இனிஷியல் இல்லாதவர்கள் 7

"ரமணீ.. எழுந்திரு..." காமாட்சி அவன் தோளிலிருந்து தன் தலையை விலக்கிக்கொண்டாள். ரமணி அவள் இடுப்பிலிருந்த தன் பிடியை இறுக்கிக்கொண்டு அவளைத் தாபத்துடன் பார்த்தான். பொம்பளை ஒடம்பை தொட்டேப்பாக்காதவன் என்னைத் தொட்டுப்பாக்கத் துடிக்கறான். ஞாயமான விஷயம்... அவன் ஆசை சரிதான்... ஒரு பொம்பளையை ஒரு ஆம்பிளை இருட்டுல எப்படித் தொடுவான்னு தெரிஞ்ச நான், வெக்கமில்லாம, பப்ளிக்கா, அவன் தோள்ல சாய்ஞ்சுகிட்டு என் மாரைத் தடவ வுடறேன். என்னாச்சு எனக்கு? பைத்தியம் கியித்தியம் பிடிச்சிடிச்சா எனக்கு? என் மனசு சொல்றது சரிதானா? ஆம்பிளை ஒடம்புக்கு அலையறனா நான். அப்படியெ என் மனசுல ஆசை வந்திருந்தாலும், இப்படி நாலு பேரு நடுவுல என் ஆசையைத் தீத்துக்கணுமா...

என் காம்புல தினவெடுத்துப்போய் அவன் தடவறதுல ஒழுவறேன்... நான் ஆறறிவு உள்ள மனுஷியா இல்லே நாலு கால் நாயா... ரமணியின் கையை சட்டெனத் தன் இடுப்பிலிருந்து எடுத்தெறிந்தாள். "ஏங்க..." "சொன்னாக் கேளு.. இங்கே எனக்கு பிடிக்கலை." அவள் உறுப்பு ஏகத்துக்கு ஈரமாகி ஒழுகத்தொடங்கியிருந்தது. அடிவயிறு வலிக்க ஆரம்பித்தது. பாத்ரூமுக்கு போய் தன்னைத் தளர்த்திக்கொள்ள விரும்பினாள். தன் தொண்டையில் சேர்ந்திருந்த எச்சிலை மெல்ல விழுங்கினாள் காமாட்சி. "ஒரே ஒரு தரம் உங்களைத் தொட்டுப்பாக்கறேனே..." ரமணி திக்கினான். திணறினான். கெஞ்சினான். "உனக்கு நான் முழுசா, மொத்தமா, என்னைத் தொறந்து காட்டறேன்.. ஆனா அது இங்கே இல்லை.." காமாட்சியின் குரலில் இருந்த தீர்மானத்தை உணர்ந்ததும் ரமணியின் சுன்னி சட்டென காற்றுப்போன பலூனாக சுருங்கியது. "ரமணீ.." காமாட்சி தன் சீட்டிலிருந்து எழுந்து தன் பின்புறத்தில் கசங்கியிருந்த புடவையை நீவி விட்டுக்கொண்டிருந்தாள். "ப்ளீஸ்... காமூ... ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் உக்காருங்க... ப்ளீஸ்" ரமணி அவள் வலதுகையை பிடித்து இழுத்தான். ரமணியின் உதடுகள் துடித்துக்கொண்டிருந்தன. அவன் கைவிரல்கள் நடுங்கிக்கொண்டிருந்தன. காமாட்சிக்கு அவன் நிலையைப் பார்க்க பாவமாக இருந்தது. காமாட்சி.. என்னடி பண்றே நீ? இவனை நீதானே இழுத்துக்கிட்டு வந்தே? அவன் தோள்லே சாய்ஞ்சுக்கிட்டே... அவன் கையை உன் கழுத்துலே போட்டுக்கிட்டே... ஆம்பிளை ஒடம்பைப் பத்தி நல்லாத் தெரிஞ்சவ நீ... உன் புருஷனை நீ அரைமணி நேரம் தொடர்ந்து ஆட்டிவுட்டு இருக்கியே... அது என்னைக்காவது எழுந்து நின்னுதா? இவன் பக்கத்துல நீ உக்காந்து இருந்ததிலேயே இவனுக்கு எழுந்து நிக்குதுடீ.. எழுந்து நிக்கற ஒரு ஆம்பிளையை அதுவும் ஒரு சின்னப்பையனை... இப்படி தவிக்க விடறது தப்புடீ... தப்புதான்.. ஆனா என் வயசுக்கு, என மனசு முதிர்ச்சிக்கு, இங்க என் ரவிக்கையை அவுக்க நினைக்கறவனை, அவுத்துக்கடான்னு விட்டுடறதும் எனக்கு சரின்னு படலையே.. இவனை நான் சத்தியமா ஏமாத்த நினைக்கலை. இவன் எனக்கு வேணும்.. இவனை நான் என்னைக்கு ஏமாத்த மாட்டேன். சரிடீ.. ஒரு ரெண்டு நிமிஷம் அவன் கூட உக்காரு... அவன் மூஞ்சியில இருக்கற தாபத்தைப் பாத்தியா...? அவன் முகத்துல இருக்கற ஏக்கத்தைப் பாத்தியா...? இப்படியே நீ எழுந்து போனா அவனுக்கு பைத்தியமே புடிச்சிடும்டீ... இவன் மேல உனக்கு ஆசை வந்திடிச்சிங்கறே? இவன் மேல உனக்கு காதல்ங்கறே? இப்படி நீ பாதியிலே எழுந்து போயிட்டா... இன்னைக்கு ராத்திரிக்கே இவன் எங்கேயாவது ஒரு இருட்டு சந்துலே... நாத்தமடிக்கற கக்கூசுக்கு பின்னாடி, எவளையாவது தேடிக்கிட்டு போவன்டீ... இவன் அப்படி அழிஞ்சிப்போறதுல உனக்கு சம்மதம்ன்னா போடீ.. எழுந்து போடீ... காமாட்சி தன் முந்தானையை சரிசெய்து கொண்டு மீண்டும் சீட்டில் உட்க்கார்ந்தாள். தன் தலையை குனிந்து கொண்டாள். ரமணியின் இடது கையை தன் கைகளில் எடுத்துக்கொண்டு மென்மையாக வருடினாள். ரமணி அவள் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். தலை குனிந்து உட்க்கார்ந்திருந்தவள் தன் உதடுகளை எச்சில் படுத்திக்கொண்டாள். ரமணியின் தோளை தன் வலது கையால் பற்றி அவனை விருட்டெனத் தன்புறம் இழுத்தாள். நடப்பது என்னவென்று அவன் உணரும் முன் தன் எச்சில் உதடுகளால் அவன் கன்னத்தில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டாள். ரமணி தன் முகத்தை முழுவதுமாக அவள் புறம் திருப்பினான். காமாட்சியின் ஈர உதடுகள் அவனுடைய முரட்டு உதடுகளை நோக்கி குவிந்தன. மனதில் பொங்கும் மோகத்துடன் அவன் உதடுகளில் தன் உதட்டை அழுத்தமாகப் பதித்து வினாடி நேரம் அசையாமல் நிறுத்தினாள். ரமணி தன் உதடுகளை அசைக்காமல் பரபரப்பில்லாமல் உட்கார்ந்திருந்தான். "அம்மா..." ரமணி முனகினான். சட்டென தாயின் முகம் அவன் மனதுக்குள் வந்து நின்றது. அம்மா எனக்கு ஒரு துணை கிடைச்சிடிச்சிம்மா. இவ என்னை உன்னை மாதிரியே பாத்துக்குவாம்மா... எனக்கு இவ மேல நம்பிக்கை வந்திடிச்சிம்மா... இவ பளிச்சுன்னு பிரகாசமா எரியற விளக்கும்மா... நான் விட்டில் பூச்சியா ஆயிட்டேம்மா... உடலின் ரத்தம் தலைக்கு ஏற, கண்ணிமைகள் செருகிக்கொள்ள, தனக்கு கிடைத்த முதல் முத்தத்தை, ஒரு பெண்ணின் ஈர உதடுகளின் அழுத்தத்தை, அந்த உதடுகள் சொன்ன உஷ்ணக்கதையை, அவள் சுவாசத்திலிருந்த இனிமையை, மனமார சுகித்துக் கொண்டிருந்தான் ரமணி. தியேட்டரில் சட்டென