இரவு பதினோரு மணி வாக்கில்தான் செங்கல்பட்டிலிருந்து நடராஜனும், மல்லிகாவும் வீடு திரும்பினார்கள். வெராண்டாவில் படுத்திருந்த செல்வாதான் எழுந்து தெருக்கதவை திறந்தான்.
“ஏண்டா இங்கே படுத்திருக்கே?” மல்லிகா உண்மையான கரிசனத்துடன் கேட்டாள்.
“ஏன்? இங்கே நான் படுக்கக்கூடாதா?” செல்வா இடக்காக பதில் கொடுத்தான்.
“அவன் எங்கப்படுத்தா உனக்கென்னடி? அர்த்த ராத்திரியிலே அவங்கிட்ட உனக்கு என்னடிப்பேச்சு?” நடராஜன் முணுமுணுக்க ஆரம்பித்தார்.
"மீனா ஒழுங்கா சாப்பிட்டாளாடா? ரெண்டு பேரும் ஸ்டேஷனுக்கு போய்ட்டு வந்தீங்களா? குமார் அண்ணன் உங்க கல்யாண விஷயத்தைப்பத்தி எதாவது சொன்னாரா? சுந்தரிகிட்ட பேசினியா?சுகன்யாவை வழியணுப்ப சென்ட்ரலுக்கு யார்ல்லாம் வந்தாங்க? அவ என்ன சொல்லிட்டுப்போனா? மல்லிகா கேள்வி மேல் கேள்வியாக மூச்சுவிடாமல் அடுக்கிக்கொண்டே போனாள்.
ஹாலில் நின்றபடியே நடராஜன் தான் கட்டியிருந்த வேஷ்டி சட்டையை நிதானமாக களைந்து கொண்டிருந்தார். மனைவியின் கேள்விகளுக்கு செல்வா சொல்லப்போகும் பதிலுக்காக காதுகளை தீட்டிக்கொண்டு நின்றார்.
"சாயந்திரம் சீனு வந்திருந்தான். அவன் கூட மீனா மட்டும் போய்ட்டு வந்தா." அத்தனை கேள்விக்கும் ஒரே வரியில் விட்டேற்றியாக ஒரு பதிலைச்சொன்ன செல்வாவின் வாயிலிருந்து நீளமான கொட்டாவி ஒன்று வெகு வேகமாக வெளிவந்தது.
"நீ போவலையாடா?" மல்லிகா முகத்தில் எழுந்த ஆச்சரியத்துடன் செல்வாவைப் பார்த்தாள்.
"போவலே..." தன் இடுப்பிலிருந்து நழுவிய லுங்கியை இறுக்கிக் கட்டிக்கொளவதில் முனைப்பாக இருந்தான் அவன்.
"மே மாசத்து வெயில்லே, உன் புள்ளைக்கு பைத்தியம் புடிச்சிருக்கு. மரியாதைங்கறதுக்கு அர்த்தம் அவனுக்கு மறந்து போயிருக்கு. இவனுக்கெல்லாம் கல்யாணம் பண்ணி வெக்கணும்ன்னு நீ துடியா துடிச்சிக்கிட்டு இருக்கே? பத்து தரம் படிச்சு படிச்சி சொல்லிட்டுப்போனேன். சம்பந்தி வீட்டுல நம்பளைப்பத்தி என்ன நினைப்பாங்க?"
“ஊர்ல யாரு வேணா என்ன வேணா நெனைச்சுப்பாங்க. இதுக்கெல்லாம் இவர் ஏன் வீணா கவலைப்படறாரும்மா? எனக்கு ஒடம்பு முடியலே நான் போவலே. இந்த சின்ன விஷயத்தை இப்ப எதுக்கு இந்த அளவுக்கு பெரிசு படுத்தறீங்க?” செல்வா தன் அறைக்குள் நுழைந்து கதவை மூடிக்கொண்டான்.
"சரி சரி... ராத்திரி நேரத்துல நீங்க மூச்சைப்பிடிச்சிக்கிட்டு கூவ ஆரம்பிக்காதீங்க. காலையில என்ன ஏதுன்னு அவனை நான் விசாரிக்கறேன்."
"அவனைக் கெடுத்து குட்டிச்சுவரா ஆக்கறேடீ நீ?"
"மணியாச்சுங்க. நீங்க ட்யர்டா இருக்கீங்க. எதுவாயிருந்தாலும் நாளைக்கு பேசிக்கலாம். இப்ப போய் படுங்கன்னு சொல்றேன். என் பேச்சை நீங்களாவது கேளுங்களேன்." மல்லிகா அவர் முதுகில் கையை வைத்து தங்கள் படுக்கையறையை நோக்கி நெட்டித் தள்ளினாள்.
* * * * *
"சீக்கிரமே நான் ஹார்ட் அட்டாக்லேதான் போவப்போறேன்டீ. நிச்சயமா அதுக்கு காரணம் உன் புள்ளையாத்தான் இருப்பான். இன்னைக்கு சொல்றேன்... நீ எழுதி வெச்சிக்கோ." தன் மார்பில் வந்து விழுந்த மல்லிகாவின் கரத்தை விருட்டெனத் தள்ளிவிட்டு சுவரைப்பார்த்து ஒருக்களித்து படுத்தார் நடராஜன்.
"எதுக்கு இப்ப அச்சாணியமா பேசறீங்க? உங்க புள்ளை மேல இருக்கற கோவத்தை என் மேல ஏன் காட்டறீங்க?"
"...."
"திரும்புங்களேன் என் பக்கம்..." மல்லிகா அவர் முதுகில் மெல்ல குத்தினாள்.
"எனக்கு தூக்கம் வருதுடீ.." நடராஜன் சிணுங்கினார்.
மல்லிகா அவரை விருட்டெனத் தன் புறம் திருப்பி அவர் கழுத்தைக்கட்டிக்கொண்டு தன் கன்னத்தை அவர் கன்னத்தில் மென்மையாக உரசினாள். மனைவியின் ஆதரவான அணைப்பில் நடராஜனின் கோபம் லேசாகக் குறைய ஆரம்பித்தது. மல்லிகாவின் முகத்தை நிமிர்த்தியவர் அவள் உதடுகளை வெறியுடன் கவ்விக்கொண்டார்.
"ஹார்ட் அட்டாக்குல சாகப்போற ஆளுக்கு பொம்பளை மேல இவ்வளவு வெறி வருமா?" மல்லிகா அவர் முதுகை இதமாக வருடிக் கொண்டிருந்தாள். தன் உதடுகளை விரித்தாள். நாக்கை சுழற்றி சுழற்றி அவர் நாவை வளைத்தாள்.
"மருமக வர்றதுக்குள்ள, மனசுல இருக்கற ஆசையெல்லாத்தையும் ஓரேவழியா தீத்துக்கணும்ன்னு நினைக்கறேன்டீ" நடராஜனின் கரம் மல்லிகாவின் மார்பை அழுந்தப்பிடித்தது.
"ஏன்... அதுக்கப்புறம் சாமியாரா ஆயிட்டு, காசி ராமேஸ்வரம்ன்னு எங்கேயாவது டூர் அடிக்கப்போறீங்களா?" களுக்கென சிரித்த மல்லிகா தன் கணவனின் உதடுகளில் ஆசையுடன் முத்தமிட்டாள்.
"நம்மக் கல்யாணத்துக்கு அப்புறம், என் அப்பா திண்ணையிலத்தான் படுத்தார். உனக்கு ஞாபகமில்லையா?" மல்லிகாவின் மீது சட்டெனப் படர்ந்த நடராஜன் அவள் முகமெங்கும் ஆசையுடன் முத்தமிட ஆரம்பித்தார்.
"அந்த வூட்டுலே திண்ணை இருந்திச்சி... இங்கே திண்ணை எதுவும் இல்லீங்களே?" மல்லிகா தன் கைகளால் அவர் இடுப்பை இறுக்கிக்கொண்டாள். அவர் முகத்தை தன் மார்பில் தேய்த்துக்கொண்டு, தன் சந்தேகத்தை அவரிடம் மனதில் எழுந்த சிரிப்பை முகத்தில் காட்டாமல், சொன்னாள்.
"திண்ணை இல்லேன்னா என்னடீ? வெரண்டா இருக்குல்லே? ஓரே வழியா அங்க செட்டிலாயிடவேண்டியதுதான்?"
"ஏங்க இப்டீல்லாம் அர்த்தமில்லாம பேசறீங்க? நானும் இப்பவே சொல்லிட்டேன். நடுராத்திரியிலே வரண்டாவுக்கெல்லாம் வந்து உங்களை நான் கட்டிப்புடிக்கமாட்டேன்... ஆமாம்.." தன் உதடுகளை சுழித்து, கண்களை விரித்து அழகாக சிரித்தாள்.
