பஸ் சென்னையை நோக்கி சென்று கொண்டிருக்க நான் சற்று நேரம் கண் மூடினேன் இரவெல்லாம் லாவண்யாவை ஓத்த களைப்பு என்னையும் அறியாமல் தூங்க செய்த்து., கண்களை மூடிய சில நிமிடங்களில் ஒரு கார் வேகமாக செல்கிறது. அதனை யாரோ முகமூடி அணிந்த சிலர் இன்னொரு காரில் துரத்துகிறார்கள். திடீரென ஒரு கார் வெடித்து சிதறுகிறது. அனிதா கத்துகிறாள்.
அடுத்து ஒரு இட்த்தில் நானும் அனிதாவும் முழுநிர்வாண நிலையில் கைகள் பின்னால் கட்டப்பட்டு மண்டியிட்டு உட்கார்ந்திருக்கின்றோம். எங்கள் முன்னால் இருந்த சுவர் இடிந்து விழுகிறது. இயந்திர துப்பாக்கி வெடிக்கிறது. அதன் தோட்டாக்கள் பல உயிர்களை குடித்து வெளியேறுகிறது. சட்டென கண் திறந்தேன்.
தெலுங்கு பாடல்கள் சி.டி ப்ளேயரில் பாடிக் கொண்டிருக்க நான் பயணம் செய்து கொண்டிருந்த பஸ் திருப்பதி நோக்கி சென்று கொண்டிருந்த்து. அப்போதுதான் புரிந்த்து நான் கண்ட்து கனவு என்று. எனக்கு முகமெல்லாம் வியர்த்துப் போனது, ஏற்கனவே ஒரு முறை இது போல் ஒரு கனவு வந்த்து. அனிதாவின் கணவன் ராஜா கொலை செய்ய செய்த சதியிலிருந்து மீண்டு வந்தேன்.
இப்போது மீண்டும் ஒரு கனவு அதுவும் முன்னை விட இப்போது அதிக கொடூரமான கனவு, எங்கு நடக்கப்போகிறது. எப்போது நடக்கப்போகிறது. என்று தெரியவில்லை. ஆனால் அது முன் போலவே எனக்கும் அனிதாவுக்கும் தான் நடக்கப் போகிறது என்று மட்டும் தெரிந்த்து. மீண்டும் தூங்க மனமில்லாமல் ஜன்னல் வழியே பின்னோக்கி ஓடிய சாலையை வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டே இருக்க என்னையும் அறியாமல் உறங்கிவிட்டேன்.
மாலை 6 மணி சென்னை கொயம்பேடு பஸ் ஸ்டாண்டில் பஸ்ஸில் இருந்து இறங்கினேன். எனக்காகவே காத்திருந்த குமரன் என்னை நோக்கி வந்தான்.
“என்ன் மச்சி, ட்ரீட்மெண்ட்லாம் முடிஞ்சிதா” என்றான்.
“முடிஞ்சிதுடா” என்று நான் கனவு பயத்தில் சொல்ல
“இந்த முற எத்தன பேரடா போட்ட” என்றான் சிரித்துக் கொண்டே, நான் எதுவும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருக்கவே
“என்ண்டா சொகமா இருக்க” என்றான்.
“ஒன்னுமில்ல்டா” என்று பஸ்ஸில் வந்த கனவை பற்றி அவனிடம் சொன்னேன்.
“என்ண்டா ஏற்கனவே ஒரு தடவ இப்டித்தான் வந்துச்சினே, என்னென்னவோ ஆச்சு, இப்ப் திரும்பவுமா” என்று அவனும் கொஞ்ச்ம பீதியானான். அவன் கொண்டு வந்திருந்த காரில் இருவரும் ஏறி புறப்பட இரவு 7.30 மணிக்கு என் வீட்டை அடைந்தேன். நான் வீட்டுக்கு வந்த நொடியே மோப்பம் பிடித்து எப்போதும் வந்துவிடும் விஜயசுந்தரி மாமி இப்போது வரவில்லை. அவர் வீடு இருண்டு கிடந்தது.
நான் உள்ளே சென்று இருந்த களைப்பில் சாப்பிடாமல் கூட படுத்துக்கொண்டேன். காலை 7 மணிக்குதான் எழுந்தேன். எழுந்து பல் துலக்கிக் கொண்டிருந்த நேரம் என் செல் போன் அலறியது, அனிதா தான் லைனில் வந்தாள்.
“ஹலோ முத்து, சென்னைக்கு வந்திட்டியா” என்றாள்.
“வந்துட்டேன் மேடம்” என்றதும்.
“ஸரி ஈவ்னிங்க் எத்தன மணிக்கு வீட்டுக்கு வருவ” என்றாள்.
“எதுக்கு மேடம், நான் வர நைட்டு 7 ஆகிடும்” என்றதும்.
“ஸரி அப்ப நைட்டு நான் வீட்டுக்கு வரேன் அப்ப பேசிக்கலாம்” என்று சொல்லிவிட்டு லைனை துண்டித்தாள். நான் எதற்க்காக வருகிறாள். என்ற குழப்பத்தோடு ஹாஸ்பிடல் கிளம்பி சென்றேன். எல்லோருக்கும் ஆந்திராவில் நடந்த விஷயம் குமரன் மூலமாக தெரிந்துவிட்டிருந்த்து. என்னை சினிமா ஹீரோ மாதிரி பார்த்தார்கள்.
அதுவரை என்னை கண்டுகொள்ளாமல் இருந்த சில பெண் டாக்டர்கள் கூட எனக்கு வாழ்த்து சொன்னார்கள். நான் என் அறைக்கு சென்றேன். பஸ்ஸில் நான் கண்ட கனவே என் நினைவில் அடிக்கடி வந்து போனது. எனக்கு வேலையில் மாம் செல்லவே இல்லை. அந்த நேரம் சங்கீதா என் அறைக்கு வந்தாள். “என்ன முத்து ரொம்ப் டல்லா இருக்கீங்க” என்றாள்.
