இளம்பெண் சித்திரவதை 3

பரிசல் எதிர்கரை நோக்கி மெல்ல மெல்ல சென்றது. ஒரு அழகுக் குவியலை அழைத்து... இல்லை தூக்கி வந்து போட்டிருக்கிறார்களே என்ற உணர்வு சிறிதுமின்றி பரிசல்காரன் இயந்திரம்போல பரிசலை செலுத்திக்கொண்டிருந்தான். துப்பாக்கி, பரிசலின் விளிம்பில் தொத்தி அமர்ந்தபடி கட்டுண்டு கிடக்கும் என் பின்னழகில் தன் கால்விரல்களால் சில்மிஷம் செய்ய, நான் கூச்சத்தில் மேலும் உடலை ஒடுக்கிக்கொள்வதை மற்றவர்கள் என் ரசித்தார்கள்.நான் ஒரு நப்பாசையில், தப்பித்து ஓடிய குதிரைக்காரன் போய் தகவல் சொல்லி, யாராவது வந்து என்னைக் காப்பாற்ற மாட்டார்களா என்று சிந்தித்தேன்.



"ஈஸ்வரா.. இது என்ன சோதனை..? இவர்கள் ரொம்ப என்னை அவமானப்படுத்துவார்கள் போலிருக்கிறதே. இதுவரை என் வாழ்வில் அனுபவித்திராத அசிங்கங்களை எல்லாம் நான் எதிர்கொள்ளவேண்டும் போலிருக்கிறதே.. இன்னும் ஒரே ஒரு நாள் நல்லபடியாகப் போயிருந்தால், எல்லாம் சுபமாக... சுகமாக முடிந்திருக்குமே.. ஈஸ்வரா.. என்னைக் காப்பாற்று..!"

பரிசல் எதிர்கரை அடைந்தது. துப்பாக்கி என் அக்குள்களில் கைகொடுத்து தூக்கினான்.. "ம்.. நட..!" ஆடும் பரிசலைக் கடந்து கரையில் இறங்க மற்றொருவன் உதவினான். கரைமேல் ஏறியதும் அங்குள்ள பகுதி நன்றாக கண்ணுக்கு புலப்பட்டது. உயரமான மரங்களின் மீது சிறு பரண் போல கட்டி சிலர் காவல் இருந்தனர். அவர்கள் கண்காணிப்பை தாண்டி யாரும் உள்ளே வரமுடியாது. கரை ஓரமாக ஒரு குடில். அதில் சிலர் தங்கியிருந்தனர். இன்னும் சிறிதும் பெரிதுமாக நான்கைந்து குடிசைகள். காட்டில் கிடைக்கும் பொருட்களைக் கொண்டே உருவாக்கியிருந்தார்கள். இந்தப் பகுதி மட்டும் கொஞ்சம் சமதளமாக இருந்தது. அந்தக் குடியிருப்புக்கு அப்பால் ஆழ்ந்த பள்ளத்தாக்கு. அபாய காலங்களில் ஓடித் தப்பிக்க மிகச் சரியான இடம். எனக்கேற்பட்டிருக்கும் நிலைமை மறந்து என் மூளை அந்த குடியிருப்பின் அமைவை திறனாய்வு செய்வதை தவிர்க்க முடியவில்லை..!

அங்கிருந்த குடியிருப்பிலேயே சற்று ஆடம்பரமாகத் தெரிந்த ஒரு குடிலுக்கு அருகே என்னை நிறுத்தினார்கள். வாசலில் நாகா இனப்பெண் ஒருத்தி நின்றிருந்தாள். உருவத்துக்கு சற்றும் பொருந்தாத பச்சைநிறச் சீருடை அணிந்திருந்தாள். இடுப்பில் முரட்டு பெல்ட். துப்பாக்கி, அவளிடம் சற்றே அதிகார தொனியில் சொன்னான். "காம்ரேட் அவர்களைச் சந்திக்கவேண்டும்.. போய்ச் சொல்..!" ஆனால் அவள் கொஞ்சம் கூட துப்பாக்கியை மதிக்கவேயில்லை. என்னை மேலும் கீழும் பார்த்தாள். பார்வையில் பரிவும், அனுதாபமும் கலந்திருப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. திரைப்படங்களில், வில்லனின் கையில் சிக்கித் தவிக்கும் கதாநாயகி, வில்லனின் பணிப்பெண் மூலம் தப்பிப்பது போன்ற கதை இங்கும் நடக்குமா என்று என் மனம் பேராசைப் பட்டது. மூளை, "முட்டாள்.. முட்டாள்..!" என்று முட்டுக்கட்டை போட்டது. பின்ன்ர் அந்தப்பெண், குடிலின் உள்ளே சென்று வந்தாள்.