விளக்குகள் எரிந்தன. காமாட்சி தன் உதடுகளை அவன் உதடுகளிலிருந்து விருட்டென விலக்கிக்கொண்டள். புறங்கையால் தன் உதடுகளை துடைத்துக்கொண்டாள். "ரமணி.. இப்ப கிளம்பு..." ரமணியின் வலது கையை பிடித்திழுத்துக்கொண்டு, விறுவிறுவென நடக்க ஆரம்பித்தாள் காமாட்சி. இடையன் பின்னால் செல்லும் ஆட்டுக்குட்டியைப் போல், தன் உதடுகளைத் துடைத்துக்கொண்டு, அழகாக அசைந்தாடும் அவள் இடுப்பைப் வெறித்துக்கொண்டு நடந்தான் அவன். விளக்கைச் சுற்றியலையும் விட்டில்கள் அவன் மனதுக்குள் வந்து பறக்க ஆரம்பித்தன. தியேட்டரிலிருந்து வெளியே வந்த காமாட்சியும், ரமணியும், மவுனமாக நடந்தார்கள். எதிரில் தென்பட்ட ஹோட்டலுக்குள் நுழைந்தார்கள். சூடான போண்டாவை குட்டி வெங்காய சாம்பாரில் மூழ்கடித்து பரபரப்பில்லாமல் ஸ்பூனால் வெட்டி நிதானமாக மென்று தின்றார்கள். பில்டர் காஃபியை ரசித்து குடித்தார்கள். ரமணி காமாட்சியின் உதடுகளையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். காமாட்சி, தன் முகத்தையே உற்று நோக்கிக்கொண்டிருக்கும் ரமணியின் விரிந்த மார்பை, அழகிய தோள்களை, வலுவான நீண்ட கைகளை தன் ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். அந்த பின் மாலைப்பொழுது தங்களுக்கு மிகமிக இனிமையாக இருப்பதாக அவர்கள் உணர்ந்தார்கள். மனதில் இருக்கும் நிறைவை எப்படி வெளிப்படுத்துவதென தெரியாமல் ரமணி மனதுக்குள் திணறிக்கொண்டிருந்தான். "என்னப் பாக்கறே?" காமாட்சி தன் வலது கண்ணை சிமிட்டினாள். "ப்ச்ச்... அப்படியே கட்டிப்புடிச்சி, உங்க லிப்ஸ்ல ஒரு கிஸ் அடிக்கணும்ன்னு தோணுது..." ரமணி சீரியஸாக தன் முகத்தை வைத்துக்கொண்டு பதில் சொன்னான். "ரமணீ... சாரி டு சே... நீ ஒரு முட்டாள்" காமாட்சியும் தன் முகத்தை சீரியஸாக்கிக்கொண்டாள். "என்னங்க.. இப்படி மூஞ்சியிலேயே அடிச்சி என் நல்ல மூடை பொசுக்குன்னு ஆஃப் பண்ணிட்டீங்களே?" முகம் கருத்தது அவனுக்கு. "பின்னே... உன் மனசுக்கு பிடிச்ச ஒருத்திக்கிட்டே... உன்னை கிஸ்ஸடிக்கணும்ன்னு சொல்றே... அதை எவ்வள ரொமாண்டிக்கா சொல்லணும்... நீ என்னடான்னா... ஏதோ குடி முழுகிப்போனவன் மாதிரி மூஞ்சை உர்ன்னு வெச்சிக்கிட்டு சொல்றே?" "காமூ... நான் மனசு விட்டு சிரிச்சி ரொம்ப நாளாயிடுச்சி... எப்பவும் சிடுமூஞ்சாத்தான் இருக்கேன்... இனிமே கொஞ்சம் கொஞ்சமா என்னை நான் மாத்திக்கறேன்.." "தேங்க்ஸ்... ரமணீ... ஒரு விஷயம் சொல்றேன்... நானும் ஒரு விதத்துல வக்கிரம்தான்... மனசுல பட்டதை பட்டுன்னு சொல்லிடுவேன்... மத்தவங்களை மாதிரி மனசுல ஒண்ணை வெச்சுக்கிட்டு... வெளியில தித்திப்பா என்னால பேசமுடியலே... அயாம் சாரி..." "ஐ லைக் இட்..." ரமணி சிரித்தான். "நீ சிரிச்சா எவ்வள ஹேண்ட்சம்மா இருக்கே தெரியுமா?" காமாட்சியின் பெரிய கண்கள் அழகாக விரிந்து கன்னத்தில் குழி விழுந்தது. "நிஜமாவா...?" "யெஸ்... உண்மையைத்தான் சொல்றேன்.." "அப்ப நீங்க வீட்டுக்கு போறதுக்குள்ள உங்க லிப்ஸ்ல ஒரு கிஸ் அடிக்கட்டுமா?" சிரித்துக்கொண்டே தன் உதடுகளை குவித்தான் ரமணி. "சோத்தை வடிச்சதும் வாயில அள்ளிப் போட்டுக்கக்கூடாது... அது கொஞ்சம் ஆறட்டுங்கற பொறுமை வேணும்... தட்டுல போட்டுக்கணும்.. சாம்பார்.. ரசம்.. கூட்டு, அப்பளம்ன்னு எல்லாத்தையும் சுத்தி பரப்பி வெச்சுக்கிட்டு ஒவ்வொண்ணுத்தையும் நிதானமா ருசிச்சி சாப்பிடணும்..." காமாட்சி தன் உதட்டை குவித்து காற்றில் அவனை முத்தமிட்டாள். "ம்ம்ம்ம்ம்... சரி நான் தயார்.. வீட்டுக்கு கூப்பிட்டுக்கிட்டு போய் சமைச்சுப் போடுங்க.. நான் சாப்பிடறேன்... சாப்பிட்டுட்டு கிளம்பும் போது ஒரே ஒரு கிஸ் குடுத்துடுங்க... ஓ.கே.வா" "மை டியர் ரமணீ... ரொம்ப அலையாதே... இன்னிக்கு கோட்டா ஏற்கனவே முடிஞ்சிப் போச்சு... அ..லை...யா...தே... " ஒவ்வொரு எழுத்தாக நிறுத்தி நிதானமாக உச்சரித்தாள் அவள். கண்களில் குறும்பு துள்ளிக்கொண்டிருந்தது. அவனை அலைய வேண்டாமென சொல்லிவிட்டு, காமாட்சி தன் நாவால் உதடுகளை ஈரப்படுத்திக் கொண்டு தன் முழு உடலையும் மெல்ல நெளித்தாள். ரமணியை நெளியவிட்டாள். தன் காலால் அவன் காலை வேண்டுமென்றே உரசினாள். முதுகில் கிடந்த தன் ஜடையை எடுத்து மார்பில் போட்டுக்கொண்டு ஜடையின் நுனியை மெல்ல திருகி விளையாட ஆரம்பித்தாள். ரமணி காற்றில் பறக்கும் பட்டமாக தன்னை உணர்ந்தான். இவ சிரிச்சா அந்த சிரிப்பு மனசை ஒரு மயிலிறகாலே வருடறது போல இருக்கே... இவ மடியிலே என் தலையை வெச்சிக்கிட்டு நிம்மதியா தூங்கணும் போலருக்கு எனக்கு. இவளோட ஒரு சின்ன புன்னகை, உதட்டு அசைவு, கன்னத்துக்குழி, என் மனசுக்கு இத்தனைப் புத்துணர்ச்சியையும், அமைதியையும் குடுக்குதே? இத்தனை நாளா இவ எங்கேயிருந்தா? மனசுக்குள் நினைத்து நினைத்து வியந்தான். நான் இவ்வளவு அதிர்ஷ்டசாலியா? பிரமித்துப்போய் உட்கார்ந்திருந்தான். இவளைத் தொடக்கூட வேணாம்... சும்மா பாத்துக்கிட்டேயிருந்தாலே போதும்... இவ என்னை பாக்கறதே எனக்கு இத்தனை சுகத்தைக் கொடுத்தா... மனசுக்கு ஒரு பூரணமான நிம்மதியைக் குடுத்தா... இவ என் வாழ்க்கை பூரா என் கூடவே இருந்தா எனக்கு எப்படியிருக்கும்? ரமணி, தனக்கு பரிச்சயமேயில்லாத அமைதியான, தன் மனசுக்கு ரஞ்சகமான, ரம்யமான இடங்களில் சஞ்சாரித்துக்கொண்டிருந்தான். "போவலாமா ரமணி?"

