேன்னு, நிதானமா வீட்டை சுத்தமா கூட்டிப் பெருக்கி, சோப்புத் தண்ணியை ஊத்தி தரையெல்லாம் கழுவிவிட்டு, சோஃபா, செண்டர் டேபிள்ன்னு, எல்லாத்தையும் ஒழுங்கு பண்ணி முடிச்சா. இந்தவேலையிலேயே அவளுக்கு இன்னைக்கு நேரம் சரியாப் போயிடுத்து. வீட்டு வேலைக்காரி செய்யற வேலை அவளுக்குப் பிடிக்கலைன்னா அப்புறம் வெட்டியா அவ ஒருத்தி இங்கே எதுக்கு? அவளை நிறுத்தித் தொலைக்க வேண்டியதுதானே? செண்பகம் மனதுக்குள் அரற்றிக்கொண்டிருந்தாள். சித்தி... ஆஃபீஸ்ல அர்ஜென்ட் வேலைன்னு அந்த கூறு கெட்ட சங்கரன் போன் பண்ணி என்னைக்கூப்பிடறான்; என் ஆஃபிசரும் வர்றாராம்; அவர்தான் என்னை கூப்பிடச்சொன்னாராம். சமையலை நீங்க இன்னும் முடிக்கலியா? நான் இப்பவே கிளம்பியாகணும்ன்னு பத்தரைமணிவாக்குல, தையத்தக்கான்னு குதிச்சா. யார் இவளை வீட்டைக் கழுவி மொழுகற வேலையைச் ஆரம்பிக்கச்சொன்னது? பச்சை சுண்டைக்காயை பதமா வதக்கி கொழம்பு வெச்சி, புடலங்காய் கூட்டு பண்ணி, தொட்டுக்க அப்பளத்தையும் சுட்டு எடுத்தாச்சு. மோரையும் தாளிச்சி வெச்சிருக்கேன். உனக்கு பிடிச்ச மாதிரி சாதத்தை குழைய வடிச்சிருக்கேனே, ஒரு வாய் சாப்பிட்டுட்டு கிளம்புடீன்னு சொன்னேன். என் அக்காவை மாதிரி ஒரே பிடிவாதம். எப்பவாவது நான் சொல்றதை காது குடுத்துக்கேட்டாத்தானே? ரெண்டு மணி நேரத்துல திரும்பி வந்து சாப்பிட்டுக்கறேன்னு தலையில ஒரு சொம்பு ஜலத்தை விட்டுண்டு, இந்தக் காயற வெய்யில்ல, வேர்க்க, விறுவிறுக்க, அரக்க பரக்க, கையில செல்லைக்கூட எடுத்துக்காம திடுதிடுன்னு வீட்டை விட்டு காமாட்சி ஆஃபிசுக்கு ஓடினப்ப மணி பதினொன்னு. சொன்ன நேரத்துக்கு வீட்டுக்குத் திரும்பி வர்றலேயேன்னு, நாலு மணிக்கு ஆஃபீசுக்குப் போன் பண்ணா, 'காமாட்சி மேடம்தானே? அவங்க மூணு மணிக்கெல்லாம் கிளம்பிட்டாங்களே' செக்யூரிட்டிகாரன் சட்டுன்னு லைனை கட் பண்ணிப்பிட்டான். இந்தக்காலத்துல, யாருக்கும் யார் பேச்சையும் கேக்கறதுக்கு சுத்தமா பொறுமையில்லே. ஆனா ஆளுக்கு ரெண்டு மொபைலை கையில வெச்சிக்கிட்டு சுத்தறாங்க. இப்ப இராத்திரி மணி எட்டாயிடுத்து. இன்னும் வெளியப்போன பொட்டைப்புள்ளை வீடு வந்து சேரலே; நேக்கு வயத்துல புளியைக்கரைக்கறது? என்ன ஜென்மமோ இது? ஆர்மியிலே பதினைஞ்சு வருஷம் நர்ஸா வேலை பண்ணி பென்ஷன் வாங்கறேன்னு இந்தத் தெருவுல எனக்குப்பெத்தபேரு. பொறந்ததுலேருந்து எல்லாத்துக்கும் பயந்து பயந்தே செத்திண்டு இருக்கேன். என் கூடப்பிறந்த இந்தப் பழக்கம், நான் கட்டையில எரியும் போதுதான் என்னைவிட்டு போகுமோ என்னவோ தெரியலை? காமாட்சி ஆஃபீசிலிருந்து வீட்டுக்கு வந்து சேர தாமதமாகும் நாட்களில், செண்பகம் தெருவுக்கும் ஹாலுக்குமாக நூறு தரம் நடப்பாள். இது அவளுக்கு கடந்த எட்டு வருஷத்து வழக்கம். பழக்கம். பழக்கம். பழக்கம். மனுஷனே பழக்கங்களின் தொகுப்புதானே? செண்பகத்தின் மனசு அங்குமிங்கும் பறந்து தவித்தது. காமாட்சி, ஃப்ரெண்டு வீட்டுக்கு எங்கேயாவது போனாளோ? அந்த மாதிரியெல்லாம் சொல்லாம கொள்ளாம யார் வீட்டுக்கும் இதுவரைக்கும் போனதில்லையே? இன்னைக்கு லீவு நாள். ஆஃபிசுல அதிகமா யாரும் இருந்திருக்கமாட்டாங்களே? அந்த கம்மினாட்டி சங்கரன் திரும்பவும் இவகிட்ட எக்குத்தப்பா நடக்க முயற்சி பண்ணியிருப்பானா? அப்படி எதாவது நடந்திருந்தா, நேரா அவன் ஆத்துக்கேப்போய் செருப்பால அடிச்சிட்டு வரணும்..?! ஒரு வேளை வேலையை முடிச்சிட்டு திரும்பி வர்ற வழியிலே காமாட்சிக்கு ஏதாவது ஆக்ஸிடென்ட் ஆயிருக்குமோ? என்ன ஆச்சோ தெரியலியே? தேவையே இல்லாமல் கவலைப்படுவது செண்பகத்தின் வழக்கம். இன்று அதிகமாகவே கவலைப்பட்டுக் கொண்டு தன் கைகளைப்பிசைந்துகொண்டாள். கையில செல் இல்லேன்னா என்ன? ஆஃபிசுலேருந்துதான் எனக்கொரு போன் பண்ணியிருக்கப்படாதோ? செண்பகத்தின் வயிற்றில் புளி மீண்டும் ஒரு முறை கரைந்து நெஞ்சுக்குழிவரை எட்டிப்பார்த்தது. அசிடிட்டி சனியன். டைஜின் ஒண்ணு மென்னாத்தான் சரியாகும். செண்பகம் ஹாலுக்குள் நுழைந்தாள். வெச்ச எடத்துல வெச்சது இருந்தாத்தானே? புலம்பிக்கொண்டே, மாத்திரை டப்பாவை தேடஆரம்பித்தாள். அலுவலகத்திலிருந்து, தாமதமாக வரும் நாட்களில், வெராண்டாவிலேயே நின்றுகொண்டு தேவையே இல்லாத கவலையுடன் தனக்காக புலம்பியவாறு நிற்கும் செண்பகத்தை பார்ப்பதற்கு காமாட்சிக்கு வேடிக்கையாக இருக்கும். 'சித்தி... நீங்க ஏன் இப்படி பயந்து சாகறீங்களோ, சுத்தமா எனக்கு புரியமாட்டேங்குது?' தெருவாசலிலேயே, குரலில் பாசமும், அலுப்புமாக, செண்பகத்தை தன் தோளோடு அணைத்துக்கொள்வாள் காமாட்சி. இந்த நாடகம் அந்த வீட்டில், வாரத்துக்கு ஒருமுறை தவறாமல் நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தது. அர்ஜூனன் வாசனையில்லாமல், இரண்டு பெண்கள் வாழும் அந்த அல்லி ராஜ்ஜியத்தில், ஆண்களை கண்டாலே, சற்று தூரமாக ஒதுங்கிக் கொள்ளும் செண்பகமென்னும் ஐம்பது வயது முதிர்கன்னி, தனக்கென ஒரு ஆணை, தன் வாழ்க்கைத்துணையாகத் தேடிக் கொள்ளவேயில்லை. காமாட்சியென்னும் இளசின் வாழ்க்கையில் கல்யாணம் என்னவோ பெரியவர்களின் ஆசியுடன், அக்னி சாட்சியாக, நல்ல நேரத்தில் நடந்தேறியது. காமாட்சியும் சம்பிரதாயமாக அம்மி மிதித்தாள். அருந்ததி பார்த்தாள். கணவனின் கையைப் பிடித்துக்கொண்டாள். இருவருமாக ஏழு அடி நடந்து அக்னியை வலம் வந்தார்கள். சிரித்துக்கொண்டு போட்டோ எடுத்துக்கொண்டார்கள். ஆனால், காமட்சியின் துரதிர்ஷ்டமோ என்னவோ, அவள் கழுத்தில் தாலியைக்கட்டியவனால், அவளைப் படுக்கையில் முழுமையாக சந்தோஷப்படுத்த முடியாதவனாக அமைந்துவிட்டான். காமாட்சி, மெல்லவும் முடியாமல், விழுங்கவும் முடியாமல், கையாலாகாத தன் கணவனுடன், பெற்றோர்களுக்காக, மனசில் பிடிப்பேயில்லாமல், தாம்பத்யம் என்ற பெயரில் பதினெட்டு மாசம், புகுந்த வீட்டில் பொறுமையாக குப்பை கொட்டினாள். கட்டிக்கொண்டவனின் தந்தை கொடுக்க ஆரம்பித்த தொல்லை தாங்கமுடியாமல் போகவே, ஒரு சனிக்கிழமை காலை, தொங்கத்தொங்க கட்டிக்கொண்டத்தாலியை கழற்றி, கட்டியவன் முகத்திலேயே வீசியெறிந்துவிட்டு, தன் பிறந்த வீடு திரும்பிவிட்டாள். பிறந்த வீடு திரும்பிய தங்களின் ஓரே ஆசை மகள் காமாட்சி படும் மனவேதனையையும், உடல் அவஸ்தையையும், காணச்சகிக்காத பெற்றவர்கள், அந்த மனவருத்தத்திலும், துக்கத்திலும், தங்கள் தலையெழுத்தை நொந்தவர்களாக, ஒருவர் பின் ஒருவராக, இரண்டுமாத இடைவெளியில், அவர்களுடைய குலதெய்வம் திருச்செந்தூர் முருகனின் பாதாரவிந்தத்தில் அடைக்கலம் புகுந்துவிட்டார்கள். ஒரு கல்யாணமான இளம் பெண்ணின் உள்ளத்தில் பொங்கும் நியாயமான ஆசைகளும், காம வேட்கையும், பெண்ணுடலுக்கே உரிய இயல்பான, இயற்கையான தேக அவஸ்தைகளும், காமாட்சியையும் விட்டுவைக்கவில்லை. நடுத்தரக்குடும்பத்தில் பிறந்து கட்டுப்பாட்டுடன் வளர்ந்த அவள், தன் மனதில் இருக்கும் கட்டுக்கடங்காத ஆசைகளுடன், பூத்துக்குலுங்கும் இளமையின் வேகத்துடன், மோகமென்னும் தீயில், தனிமையென்னும் சூளையில், எட்டு வருடமாக தன்னை ஒரு செங்கல்லாக வேகவைத்துக் கொண்டு நிற்கிறாள். "உன் வாழ்க்கை மொத்தமா அஸ்தமிச்சுப் போயிடலடி. நான் இருக்கேன் உனக்கு... நீயிருக்கே எனக்கு" தன்னுடைய நாற்பத்திரண்டாவது வயசில், ஆர்மியிலிருந்து ஓய்வூதியம் வாங்கிக்கொண்டு வந்த செண்பகம், மனமொடிந்து போயிருந்த காமாட்சிக்கு துணையாக நிற்கிறாள். நன்றாகப் படித்திருந்த காமாட்சிக்கு அவர்களின் குடும்ப நண்பரான 'பெரியவர்' தன் நிறுவனத்திலேயே ஒரு வேலையைக் கொடுத்து சரியான நேரத்தில் அவளுக்கு தன் ஆதரவு கரம் நீட்டி, தான் அந்தக்குடும்பத்துக்கு பட்டிருந்த நன்றிக்கடனை தீர்த்துக்கொண்டார். காமாட்சி தன் உயிரைக்கொடுத்து அந்த நிறுவனத்துக்கு உழைத்துக்கொண்டிருந்தாள். 