பாட்டியும்,அம்மாவும் 4

நீண்ட நேரத்தக்கு பின் செண்பகம் தான் பேசினாள் ‘தோஷம் கழிச்சிட்டா கண்டம் பெருசா இருக்காதுல ஜோசியரே’. ‘தோஷமும், கண்டமும் சேந்து வரதால தான் நான் பயந்தேன் மத்தபடி கண்டம் ஒன்னும் பெருசா இல்ல. நீங்க அம்பாள் கோயிலுக்கு போய் தாலிய பிரிச்சி மறுபடியும் கோதண்டத்த கட்ட சொல்லுங்க, போறப்போ என்கிட்ட சொல்லுங்க ஒரு ஐயர் போன் நம்பர் சொல்றேன் அவர்கிட்ட போய் சொன்னீங்கன்னா அவர் எல்லா பரிகாரமும் சொல்லி கொடுத்திடுவாறு நீங்க எல்லாத்தையும் கையோட முடிச்சிட்டு வந்திடலாம்’ ஆறுதலாக கூறினார் ஜோசியர்.

என்னதான் ஆறுதாலாக பேசினாலும் வீட்டில் ஒரு இருக்கமே நிலவியது. அந்த இறுக்கத்தை கோதண்டம் தான் கலைத்தார். ‘சரி சரி அதான் ஒன்னும் இல்லைன்னு சொல்லிடாருள்ள அப்புறம் ஏன் சோகமா இருக்கீங்க. ஆடி மாசம் வர இன்னும் ரெண்டு மாசம் இருக்கு. வந்ததும் கோயிலுக்கு போய் அவர் சொன்ன மாறி பண்ணிட்டு வந்திடலாம். அதுக்காக இப்படியே இருப்பீங்களா? அந்த ஆளுக்கு அறிவே இல்ல, எத சொல்லணும் எத சொல்ல கூடாதுன்னே தெரியாது, வா திவ்யா வந்து சாப்பாடு வை, கடைல வேலை நெறைய இருக்கு. இன்னைக்கு நைட் நேரம் கழிச்சி தான் வருவேன்…’ சொல்லிக்கொண்டே கோதண்டம் சமையல் அறைக்குள் போக, பின்னாடியே கண்ணை கசக்கி கொண்டு திவ்யா அவருக்கு சாப்பாடு போட போனாள். ஓரிரண்டு நாட்களில் அனைவரும் பழைய நிலைக்கு வந்தனர். ஹரிஷ் பள்ளிக்கு செல்வது, கோதண்டம் வியாபாரம் என்று அனைவரும் தங்களது தினசரி வேலைகளை கவனிக்க ஆரம்பித்தனர். பழையபடி குறும்பும் கேலியும் அப்போ அப்போ நடந்தது. செண்பகம் பாட்டி ஹரிஷை சீண்டுவதிலேயே குறியாக இருந்தாள். இப்பொழுது எல்லாம் அவள் ஹரிஷ் கூடயே குளிக்க ஆரம்பித்தாள். ஹரிஷ் குளிக்க வரவில்லை என்றாலும் அவள் குளிக்க போகும்போது ஹரிஷ் வீட்டில் இருந்தால் அவன் முன்னாடியே சேலையை அவுத்து போட்டு, ஜாக்கெட் ஹூக்குகளை கலத்தி தன் ஜாக்கெட்டை திறந்து போட்டுக்கொண்டு தன் முலைகளை ஆட்டிக்கொண்டு