"மல்லீ... இன்னைக்கு நீ ரொம்ப அழகா இருக்கேடீ.." மனைவியின் கன்னத்தை வெறியுடன் கடித்தார் நடராஜன்.
"மனுஷ மனசை புரிஞ்சுக்கவே முடியலீங்க." மல்லிகா தன் கணவனின் இறுக்கமான அணைப்பில் கிறங்க ஆரம்பித்தாள்.
"மொதல்லெ இந்த நைட்டியை கழட்டி எறிடீ. அப்புறமா மனுஷ மனசைப்பத்தி மெதுவா ஆராய்ச்சி பண்ணலாம்." நைட்டியின் கொக்கிகளை சட்டென விடுவிக்க முடியாமல் நடராஜன் எரிச்சல் பட்டார்.
"கிழிச்சிடாதீங்க... இது ஒண்ணுதான் இப்போதைக்கு கொக்கியோட உருப்படியா இருக்குது." மல்லிகா அவர் கன்னத்தை கடித்தாள்.
"இனிமே என் கூட படுக்கும்போது கொக்கி இருக்கற நைட்டியெல்லாம் போட்டுக்காதேடீ... கழட்டறதுக்குள்ளே உயிர் போய் உயிர் வந்துடுது.”
“நான் உங்க கூட மட்டும்தாங்க படுக்கறேன்.” மல்லிகா குறும்பாக சிரித்தாள்.
“நக்கலாடீ?” நடராஜன் அவள் வலது மார்பை வெறியுடன் கடித்தார்.
“இந்த நாய் புத்தி எப்பத்தான் உங்களை விட்டு ஒழியுமோ?
மல்லிகா தன் மார்புகளை மாற்றி மாற்றி, தன் கணவன் கடிப்பதற்கு தோதாக காட்டிக் கொண்டிருந்தாள். தன் கண்கள் கிறங்க, கணவனை மார்பின் மேல் போட்டுக்கொண்டு நிதானமாக தன் இடுப்பை மேல் நோக்கி அசைக்க ஆரம்பித்தாள். நடராஜனின் பருத்த தண்டு தன்னுள் வேகமாகத் துடிக்கும் போது தன் அசைவை நிறுத்தினாள். கணவன் தன்னை சுதாரித்துக்கொண்டதும், மீண்டும் நிதானமாக அசைய ஆரம்பித்தாள். அசைவை நிறுத்தினாள். மீண்டும் பரபரப்பில்லாமல் அசைய ஆரம்பித்தாள்.
“மல்லீ... இதுக்கு மேல முடியாது போல இருக்குடீ... நடராஜனின் முழு உடலும் நடுங்க ஆரம்பித்தது. நெற்றியில் வியர்வை முத்துக்கள் எட்டிப்பார்த்தன.
“எனக்கு கிடைச்சிட்டுதுங்க... எனக்குப்போதும். நீங்க வந்துடுங்க...” மல்லிகா தன் இடுப்பை வேகமாக மேலே தூக்கினாள்.
நடராஜன் வேக வேகமாக மல்லிகாவை புணர ஆரம்பித்தார். தன்னைத் தளர்த்திகொண்டவர், முக்கலும், முனகலுமாக நீளமாக மூச்சிறைத்து, அன்பு மனைவியின் மார்பின் மேல் சரிந்து விழுந்தார். மல்லிகாவின் மார்பில் பொங்கிய் வியர்வை ஈரத்தில் தன் மார்பின் சூடு மெல்ல மெல்ல தணிவதை உணர்ந்தவர், அவள் மார்பிலிருந்து சரிந்து அவளருகில் விழுந்தார்.
"கடைசியா நீ என்னதான்டா சொல்றே?" மல்லிகாவுக்கு கோபத்தில் மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க செல்வாவிடம் கூச்சலிட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.
“காலையில எழுந்ததுலேருந்து ஏன் என் உயிரை வாங்கறீங்க? நான்தான் நூறு தரம் சொல்லிட்டேன். எனக்கு இந்த கல்யாணம் வேண்டாம். எனக்கு அவளைப் பிடிக்கலை.” செல்வா கல்லுளிமங்கனாக சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.
"சுகன்யாவைப் பிடிக்கலையா? இல்லே; வேற யாரையாவது உனக்கு பிடிக்க ஆரம்பிச்சிடிச்சா?" நடராஜனும் தன் பங்குக்கு அவரும் கூவிக்கொண்டிருந்தார்.
“இங்கே பார்டா, எனக்கு இவளைத்தான் புடிக்குது; இவளைத்தான் கட்டுவேன்னு நீ தலைகீழா நின்னே; அதுக்கு அப்புறம்தான் இந்த கல்யாணத்துக்கே நான் ஒத்துக்கிட்டேன். இப்போ என்னடா புதுசா கதை சொல்றே? யாரைக் கேட்டுக்கிட்டு மோதிரத்தை கழட்டி அந்த கொழந்தை கையில கொடுத்தே? நிச்சயம் பண்ண கல்யாணத்தை கேன்சல் பண்றதுக்கு நீ யாருடா? எந்த தைரியத்துல அந்த பொண்ணுகிட்ட வீண் பேச்சு பேசிட்டு வந்திருக்கே நீ? மல்லிகாவின் குரலில், அவள் முகத்தில் கோபம் பூரணமாக குடியேறியிருந்தது.
“வாழப்போறது நான்தானே? அப்போ சரின்னு தோணிச்சு; மோதிரத்தை போட்டேன். இப்போ சரியா வரும்னு தோணலை. கழட்டி எறிஞ்சிட்டேன். உறவை முறிச்சிக்கிட்டேன்.” செல்வா தன் முகத்தில் உணர்ச்சிகள் எதுவுமில்லாமல் பேசினான்.
“என்னடா மூர்க்கனாட்டம் பேசறே? என்னடா ஆச்சு உனக்கு? நீ நெனைச்சா போடுவே, நெனைச்சா கழட்டுவே... உன் மனசுக்குள்ள என்னதான் நினைச்சுக்குட்டு இருக்கே? ஒரு பொண்ணோட மனசை ஒடச்சிட்டு வந்து எதுகை மோனையில பேசறயே உனக்கு கொஞ்சமாவது புத்தி இருக்காடா?"
"என் மனசை அவ நொறுக்கினாளே... அதைப்பத்தி யாராவது ஒருத்தர் கவலைப்படறீங்களா?"
"எதுவாயிருந்தாலும் எங்கக்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லியிருக்கலாம்லே? சுகன்யாவை நம்ம வீட்டுக்கு வரச்சொல்லி, என்னடி இதெல்லாம்ன்னு நான் கேட்டிருப்பேன்லா? இப்ப அவங்க மூஞ்சியிலே முழிக்கமுடியாதபடி பண்ணிட்டியேடா பாவி?" செல்வாவின் தலை முடியை பிடித்து ஆத்திரத்துடன் உலுக்கினாள் மல்லிகா.
“ப்ச்ச்... உன் ஆசை பொண்ணு, நான் மோதிரத்தை கழட்டி போட்டதை மட்டும்தான் உன்கிட்ட சொன்னாளா? அவ ஆஃபீசுல, தன்னோட மானம், மரியாதை எல்லாத்தையும் காத்துல பறக்கவிட்டுட்டு, இன்னொருத்தன்கூட குஜால அடிச்ச கூத்தையெல்லாம் சொல்லலியா?”
"செல்வா... ஒரு நல்லப்பொண்ணை எக்குத்தப்பா பேசாதடா?" மல்லிகா அவனிடம் மன்றாடினாள்.
"என் மருமவ மூக்கும் முழியுமா இருக்கான்னு அவளை உன் தலை மேல தூக்கி வெச்சிக்கிட்டு ஆடினியே? ரீசண்ட்டா, அவளோட முழு நேர வேலை ஆஃபிசுல என்னான்னு உனக்குத் தெரியுமா?"
"அன்னைக்கும் சுகன்யாவைப்பத்தி நீ தான் ஆஹா ஒஹோன்னு சொன்னே... நீ சொல்றதை கேட்டுத்தான் அவளை உனக்கு நிச்சயம் பண்ணோம். இன்னைக்கும் நீதான் அவளைத் தாறுமாறா கன்னா பின்னான்னு பேசறே." நடராஜன் எரிச்சலுடன் முனகினார்.
"சம்பத்துன்னு அவளுக்கு ஒரு அத்தைப்புள்ள இருக்கான். அத்தான்... அத்தான்னு அவனை செல்லுல கொஞ்சி குலாவறதை தவிர வேற எந்த உருப்படியான வேலையும் அவ செய்யறது இல்லே; இதை அவளோட ஆஃபிசர், என் மூஞ்சியில காறி துப்பாத கொறையா துப்பினா."