'சித்தீ...' குரலில் உற்சாகத்துடன், மனதில் பொங்கும் பாசத்துடன், உதட்டில் தவழும் சிரிப்புடன், மாலையில் வீட்டுக்குள் நுழையும் காமாட்சி, தன் முகம் கழுவி, தோளில் கிடக்கும் ஈரத்துண்டுடன், சுவாமி மாடத்தில் ஏற்றி வைத்திருக்கும் குத்துவிளக்குக்கு நமஸ்காரம் செய்ததும் அவள் கையில் சுடசுடச் காஃபி டம்ளரைத் திணிப்பாள் செண்பகம். காமாட்சியும், செண்பகமும் பரபரப்பில்லாமல் காபியை உறிஞ்சிக்கொண்டே, அன்றைய இரவு சமையலை திட்டமிடுவார்கள். அவர்களுக்கு தினமில்லை. இரவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் அலுக்காமல், சலிக்காமல், அவர்கள் இருவருக்குமிடையில் பேசிக்கொள்ள, விவாதிக்க, எவ்வளவோ ஆயிரம் விஷயங்கள் இருந்து கொண்டேயிருந்தது. அவர்கள் ஆசையுடன் தங்களுக்குள் பேசிக்கொள்வார்கள். பாசத்துடன் கட்டிப்பிடித்து கொஞ்சிக்கொள்வார்கள். உப்பு சப்பேயில்லாத விஷயத்துக்கு ஆங்காரமாக, கொஞ்சமும் தயக்கமேயில்லாமல், ஒருவரை ஒருவர் வார்த்தைகளால் கடித்து குதறியும் கொள்வார்கள். அதன்பின், முகத்தில் புன்னகையேயில்லாமல், ஓரிருநாள், தங்கள் முகங்களைத் தூக்கிக்கொண்டு குட்டிப்போட்ட பூனையாக வீட்டுக்குள் ஒருவரை ஒருவர் முறைத்துக்கொண்டு, வளையவும் வருவார்கள். மறுநாள். மறுநாள் மாலை மீண்டும் அவர்களுக்காக புதிதாக தொடங்கும். அவர்கள் அன்போடு அணைத்துக்கொள்வார்கள். கொஞ்சிக்கொள்வார்கள். குலவிக்கொள்வார்கள். டைஜினை தேடியெடுத்து வாயில் போட்டுக்கொண்ட செண்பகம் மீண்டும் வெராண்டவுக்கு வந்து நின்றாள். ஒரு கிளையில் நில்லாமல், அவள் மனம் குரங்காய், கிளைக்கு கிளை தாவிக்கொண்டிருந்து. ‘சித்தி... நான் என்ன சின்னக்குழந்தையா? நேக்கும் கழுதைக்கு ஆகற மாதிரி முப்பத்தாறு வயசாயாச்சு. ஊரு உலகத்தைப்பத்தி எனக்கொன்னும் தெரியாதா? நீங்க ஏன் எதுக்கெடுத்தாலும் வீணாக் கவலைப்படறேள்? சித்த நேரம் நிம்மதியா ஒரு இடத்துல உக்காந்து இருக்கப்படாதோ? என்னை எந்த ராவணன் தூக்கிண்டு போயிடப்போறான்னு இப்படி பரிதவிச்சிப்போறேள்?’ காமாட்சி கண்கள் சுருங்க, உதடுகள் விரிய விரிய பூவாகச் சிரிப்பாள். "ஆமாண்டியம்மா; என்னைப்பாத்தா, நோக்கு சிரிப்பாத்தான்டி இருக்கும். எனக்குன்னு ஒரு கொழந்தையை நான் பெத்துக்கலே; யாரோ பெத்தது, எந்த ஜென்மத்துல, நமக்கு நடுவுல இருக்கற விட்டக்குறையோ தொட்டக்குறையோ, நீ எனக்கு அக்கா பொண்ணா பொறந்துட்டே; சித்தி... சித்தீன்னு என் மேல உயிரா இருக்கே; ஆசையா என் அம்மா... அம்மான்னு பாசங்காட்டறே. உன்னையும் அம்போன்னு நட்டாத்துல விட்டுட நேக்கு இஷ்டமில்லேடீ." "நான் உன்னை விட்டுட்டு போறேன்னு எப்பவாவது சொன்னேனா?" எதிர்கேள்வி எழுப்புவாள் காமாட்சி. "இப்பவும் உருக்கி ஊத்தின செப்பு செலையாத்தாண்டி இருக்கே நீ. ஊர்ல நாயும் நரியும், மனுஷாங்கற பேருல திரிஞ்சிட்டு இருக்குதுகள். பொட்டைச்சி ஒருத்தி பாக்கறதுக்கு எடுப்பா இருந்தா போதுமே; எப்போ எப்போன்னு அவளைத் தொட்டுப்பாக்க அலையறதுதான் ஆம்பிளையோட புத்தி. நானும் இந்தக்கூத்தையெல்லாம், என் வயசுக்கு நிறையப் பாத்திருக்கேன்ல்லா?" "சித்தி... நேத்துதான் நான் வயசுக்கு வந்தேனா? ஆளைப்பாத்து புரிஞ்சிக்கிட்டு, ஜாக்கிரதையா இருக்கமாட்டேனா?" "சும்மாருடீ. பொம்பளை நான்; என் வெக்கத்தை விட்டுட்டுச் சொல்றேன். நல்லா காதுக்குடுத்து கேட்டுக்கோடீ... " "காலையில குளிச்சிட்டு பாத்ரூம்லேருந்து, முதுகுலே தண்ணி சொட்ட சொட்ட, மார்லே மெல்லிசா ஒரு துணியை, அறைகுரையா சுத்திண்டு நீ வர்றப்ப, நேக்கு என்னத்தோணியிருக்கு தெரியுமோ?" "சொல்லுங்க... சொன்னாத்தானே தெரியும்?" காமாட்சி தன் உதட்டை சுழித்துக்கொண்டாள். "உன்னை அப்படியே வாரி என் மாரோட கட்டிக்கிட்டு உன் உதட்டுல முத்தமிடணும்ன்னு நினைச்சிருக்கேன். ஒரு தரம் இல்லேடீ.. நாலஞ்சு தரம் அப்பப்ப இது மாதிரி ஒரு பாழும் நெனைப்பு என் மனசுல வந்திருக்கு... நோக்கு இது தெரியுமோ?" செண்பகம் என்ன நினைத்தாளோ; ஏதோ ஒரு வேகத்தில் தன்னையும் அறியாமல் அவள் தன் மனதிலிருந்ததை அன்று வெளிப்படையாக பேசிவிட்டாள். பேசியபின் தன் நாக்கை அழுத்தமாகக் கடித்துக் கொண்டாள். தன் மனதில் இருக்கும் அழுக்கை ஏன் இவளிடம் காண்பித்தேன் என தன் தலையிலும் போட்டுக்கொண்டாள். அன்று வெகுநேரம் தலைகுனிந்து ஹால் சுவரில் சாய்ந்து உட்க்கார்ந்திருந்த சித்தியின் முகம் வியர்த்து களையிழந்து போயிருந்தது. வெட்கத்தினாலோ, அல்லது காமாட்சி தன்னைப்பற்றி என்ன நினைப்பாள் என்கிற சுயபரிதாபத்தினாலோ, அவளுடைய முகம் ஏகத்திற்கு கருத்துப்போயிருந்தது. அதன்பின் அன்று அவளுக்குப் பேச்சு இயல்பாக வரவில்லை. அன்று இரவு சமையலை காமாட்சிதான் மவுனமாக செய்து முடித்தாள். சித்தியை அழைத்து உட்காரவைத்து முதலில் அவளுக்கு பரிமாறினாள். நிதானமாக தான் சாப்பிட்டு முடித்ததும், காமாட்சி சித்தியிடம் மெல்லிய குரலில் கேட்டாள். "சாயந்திரம் என்ன சொன்னிங்க சித்தீ..? நிஜமாவே என்னைப்பாத்து உங்க மனசுக்குள்ள அப்படி ஒரு எண்ணம் வந்திருக்கா? ஒரு தாயோட மனசுல தன் பெண்ணோட மேனியழகைப் பாத்து, உடம்பு ஆசை வந்திச்சா? பாலுணர்வு எழுந்திச்சா? என்னால நம்பவே முடியலியே?" காமாட்சியின் குரலிலும் கண்களிலும், எல்லையிலாத வியப்பு விரிந்திருந்தது. செண்பகம் உடனே பதில் சொல்லவில்லை. காமாட்சியின் இரு கரங்களையும் பற்றியெடுத்து தன் கன்னங்களில் பதித்துக்கொண்டாள். "உண்மையைத்தான்டீ சொன்னேன். இந்த வயசுல உங்கிட்ட பொய் பேசறதுக்கு எனக்கென்ன அவசியமிருக்கு? எல்லோரும் ஒரு நாள் கட்டையில வேகத்தான் போறோம். அப்படி வெந்து போகறதுக்கு முன்னே எம் மனசுல எழுந்த ஒரு வக்கிரமான எண்ணத்தைப்பத்தி உங்கிட்ட ஒருதரம் சொல்லிடணும்ன்னு நினைச்சேன். கொறைஞ்சபட்சம், எனக்கு நான் உண்மையா இருக்க விரும்பினேன். நினைச்சதை உங்கிட்ட சொல்லிட்டேன்."

