‘வேணாண்டா பாட்டியே ஏறச்சிக்குறேன் வாளியை இங்க குடு’ என்று வாளியை வாங்கினாள். ஹரிஷ் பாட்டியை பார்த்துக்கொண்டே பாட்டிக்கு ஏறைக்க இடம் விட்டு கொஞ்சம் தள்ளி நின்று குளித்தான். செண்பகம் அவனுக்கு நேர் எதிரில் தன் குண்டியை காட்டிக்கொண்டு இரைக்க ஆரம்பித்தாள். பாவாடை ஏற்கனவே மேல் தொடை வரை ஏறி இருந்தது. அவள் குனிந்து தண்ணீர் இரைக்கும் போது அது நன்றாக மேலே ஏறி தன் பாதி குண்டியை ஹரிஷுக்கு வெட்ட வெளிச்சமாக காட்டியது. அதை பார்த்ததும் ஹரிஷுக்கு நாடி அடங்கியது. இதுவரை யாரையும் விவரம் அறிந்து இவ்வளவு அருகில் இவ்வளவு நேரில் பார்த்ததில்லை. அவன் பூலு கஞ்சி மட்டும் அல்ல அதோடு சேர்ந்து இதயத்துக்கு செல்லும் இரத்தத்தையும் சேர்த்து கக்குவது போல் வீறு கொண்டு எழுந்து நின்றது. பாட்டி அன்று அவனை அதிகமாகவே படுத்தினாள். அவன் கள்ள மனசுக்கு அவள் கூதியையும் அன்றே பார்த்து விட ஆசை. லேசாக குனிந்தால் பாட்டியின் கூதி தெரியுமா என்று குனிந்த நேரத்தில் அவன் அம்மா கொள்ளை பக்கம் கதவு வழியாக வந்தாள். உடனே குளிப்பது போல் நடித்துகொண்டிருந்தான். தன் மகன் குளிக்கும் இடத்தையும் தன் அம்மா இருக்கும் நிலையையும் பார்த்து விட்டு லேசான புன்முறுவலுடன் ‘என்னம்மா அவன் முன்னாடி குண்டிய காமிச்சிட்டு நிக்குற’ என்றாள். அதை கேட்டு செண்பகம் ‘நான் என்னடி பண்றது பாவாடை அவ்வளவு தான் வருது. கீழ இறக்கி கட்டலாம்னு பார்த்த உன் புள்ளை முலையையும் கடிச்சி திங்குற மாறி பாக்குறான்’ என்றதும் ஹரிஷுக்கும் ஒரு விநாடி மூச்சே நின்றது. தான் பார்த்தது பாட்டி உணர்ந்திருக்கிறாள் என்று தெரிந்ததும் தலையை தொங்க போட்டுக்கொண்டான். ‘அதெல்லாம் இல்லம்மா’ என்று சொல்ல வந்தான். அதற்குள் ‘நீ இப்படி காமிச்சிட்டு நின்னா கிழவனே பாப்பான் அவன் வயசு பையன் என்ன பண்ணுவன்’ என்று பேசிக்கொண்டே வீட்டிக்குள் சென்றாள் திவ்யா. தன்னை யாரும் திட்ட வில்லை என்றதும் ஹரிஷுக்கு கொஞ்சம் பயம் குறைந்தது. இருந்தாலும் பாட்டியும் அம்மாவும் இந்த விஷயத்தை இவ்வளவு சாதாரணமாக எடுத்துக்கொண்டது கொஞ்சம் வியப்பாகவும் சந்தோசமாகவும் இருந்தது. குளித்து முடித்ததும் துவட்டிக்கொண்டே பாட்டி குளிக்கும்போதாவது அவள் கூதியை பார்க்க முடியுமா என்று காத்திருந்தவனை வீட்டு உள்ளே இருந்து அம்மா அவசர படுத்தியதால் ஸ்கூலுக்கு கிளம்ப ஓடினான். தன் திருமண நாளன்று திவ்யா கதவை தாழ்பாள் போட்ட இரண்டு