"ப்ச்ச்ச்... " மல்லிகா சூள் கொட்டினாள்.
"நான் சொல்றதுல உனக்கு நம்பிக்கையில்லேன்னா, உன் ஃப்ரெண்டு சாவித்திரியை போய் கேளு; சாவித்திரிதான் அவளோட ஆஃபீசர். நான் பண்ணதை மட்டும் உனக்கு வத்தி வெச்சாளே, இந்த விஷயத்தையெல்லாம் உன் செல்லப்பொண்ணு உங்கிட்ட சொல்லலையா?" செல்வா முழு மூர்க்கனாக மாறியிருந்தான்.
“இதோ பாருடா... நம்ம வீட்டுலேயும் வயசுக்கு வந்த ஒரு பொண்ணு இருக்கா. நாளைக்கு அவளும் வேலைக்கு போகப்போறா. போற எடத்துல நாலு ஆம்பிளைகிட்ட அவளும் பேசித்தான் ஆகணும். இன்னொருத்தர் வீட்டுப் பெண்ணைப்பத்தி பேசறப்ப, இதெல்லாத்தையும் மனசுல வெச்சுக்கிட்டு மரியாதையா பேசணும்." நடராஜன் தன் அடித்தொண்டையில் உறுமினார்.
"நான் சொல்றதை நீங்க யாருமே ஏன் புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்கறீங்க?" செல்வா சீற்றத்துடன் தன் தலையில் கையை வைத்துக்கொண்டான்.
"சீனுவை நேத்து நீ மரியாதை இல்லாமே பேசினியாமே? யானை கொழுத்தா, அது தன் தலையிலே தானே மண்ணை வாரி போட்டுக்குமாம்; உன் கல்யாணத்தை நீயே பைத்தியக்காரத்தனமா நிறுத்திக்கிட்டே. இப்ப உன் தங்கச்சி கல்யாணத்தையும் ஏண்டா நிறுத்தப்பாக்கறே?" மல்லிகா சீறினாள்.
"அம்மா... உன் பொண்ணுகிட்ட அப்பவே நான் சாரீன்னு சொல்லிட்டேன். முடிஞ்சு போன விஷயத்தை திரும்ப திரும்ப கிளறாதே." செல்வா தான் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலேயே நெளிந்தான். எதிரில் உட்கார்ந்திருந்த மீனாவை முறைத்தான்.
"சரிடா... நீ சொல்றது எல்லாம் சரி. மீனா என் பொண்ணாயிட்டா; அவளுக்கும் உனக்கும் எந்த உறவுமில்லே; அப்படியே இருக்கட்டும்.."
"அம்மா... என்னை யாருமே ஏம்மா புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்கறீங்க?"
"சுகன்யா நீ சொல்ற மாதிரி பொண்ணு இல்லேடா; உன் மனசாட்சியை தொட்டு சொல்லு; நம்ம சுகன்யா இப்படியெல்லாம் தப்பு பண்றவளா? சாவித்திரி என் ஃப்ரெண்டுதான். ஆனா உனக்கு அவளைத் தெரிஞ்சதை விட எனக்கு அவளைப் பத்தி அதிகமா தெரியும்டா. யாரோ பேசறதையெல்லாம் கேட்டுக்கிட்டு, சுகன்யாவை நீ தப்பா புரிஞ்சுகிட்டு இருக்கேடா." மல்லிகா தன் மகனின் முதுகை மெல்ல வருட ஆரம்பித்தாள்.
"அம்மா... ப்ளீஸ்... என் வாழ்க்கையை என் இஷ்டப்படி வாழவிடுங்களேன்." அவன் தன் தாயை கையெடுத்து கும்பிட்டான்.
"குமாரசுவாமிக்கு நான் என்னடா பதில் சொல்றது?" நடராஜன் தன் கையை பிசைந்து கொண்டிருந்தார்.
"அவர் என்னைக் கேக்கட்டும்... அவருக்கு நான் பதில் சொல்லிக்கறேன்."
"டேய் இந்த அளவுக்குத் திமிராப் பேசாதடா. திருமணங்கறது ஒரு மனுஷனோட நிம்மதியான வாழ்க்கைக்கு போடப்படற ஒரு அஸ்திவாரம்டா. உன்மேல உண்மையான அன்பு வெச்சிருந்த ஒரு பொண்ணோட மனசை அர்த்தமில்லாம புண்ணாக்கிட்டு வந்திருக்கே. இது தப்புடா." செல்வா அளவுக்கு அதிகமாக மிரள ஆரம்பித்ததும், நடராஜன் கெஞ்சலாக பேச ஆரம்பித்தார்.
"அப்பா... என் மனசு எவ்வளவு தூரம் புண்ணாயிருக்குன்னு உங்களால புரிஞ்சுக்க முடியலே..."
"என் தலையெழுத்து சுகன்யாவை பெத்தவர் முன்னாடி கூனி குறுகி நிக்கற மாதிரி ஆயிடுச்சி. தினம் தினம் நான் அவர் மூஞ்சைப் பாத்தே ஆகணும்... இதுவரைக்கும் யார் முன்னாடியும் என் தலை குனிஞ்சதேயில்லே... இப்ப உன்னால, அந்த ஆளு முன்னாடி என் தலை நிரந்தரமா குனிஞ்சு போச்சு."
"அப்பா.. உங்க புள்ளை நான் இருக்கும் போது, எதுக்காக நீங்க அவரு முன்னாடி கூனி குறுகி நிக்கணும்? அப்படிப்பட்ட வேலையே உங்களுக்கு வேணாம். அந்த கம்பெனி வேலையை விட்டுட்டு வீட்டுல வந்து உக்காருங்க. நான் கை நிறைய சம்பாதிக்கறேன். உங்களை நிம்மதியா, சந்தோஷமா, நான் வெச்சுக்கறேன்." செல்வா வீரமாக முழங்கினான்.
"தூ... விழுந்து விழுந்து உன்னை காதலிச்ச ஒரு பொண்ணை சந்தோஷமா வெச்சுக்கறதுக்கு உனக்குத் துப்பு இல்லே. என்னை, என் பொண்டாட்டியை, என் பொண்ணை, நீ சந்தோஷமா வெச்சு காப்பத்த போறியா? இப்படி பேசறதுக்கு உனக்கு வெக்கமா இல்லே. உன்னை என் புள்ளைன்னு சொல்லிக்கறதுக்கே, வெக்கமாயிருக்குடா. எங்கேயாவது கண்ணு மறைவா ஒழிஞ்சுத் தொலைடா." நடராஜன் தன் தோளில் இருந்த துண்டை உதறிப்போட்டுக்கொண்டார்.
நடராஜனுக்கு வந்த கோபத்தில் தான் என்ன பேசுகிறோம் என்பதை உணராமல் கூச்சலிட ஆரம்பித்தார். சாது மிரண்டதை கண்டதும், மல்லிகா பேச்சு மூச்சில்லாமல், தன் கணவனின் சிவந்த முகத்தை மவுனமாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
செல்வா விருட்டென எழுந்தான். தன் அறையை நோக்கி ஓடினான். கையில் கிடைத்த நாலு பேண்டையும் நாலு சட்டையையும் ஒரு தோள் பையில் திணித்துக்கொண்டான். காலில் செருப்பை மாட்டிக்கொண்டான். ஹாலில் உட்கார்ந்திருந்தவர்களை திரும்பிப்பார்க்காமல், வெராண்டாவை விட்டு கீழே இறங்கினான்.
"அண்ணா... இப்ப எங்கேடா கிளம்பிட்டே நீ?" மீனா செல்வாவின் பின்னால் ஓடி அவன் கையை இறுக்கமாக பிடித்துக்கொண்டாள்.
"விடுடீ என்னை... நீங்களாவது சந்தோஷமா இருங்க... இல்லே என்னையாவது நிம்மதியா இருக்க விடுங்க. நான் எங்கயாவது, கண்ணு மறைவா ஒழிஞ்சு தொலைக்கறேன்." செல்வா தன் தங்கையின் பிடியை வேகமாக உதறினான்.
"செல்வா இப்ப நீ பண்றது கொஞ்சம் கூட சரியில்லேடா. அப்பா ஏதோ கோபத்துல பேசிட்டாரு. உன்னை ஒரு வார்த்தை சொல்ல அவருக்கு உரிமையில்லயா? இந்த நேரத்துல, அப்பாவும் அம்மாவும் மனசு ஒடைஞ்சு இருக்கும் போது, நீ வீட்டை விட்டு வெளியிலே போறது நல்லாயில்லே. சொன்னாக்கேளு. ப்ளீஸ்..." மீனா தன்னால் முடிந்தவரை அவனை வீட்டுக்குள் இழுத்தாள்.