ஹரிஷிர்க்கு தரிசனம் கொடுத்து விட்டுதான் குளிக்க போவாள். ஹரிஷிர்க்கு செண்பகத்துடைய பெரிய பப்பாளி சைஸ் மைதா மாவு முலைகளை பார்க்க பார்க்க ஆசையாகவும் இருந்தது. அதே நேரத்தில் அவனுக்கு அடக்க முடியாத படி மூடையும் கிளப்பி விட்டது. இதையெல்லாம் திவ்யா அம்மா கவனிக்காமல் இல்லை. வயசு கோளறு என்று விட்டு விடுவாள். ஆனால் ஹரிஷிர்க்கு செண்பகத்துடைய புண்டை தரிசனம் மட்டும் கிடைக்க வில்லை. இப்படியாக நாட்கள் கழிய ஒரு நாள் ஹரிஷிற்கு செண்பக பாட்டி தன் புண்டை தரிசனத்தையும் காட்டினாள். அன்று ஞாயிற்று கிழமை. ஹரிஷ் வீட்டு ஹாலில் உக்காந்து பேப்பர் படித்துக்கொண்டிருந்தான். திவ்யா அம்மா காலையிலேயே உணவு சமைக்கும் அவசரத்தில் இருந்தாள். செண்பகம் எப்பொழுதும் போல் ஜாக்கெட்டை திறந்து போட்டு கொண்டு குளிக்க சென்றாள். குளித்து முடித்து திரும்பி வரும்போது வெறும் பாவாடையை முலை வரை ஏத்தி கட்டிக்கொண்டு வந்தாள். வந்தவள் நேராக ஹரிஷ் எதிரில் வந்து நின்றாள். பெரிய முலைகள் பாவாடையை தூக்கி கொண்டு நின்றதால் பாவாடை நன்றாக மேலே ஏறி போய் இருந்தது. அவளுடைய தொடைகள் சேரும் இடம் நன்றாகவே தெரிந்தது. ஹரிஷ் தரையில் உக்காந்திருந்ததால் அவளுடைய புண்டை முடிகள் காடு நான்றாகவே ஹரிஷிற்கு தெரிந்தது. அதை பார்த்ததும் ஹரிஷால் பேப்ப்பரில் கவனம் செலுத்த முடியவில்லை. வேறு ஏதும் தெரியாதா என்று கண்கள் அங்கேயே அலைந்தன. செண்பகம் தன் தலையில் கட்டி இருந்த துண்டை அவுத்து தலையை துவட்ட கையை தலைக்கு மேலே தூக்கினாள். அப்போது அவள் முலைகள் மேலே தூக்க அதில் கட்டி இருந்த பாவாடையும் மேல தூக்கியது. இப்பொது ஹரிஷிர்க்கு பாட்டியோட கூதி மேடு வரை நன்றாகவே அப்பட்டமாக தெரிந்தது. முதல் முதலாக அவன் ஒரு கூதியை இவ்வளவு பக்கத்தில் பார்த்தது அவனை திக்கு முக்காட வைத்தது. உடம்பு உஷ்ணம் ஏறியது. பாட்டி நின்று கொண்டு இருந்ததால் கூதி பிளவு அவனுக்கு இன்னும் தெரியவில்லை. அவளை உக்கார சொல்லி காலை விரிக்கவா சொல்ல முடியும்.