"சித்தி..." "காமூ... நீ என்னை தப்பா நினைக்கலையே?" "ச்சே..ச்சே.. இப்பத்தான் உங்களை எனக்கு ரொம்ப பிடிக்க ஆரம்பிச்சிருக்கு... ஐ லைக் யூ சித்தி..." காமாட்சி அவளை நெருங்கி உட்கார்ந்து கொண்டாள். அவளை ஆதரவாக தன்னுடன் அணைத்துக் கொண்டாள். ஒரு வலுவான ஆண் மகனின் அணைப்புக்காக சதா மனதுக்குள், தன் உள்ளத்துக்குள் ஏங்கிக்கொண்டிருக்கும் காமாட்சியால், தன் சித்தியின் மனநிலைமையை எளிதாக புரிந்துகொள்ளமுடிந்தது. சித்தி மட்டும் தன்னோட வாழ்க்கையில என்ன சுகத்தைக்கண்டா? குடும்ப சூழ்நிலையால, படிச்சது வரைக்கும் போதும்ன்னு சட்டுன்னு வேலைக்கு போயிட்டா. பொலிகாளைகள் மாதிரி இருக்கற ஆம்பிளைகள் மத்தியில மிலிட்டரி ஆஸ்பத்திரியில ஓடாய் உழைச்சா. கல்யாணம் பண்ணிக்கலை. சித்தி எந்தக்காரணத்துக்காக கல்யாணம் பண்ணிக்கலேன்னாலும், அவளும் ஒரு பெண்தானே? என் மனசுக்குள்ளே இருக்கிற ஆசைகள், அவஸ்தைகள், வேட்கைகள், உடல் உந்துதல்கள் இவளுக்கும் இருப்பது நியாயம்தானே? "ரொம்பத் தேங்க்ஸ்டீ காமூ... ரொம்ப நாளா மனசுக்குள்ளவே தவிச்சிக்கிட்டு இருந்தேன். மனசுக்குள்ள இருந்த ஒரு குப்பையை தூக்கி வெளிய எறிஞ்சதும் இப்ப எனக்கு நிம்மதியாயிருக்கு.." "சித்தி... இந்த ஒரு குப்பை மட்டும்தான் உங்க மனசுல இருக்கா? இல்லே..." காமாட்சி குரலை இழுத்து தயக்கத்துடன் கேட்டாள். "மனசே குப்பைதாண்டீ... துணியை சோப்பு போட்டுத் துவைச்சா அழுக்கு போயிடும்... மனசுல இருக்கற அழுக்கை போக்கிக்க எந்த சோப்பு போடறது? இன்னும் நிறைய அழுக்கு என் மனசுக்குள்ள இருக்கு... நேரம் வரும் போது சொல்றேன்." "சரி சித்தி... ஒரே நாளில் சித்தியின் தோலை ஏன் உரித்துப் பார்க்கவேண்டும்? நான் மட்டும் ரொம்ப யோக்கியமா?" காமாட்சி அமைதியாக இருந்தாள். "ஒரு நா காத்தாலே, என் மனசுக்குள்ள உன் தோளையும், முதுகோட நெளிவையும், இடுப்பு வளைவையும், கொழஞ்ச உன் தொப்புளையும், தொடையழகையும் பாத்ததும், உன்னோட ஆம்படையானா உன்னை அனுபவிச்சடணுங்கற ஒரு அடக்கமுடியாத வெறி எனக்கு வந்திச்சி. " செண்பகம் மெல்லியகுரலில் தன் தலையை குனிந்தவாறு சொல்ல ஆரம்பித்தாள். காமாட்சி பதிலேதும் சொல்லாமல் சித்தியின் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். "என் மனசுக்குள்ள சாத்தான் புகுந்த நாட்கள்லே, நான் 'நானா' 'செண்பகமா' உன் சித்தியா எப்படியிருந்தேன்னு எனக்கு இன்னைக்கு வரைக்கும் தெரியலே? என் உணர்ச்சிகளை எப்படி கட்டுக்குள்ள கொண்டு வந்தேன்? அதுவும் எனக்கு புரியலே. இதெல்லாம் அந்த திருச்செந்தூர் முருகனுக்குத்தான் வெளிச்சம்..!" சித்தியின் பார்வை கூரையில் நிலைத்திருந்தது. "ம்ம்ம்." காமாட்சிக்கு தன் சித்தியின் தவிப்பை பார்க்கமுடியவில்லை. அவளும் எங்கோ வெறித்துக்கொண்டிருந்தாள். "இன்னைக்கும் எப்பவாவது, தனியா இருக்கும்போது என் வக்கிரமான ஆசையை நினைச்சு, என் மனசுக்குள்ள இருந்த அந்த அழுக்கை நினைச்சு நினைச்சு, திருடனுக்கு தேள் கொட்டின மாதிரி, நானே எனக்குள்ள வெக்கப்பட்டு கூனி குறுகி நிப்பேன்." "சித்தி... பிளீஸ் பீ ரிலாக்ஸ்ட்... நான் உங்களைத் தப்பா நினைக்கலே" காமாட்சி அவள் தோளை தட்டிக்கொடுத்தவள் மனதில் அவள் கல்யாணத்துக்கு பின், தன் புகுந்த வீட்டில் அவள் பார்த்த இரண்டு வக்கிர மனங்களின் நினைவு சட்டென எழுந்தது. அதுகளுக்கு என் சித்தி எவ்வளவோ மேல்... வக்கிரத்தில எந்த வக்கிரம் உசத்தி? எது தாழ்த்தி... வக்கிரம் வக்கிரம்தான். அவள் உதட்டில் ஒரு சின்னப்புன்னகை மலர்ந்தது. "என்னடீ சிரிக்கறே?" "ஒண்ணுமில்லே நீங்க சொல்ல நினைக்கறதை சொல்லுங்க சித்தி..." "காமூ... ஒவ்வொருத்தர் மனசுலேயும், ராமனும் இருக்கான்; ராவணனும் இருக்கான்; தர்மனும் இருக்கான். துரியோதனனும் இருக்கான்." 'சாரி சித்தி... உங்க மனசுக்குள்ள அப்படி ஒரு எண்ணம் வர்ற மாதிரி நான் நடந்துகிட்டு இருக்கக்கூடாது. தூண்டுகோல் இல்லேன்னா குத்துவிளக்கு கூட எரியாதே? இனிமே அப்படி அரைகுறையா டிரஸ் பண்ணிகிட்டு இந்த வீட்டுக்குள்ள உலவ மாட்டேன்.' காமாட்சி சித்தியின் கையை தன் கையில் எடுத்துக்கொண்டாள். அன்று முழுவதும் அவள் தன் செயலுக்காக வருத்தமடைந்து கொண்டிருந்தாள். "இதுல உன் தப்பென்னடீ இருக்கு? இந்த வீட்டுல இருக்கற நாம ரெண்டு பேருமே பொம்பளைகள்தானேன்னு நீ கொஞ்சம் சுதந்திரமா இருக்கே? நான் வயித்துக்கு சோறுதானே திங்கறேன்? என் புத்தி எங்கேடிபோச்சு? காமாட்சி குமறினாள். "சித்தி... நானும் மனசால ரொம்ப யோக்கிமானவ இல்லே சித்தி. என் மனசுக்குள்ளவும் நெறைய வக்கிரமான ஆசைகள் இருக்கு." "இருக்கும்... தப்பான ஆசைகளோ... இல்லே சரியான ஆசைகளோ... மனுசனா பொறந்தவனுக்கு ஆசை இருக்கத்தான் செய்யும்.... ஆசைகளே இல்லேன்னா... நாம ஏன் ஜென்மம் எடுக்கப்போறோம்?" "நீங்க தைரியசாலி... சட்டுன்னு கொட்டிடீங்க.. என்னால முடியலே சித்தி..." காமாட்சி தன் குரல் தழுதழுக்க பேசினாள். "ப்ச்ச்... ப்ச்ச்ச்... காலாகாலத்துல உனக்கும் நடக்கவேண்டியதெல்லாம் ஒழுங்கா நடந்திருந்தா, இப்படியெல்லா நீ பேசற சூழ்நிலை வந்திருக்காது." செண்பகம் சூள்கொட்டினாள். "எல்லாத்தையும் பொத்தி பொத்தி வெச்சு என்னப் பிரயோசனங்கற ஒரு விரக்தி என் மனசுக்குள்ள கொஞ்ச நாளா ஓடிகிட்டு இருக்கு சித்தி. யாருக்காக இந்த ஒடம்பு? யாருக்காக நீங்க சொல்ற என் ஒடம்போட அழகு? மனசு அழகா இல்லேயே சித்தி... எனக்கும் வெறுத்துப்போவுது. என் மனசை கட்டுக்குள்ள வெச்சிக்க நான் ரொம்ப சிரமப்படறேன். உடம்போட துடிப்பை அடக்கறது ரொம்ப கஷ்டமாயிருக்கு சித்தி. என்னையும் மீறி நானும் எதாவது தப்பு பண்ணிடுவேனோன்னு பயப்படறேன் சித்தி.." காமாட்சி மெல்லிய குரலில் பேசினாள். "வாய்க்கு வயணமா மூணு வேளையும் ருசியா, வயிறு முட்ட முட்ட திண்ணுட்டு வேலை வெட்டியில்லாம இந்த வீட்டுக்குள்ள நான் உக்காந்திருக்கேன் பாரு, அதாண்டீ எல்லாத்துக்கும் காரணம். சோத்துல முழு உப்பைப்போட்டு திங்கறேன் பாரு, அதனோட விளைவுதான், உன்னை அரை நிர்வாணமாப் பாத்ததும், அள்ளியணைக்கத் தோணுச்சு. இந்த எண்ணம் வந்த நாள்லேருந்து, ஒரு நாலுநாள் வாரம் வெறும் சோறு, உப்பு இல்லாம திம்பேன். ஒடம்பு திரும்பவும் சொன்னப் பேச்சைக் கேக்க ஆரம்பிக்கும்." "சித்தி.. உப்பில்லாம சாப்பிட்டா காமம் அடங்குமா?" "இந்த மருந்து என் ஒடம்புக்கு ஒத்துப்போகுது அவ்வளவுதான்" சித்தி குரலெடுத்து சிரித்தாள். "அப்ப நானும் சோத்துல உப்பைக் கொறைச்சுக்கணும் சித்தீ" காமாட்சி மெல்ல முனகினாள். "உனக்கு அனுபவிக்கற வயசுடீ. நீ ஏண்டிம்மா உப்பில்லாம திங்க ஆசைப்படறே? உப்பு இல்லாம சாப்பிட்டேன்னா குப்பையா போயிடுவே; அதுக்குத்தான் திரும்ப திரும்ப சொல்றேன்; பழசையே நினைச்சிக்கிட்டு இருக்காதே; யாரையாவது உனக்குப்பிடிச்ச ஒருத்தனை பாத்து ரெண்டாவது கல்யாணம் பண்ணிக்கோடீ.." "பயமாயிருக்கு சித்தி..." "பயப்படாதே; பயப்படாதேன்னு தினம் தினம் நேக்கு நீ பாடம் நடத்திட்டு, இப்ப நீ ஏன் பயப்படறே? யாரைப்பாத்து பயப்படறே?" "நான் ஊரைப்பாத்து பயப்படலே சித்தி; என்னைப்பாத்து பயப்படறேன் சித்தி..." "இதுதாண்டீ மனசு பண்ற மாயம்." சித்தி செண்பகம் வெள்ளையாகச் சிரித்தாள். "சித்தி... என்னை கட்டியணைச்சுக்கணுங்கற அந்த எண்ணம் எதனால