"எங்கே...?" "என் வீட்டுக்குத்தான்.." "நிஜமாவா சொல்றீங்க..." "நீ என்ன நினைக்கிறே? " "உங்கக் கேள்வி எனக்கு புரியலே காமூ" "பஸ்ஸுல என் மாரை உரசினியா இல்லையா?" "ம்ம்ம்.." "தியேட்டர் இருட்டுல அவசர அவசரமா என்னைத் தொட்டுப்பாத்தியா இல்லையா?" "தொட்டேன்... ஆனா நீங்க தொடவிடலியே?" "என்னை கிஸ் அடிக்க சொன்னே... சரின்னு நானும் உன்னை கட்டிக்கிட்டு கிஸ் அடிச்சேன்.. ரைட்...?" "ம்ம்ம்... உண்மைதான்.." "இவ்வளவையும் பண்ணிட்டு... என்னை அம்போன்னு நடுவுல வுட்டுட்டு ஓடிடலாம்ன்னு பாக்கறியா?" "காமூ.. என் அம்மா மேல சத்தியமா சொல்றேன்... என்ன ஆனாலும்... என்ன பிரச்சனை வந்தாலும் நான் உங்களை விட்டு ஓடமாட்டேன்..." ரமணி ஒரு நொடிகூட தயங்காமல் பதிலளித்தான். "அப்ப நான் என்ன பொய்யா சொல்றேன். கிளம்பு என் வீட்டுக்கு... உனக்கு வயிறு குளிர சோறு போட்டுத்தான் அனுப்புவேன்.." "ஒரு விஷயம் சொல்றேன்... என் வீட்டுல என் சித்தி என்கூட இருக்காங்க... கொஞ்சம் வயசானவங்க... எனக்கு இருக்கற நெருக்கமான ஒரே உறவு அவங்கதான். அவங்க என்னைவிட மூஞ்சில அடிக்கற மாதிரி பேசுவாங்க... நீ அவங்களை, அவங்க பேசறது எல்லாத்தையும் பொறுத்துக்கணும்... புரிஞ்சுதா..." சேரிலிருந்து எழுந்த காமாட்சியின் புடவை சிறிதே விலக அவள் தொப்புள் குழி பளிச்சிட்டது. அவன் பார்வையில், தனது குழைவான வயிறு தென்பட்டது என்பதை அவள் உணர்ந்தும், தன் புடவையை நிதானமாக திருத்திக்கொண்டாள். யதேச்சையா இவ தொப்புள் எனக்குத் தெரிஞ்சுதா? இல்லே... என்னை இவ முந்தானையில முடிஞ்சுக்கணும்ன்னு, சுத்தமா ப்ளான் பண்ணி, அப்பப்ப சின்ன சின்ன எலும்புத் துண்டுகளை நாய்க்கு போடற மாதிரி, தன் உடலழகை கொஞ்சம் கொஞ்சம் எனக்கு காட்டி... என்னை மயக்கி உசுப்பேத்தறாளா? பொட்டச்சி... எந்த வயசுலேயும் பொட்டச்சித்தான். இவளுங்களைப் புரிஞ்சுக்கறதுங்கறது இந்த ஜென்மத்துல இல்லே... இந்த ஜன்மத்துல என்னா மசுரு? எத்தனை ஜென்மமெடுத்தாலும் ஒரு பொம்பளை மனசுல இருக்கறதை புரிஞ்சிக்கறது கஷ்டம்தான்... ரமணி தன் மனசுக்குள் வெந்தான். பெண்ணை புரிந்து கொள்ள நினைக்கும் தன்னை தானே நொந்துகொண்டான். பொழுது சாய்ந்து கொண்டிருந்தது. அடிவானத்தில் இருட்டு. சாலையில் விளக்குகள் எரியத்தொடங்கின. கோடம்பாக்கம் ஃப்ளை ஒவரின் கீழ் நடந்து மகாலிங்கபுரத்தின் பக்கம் திரும்பியவர்களின் நிழல்கள் ஒன்றையொன்று உரசிக்கொண்டன. கடைத்தெருவில் கூட்டம் நிரம்பி வழிந்து கொண்டிருந்தது. சாலையில் நடக்கமுடியாமல், நடைபாதையில் ஏறி நடக்க நினைத்தார்கள். நடைபாதை முழுவதும் சிறு சிறு கடைகள் நிரம்பியிருந்தன. ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக்கொண்டே நடு ரோடில் நடந்தார்கள். "ஐ லைக் வாக்கிங்.... யூ நோ..." காமாட்சி அவனை உரசிக்கொண்டு நடந்தாள். "யெஸ்... ஐ டூ..." ரமணி அவள் கையைத் தேடினான். சாலையோரத்தில் இருந்த கையேந்தி பவன் ஒன்று தன் இருப்பை, கொதிக்கும் சாம்பார் வாசனையால் உணர்த்த ஆரம்பித்திருந்தது. "ரமணி இந்த சந்துல நுழைஞ்சு நடக்கலாம் வா... உனக்கு ஒண்ணும் நேரமாயிடலியே? காமாட்சி அவன் இடது கைவிரல்களை தன் விரல்களோடு கோர்த்துக்கொண்டாள். "காமூ... உங்க கூடவே இருக்க நான் ஆசைப்படறேன்.." "ரொம்ப எமோஷனல் ஆவாதடா நீ?" காமாட்சி அவனை நெருங்கி நடந்தாள். அவன் இடது கையை தன் இடுப்பில் இழுத்துவிட்டுக் கொண்டாள். அவர்களுக்கு முன்னால் ஒரு பாரவண்டி மெல்ல நகர்ந்து கொண்டிருக்க, அவர்கள் உலகத்தையே மறந்தவர்களாக, யாரைப்பற்றிய கவலையும் இல்லாமல் நிதானமாக நடந்து கொண்டிருந்தார்கள். பின்னால் பைக் ஒன்றின் ஹாரன் விடாமல் சத்தமெழுப்பியதும் விருட்டெனத் திரும்பினான் ரமணி. "ப்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்... சனியனுங்க போய்த் தொலைக்கட்டும்.. இந்தப்பக்கம் வா நீ..." காமாட்சி எரிச்சலுடன் ரமணியை சாலையோரத்துக்கு இழுத்தாள். பெத்தவன் காசில் பெட்ரோல் போட்டுக்கொண்டு, வேலையில்லாமல், ரோடில் வெட்டியாகத் திரியும் விடலைகள் என அவர்களை நினைத்தான் ரமணி. பைக்கில் சவாரி செய்து கொண்டிருந்த இரண்டும் தெனாவட்டாக ரமணியை முறைத்தார்கள். அவர்கள் கண்களில் இருந்த பொறாமையை அவனால் தெளிவாக படிக்க முடிந்தது. காமாட்சியின் அழகாக அசையும் இடுப்பையும், குலுங்கும் மார்புகளையும் நோட்டம் விட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள் அவர்கள். "மாமூ.. என்னா லுக் வுடறே..." பில்லியனில் உட்கார்ந்திருந்தவன் அசிங்கமாக இளித்தான். அவன் சிரிப்பும் கேள்வியும் ரமணிக்கு எரிச்சலை மூட்டிய போதிலும் காமாட்சி உடன் இருந்ததால் அவன் வாயைத்திறக்காமல் நடந்தான். "பிகரு ஒண்ணு கரெக்ட் ஆயிடிச்சின்னா... நாட்டுல பசங்களுக்கு எம்மாம் ஹார்ன் அட்சாலும் காது கேக்க மாட்டேங்குதே..? பைக்கை ஓட்டியவனும் தன் வாயைத் திறந்தான். "டேய்ய்ய்.. பொத்திகிட்டு போங்கடா..." டீசண்டா டிரஸ் பண்ணியிருக்கானுங்க.. லட்ச ரூபா பைக் ஓட்டறானுங்க... எதுக்கு இப்படி யாருக்கும் தொந்தரவு குடுக்காம ஓரமா நடந்து போற எங்களைப் பாத்து காண்டாவறானுங்க... ரமணியின் ஒரு மூலை பொத்துக்கொண்டது. டேய் ரமணீ... உனக்கென்னடா குறைச்சல்... நீ ஒரு ஃபிகரு கூட ரோட்டுல ஜாலியா நடக்கக்கூடாதா? ரமணிக்குள் எப்போதும் குடியிருக்கும் தோழன் அவனை உசுப்பேத்தினான். ரமணிக்கு பைக்கிலிருந்தவர்களை பார்க்க பார்க்க அடிவயிற்றிலிருந்து எரிச்சல் பற்றிக்கொண்டு வந்தது. "பொத்திக்கிட்டு போகணுமாம் மச்ச்சீ... எதை பொத்திக்கணும் தொரை.. எங்க வாயைச் சொல்றியா... இல்லே எங்க சூத்தை சொல்றியா..?" இரண்டுபேரும் எக்காளமாக சிரித்தார்கள். "டேய்ய்ய்... தைரியம் இருந்தா... நெஞ்சுல மஞ்சா சோறு இருந்தா.. வண்டியை வுட்டு இறங்கி என் கிட்ட வாடா.. எதைப் பொத்தணும்... எப்படி பொத்திக்கணும்ன்னு சொல்றேன்... ங்க்ஹோத்தா எறங்கி வாடா நாயே" ரமணியும் அவர்களுக்குப் புரியும் பாஷையில் பேச ஆரம்பித்தான். தன் உள்ளங்கையை சொறிந்துகொண்டான். "ரமணீ.. பேசாம வா.. உனக்கு புத்தியில்லே... பொறுக்கி பொறம்போக்குங்க கிட்ட உனக்கென்னப் பேச்சு...?" காமாட்சி அவன் முழங்கையை இறுக்கிப்பிடித்தாள். ரமணி காமாட்சியை ஒரு முறை உற்று நோக்கி முறைத்தான். "சும்மாயிருடீ நீ..." அடித்தொண்டையில் முனகியவன் அவள் கையை விருட்டென உதறினான். சட்டெனத் திரும்பினான். "காமூ... அயாம் சாரி... உங்களை நான் போடீ...