"ஏய்.. மீனா... அவன் ரொம்பத்தான் பூச்சி காட்டறான். போகட்டும் விடுடி. இங்கே யாரும் யாரையும் நம்பி பொறக்கலே. தனியாத்தான் வந்தோம். தனியாத்தான் போகணும்." மல்லிகா தன் தலை முடியை முடிந்துகொண்டாள். சமையலறையை நோக்கி விறுவிறுவென நடந்தாள்.
செல்வா காம்பவுண்டு கேட்டை திறந்து கொண்டு வெளியில் நடந்தான். மீனா வெரண்டா கதவில் சாய்ந்துகொண்டு தன் அண்ணன் போன திசையையே வெறித்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள். நடுக்கூடத்தில், நடராஜன் தன் தலையில் இருகைகளையும் வைத்துக்கொண்டு அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தார்.
"அயாம் சாரிம்மா சுகன்யா..." தன் மனதுக்குள் அழுதுகொண்டிருந்தார் அவர்.
அலுவலக நேரம் முடிந்து குமாரசுவாமியின் பர்சனல் செகரட்டரி தன் வீட்டுக்கு கிளம்பிவிட்டிருந்தாள். குமார் தன் அறையில் மிகவும் கவனமாக ஏதோ ஒரு பைலில் மூழ்கியிருந்தார். நடராஜன் அவர் அறைக்குள் நுழைந்தார்.
"உள்ளே வரலாமா குமார்?"
"வாங்க நடராஜன்..." குமாரசுவாமி தன் டேபிளின் மேலிருந்த பைலை மூடிவிட்டு எழுந்தார். " உக்காருங்க... இன்னும் வீட்டுக்கு கிளம்பலியா?" சோஃபாவின் பக்கம் தன் கையை நீட்டினார்.
"கிளம்பணும்... ஒரு நிமிஷம் பர்சனலா பேசணும்"
"சொல்லுங்க..."
"அயாம் சாரி குமார். நடந்த விஷயத்தையெல்லாம், நேத்துதான் மீனா எங்ககிட்ட சொன்னா. சுகன்யா உங்க மகள் மட்டுமில்லே. அவ எங்களோட மகள். நிச்சயமா சுகன்யா மேல எந்த தப்பும் இருக்காதுன்னு நான் நம்பறேன். என் பொண்ணை நான் நம்பலேன்னா வேற யார் நம்புவாங்க? செல்வா அடிச்ச கூத்துக்கு, நான் உங்ககிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுக்கறேன்." நடராஜனின் தலை தாழ்ந்திருந்தது.
"நோ... நோ... நடராஜன்.. ப்ளீஸ் உணர்ச்சி வசப்படாதீங்க. சுகன்யா உங்க பொண்ணுன்னா, செல்வா யாரு? அவன் எங்க வீட்டுப்பிள்ளை தானே? என் அப்பா சொல்ற மாதிரி ஏதோ போதாத வேளை... கெட்ட நேரம், கொழந்தைகளை ஆட்டிப்படைக்குது." பக்கத்திலிருந்த பிளாஸ்கை திறந்து இரு கோப்பைகளில் தேனீரை ஊற்றி நடராஜனின் பக்கம் ஒரு கோப்பையை நகர்த்தினார்.
"தேங்க் யூ குமார்..." நடராஜன் அவர் கையைப் பிடித்துக்கொண்டார்.
"கோவத்துல என் கண்ணு முன்னாடி நிக்காதடான்னு செல்வாவை கொஞ்சம் கடிஞ்சி பேசிட்டேன். நேத்து காலையில பத்து மணிக்கு வீட்டை விட்டு போனவன் இப்பவரைக்கும் வீட்டுக்கு திரும்பி வரலே. இதை யாருகிட்ட சொல்லி அழறதுன்னு எனக்கு தெரியலே. என்னப்பண்றதுன்னும் புரியலே.?" நடராஜனின் குரல் தழுதழுத்தது.
"நான் வேணா செல்வா கிட்ட பேசிப்பாக்கட்டுமா?" குமாரசுவாமி, நடராஜனின் தோளில் தன் கையைப் போட்டுக்கொண்டார்.
"வேண்டாம் குமார்.. என் மேல இருக்கற கோவத்துல அவன் உங்களை எதுவும் தப்பா பேசிடக்கூடாது.."
"தென்.. சீனு மஸ்ட் பீ த கரெக்ட் பர்சன். செல்வா வீட்டுக்கு வரலேங்கற விஷயம் அவனுக்குத் தெரியுமா?"
"தெரியாது.."
"டாக் டு ஹிம்.. பிளீஸ்... "
"குமார்... எத்தனை நாளானாலும், சுகன்யாதான் என் மருமகளா என் வீட்டுக்குள்ள நுழைய முடியும். என் மனைவியோட முடிவும் இதுதான்." நடராஜன் தேனீர் கோப்பையை டீப்பாயின் மேல் ஓசையெழுப்பாமல் வைத்தார்.
"ஹூம்ம்ம்ம்..." நீளமாக பெருமூச்செறிந்தார் குமாரசுவாமி.
"செல்வா மேல எனக்கு வருத்தம் இருக்கறது உண்மை. ஆனா அவன் மேல நிச்சயமா கோபம் இல்லே. அவனும் சின்னப்பையன்தானே? வாழ்க்கையை அவன் இன்னும் சரியா புரிஞ்சுக்கலே. இப்போதைக்கு சுந்தரிக்கு அவன் மேல கொஞ்சம் கோபமிருக்கு. சுகன்யாவோட நடத்தையை செல்வா சந்தேகப்பட்டான்னு தெரிஞ்சதும் அவ ரொம்ப பதறிப்போயிட்டா..."
"சுகன்யாவோட தாயாச்சே? அவங்க கோபம் நியாயமானதுதான்." நடராஜனுக்கு குமாரின் முகத்தைப்பார்க்க தெம்பில்லை.
"சுகன்யா, கடைசியா ஸ்டேஷன்ல, செல்வாவை இப்பவும் நான் வெறுக்கலேன்னுதான் மீனாகிட்ட சொன்னா. ஆனா சுகன்யா இப்ப மனசால ரொம்ப அயர்ந்து போய் இருக்கா. கொஞ்சநாள் அவளை அவளோட போக்குல விட விரும்பறேன். செல்வா அவனா திரும்பி வரட்டும். அந்த நேரத்துல சுகன்யாவும் செல்வாவை கல்யாணம் பண்ணிக்க விருப்பப்பட்டால் மட்டுமே இந்தக் கல்யாணம் நடக்கும். அப்பத்தான் அவங்க சுகமாயிருப்பாங்கன்னு நினைக்கிறேன்."
"குமார்... நீங்க சொல்றது எனக்குப் புரியுது. திரும்பவும் சொல்றேன். சுகன்யாவோட எடத்துல வேற யாரையும் என்னால வெச்சுப் பாக்க முடியாதுன்னு மல்லிகாவும் முடிவெடுத்திருக்கா. எங்க மனசுல இருக்கறதை, உங்க வைப் சுந்தரிகிட்டவும் தெளிவா சொல்லுங்க... பத்து நாள் போகட்டும். நானே வந்து அவங்களை நேர்ல பாத்து இதை சொல்றேன்.!
"நடராஜன் நீங்க சொல்றதை கேக்கறதுக்கு எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு. ஆனா நாம இப்ப கொஞ்சம் பொறுமையா இருக்கறது நல்லதுன்னு எனக்குத் தோணுது.
"யெஸ்... வேற வழியில்லே."
"நடராஜன்... இந்த நேரத்துல உங்ககிட்ட ஒரு ரிக்வெஸ்ட் பண்ண விரும்பறேன். ஆஃபிசுல எப்பவும் போல நீங்க இயல்பா உங்க வேலையைப் பாக்கணும். நம்ம ரெண்டுபேருக்கும் இடையில இருக்கற சுமுகமான உறவுக்கு நடுவுல, அது அலுவலக உறவாயிருந்தாலும் சரி; தனிப்பட்ட நட்பாயிருந்தாலும் சரி; செல்வா எடுத்த முடிவு, எந்த மாத்தத்தையும் எப்பவும் உண்டு பண்ணாது."
"தேங்க் யூ குமார்..." நடராஜன் தன் நண்பரின் கையை அழுத்தமாக குலுக்கினார்.
"நடராஜன்... செல்வா உங்க வீட்டுக்கு இன்னைக்கே வந்து சேருவான். நானும் சீனுகிட்டே பேசறேன்... கவலைப்படாம வீட்டுக்குப் போங்க." குமார் மென்மையாக சிரித்தார்.