அப்போது செண்பகம் தன் முடியை முன்னாடி இழுத்து போட்டுக்கொண்டு குனிந்து முடியை துண்டால் உதறி துவட்டினாள். அப்போது அவள் முடியில் இருந்த ஈரம் ஹரிஷ் மேலும் அவன் படித்து கொண்டிருந்த பேப்பர் மேலும் தெரித்தது. முடிகள் வழியே பார்வையை ஓட விட்டான். பாவாடை நாடா ஓட்டை வழியா பாட்டியோட வெண்ணை முலைகள் என்னை பார் என்று காட்டிகொண்டிருந்தது. மீண்டும் செண்பகம் முடியை உதற ஹரிஷ் மேலே நெறைய தண்ணீர் தெளித்தன. அதை பார்த்த செண்பகம் ‘ஐயோ, பேராண்டி மேல எல்லாம் தண்ணி தெரிச்சிட்டேனா, பேப்பர் எல்லாம் நனஞ்சிடிச்சே. அந்த பக்கம் திரும்பி துவட்டிக்குறேன்…’ என்று சொல்லிக்கொண்டே ஹரிஷிர்க்கு தன் குண்டியை காட்டிக்கொண்டு முடியை அவள் முகம் முன்னாடி போட்டுக்கொண்டு குனிந்து துவட்ட ஆரம்பித்தாள். அப்போது பாவாடை நன்றாக மேலே ஏறி அவள் பானை குண்டிகளை ஹரிஷிர்க்கு நன்றாகவே காண்பித்தாள். ஹரிஷிர்க்கு அவன் பலான புத்தகத்தில் குண்டியை காம்பித்துக்கொண்டு ஒக்க வாடா என்று அழைக்கும் அழகிகள் குண்டியை விட பாட்டி குண்டு பெரிதாக அழகாக இருந்தது. செண்பகம் அவனை இன்று கொஞ்சம் அதிகமாகவே படுத்தி விட்டாள். ஹரிஷ் தரையில் உக்காந்து இருந்ததால், குண்டிகளுக்கு அடியில் தொடைகளுக்கு இடையில் இருந்த புண்டை இதழ் முடிகளோடு பார்க்க முடிந்தது. அப்படியே எழுந்து நின்று ட்ரவுசரை கலத்தி போட்டு அப்படியே தன் பூலை பாட்டி கூதியில் விட வேண்டும் என்று அவன் உடல் தவித்தது. அவன் இன்னும் குனிந்து பாட்டியோட புண்டையை பார்க்க எத்தனிக்கும் போது திவ்யா அம்மா அடுப்படியில் இருந்து வெளியே வந்தாள். தன் தாயும் மகனும் இருக்கும் நிலையை பார்த்து புன்னகைத்துக்கொண்டாள். ‘அம்மா என்னம்மா நீ இப்படி நிக்குற அவன் முன்னாடி. பாரு எல்லாத்தையும் அப்படியே காட்டிட்டு நிக்குற’. என்று சொல்லிக்கொண்டே தன் கையில் இருந்த காய்கறி தட்டையும் அருமனையையும் தரையில் வைத்தாள். ‘எப்படி காமிச்சிட்டு நின்னாலும் உன் பையன் இடிச்ச வச்ச கொழுக்கட்டை மாறித்தானே உக்காந்துட்டு இருக்கான்’ கிண்டல் செய்தாள் செண்பகம். ‘உனக்கு அவன கிண்டல் பண்ணலன்னா தூக்கம் வராதே, சீக்கிரம் துவட்டிட்டு வந்து இந்த காய்ய எல்லாம் நறுக்கி கொடும்மா’