வாடீன்னுட்டேன்... தப்பா நினைக்காதீங்க... ஆடிக்கறக்கற மாட்டை ஆடிக்கறக்கணும்... பாடறதை பாடித்தான் கறக்கணும்... பிளீஸ்... கொஞ்சம் தள்ளி நில்லுங்க.. தன் சட்டைக்கையை மடக்கிவிட்டுக்கொண்டான். "த்தோடா... கோயிந்து... நாமல்லாம் பொறுக்கிங்களாம். பொறம்போக்குங்களாம்... அக்காவோட பட்டா மட்டும் மாமா பேர்ல இருக்குதாம்... அக்கா கரீட்டா டிக்ளேர் பண்ணிடிச்சி. இது எந்த ஊரு ஞாயம்டா? அக்காவும் மாமாவும் ஊருக்கு புச்சுன்னு தெரியுது... இறங்கி எந்தூரூன்னு வில்லாவாரியா கேளுடா..." நக்கலாக சிரித்தபடியே தன் மீசையை முறுக்கிக்கொண்டு, காமாட்சியின் மார்பை நோட்டம் விட்டான் பைக்கை ஓட்டிக்கொண்டுவந்தவன். காமாட்சி விருட்டென தன்னை முந்தானையால் போர்த்திக்கொண்டாள். ரமணியை உரசுவது போல் வேகமாக பைக்கைத் திருப்பி ப்ரேக்கை அழுத்தி காலை ஊன்றினான் அவன். அவன் கழுத்தில் கனமான தங்கசங்கிலியும், மேல் சட்டைப்பையில் சாம்சங் க்ராண்ட்டும் மின்னிக்கொண்டிருந்தது. இரு கைகளிலும் கருகருவென ரோமக்கற்றைகள். வலது கையில் ஒரு ஸ்டீல் காப்பு ஆடிக்கொண்டிருந்தது. "சாரி.. ஃப்ரதர்.. நாங்க ஊருக்கு புதுசுதான்... தயவு செய்து நீங்க போங்க... அவங்க ஏதோ தெரியாம பேசிட்டாங்க... நீங்க போங்க..." வண்டியில் வந்தவர்களின் நடத்தையும், பேச்சும், அவர்கள் போட்டிருந்த ட்ரஸ்க்கும் சுத்தமாக சம்பந்தமே இல்லாமல் இருந்தது. இது ஏதோ ஒரு லோக்கல் ரவுடி கும்பல் என்று ரமணிக்கு புரிய அவன் தன் கையை சற்றே நீட்டி ரோடை மரியாதையாக காண்பித்தான். "மச்சி.. நீ என்னமோ அக்கா மொலையை அமுக்கப் போறவன் மாதிரி அவங்களை உத்து உத்து பாக்கறே. அக்காக்கூட நிக்கற மாமாவுக்கு கோவம் கீவம் வந்துடப்போவுது. அவரு வேற கையை நீட்டி நீட்டி ரஃப் அண்ட் டஃப்பா பேசறாரூ... நம்ம பேட்டையிலேயே நமக்கு வழி காட்டறாரு... ஒண்ணு கெடக்க ஒண்ணு ஆயிடப் போவுதுடா... பொழுது வேற போயினே கீது..." "அதான் நானும் சொல்றேன்.. சட்டு புட்டுன்னு அயிட்டத்தோட ரேட்டு என்னான்னு கேளு.. காதும் காதும் வெச்சா மாதிரி... விசியத்தை முடிச்சிக்கலாம்ன்னு டீசண்டா சொல்லேண்டா மச்சி.. மாமா மூஞ்சி செவக்குது பாரு...." ரமணிக்கு தெளிவாக புரிந்தது. வந்தவர்கள் தன்னை வலுசண்டைக்கு இழுக்கிறார்கள். மூக்கு நுனி விடைத்தது. கன்னங்கள் சிவந்து ரத்தம் அவன் தலைக்கு ஏறியது. புருவங்களை நெறித்துக்கொண்டான் தன் இருகரங்களையும் ஒன்றாக கோர்த்துக்கொண்டு விரல்களை நெறித்துக்கொண்டான். தலையை நிமிர்த்தி ஆகாயத்தை ஒரு முறைப் பார்த்தான். பெயர் தெரியாத பூச்சிகள் ரோட்டோரத்து விளக்கைச் சுற்றி சுற்றி வட்டமடித்துக்கொண்டிருந்தன. "சுப்பு.. அவனை வுட்டுடா.. அவனை வெட்டி கிட்டி போட்டுட்டு... நீ ஜெயிலுக்கு போயிடாதேடா.. உனக்கு தொட்டதுக்கெல்லாம் ஏண்டா இவ்ளோ கோவம் வருது? இதுக்காடா உன்னை நான் படிக்க வெச்சேன்... என் தலையெழுத்து நான் அனுபவிச்சிட்டு போறேன்.. நீ உன் கோவத்தை அடக்குடா... நீ நல்லபடியா இருக்கணும்டா..." ஒரு கையில் கனகசபையின் சட்டைக் காலரையும், மறு கையில் அரிவாளுமாக நின்ற ரமணியின் காலைப் பிடித்துக்கொண்டு கதறியழுத தன் தாயின் முகம் அவன் நினைவில் வந்தது. பெற்றவளின் முகத்தைத் தொடர்ந்து, அவளைக் காதலித்து, காதலியின் கழுத்தில் தாலிகட்டியபின், அவளை வைத்து வாழத் துப்பில்லாமல், கட்டிய பெண்டாட்டியை கூட்டிக்கொடுத்த சூதாடி கனசபையின் முகமும் அவன் மனக்கண்ணில் வந்து நின்றது. கனகசபையை வெட்டு ஒன்று துண்டு ரெண்டு என வெட்டி பொலி போடமுடியாத வெறி, அவன் மனதுக்குள் எப்போதும் குடியிருக்கும் அந்த வெறி, இப்போது அவனுள் கிளர்ந்து எழுந்தது. ரமணி தன் பற்களைக் கடித்துக்கொண்டான். அவன் கண்கள் சூன்யத்தில் நிலைத்திருந்தன. அவன் உடல் இறுகி மெல்ல மெல்ல கல்லாக மாறிக் கொண்டிருந்தது. அவன் கோயிந்து என விளிக்கப்பட்டவனை நோக்கி நகர்ந்தான். "ரமணீ... இங்கேயிருந்து போயிடலாம் வாப்பா... ப்ளீஸ் இவங்க கிட்டல்லாம் சண்டை கிண்டை எதுவும் வேண்டாம்... சொன்னாக் கேளு..." காமாட்சி கண்களில் மிரட்சியுடன், ரமணியிடம் கெஞ்ச ஆரம்பித்தவளின் உடல் நடுங்க ஆரம்பித்தது. அவர்களைச்சுற்றி ஒரு சிறிய கூட்டம் கூட ஆரம்பித்தது. ரமணீ... உன் ஒடம்பு வலுவைப்பத்தி இந்த கூதியானுங்களுக்கு என்னடாத் தெரியும்... ஒரே குத்துடா... அந்த கோயிந்து மூக்கு ஒடைஞ்சு ரத்தம் ஒழுவணும்... ஒரே குத்துதான்... பொத்துன்னு அவன் விழணும்... சொல்லிட்டேன்.. கோயிந்து தரையில விழுந்து மண்ணை நக்கும் போது, உன் இடுப்பு பெல்டை உருவிக்கோ... தலைக்கீழா இறுக்கிப் புடிச்சிக்கிட்டு நாலு வீசு வீசு... தேவடியா மவன் தெறிச்சு ஓடுவான்... அவன் மூஞ்சியில பெல்ட் பக்கிள் விளையாடி, பூரான் நெளியணும்... அடுத்தவன் பைக்லேருந்து இறங்கறதுக்குள்ள அந்த இட்லி கடை வாசல்லே இருக்கற பெரிய இரும்பு ஜெல்லிக்கரண்டியை எடுத்துக்கோ... ங்ஹொம்மாளா ஒரே போடு; அவன் மண்டையில் போடு... தலை சுத்தி கீழே விழணும்... மண்டை கிழியலாம்... மூஞ்சியிலேயே மெறி மெறின்னு மிதி... ஆனா உசுரு போயிடக்கூடாது... அவன் அடுத்த ஒன்னவருக்கு எழுந்துக்கவும் கூடாது... காட்டுடா உன் வேலையை... அதுக்கு அப்புறமும் சமாளிச்சு