"காம்ரேட் இவளை மட்டும் அழைத்துவரச் சொன்னார்.. நீ ஓய்விடத்துக்கு போகலாம்.தலைவர் மாலை உன்னைச் சந்திப்பார்.. ம்ம்ம் இன்னொரு விஷயம். நீ எடுத்துச் சென்ற துப்பாக்கியை பொறுப்பாளரிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு ஓய்வு எடுத்துக்கொள்..!"

என்னைப் பார்த்து.. "ம்ம் உள்ளே வா.. ! என்றாள். இருவரும் குடிலின் உள்ளே சென்றோம். "தலைவரிடம் மரியாதையாக நடந்துகொள்..!" என்று அறிவுரை சொன்னபடி என்னை நடத்திச் சென்றாள். குடிலுக்கு உள்ளே நுழைந்ததும் இரு அறைகள். எந்த அறைக்கு செல்வது என்ற திகைப்பில் நான் தேங்கி நிற்க.. பின்னாலேயே என்னை ஒட்டி நடந்துவந்த அவளின் மார்பு, என் பின்னழகில் இடித்தது. அவள் அவ்வளவு குள்ளமா அல்லது என் கால்கள் அவ்வளவு நீளமா என்பதை உங்கள் கற்பனைக்கே விட்டுவிடுகிறேன்.

"வலது பக்க அறைக்குள் போ.. !

உள்ளே அடியெடுத்து வைத்தேன். அறை வெகு நேர்த்தியாக அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தது. தரையில் மூங்கிலால் ஆன தளம் அமைக்கப்பட்டு, ஆட்கள் காலடி பட்டு வழவழப்பாக இருந்தது. ஒருபக்க சுவர் ஓரமாக முரட்டுக் கம்பளி விரிக்கப்பட்டு, அதன்மேல் சுவற்றில் சாய்ந்தபடி "தலைவர்" அமர்ந்திருந்தார். தலைவர் என்று அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, சினிமாவில் வரும் பாஸ் போல, முரட்டு மீசை, மொட்டைத் தலை, எருமை உடம்பு என்று என் மனதில் இருந்த இமேஜ், தலைவனைப் பார்த்ததும் தகர்ந்தது.

கல்லூரி மாணவன் போன்ற தோற்றம், மெல்லிய பிரேம் கண்ணாடி, இடுப்பில் அதி நவீன சுழல் துப்பாக்கி, அதே பச்சை சீருடை.. ஆனால் கனக்கச்சிதமாக தைக்கப்பட்டிருந்தது. அவனுக்கு பின்னால் உள்ள அலமாரியில் நிறைய ஆங்கில நூல்கள் அணிவகுத்து நின்றன. அவற்றில் ஒன்று.. மனிதர்களை வசியம் செய்வது எப்படி ? என்ற தலைப்பிலிருந்ததை என்னால் காண முடிந்தது.

"உமாஜி.. வாருங்கள்.. உங்களுக்கு வரவு மட்டுமே என்னால் தற்போது கூறமுடியும்.. அதை நல்வரவாக்கிக் கொள்வது, உங்கள் அழகான தலையில் இடம்பெற்றிருக்கும் மூளையை நீங்கள் உபயோகிப்பதைப் பொறுத்தே அமையும்..!" நேர்த்தியான ஆங்கிலத்தில், கவித்துவமாகப் பேசினான்.

"ஓ.. சாரி.. என் பெயர் சுங்..!.. நீங்கள் அமரலாமே..!"

என் பின்னால் நின்றவளைப் பார்த்து, " காம்ரேட்.. உமாஜியின் கைகளை அவிழ்த்துவிட்டுவிட்டு, எங்களுக்கு சூடாக தேனீர் கொண்டுவா,,!"

கைகள் விடுதலை அடைந்ததும் என் சுடிதாரை நன்றாக மேலே இழுத்து, என் மார்பை மறைத்தேன்.

" ஓ.. சாரி.. உமாஜி..! என் பசங்க உங்களிடம் சற்று முரட்டுத்தனமாக நடந்துகொண்டார்கள் போலிருக்கிறது. வருந்துகிறேன் உமாஜி..!"

முரட்டுத்தனமாக மட்டுமல்ல.. அயோக்கியத்தனமாகவும் ஒரு பன்றி நடந்தது.. சொல்லவில்லை.. நினைத்துக்கொண்டேன்.

அமருங்கள் உமாஜி..!