மாதத்தில் ஒருநாள் காலையில் அவளுக்கு வாந்தி முட்டிக்கொண்டு வந்தது. லேசாக பூமி சுற்றுவதை உணர்வது போல இருந்தது. என்ன சாபிட்டோம் வாந்தி வருவதற்கு என்று யோசிக்கும் முன்பே வாந்தி தொண்டையை தொட்டு விடுவது போல உணர்ந்தாள் திவ்யா. அதை அடக்க முடியாமல் அடுப்படியில் இருந்து கொள்ளை புரத்துக்கு ஓடினாள். அன்று ஹரிஷ் வீட்டில் தான் இருந்தான். இதுவரை அவள் அப்படி ஓடி அவன் பார்த்ததில்லை. கொல்லைப்புறத்தில் போய் அவள் வாந்தி எடுக்கும் சத்தம் கேக்கவே ஹாலில் காய்கறி நறுக்கி கொண்டிருந்த பாட்டியும் கொல்லைபுரத்துக்கு ஓடினாள். ஹரிஷுக்கு அவர்கள் இருவரும் பேசும் சத்தம் தூரமாக கேட்பது போல் கேட்டது. ‘என்ன திவ்யா என்ன அச்சி என் இப்படி வாந்தி எடுக்குற’ என்றாள் செண்பகம். ‘தெரிலமா என்னவோ வாந்தி வருது, நேத்து சாப்பாடு உடம்புக்கு ஒத்துகலையோ என்னவோ’ என்றதும் மறுபடியும் வாந்தி வந்தது. தலையை பிடித்துக்கொண்டு அப்படியே உக்காந்தாள் திவ்யா. ‘பட படன்னு வருதும்மா, தல சுத்துது திடீர்னு, புள்ளத்தாச்சியா இருக்கும்போது இருக்குற மாதிரியே வருதும்மா’ என்று திவ்யா கூறியதும். ஒரு நொடி ஸ்தம்பித்தால் செண்பகம்.
‘எங்க கண்ண காமி, நாக்க நீட்டு’ என்று சில விஷயங்களை செய்ய சொன்னாள். ‘ஏண்டி நீ புள்ள தாண்டி உண்டாயிருக்க’ என்று செண்பகம் கூறியதும், திவ்யாவிற்கு என்ன செய்வதென்றே தோணவில்லை. உள்ளுக்குள் பயங்கர மகிழ்ச்சி, ‘எவ்ளோ காலத்துக்கு அப்புறம் கடவுள் கொடுத்திருக்கிறான்’ என்று மனதில் உடனே கடவுளை கும்பிட்டாள். செண்பகத்திருக்கும் ரொம்ப சந்தோஷம். ‘டேய் ஹரிஷ் இங்க வாடா உங்க அம்மா புள்ளை உண்டாயிருக்கா, உனக்கு இன்னும் எட்டு மாசத்துல தம்பி பாப்பாவோ இல்ல தங்கச்சி பாப்பாவோ புறக்க போகுது’ என்றாள். அதை கேட்டதும் ஹரிஷ் ஓடி வந்தான். அவன் முகம் பூராவும் சிரிப்பு. ‘அப்படியா மா’ என்று ஹரிஷ் கேட்டதும் தான், திவ்யா தன் சூழ்நிலையை உணர்ந்தாள். ‘ச்ச இப்படி விவரம் தெரிஞ்ச பையன வச்சிட்டு நாம கர்ப்பம் ஆயிருக்கோமே’ என்று யோசித்தாள். அவளுக்கு என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை அவனிடம் என்ன சொல்வது எப்படி அவன் முகத்தை பார்ப்பது என்று பல எண்ணங்கள் அவள் மனதில் ஓடினாலும் எல்லாம் சேர்ந்து அவளுக்கு வெக்கத்தையே முடிவில் தந்தன. பாதி வெக்கத்தை மறைத்துக்கொண்டு ‘சசி போடா வேலைய பாத்துட்டு, கேக்க வந்துட்டான்’ என்றாள். அவன் சிரித்துக்கொண்டே சென்றதும் ‘என்னம்மா அவன்கிட்ட போய் இதெல்லாம் சொல்லிட்டு இருக்க அவன் என்ன சின்ன பையனா, என்னை பத்தி என்ன நினைப்பான்’ என்று பொய்யாக வெக்கத்தோடு தன் அம்மாவை கடிந்து கொண்டாள். ‘ஆமாண்டி இவ்ளோ பெரிய பையன வச்சிட்டு படுத்தது தப்பு இல்ல அதனால புள்ளதாச்சி ஆனது தப்பு இல்ல, நான் சொன்னது தான் தப்பா. எப்படியும் இன்னும் மூணு மாசதுள்ள வயித்த தள்ளிட்டு நடக்க போற, அப்போ அவனுக்கு தெரியாதா’ என்றாள் செண்பகம். ஹரிஷுக்கு ரொம்ப மகிழ்ச்சி தான். முகம் முழுவதும் சந்தோச புன்னகை. தனக்கு விவரம் அறிந்து தனக்கு தெரிந்தவர்கள் யாரும் கர்ப்பம் அடைய வில்லை. அன்று அவன் அம்மாவே கர்ப்பம் அடைந்தது அவனுக்கு ஏதோபோல் இருந்தது. மனம் பூரா மகிழ்ச்சியா இருந்தாலும் உடம்பு எதோ குறுகுறு என்று இருந்தது. இது வரை பாட்டியை காம கண்களோடு அப்போ அப்போ பார்த்திருந்தாலும் அம்மா மேல் அவனுக்கு கவனம் போனதில்லை. திவ்யா அம்மா இழுத்து மூடிக்கொண்டு இல்லை என்றாலும் அவன் கண்கள் அவள் அங்கங்களை அவ்வப்போது பார்த்தாலும் அந்த காட்சியை அவன் கண்கள் மூளைக்கு அனுப்பவில்லை. ஆனால் இன்று அவையாவும் அவன் மூலையில் படம் போல் ஓடியது.
எப்போதும் ஒதுங்கிய புடவை. தொப்புளை நாள் முழுவதும் காட்டிக்கொண்டிருக்கும் வயிறு. தொப்புளுக்கு கீழே நன்றாக இறங்கி வயிற்ரை சுற்றி கட்ட பட்டிருக்கும் சேலை கொசுவம் அதையும் மீறி பக்கவாட்டில் தெரியும் பாவாடை இறுக்கம். எப்போதும் ஜாக்கெட்டை முட்டிக்கொண்டு கொஞ்சம் கூட சறியாமல் தூக்கிக்கொண்டு முட்டிக்கொண்டு இருக்கும் அடங்காத பெரிய முலைகள். அதன் நடுவே ஆடி கொண்டிருக்கும் அவனுக்கு பிடித்த தாலி,.அவள் குனியும்போது சேலை முந்தானையை இழுத்துக்கொண்டு கீழே தொங்கும் தாலியை பார்ப்பதே அழகு. இப்போது பாட்டி மேல் இருந்த காம எண்ணம் மெதுவாக அம்மா மீது மாறியது. பாட்டியும் அம்மாவும் மாறி மாறி அவன் மூளைக்கு வந்து அவனை கிறங்க அடித்தனர். அப்போதுதான் தன் வீட்டில் எவ்ளோ கண்கொள்ளா கட்சிகளை நாம் கவனிக்காமல் விட்டுவிட்டோம் என்று அவன் உணர்ந்தான். அவைகளை நினைக்கும்போதே அவனுக்கு பூலு ட்ரவுசரை கிழித்துக்கொண்டு வருவது போல் உணர்ந்தான். அதுவரை வீடு என்று இருந்த இடம் இப்போது அவனுக்கு இரண்டு தேவதைகள் வாழும் சொர்க்கம் போல் இருந்தது. இனிமேல் எங்கேயும் நேரம் செலவழிக்க கூடாது என்று நினைத்துக்கொண்டான். வெளியில் பாட்டி கோதண்டத்துக்கு போன் செய்வது காதில் விழுந்ததும்தான் இந்த வீட்டில் அப்பா என்று ஒருவர் இருப்பது அவன் நினைவுக்கு வந்ததே.