‘இருடி வரேன்’ என்று சொல்லிக்கொண்டே தலையில் முடியோடு சேர்த்து துண்டை கட்டினாள். பாவாடையை முலை வரை கட்டியபடி தரையில் அப்படியே உக்காந்து கொண்டாள். பாவாடை நன்றாக மேலே ஏறி அவள் வெறும் குண்டியில் தான் தரையில் அமர்ந்தாள். அருமனையை ஒரு காலுக்கு இடையில் வைத்து இன்னொரு காலை விரித்தது போல் முட்டியை மடக்கி அமர்ந்தாள். அவள் பாவாடை இப்போது இடுப்பில் சென்று மடங்கிக்கொண்டது. ஹரிஷிர்க்கு அவன் தவம் கிடந்த பாட்டியின் கூதி பிளவு தரிசனம் இப்போது நன்றாகவே கிடைத்தது. அதோடு அவள் முட்டி அவள் முலைகளை முட்டி பாவடைக்கு வெளியே தள்ளியது. இதை பார்க்க பார்க்க ஹரிஷால் தாங்க முடியவில்லை. என்னதான் பாட்டி நன்றாக கிண்டல் பண்ணி பேசினாலும் அவளை அப்படியே இழுத்து போட்டா ஒக்க முடியும். எதாவது ஏடாகூடமாக செய்து விட கூடாதே என்று பயமும் ஹரிஷை தயங்க வைத்தது. உடனே தன் அறைக்கு ஓடினான். அவன் பூலு ‘போதும் என்ன விட்டுடு என்று கதறி அழும் வரை மூன்று நான்கு முறை கை அடித்து கஞ்சியை காக்க வைத்தான். இப்போதைக்கு எழுந்திருக்கவே முடியாது என்று அவன் பூலு அடம் பிடிக்க அப்படியே பூலோடு சேந்து அவனும் தூங்கிப்போனான். இப்படியே இரண்டு மூன்று மாதங்கள் ஓட, திவ்யா அம்மாவோட வயிறு வெளியே தள்ள ஆரம்பித்தது. திவ்யா அம்மா உடல் தங்க முலாம் பூசியது போல் மினுமினுத்தது. ஐந்து மாத கருவை சுமக்கிறாள் அல்லவா. இப்போதெல்லாம் பாவாடையை கட்டும்போது வயிற்றில் இறுக்கமாக கட்டி விட கூடாது என்று வயிறு உப்பல் முடியும் இடத்தில் தொப்புளை விட நான்கு இன்ச் நன்றாக கீழ தள்ளி கட்ட ஆரம்பித்தாள். ஹரிஷிர்க்கு பாட்டி கிண்டல் பண்ணி படுத்துகிறாள் என்றால் திவ்யா அம்மா இப்படி காண்பித்து அவன் சூட்டை கிளப்பினாள். அன்று ஹரிஷ் பள்ளிக்கூடத்தில் இருந்த போது அந்த செய்தி வந்தது. கோதண்டம் அக்சிட்டேன்டில் இறந்து விட்டார். புத்தகங்களை தூக்கி கொண்டு வீட்டுக்கு ஓடினான் ஹரிஷ். வீட்டில் திவ்யா அம்மா, செண்பகம் பாட்டி, இன்னும் சில சொந்தக்கார பெண்கள் கோதண்டம் உடல் பக்கத்தில் உக்காந்து கதறி கதறி அழுதுக்கொண்டிருந்தார்கள். இவனை பார்த்ததும் இன்னும் அழுக்குரல் அதிகமானது. ஹரிஷ் இதை கொஞ்சமும் எதிர் பார்க்கவில்லை. எதோ தங்கள் குடும்பத்தின் ஆணி வேர் அறுந்தது போல இருந்தது. அன்று மாலை சாந்தி தன் மகன் விஷ்வாவையும் மகள் காயத்ரியையும் அழைத்துக்கொண்டு வந்தாள். அன்று மாலையே ஹரிஷ் தன் அப்பாவிற்கு இறுதி சடங்குகளை செய்து முடித்தான். எல்லோரும் அழுது அழுது பின் வீடே அமைதியானது. தூரத்து சொந்தக்காரர்கள் எல்லாம் ஒவ்வொருவராக கிளம்ப. நெருங்கின சொந்தம் மட்டும் வீட்டில் இருந்தது. ‘சரிம்மா ஆனது ஆயிடிச்சி. இனி