உங்களுக்கு வந்திச்சி?" விட்ட இடத்தையே மீண்டும் தொட்டாள் காமாட்சி. "வாட்டசாட்டமான ஆம்பிளை மனசுக்குள்ளவும், ஏதோ ஒரு மூலையில பெண்மையோட மெண்மை ஒளிஞ்சுண்டு இருக்கும்டீ; அதே மாதிரிதான் பொம்மனாட்டிக்குள்ளவும் ஒரு வெறிபிடிச்ச ஆம்பிளையோட வக்கிர குணங்களும், குட்டி குட்டி துணுக்குகளா ஒளிஞ்சுண்டு இருக்கும்." "சித்தி... உளவியல் பேசறீங்களா நீங்க?" "அந்த துணுக்குகள்.. அந்த ஆசைகள்... அந்த வக்கிரமான எண்ணங்கள் எப்ப வெளியே வரும்? யாருக்கும் தெரியாது." "உங்களுக்கு வந்த எண்ணம் வக்கிரம்ன்னு ஏன் நீங்க நினைக்கணும்? மனசோட இயல்புன்னு ஏன் எடுத்துக்கக்கூடாது?" "சரியா? தப்பா? நேரான எண்ணமா? வக்கிரமானதான்னு தீர்மானிக்க நான் யாருடீ?" "யார் தீர்மாணிக்கணும்?" "நாம வாழற சமூகம் தீர்மானிக்குது.." "சித்தி.. நாமதானே அந்த சமூகம்?" "காமூ.. இந்த பேச்சுக்கு முடிவேயில்லைம்மா.." "நீங்க தனிப்பட்ட முறையில என்ன நினைக்கறீங்க?" "வக்கிரம்ன்னுதான் எனக்கு தோணறது." "ப்ஸ்ஸ்ஸ்ச்ச்ச்..." "நீ என் பொண்ணுடீ; உன் தாய் ஸ்தானத்துல இருக்கற நான் உன் உடல் அழகைப் பாத்து, உன்னைக் கட்டிப்புடிச்சி முத்தம் கொடுக்கணும்ன்னு நினைச்சா அது ஒரு வக்கிரமான நினைப்பு இல்லையா?" "இதையே ஒரு ஆம்பிளை நினைச்சா அது சரியா சித்தி?" "அந்த ஆம்பிளைக்கும் உனக்கும் நடுவுல என்ன உறவு, அதுதான் இங்கே முக்கியம்? உறவுகளுக்கு நடுவுல என்ன வரைமுறை இங்கே இருக்கு... அதுதான் முக்கியம்." "ம்ம்ம்ம்" "ஒரு பொம்பளைக்கே இன்னொரு பொம்பளையை ஒரு தரம் வாரிக்கட்டிக்கணும்ன்னு தோணிச்சின்னா, ஒரு ஆம்பிளையைப்பத்தி சொல்லுவானேன்? உன்னை அந்தமாதிரி கோலத்துலப் பாக்கறவனுக்கு புத்தி பிரண்டுத்தான் போகும்.' "ம்ம்ம்?" "வீட்டுல அழகான பொம்மனாட்டி இருக்கப்ப, சங்கரனுக்கு உன் இடுப்புல கையைப் போடணும்ன்னு ஏன் தோணுச்சு? "நேக்குத் தெரியலை சித்தி. ஆஃபீசுல நான் எப்பவும் அடக்க ஒடுக்கமாத்தான் உடம்பை மூடிக்கிட்டுத்தான் இருப்பேன்.. " "ம்ம்ம்.. அவனோட தவிப்புக்கு காரணத்தை அவன் மட்டும்தான் சொல்லமுடியும்..." "இந்த சங்கரன் மாதிரி ஆளுங்களுக்காகத்தான், என் கையாலாகத புருஷன் கட்டினத்தாலியை கழட்டி எறிஞ்சதுக்கு அப்புறமும், ஊர்ல இருக்கறவன்ல்லாம் என்னை கண்டபடி உரசவேண்டாமேன்னுதான், ஒப்புக்கு சப்பா நானே என் கழுத்துல ஒரு தாலியை மாட்டிக்கிட்டு திரியறேன். ஊரை ஏமாத்தறதா நான் நினைச்சிக்கிட்டு இருக்கேன்... ஆனா என் மனசுக்குள்ள என்னையே நான் ஏமாத்திக்கிட்டு இருக்கேன்." "நான் பாத்தவரைக்கும், உனக்குன்னு ஒருத்தன் இருந்தா... ஆவரேஜ் ஆம்பிளைங்க ரொம்ப மூர்க்கமா ஒரு பொம்பளையை உரசறது இல்லே..." சித்தி தன் மனதில் பட்டதை சொன்னாள். "திரும்பவும் எனக்கு ஒரு கல்யாணமா?" "சங்கரன் மாதிரி ஊர்ல ஆயிரம் பேர் இருக்கான்; யாருக்கு எப்ப புத்தி பிரஷ்டம் ஆகும்ன்னு சொல்லமுடியாதுடீ... உன் புத்தியும் பிரளக்கூடாதுடீ." சித்தி அலுத்துக்கொண்டாள். "நான் அவ்வளவு அழகாவாயிருக்கேன்..?" "ஆமாம்டீ... உன் ஃப்ரெண்ட் பங்கஜத்தைக் கேளு. உன் அழகைப்பத்தி அவ சொல்லுவா. அவளோட ஆம்பிடையான் வாயைவிட்டே ஒரு நாள் பெனாத்தினானாம்.’ ‘என்னச் சொன்னானாம்?’ ‘அவதான்... பைத்தியமாட்டாம் எதையோ பேத்தினான்னா நீயும் ஏண்டி அவன் தோலை உரிச்சிப்பாக்க ஆசைப்படறே?" ‘சொல்லுங்க சித்தி... என்னதான் சொன்னா அப்டீ?’ காமாட்சி காலை நீளமாக நீட்டிக்கொண்டு உட்கார்ந்தாள். இடது கால் முட்டிக்குமேல் அவள் நைட்டி ஏறியது. நெகுநெகுவென ஆடுசதை தன் வெண்மையைக் காட்டியது. ‘பங்கஜம்... நோக்கு உடம்புல கிள்ளியெடுக்க சுத்தமா சதையே இல்லேடீ. இல்லாதவா, இருக்கறவாகிட்ட கொஞ்சம் கடனா வாங்கிக்கப்படாதோ? காமாட்சி நடக்கும் போது பாருடீ. கவுத்து வெச்ச கொடமாட்டாம் அவளோட பிருஷ்டங்கள் அசைஞ்சு அசைஞ்சு ஆடுது. அவளை மொத்தமா அவுத்துட்டு, அவ புட்டத்துலேயே வாயார நாலு முத்தம் குடுக்கணும்டீன்னு ராத்திரியிலே அவ மடியில படுத்துக்கிட்டு உளறினானாம். ‘ம்ம்ம்...’ ‘எதிராத்து கிச்சாமியைப் பாரேன். அவனுக்கு உன் அப்பன் வயசு. எதையாவது ஒரு நொண்டிச் சாக்கை வெச்சிண்டு நம்மாத்துல வந்து வெட்டியா நிக்குது. அவன் கண்ணுல நெருப்பையள்ளிக் கொட்டணும்; எப்பவும் கண்ணாடியைத் தூக்கி தூக்கி விட்டுண்டு உன் மாரையும், இடுப்பையும்தான் உத்து உத்து பாத்திண்டுருக்கு. நீ என்னடான்னா அவன் பார்வையோட அர்த்தத்தைப் புரிஞ்சுக்காம, அந்தக் கிழத்தோட சரி சமமா நிண்ணுண்டு வாயாடிண்டு இருக்காய்?’ இதனாலத்தான் நான் பயந்து பயந்து சாகறேன்.’ சித்தி பெருமூச்செறிந்தாள் காமாட்சிக்கு சிலசமயங்களில் தன் அழகைப்பற்றி மற்றவர்கள் பேசுவதைக்கேட்கும்போது உள்ளூரப் பெருமிதமாக இருக்கும். கல்யாணம் ஆனதுக்கு முன்னும் சரி; கல்யாணம் ஆனபின்னும் சரி; அதில் ஒரு சுகத்தை அவள் அனுபவித்தாள். பக்கத்துவீட்டு பங்கஜத்தின் புருஷன், எதிர்வீட்டு நாராயணனின் பார்வை எல்லாம் அவளுக்கு பரிச்சயம்தான். அவர்கள் தன்னை, தன் அழகை, தன் வனப்பை, தன் செழிப்பான தொடையழகை, பின்புறத்தை திருட்டுத்தனமாக பார்ப்பது அவளுக்கு நன்றாகத் தெரியும். அவர்கள் பார்வையை அவள் மனதுக்குள் ரசித்துக் கொண்டுதான் இருந்தாள். நாளாக ஆக அவர்கள் பார்வை அவளுக்கு தந்த சுகம் குறைந்துகொண்டே போனது. இப்போதெல்லாம் தன்னை, தன் மார்பை, தன் உடலை முறைத்துப்பார்ப்பவர்களை அவள் சட்டை செய்வதேயில்லை. அம்மணமாக நின்று குளிக்கும்போதும், குளித்துவிட்டு வந்து புடவையை உடலில் சுற்றிக்கொள்ளும் போதும், தன் பிருஷ்டங்களையும், மார்புகளையும் அழுத்தி ஒரு முறைத் தடவிவிட்டுக்கொள்வாள். அவளுக்கு உடல் சிலிர்த்துப்போகும். இப்போது அந்த வருடலில் கிடைக்கும் சுகமும் திகட்டிப்போனது. தன்னைத்தானே வருடிக்கொள்வதையும் அவள் நிறுத்திவிட்டாள். ம்ம்ம்... என்னோட இவ்வளவு அழகும் பாலைவனத்துல அடிக்கற பவுர்ணமி நிலவு மாதிரி அனுபவிக்க ஆளில்லாம வீணாப்போகுதே? மனசுக்குள் பரிதவிப்பு கிளம்பும். ஓசையில்லாமல் அழுவாள் காமாட்சி. எட்டு வருடங்களில் எல்லாமே அவளுக்கு அலுத்துப்போனது. இப்போதெல்லாம் அவள் அழுவதில்லை. "உங்கப்பனுக்குன்னு ஊர்ல ஒருத்தன் கண்ணுல பட்டானே? உன்னைக் கட்டிக்கிட்ட அந்த கம்மினாட்டி முண்டத்துக்குத்தான் உன்னை ஒழுங்கா வெச்சு வாழத்துப்பில்லே." செண்பகம் அலுத்துக்கொள்வாள். "சித்தீ... என் அப்பா ரொம்ப பாவப்பட்ட மனுஷன்... இடது பக்கம் போன்னு சொன்னா, கேள்வி கேக்காமா இடமாத்தான் போனவர். பகவான் கிட்ட போய் சேந்தவாளை இப்ப எதுக்கு வீணா நொந்துக்குவானேன்? எனக்குன்னு பாத்தவன் மூஞ்சில பேடிப்பயன்னு எழுதி ஒட்டியா வெச்சிருந்தது? அவனுக்கும் என்னை அனுபவிக்கனுங்கற ஆசை ரொம்பவேயிருந்தது. ஆனா அவனுக்கு அவன் ஒடம்பு ஒத்துழைக்கலே. அவன் என்ன பண்ணுவான்?" "ம்ம்ம்ம்.." நீளமாக பெருமூச்சுவிடுவாள் செண்பகம். "அவனை நீங்கதான் பாத்து இருக்கீங்களே? பாக்கறதுக்கு வாட்ட சாட்டமாத்தான் செக்கொலக்கை மாதிரி இருந்தான். கல்யாணத்தன்னைக்கு என் ஃப்ரெண்ட்ஸ், 'காமூ இன்னைக்கு ராத்திரிக்கு இவனை எப்டிடீ சமாளிப்பேன்னு கிண்டலும் கேலியுமா கூத்தடிச்சா; நேக்கும் அன்னைக்குப்பூரா மனசுக்குள்ள ஒரு சந்தோஷம் இருந்திச்சி; ராத்திரி