“ஒன்னுமில்லயே நான் நார்மலா தான் இருக்கேன்” என்றதும்
“இல்ல காலையில இருந்து நான் உங்கள வாட்ச் பண்றேன், நீங்க நார்மலா இல்ல” என்றாள்.
“அப்டியெல்லாம் ஒன்னுமில்ல சங்கீதா” என்றதற்கு
“முத்து என் லவ்வ தான் நீங்க அக்சப்ட் பண்ல ஆனா என்ன உங்க ஃப்ரெண்டா கூடவா ஏத்துக்கிட மாட்டீங்க”என்றாள்.
“என்ன் சங்கீ எதுக்கு எத பேசறீங்க” என்றதும்.
“நான் உங்க ஃப்ரெண்டா இல்லையா”
“ஆமா நீங்க என் ஃப்ரெண்டுதான்” என்றேன் நான்”
அப்ப ஏன் இப்டி இருக்கீங்கன்றத சொல்லுங்க” என்று என்னை விடாமல் வற்புறுத்தினாள். நானும் இதற்கு முன் வந்த கனவும் அதை தொடர்ந்து நடந்த நிகழ்வுகள். தற்போது எனக்கு வந்த கனவு எல்லாவற்றையும் அவளிடம் சொன்னேன். அவள் யோசித்தாள்.
“ஏன் முத்து கவல படுறீங்க, அந்த மாமி சொன்ன மாதிரி, லதா உங்களுக்கு எச்சரிக்க கொடுக்கறதாவ இருக்கட்டும், அப்ப்டி உங்களுக்கு எச்சரிக்க கொடுக்கறவங்க, உங்களா கூட இருந்து காப்பாத்தாமலா போய்டுவாங்க, ஏன் நீங்க அதையே நினச்சி ஃபீல் பண்றீங்க, லதா உங்க்கூட இருப்பா, உங்களுக்கு எதுவும் ஆக கூடாதுன்னுதான் அவ நினைக்கிறா, அத்னாலதான் கனவு மூலமா உங்களுக்கு முன் கூட்டியே எச்சரிக்கிறா, எச்சரிக்கிற அவளே உங்க்கூட இருந்து உங்க கூட் இருந்து உங்கள பார்த்துப்பா, சும்மா அதையெ நினச்சிக்கிட்டு இருந்தா உங்க மனசு வேற எதையும் செய்ய தோனாது. அதவிட்டுட்டு ஒர்க்ல கான்சன்ற்றேட் பண்ணுங்க” என்று கூறிவிட்டு என் தலையை மென்மையாக கோதிவிட்டு சென்றாள்.
எனக்கு ஏதோ இருட்டில் இருந்து வெளிச்சத்துக்கு வந்த்து போன்ற் ஒரு உணர்வு இருந்த்து. என்ன எச்சரிக்கனும்னு நினைக்கிறவ என் கூடவே இருந்து என்ன பார்த்துக்கட்டுமே, என்று முடிவெடுத்து என் வேலையை அன்று முழுவதும் உற்சாகமாய் பார்த்தேன்.
மாலை 7 மணி என் வீட்டுக்கு சென்றேன். என் வீட்டு கதவு திறந்து இருந்த்து. வேகமாக உள்ளே சென்று பார்க்க என் அப்பாவும் அமாவும் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். என்னை பார்த்த்தும் நலம் விசாரிக்க நான்
“என்ன் திடீர்னு ஒரு போன்கூட பண்ணாம வ்னதிருக்கீங்க” என்று நான் கேட்க
“ஒருத்தங்க வர சொல்லி போன் பண்ணாங்க, அதான் திடீர்னு கெளம்பி வந்தோம்” என்று அப்பா சொல்ல
“யாரு, எதுக்கு அவ்ளோ அவசரமா வர சொன்னாங்க” என்று வியப்புடன் நான் கேடக்
“அவங்களும் இன்னும் கொஞ்ச் நேரத்துல வந்திடுவாங்க” என்று கூறி முடிக்கும் முன் வீட்டு வாசலில் இரண்டு கார்கள் வந்து நின்றன. என் அப்பா என்னை ஓரம் தள்ளிவிட்டு எழுந்து சென்று காரிலிருந்து இறங்கிய அனிதா அவள் அம்மா அப்பா ஆகியோரை வர வேற்றார். எனக்கு வியப்பாகவும் ஆச்சர்யமாகவும் இருந்த்து. இவர்கள் ஏன் என் அம்மா அப்பாவை வர சொல்ல வேண்டும், நடப்பவற்றை பார்த்துக் கொண்டிருக்க எல்லோரும் உள்ளே வந்தார்கள்.
சோஃபாவில் உட்கார்ந்தவர்களில் ராமநாதன் என்னை பார்த்து
“என்ன் தம்பி எங்களையெல்லாம் அப்ப்டி பார்க்குறீங்க” என்றார். அனிதா சிரித்துக் கொண்டே
“நாமெல்லாம் எதுக்கு வந்திருக்கொமனு தெரியாம பார்க்குறாரு” என்றாள். எனக்கு அப்போதும் ஒன்றும் புரியவில்லை. ராமநாதன் என் அப்பாவை பர்த்து
“என்ன் சார் முத்து கிட்ட எதுவும் சொல்ல்லையா” என்று கேட்க என் அப்பா
“அனிதா தான் எதுவும் சொல்ல வேண்டான்னு சொன்னாங்க” என்று அனிதாவை காட்ட அவளும்
“ஆமாப்பா நான் தான் ஒரு சர்ப்ரைஸா இருக்கட்டுமேனு சொல்ல வேண்டான்னு சொன்னேன்” என்றாள். எனக்கு ஒன்றும் புரியாமல்
“மேடம் என்ன திடீர்னு இவ்ளோ தூரம், அதுவும் அப்பா அம்மாவொட, எங்க அப்பாவும் என்னவோ ரொம்ப நாள் பழகுன மாதிரி உங்க்கிட்ட பேசிக்கிட்டு இருக்காரு” என்று நான் கேட்க அனித லேசான சிரிப்பு சிரித்துவிட்டு
”முத்து நான் ரெண்டு நாளைக்கு முன்னாலேயே உங்க அம்மா அப்பாவ நேர்ல போய் பார்த்து பேசி அவங்கள சென்னைக்கு வர சொன்னேன்” என்றாள். “நேர்ல பார்த்து பேசுற அளவுக்கு அப்டி என்ன அவசரம் அவசியம்” என்று நான் சொல்ல
“பின்ன மாப்ள பார்க்க வந்தா, நேர்ல தான் முத்து சொல்ல்லும்”என்றார் ராமனாதன்.. எனக்கு வியப்பாகவும் அதிர்ச்சியாகவும் இருந்த்து.