“ஏண்டா இங்கே படுத்திருக்கே?” மல்லிகா உண்மையான கரிசனத்துடன் கேட்டாள்.
“ஏன்? இங்கே நான் படுக்கக்கூடாதா?” செல்வா இடக்காக பதில் கொடுத்தான்.
“அவன் எங்கப்படுத்தா உனக்கென்னடி? அர்த்த ராத்திரியிலே அவங்கிட்ட உனக்கு என்னடிப்பேச்சு?” நடராஜன் முணுமுணுக்க ஆரம்பித்தார்.
"மீனா ஒழுங்கா சாப்பிட்டாளாடா? ரெண்டு பேரும் ஸ்டேஷனுக்கு போய்ட்டு வந்தீங்களா? குமார் அண்ணன் உங்க கல்யாண விஷயத்தைப்பத்தி எதாவது சொன்னாரா? சுந்தரிகிட்ட பேசினியா?சுகன்யாவை வழியணுப்ப சென்ட்ரலுக்கு யார்ல்லாம் வந்தாங்க? அவ என்ன சொல்லிட்டுப்போனா? மல்லிகா கேள்வி மேல் கேள்வியாக மூச்சுவிடாமல் அடுக்கிக்கொண்டே போனாள்.
ஹாலில் நின்றபடியே நடராஜன் தான் கட்டியிருந்த வேஷ்டி சட்டையை நிதானமாக களைந்து கொண்டிருந்தார். மனைவியின் கேள்விகளுக்கு செல்வா சொல்லப்போகும் பதிலுக்காக காதுகளை தீட்டிக்கொண்டு நின்றார்.
"சாயந்திரம் சீனு வந்திருந்தான். அவன் கூட மீனா மட்டும் போய்ட்டு வந்தா." அத்தனை கேள்விக்கும் ஒரே வரியில் விட்டேற்றியாக ஒரு பதிலைச்சொன்ன செல்வாவின் வாயிலிருந்து நீளமான கொட்டாவி ஒன்று வெகு வேகமாக வெளிவந்தது.
"நீ போவலையாடா?" மல்லிகா முகத்தில் எழுந்த ஆச்சரியத்துடன் செல்வாவைப் பார்த்தாள்.
"போவலே..." தன் இடுப்பிலிருந்து நழுவிய லுங்கியை இறுக்கிக் கட்டிக்கொளவதில் முனைப்பாக இருந்தான் அவன்.
"மே மாசத்து வெயில்லே, உன் புள்ளைக்கு பைத்தியம் புடிச்சிருக்கு. மரியாதைங்கறதுக்கு அர்த்தம் அவனுக்கு மறந்து போயிருக்கு. இவனுக்கெல்லாம் கல்யாணம் பண்ணி வெக்கணும்ன்னு நீ துடியா துடிச்சிக்கிட்டு இருக்கே? பத்து தரம் படிச்சு படிச்சி சொல்லிட்டுப்போனேன். சம்பந்தி வீட்டுல நம்பளைப்பத்தி என்ன நினைப்பாங்க?"
“ஊர்ல யாரு வேணா என்ன வேணா நெனைச்சுப்பாங்க. இதுக்கெல்லாம் இவர் ஏன் வீணா கவலைப்படறாரும்மா? எனக்கு ஒடம்பு முடியலே நான் போவலே. இந்த சின்ன விஷயத்தை இப்ப எதுக்கு இந்த அளவுக்கு பெரிசு படுத்தறீங்க?” செல்வா தன் அறைக்குள் நுழைந்து கதவை மூடிக்கொண்டான்.
"சரி சரி... ராத்திரி நேரத்துல நீங்க மூச்சைப்பிடிச்சிக்கிட்டு கூவ ஆரம்பிக்காதீங்க. காலையில என்ன ஏதுன்னு அவனை நான் விசாரிக்கறேன்."
"அவனைக் கெடுத்து குட்டிச்சுவரா ஆக்கறேடீ நீ?"
"மணியாச்சுங்க. நீங்க ட்யர்டா இருக்கீங்க. எதுவாயிருந்தாலும் நாளைக்கு பேசிக்கலாம். இப்ப போய் படுங்கன்னு சொல்றேன். என் பேச்சை நீங்களாவது கேளுங்களேன்." மல்லிகா அவர் முதுகில் கையை வைத்து தங்கள் படுக்கையறையை நோக்கி நெட்டித் தள்ளினாள்.
* * * * *
"சீக்கிரமே நான் ஹார்ட் அட்டாக்லேதான் போவப்போறேன்டீ. நிச்சயமா அதுக்கு காரணம் உன் புள்ளையாத்தான் இருப்பான். இன்னைக்கு சொல்றேன்... நீ எழுதி வெச்சிக்கோ." தன் மார்பில் வந்து விழுந்த மல்லிகாவின் கரத்தை விருட்டெனத் தள்ளிவிட்டு சுவரைப்பார்த்து ஒருக்களித்து படுத்தார் நடராஜன்.
"எதுக்கு இப்ப அச்சாணியமா பேசறீங்க? உங்க புள்ளை மேல இருக்கற கோவத்தை என் மேல ஏன் காட்டறீங்க?"
"...."
"திரும்புங்களேன் என் பக்கம்..." மல்லிகா அவர் முதுகில் மெல்ல குத்தினாள்.
"எனக்கு தூக்கம் வருதுடீ.." நடராஜன் சிணுங்கினார்.
மல்லிகா அவரை விருட்டெனத் தன் புறம் திருப்பி அவர் கழுத்தைக்கட்டிக்கொண்டு தன் கன்னத்தை அவர் கன்னத்தில் மென்மையாக உரசினாள். மனைவியின் ஆதரவான அணைப்பில் நடராஜனின் கோபம் லேசாகக் குறைய ஆரம்பித்தது. மல்லிகாவின் முகத்தை நிமிர்த்தியவர் அவள் உதடுகளை வெறியுடன் கவ்விக்கொண்டார்.
"ஹார்ட் அட்டாக்குல சாகப்போற ஆளுக்கு பொம்பளை மேல இவ்வளவு வெறி வருமா?" மல்லிகா அவர் முதுகை இதமாக வருடிக் கொண்டிருந்தாள். தன் உதடுகளை விரித்தாள். நாக்கை சுழற்றி சுழற்றி அவர் நாவை வளைத்தாள்.
"மருமக வர்றதுக்குள்ள, மனசுல இருக்கற ஆசையெல்லாத்தையும் ஓரேவழியா தீத்துக்கணும்ன்னு நினைக்கறேன்டீ" நடராஜனின் கரம் மல்லிகாவின் மார்பை அழுந்தப்பிடித்தது.
"ஏன்... அதுக்கப்புறம் சாமியாரா ஆயிட்டு, காசி ராமேஸ்வரம்ன்னு எங்கேயாவது டூர் அடிக்கப்போறீங்களா?" களுக்கென சிரித்த மல்லிகா தன் கணவனின் உதடுகளில் ஆசையுடன் முத்தமிட்டாள்.
"நம்மக் கல்யாணத்துக்கு அப்புறம், என் அப்பா திண்ணையிலத்தான் படுத்தார். உனக்கு ஞாபகமில்லையா?" மல்லிகாவின் மீது சட்டெனப் படர்ந்த நடராஜன் அவள் முகமெங்கும் ஆசையுடன் முத்தமிட ஆரம்பித்தார்.
"அந்த வூட்டுலே திண்ணை இருந்திச்சி... இங்கே திண்ணை எதுவும் இல்லீங்களே?" மல்லிகா தன் கைகளால் அவர் இடுப்பை இறுக்கிக்கொண்டாள். அவர் முகத்தை தன் மார்பில் தேய்த்துக்கொண்டு, தன் சந்தேகத்தை அவரிடம் மனதில் எழுந்த சிரிப்பை முகத்தில் காட்டாமல், சொன்னாள்.
"திண்ணை இல்லேன்னா என்னடீ? வெரண்டா இருக்குல்லே? ஓரே வழியா அங்க செட்டிலாயிடவேண்டியதுதான்?"
"ஏங்க இப்டீல்லாம் அர்த்தமில்லாம பேசறீங்க? நானும் இப்பவே சொல்லிட்டேன். நடுராத்திரியிலே வரண்டாவுக்கெல்லாம் வந்து உங்களை நான் கட்டிப்புடிக்கமாட்டேன்... ஆமாம்.." தன் உதடுகளை சுழித்து, கண்களை விரித்து அழகாக சிரித்தாள்.
"மல்லீ... இன்னைக்கு நீ ரொம்ப அழகா இருக்கேடீ.." மனைவியின் கன்னத்தை வெறியுடன் கடித்தார் நடராஜன்.