வந்ததும் பயமும் வந்திச்சி... சித்தீ." "ம்ம்ம்..." சித்தி சலித்துக்கொண்டாள். "பர்ஸ்ட் நைட்ல பாம்பா படம் எடுப்பான்னு நினைச்சேன். அவன் மண்புழுவா கிடந்தான். என் தலையெழுத்தை யாருகிட்ட சொல்லி அழுறது?" "அவன்தான் புஸ்வானாமா போயிட்டானே? தெரிஞ்சே உன்னை மாதிரி பொம்பளையோட பாவத்தை தலையில அள்ளி கொட்டிண்டானே? ஏழே ஏழு ஜென்மத்துக்கும் நல்லாயிருப்பானா அவன்? இல்லே அவனைப் பெத்தவங்கதான் நல்லாயிருப்பாங்களா? ஏமாத்தி உன் தலையில அவனைக் கட்டி வெச்சாங்களே? நாறிப்போவாங்க." கோபத்துடன் வெடிப்பாள் செண்பகம். "சித்தி, என் வயசு பொண்ணுங்க எவ்வளவு சந்தோஷமா இருக்காங்க? எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி ஆச்சு? நான் யாருக்கு என்னப்பாவம் பண்ணேன்? எனக்கு ஏன் ஒரு 'ஒம்போது' புருஷனா வந்தான்?" "இதெல்லாம் நாம பண்ண கர்ம வினைடீ. நான் ஒத்தையிலேயே நின்னுடலியா? கடைசீல இப்படித்தான் சொல்லி நம்ம மனசை தேத்திக்கணும்..." "சித்தி... என் தலையெழுத்தும் என்னை ஒத்தையில நிக்க வெச்சுடுமா?" "நீ ஏண்டீ ஒத்தையில நிக்கணும்? நோக்கென்னடி குறைச்சல்? நாமத்தான் நம்ம தலையெழுத்தை மாத்தி எழுதிக்கணும்; இப்ப 'ம்ம்' ன்னு சொல்லு; இன்டர்நெட்ல எழுதி வெக்கலாம். நாலு எடத்துல எனக்கு தெரிஞ்சவங்ககிட்ட சொல்ல ஆரம்பிக்கறேன். நான் திரும்பவும் கல்யாணம் பண்ணிக்க ஆசைப்படறேன்னு உன்னோட நம்பிக்கைக்கு உகந்த சினேகிதிகள் கிட்ட சொல்லு; உனக்கேத்த ஒருத்தன் கிடைக்காமலா போயிடுவான்?" "ப்ச்ச்ச்..." "எந்த ஜாதியா இருந்தா என்னடீ? உன் மனசுக்கு பிடிச்சவனா, உன் ஆஃபிசுலேயே, உன் கூடவே வேலை செய்யறவனையோ, எங்கேயாவது உங்கிட்ட பழகினவனையோ, எவனையாவது, ஒருத்தனை புடிச்சிக்கோடீ. கடைசீ காலத்துல ஒரு துணை வேணும்டீ. இல்லேன்னா பொட்டைச்சிக்குப் பைத்தியம் பிடிச்சிடும்." சித்தி இப்போதெல்லாம், காமாட்சியிடம் தினமும் இதைத்தான் படித்து படித்து சொல்லுகிறாள். . "வேண்டாம் சித்தி..." "ஏம்மா?" "எனக்கே முப்பத்தாறு. என்னைக்கேட்டு வர்றவன் நாப்பதுலே நாப்பதஞ்சுல இருப்பான். ஏற்கனேவே ஆடி அலுத்துப்போயிருப்பான். திரும்பவும் ஒரு மண்புழுவை, தொட்டுப்பாக்கறதுக்கு எனக்கு ஆசையில்லே. ஒரு தரம் நான் ஏமாந்தது போதாதா? திரும்பவும் ஒரு ஏமாத்தத்தை தாங்கிக்க எனக்கு மனசுலே தெம்பில்லே சித்தி." "காமூ... கொஞ்சநாளா, அடிக்கடி, விடியற்காலையில, எனக்கொரு கனவு வருதுடீ. நான் சொல்றதை கேட்டுட்டு நீ சிரிக்கப்படாது." சித்தியின் முகத்தில் சிறிய அழகான புன்னகை மலர்ந்தது. "சொல்லுங்களேன்" காமாட்சி தன் தலையை சித்தியின் தோளில் சாய்த்துக்கொண்டாள். "வாட்டசாட்டமா ஒருத்தன், உன்னைவிட வயசுல சின்னவனா இருக்கான் அவன். செகப்பா களையா இருக்கான்; அத்தே அத்தேன்னு என்னை ஆசையா வாய் நிறையக் கூப்பிடறான். காமூவை எனக்கு குடுத்துடுங்கோ. அவளை நான் பத்திரமா பாத்துகறேங்கறான். உன் வயசு என்னடாங்கறேன்? இருபத்தெட்டுங்கறான்." "அப்புறம்?" "அப்படியே கனவு சட்டுன்னு கலைஞ்சு போகுதுடீ..." "சித்தி கிண்டல் பண்றீங்க நீங்க...? இந்த மாதிரி எவன் என்னைத் தேடிகிட்டு வருவான்?" "விட்டக்குறை தொட்டக்குறைன்னு ஒண்ணு சொல்லுவாங்கடீ. கர்மத்தோட பலனை நீ தேடிப்போக வேண்டாம். அதுவா உன்னை தேடி வரும்ன்னு சொல்லுவா; உனக்கு முன்னாடி பொறந்தவனை தொட்டுத் தடவி, எழுப்பி பாத்துட்டு, அவனை எழுப்ப முடியாமே நீ திரும்பி வந்துட்டே." "ம்ம்ம்..."

"உன்னை சந்தோஷமா வெச்சிக்கணும்ன்னு நினைக்கற ஒருத்தன், நீ ஜென்மமெடுத்ததுக்கு அப்புறம், உனக்குப் பின்னாடி ஏன் பொறந்து இருக்கக்கூடாது? அவனுக்காக நீ காத்துகிட்டு இருக்கியோ என்னவோ?" "இதெல்லாம்... இந்த பிலாசஃபியெல்லாம் நேக்கு ஒண்ணும் சரியாப் புரியலே சித்தி" "எல்லாத்துக்கும் ஒரு நேரம் வரணும்டீ.. நீயே அவனை அடையாளம் தெரிஞ்சுக்குவே... எல்லாத்தையும் நீயே புரிஞ்சுக்குவே..." "ம்ம்ம்.." காமாட்சி முனகிக்கொண்டிருந்தாள். "உன் மனசுல இருக்கற ஆசை எனக்குத் தெரியும்டீ. ஒரு குழந்தைக்காக நீ ஏங்கறது எனக்கு நல்லாத் தெரியும்டீ. கொஞ்சம் பொறுமையா நம்பிக்கையோட இரு. இந்த வீட்டுலேயும் ஒரு குழந்தை தவழத்தான் போகுது." "சித்தீ..." காமாட்சி செண்பகத்தின் மடியில் படுத்துக்கொண்டு அவள் இடுப்பைக் கட்டிக்கொண்டாள். செண்பகத்தின் தாய்மை சந்தோஷப்பட்டது. "எப்ப எது நடக்கும்ன்னு யாராலயும் உறுதியாச் சொல்லமுடியாதுடீ" காமாட்சியின் தலையை அன்று வெகு நேரம் வருடிக்கொண்டிருந்தாள் செண்பகம். **** செண்பகம் தெருவிலிருந்து ஹாலுக்கு வந்தாள். மணி எட்டரையாகிக்கொண்டிருந்தது. டீ.வியை ஆன் செய்தாள். திரையில் ஓடுவதை பார்க்க மனதில் பொறுமையில்லாமல், தெருவுக்கே மீண்டும் எழுந்து வந்தாள். முருங்கை மரத்தினருகில் வந்து நின்ற ஆட்டோவைக்கண்டதும், வேகமாக கதவைத் திறந்துகொண்டு வீட்டுக்கு வெளியில் ஒடினாள் செண்பகம். ஆட்டோவை ஓட்டிவந்தவன் தன் இருக்கையை விட்டு சட்டென இறங்கி காமாட்சி உட்கார்ந்திருந்த பக்கம் வந்தான். "மேடம்... முதல்ல நீங்க எறங்குங்க... நான் வேணா உங்க வூட்டுக்காரை எறக்கிவுடறேனே?" அழுக்கான பற்களை காட்டி சிரித்தான். "ரமணீ... எழுந்திருப்பா வீடு வந்திடிச்சி..." தன் மடியில் கிடந்தவனின் தோளை இலேசாக உலுக்கினாள் காமாட்சி. ரமணி மெல்ல தன் கண்களைத்திறந்தான். "அம்மா.." காமாட்சியின் குரல் கிணற்றிலிருந்து வருவதைப்போலிருந்தது அவனுக்கு. முனகியவாறு எழுந்து உட்கார்ந்தான் ரமணி. நாக்கு வரண்டு போயிருந்தது அவனுக்கு. உடம்பு பூராவும் வலிக்குதே. அடிபட்டப்ப வலி தெரியலே. அவனுங்களை அடிச்சு நொறுக்கணுங்கற வெறி மட்டும்தான் மனசுக்குள்ள இருந்தது. இப்ப அக்கடான்னு கொஞ்ச நேரம் கையை காலை நீட்டி படுக்கணும் போல இருக்கே. நெற்றியில் பட்ட காயத்தின் வலி தன் உடலெங்கும் பரவுவதை ரமணி உணர ஆரம்பித்தான். "யார் இந்தப்பையன்? இவன் என் காமாட்சியோட மடியில படுத்துக்கிட்டு இருக்கான்? என்னாச்சு இவனுக்கு? நான் நெனைச்ச மாதிரியே எதாவது ஆக்ஸிடெண்ட் ஆயிடிச்சா? செண்பகம் மனதுக்குள் அதிர்ந்தாள். காமாட்சி ஆட்டோவைவிட்டு இறங்கினாள். தன் தோளிலிருந்த கைப்பையை செண்பகத்திடம் நீட்டினாள். முந்தானையை சுருட்டி இடுப்பில் செருகிக்கொண்டாள். நெற்றியில் பறந்த தலைமுடியை கோதி பின்னால் தள்ளிக்கொண்டாள். ரமணியின் இடது முழங்கையைபிடித்து ஆட்டோவிலிருந்து அவனை இழுத்தாள். இறங்கியவனின் கையை சட்டெனத் தன் தோளில் போட்டுக்கொண்டாள். வலது கையை அவன் இடுப்பில் சுற்றிக்கொண்டு வீட்டை நோக்கி அவனை இழுத்துக்கொண்டு நடக்க முற்பட்டாள். ரமணி தள்ளாடியவாறு நடந்தான். அவன் சட்டைக்காலரில், சட்டைப் பாக்கெட்டின் மேல்புறம் சிறிய திட்டுக்களாக இங்குமங்குமாக ரத்தக்கறைகள். முதுகுப்புறத்தில் சட்டையும் சிறிது கிழிந்தும் போயிருந்தது. "காமூ.. என்னடி ஆச்சு இவனுக்கு... உனக்கொன்னும் ஆயிடலியே?" பதறலுடன் வந்தது செண்பகத்தின் குரல். "முதல்லே ஆட்டோவுக்கு பைசாவை செட்டில் பண்ணிட்டு வீட்டுக்குள்ளே நீங்க வாங்க... உங்க கேள்விக்கெல்லாம் அப்புறமா பதில் சொல்றேன்.." "ஏண்டாப்பா... நீதான் சொல்லேன்... புள்ளைக்கு என்னப்பா ஆச்சு?" ஆட்டோ டிரைவர் கேட்ட பணத்தையெடுத்து அவனிடம் நீட்டினாள் செண்பகம். "பெரீம்மா... பாப்பாவுக்கு ஒண்ணும்ல்லே. உங்க மருமவதானே அவங்க...? உங்கப் பையன்தான் நெத்திலே அடி வாங்கியிருக்கான். இன்னும் ரத்தம் நிக்கலேன்னு பாக்கறேன்." "அய்யோ..." "பெரீம்மா கூவாதே... இந்த நேரத்துல உனக்கு வேற ஹார்ட் பெயிலிர் கியிலீர் ஆயிடப்போவுது..." "எனக்கொண்ணும் ஆகாதுடா... நீ பாட்டுல விஷயத்தைச் சொல்லு..." "உங்க புள்ளியாம்மா? ஜல்தியா டாக்டர்கிட்ட இட்டுகினு போம்மா. செப்டிக் கிப்டிக் ஆயிடபோவுது. சீழ் கீழ் வெச்சிட்டா மூஞ்சி கலீஜா போயிடும். சொம்மா சொல்லக்கூடாது... பாக்கறதுக்கு உங்க புள்ளை நம்ம டீ.