“என்ன் சார் சொல்றீங்க” என்று அவரை பார்த்து கேட்க
“ஆமா முத்து உனக்கு ராதவ கட்டி கொடுக்க உங்க அம்மா அப்பாகிட்ட சம்மதம் கேட்டோம், அவங்க உனக்கு சம்மதம்னா அவங்களுக்கும் சம்மதம்னு சொன்னாங்க, இப்ப நீ சொல்லு உனக்கு ராதாவ கட்டிக்க விருப்பமா” என்று அனிதா என்னை பார்த்து கேட்க எனக்கு தூக்கிவாரி போட்டது.
“மேடம் என்னது, ராதாவ நானா” என்று அதிர்ச்சி விலகாமல் கேடக
“ஆமா முத்து ஏன் ராதாவ உனக்கு புடிக்கலையா” என்று ராமனாதன் நடுவில் கேட்க
“புடிக்காம இல்ல சார், உங்க ஸ்டேடஸ் எங்க, எங்களொட ஸ்டேடஸ் எங்க” என்று நான் சொல்லவும் ராமதான்
“முத்து ஸ்டேடஸ் பார்த்தா நீ எல்லா ஹெல்ப்பும் எங்களுக்கு பன்ன, இன்னும் சொல்ல்னுமனா அனிதா இந்த முடிவ எப்பயோ எடுத்துட்டா, உங்க பேர்ல ஒரு புது ஃப்ளாட் கூட புக் பண்ணிட்டா, உங்கள எங்க கம்பனிங்களோட மேனேஜிங்க் பார்ட்னராகவும், திருவள்ளூர்ல அன்னைக்கு போய் பார்த்துட்டு வந்தீங்களே அந்த சைட்ல கட்டியிருக்குற கம்பனிக்கு நீங்கதான் மேனேஜிங்க் டைரக்டர்னு எல்லாத்தையும் அனிதா எப்பவ்போ முடிவு பண்னிட்டா” என்றதும் நான் அனிதாவை பார்த்து
“என்ன் மேடம் இதெல்லாம்” என்றதும். அவள் எழுந்து என் அருகே வந்து
“முத்து நீ எனக்கு லைஃபயே திருப்பி கொடுத்திருக்க, என் உயிரையும் காப்பாத்தி இருக்க, அதுக்கு முன்னாடி இதெல்லாம் சாதாரணம்” என்றாள்.
“இல்ல் மேடம் இருந்தாலும்......” என்று நான் இழுக்க
“உனக்கு இதுல சம்மதமா இல்லையா” என்று அனிதா கேட்க
“என்ன விடுங்க, ராதாகிட்ட சம்மதம் கேட்டீங்களா” என்றதும். அனிதா தன் செல்போனில் வீடியோ கால் செய்ய மறுமுனையி ராதா எடுக்க செல் திரையில் ராதாவின் முகம்
“நீயே கேட்டுக்கோ” என்று அனிதா கூறிவிட்டு
“ராதா உனக்கு இந்த கலயாணத்துல சம்மதமா” என்று கேட்டாள் அணிதா.
ராதா சில நொடிகள் யோசித்தாள். நான் திரையை ஆவலுடன் பார்த்தேன். ராதா மௌனம் கலைத்து சிரித்த முகத்துடன்
“எனக்கு சம்மதம்கா” என்றாள். அனிதா என்னை சிரித்த முகத்துடன் பார்த்து
“அப்புறம் என்ன அவளுக்கு உன்ன புடிச்சிருக்கு, உனக்கு ஓகேதான” என்றாள். என் மனதுக்குள் சின்ன் நெருடல் இருந்த்து. ராதா உடனே சம்ம்தம் சொல்லாமல் சில நொடி சிந்தனைக்கு பின்னே சம்மதம் சொல்லியிருக்கிறாள் அதன் காரணம் என்ன என்று எனக்கு புரியவில்லை,
ஆனால் என்னை தவிற இங்குள்ள அணைவருக்கும் இதில் சம்மதம் தான் எனக்கும் ராதாவை ஆரம்பம் முத்லே பிடிக்கும் என்பதால் அனிதாவை பார்த்து தலையாட்ட
“அப்புறம் என்ன நடக்க வேண்டியத வரிசையா நட்த்திடுவோம்” என்று கூறிவிட்டு ராமநாதன் அண்ட் கோ கிளம்பியது. அடுத்த நாள் நானும் என் குடும்பமும் அனிதாவின் வீட்டிற்கு சென்றோம். கும்ரன் மட்டும் தான் என்னுடன் வந்திருந்தான். பெண் பார்க்கும் நிகழ்ச்சி முடிந்த்து.