நின்னானுங்கன்னா... உனக்கு லெஃப்ட்ல பாரு... கையேந்திபவன்ல சூடா சாம்பார் கொதிக்குது... ஆவறது ஆவதுன்னு... ங்கோத்தா... அப்படியே தூக்கி தலையில ஊத்தி அபிஷேகம் பண்ணிடு... ரமணியின் மனசுக்குள் குடியிருக்கும் நீளமான, கனமான, கருப்பு நிற ஒற்றைக்கண் பூச்சி, வெகுநாட்களுக்குப் பிறகு 'ரூம்ம்ம்ம்' என சப்தமெழுப்பிக்கொண்டு தன் தூக்கத்திலிருந்து எழுந்தது. "சும்மாச் சொல்லக் கூடாதுடா.. அக்காவுக்கு சூத்தும் தளதளன்னு சூப்பரா இருக்குடா... அமுக்கிட வேண்டியதுதான்." கோயிந்து மிகவும் அசிங்கமாக சிரித்தான். ரமணி, தன் உடல் வலுவை மொத்தமாக தன் வலது கையில் கொணர்ந்து, முஷ்டியை இறுக்கி கோயிந்துவின் மூக்கில் இறக்கினான். "எம்ம்மோவ்..." முகத்தைப்பிடித்துக்கொண்டு, உரக்கக் குரலெழுப்பிக்கொண்டு ரோடில் சாய்ந்தான் கோயிந்து. நடந்தது என்னவென்று அவனுக்குப் புரியவில்லை. தன் உடலெங்கும் தீப்பொறி பறப்பதை அவன் உணர்ந்தான். ரமணியின் தோல் பெல்ட் இரக்கமில்லாமல் அவன் உடலெங்கும் நடனமாடிக் கொண்டிருந்தது. கோயிந்துவின் சினேகிதன், ரமணி எதிர்பார்த்ததைவிடவே வேகமாக பைக்கை தரையில் நழுவவிட்டுவிட்டு, தன் வலது கரத்தை ரமணியின் முகத்தில் வெறியுடன் வீசினான். ரமணி தன் முகத்தை விலக்கிக்கொண்டபோதிலும், அவன் கரத்திலிருந்த இரும்பு வளையம் அவன் முகத்தில் சிவப்பு நிற கோடொன்றை வரைந்தது. கண்கள் இருட்டிக்கொண்டு வந்தது ரமணிக்கு. இரும்பு ஜாரிணியை எடுத்துக்கொள்ள அவகாசம் கிடைக்காததை உணர்ந்த ரமணி சட்டென தன் திட்டத்தை மாற்றிக்கொண்டான். தாக்குதலை வேறு மாதிரி தொடங்கினான். தன் உடலை குறுக்கி, வலது காலை சுழற்றி தன்னை முட்டவந்தவன் கொட்டையில் ஓங்கி உதைத்தான். ஒரே ஒரு உதை அவனுக்கு போதுமானதாக இருந்தது. 'அய்யோ..' கத்திக்கொண்டே மல்லாந்து விழுந்தவன் பேச்சு மூச்சில்லாமல் கிடந்தான். ரமணி திரும்பினான். தன்னை சுதாரித்துக்கொண்டு தட்டுத்தடுமாறி எழுந்த கோயிந்தின் சட்டைக்காலரை கொத்தாக பிடித்தான் ரமணி. கோயிந்தின் மூக்கிலிருந்து வடியும் ரத்தத்தில் அவன் சட்டை நனைந்து கொண்டிருந்தது. "ங்கோத்தா... நீ ஒரு அப்பனுக்கு பொறந்திருந்தா... உன் அக்காளை அமுக்கிப்பாருடா... ஒரே ஒரு தரம் அமுக்குடா... நான் உனக்கு பட்டாப் போட்டு குடுக்கறேன்... ஒரு தரம் அமுக்குடா... பொறம்போக்கு நாயே... உங்கப்பன் பேரு தெரியுமாடா உனக்கு?" ரமணி வெறிபிடித்தவன் போல் கூவினான். காமாட்சி திக்பிரமை பிடித்தவளாய் வாயிலிருந்து வார்த்தை வரமால், கூவிக்கொண்டிருக்கும் ரமணியிடம் ஏதோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தாள். அவள் சொன்னது அவளுக்கேப் புரியவில்லை. "தொரை... வுட்டுரு தொரை... தப்பாயிடிச்சி தொரை.... என்னை மன்னிச்சிடு தொரை... ராங்க் நம்பர் டயல் ஆயிடிச்சி..." கோயிந்து தன் இருகரங்களையும் தன் தலைக்கு மேல் தூக்கி காமாட்சியை நோக்கி கும்பிட்டான். ரமணி அவனை வேகமாக ஒரே சொடுக்கில் இழுத்து காமாட்சியின் காலடியில் தள்ளினான். "டேய்... நான் வட்டச்செயலாளர் வண்டு முருகேசன் இல்லே... இது உன் ஏரியாவா? நமக்கு எல்லா ஏரியாவும் ஒண்ணுதான்.. இஷ்டப்பட்ட எடத்துல ரேஷன் ஆஃபிசு தொறக்கறவன் நான்... அதுக்கப்புறம் உன்னை மாதிரி பேமானிக்குல்லாம் ரேஷன் கார்டு எழுதி குடுக்கறவன் நான்..." ரமணி வெறிபிடித்தவன் போல் அவன் தலையை பிடித்து உலுக்கினான். விருட்டென ஓடி கையேந்தி பவனின் கூடாரத்துக்கு முட்டுக்கொடுக்கப்பட்டிருந்த கருங்கல்லை தூக்கிகொண்டு ஓடிவந்தான். "ரமணீ... வேணாம்.. வேணாம்.. கொலைகாரனா ஆயிடாதே.." கூவிக்கொண்டே ஓடி வந்த காமாட்சீ அவன் இடுப்பைக்கட்டிக்கொண்டாள்.. ரமணி அவள் முகத்தை ஒரு முறை பார்த்தான். இது காமாட்சியா... இல்லே என் ஆத்தா பரிமளாவா? ஒரு நொடி அவனுக்கு தன்னை கட்டிக்கொண்டு நிற்பது யாரென்று புரிந்து கொள்ளமுடியாமல் மருண்டு நின்றான். காமாட்சியின் கண்களில் இருந்த கெஞ்சலை அவனால் மீறமுடியாமல் தன் கையிலிருந்த கல்லை, பக்கத்தில் கிடந்த பைக்கின் மீது வீசி எறிந்தான். பைக்கின் ஹெட்லைட் சுக்கல் சுக்கலாக உடைந்தது. மண்ணில் கிடந்த கோயிந்தின் முதுகில் தன் மனதில் இருக்கும் வெறி தீர காலால் எட்டி ஒரு உதை விட்டான். பக்கத்தில் கிடந்த கோயிந்தின் சினேகிதன் இன்னும் தன் கொட்டையைப்பிடித்துக்கொண்டு புரியாத மொழியில் ஏதோ பேசிக்கொண்டிருந்தான். ரமணி அவன் முகத்தில் காறித்துப்பினான். ரமணியின் மனசுக்குள் எழுந்து ஆடிக்கொண்டிருந்த கருப்பு நிற பூச்சி மெல்ல தன் தலையை சாய்த்து மீண்டும் உறங்கப்போனது. காமாட்சி, ரமணியை இழுத்துப் பக்கத்தில் நின்ற ஆட்டோவில் திணித்தாள். போகவேண்டிய இடத்தைச் சொன்னாள். ஆட்டோ நகர ஆரம்பித்ததும், தன் மடியில் அவனை சாய்த்துக்கொண்டு, தன் கைக்குட்டையால் அவன் நெற்றிக்காயத்தை துடைத்தாள். ரத்தம் கசிவது நிற்காததால், காயத்தின் மேல் கைக்குட்டையை வைத்து அழுத்திப்பிடித்தாள். "அம்மா.." வலியில் முனகிய ரமணியின் முகத்தை தன் மார்போடு அழுத்திக்கொண்டாள். ஆட்டோ டிரைவர் வண்டியை நிறுத்தினான். "மேடம்.. ரத்தம் நிக்கலீங்களா... இங்க பக்கத்துல ஒரு டாக்டர் வீடு இருக்கு.. அங்கே போவட்டுமா..." "வேண்டாம்.. எனக்கொன்னுமில்லே... நீ விடுய்யா வண்டியை..." ரமணி முனகினான். "செல்லம்.. ரமணீ.. உனக்கு வலிக்குதாப்பா.." காமாட்சி கைக்குட்டையை விலக்கிப் பார்த்தாள். காயத்தை சுற்றி வீக்கம் அதிகமாகிக் கொண்டிருந்தது. ரத்தம் வருவது சற்றே மட்டுப்பட்டிருந்தது. காமாட்சியின் கண்கள் குளமாகிக்கொண்டிருந்தது. "பயப்படாடதே காமூ.. எனக்கு ஒண்ணுமே ஆகலே... ரெண்டு பேரை தனியா அடிக்கும் போது... எனக்கும் சின்ன அடிபடத்தானே செய்யும்... இது சினிமா சண்டையில்லே... நெஜமான சண்டை... பயப்படாதே.. நான் இருக்கேன் உனக்கு" குழந்தையாக சிரித்தான் ரமணி.