பாட்டி பேசியது அவனுக்கு நன்றாகவே கேட்டது. ‘ஆமா கோதண்டம் அவ உண்டாயிருக்கா, நல்லா பாத்துட்டோம்’ என்றாள். அப்பா அந்த பக்கம் எதோ சொல்ல, ‘இதோ பாரு கோதண்டம் இவ்ளோ வருஷம் கழிச்சி கடவுள் கொடுத்திருக்கார் அத நினைச்சி சந்தோச படு, ஊரு என்ன சொன்னா என்ன, ஏன்? உன் சொக்காரன் (ஒன்று விட்ட பெரியப்பா சித்தப்பா பிள்ளைகளை சொக்காரன் என்று அழைப்பது வழக்கம்) அய்யனாரு வீட்டுல அவனுடைய முத குழந்தைக்கும் ரெண்டாவது குழந்தைக்கும் எவ்ளோ வருஷம் வித்தியாசம், இதெல்லாம் நம்ம கையில இல்லடா, எல்லாம் ஆண்டவன் குடுக்குறது, ஊரு ஒன்னும் சொல்லாது நீ கவலை படாத’ என்றாள். பின் கோதண்டம் எதோ சொல்ல ‘ஹரிஷ் இன்னும் குழந்தை இல்ல கோதண்டம், அவன் பண்றதெல்லாம் உனக்கு தெரியாது. அவனுக்கு விவரம் தெரிஞ்சிடிச்சி, அப்படியே அவனுக்கு ஏதும் வேணும்னாலும் நாங்க ரெண்டு பேரு பாத்துக்க மாட்டோமா. நீ அவன பத்தி எல்லாம் கவலை படாத. நீ வீட்டை பத்தியே கவலை பட தேவையில்ல எல்லாம் நான் பாத்துக்குறேன். நீ சந்தோசமா இரு. திவ்யா எவ்ளோ சந்தோசமா இருக்க தெரியுமா. இந்த அவக்கிட்ட கொடுக்குறேன் பேசு’ என்று முடித்தாள் செண்பகம். செண்பகம் போனை திவ்யாவிடம் கொடுத்தாள், திவ்யா போனை வாங்கி ‘என்னங்க’. ‘__’ ‘ஆமாங்க’, ‘__’ ‘இப்போதான்’ ‘__’ வெக்கமாக சிரித்தாள் திவ்யா ‘__’ ‘அவன்கிட்ட என்னனு சொல்றது அம்மாதான் சொன்னா, எனக்கு அவன் முகத்தை பாக்குறதுக்கே வெக்கமா இருக்குங்க, இவ்ளோ பெரிய புள்ளைய வச்சிட்டு எப்படி பெத்து எடுக்க போறேன்னு நினச்சாலே வெக்கமா வருதுங்க’ ‘__’ ‘சரிங்க அவன் எப்போவும் போல தான் இருக்கான்’ ‘__’ ‘ம்ம் சரிங்க, என்னங்க… வரும்போது நம்ம குடும்ப ஜோசியர கூட்டிட்டு வாங்க, அம்மா கரு உருவயிருக்குற நேரம் எப்படி இருக்குனு பாக்கனும்னு சொன்னா. எனக்கும் அது சரின்னு படுது. கொஞ்சம் மறக்காம கூட்டிட்டு வாங்க’ ‘___’ ‘ம்ம்ம் சீக்கிரம் வந்திடுங்க, போனை வச்சிடுறேன்’ என்று சொல்லி திவ்யா போனை வைத்தாள். ‘என்னடி சொல்றான் உன் புருஷன்’ செண்பகம் கேட்டதற்கு, ‘ஒன்னும் இல்லம்மா அவன் எப்படி இருக்கான் விஷயத்த கேட்டுட்டு அப்படினு கேட்டாரு, நான் சாதாரணமாத்தான் இருக்கான் அப்படின்னு சொன்னேன், வரும்போது ஜோசியர கையோட கூட்டிட்டு வரேன்னு சொன்னாரு’. பதிலளித்தாள் திவ்யா.