“நிச்ச்யதார்த்த்த் ரெண்டு நாள் கழிச்சு வெச்சிக்கலாம்” என்று என் அப்பா கூற
“எதுக்குப்பா, இப்ப எல்லாம் இவ்ளே வேகமா நடக்கனும்” என்று நான் கூறியும் அவர்கள் கேட்கவில்லை. ராதாவின் முகத்தில் இருந்த சிரிப்பு ஏனே வேண்டா வெருப்பாகவே இருந்த்து. நான் எப்படியாவது அவளை தனியாக சந்தித்து பேசிட வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தேன். அடுத்த இரண்டாம் நாள் நிச்சயதார்த்தம். என் நண்பர்கள் கும்ரன் செல்வம், ரவி, எல்லோரும் வந்திருக்க சங்கீதாவும் வந்திருந்தாள்.
ஆனால் அவள் முகத்தில் எந்த சோகமும் எனக்கு தெரியவில்லை. மிக நார்மலாக இருந்தாள். குமரன் அடிக்கடி சங்கீதாவிடம் வழிந்து கொண்டிருந்தான். மாலை நிச்சய தார்த்த நிகழ்வுகள் முடிந்தன. ஆனால் என்னால் ராதாவிடம் எவ்வளவு முயன்றும் இரண்டு நாட்களாக தனியாக பேசவே முடியவில்லை. அவளுக்கு என்னை பற்றி எல்லாம் தெரியும் அவள் எப்படியும் இந்த திருமணத்தை நடக்க விடமாட்டால். எதுவும் தெரியாமல் கலயாணம் முடிந்த்தும் நம்மை பற்றிய உண்மையை கூறுவது வேறு, எல்லாம் தெரிந்த பின்னும் ஒரு பெண் நம்மை கல்யாணம் செய்ய துணிவது வேறு.
என் மனம் எதை எதியோ யொசித்து குழ்ம்பியது. நிச்ச்யதார்த்தம் முடிந்த்து, தட்டுக்கள் மாறின. எல்லோருக்கும் மகிழ்ச்சி. அனிதா வாயெல்லாம் பல்லாக தெரிந்தாள். அன்று அவள் அழ்காக பட்டு புடவை கட்டி மெழுகு பொம்மை போல் இருந்தாள். ராதாவும் குறைந்துவிடவில்லை. அவளும் தேவதை போல ஜொளித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
இன்னும் ஒரு மாத்த்தில் கல்யாணம் என்று பெருசுகள் பேசி தேதி குறித்துவிட்டார்கள். என் மனமோ ராதாவுக்கு இந்த கல்யாணத்தில் உண்மையாகவே சம்மதம் உள்ளதா இல்லை மற்றவர்கள் வற்புறுத்தலுக்காக சம்மதித்தாளா என்று குழ்ம்பிக் கொண்டிருக்க எல்லாம் முடிந்து கிளம்பும் நேரம் அனிதா ராதா சங்கீதா என்று மூவரும் ஒரு காரில் ஏற நான் அவசரமாய் அங்கு சென்றதும்
“என்ன் மாப்ள அதுக்குள்ள என்ன அவசரம்” என்று சங்கீதா கலாய்த்தாள்.
“ராதா நான் உங்கிட்ட கொஞ்ச்ம பேசனும்” என்றதும்.
“மாப்ள இப்பதான நிச்சயம் முடிஞ்சிருக்கு, பொண்ண தனியால்லாம் அனுப்ப முடியாது, எதுவா இருந்தாலும் இங்கயே பேசுங்க” என்று அனிதா நடுவில் புகுந்து கலாய்க்க, நான் தைரியமாய்
“ராதா உனக்கு இந்த கல்யாணத்துல சம்மதமா” என்றேன். வேறு யாரும் வாய் திற்க்கவில்லை. எங்கும் அமைதி. ராதா தலை நிமிர்ந்து என்னை பார்த்தாள்.
“எனக்கு சம்மதம் தான்” என்றாள். மற்றவர்கள் முகம் மலர்ந்து
“அப்புறம் என்ன மாப்ள அன்னைக்கே தான் நான் உங்க முன்னாடியே இவகிட்ட கேட்டேனே அப்புறம் என்ன” என்று அனிதா என்னை பார்த்து கிண்டலாக கேட்டுவிடு எல்லோரும் காரில ஏறினார்கள். ராதா என் முன்னாலே அப்படி சொன்னாலுன் ஏனோ என் மனம் சமாதானம் அடையவில்லை. சஞ்சலத்துடனே இருந்த்து.
இரண்டு நாட்கள் ஓடின. அன்று காலை என் வீட்டு கதவு தட்டப்பட என் அம்மா திறந்தார்கள். எதிரே விஜயா அமுதா அவள் அம்மா விஜயாவின் அம்மா என்று எல்லோரும் நின்றிருந்தார்கள். என் அம்மா அவர்களை பார்த்த்தும் மிகவும் மகிழ்வுடன் வரவேற்றார். விஜயாவுக்கு என்னை பார்த்த்தும் மிக சந்தேஷம் அமுதா மட்டும் மௌனமாக என்னை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு திரும்பிக் கொண்டாள்.
சில் நிமிடங்கள் பேசினார்கள் என் கல்யாணத்தை பற்றியும் சொன்னார்கள். விஜயாவின் அம்மா அமுதாவை காட்டி
“இவ என் தங்க்ச்சி பொண்ணு இவளுக்கு அடுத்த வாரம் கல்யாணம் வெச்சிருக்கோம், முத்துவுக்கு எல்லாரையும் தெரியும், நீங்க எல்லாருக் கல்யாணத்துக்கு வந்திடனும்” என்று பத்திரிக்கை கொடுத்துவிட்டு கிளம்பும் நேரம் விஜயா என்னை பார்த்து
“முத்து கல்யாணத்துக்கு ரெண்டு நாளைக்கு முன்னாலேயே வந்திடுடா, உன் கல்யாண வேலையில் மறந்திட போற”என்று கூறிவிட்டு யாரும் பார்க்காத நேரம் என்னை பார்த்து கண்ணடித்தாள். அதன் பின் எல்லோரும் அங்கிருந்து கிளம்பிட நான் ஹாஸ்பிடல் புறப்பட்டு சென்றேன். அன்று மதியம் நான் சங்கீதா கும்ரன் மூவரும் ஒரு ஹோட்டலுக்கு சென்று மதிய உணவு சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தோம். அப்போது சங்கீதா என்னை பார்த்து
“முத்து கடைசியில் உன்னோட லவர் ராதா தான்னு தெரிஞ்சி போச்சு” என்றாள். நான் எதுவும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருக்க
“ஏன் முத்து நீ ராதாகிட்ட அப்டி கேட்ட” என்றாள்
“ஒன்னுமில்ல சங்கீதா, சும்மாதான்” என்றதற்கு “இல்ல முத்து நீ எதையோ மறைக்கிற” என்றாள்.