"பொறுக்கி நாயுங்க..." காமாட்சி வெறுப்புடன் காறித்துப்பினாள்.. "என்ன காமூ? அலுத்துக்காதே காமூ..." "என்னாலாத்தானே உனக்கு இவ்வளவு பிரச்சனையும்... எனக்கு பயமாயிருக்குப்பா...?" "எங்கிட்ட ஒதை வாங்கினவனுங்க திரும்பி வந்துடுவானுங்கன்னு பயப்படறீங்களா... வந்தானுங்க இன்னைக்கு ரெண்டுல ஒண்ணுதான்... ராத்திரிக்கு உங்க வீட்டுல காவலுக்கு நான் இருக்கேன்... கவலையேப் படாதீங்க" "ப்ப்ச்ச்ச்... எனக்கு வெறுத்து போயிடிச்சிப்பா.. நான் யார்யாரைப் பாத்து பயப்படறது...? நீ எத்தனை ஆளுங்களை அடிக்கறது? இருபத்து நாலு மணி நேரமும் எனக்கு நீ காவல் இருக்க முடியுமா?" "நீங்க சரீன்னு சொல்லுங்க... உங்களுக்கு பாடி கார்டா நான் இருக்கத் தயார் காமூ..." "நம்ம ஆஃபீசுலயே ஒரு நாய் என்னை நக்கிப்பாக்க ஆசைப்படுது... எப்பவும் வெறியா என் பின்னாடியே அலையுது..." "சங்கரனைச் சொல்றீங்களா...? காமூ.. இனிமே உங்களை எந்த மசுரானாலயும் தொட முடியாது... மீறி எவனாவது கிட்டவந்தான்.. அது சங்கரனே ஆனாலும் சரி... அவன் அப்பனே வந்தாலும் சரி... அவன் குடலை நான் உருவிடறேன்.." "சரிப்பா.. இப்பக் கொஞ்சம் பேசாம இரேன்..."அவள் அவன் வாயைப் பொத்தினாள். "அம்மா..." ரமணி மீண்டும் முனகினான். காமாட்சி சட்டென குனிந்தாள். தன் மார்பில் முகம் புதைத்து கிடந்தவனின் நெற்றியில் மென்மையாக முத்தமிட்டாள். ரமணி தன் விழிகளைத்திறந்தான். காமாட்சியின் வேகமான இதயத்துடிப்பு அவனுக்கு, அவன் காதில் தெளிவாக கேட்டது. "காமூ... உங்க முத்தத்துக்கு ரொம்ப தேங்க்ஸ்... இந்த மாதிரி ஓடற ஆட்டோவுல முத்தம் கிடைக்கும்ன்னு நான் நினைக்கலே... ப்ளீஸ் நீங்க ரிலாக்ஸ்டா இருங்க... உங்க நெஞ்சு ஏன் இப்படி துடிச்சிப்போவுது...?" "முடியலேப்பா... என்னால முடியலேப்பா... அவன் தலையில நீ கல்லைத்தூக்கிப் போட்டு கொண்ணுடுவியோன்னு பயந்துட்டேன் நான்..." "சேச்ச்சே..." ரமணி சிரித்தான். காமாட்சி மீண்டும் அவன் முகத்தை தன் மார்போடு இறுக்கிக்கொண்டாள். "காமூ..." "சொல்லுடா..." காமாட்சி அவன் காதில் காதலுடன் முணுமுணுத்தாள். "இப்படியே உங்க மடியிலேயே சட்டுன்னு செத்துப்போயிடணும்ன்னு ஆசையா இருக்குங்க..." "சனியனே... இன்னொரு தரம் இப்படி பேசினே... உன் வாயைக்கிழிச்சிடுவேன்..." காமாட்சி அவன் கன்னத்தை நறுக்கென கிள்ளினாள். மடியில் கிடந்தவன் முகத்தை ஆசையுடன் நிமிர்த்தினாள். கிழித்துவிடுவேன் என்று சொன்ன அவன் வாயோடு தன் வாயைப் பொருத்தினாள். வெறியோடு முத்தமிட ஆரம்பித்தாள் காமாட்சி. காமாட்சி முத்தமிட்ட வேகத்தைக்கண்ட ஆட்டோ டிரைவருக்கு சகலமும் ஆடியது. அவன் சர்வீஸில் தன் வண்டியில் ஏறியதும் கட்டிபிடித்து கிஸ்ஸடித்துக் கொள்ளும் எத்தனையோ விதமான ஜோடிகளை அவன் பார்த்திருக்கிறான். ஆனால் இது போன்ற ஒரு ஜோடியை பார்ப்பது அவனுக்கு இதுதான் முதல் தடவை. அவன் குழம்பிப்போயிருந்தான். இவங்க ரெண்டுபேரும் புருஷன் பொண்டாட்டியா? இல்லே லவ்வர்ஸா... ஒண்ணுமே புரியலியே... பையன் அவளை நீங்க... நீங்க... ங்றான்... பொம்பளை இவனை நீ... நீ... ங்கறா... பாக்கறதுக்கு பொம்பளை கல்லு சிலையாட்டம் நம்ம ஊரு கன்யாகுமரி அம்மன் மாதிரி இருக்கா... ஆனா கழுத்துல தாலி தொங்குது... கன்யாகுமரிக்கு கல்யாணம் ஆகலயே... ரெண்டு பேருமே பாக்க லட்சணமா நல்ல குடும்பத்தை சேர்ந்தவங்க மாதிரி இருக்காங்க... எது எப்படியோ? கூடவந்த பொம்பளையை பொறுக்கிப்பசங்க கிண்டல் பண்ணதும், அம்போன்னு வுட்டுட்டு ஓடாம, போலீஸ் ஸ்டேஷனுக்கு போன் பண்ணாமா, தைரியமா துள்ளி துள்ளி அடிச்சானே இவன்... ரெண்டு பேரை ஒருத்தனா அடிச்சி கவுத்துட்டானே... இவன் நிஜமாவே ஹீரோதான்... "டிரைவர்... கொஞ்சம் மெதுவா போங்க... முருங்கை மரம் இருக்கே அந்த வீடுதான்.. ஹாங்.. அந்த பச்சைக்கம்பி போட்ட வீடுதான்... இப்படியே நிறுத்திக்கங்க..." "ரமணீ.. வீடு வந்திடிச்சி எழுந்திருப்பா..." காமாட்சி ரமணியை உலுக்கினாள். காமாட்சிக்கு ரமணியின் கழுத்து சுடுவதைப் போலிருந்தது. ஜுரம் வந்திடிச்சா... அவன் நெற்றியில் கைவைத்துப் பார்த்தாள். நெற்றியும் சுட்டது. அம்சவல்லியின் மார்பின் திண்மையை சங்கரனின் கரம் ஆற அமர நிதானமாக பரிசோதித்துக் கொண்டிருந்த போது, திடுதிப்பென்று சுமித்ராவின் 'கால்' வந்ததும், அவர் தர்மசங்கடத்தில் ஆழ்ந்துபோனார். எழுந்து கொண்டிருந்த அவருடையத் தடி இலேசாக தொய்வடைந்தது. 