‘ம்ம்ம் சரி சரி சாந்திக்கு போனை போடு, அவக்கிட்ட விவரத்த சொல்லிட்டு அவளும் அவ புள்ளைகளும் எப்படி இருக்காங்கன்னு விசாரிப்போம், அவக்கிட்ட பேசி ரொம்ப நாள் அச்சி’ என்றாள் செண்பகம். ‘அம்மா அவக்கிட்டயா, வேணாம்மா அவ ரொம்ப கிண்டல் பண்ணுவா, எனக்கு வெக்கமா இருக்கு, நீ அவக்கிட்ட எல்லாம் சொல்லாத’ சிறிது வெக்கத்தோடு தலையை குனிந்து கொண்டாள். ‘ஏண்டி அவக்கிட்ட சொல்லாம எப்படிடி.அவ கிண்டல் பண்ணுவன்றதுக்காக சொல்லாம இருக்க முடியுமா. அவ உன் தங்கச்சி டி நாளை பின்ன தெரியாமயா போக போகுது. நீ என்ன ஊரு உலகத்துக்கு தெரியாமயா புள்ளைய பெத்துக்க போற. உன் புருஷனுக்கு தானே பெத்துக்குற இதுல என்ன வெக்கம். எதோ முதல் புள்ளைய சுமக்குற மாறி, போனை போடு அவக்கிட சொல்லித்தான் ஆகணும்’ என்றாள் செண்பகம். ‘ஹ்ம் ஹ்ம்’ என்று வயசு பொண்ணு போல் சிணுங்கிக்கொண்டே தன் தங்கைக்கு சாந்திக்கு போன் செய்தாள் திவ்யா. ‘ஹலோ’ ‘ஹலோ’ ‘ஹ்ம்ம் சாந்தி நான் திவ்யா பேசுறேன்’ ‘அக்காவா என்னக்கா எப்படி இருக்க, உன்கிட்ட பேசி எவ்ளோ நாள் அச்சி, வீட்டுல அம்மா, மாமா, ஹரிஷ் எல்லாம் நல்லா இருக்காங்களா?’ பேசிக்கொண்டே போனாள் சாந்தி. ‘எல்லாரும் நல்ல இருக்கோம்டி, நீ எப்படி இருக்க உங்க மாமனார் மாமியார் நல்ல இருக்காங்களா. உன் புள்ளைங்க எப்படி இருக்காங்க, விஷ்வா நல்ல படிக்கிறனா, காயத்ரி எப்படி இருக்கா?’ என்று இவளும் கேள்வியை அடுக்கினாள். ‘எல்லாரும் நல்ல இருக்கங்கக்கா, விஷ்வா நல்லா படிக்குறான். காயத்ரி இப்பவோ அப்பவோ சடங்காகுற நிலையில இருக்கா, அவ சடங்குக்கு ஊருல வந்து தான் சடங்கு கழிக்கணும்னு நினைச்சி வச்சிருக்கேன்’ அக்கா கேட்ட கேள்விக்கு பதிலளித்தாள் சாந்தி. ‘ஓஓ அவ்வளோ வளரந்துட்டாளா’ ஆச்சர்ய பட்டாள் திவ்யா. ம்ம்ம்… ஒரு விஷயம் சொல்லணும், ம்ம்ம் இருடி அம்மாகிட்ட தரேன்’ திவ்யா போனில் வெக்கபட்டது சாந்திக்கு நன்றாகவே தெரிந்தது. செண்பகம் போனை வாங்கி, ‘அது ஒன்னும் இல்ல சாந்தி, திவ்யா முழுகாம இருக்கா. இன்னைக்கு காலைலதான் தெரிஞ்சது அதான் உனக்கு போன் பண்ணினோம்’. ‘அட ஒன்னும் தெரியாத பாப்பா உள்ள போட்டாளாம் தாப்பான்ற கதையா நல்ல புள்ளை மாறி இருப்பா முழுகாம