என்ன அழுதாலும் கோதண்டம் திரும்ப வரமாட்டான். வயித்து புள்ளக்காரிய ரொம்ப அழ வைக்காதீங்க. ஆக வேண்டிய வேலைய பாருங்க. இனி எல்லாம் உங்களுக்கு ஹரிஷ் தான். ஒருத்தருக்கொருத்தர் ஆறுதலா இருந்துக்க வேண்டியதுதான்’ ஒரு பெரியவர் மௌனத்தை கலைத்தார். ஹரிஷ் எல்லா சடங்குகளையும் முடித்து விட்டு வீட்டிருக்கு வரும்போது வீடே மாறி இருந்தது. இன்று காலை தான் பள்ளிக்கு செல்லும்போது கலர் டிவி போல் காட்சி அளித்த வீடு இப்பொழுது ப்ளாக் & ஒய்ட் டிவி போல் மாறி இருந்தது. வீடு மட்டும் அல்ல திவ்யா அம்மாவும் அப்படித்தான் இருந்தாள். காலையில் உடுத்தி இருந்த மஞ்சள் நிற சேலை இப்பொழுது வெள்ளை நிறமாகி இருந்தது. ஹாலில் ஒரு பக்கத்தில் திவ்யா அம்மா உக்காந்திருந்தாள். வலது பக்கத்தில் செண்பகம் பாட்டியும் இடது பக்கத்தில் சாந்தி சித்தியும் உக்காந்திருந்தார்கள். சித்திக்கு பக்கத்தில் காயத்ரி அழுத முகத்தோடு அமர்ந்திருந்தாள். விஷ்வா வீட்டு திண்ணையில் உக்காந்திருந்தான். எல்லாம் ஒரே நாளில் மாறி போனது. ஹரிஷ் தான் முதலில் பேசினான், ‘அம்மா இந்த வெள்ளை சேலை கட்டாதம்மா’. திடீர் என்று அவன் இப்படி கூறியது எல்லோர் கவனத்தையும் அவன் பக்கம் திருப்பியது. அவன் குரலில் இது நாள் வரை இல்லாத தோரணை இருந்தது. எதோ ஆர்டர் போடுவது போல் இருந்தது அவன் குரல். செண்பகம் தான் பதில் சொன்னாள், ‘அப்பா காரியம் முடியிற வரைக்கும் தான்டா அப்புறம் அம்மா வேற சேலை கட்டிப்பா’.

‘அதெல்லாம் வேண்டாம், இப்போவே மாத்து பாட்டி’ கட்டளையிட்டான். ‘அது சரிதான், இனிமே வீட்டுக்கு ஆம்பள அவன்தானே, அவன் சொல்ற படி நடந்துக்கோங்க இல்லனா கோவம் வந்திட போகுது. வீட்டு ஆம்புலய கோவ படமா பார்த்துக்கோங்கம்மா’ என்று ஒரு சொந்தக்கார பாட்டி கிண்டலடிக்க கூடி இருந்த எல்லோரும் ‘அது சரிதான்’ என்று சிரித்தனர். செண்பகம் தான் ஒரு முடிவு எடுத்தவளாய் எழுந்தாள். திவ்யாவை அழைத்துக்கொண்டு உள்ளறைக்கு சென்றாள். சாந்தியும் காயத்திரியும் பின்னாடியே போனார்கள். ‘இந்தாடி உன் பையன் சொல்ற மாதிரி சேலைய மாத்து’ என்றாள். ‘என்னம்மா அவரு காரியம் கூட முடியல அதுக்குள்ளே வெள்ளை சேலைய அவுக்க சொல்ற’ ‘இதோ பாரு திவ்யா, உன் புள்ளைக்கு நீ வெள்ளை சேலை கட்டுறது பிடிக்கல, சொந்தக்காரங்களே மாத்துன்னு சொல்லும்போது நீ என் சங்கட படுற. நீ வெள்ளை சேலையெல்லாம் கட்டக்கூடாது. வயித்து புள்ளக்காரி வேற, சேலை கட்டும்போது வயித்த பாத்துட்டு