'முடிந்தால் இரவு வீட்டுக்கு வருகிறேன்...' சுமித்ராவிடம் சொன்னதும் அவருடைய நினைவுக்கு சட்டென வந்தது. சங்கரனின் கை தன் மார்பில் தவழ ஆரம்பித்ததும், அம்சவல்லி அவரை மேலும் நெருங்கி தனது வலது கையை அவர் தோளில் வீசி, அவர் உதடுகளை தன் வாயால் கவ்விக்கொண்டாள். அவருடைய செல் சிணுங்க ஆரம்பித்த பின்னும், ஒரு பத்து வினாடிகளுக்கு, அவள் அவரை தொடர்ந்து ஆழமாக முத்தமிட்டுக்கொண்டிருந்தாள். சங்கரன் மூச்சிறைக்க தன் பிடியில் நெளிய ஆரம்பித்த பின்னரே. ம்ம்ம்... என்ற முனகலுடன் அவர் உதடுகளை தனது ஆதிக்கத்திலிருந்து விடுவித்தாள் அம்சவல்லி. காரியத்துல கெட்டியாத்தான் இருக்கா... நாக்கு துள்ளி துள்ளி விளையாடுது. உறிஞ்சி உறிஞ்சி எடுக்கறாளே? சங்கரனுக்கு வியர்த்து போனது. இவ இப்படி சின்னவரு கழுத்தைக்கட்டிக்கிட்டு, ஒரு நாலு கிஸ் விடாம, மூஞ்சில, வாயிலேன்னு அடிச்சாள்ன்னா அஞ்சே நிமித்துல அவரு கதை கந்தலாயிடுமே... குஷியிலே தன் சொத்துல பாதியை வேணா எழுதிகுடுக்கறேன்டீ சொன்னாலும் சொல்லிடுவாரு. இவ அந்த மாதிரில்லா உறியறா. சின்னவருக்கும் அப்பனை மாதிரியே நல்ல குணம். மனசுல சந்தோஷம் வந்துட்டா வாரிக்குடுக்கற வள்ளல்தான்.. இவ அவரைச் சந்தோஷப்படுத்திட்டா... சின்னவரு எனக்கு இன்ங்கிரிமென்டை அள்ளி போட்டுடுவார். சேகருக்கு நன்றி சொல்லணும்... "எக்ஸ்க்யூஸ் மீ அம்சா.." "நீங்க மொதல்லே காலை அட்டண்ட் பண்ணுங்கோ... நான் எங்கே போகப்போறேன்...." இனிமையாக முனகினாள் அவள். தன் மடியில் கிடந்த முந்தானையை தன் தோளில் வீசிக்கொண்டாள். தன் எச்சில் உதடுகளை துடைத்துக்கொண்டாள். நெற்றியில் விழுந்திருந்த முடிகளை கோதி பின்னால் தள்ளிக்கொண்டாள். "சொல்லும்மா சுமீ..." "எங்கே இருக்கீங்க.. வீட்டுல யாருமில்லேன்னீங்க... உங்களுக்குன்னு ஆசையா பண்ணதெல்லாம்... ஆறி அவலாப் போய்கிட்டு இருக்கு..." "ஏன் மெனக்கெடறே... எங்கயாவது ஹோட்டல்லே சாப்பிட்டாப் போச்சு..." "பொட்டைச்சிக்கு ஒரு பிடி அரிசியை களைஞ்சு அடுப்புல ஏத்தறது சிரமமா? அதுவும் ஆசைபட்டுட்ட மனுஷனுக்கு பண்றதுல என்ன மெனக்கெடல் இருக்கு..." "ம்ம்ம்..." "மதியானம் எரிஞ்சு விழுந்தீங்க... இப்ப உங்க மூடு சரியாத்தானே இருக்கு? வந்தீங்கன்னா சித்த நேரம் ஜாலியா இருக்கலாம். நான் என்னா உங்களுக்கு அலுத்துப்போயிட்டேனா?" குரலில் ஒரு நெகிழ்ச்சியுடன் பேசினாள் சுமித்ரா. "சேச்ச்சே.. சுமீய்ய்.. என்னடீ பேசறே நீ... உன் மேல எனக்கு எவ்வளவு ஆசை தெரியுமா... " "அப்ப வாங்கன்ன்னா.. வீட்டுல தனியா போரடிக்குது எனக்கு..." இப்போது சுமித்ராவின் குரல் கரும்பு சாறாக வந்தது. "ம்ம்ம்... வர்றேன்... உன் கையால ஒரு வாய் மோர் சாதம் போடுடீ... அதுவே போறும் எனக்கு.. சும்மா நீ பாட்டுக்கு சோத்துக்கடையை வளத்திக்கிட்டு இருக்காதே...!!" "என்னங்க... ம்ம்ம்ம்... ம்ம்ம்ம்ன்னு அலுத்துக்கறீங்க... ஆசையா கூப்பிடறேன்... ராத்திரிக்கு தங்கற மாதிரி வாங்களேன்..." சுமித்ரா ஒய்யராமாக சிணுங்கினாள். இன்றைக்கு இவளிடமிருந்து தான் தப்பிக்க முடியாதென்று அவருக்குத் தெரிந்துவிட்டது. "அரை மணி நேரத்துல வந்துடறேன்... ஃப்ரிஜ்ல கூலா ஏதாவது வெச்சிருக்கியோ... இல்லே வாங்கிண்டு வரவா?" "ரெண்டு பாட்டில் பியர்... இருக்கு... போதும் வாங்க..."