"மனுஷ மனசை புரிஞ்சுக்கவே முடியலீங்க." மல்லிகா தன் கணவனின் இறுக்கமான அணைப்பில் கிறங்க ஆரம்பித்தாள்.
"மொதல்லெ இந்த நைட்டியை கழட்டி எறிடீ. அப்புறமா மனுஷ மனசைப்பத்தி மெதுவா ஆராய்ச்சி பண்ணலாம்." நைட்டியின் கொக்கிகளை சட்டென விடுவிக்க முடியாமல் நடராஜன் எரிச்சல் பட்டார்.
"கிழிச்சிடாதீங்க... இது ஒண்ணுதான் இப்போதைக்கு கொக்கியோட உருப்படியா இருக்குது." மல்லிகா அவர் கன்னத்தை கடித்தாள்.
"இனிமே என் கூட படுக்கும்போது கொக்கி இருக்கற நைட்டியெல்லாம் போட்டுக்காதேடீ... கழட்டறதுக்குள்ளே உயிர் போய் உயிர் வந்துடுது.”
“நான் உங்க கூட மட்டும்தாங்க படுக்கறேன்.” மல்லிகா குறும்பாக சிரித்தாள்.
“நக்கலாடீ?” நடராஜன் அவள் வலது மார்பை வெறியுடன் கடித்தார்.
“இந்த நாய் புத்தி எப்பத்தான் உங்களை விட்டு ஒழியுமோ?
மல்லிகா தன் மார்புகளை மாற்றி மாற்றி, தன் கணவன் கடிப்பதற்கு தோதாக காட்டிக் கொண்டிருந்தாள். தன் கண்கள் கிறங்க, கணவனை மார்பின் மேல் போட்டுக்கொண்டு நிதானமாக தன் இடுப்பை மேல் நோக்கி அசைக்க ஆரம்பித்தாள். நடராஜனின் பருத்த தண்டு தன்னுள் வேகமாகத் துடிக்கும் போது தன் அசைவை நிறுத்தினாள். கணவன் தன்னை சுதாரித்துக்கொண்டதும், மீண்டும் நிதானமாக அசைய ஆரம்பித்தாள். அசைவை நிறுத்தினாள். மீண்டும் பரபரப்பில்லாமல் அசைய ஆரம்பித்தாள்.
“மல்லீ... இதுக்கு மேல முடியாது போல இருக்குடீ... நடராஜனின் முழு உடலும் நடுங்க ஆரம்பித்தது. நெற்றியில் வியர்வை முத்துக்கள் எட்டிப்பார்த்தன.
“எனக்கு கிடைச்சிட்டுதுங்க... எனக்குப்போதும். நீங்க வந்துடுங்க...” மல்லிகா தன் இடுப்பை வேகமாக மேலே தூக்கினாள்.
நடராஜன் வேக வேகமாக மல்லிகாவை புணர ஆரம்பித்தார். தன்னைத் தளர்த்திகொண்டவர், முக்கலும், முனகலுமாக நீளமாக மூச்சிறைத்து, அன்பு மனைவியின் மார்பின் மேல் சரிந்து விழுந்தார். மல்லிகாவின் மார்பில் பொங்கிய் வியர்வை ஈரத்தில் தன் மார்பின் சூடு மெல்ல மெல்ல தணிவதை உணர்ந்தவர், அவள் மார்பிலிருந்து சரிந்து அவளருகில் விழுந்தார்.
"கடைசியா நீ என்னதான்டா சொல்றே?" மல்லிகாவுக்கு கோபத்தில் மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க செல்வாவிடம் கூச்சலிட்டுக்கொண்டிருந்தாள்.
“காலையில எழுந்ததுலேருந்து ஏன் என் உயிரை வாங்கறீங்க? நான்தான் நூறு தரம் சொல்லிட்டேன். எனக்கு இந்த கல்யாணம் வேண்டாம். எனக்கு அவளைப் பிடிக்கலை.” செல்வா கல்லுளிமங்கனாக சொன்னதையே திரும்ப திரும்ப சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.
"சுகன்யாவைப் பிடிக்கலையா? இல்லே; வேற யாரையாவது உனக்கு பிடிக்க ஆரம்பிச்சிடிச்சா?" நடராஜனும் தன் பங்குக்கு அவரும் கூவிக்கொண்டிருந்தார்.
“இங்கே பார்டா, எனக்கு இவளைத்தான் புடிக்குது; இவளைத்தான் கட்டுவேன்னு நீ தலைகீழா நின்னே; அதுக்கு அப்புறம்தான் இந்த கல்யாணத்துக்கே நான் ஒத்துக்கிட்டேன். இப்போ என்னடா புதுசா கதை சொல்றே? யாரைக் கேட்டுக்கிட்டு மோதிரத்தை கழட்டி அந்த கொழந்தை கையில கொடுத்தே? நிச்சயம் பண்ண கல்யாணத்தை கேன்சல் பண்றதுக்கு நீ யாருடா? எந்த தைரியத்துல அந்த பொண்ணுகிட்ட வீண் பேச்சு பேசிட்டு வந்திருக்கே நீ? மல்லிகாவின் குரலில், அவள் முகத்தில் கோபம் பூரணமாக குடியேறியிருந்தது.
“வாழப்போறது நான்தானே? அப்போ சரின்னு தோணிச்சு; மோதிரத்தை போட்டேன். இப்போ சரியா வரும்னு தோணலை. கழட்டி எறிஞ்சிட்டேன். உறவை முறிச்சிக்கிட்டேன்.” செல்வா தன் முகத்தில் உணர்ச்சிகள் எதுவுமில்லாமல் பேசினான்.
“என்னடா மூர்க்கனாட்டம் பேசறே? என்னடா ஆச்சு உனக்கு? நீ நெனைச்சா போடுவே, நெனைச்சா கழட்டுவே... உன் மனசுக்குள்ள என்னதான் நினைச்சுக்குட்டு இருக்கே? ஒரு பொண்ணோட மனசை ஒடச்சிட்டு வந்து எதுகை மோனையில பேசறயே உனக்கு கொஞ்சமாவது புத்தி இருக்காடா?"
"என் மனசை அவ நொறுக்கினாளே... அதைப்பத்தி யாராவது ஒருத்தர் கவலைப்படறீங்களா?"
"எதுவாயிருந்தாலும் எங்கக்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லியிருக்கலாம்லே? சுகன்யாவை நம்ம வீட்டுக்கு வரச்சொல்லி, என்னடி இதெல்லாம்ன்னு நான் கேட்டிருப்பேன்லா? இப்ப அவங்க மூஞ்சியிலே முழிக்கமுடியாதபடி பண்ணிட்டியேடா பாவி?" செல்வாவின் தலை முடியை பிடித்து ஆத்திரத்துடன் உலுக்கினாள் மல்லிகா.
“ப்ச்ச்... உன் ஆசை பொண்ணு, நான் மோதிரத்தை கழட்டி போட்டதை மட்டும்தான் உன்கிட்ட சொன்னாளா? அவ ஆஃபீசுல, தன்னோட மானம், மரியாதை எல்லாத்தையும் காத்துல பறக்கவிட்டுட்டு, இன்னொருத்தன்கூட குஜால அடிச்ச கூத்தையெல்லாம் சொல்லலியா?”
"செல்வா... ஒரு நல்லப்பொண்ணை எக்குத்தப்பா பேசாதடா?" மல்லிகா அவனிடம் மன்றாடினாள்.
"என் மருமவ மூக்கும் முழியுமா இருக்கான்னு அவளை உன் தலை மேல தூக்கி வெச்சிக்கிட்டு ஆடினியே? ரீசண்ட்டா, அவளோட முழு நேர வேலை ஆஃபிசுல என்னான்னு உனக்குத் தெரியுமா?"
"அன்னைக்கும் சுகன்யாவைப்பத்தி நீ தான் ஆஹா ஒஹோன்னு சொன்னே... நீ சொல்றதை கேட்டுத்தான் அவளை உனக்கு நிச்சயம் பண்ணோம். இன்னைக்கும் நீதான் அவளைத் தாறுமாறா கன்னா பின்னான்னு பேசறே." நடராஜன் எரிச்சலுடன் முனகினார்.
"சம்பத்துன்னு அவளுக்கு ஒரு அத்தைப்புள்ள இருக்கான். அத்தான்... அத்தான்னு அவனை செல்லுல கொஞ்சி குலாவறதை தவிர வேற எந்த உருப்படியான வேலையும் அவ செய்யறது இல்லே; இதை அவளோட ஆஃபிசர், என் மூஞ்சியில காறி துப்பாத கொறையா துப்பினா."
"ப்ச்ச்ச்... " மல்லிகா சூள் கொட்டினாள்.