கால்களை ஒருபக்கமாக மடக்கி மண்டியிட்டு அமர்ந்தேன்.

"நான் இங்கு கொண்டுவரப்பட்டிருக்கும் காரணத்தை அறியும் வாய்ப்பை எனக்கு தருவாயா..?" நானும் ஆங்கிலத்தில் வினவினேன்.

"நிச்சயமாக..! முதலில் சூடான தேநீர் அருந்திக் களைப்பைப் போக்கிக் கொள்ளுங்கள்..! பின்னர் விரிவாக இதுகுறித்து உரையாடலாம்.!"

காவல்காரி, ஆவி பறக்கும் தேநீரைக் கொணர, ஒரு கோப்பையை எடுத்து என்னிடம் நீட்டினான்.. நான் தயக்கத்துடன் கை நீட்ட, அதற்குள் தலைவன் சுங், டீ தந்த பெண்ணைப் பார்த்து, "நீ போகலாம் காம்ரேட்.. விழிப்பாக இரு.!" என்று சொல்லி அனுப்பினான். அவள் போனதும், சுங் எழுந்து நின்றான்.

"விருந்தினர்க்கு மரியாதை தரவேண்டும் அன்றோ..! இந்தாருங்கள் உமாஜி..!"

நின்ற நிலையில் அவன் டீயைத் தர, நான் அமர்ந்தவாறே கரம் உயர்த்திப் பெற்றுக்கொண்டேன்..!

மீண்டும் அவனிடத்துக்கு திரும்பிய அவனின் விருந்தோம்பல் குறித்து நான், மனதுக்குள் பாராட்டிய வேளையில்,, ஒரு மடக்கு டீயைக் குடித்த அவன் வாயிலிருந்து வெளிப்பட்டன அந்த சொற்கள்...

" உங்கள் அக்குள் மிக அழகாக இருக்கிறது உமாஜி..! இன்று காலையில்தான் வாக்ஸிங் செய்தீர்களா..?

அடப்பாவி.. இதற்குத்தானா எழுந்து நின்று டீ கொடுத்தாய்.. அடியே உமா.. சரியில்லாத இடத்தில் சிக்கிக்கொண்டு வெட்கம் கெட்டதனமாய் டீ குடிக்கிறாயே.. மனம் என் மேல் காறி உமிழ, டீ கோப்பையை விருட்டென்று கீழே வைத்தேன்.

" ஆஹா.. உங்கள் முகபாவம் அற்புதம்.. நீங்கள் நிரம்ப சென்சிட்டிவ் போலிருக்கிறதே.. உங்கள் உடலமைப்பை நான் பாராட்டிய தருணத்தில் நீங்கள் அவமானத்தில் துடிதுடித்ததை உங்கள் முகம் கண்ணாடிபோல் காட்டிவிட்டது. தென்னிந்தியப் பெண்கள், பரதநாட்டியத்தில் விற்பன்னர்களாக ஏன் இருக்கிறார்கள் என்று இப்போது புரிகிறது..!" ஏதோ உலக மகா ஜோக் அடித்ததுபோல சிரித்தான் கயவன்.

"போதும் சுங்.. என்னை எதற்கு கடத்தி வந்திருக்கிறாய்..? நான் ஐ.நா. அமைப்பின் ஊழியர். நீ சிக்கலில் மாட்டிக்கொண்டிருக்கிறாய். மரியாதையாக என்னை திருப்பி அனுப்பு..!" நான் வெடித்தேன்.

மெல்ல புருவங்களை உயர்த்திய சுங் சொன்னான்.. " ஏனென்று தெரியவேண்டுமோ..? கொள்கைக்காகவும், பணத்துக்காகவும் ஆட்களைத் தூக்கி எனக்கு அலுத்துவிட்டது.. உன்னை கொண்டுவந்தது, என் நீண்டநாள் இலட்சியத்துக்காக..!"

"அப்படி என்ன லட்சியம்.. பாழாய்ப்போன லட்சியம்..?"