ஆர். புள்ளை சிம்பு கணக்கா இருக்காரு.." ஆட்டோ டிரைவர் தன்னுடைய பழுப்பான பற்கள் தெரிய சிரித்தான்? "நான் என்னத்தைடா சொல்லப்போறேன்?" இவன் என் பொண்ணை... மருமவன்ங்கறான்... அவனை என் புள்ளைங்கறான்... இவனுக்கு கண்ணு.... கிண்ணு அவிஞ்சிப்போயிருக்கா? இவங்க வயசு வித்தியாசம் கூடவா இவனுக்கு தெரியலே? இந்த லட்சணத்துல எதுக்கு என்னைப்பாத்து அசிங்கமா இளிக்கிறான்? செண்பகத்துக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அனிச்சையாக தன் முந்தானயால் தன் இடுப்பை இழுத்து மூடிக்கொண்டாள். "டாக்டர் வூட்டுக்கு இட்டுகினு போறேன்ன்னு நான் சொன்னதையே அவங்க ரெண்டு பேரும் காதுலேயே போட்டுக்கலேம்மா... உன் புள்ளைக்கு அடிபட்டு கீது... ஆனா ரெண்டு பேரும் ஒரே குஜால வந்தாங்க..." ஆட்டோ டிரைவர் பணத்தை எண்ணி தன் பாக்கெட்டில் போட்டுக்கொண்டான். "யாரு யாரை அடிச்சது?" "பையனுக்கு நல்ல ஸ்ட்ராங் பாடிம்மா... ஒத்தையா நின்னுக்கிட்டு ரெண்டு பேரை சொழண்டு சொழண்டு அட்சான் பாரு... எத்தினி விவகாரத்துல விட்னஸா இருந்துகிறேன் நானு? நமக்கே ஒரு நிமிசம் மெர்சலா ஆயிடிச்சி..." ஹேவ்வ்வ்... நீளமாக ஏப்பம் விட்ட டிரைவரின் வாயிலிருந்து அழுகிய வாழைப்பழவாசனை குப்பெனக்கிளம்பியது. செண்பகத்துக்கு குமட்டிக் கொண்டு வந்தது. "சித்தி... சீக்கிரமா உள்ளே வர்றீங்களா நீங்க..? வீட்டுக்குள்ளிருந்து காமாட்சி எரிச்சலுடன் கூவினாள். "சித்தியா?" கொடுமையா இருக்குதே? இந்த வூட்டுல யாரு... யாருக்கு என்ன உறவு... ஒண்ணுமே புரியலியே? ஆட்டோக்காரன் சீறிக்கொண்டு கிளம்பினான். செண்பகம் தெருக்கதவை மூடிக்கொண்டு பதைபதைப்புடன் வீட்டுக்குள் நுழைந்தாள். ரமணி சோஃபாவில் சரிந்து கிடந்தான். காமாட்சி கையில் பர்ஸ்ட் எய்ட் பாக்ஸுடன் அவனருகில் நின்றுகொண்டிருந்தாள். "சித்தி... ரமணிக்கு நெத்தியில அடிப்பட்டிருக்கு... வீக்கம் இருக்கு சித்தி... லேசா ரத்தம் வர்ற மாதிரி இருக்கு... தொடைச்சிட்டு டிரஸ்ஸிங் பண்ணா போதுமா? இல்லே ஸ்டிச்சிங் போடணுமா... சட்டுன்னு பாத்து சொல்லேன்.." "இவனுக்கு உடம்பு சூடா இருக்குடீ... எப்படி அடிபட்டுதுடீ... தகரம் கிகரம் கிழிச்சிடலியே... அப்டீன்னா டெட்டானஸ் ஒரு ஷாட் போட்டுடறது நல்லது... அடிபட்ட அதிர்ச்சியிலே ஜீரம் வரலாம்... தெர்மாமீட்டரை எடு. அப்படியே ஃபிரிஜ்லேருந்து நாலைஞ்சு ஐஸ் க்யூப்ஸ்ஸும் எடுத்திட்டு வா..." செண்பகம், ரமணியை நிமிர்ந்து உட்காரச்சொன்னாள். வெகு லாவகமாக, அவன் அணிந்திருந்த சட்டையை கழற்றினாள். அவன் மார்பை, முதுகை, கூர்மையாக பரிசோதித்தாள். திருப்தியுடன் தலையை ஆட்டிக்கொண்டாள். அப்படியே சோஃபாவில் படுக்கச்சொன்னாள். தெர்மாமீட்டரை வாயில் செருகினாள். நெற்றிக்காயத்தை முழுமையாக நிதானமாக சுத்தம் செய்தாள். ஐஸ்ஸால் ஒற்றி, மெலிதாக காயத்திலிருந்து ஒழுகும் ரத்த ஒழுக்கை நிறுத்தினாள். "தம்பி... உனக்கு உடம்புல வேற எங்கேயாவது அடிபட்டிருக்கா? ரமணீ தன் தலையை இடவலமாக அசைத்தான். "எங்கேயாவது வலிக்குதா?" "உடம்பு பூரா வலிக்குதுங்க..." "சித்தி... காயம் ஒண்ணும் பெரிசா இல்லையே? காமாட்சி தன் கண்கள் கலங்க நின்றுகொண்டிருந்தாள். செண்பகம் ஒரு நொடி திகைத்தாள். காமாட்சி சட்டுன்னு எதுக்கும் அழமாட்டாளே? யார் இவன்?இவனுக்காக இவ கண்ணுல ஏன் இப்படீ கண்ணீர் தளும்பிக்கிட்டு வருது?" "கண்ணு காமூ... ஏண்டீம்மா அழறே? இவனுக்கு ஒண்ணுமில்லேடீ. டெம்ப்ரேச்சர் நூத்தியொண்ணுதான் இருக்கு. காயத்தை தொடச்சி ஆன்டிசெப்டிக் கீரீம் அப்ளை பண்ணிட்டேன். ப்ளீடிங் கண்ட்ரோல் ஆயிடிச்சி. ஸ்டிச்சிங்ல்லாம் தேவையில்லே. செத்த நீ நகர்ந்து நில்லு. நான் காயத்தை கவர் பண்ணிடறேன். அவனுக்கு கூலா இருக்கும். நான் என் கையைக்கழுவிட்டு வர்றேன். ஒரு குரோசினை வாயில போட்டு தண்ணியை ஊத்து." "ரமணீ... சாரிப்பா..." காமாட்சி அவன் வெற்று மார்பை தடவிக்கொண்டிருந்தாள். "சேச்சே... இப்டீல்லாம் நீங்க ஃபீல் பண்ணாதீங்க... உங்களை அசிங்கமா பேசறதைப் பாத்துக்கிட்டு சும்மா இருக்கமுடியுமா?" ரமணி தன் உடல் வலியிலும் சிரித்தான். அவள் உடலிலிருந்து வரும் வியர்வை வாசத்தை விரும்பி தன் நெஞ்சுக்குள் இழுத்தான். "ரொம்பத் தேங்கஸ்ங்க..." "எதுக்கு...?" புரியாமல் அவனைப்பார்த்தாள் காமாட்சி. "இதுவரைக்கு எங்கம்மா மட்டும்தான் எனக்காக அழுவாங்க.. இன்னைக்கு நீங்க எனக்காக அழறீங்க... நான் ரொம்ப லக்கீங்க.." ரமணி தன் கண்களை துடைத்துக்கொண்டான். காமாட்சிக்கு அவள் உடல் சிலிர்த்தது. சட்டென குனிந்து ரமணியின் உதடுகளை கவ்வினாள். நீளமாக அவனை முத்தமிட்டாள். கைகளை கழுவிக்கொண்டு கூடத்துக்கு வந்த செண்பகம், தன்னை மறந்து சோஃபாவில் கிடப்பவனை முத்தமிட்டுக் கொண்டிருக்கும் காமாட்சியை வைத்தக்கண் வாங்காமல் பார்த்துக்கொண்டு நின்றவள் சில நொடிகள் தயக்கமாக நின்றாள். தன்னைச் சுதாரித்துக்கொண்டு தன் தொண்டையை கனைத்தாள். காமாட்சி அதிராமல் நிதானமாக அவன் முகத்திலிருந்து தன் முகத்தை விலக்கினாள். "காமூ... இப்ப சொல்லுடீ... யாருடி இந்தப்பையன்? ஜூரம் அடிக்கறவனுக்கு குரோசின் குடுக்கச்சொல்லிட்டு அந்தாண்டைப் போனேன். நீ என்னடான்னா அவனுக்கு முத்தம் குடுத்துக்கிட்டு இருக்கே? நல்லாருக்குடி நீங்க ரெண்டுபேரும் நடுக்கூடத்துல அடிக்கற கூத்து?" காமாட்சி சில வினாடிகள் பேசாமல் இருந்தாள். அவளுடைய வலது கை ரமணியின் மார்பின் குறுக்கே இன்னமும் கிடந்தது. தன் சித்திக்கு பதில் சொல்லும் முன் ரமணியின் முகத்தை ஒருமுறை அவள் ஆழ்ந்து நோக்கினாள். தன் தோளில் கிடந்த வெள்ளை டவலால் அவன் மார்பை போத்தினாள். "இவனை எங்கே... எப்போ... விட்டுட்டு வந்தேன்னு எனக்குத் தெரியலை சித்தி... இவன் எனக்கு நெருங்கினவன்... இன்னைக்கு நான் இவனை திரும்பவும் கண்டுபுடிச்சிட்டேன்." "என்னடி உளர்றே? இவனை உனக்கு முன்னாடியே தெரியுமா?" செண்பகத்தின் குரலில் குழப்பமும், வியப்பும் கலந்து வந்தன. "சித்தி... உங்களுக்கு புரியலியா நான் சொல்றது? 'விட்டக்குறை... தொட்டக்குறைன்னு... நீங்க எத்தனை தடவை சொல்லியிருக்கீங்க? 'எனக்கு அந்த விட்டகுறை தொட்டக்குறை இவன்தான் சித்தி' காமாட்சி தன் கண்களை துடைத்துக்கொண்டாள். நீளமாக பெருமூச்சு விட்டாள். ரமணி மெல்ல எழுந்து சோஃபாவில் உட்கார்ந்துகொண்டான். "இவனுக்கு எப்டீ அடிபட்டுதுன்னு கேக்கறேன்?" "ரமணி என் ஆஃபிசுலதான் சங்கரன் கூட வேலை செய்றாரு... இவரும் இன்னைக்கு ஆஃபீசுக்கு வந்தாரு... வேலை முடிஞ்சதும்... சினிமாவுக்குப்போனோம்... திரும்பி வரும் போது பொறுக்கிப்பசங்க ரெண்டு பேரு என் ரேட்டு என்னான்னு கேட்டாங்க..." "என்னடீ இது அநியாயம்?"