"நான் சொல்றதுல உனக்கு நம்பிக்கையில்லேன்னா, உன் ஃப்ரெண்டு சாவித்திரியை போய் கேளு; சாவித்திரிதான் அவளோட ஆஃபீசர். நான் பண்ணதை மட்டும் உனக்கு வத்தி வெச்சாளே, இந்த விஷயத்தையெல்லாம் உன் செல்லப்பொண்ணு உங்கிட்ட சொல்லலையா?" செல்வா முழு மூர்க்கனாக மாறியிருந்தான்.
“இதோ பாருடா... நம்ம வீட்டுலேயும் வயசுக்கு வந்த ஒரு பொண்ணு இருக்கா. நாளைக்கு அவளும் வேலைக்கு போகப்போறா. போற எடத்துல நாலு ஆம்பிளைகிட்ட அவளும் பேசித்தான் ஆகணும். இன்னொருத்தர் வீட்டுப் பெண்ணைப்பத்தி பேசறப்ப, இதெல்லாத்தையும் மனசுல வெச்சுக்கிட்டு மரியாதையா பேசணும்." நடராஜன் தன் அடித்தொண்டையில் உறுமினார்.
"நான் சொல்றதை நீங்க யாருமே ஏன் புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்கறீங்க?" செல்வா சீற்றத்துடன் தன் தலையில் கையை வைத்துக்கொண்டான்.
"சீனுவை நேத்து நீ மரியாதை இல்லாமே பேசினியாமே? யானை கொழுத்தா, அது தன் தலையிலே தானே மண்ணை வாரி போட்டுக்குமாம்; உன் கல்யாணத்தை நீயே பைத்தியக்காரத்தனமா நிறுத்திக்கிட்டே. இப்ப உன் தங்கச்சி கல்யாணத்தையும் ஏண்டா நிறுத்தப்பாக்கறே?" மல்லிகா சீறினாள்.
"அம்மா... உன் பொண்ணுகிட்ட அப்பவே நான் சாரீன்னு சொல்லிட்டேன். முடிஞ்சு போன விஷயத்தை திரும்ப திரும்ப கிளறாதே." செல்வா தான் உட்கார்ந்திருந்த இடத்திலேயே நெளிந்தான். எதிரில் உட்கார்ந்திருந்த மீனாவை முறைத்தான்.
"சரிடா... நீ சொல்றது எல்லாம் சரி. மீனா என் பொண்ணாயிட்டா; அவளுக்கும் உனக்கும் எந்த உறவுமில்லே; அப்படியே இருக்கட்டும்.."
"அம்மா... என்னை யாருமே ஏம்மா புரிஞ்சுக்க மாட்டேங்கறீங்க?"
"சுகன்யா நீ சொல்ற மாதிரி பொண்ணு இல்லேடா; உன் மனசாட்சியை தொட்டு சொல்லு; நம்ம சுகன்யா இப்படியெல்லாம் தப்பு பண்றவளா? சாவித்திரி என் ஃப்ரெண்டுதான். ஆனா உனக்கு அவளைத் தெரிஞ்சதை விட எனக்கு அவளைப் பத்தி அதிகமா தெரியும்டா. யாரோ பேசறதையெல்லாம் கேட்டுக்கிட்டு, சுகன்யாவை நீ தப்பா புரிஞ்சுகிட்டு இருக்கேடா." மல்லிகா தன் மகனின் முதுகை மெல்ல வருட ஆரம்பித்தாள்.
"அம்மா... ப்ளீஸ்... என் வாழ்க்கையை என் இஷ்டப்படி வாழவிடுங்களேன்." அவன் தன் தாயை கையெடுத்து கும்பிட்டான்.
"குமாரசுவாமிக்கு நான் என்னடா பதில் சொல்றது?" நடராஜன் தன் கையை பிசைந்து கொண்டிருந்தார்.
"அவர் என்னைக் கேக்கட்டும்... அவருக்கு நான் பதில் சொல்லிக்கறேன்."
"டேய் இந்த அளவுக்குத் திமிராப் பேசாதடா. திருமணங்கறது ஒரு மனுஷனோட நிம்மதியான வாழ்க்கைக்கு போடப்படற ஒரு அஸ்திவாரம்டா. உன்மேல உண்மையான அன்பு வெச்சிருந்த ஒரு பொண்ணோட மனசை அர்த்தமில்லாம புண்ணாக்கிட்டு வந்திருக்கே. இது தப்புடா." செல்வா அளவுக்கு அதிகமாக மிரள ஆரம்பித்ததும், நடராஜன் கெஞ்சலாக பேச ஆரம்பித்தார்.
"அப்பா... என் மனசு எவ்வளவு தூரம் புண்ணாயிருக்குன்னு உங்களால புரிஞ்சுக்க முடியலே..."
"என் தலையெழுத்து சுகன்யாவை பெத்தவர் முன்னாடி கூனி குறுகி நிக்கற மாதிரி ஆயிடுச்சி. தினம் தினம் நான் அவர் மூஞ்சைப் பாத்தே ஆகணும்... இதுவரைக்கும் யார் முன்னாடியும் என் தலை குனிஞ்சதேயில்லே... இப்ப உன்னால, அந்த ஆளு முன்னாடி என் தலை நிரந்தரமா குனிஞ்சு போச்சு."
"அப்பா.. உங்க புள்ளை நான் இருக்கும் போது, எதுக்காக நீங்க அவரு முன்னாடி கூனி குறுகி நிக்கணும்? அப்படிப்பட்ட வேலையே உங்களுக்கு வேணாம். அந்த கம்பெனி வேலையை விட்டுட்டு வீட்டுல வந்து உக்காருங்க. நான் கை நிறைய சம்பாதிக்கறேன். உங்களை நிம்மதியா, சந்தோஷமா, நான் வெச்சுக்கறேன்." செல்வா வீரமாக முழங்கினான்.
"தூ... விழுந்து விழுந்து உன்னை காதலிச்ச ஒரு பொண்ணை சந்தோஷமா வெச்சுக்கறதுக்கு உனக்குத் துப்பு இல்லே. என்னை, என் பொண்டாட்டியை, என் பொண்ணை, நீ சந்தோஷமா வெச்சு காப்பத்த போறியா? இப்படி பேசறதுக்கு உனக்கு வெக்கமா இல்லே. உன்னை என் புள்ளைன்னு சொல்லிக்கறதுக்கே, வெக்கமாயிருக்குடா. எங்கேயாவது கண்ணு மறைவா ஒழிஞ்சுத் தொலைடா." நடராஜன் தன் தோளில் இருந்த துண்டை உதறிப்போட்டுக்கொண்டார்.
நடராஜனுக்கு வந்த கோபத்தில் தான் என்ன பேசுகிறோம் என்பதை உணராமல் கூச்சலிட ஆரம்பித்தார். சாது மிரண்டதை கண்டதும், மல்லிகா பேச்சு மூச்சில்லாமல், தன் கணவனின் சிவந்த முகத்தை மவுனமாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
செல்வா விருட்டென எழுந்தான். தன் அறையை நோக்கி ஓடினான். கையில் கிடைத்த நாலு பேண்டையும் நாலு சட்டையையும் ஒரு தோள் பையில் திணித்துக்கொண்டான். காலில் செருப்பை மாட்டிக்கொண்டான். ஹாலில் உட்கார்ந்திருந்தவர்களை திரும்பிப்பார்க்காமல், வெராண்டாவை விட்டு கீழே இறங்கினான்.
"அண்ணா... இப்ப எங்கேடா கிளம்பிட்டே நீ?" மீனா செல்வாவின் பின்னால் ஓடி அவன் கையை இறுக்கமாக பிடித்துக்கொண்டாள்.
"விடுடீ என்னை... நீங்களாவது சந்தோஷமா இருங்க... இல்லே என்னையாவது நிம்மதியா இருக்க விடுங்க. நான் எங்கயாவது, கண்ணு மறைவா ஒழிஞ்சு தொலைக்கறேன்." செல்வா தன் தங்கையின் பிடியை வேகமாக உதறினான்.
"செல்வா இப்ப நீ பண்றது கொஞ்சம் கூட சரியில்லேடா. அப்பா ஏதோ கோபத்துல பேசிட்டாரு. உன்னை ஒரு வார்த்தை சொல்ல அவருக்கு உரிமையில்லயா? இந்த நேரத்துல, அப்பாவும் அம்மாவும் மனசு ஒடைஞ்சு இருக்கும் போது, நீ வீட்டை விட்டு வெளியிலே போறது நல்லாயில்லே. சொன்னாக்கேளு. ப்ளீஸ்..." மீனா தன்னால் முடிந்தவரை அவனை வீட்டுக்குள் இழுத்தாள்.