" ம்ம்ம் .. அப்படிக்கேள்.. இங்கு சுமார் 10 பெண்கள் உள்ளனர். எல்லோரையும் அனுபவித்துவிட்டேன்.. இருப்பவர்களிலேயே அழகி என்று பார்த்தால் உன்னை அழைத்துவந்தாளே.. அவள்தான்.. புரிந்துகொள்.. என் வாய்ப்புகள் இந்த அளவில்தான் உள்ளன.. உன்னைப்போன்று ஒரு அழகான, உயரமான, உயிர்ப்பு நிறைந்த நிறமும், ரோம வளர்ச்சியற்ற தேகமும் கொண்ட தென்னிந்திய மங்கை ஒருத்தியை ஆசைதீர அனுபவிக்கவேண்டும் என்பதே என் நெடுநாள் ஆசை..! இங்குள்ளவர்களுக்கு உடலமைப்பே விசித்திரமானது.. டோர்சோ எனப்படும் தலை முதல் இடுப்பு வரை உள்ள பகுதி பெரும் அளவிலும், கால்கள் குட்டையாகவும் இருக்கும். இடுங்கிய கண்கள், சோகை வெளுப்பு நிறம், எவ்வித உணர்ச்சியும் காட்டாத மங்கோலிய முகம்.. அம் ஃபெட் அப் உமாஜி..! ஆமாம்.. நீங்கள் எல்லாம் அந்தநேரத்தில் எப்படி..? கணவனுடன் சேரும்போது, இன்ப வேதனையில் முனகித் துடிப்பீர்களாமே..? அதைப் பார்க்கும் கணவன் இன்னும் வேகமாக இயங்கி உங்களைப் படாதபாடு படுத்துவானாமே.. என் நண்பனொருவன் சொன்னான்.. உண்மையா..?"

என் காதுகளில் அமிலம் பாய, வந்தது வரட்டும் என்று வெகுண்ட நான், அவனிடம் இரைந்தேன்..

"சீ வெட்கம் கெட்டவனே.. இப்படிப்பட்ட கேவலமான கேள்விகளுக்கு தென்னிந்தியப்பெண் பதிலளிக்க மாட்டாள் என்று உன் நண்பனான அந்த அற்பன் சொல்லவில்லையா..?

"ஹா... ஹா.. ! கோபத்தில் கூட அழகாக இருக்கிறாய் தேவதையே.. சரி.. எனக்கு வார்த்தையால் பதில் சொல்ல வேண்டாம்.. செய்முறை விளக்கம் செய்து காட்டு..!"

"ஈஸ்வரா.. என்னை இப்படிச் சிக்க வைத்துவிட்டாயே.. எப்படி சேதாரமின்றி தப்பிக்கப் போகிறேன்..?"

நான் ஆயாசத்துடன் சுவற்றில் சாய்ந்து மேலே நோக்க, கண்ணீர் திரையிட்ட கண்களில் பட்டது அந்த ஓவியம்.. அதில்..

அழகான இளம்பெண் ஒருத்தி நிர்வாணமாக சிலுவையில் அறையப்பட்டு உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருந்தாள்..!



"தயவு செய்து என்னை விட்டுவிடு.. இன்னும் ஒரு வாரத்தில் என் கணவர் ஒன்றரை ஆண்டுகளுக்குப்பின் யு.எஸ்.ஸிலிருந்து திரும்புகிறார். நானும் சென்னைக்கு மாற்றல் ஆகிவிட்டேன். நாங்கள் ஒரு புதிய வாழ்க்கை ஆரம்பிக்க இருக்கிறோம். அதை அழித்துவிடாதே.. ப்ளீஸ்.. உன்னைக் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன்.. என்னைப் போகவிடு.. என்னால் உனக்கு எவ்வித ஆபத்தும் வராது."

கண்ணீர் மல்க நான் சுங்கிடம் உருக்கமாக வேண்டுகோள் விடுத்தேன். அவன் உதடுகளில் குரூரப் புன்னகை நிரந்தரமாக உறைந்திருக்க, என் தவிப்பை ரசித்தான் பதிலேதும் சொல்லாமல்.. என் மனம் அரற்றியது.. "ஈஸ்வரா.. ஈஸ்வரா.."

அப்போது, சுங்கின் செயற்கைக்கோள் தொலைபேசி ஒலிக்க, அதை காதோடு பொருத்தி ஏதோ கிசுகிசுத்தான். அவன் முகம் சற்று கடுமையாக மாறியது. உடனடியாக எங்கோ கிளம்ப ஆயத்தமானான். காவல்காரியை அழைத்து ஏதேதோ உத்தரவுகளைப் பிறப்பித்தான். சற்று நேரத்தில் அந்தக் குடியிருப்பு பரபரப்பை பூசிக்கொண்டது.

தன் துப்பாக்கியை ஒருமுறை சோதித்து திருப்தியுடன் தலையசைத்த சுங், காவல்காரியை தணிவான குரலில் எச்சரித்துவிட்டு வெளியேறினான். சற்றுநேரத்தில் ஒரு வாகனம் புறப்பட்டுச் செல்லும் ஓசை கேட்டது.