“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல, எனக்கு அவ மேல காதல் இருக்க மாதிரி அவளுக்கு என் மேல் காதல் இருகானு தெரியல அதான்’ என்றதும்.
“உன்ன் புடிக்காமலா, நிச்சயதார்த்த்துக்கு வந்தா, கல்யாணத்துக்கும் ஒத்துக்கிட்டா” என்று எனக்கு ஆறுதல் சொன்னாலும் என் மனம் சஞ்சலத்துடனே இருந்த்து. ஒரு வாரம் கழித்து நான் மட்டும் மதுரைக்கு கிளபி சென்றேன். அன்று மாலை மணப்பெண் வரவேற்பு இருந்த்து. நான் மாலை 4 மணிக்குதான் மதுரைக்கு சென்றேன்.
மாலை வரவேற்பிற்கான ஏற்பாடுகள் நடந்து கொண்டிருக்க விஜயா என்னை பார்த்தாள். அவளுடன் அவள் அம்மாவும் மற்றவர்களும் என்னை மகிழ்வுடன் வரவேற்றார்கள். என் அம்மா அப்பா கும்ரன் ஆகியோர் வராத்தை பற்றி விஜ்யாவின் அம்மா கேட்டாள்.
“க்லயாண் வேலை இருக்கறதால் நான் மட்டும்தான் வந்தேன்” என்றதற்கு மற்றவர்கள் அமைதியாக் இருந்தாலும் விஜ்யா மட்டும் என்னை முனுமுனுத்துக் கொண்டே இருந்தாள். என்னை தனியாக அழைத்து சென்றவள்.
“ஏண்டா உன்ன ரெண்டு நாள் முன்னாலேயே வர சொன்னா இப்ப வ்னதிருக்க” என்று திட்டினாள்.
“இல்ல விஜி ஏற்கனவே நெறைய நாள் லீவ் போட்டுட்டேன், அதனால் இப்ப ரெண்டு நாள் தான் லீவு கெடச்சது” என்று கூறியும் அவள் சமாதானம் அடையவில்லை. மாலை நிகழ்வுகள் எல்லாம் முடிந்தன. இரவு 11 மணிக்கு நான் ஒரு இடம் பார்த்து படுக்க சென்றேன். என் பின்னாலேயே விஜயா வ்ந்துவிட்டாள். இந்த கல்யாணத்தில் கூட்டம் அதிகம் என்பதால் தனித்தனி அறை கிடைக்கவில்லை, ஆகவே நான் மொட்டை மாடியில் ஒரு ஓரத்தில் இருந்தேன்.
“என்ன் முத்து தூங்க போறியா” என்று கூறியபடி என் முன் அமர்ந்தாள்.
“பின்ன் இந்த நேரத்துல என்ன பண்ணுவாங்க” என்று நான் சொல்ல
“இந்த நேரத்துல தாண்டா ரொம்ப முக்கியமான மேட்டர்லாம் பண்ணுவாங்க” என்று கண்ணடித்துக் கொண்டே சொல்ல
“உனக்கு தான் கல்யாணம் ஆகிடுக்சில்ல உங்க வீட்டுக் கார்ர்கிட்ட போய் கேளு” என்று நான் சொன்னேன்.
“ஆமா அந்த மனுஷனும் கஸ்டப்படு உள்ள விடுறாரு, என்ன் பிரயோஜன்ம் விட்ட் கொஞ்ச நேரத்திலயே வ்ந்து ஊத்திப்புடுது அந்தாளும் கவுந்து படுத்துக்கிறாரு, நான் தான் எல்லாத்தையும் அடக்கிட்டு படுத்துக்கிடக்கிறேன்” என்று சலிப்புடன் சொன்னாள்.
“அதுக்கு நன் என்ன் பண்ணனும்,”
“போடா, உன்ன் ரெண்டு நாள் முன்னாடி வர சொன்னா இப்ப வந்துட்டு, பேசுறான். ரெண்டு நாள் உங்கிட்ட நல்லா வாங்கனுமு பிளான் பண்ணி இருந்தேன்” என்று கூறியபடி என் பேண்டில் கைவைத்து தடவினாள்.
“இன்னும் என்ண்டா பேண்ட் போட்டிருக்க, லுங்கி மாத்தல” என்று கூறியபடி என் பேண்டின் கொக்கியை அவிழ்க்க வந்தாள். நான்
“இல்ல் நான் இப்டியே படுத்துக்க போறேன்” என்றதும் அவள் என்னை இன்னும் நன்றாக நெறுங்கி வந்து
“டேய் அட்லீஸ்ட் சப்பவாச்சும் கொடுடா” என்று ஐஸ்க்ரீமுக்கு குழ்ந்தை அடம்பிடிப்பது போல் கேட்டாள், நானும் சரியென்று என் பேண்டை கொஞ்ச்ம இறக்கிவிட்டு என் தண்டை வெளியே எடுத்தேன்.
“சுண்ணினா அது இதுதாண்டா அட்டா என்ன்மா கொடுத்திருக்காண்டா ஆண்டவன் உனக்கு” என்று கூறியபடி குனிந்து தன் வாய்க்குள் நுழைத்து சப்ப தொடங்கினாள். நான் பின்னால் இருந்த சுவற்றில் நன்றாக சாய்ந்து உட்கார்ந்து கொள்ள அவள் வேகமாக கைகளால் உறுவியபடியே என் தண்டை தொண்டை வரை விட்டு ஊம்பினாள்.