"ஏய்.. மீனா... அவன் ரொம்பத்தான் பூச்சி காட்டறான். போகட்டும் விடுடி. இங்கே யாரும் யாரையும் நம்பி பொறக்கலே. தனியாத்தான் வந்தோம். தனியாத்தான் போகணும்." மல்லிகா தன் தலை முடியை முடிந்துகொண்டாள். சமையலறையை நோக்கி விறுவிறுவென நடந்தாள்.
செல்வா காம்பவுண்டு கேட்டை திறந்து கொண்டு வெளியில் நடந்தான். மீனா வெரண்டா கதவில் சாய்ந்துகொண்டு தன் அண்ணன் போன திசையையே வெறித்துக்கொண்டு நின்றிருந்தாள். நடுக்கூடத்தில், நடராஜன் தன் தலையில் இருகைகளையும் வைத்துக்கொண்டு அமைதியாக உட்கார்ந்திருந்தார்.
"அயாம் சாரிம்மா சுகன்யா..." தன் மனதுக்குள் அழுதுகொண்டிருந்தார் அவர்.
அலுவலக நேரம் முடிந்து குமாரசுவாமியின் பர்சனல் செகரட்டரி தன் வீட்டுக்கு கிளம்பிவிட்டிருந்தாள். குமார் தன் அறையில் மிகவும் கவனமாக ஏதோ ஒரு பைலில் மூழ்கியிருந்தார். நடராஜன் அவர் அறைக்குள் நுழைந்தார்.
"உள்ளே வரலாமா குமார்?"
"வாங்க நடராஜன்..." குமாரசுவாமி தன் டேபிளின் மேலிருந்த பைலை மூடிவிட்டு எழுந்தார். " உக்காருங்க... இன்னும் வீட்டுக்கு கிளம்பலியா?" சோஃபாவின் பக்கம் தன் கையை நீட்டினார்.
"கிளம்பணும்... ஒரு நிமிஷம் பர்சனலா பேசணும்"
"சொல்லுங்க..."
"அயாம் சாரி குமார். நடந்த விஷயத்தையெல்லாம், நேத்துதான் மீனா எங்ககிட்ட சொன்னா. சுகன்யா உங்க மகள் மட்டுமில்லே. அவ எங்களோட மகள். நிச்சயமா சுகன்யா மேல எந்த தப்பும் இருக்காதுன்னு நான் நம்பறேன். என் பொண்ணை நான் நம்பலேன்னா வேற யார் நம்புவாங்க? செல்வா அடிச்ச கூத்துக்கு, நான் உங்ககிட்ட மன்னிப்பு கேட்டுக்கறேன்." நடராஜனின் தலை தாழ்ந்திருந்தது.
"நோ... நோ... நடராஜன்.. ப்ளீஸ் உணர்ச்சி வசப்படாதீங்க. சுகன்யா உங்க பொண்ணுன்னா, செல்வா யாரு? அவன் எங்க வீட்டுப்பிள்ளை தானே? என் அப்பா சொல்ற மாதிரி ஏதோ போதாத வேளை... கெட்ட நேரம், கொழந்தைகளை ஆட்டிப்படைக்குது." பக்கத்திலிருந்த பிளாஸ்கை திறந்து இரு கோப்பைகளில் தேனீரை ஊற்றி நடராஜனின் பக்கம் ஒரு கோப்பையை நகர்த்தினார்.
"தேங்க் யூ குமார்..." நடராஜன் அவர் கையைப் பிடித்துக்கொண்டார்.
"கோவத்துல என் கண்ணு முன்னாடி நிக்காதடான்னு செல்வாவை கொஞ்சம் கடிஞ்சி பேசிட்டேன். நேத்து காலையில பத்து மணிக்கு வீட்டை விட்டு போனவன் இப்பவரைக்கும் வீட்டுக்கு திரும்பி வரலே. இதை யாருகிட்ட சொல்லி அழறதுன்னு எனக்கு தெரியலே. என்னப்பண்றதுன்னும் புரியலே.?" நடராஜனின் குரல் தழுதழுத்தது.
"நான் வேணா செல்வா கிட்ட பேசிப்பாக்கட்டுமா?" குமாரசுவாமி, நடராஜனின் தோளில் தன் கையைப் போட்டுக்கொண்டார்.
"வேண்டாம் குமார்.. என் மேல இருக்கற கோவத்துல அவன் உங்களை எதுவும் தப்பா பேசிடக்கூடாது.."
"தென்.. சீனு மஸ்ட் பீ த கரெக்ட் பர்சன். செல்வா வீட்டுக்கு வரலேங்கற விஷயம் அவனுக்குத் தெரியுமா?"
"தெரியாது.."
"டாக் டு ஹிம்.. பிளீஸ்... "
"குமார்... எத்தனை நாளானாலும், சுகன்யாதான் என் மருமகளா என் வீட்டுக்குள்ள நுழைய முடியும். என் மனைவியோட முடிவும் இதுதான்." நடராஜன் தேனீர் கோப்பையை டீப்பாயின் மேல் ஓசையெழுப்பாமல் வைத்தார்.
"ஹூம்ம்ம்ம்..." நீளமாக பெருமூச்செறிந்தார் குமாரசுவாமி.
"செல்வா மேல எனக்கு வருத்தம் இருக்கறது உண்மை. ஆனா அவன் மேல நிச்சயமா கோபம் இல்லே. அவனும் சின்னப்பையன்தானே? வாழ்க்கையை அவன் இன்னும் சரியா புரிஞ்சுக்கலே. இப்போதைக்கு சுந்தரிக்கு அவன் மேல கொஞ்சம் கோபமிருக்கு. சுகன்யாவோட நடத்தையை செல்வா சந்தேகப்பட்டான்னு தெரிஞ்சதும் அவ ரொம்ப பதறிப்போயிட்டா..."
"சுகன்யாவோட தாயாச்சே? அவங்க கோபம் நியாயமானதுதான்." நடராஜனுக்கு குமாரின் முகத்தைப்பார்க்க தெம்பில்லை.
"சுகன்யா, கடைசியா ஸ்டேஷன்ல, செல்வாவை இப்பவும் நான் வெறுக்கலேன்னுதான் மீனாகிட்ட சொன்னா. ஆனா சுகன்யா இப்ப மனசால ரொம்ப அயர்ந்து போய் இருக்கா. கொஞ்சநாள் அவளை அவளோட போக்குல விட விரும்பறேன். செல்வா அவனா திரும்பி வரட்டும். அந்த நேரத்துல சுகன்யாவும் செல்வாவை கல்யாணம் பண்ணிக்க விருப்பப்பட்டால் மட்டுமே இந்தக் கல்யாணம் நடக்கும். அப்பத்தான் அவங்க சுகமாயிருப்பாங்கன்னு நினைக்கிறேன்."
"குமார்... நீங்க சொல்றது எனக்குப் புரியுது. திரும்பவும் சொல்றேன். சுகன்யாவோட எடத்துல வேற யாரையும் என்னால வெச்சுப் பாக்க முடியாதுன்னு மல்லிகாவும் முடிவெடுத்திருக்கா. எங்க மனசுல இருக்கறதை, உங்க வைப் சுந்தரிகிட்டவும் தெளிவா சொல்லுங்க... பத்து நாள் போகட்டும். நானே வந்து அவங்களை நேர்ல பாத்து இதை சொல்றேன்.!
"நடராஜன் நீங்க சொல்றதை கேக்கறதுக்கு எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கு. ஆனா நாம இப்ப கொஞ்சம் பொறுமையா இருக்கறது நல்லதுன்னு எனக்குத் தோணுது.
"யெஸ்... வேற வழியில்லே."
"நடராஜன்... இந்த நேரத்துல உங்ககிட்ட ஒரு ரிக்வெஸ்ட் பண்ண விரும்பறேன். ஆஃபிசுல எப்பவும் போல நீங்க இயல்பா உங்க வேலையைப் பாக்கணும். நம்ம ரெண்டுபேருக்கும் இடையில இருக்கற சுமுகமான உறவுக்கு நடுவுல, அது அலுவலக உறவாயிருந்தாலும் சரி; தனிப்பட்ட நட்பாயிருந்தாலும் சரி; செல்வா எடுத்த முடிவு, எந்த மாத்தத்தையும் எப்பவும் உண்டு பண்ணாது."
"தேங்க் யூ குமார்..." நடராஜன் தன் நண்பரின் கையை அழுத்தமாக குலுக்கினார்.
"நடராஜன்... செல்வா உங்க வீட்டுக்கு இன்னைக்கே வந்து சேருவான். நானும் சீனுகிட்டே பேசறேன்... கவலைப்படாம வீட்டுக்குப் போங்க." குமார் மென்மையாக சிரித்தார்.