"சரி.. வந்துட்ட்டேன்..." சங்கரன் லைனை அணைத்தார். "மணி ஒம்போதாகுதே... ஆத்துக்காரி தேடறாளாக்கும்... சுமி பேர் நன்னாருக்கு..." அம்சா அவரை தன் மடியில் தள்ளிக்கொண்டாள். ஒய்யாரமாக சிரித்தாள். சங்கரனின் முகத்தை தன் மார்பில் சேர்த்துக் கொண்டாள். சங்கரனுக்கு மெத்தென்று குளுமையாக இருந்தது. "வீட்டுக்காரியில்லே... ஃப்ரெண்டு ஒருத்தர் வீட்டுல சாப்பிடக் கூப்பிட்டிருந்தாங்க... நேரமாகுதேன்னு கால் பண்றாங்க..." "நீங்க ரொம்ப அன்பா பேசறதைப் பார்த்தா... சுமி உங்களுக்கு ரொம்ப குளோஸ்ன்னு நினைக்கறேன்..." சங்கரனின் மார்பை இதமாக வருடினாள். "அப்படித்தான் வெச்சுக்கோயேன்... உன்னை மாதிரியேத்தான்... என்னமோ அவளுக்கு என் மேல ஒரு பாசம்..." சங்கரன் அவள் தொடையை தடவிக்கொண்டிருந்தார். "உங்களுக்கு நிச்சயமா லிங்கத்துல மச்சமிருக்கும்ன்னு நினைக்கறேன்..." கலகலவென நகைத்தாள் அவள். முற்றிய பால்குடங்கள் தளும்பின. "நீ நினைக்கற மாதிரியெல்லாம் இல்லே... இது என்ன லிங்க ஜோஸ்யமா..." அவரும் சிரித்தார். குத்துமதிப்பாக அம்சாவின் ரவிக்கைக்குள் பிதுங்கிக்கொண்டிருந்த இடது முலையின் காம்பைக்கடித்தார். "க்ளக்..." கதவு திறக்கும் சத்தம் வந்தது. சங்கரன் அம்சாவின் மடியிலிருந்து விருட்டென எழுந்து உட்கார்ந்தார். ஹாலுக்கு எதிரிலிருந்த அறைக்குள்ளிருந்து குள்ளிருந்து ரத்தசிவப்பில் புடவையணிந்து, வெள்ளே வெளேரென, தேர் அசைவது போல் இளமைத் துடிப்புடன் வந்த அம்சவல்லியின் பெண்ணைக் கண்டதும் சங்கரனின் சுவாசம் ஒரு கணம் நின்றது. விழிகள் இங்குமங்கும் அலைபாய்ந்து கொண்டிருக்க, துள்ளும் தளுக்கு நடைக்கேற்ப, மார்புகள் மேலும் கீழுமாக குலுங்க, முகத்தில் சிரிப்புடன் வந்தவளை கண் இமைக்காமல் பார்த்தார். சீ த்ரு புடவையின் உள்ளிருந்த ஆரஞ்சு வண்ண ரவிக்கையின் கடைசி ரெண்டு கொக்கிகளை அவள் இன்னும் முழுமையாக போட்டுக்கொண்டிருக்கவில்லை. பிங் நிற பிராவின் அடிமுனை சங்கரனின் கண்ணில் அடித்தது. "எப்ப மச்சான் வந்தே..." கண்களை சிமிட்டிக்கொண்டு வந்தான் குணசேகர். அம்சவல்லியை உரசிக்கொண்டு சோஃபாவில் உட்கார்ந்தான். "சேகர் சார்.. திருப்திதானே?" அம்சவல்லி வாய் நிறைய சிரிப்புடன் வினவினாள். "ம்ம்ம்.. சூப்பர்... உம் பொண்ணு சும்மா தகதகன்னு தீயா நின்னு விளையாடறா... ஃபீல்டுல நல்ல ஃப்யூச்சர் இருக்கு... நம்ம தோஸ்த் ஒருத்தன் சீரியல் எடுக்கலாம்ன்னு இருக்கான்... நீயு ஃபேஸ் ஏதுன இருந்தா சொல்லுடான்னு ஒரே இம்சை பண்றான்... பாப்பாவுக்கு இன்ட்ரஸ்ட் இருக்கற மாதிரி தெரியுது..." "உனக்கும் விருப்பம்ன்னா சொல்லு.. கோத்து விட்டுடறேன்... அங்கேயும் ஒரு ரவுண்டு வந்துடுவா..." அட்டகாசமாக சிரித்தவன் இளசின் புட்டத்தை அழுத்தமாக தடவினான். "பப்பி.. சார் சங்கரன்..." கண்ணால் ஜாடை காட்டினாள். பெண் சட்டென சங்கரனின் பக்கத்தில் நெருங்கி உட்கார்ந்தது. தோளோடு தோள் உரசியது. அவர் தோளில் கையைப் போட்டுக் கொண்டது. கன்னத்தோடு கன்னம் இழைத்தது. கண்ணால் பேசியது. நாசியை வருடிய மென்மையான ஜாஸ்மின் சென்ட்டின் வாசத்தில் சங்கரனுக்கு அவருடைய சுன்னி விறைக்கத்தொடங்க, பப்பியின் உடல் வாசத்தில் கிறங்கி சின்னாபின்னமானார். 'பொண்ணு தீயா இருக்கா...' நண்பன் சேகரின் பேச்சு அவர் காதில் ரீங்காரமிட்டுக்கொண்டிருந்தது. சேகர் எப்போதும் உள்ளதை உள்ளபடி பேசுபவன். அவன் சொன்னா அதுக்கு மேலே சான்ஸேயில்லே... இளசின் இடுப்பை தன் கையால் வளத்து அவள் கன்னத்தில் ஒரு முறை அழுத்தமாக முத்தமிட்டார் சங்கரன். முத்தமிட்டுக்கொண்டிருந்தவரின் கரம், அவள் முலைகளை இதமாகத் தடவிப்பார்த்தது. காம்பை நெருடிப்பார்த்தது. ஸ்லீவ்லெஸ் ரவிக்கையில் துள்ளும் மார்புகள் இளம் சூட்டில் வளமாக இருந்தன. அவளுடைய கொழுத்த உதடுகள் ஈரத்தில் மினுமினுத்துக்கொண்டிருந்தன. அவளை உதட்டில் முத்தமிடும் ஆசையை அவரால் கட்டுப்படுத்திக்கொள்ள முடியவில்லை. சங்கரனின் மனதில் ஓடும் எண்ணத்தை இளசு இனம் கண்டுகொண்டது. சட்டென அவர் முகத்தை உயர்த்தி அவர் உதடுகளில் தன் உதட்டை அழுத்தியது. தன் ஈரநாக்கால் அவர் உதடுகளை வருடியது. ஆத்தா சின்னவரை கிஸ்ஸடிக்கட்டும்... இந்த பப்பியோட உதடும் செழிப்பா இருக்கு... இவ அவரை ஊம்பிவிடட்டும்.. சின்னவரின் இஸிஆர் ரோடு பங்களாவுக்கு, மாட்டுடன் சேர்த்து கன்றுக்குட்டியையும் ஓட்டிக்கொண்டு போவதற்கு முடிவு செய்துவிட்டார் சங்கரன். தேங்க்ஸ்டா மச்சான்... எனக்கு நேரமாவுது... இந்தா நீ கேட்டியே... விருட்டென எழுந்த சங்கரன், தன் பேண்ட் பாக்கெட்டிலிருந்து ஒரு வெள்ளை நிற கவரை உருவி சேகரின் கையில் திணித்தார். "அம்சா.. உன் பொண்ணு இருக்க வேண்டிய இடமே வேறே... வர்ற சனிக்கிழமையன்னைக்கு எங்கேயும் ஒத்துக்காதே... சின்னவரை ஒருதரம் திருப்தியா கவனிச்சுடுங்க... மீதி எல்லாத்தையும் அவர் பாத்துக்குவாரு?" "அதான் சொல்லிட்டீங்களே... இந்த அம்சவல்லிகிட்டே எப்பவும் ஓரே பேச்சுதான்... சொன்னா சொன்னதுதான்... பப்பியும் ரொம்ப கோஆப்ரேட்டிவா இருக்கறவா... ரெண்டுபேருமே வந்துடறோம்... உங்க சின்னவருக்கு எந்தக்குறையும் வெக்கமாட்டோம்..."

"நீங்க எப்ப ஃப்ரீ..." பப்பி தன்னுடைய ஹஸ்கி வாய்சில் முனகிக்கொண்டே, சிறிசு சங்கரனின் இடுப்பைக் கட்டிக்கொண்டது. மார்பை அவர் தோளில் உரசியது. சங்கரனுக்கு செமையாக கிக் ஏறி கொட்டைகள் வலிக்க ஆரம்பித்தன. சங்கரன் தன் இடது கரத்தில் இருந்த வாட்ச்சில் நேரத்தைப் பார்த்தார். என் சுமிக்குட்டி எனக்காக சாப்பிடமா வெய்ட் பண்ணிக்கிட்டு இருப்பா... தன் பேண்ட்டோடு சேர்த்து தன் தடியை ஒருமுறை வருடிக்கொண்டார். இப்பத்தான் ஒருத்தன் மாத்தி ஒருத்தன்னு ரெண்டு பேருகிட்ட ஓளு வாங்கிட்டு வந்திருக்கா. ரெண்டு பயலுமே கஜக்கோல் மன்னனுங்க... இளசா வெளுப்பா நுங்கு கிடைச்சா போதும்... வுட்டு ஆட்டு ஆட்டுன்னு ஆட்டறவனுங்க... ரெண்டு ஆம்பிளையை ரசிச்சி ஓத்த திருப்தியும் இவ கண்ணுல, மொகத்துல அப்பட்டமாத் தெரியுது. முழுசா பத்து நிமிஷம் ஆகலே... எவ்வளவு கூதிக்கொழுப்பு இருந்தா அதுக்குள்ள நான் எப்ப ஃப்ரீன்னு கேப்பா? ரெண்டு நாளுக்கு அப்புறமா உன்னை நான் குத்தற குத்துல உன் கூதி டாரா கிழிஞ்சுடும்... அதுக்கப்புறம் உன் வாழ்க்கைப் பூரா இந்த சங்கரன் பேரை ஞாபகம் வெச்சிப்பே... மனசுக்குள் குதூகலித்தார் சங்கரன். "போன் பண்றேன்டா செல்லம்... வரேன்டீ அம்சா..." முகத்தில் புன்னகையுடன் பேசிய சங்கரன் பப்பியின் கன்னத்தில் ஒருமுறை முத்தமிட்டார். தன் தோளிலிருந்த அவள் கையை விலக்கியவர் மனதில் பொங்கும் திருப்தியுடன் பரபரப்பில்லாமல் நடந்து வெளியேறினார்.