"இந்த முகாமில் வாகனங்கள் இருக்கின்றனவா..? வாகனத் தடம் எதுவும் என் கண்களுக்கு தட்டுப்படவில்லையே.. இன்னும் என்னென்ன அதிசயங்களும், ரகசியங்களும் இங்கு புதைந்து கிடக்கின்றனவோ..?"

என் நிலைமையை மறந்து நான் இவ்வாறு யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் வேளையில், காவல்காரியின் குரல் என்னை உசுப்பியது.

"உமாஜி.. எழுந்திருங்கள்.. எதிர் அறையில் கழிவறை இருக்கிறது. உங்களுக்கு அவசியப்பட்டால் சென்று வாருங்கள். நான் உங்களை கயிற்றால் இறுகப் பிணைக்க வேண்டியிருக்கிறது. பின்னர் உங்களால் கழிவறை செல்ல இயலாது. ம்ம்.. சீக்கிரம்.."

காவல்காரி பரபரத்தாள்..

" என்னைக் கட்டிப்போடப் போகிறாயா..? ஏன்..?"

"கேள்வி கேட்கும் உரிமை உங்களுக்கும், பதில் சொல்லும் உரிமை எனக்கும் இல்லை உமாஜி.. தலைவரின் கட்டளைக்கு எப்போதும் கீழ்படிய வேண்டியவள் நான்.. தற்போது நீங்களும்தான்.."

நான் எழுந்து எதிர் அறைக்குள் சென்றேன். அவளும் பின் தொடர்ந்தாள்.. அது ஒரு படுக்கை அறை. ஆடம்பரமான கட்டில் ஒன்று அந்த அறையை அடைத்துக்கொண்டிருந்தது. அதைப் பார்த்ததும் என் மனம் துணுக்குற்றது. இருப்பினும் வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல், கழிவறைக்குள் நுழைந்தேன். காவல்காரியும் உள்ளே வர, எனக்கு ஆச்சரியம் கலந்த கோபம் உருவெடுத்தது.

" இங்கும் நீ வந்தால் நான் எப்படி...?" கேள்வியை முடிக்க இயலாமல் இழுத்தேன்..

"வேறு வழியில்லை உமாஜி. நீங்கள் இதற்கெல்லாம் இனி பழகிக்கொள்ள வேண்டும். எங்களோடு நீங்கள் இருக்கும்வரை உங்களுக்கென்று தனிமையோ, அந்தரங்க விஷயங்கள் என்று எதுவுமோ இருக்காது.."

வேறு வழியின்றி நான் எனது டைட்ஸ் பேண்டை உரித்தெடுத்தேன். காவல்காரி இயந்திரத்தனமாக அதை கைநீட்டி பெற்றுக்கொண்டாள்.அடுத்து எனக்கு தயக்கம்.. என் உள்ளாடையை இவள் எதிரில் எப்படி கழற்றுவது..? சற்று நேரம் யோசிக்க, அவளோ வைத்த கண் வாங்காமல் என்னையே பார்த்தாள். நான் எப்படியும் என் கால்களை ஒவ்வொன்றாக உயர்த்திதான் பேண்டிஸைக் கழற்ற வேண்டும், இவளோ குள்ளம். என் நெடிய கால்களை உயர்த்தும்போது இவள் 'அதை' பார்த்துவிடுவாளே.. என்ன செய்வது..? தவித்தேன்.

"உமாஜி.. சீக்கிரம்.. தலைவர் வேறு சில வேலைகளும் எனக்கு தந்திருக்கிறார். உங்களை கட்டி வைத்துவிட்டு அடுத்து அவற்றை கவனிக்க வேண்டும்."

உதடுகளை கடித்து, கண்களை பூட்டி என் அவமானத்தை விழுங்கியவாறே உள்ளாடையை அகற்றலானேன். கண்கள் மூடியிருந்ததாலோ, அல்லது என் பதற்றத்தின் விளைவினாலோ.. உள்ளாடை என் வலது காலின் கொலுசில் சிக்கி பழிவாங்கியது. ஒரு காலில் பேலன்ஸ் செய்தவாறு நான் உள்ளாடையை கொலுசின் கொக்கியிலிருந்து விடுவிக்கப் போராடினேன். என் கவனம் முழுதும் கொலுசின் பேரிலேயே இருந்ததால், என் முழங்கால் என் மார்பில் இடிக்கும் அளவுக்கு வலது காலை தன்னிச்சையாக தூக்கியிருப்பதை அப்போது நான் உணரவில்லை. ஒருவாறு கொலுசின் பிடியிலிருந்து உள்ளாடையை விடுவித்தபின்னரே கவனித்தேன். நன்கு உயர்த்தப்பட்ட என் முழு தொடைப்பகுதியும் சுடிதாரின் பக்கவாட்டு திறப்பினூடே காவல்காரியின் கண்களுக்கு புலப்பட்டிருப்பதையும், தரையில் பதிந்திருக்கும் இடது காலின் மேலே உள் தொடை வரையும் அவள் பார்த்திருக்கக் கூடுமென்பதையும் அறிந்து வெட்கித் துடித்தேன். அப்படியானால்... என் அந்தரங்கத்தையும் பார்த்திருப்பாளோ.. சே .. என்ன பிறவி நான்..? அவமானம் என்னைக் கொத்தித் தின்றது.