இதுக்கு அப்பன் இல்லையேன்னு நீயும் ஏங்கி போய்டக்கூடாது. கோதண்டம் இறந்துட்டான் இனிமே அவன் வர மாட்டான். அவன் இருக்கும்போது கூட வேலை வியாபாரம்னு தான் இருந்தான். அதனால இந்த வீட்டை பொருத்தவர இதுக்கு முன்னாடியும் நாம மூணு பேருதான் இனிமேலும் நாம மூணு பேருதான். இனிமே ஹரிஷ் சொல்ற படி நடந்துக்க பாரு. நமக்கு மட்டும் இல்ல, வயித்துல இருக்குற புள்ளைக்கும் இந்த வீட்டுல ஒரு ஆண் துணைன்னு சொன்னா அது இனிமே ஹரிஷ் தான். அதனால அவன் சொல்ற மாதிரி சேலைய மாத்து’. அறிவுரை போல பேசி முடித்தாள் செண்பகம். ‘ஆமாக்கா அத்தானும் நீயும் எப்படியோ எனக்கு தெரியாது. ஹரிஷ் உன்ன சேலைய மாத்துன்னு சொன்ன விதத்திலேயே நான் புரிஞ்சிக்கிட்டேன் அவனுக்கு உன்னை இப்படி பார்க்குறதுக்கு . இனிமே அவனுக்காக தான் நீ, சேலைய மாத்துக்கா’ சாந்தியும் சப்போர்ட் பண்ணினாள். ‘சரி’ என்று புன்னகையை சிந்திய வாறே சேலையை மாற்ற தொடங்கினாள் திவ்யா. ‘ஆமா இனிமே ஹரிஷ் தான் எல்லாமே. அவன் தான் என்னோட சேந்து என் குழந்தையையும் வளக்க போறான். இனிமே வீட்டுக்கு ஆம்பள அவன்தான்’ என்று திவ்யா நினைத்ததும் மனதில் ஒரு ஆறுதல் பரவியது. அதோடு சேர்ந்து ஒரு குறுகுறுப்பும் உடலில் ஒட்டி கொண்டது. கொஞ்ச நாளாக ஹரிஷ் தன்னை பார்க்கும் பார்வை மாறி இருப்பதை திவ்யா உணராமல் இல்லை. ஹரிஷ் செண்பகத்தை அப்பட்டமாக பார்ப்பதை திவ்யா நிறைய தடவை பார்த்திருந்தாலும் பெரிதாக கண்டுக்கொள்ள மாட்டாள். ஆனால் அந்த பார்வை திவ்யா கர்பமானதில் இருந்து அவள் மேலும் விழுவதை உணர்ந்திருந்தாள். காட்டினால் பையன் பார்க்கத்தானே செய்வான் என்று அதையும் கண்டுக்கொள்ளாமல் இருந்தாள். ஆனால் இன்று அவை எல்லாம் ஒருசேர வரும்போது திவ்யாவிற்கு உடல் சிலிர்த்தது. அவளையும் அறியாமல் அவள் கூதி சிறிது கசிந்தது. செண்பகம் அவளை உலுக்கிய போது தான் சுதாரித்தாள் திவ்யா. ‘என்னடி திவ்யா திவ்யான்னு கூப்பிடுறேன் என்ன யோசனை உனக்கு’ செண்பகம் கேட்க, ‘ஒன்னும் இல்லம்மா’ என்று திவ்யா கூறினாலும் அவள் காலையில் இருந்து அழுது வீங்கியிருந்த முகம் சிறிது மலர்ந்து சிவந்து இருந்தது. ‘ஒரு வேலை ஹரிஷ் நினைப்பா இருக்கும்’ சாந்தி உடனே கிண்டல் செய்தாள். ‘ச்சி என்ன பேசுற, அவன் என் பையன்’ என்று சொன்னாலும் அது சொல்லும்போது ஒரு புன்முறுவல் வெக்கத்தோடு உதிர்ந்தது. ‘ம்ம்ம் பையன் தான்மா அதனால தான் அவன் சொன்னதும் சேலைய மாத்திருக்கியாக்கும், அவன பத்தி பேசினதும் அந்த