பூலின் நுனி தோலை பின்னால் இழுத்துவிட்டு நுனியில் நாக்கால் அடிக்கடி சீண்டினாள். அவளின் அந்த சீண்டலில் என் உடல் சிலிர்த்த்து. மூத்திர துளையில் நாக்கை விட்டு நன்றாக நக்கினாள் மீண்டும் வேகமாக ஊம்பிக் கொண்டிருக்க என் கைகள் அவள் புட்வையை எடுத்துவிட்டு ஜாக்கெட்டோடு சேர்த்து அவள் காய்களை அழுத்தி கசக்கிக் கொண்டிருந்தேன்.
அவள் இன்று கட்டி இருந்த புடவை அவளுக்கு மிகவும் எடுப்பாக அவளை இன்னும் அழகாகவும் கவர்ச்சியாகவும் காட்டியது. ஜாக்கெட்டின் கொக்கிகளை விடுவித்து பிராவோடு சேர்த்து இப்போது பிசைந்தேன். அவள் ஊம்பல் இன்னும் வேகமெடுத்த்து. நான் அவ காம்பை பிடித்து கிள்ளி கிளறி விளையாட அவள் இன்னும் அதிகமாக் வெறியாகி என் பூலை மிக வேகமாக ஊம்பினாள்.
எனக்கு கஞ்சி வருவது போல் இருக்கவே அவள் தலையை எடுத்துவிட்டு என் கையால் பிடித்து உறுவினேன். அவள் ஆவலுடன் வாய் திற்க்க் நான் என் தண்டை உறுவி அவள் வாயில் அடித்து ஊற்ற “விஜயா” என்று ஒரு குரல் கேட்டது.
விஜயா என்ற குரல் கேட்டதும் நானும் விஜயாவும் பதறி அடித்துக் கொண்டு திரும்பி பார்த்தோம், அங்கே விஜயாவின் கணவன் நின்றிருந்தான். எங்காள் இருவருக்கும் தூக்கிவாரிப் போட்டது. விஜயா கண்களில் கண்ணீர் பொல பொலவென்று ஊற்ற ஆரம்பித்துவிட கைகளை பிசந்து கொண்டு நின்றவள் சில நொடிகளில் எதயோ யோசித்துவளாய் என்னை பிடித்து தள்ளினாள்
“ச்..சீ போடா நாயே” என்று கத்திவிட்டு அவள் கணவன் அருகே ஓடி சென்று நின்று கொண்டு
“என்ங்க இவன் என்ன் தப்பா பாக்குறாங்க, என்ன அசிங்கம் பண்ண சொல்றாங்க” என்று ப்ளேட்டை திருப்பி போட்டாள். எனக்கு அடி வயிறு கலகியது. அடிப்பாவி சும்ம கிடந்தவன தேடி வந்து என்னென்னவோ சொல்லிட்டு இப்ப இப்டி சொல்றாளே, என்று மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டிருக்க அவள் கணவன் விஜயாவை சில நொடிகள் பார்த்தான்.
பளார் என்று ஒரு அறை அவள் கன்னத்தில் விழுந்தது. விஜ்யா மட்டுமில்லாமல் நானும் திகைத்து போய் நின்றேன்.
“ஏண்டீ நீ மட்டும் எல்ல்வோ யோக்கியக்காரி மாதிரி பேசுற, உன் மேல் எனக்கு சந்தேகம் வந்துதான் உன்ன ஃபாலோ பன்ணி வந்தேன், இங்க நடந்தது என்னனும் நீ என்ன பேசுனன்னும் எனக்கு தெரியும், எப்டி நடிக்கிற” என்று அவள் மறுகன்னத்தில் இன்னொரு அறைவிழ காது கிறுகிறுத்துப் போய் நின்றாள்.
என்னை நெருங்கி வந்தவன் “உன்ன சொல்லியும் தப்பு இல்ல், எல்லாம் இவளால வந்ததுன்னு எனக்கு தெரியும், அதே நேரம் இந்த எடத்துல வேற யாராவது இருந்திருந்தா இன்னேரம் அவங்க ஒடம்பு ரெண்டா போய்ருக்கும், நீ எங்க அப்பா உயிர காப்பாத்த காரணமா இருந்தேன்ற ஒரே காரணத்துக்காகத்தான் உன்ன சும்மா விடுறேன், இனிமே நீ இவ கண்ல படவே கூடாது” என்று கூற நான் பதில் ஏதும் சொல்லாம்ல் அமைதியாக தலையாட்டினேன்.
மீண்டும் விஜ்யாவின் அருகே சென்றவன். அவள் தலையை தூக்கினான்.
“இங்க பாருடீ, நீ பண்ண காரியத்துக்கு வேற யாராவதா இருந்திருந்தா உன் தாலிய அறுத்துக்கிட்டு உன்ன உங்க ஆத்தா வீட்டுக்கு தொரத்தி இருப்பான், குடும்ப கௌரவத்த பார்த்து உன்ன இதோட சும்மா விடுறேன். இன்னொரு தடவ அரிப்பெடுத்து எவங்கூடவாச்சும் உன்ன பார்த்தேன். உங்கம்மா வீட்டுக்கு இல்ல உன்ன எமலோகத்துக்கே அனுப்பிடுவேன், ஏண்டீ உங்க சந்தோஷம் மட்டும் முக்கியம்னு நெனக்கிறீங்க, தன்னோட சந்தோஷம் மட்டும் தான் முக்கியம்னு நெனக்கிறதால தான் பல குடும்பங்க ஒன்னுமில்லாம போகுது, குடும்ப சந்தோஷத்துக்காக தன்னோட சந்தோஷத்த பெருசா நெனக்காதவங்க தான் ரொம்ப நாள் பத்தினின்ற பேரோட வாழ்ந்திருக்காங்க, உன்ன மாதிரி ஆளுங்கலாந்தான் தெவிடியா பட்டம் வாங்கிக்கிட்டு சுத்துறீங்க, வா” என்று அவளை இழுத்துக் கொண்டு கீழெ சென்றான்.