"ரேட்டு கேட்டவன் மூக்கை இவன் ஒடைச்சிட்டான். அடுத்தவன் கொட்டையை எட்டி ஒதைச்சு நசுக்கிட்டான். ஆயுசுக்கு இனிமே அவன் ஒம்போதுதான்..." காமாட்சி குதூகலமாக சிரித்தாள். "அடிப்பாவீ... ஏண்டீ இப்படி குஷியா சிரிக்கறே?" "என் ரமணி... அவங்க கிட்ட எனக்காக அடி வாங்கினான். இவன் ஆண்மையை பாராட்டி உன் எதிர்லே, என் வீட்டு கூடத்துல இவனுக்கு நான் முத்தமும் குடுத்துட்டேன்... சித்தி இப்போதைக்கு இந்த விவரம் போதும்ல்லே..." காமாட்சியின் முகம் பொன்னாக பளபளத்துக்கொண்டிருந்தது. "காமூ... எனக்கு ரொம்ப தாகமா இருக்குங்க. குடிக்கறதுக்கு ஏதாவது இருந்தா குடுங்களேன்." ரமணி தன் கண்களை திறந்து சுற்றுமுற்றும் பார்த்தான். காமாட்சியின் முகத்தைப்பார்த்தான். கடைசியாக அவன் பார்வை செண்பகத்தின் முகத்தில் வந்து நிலைத்தது. "ஜூரம் அடிக்குதே... ரமணிக்கு என்னக்குடுக்கலாம் சித்தி?" "அவனுக்கு ஒண்ணுமில்லே... டேபிள் மேல ஆரஞ்சுப்பழம் இருக்கு பாரு அதை நல்லா கசக்கி புழிஞ்சு ஜூஸா குடு... இன்னும் ஒரு மணி நேரத்துல இவனோட ஜீரம் கிரம் எல்லாம் பறந்து போயிடும். இவனும் எழுந்து ஓட ஆரம்பிச்சுடுவான்." "சித்தி... இவனை நான் ஓடவிடமாட்டேன்..." காமாட்சியின் குரல் தீர்மானமாக ஒலித்தது. செண்பகத்துக்கு, காமாட்சி என்ன சொல்ல வருகிறாள் என்பது புரிந்தது போலும் இருந்தது. புரியாதது போலும் இருந்தது. ரமணி மவுனமாக அவர்கள் இருவரின் முகத்தையும் மாறி மாறிப்பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். சங்கரனின் காரில் வீட்டுக்கு வந்த சுமித்ரா நிம்மதியாக ஒரு மூன்று மணி நேரம் தூங்கினாள். தூங்கி எழுந்ததும் ஒன்றுக்கு இரண்டு கப்பாக, சூடாக தேனீரை பருகினாள். சங்கரன் சாயந்திரம் வீட்டுக்கு வரேன்னாரே. ஃபிரிஜ்லே பிஞ்சு கத்திரிக்காய் இருக்கு. கத்திரிக்காயை நாலு நாலாக் கீறி, நல்லெண்ணையை தாராளாம விட்டு, வெந்தயத்தை தாளிச்சி கொட்டி, சுண்ட சுண்ட வத்தக்குழம்பு வெச்சா சங்கரன் நாக்கை சப்புக்கொட்டிக்கிட்டு சாப்பிடுவாரு. சங்கரன் வாய்க்கு ருசியாக சாப்பிடுவார் என்ற நினைப்பு எழுந்ததும், சுமித்ரா தன் மனதுக்குள் சிரித்துக் கொண்டாள். சட்டென சங்கரனின் மனைவி பாக்கியத்தின் முகம் அவள் மனசுக்குள் வந்தது. “சுமி, என் புருஷனுக்கு எப்பவுமே நாக்குக்கு ருசியா சாப்பிடணும்ன்னு ஆசைடீ. இதுலே தப்பே இல்லைடீ. ஒரு ஆம்பிளை ஓடி ஒடி சம்பாதிக்கறது எதுக்குடீ? ஒரு ஜான் வயித்துக்குத்தானே? அதுல நான் ஒரு கொறையும் வெக்கறேதேயில்ல. மூணு வேளையும் விதவிதமா ஆக்கிப்போடறேன்.” “உண்டு முடிச்சதும் என்னைத் தவறாம தினமும் பெண்டுக்கு இழுக்கறானே? அங்கத்தான் ஒதைக்குதுடீ. மாசத்துல மூணு நாள் ஒதுங்கறனே, அன்னைக்கு பாக்கணும் என் புருஷன் மூஞ்சை; கடுவன் பூனை மாதிரி உர்ருன்னு வெச்சிக்கிட்டு, தொட்டதுக்கெல்லாம் எரிஞ்சு எரிஞ்சு விழவான். என்னால இவனை சமாளிக்க முடியலேடீ.” “சுமி... நீயே சொல்லுடீ... குடும்பத்துல பொண்ணு வளந்து நிக்கறப்ப, இந்த வெக்கம் கெட்ட மனுஷன் இப்படி நாக்கைத் தொங்கப்போட்டுகிட்டு, என் முந்தானையை தினம் தினம் புடிச்சி இழுக்கறது சரியாடீ?” சங்கரனின் இந்த வழக்கத்தை, ஒரு குறையாக, பாக்கியம் தன்னைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அழுது புலம்புவது அவள் நினைவிற்கு வந்தது. “பாக்கியம், நிஜமாவாடீ சொல்றே?” சங்கரனுக்கும் அவளுக்குமிடையில் உடல் உறவு ஏற்படுவதற்கு முன் ஒரு முறைக்கேட்டாள் சுமித்ரா. "உங்கிட்ட நான் ஏன்டீ பொய் சொல்லப்போறேன். நான் கிட்டப்போனா போதும். என் புருஷனுக்கு கடப்பாரை மாதிரி எழுந்து நிக்குது. பகலோ ராத்திரியோ நேரம் காலமே கிடையாது. ஒண்ணு நான் உடனே மல்லாந்துக்கிட்டு காலை விரிக்கணும். இல்லேன்னா வாய்லே வுட்டுக்கணும். என்னால முடியலேடீ" பாக்கியம் அலுத்துக்கொண்டாள். என் கூட காலேஜ்ல படிக்கும் போதே, பாக்கியத்துக்கு ஒத்தை நாடி சரீரம். பூஞ்சை உடம்பு. செவப்பா, எப்பவும் சிரிச்சிக்கிட்டு பொம்மை மாதிரி இருப்பா. அவ குடும்பத்து பொம்பளைங்க எல்லாருக்குமே இப்படித்தான் ஒரு ஒல்லியான உடம்பு வாகு. ஆன்னா ஊன்னா தலைவலி ஜீரம்ன்னு காலேஜ்க்கு லீவு எடுப்பா பாக்கியம். கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் எப்படியோ ரெண்டு புள்ளையை சங்கரனுக்கு பெத்து குடுத்துட்டாளே அதுவே ஒரு பெரிய விஷயம்தான். ரெண்டுமே சிசேரியன். தலைச்சனா பொறந்தது புள்ளை. இரண்டாவது பொண்ணு. அந்தப்பிரசவத்துல, அவளுக்கு கருப்பையை எடுக்க வேண்டியதா போச்சு. பத்தாகுறைக்கு பாக்கியத்துக்கு வாரம் பூரா நாளு கிழமைதான். ஒண்ணு மாத்தி ஒண்ணு விரதம்தான். அவளுக்கு சுத்தமா உடம்பு தளந்துபோச்சு. புருஷனை குத்தம் சொன்னா மட்டும் போதுமா? கட்டிக்கிட்ட ஆம்பளைக்கு நெட்டுக்கிட்டா அவன் எங்கப்போவான்? சங்கரனுக்கு கொஞ்சம் ஸ்ட்ராங்கவே நெட்டுக்குது? அவன் என்ன தன் கொட்டையை ஈரத்துணியில முடிபோட்டுக்கவா முடியும்? சங்கரனோட சூட்டு உடம்பை, ஒடம்புத்தேவையை பாக்கியத்தால முழுசா தீத்துவைக்கமுடியலை. அவனோட மனசுல இருக்கற வேட்கைக்கும் வேகத்துக்கும், அவளால ஈடுகுடுக்க முடியல. பாக்கியத்தோட புருஷன், வீட்டுல கிடைக்கற சாப்பாடு பத்தாம போகவே, இங்க அங்க ஹோட்டல் சாப்பாட்டுல தன் பசியை போக்கிக்க ஆரம்பிச்சிட்டான். இவன் குணத்துக்கு ஏத்தமாதிரி அவனுக்கு ஃப்ரெண்ட்ஸ்ங்களும் அமைஞ்சிட்டானுங்க. கைநிறைய சம்பாதிக்கறானுங்க. வாழ்க்கையை விதம் விதமா, விதம்விதமான பொண்ணுங்களோட அனுபவிக்கறானுங்க. சங்கரன் வீட்டுக்கு வெளியல மேயறது பாக்கியத்துக்கு முதல் முதலா தெரிஞ்சப்ப, அதிர்ச்சியடைந்து, எல்லாப் பொம்பளைங்களைப் போலவும் சண்டை போட்டாளாம். கொழந்தைங்களை கூப்பிட்டுக்கிட்டு பொறந்த வீட்டிற்கு போயும் பாத்தாளாம். சங்கரனுக்கு இது சவுகரியமா போயிடவே, பாக்கியம் மூக்கை உறிஞ்சிகிட்டு, கண்னைத்தொடைச்சிக்கிட்டு, புருஷன் வூட்டுக்கே திரும்பி வந்தாளாம். “பாக்கியம் நீ எங்கிட்ட சும்மா சண்டை போட்டு பிரயோசனம் இல்லேடி நான் கேக்கும் போதெல்லாம் நீ உன் புண்டையைக்காட்டு. அதுக்கப்புறம் நான் வெளியேப்போனா, உன் செருப்பாலயே என்னை அடிடீன்னு, பச்சையா பேசின சங்கரன் பொண்டாட்டிகிட்ட எகிறி எகிறி குதிச்சானாம். சங்கரன் இதையெலாம் சுமித்ராவிடம் சொல்லியிருக்கிறார். நரி எடம் போனா என்னா? வலம் போனா என்னா? என்மேல விழுந்து கொதறாமா இருந்தா சரின்னு, அதுக்கப்புறம் பாக்கியம் சங்கரனுடைய திருவிளையாடல்களை கண்டும் காணமால் இருக்க ஆரம்பிச்சிட்டா. சங்கரனுக்கு ஆரம்பத்துல அவர் வேலை செய்யற கம்பெனியில ரெண்டு வருஷத்துக்கு ஒருதரம் டிரான்ஸ்பர் ஆகிக்கிட்டே இருந்திச்சி. சங்கரனின் பெண் வேட்டைக்கு இதுவும் ஒர் வசதியாக இருந்தது. “பாக்கியம் குழந்தைங்களை