நினைப்புலையே முந்தானையை இடுப்புலயும் இடுப்புல கட்டுறத முந்தானை இடத்துலயும் வச்சி கட்டுறியாக்கும்’ சாந்தி மேலும் கிண்டல் செய்ய. அப்போது தான் சேலையை மாத்தி கட்டியிருப்பதை திவ்யா உணர்ந்தாள். சாந்தி கிண்டல் செய்ததற்கு மறுபேச்சி பேசாமல் வெக்கப்பட்டுக்கொண்டே சேலையை மறுபடியும் அவுத்து கட்டினாள் திவ்யா. ‘பாரும்மா பதில் சொல்ல மட்டேன்குறா அப்போ ஹரிஷ் தானா மனசுல’ என்று சாந்தி மீண்டும் கிண்டல் செய்ய, ‘ச்சி ச்சி சும்மா இரேண்டி, அப்படி எல்லாம் ஒன்னும் இல்ல அவன் என் மகன்டி’ பேச்சை முடிக்கும் விதமாக உறுதியாக சொல்வது போல் சொன்னாள். என்னதான் ஒன்றுமில்லை என்று வெளிக்காட்டினாலும் அவளால் அதன் பின் ஹரிஷிடம் பழைய படி அம்மாவாக பேச முடியவில்லை. எதோ அவன் தன்னை பார்க்கும்போதெல்லாம் தன் உடலை அங்குலம் அங்குலமாக ரசிப்பதாகவே அவளுக்கு தோன்றியது. அவள் உடல் அடிக்கடி சிலிர்த்தது. முன்பெல்லாம் அவன் பார்வையை கண்டுக்கொல்லாதவள், இப்பொழுதெல்லாம் அவன் பார்க்கும்போது ‘அவன் அதை பார்கிறான் அதை மறை’ என்று பெண்ணுக்கே உரிய நாணம் அவளை மறைக்க துண்டித்து. அன்று இரவு, செண்பகம், சாந்தி, திவ்யா, காயத்ரி எல்லாரும் ஹாலில் படுத்துக்கொண்டனர். விஷ்வாவும் ஹரிஷும் உள்ரூமில் படுத்துக்கொண்டார்கள். மறுநாள் காலையிலேயே எல்லோருடைய மனதும் சகஜ நிலைக்கு வந்தது. சொந்தக்காரர்கள் அப்போ அப்போ வந்து போனார்கள். வேலையெல்லாம் முடிந்ததும் ஒவ்வொருவராக குளித்து முடித்தனர். திவ்யா குளித்துவிட்டு பாவடையை முலை வரை கட்டிக்கொண்டு வரும்போது விஷ்வா எதிரில் வந்தான். திவ்யாவை பார்த்ததும் ஒரு நிமிடம் சிலை ஆனான். முலையும் குண்டியும் அவள் கர்பமான வயிறும் அந்த பாவாடையில் உப்பலாக தெரிந்தது. பின் சுதாரித்து ‘அம்மா எங்க பெரிம்மா’ என்றான்.

‘குளிச்சிட்டு இருக்காடா என்ன வேணும் உனக்கு, என்கிட்டே கேளு’ என்றாள் திவ்யா. ‘ஒண்ணுமில்ல பெரிம்மா அம்மாவ தான் பாக்கணும்’ என்றான். ‘நீ சரியான அம்மா புள்ளைடா, அங்க பின்னாடி குளிச்சிட்டு இருக்கா போய் பாரு’ என்று சொல்லிக்கொண்டே துணி மாற்ற சென்றாள் திவ்யா. எல்லோரும் மதிய உணவு முடிந்து பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். செண்பகம் சுவற்றில் சாய்ந்த படி உக்காந்திருந்தாள். அவள் மடியில் சாந்தி படுத்திருந்தாள். பக்கத்தில் திவ்யா உக்காந்திருந்தாள். அவள் மடியில் காயத்ரி படுத்திருந்தாள். சாந்தி இடது பக்கமாக