அப்பாடா ஒரு வழியா இந்த வில்லியோட தொல்ல இன்னையொட ஒழிஞ்சிது, என்று நினைத்துக் கொண்டு படுத்து உறங்கினேன். அடுத்த நாள் காலை திருமணம் நல்லபடியாக நடந்து முடிந்தது. தாலி கட்டும் நேரம் அமுதாவின் கண்கள் என்னை பார்க்க அதுவரை சிரித்த் முகத்துடன் இருந்தவள் என்னை பார்த்த அடுத்த் நொடியே கோவமாகவும் உம்மென்றும் மாறினாள். எல்லாம் முடிந்து ஒவ்வொருவராக கிளம்பினார்கள்.
மண்டபம் காலியானது. எல்லோரும் வீட்டுக்கு கிளம்ப நான் சென்னைக்கு கிளம்ப தயாரானேன். அப்போது பசுபதி அங்கே வந்தார்.
“என்ன் தம்பி அதுக்குள்ள கிளம்பிட்டீங்களா” என்றார்.
“ஆமா சார் அதிகமா லீவ் போட முடியாது, வேல நெறைய இருக்கு” என்று நான் கூறவும் என் தோளில் தட்டி
“சரிப்பா பார்த்து போங்க” என்றார், விஜயாவின் கணவன் கோவமான பார்வை என்னை எரித்துவிடுவது போல் இருந்த்து. விஜயவை தேடினேன் காணவில்லை. நான் சென்னை பஸ்ஸில் ஏறினேன். பஸ் கிளம்பியது. விஜயாவை இரவு பார்த்த்து அதன் பின் பார்க்கவே இல்லை.
எப்படியோ ஒரு வழியா அவ தொல்ல இனி இல்ல என்று நினைத்துக் கொண்டேன். சென்னையை அடைந்தேன். என் வேலைகளை வழக்கம் போல் தொடர்ந்தேன். நாட்கள் உருண்டன. கல்யாண வேலைகள் வேகமாக நடந்தன. என் மனதில் அடிக்கடி ஒரு சந்தேகம் வந்து போனது, ராதா என்னை பற்றி எல்லாம் தெரிந்து கொண்டு தான் இந்த கல்யாணத்துக்கே சம்மதித்திருக்கிறாள். என்றாள் ஒருவேளை என்னை அசிங்கப்படுத்தி இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்த ஏதாவது திட்டம் போட்டிருப்பாளோ என்றெல்லாம் என் மனம் அடிக்கடி சிந்தித்த்து.
நாட்க்ள் குறைந்து கொண்டே போனது. கல்யாண நாளும் வந்த்து. ஆகஸ்ட் மாதம் 26-ம் தேதி மாலை திருமண வரவேற்பு நிகழ்ச்சி, கோட் சூட் எல்லாம் போட்டு கோவிலிலிருந்து என்னையும் கவிதாவையும் முறைப்படி அழைத்துவந்தார்கள். சென்னையில் மிகப்பெரிய கல்யாண மண்டபம் வாடகையே பல லட்சம் ரூபாய்க்கு இருக்கும், ஏற்பாடுகள் எல்லாம் மிக பிரம்மாணடமாய் இருந்தன.
என்னை சேர்ந்த எல்லோரும் கல்யாண்த்துக்கு வந்திருந்தார்கள். விஜயா, சுந்தரி ஆண்டி, அமுதா, லாவண்யா, மெர்சி, ஓமணா, பங்கஜம் மாமி, அம்புஜம் மாமி என நான் சந்தித்த அணைவரையும் எனக்கு தெரிந்த அணைவரையும் அழைத்திருந்தேன். எல்லோரும் வந்திருந்தார்கள் .அனிதா மற்றும் அவள் குடும்பத்தின் சார்பாக மிக பிரபலமான் அரசியல் வாதிகள், சினிமா பிரபலங்கள், தொழில் அதிபர்கள் என்று பலரும் வந்து மண்டபமே அதிர்ந்தது. சங்கீதா ராதாவின் அருகிலேயே இருந்து அவளை கலாய்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ராஜா சிறையில் இருந்து இரண்டு நாள் பரோலில் கல்யாணத்திற்க்காக வந்திருந்தார். என்னை கட்டி அணைத்து வாழ்த்து தெரிவித்தார்.
மண்டபத்தில் நானும் ராதாவும் ஓரே மேடையில் அருகருகே நிற்க வைக்கப்பட்டோம். ஒவ்வொருவராக வந்து கல்யாண பரிசுகளையும் மொய் பணத்தையும் கொடுத்து சென்று கொண்டிருந்தார்கள். நான் எல்லோரையும் ராதாவுக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தேன் எல்லோரும் என்னுடன் நின்று தனித்தனியாக போட்டோ எடுத்துக் கொண்டார்கள்.
மெர்சியும் ஓமணாவும் ஒன்றாக என்னுடன் நின்று போட்டோ எடுத்துக் கொண்டார்கள். மெர்சி கிளம்பும் நேரம்
“முத்து உன் ஒய்ஃப் ரொம்ப அழகா இருக்காங்கடா” என்று ராதாவின் காதிலும் படும்படி சொல்லிவிட்டு போனாள். இரவு நலங்கு வைத்து முடித்தார்கள். அன்று இரவு முழுவதும் எனக்கு தூக்கமே இல்லை, காலை என்ன நடக்குமோ ராதா ஏதாவது ஏடாகூடமாக செய்துவிடுவாளோ என்று என் மனம் சஞ்சலப்பட்ட்து. ஒரு நிமிடம் கூட கண் மூடாமல் இதையே என் மனம் சிந்தித்து கொண்டிருந்த்து. ஒரு பக்கம் அவள் அப்படியெல்லாம் பண்ணமாட்டாள் என்று கூறினாலும் என் மனம் அலைபாய்ந்து கொண்டே இருந்த்து.