இருக்காளா, ரொம்ப சந்தோசம்மா அக்காக்கிட்ட போனை குடு அவல ஒரு வழி பண்றேன்’ என்றாள் கேலியாக. ‘இந்தாடி அவ உங்கிட்ட தான் எதோ பேசனுமாம் பேசு’ என்று செண்பகம் திவ்யாவிடம் போனை குடுத்தாள். ‘ஹலோ’ என்றாள் திவ்யா. ‘என்னக்கா உன் புருஷன் ரொம்ப நாளைக்கு அப்புறம் உழுதிருக்கார் போல’ கிண்டல் செய்தாள் சாந்தி. ‘சசி அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல அப்போ அப்போ நாங்க பண்ணிக்கிறதுதான்’. பெருமை அடித்தாள் திவ்யா. ‘அப்போ அப்போ தானே பண்றீங்க தினமுமா பண்றீங்க. அதுக்கே நீ உண்டாயிட்டன்னா நீ பெரிய ஆளுதான்க்கா, மத்தவங்க மாறி தினமும் பண்ணிருந்தீங்கன்னா, வருஷத்துக்கு ஒரு புள்ளை பெத்து போட்டிருப்ப போல’. மீண்டும் கிண்டல் அடித்தாள் சாந்தி. ‘ச்சி போடி, நானே ரொம்ப நாள் கழிச்சி குழந்தை உண்டாயிருக்கு எப்படி வெளிய சொல்றதுன்னு வெக்கபட்டுட்டு இருக்கேன் நீ கூட கொஞ்சம் எண்ணைய ஊத்தாத’ கொஞ்சம் கவலையாகவே சொன்னாள் திவ்யா.
‘என்னக்கா இதுக்கெல்லாம் போய் கவலை படுற. நீ சீக்கிரமே வயசுக்கு வந்து சீக்கிரமே கல்யாணம் ஆயிடிச்சி. ஹரிஷும் சீக்கிரமே புறந்துட்டன். பட்டணத்துல இருக்குற பொண்ணுங்க எல்லாம் படிப்பு வேலைன்னு இருந்துட்டு மெதுவா கல்யாணம் பண்ணி, கல்யாண வாழ்க்கைய நல்லா அனுபவிச்சிட்டு நெறைய பேரு உன் வயசுல தான் முதல் குழந்தையே பெத்துக்குறாங்க. நீ அதுக்கெல்லாம் கவலை படாத எல்லாமே நல்லதுக்கு தான்’ ஆறுதல் கூறினாள் சாந்தி. ‘ம்ம்ம் ஹரிஷ்னதும் ஞாபகத்துக்கு வருது. என்னக்கா பண்றான் அவன். பாத்துக்கா பசங்களுக்கு வயித்த தள்ளிட்டு இருக்குற பொம்பளைங்கன்னா ஒரு தனி கண்ணு இருக்கும். பக்குவமா நடந்துக்கோ இல்லைன்னா பாஞ்சிட போறான்’ மறுபடியும் கிண்டலை ஆரம்பித்தாள் சாந்தி. இதை கேட்டதும் திவ்யாவிற்கு சிறிது வெக்கமும் குறுகுறுப்பும் சேந்தே வந்தது. ஆனால் வெளியில் காட்டிகொள்ளாமல் ‘என்னடி ரொம்ப தான் கிண்டல் பண்ற, அப்படியெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல, அப்படியே பாஞ்சாலும் அவன் அம்மாமேல தானே பாயுறான். அதுல உனக்கு எங்க எரியுது’. பதிலடி கொடுத்தது போல் உணர்ந்தாள் திவ்யா.
No comments:
Post a Comment