அவள் முகத்தை பார்க்க திராணியற்று நின்றிருந்த என்னை காவல்காரியின் குரல் அசைத்தது..



"உமாஜி.. உங்கள் உடலமைப்பு மிக அழகாக இருக்கிறது. உங்களின் உடலில் பெரும்பகுதி, கால்களாகவே இருக்கின்றன. அதுவும் குச்சிக் கால்கள் கிடையாது. நன்கு திரட்சியான, வளைவுகளும், வனப்பும் கொண்ட கால்கள். நான் என்ன முயன்றும் உங்கள் பெண்மைச் சின்னத்தைப் பார்க்கவே முடியவில்லை. உங்கள் கால்களின் பாதுகாப்பில் அது மறைந்திருக்கிறது போலும்.. உங்கள் மேல் பெண்ணான எனக்கே ஆசை பிறக்கிறது. எங்கள் தலைவர் உங்களின் படத்தை செய்தித்தாளில் பார்த்து மயங்கியதில் வியப்பே இல்லை."


"என்ன.. ஏற்கனவே என்னைப் பார்த்துவிட்டானா.. அப்படியானால், இது தற்செயலான கடத்தல் இல்லையா.. நீண்டநாள் திட்டமா.. பாவிகளே.. "

நான் கையாலாகாத கோபத்தில் இரைந்தேன். கண்களில் திரண்ட நீரைக் கட்டுப்படுத்த முயன்றேன்..

அதையெல்லாம் பிறகு பேசிக் கொள்வோம் உமாஜி.. முதலில் கழிவறையைப் பயன்படுத்திவிட்டு வாருங்கள். நான் இதற்குமேலும் இங்கிருந்து உங்களை தர்மசங்கடத்தில் ஆழ்த்த விரும்பவில்லை.. என் கையிலிருந்த உள்ளாடையை வெடுக்கென்று பிடுங்கிக்கொண்டு வெளியேறி கதவை வெளிப்புறத்தில் தாழிட்டாள்.


சற்று நேரத்துக்கு பிரமை பிடித்தவள் போல நின்றேன். காலையிலிருந்து நடந்த சம்பவங்கள் ஒவ்வொன்றாக மனக்கண்ணில் வந்து போயின. எவ்வளவு உற்சாகத்துடனும், மகிழ்ச்சியுடனும் ஒரு புதிய நாளைத் துவக்கிய நான், பின்னர் கற்பனைக்குக் கூட எட்டாத சம்பவங்களில் சிக்கி, துவண்டுபோய் இப்போது முன்பின் தெரியாத ஒரு குடிசையின் கழிவறையில் அரை நிர்வாணக் கைதியாக நிற்கிறேன். அடக் கடவுளே..

எதுவும் தப்ப வழியிருக்கிறதா என்று முட்டாள்தனமாக யோசித்தேன்.. கழிவறையின் பாதுகாப்பை நோட்டமிட்டேன். நிதர்சனம் என் மண்டையில் ஓங்கி அடித்தது. உன்னால் கழிவறையிலிருந்து தப்ப முடிந்தால்கூட, இந்த முகாமை விட்டு வெளியேற முடியுமா..? அதுவும் உள்ளாடை எதுவுமின்றி எப்படி வெளியே உன்னால் நடமாட இயலும்..? வேறு வாய்ப்பு வரும்வரை காத்திரு..!

எனக்கு கழிவறையை உபயோகிக்கும் அளவுக்கு மூட் இல்லை. யூரினும் வர மறுத்தது. பேருக்கு வேலையை முடித்துவிட்டு அங்கிருந்த வாளி நீரை எடுத்து கழுவிக்கொண்டேன். இயல்பாகவே சிறியதாக இருக்கும் என் அந்தரங்கம், தற்போதைய பயங்கர சூழ்நிலை த்ந்த அதிர்ச்சியில் இன்னும் சிறுத்து உடலோடு ஒட்டிக் கிடந்தது. கழிவறையிலிருந்து வெளியேறுவதற்காக கதவைத் தட்டினேன்.