அடுத்த நாள் காலை 6.30 மணியிலிருந்து 8.00 மணிக்குள்ளாக முகூர்த்தம். ஆகஸ்ட் 27ம் தேதி காலை 7 மணிக்கு எல்லாம் முடிந்து ராதாவின் கழுத்தில் என் கையால் திருமாங்கல்யம் கட்டி இரண்டு முடிச்சும் மூன்றாவது முடிச்சுக்காக் காத்திருந்த நேரம் ஒரு கை நீண்ட அது சங்கீதாவின் கைகள் அந்த மூன்றாவது முடிச்சான நாத்தனார் முடிச்சை அவள் தான் போட்டாள். காலை உணவு எல்லாரும் சாப்பிட்டு முடிக்க ஒவ்வொருவராய் கிளம்பிக் கொண்டிருந்தார்கள் ராஜாவும் உடன் வந்திருந்த கான்ஸ்டபிள் ஒருவருடன் சிறைக்கு கிளம்பி சென்றுவிட்டார்.
முதலில் நேராக எங்கள் வீட்டுக்கு சென்று பால் பழம் சாப்பிட்டுவிட்டு அங்கிருந்து காரில் அனிதாவின் வீடு இல்லை இல்லை என் மாமனார் வீட்டுக்கு சென்றோம். இரவு 8 மணி உடம்பெல்லாம் அடித்து போட்ட்து போன்ற ஒரு வலி, மாலை 3 மணிக்கு வந்து படுத்தவன் இப்போதுதான் எழுந்தேன். அருகில் ராதா அமர்ந்து ஏதோ ஒரு புத்தகத்தை படித்துக் கொண்டிருந்தாள். நான் எழுந்து உட்கார அவள் என்னை பார்த்து
“கீழ சாப்ட வர சொன்னாங்க, போகலாமா” என்றாள். நான் தாலி கட்டிய பின் அவள் என்னிடம் பேசும் முதல் வார்த்தை இதுதான். என் பதிலுக்கு கத்திராமல் எழுந்து நடந்தாள். நானும் என் வேட்டியை சரியாக கட்டிக் கொண்டு அவள் பின்னால் நடந்தேன். கீழெ டைனிங்க் டேபிலில் அனிதாவும் என் மாமியாரும் சாப்பாட்டை எடுத்து வைத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். ஒரு மினி வேலு மிலிட்டரியே அங்கு இருந்த்து. சிக்கன் ஃப்ரை, மட்டன் குழம்பு, ஃபிஷ் ஃப்ரை, முட்டை இறா, காடைக் கறி என்று இதுவரை நான் சாப்பிடாத ஐட்டங்கள் எல்லாம் அங்கு கிடந்தன்.
“வாங்க மச்சான், என்ன் ரொம்ப டயர்டா இருக்கா” என்று அனிதா என்னை கலாய்க்க
“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல அண்ணி, கொஞ்ச்ம தூங்கிட்டேன்” என்று கூறிவிட்டு உட்கார அனிதா ராதா என் மாமியார் என்று மூவருமாக என்னை ரவுண்டு கட்டி கவனிக்க நான் சாப்பிட முடியாமல் திக்குமுக்காடி போனேன். அதன் பின் மற்றவர்களும் சாப்பிட்டு முடிக்க, அனிதா என்னை பார்த்து
“மச்சி மேல ரெண்டாவது ரூமுக்கு போங்க” என்றாள். நான் படியேறி அந்த அறைக்கு சென்று க்தவை திறக்க அந்த இடம் தேவலோகம் போல் அலங்காரம் செய்யப்பட்டிருந்த்து. இடம் முழுவதும் பிரகாசமாக விளக்குகள் எரிந்து கொண்டிருக்க கட்டிலில் மல்லிகை முல்லை, ரோஜா என்று பூக்களால் அலங்காரம் செய்யப்பட்டிருந்த்து.
அப்போதுதான் எனக்கு நினைவுக்கு வந்த்து அன்று எனக்கும் ராதாவுக்குமான முதலிரவு என்று, உள்ளே சென்றேன். கட்டிலில் உட்கார்ந்தேன். அறை முழுவ்தும் ரூம் ஸ்ப்ரே வாசம் தூக்கியது. ஏதோ ஸ்பெஷலான ஸ்ப்ரே அடித்திருப்பார்கள் போல் அந்த வாசம் நுகரும்போதே என் தண்டு எழுந்து கொண்ட்து. இரவு 10 மணி இருக்கும் கதவு திறந்தது. எதிரே ராதா பட்டு புடவையும் தலை நிறைய மல்லிகை பூவும் தங்க நகைகளை வாரி போட்டுக் கொண்டும் காலண்டரில் இருக்கும் மகாலட்சுமி நேரில் இறங்கி வந்த்து போல் நின்றிருந்தாள்.
அவளுடன் சங்கீதாவும் அனிதாவும் நின்றிருக்க அனிதா என்னை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே
“பார்த்து மாப்ள, நீங்க விடுற லுக்க பார்த்தா என் தங்க்ச்சிய கடிச்சே தின்னுடுவீங்க போலிருக்கே” என்று கூற சங்கீதாவும் அவளும் சேர்த்து கலகலவென்று சிரித்தார்கள். ராதாவை உள்ளாஎ அனுப்பிவிட்டு
“மாப்ள இப்ப மூடுற காவு காலையில் தான் தொறக்கனும்” என்று சொல்லி சிரித்துவிட்டு சங்கீதாவும் அனிதாவும் சென்றார்கள். கதவு மூடப்பட்ட்து. ராதா கையில் ஃப்ளாஸ்க்குடன் வந்து நின்றாள்.