வெச்சிக்கிட்டு ஊர் ஊரா நீ ஏன் என் கூட அல்லாடறே? குழந்தைங்களும் பெரியவங்களா ஆயிட்டாங்க. நீ ஒரே இடத்துல உன் அப்பா அம்மாக்கூட இரேன். இதனால குழந்தைகளோட படிப்புக்கும் எந்த பிரச்சனையும் வராது. நான் மாசத்துக்கு ஒருதரம் வந்து உங்களையெல்லாம் பாத்துட்டுப் போறேன்னு” சங்கரன் திட்டவட்டமாக முடிவெடுத்துவிட்டான். சும்மா சொல்லக்கூடாது, சங்கரன் எப்போதும் தன் குடும்பத்துக்கு எந்த குறையும் வெச்சதில்லே. பொண்டாட்டியை தங்கத்தாலத்தான் இழைச்சி வெச்சிருக்கான். இரண்டு வீடு கட்டிட்டான். ரெண்டு வீடும் பாக்கியத்தோட பேர்லதான் இருக்கு. சரி.. ராத்திரி சாப்பாட்டுக்கு சோத்தை வடிச்சி வத்தக்குழம்பு வெச்சிடறேன். தொட்டுக்க கஞ்சி வத்தலை வறுத்துட்டா தீந்துது. சுமித்ரா தன் கையிலிருந்த காலிக்கோப்பையை சமையலறையில் போட்டுவிட்டு தன் கூந்தலை கொண்டையாக முடிந்துகொண்டாள். சங்கரனுக்கு வாய்க்கு வளமா ஆக்கிப்போட்டுட்டா போதும். தன் நாக்குக்கு கிடைச்ச சுவையை, நன்றியுணர்ச்சியோட, தவறாம எனக்குத் திருப்பி குடுத்துடுவான் மனுஷன். பொம்பளையை நக்கறதுக்கு ஒரு அவார்ட் குடுத்தா அதை சங்கரனுக்குத்தான் குடுக்கணும். சுமித்ராவின் உதடுகளில் சட்டென ஒரு புன்னகை எழுந்தது. என்னை நீங்க நக்கறது எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்குன்னு, ஒரு தரம் வாய்விட்டு சொல்லிட்டேன். எப்ப என் கூட இருக்க வந்தாலும், தவறாம என்னை நக்கி சந்தோஷப்படுத்தறானே? அந்த அளவிற்கு சங்கரனின் நாவு, அவருடைய மனதுக்குப்பிடித்த பெண்ணின் உறுப்பில் வலுவாக விளையாடும். சங்கரனின் நாக்கைப்பற்றி நினைத்ததும், சுமித்ராவின் மனதுக்குள் குதூகலம் கொள்ளையாக எழுந்தது. பின் கழுத்திலிருந்து மெல்லிய வேர்வைக்கோடு ஒன்று முதுகுக்குள் இறங்கியது. சங்கரனின் நாக்கின் வலிமை நினைவுக்கு வந்ததில் தொடைக்கு நடுவில் சிறிது ஈரம் பிசுபிசுத்து அவளுடைய புண்டை நசநசத்தது. மனசுக்குள்ள வர்ற நினைப்புத்தான் உடம்புல வெப்பத்தை ஏத்திவிட்டுடுது. சுமித்ராவின் முகத்தில் மீண்டும் புன்னகை. கசகசன்னு வெந்து போவுதே? குளிக்கலாமா? இல்லே; ஒருவழியா ராத்திரி சமையலை முடிச்சிட்டு குளிக்கலாமா என மனதுக்குள் விவாதம் செய்து கொண்டிருந்தாள் சுமித்ரா. கட்டிக்கொண்டிருந்த புடவையை உருவி கொடியில் போட்டாள். பாவாடையோடு சேர்த்து தன் தொடைகளுக்கு நடுவில் தன் உள்ளங்கையால் ஒரு முறை அழுத்திக்கொண்டாள் சுமித்ரா. குழாயைத்திறந்து கையை ஈரமாக்கிக்கொண்டாள். ரவிக்கையின் பட்டன்களை விலக்கி ஈரக்கையால், தன் கனத்த முலைகளையும், இலேசாக தினவெடுத்துக்கொண்டிருந்த காம்புகளையும், துடைத்துவிட்டுக் கொண்டதும், சுமித்ராவுக்கு சற்று ஆசுவாசமாக இருந்தது. சுமித்ரா நிதானமாக சமையலை முடித்தாள். மணி எட்டரை ஆகியிருந்தது. இன்னும் வர்ரேன்னு சொன்ன ஆளைக் காணோம். வீட்டுல என் புருஷன் இல்லேன்னு வெக்கத்தை விட்டு, வாயைத் தொறந்து சொல்லிட்டு வந்திருக்கேன். ஒரு போன் பண்ணிப் பாக்கலாமா? சுமித்ரா சங்கரனின் நெம்பரை தன் செல்லில் அழுத்தினாள். ***** "வாங்க... எங்கே வராமப் போயிடுவீங்களோன்னு பயந்துக்கிட்டே இருந்தேன்." தெருக்கதவைத்திறந்த சுமித்ரா, சங்கரனின் இடது கையை இறுக்கமாகப் பிடித்துக்கொண்டாள். சங்கரன் வீட்டுக்குள் வந்ததும், அவருக்கு பின்னால் கதவை மூடிய சுமித்ரா, கொஞ்சமும் தயக்கமில்லாமல், அவர் முதுகில் தன் மார்புகள் அழுந்த சாய்ந்து, இரு கைகளாலும் அவரைக் கட்டிக்கொண்டாள். "என்னடி இது? தெரு நடையிலேயே கட்டிப்புடிக்கறே? முழுசா ஆளை வீட்டுக்குள்ளக்கூட வரவிடமாட்டே போலருக்கே?" சங்கரன் கிண்டலாகச் சிரித்தார். அன்று சுமித்ராவின் கண்களில் ஏக்கமும், வேட்க்கையும் ஏகத்திற்கு நிரம்பியிருந்தன. உதடுகள் ஈரத்தில் மின்னிக் கொண்டிருக்க, அவளுடைய விழிகள் பளபளத்து, இமைகள் படபடவெனத் துடித்துக்கொண்டிருந்தன. "கிண்டலா... முழுசா உள்ளே வந்துடுங்கோ... நீங்கதான் விட்டுக்கு வந்தே ரெண்டு மாசமாவுதே..." "போச்சுடீ... சுமீ.. சித்த நேரம் இன்னைக்கு நிம்மதியா உன் வீட்டுல தூங்கலாம்ன்னு நெனைச்சேன்." "ஆம்பளைக்கு கிளப்பிக்கிட்டா அவனால ஒரு நிமிஷம் பொறுத்துக்க முடியாது... பொம்பளை மட்டும் பல்லைக் கடிச்சிக்கிட்டு இருக்கணும்... என்ன ஞாயமோ இது...? அலுத்துக்கொண்டாள் சுமித்ரா. சுமித்ரா இன்னைக்கு செமை மூடுல இருக்கா. புண்டையை நக்கச்சொல்லியே என்னைச் சாகடிச்சுடுவா; உரல்ல தலையை வுட்டாச்சு; உலக்கைக்கு பயந்தா முடியுமா? ஏற்கனேவே இன்னைக்கு மதுமதி ரெண்டுதரம் என் கரும்பை சக்கையா புழிஞ்சி எடுத்துட்டா. என் சுன்னிராஜன் என்னை ஏமாத்திடாம இருக்கணும். சங்கரனின் மனசுக்குள் சிரிப்பும், மெல்லிய பயமும் எட்டிப்பார்த்தன. சுமித்ராவின் கன்னத்தில் ஆசையாக முத்தமிட்டவர், அவள் இடுப்பை தன் இடது கரத்தால் தழுவி கொண்டு ஹாலை நோக்கி நடந்தார். சுமித்ராவின் கட்டப்படாத ஈரம் சொட்டும் கூந்தல் மின்விசிறியின் காற்றில் மெல்ல அலைந்து கொண்டிருந்தது. "சுமீய்ய்.. இப்பத்தான் குளிச்சியாடீ...? கிட்ட வரும் போதே உன் வாசனை ஆளைத்தூக்குதுடீ."

ஹாலில் நுழைந்ததும், அகலமான பச்சை நிற பிளாஸ்டிக் சேரில் வசதியாக சாய்ந்து உட்க்கார்ந்து கொண்டார். கால்களை நிதானமாக ஆட்ட ஆரம்பித்தார். சுமித்ரா அவர் எதிரில் நின்று தலையை துவட்ட ஆரம்பித்தாள். அவள் கூந்தலின் ஈர வாசனையும், ஷாம்பு நெடியும் ஒன்றாகச் சேர்ந்து அவர் மூக்கைத் துளைத்துக் கொண்டிருந்தன. "வாசனை ஆளைத் தூக்குதா... இல்லே உங்கப் பூளைத்தூக்குதா?" சுமித்ரா கிண்டலாக சிரித்துக்கொண்டே, சங்கரனை நெருங்கி உட்கார்ந்தவள், அவருடைய அடிவயிற்றை தடவி, அவர் சுன்னியை பேண்ட்டோடு சேர்த்து அழுத்திப்பிடித்தாள். "சுதி ஏறிப்போயிருக்குடி உனக்கு. ஏற்கனவே மருந்து கிருந்து வுட்டுக்கிட்டியா?" "அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லே..." "கொஞ்சநேரம்.. அவனை ஃபிரியா விடுடீ. வந்ததுமே ஆரம்பிச்சிட்டியா உன் வேலையை? எனக்கு கசகசன்னு உடம்பெல்லாம் வேர்வையா இருக்குடீ..." "வேர்வையா இருந்தா என்னங்க...! உங்க ஒடம்பு வாசனை எனக்கு ரொம்ப புடிச்சிருக்கு. சுமித்ரா வெட்கத்துடன் முனகியவள் அவர் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள். அந்த முனகலில் சங்கரன் முழுவதுமாக கிறங்கினார். தன்னருகில் பரந்து விரிந்த மார்புகளுடன் அமர்ந்திருந்தவளை இறுக்கிக்கொண்டு, அவள் கன்னங்களில் வெறியுடன் முத்தமிட்ட சங்கரனுக்கு, முற்பகலில் தன் மடியில் உட்க்கார்ந்து, வலுவாக கழுத்தைக்கட்டியவாறு, இடுப்பை வேகமாக வேகமாக அசைத்து, தன்னை இதமாக புணர்ந்த மதுமதியின் சிறிய கைக்கடக்கமான மார்புகள் அவர் மனக்கண்ணில் உலா வர, அவர் சட்டென விறைத்தார்.