"உமாஜி.. என்னைத் தாக்க முயற்சி செய்யாதீர்கள்.. கதவை இலேசாகத் திறக்கிறேன். கீழே குனிந்து உங்கள் வலது கணுக்காலை இடது கையாலும், அதேபோல இடது கணுக்காலை வலது கையாலும் பிடித்த நிலையில் தலையை நிமிர்ந்து கூட பார்க்காமல் வெளியில் வாருங்கள். நீங்கள் எதுவும் சாகசம் செய்ய முயன்றால் விளைவு கடுமையாக இருக்கும். பூப்போன்ற உங்களை நான் கசக்கித் துவைக்கும் நிலையை ஏற்படுத்திக் கொள்ளாதீர்கள்.."

காவல்காரியின் எச்சரிக்கை எனக்கு சீற்றத்தையும் சினத்தையும் உண்டாக்கியது.. என் இடுப்பளவு உயரமுள்ளவள் என்னை மிரட்டுகிறாள். ம்ம் .. இருக்கட்டும்.. இப்போது நீ பரமசிவன் கழுத்துப் பாம்பு. என்னால் ஒன்றும் செய்ய இயலாது. இந்த ஐந்தே முக்கால் அடி உயர வீராங்கனை ஒரு நாலடி உயரக் குள்ளியின் அடிமை.. விதியின் விளையாட்டு.. என்ன செய்வது..?

அவள் கூறியவாறே சிரமப்பட்டு வெளியேறினேன்.

"மன்னியுங்கள் உமாஜி.. உங்களைத் துன்புறுத்தும் நோக்கம் எனக்கு கிடையாது. ஆனால் எங்கள் பாதுகாப்பையும் நாங்கள் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும் அல்லவா..? இனி நீங்கள் நிமிர்ந்து இயல்பாக இருக்கலாம்."

அவளின் பெருந்தன்மையால் என் அவஸ்தை குறைந்தது.

"என் உடைகளைக் கொடு..!"

"இல்லை உமாஜி.. அவற்றை திருப்பித் தர இயலாது.. இனி நீங்கள் இந்த அரைகுறை துணியோடுதான் இருந்தாக வேண்டும்.. வேறு வழியில்லை. நல்லவேளை .. சுடிதார் அணிந்து வந்தீர்கள்.. ஒருவேளை, ஜீன்ஸும், டாப்ஸும் அணிந்து வந்திருந்தால் உங்கள் நிலை இன்னும் மோசமாக இருந்திருக்கும்.. இருப்பதைக் கொண்டு திருப்தி அடையுங்கள்."

"இந்த அறிவுரையெல்லாம் கேட்க வேண்டிய நிலை எனக்கு.." மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டேன்.

" சரி உமாஜி.. இந்தக் கட்டிலில் ஏறி படுத்துக் கொள்ளுங்கள்"

"எதற்கு..?"

"அடடா.. கேள்வியெல்லாம் கேட்காதீர்கள்.. நான் சொல்வதற்கு நீங்கள் கீழ்ப்படிந்தால் உங்களுக்கு எவ்வித இன்னலும் நேராது. உங்கள் அழகு மேனியும் புண்ணாகாது..சொல்வதைச் செய்யுங்கள்.."

குரலில் கடுமை இருந்தது. நான் கட்டிலில் ஏறி மல்லாந்து படுத்து, சுடிதாரை நன்கு இழுத்து என் கால்களின் பக்கவாட்டுப் பகுதிகளை மறைத்துக் கொண்டேன். அப்படியும் பாழாய்ப்போன சுடிதார் முழங்காலுக்கு மேலேயே நின்றுகொள்ள, என் முக்கால்வாசிக் கால்கள் திறந்து கிடந்தன. அவள் புன்னகை பொதிந்த முகத்துடன், என் கரங்களை கட்டிலின் மேல்புறத்தில் பக்கத்துக்கொன்றாக இழுத்துக் கட்டினாள். கால்களையும் அதேபோன்று கட்டிலின் காலமாட்டில் பக்கத்துக்கு ஒன்றாக நன்கு இழுத்து கட்டினாள். என் உடல் நான்கு புறமும் விசையுடன் இழுக்கப்பட்டு துடித்தது. கைகளும், கால்களும் "எக்ஸ்" போல விரிந்து கிடந்தன. சுடிதார் விலகி என் இரு தொடைகளும் நன்கு காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருந்தன. இவ்வளவு நாள் என் உடலுடன் ஒட்டியிருந்த நன்றி மறவாத என் பிங்க் நிற சுடிதார், இரு தொடைகளுக்கும் நடுவே விழுந்து அந்தரங்கத்தை மறைத்திருந்தது மட்டுமே ஒரே ஆறுதல்.


"தயவு செய்து என் உடலை மறைத்துக்கொள்ள ஒரு போர்வை தாயேன்.." நான் கெஞ்சினேன்.

"என்னது.. போர்வையா..? அதெல்லாம் தர முடியாது.. தலைவர் வரும்வரை எனக்கு பொழுது போக வேண்டாமா..?
உன் அழகான உடலின் வளங்களையும், வனப்புகளையும் நான் அகழ்வாராய்ச்சி செய்யப் போகிறேன்..!"

"சீ.. நீயும் ஒரு பெண்தானே..? இப்படி பேச உனக்கு வெட்கமாக இல்லையா..?"

"வெட்கம்தானே..? ஒரு காலத்தில் இருந்தது.. இந்த போராளிக் குழுவில் சேரும்போது இருந்தது. மேல்சாதியினர் அடக்குமுறை தாளாமல், நான் இந்தக் குழுவில் இணைந்து கடும் பயிற்சி மேற்கொண்டபோதும் வெட்கம் இருந்தது. முதன் முதலில் இந்தச் சீருடை அணிந்தபோது கூட கொஞ்சம் வெட்கமும் தயக்கமும் இருந்தது. ஆனால் அதைவிட, எங்களை இழிநிலைக்குத் தள்ளிய பண்ணையாளர்களையும், நிலப்பிரபுக்களையும் பழிவாங்கவேண்டும் என்ற வஞ்ச நெருப்பு அதிகமாக இருந்தது. போராட்ட*க்களங்களில் அவர்களையெல்லாம் சுட்டுத் தள்ளவேண்டும், அல்லது வீர மரணம் அடைய வேண்டும் என்ற ஆவேசம் இருந்தது. ஆனால் நாங்கள் சந்தித்தவை, களங்களை அல்ல.. கட்டில்களைத்தான் இங்கு சந்தித்தோம். எங்கள் நம்பிக்கையோடு வெட்கமும் எங்களைவிட்டு போயே போய்விட்டது. இப்போது, வயிறு நிறைய உணவு கிடைக்கிறது. தேவைப்படும் நேரங்களில் நாங்களே விருந்தாகிப் போகிறோம். கடத்தப்பட்டவர்களை விடுவிக்க, அரசோ மற்றவர்களோ தரும் பிணைத்தொகையில் கொஞ்சம் எங்கள் வீட்டுக்கும் அனுப்பப்படுகிறது. இந்த அளவில்தான் இருக்கிறது எங்கள் புரட்சி..!"

நீண்ட உரை நிகழ்த்தி பெருமூச்செறிந்தாள். எனக்கு அவள்மீது கொஞ்சம் பரிதாபம் பிறந்தது. அதைவிட அவள் பிணைத்தொகை குறித்து சொன்னது ஒரு நம்பிக்கையைத் தோற்றுவித்தது.



" என் சார்பில் யாராவது பிணைத்தொகை தந்தால் என்னை விடுவித்து விடுவீர்களா..?

சிறு குழந்தை பொம்மைக்கடையில் ஆசையாக "இந்த பொம்மையை வாங்கித்தருகிறீர்களா டாடி..?" என்று கேட்பதுபோல ஒரு ஆர்வத்துடனும் எதிர்பார்ப்புடனும் கேட்டேன்.

அவள் எங்கோ வெறித்தவளாய், என் சுடிதாரின் கீழ்ப்பகுதி முனையை தன் கைவிரலில் சுற்றி சுற்றி விளையாடிக்கொண்டிருக்க, சுடிதார் துணி தன் கடமை மறந்து அபாயகரமான உயரத்தை எட்டிக்கொண்டிருந்தது. வெட்ட வெளிச்சமாகப்போகும் என் பெண்மைச்சின்னத்தை நான் மறைத்துக்கொள்ள வகையில்லாமல் கட்டுண்ட நிலையில், அது குறித்து ஏதும் சுட்டிக்காட்டினால், அவள் மூட் அவுட்டாகி, பிணைத்தொகை வாங்கி விடுவிப்பது குறித்து, சாதகமில்லாத பதிலைச் சொல்லிவிடுவாளோ என்று ஏங்கி செய்வதறியாது துடித்தேன்.