திரும்பி படுத்திருந்ததால் அவள் முந்தானை விலகி தரையில் விழுந்திருந்தது. அவள் வலது முலை லோ கட் ஜாக்கெட்டை இழுத்துக்கொண்டு கீழே சரிந்து இருந்தது. ஜாக்கெட்டில் மூன்று ஹூக்குகள் தான் இருந்தன. பெரிய முலைகளாக இருந்ததால் பாரம் தாங்காமல் முலை காம்பு வரை வெளியே வந்து இடது முலை மேல் படுத்திருந்தது. ‘என்னடி ஜாக்கெட்டுல மூணு ஹூக்குத்தான் வச்சி தச்சிருக்க’ திவ்யா கேட்டதும், தன் முலைகளை பார்த்தவாறு தன் வலது முலையை கொத்தாக பிடித்து சரிவில் இருந்து தூக்கி தன் ஹூக்குகளை நன்றாக தெரியும்படி காட்டிக்கொண்டு, ‘ஆமாக்கா, எங்க வீட்டு பக்கத்துல புதுசா ஒரு பொண்ணு ஜாக்கெட் எல்லாம் தச்சி குடுக்குறா அவதான் இப்படி வச்சா நல்லா இருக்கும்னு சொல்லி, என் எல்லா ஜாக்கெட்டுக்கும் இப்படி வச்சி தச்சிட்டா. நல்லாத்தான் இருக்குன்னு நானும் அப்படியே விட்டுட்டேன், என் நல்ல இல்லையா என்ன?’ சாந்தி கேட்க, ‘நல்லாத்தாண்டி இருக்கு’ சொல்லிக்கொண்டே சாந்தி ஜச்கேட்டிர்க்குள் மேல் வழியாக அவள் இரண்டு முலைகளுக்கு நடுவில் இருக்கும் பள்ளத்தில் கைவிட்டு ஹூக்குகளை ஆராய்ந்தாள். ‘நல்ல பலமான ஹூக்காதாண்டி போட்டிருக்கா, உன் முலை கனத்த தாங்கனும்னா இவ்ளோ பலமாத்தான் போடணும்’ திவ்யா இடக்கு பேசினாள். ‘ச்சி போக்கா’ திவ்யாவின் கையை தட்டி விட்டாள், ‘உன்னோடத விட ஒன்னும் என்னோடது பெருசு இல்ல. நீயும் அம்மாவும் வளத்து வச்சிருக்கிறது மாதிரியா நான் வச்சிருக்கேன்’ என்றால் வெக்கம் கலந்த கிண்டலோடு. ‘ஏன்டி உங்க பேச்சுல என்ன இழுக்குறீங்க’, செண்பகம் உடனே கேட்டாள். ‘பின்ன என்னம்மா நீயும் அக்காவும் பப்பாளி பழம் மாதிரி வளத்து வச்சிருக்கீங்க உங்கள பாத்தா அது தான் முதல்ல கண்ணுக்கு தெரியுது’ ‘உன்கிட்ட பேசி ஜெயிக்க முடியாது டி’, திவ்யா சொல்லிவிட்டு காயத்ரி தலையை கோதி விட தொடங்கினாள். இவர்கள் பேசியதை கேட்டுக்கொண்டிருந்த காயத்ரி, தன் முலைகளை பார்த்துக்கொண்டே, ‘எனக்கு தான் இருக்குறதுலேயே சின்னதா இருக்கு’ கவலையோடு கூறினாள். அதை கேட்டு சிரித்த படி, ‘நீ பெரிய மனுஷி ஆனா உனக்கும் பெருசாகும்டி செல்லம்’ திவ்யா அறுதல் கூறினாள். ‘அதுக்கு இன்னும் ரொம்ப நாள் இருக்கே உங்க வயசு வரணும்ன ரொம்ப வருஷம் ஆகுமே’, காயத்ரி அங்கலயித்தால். ‘அது நீ பெரிய பொம்பளை ஆகுறதுக்கு ரொம்ப நாள் ஆகும் ஆனா சீக்கிரமே பெரிய மனுஷி ஆயிடுவடி’ சாந்தி சேர்ந்து கொண்டாள். ‘பெரிய மனுஷி நான் என்ன அப்போ, நான் எப்போ ஆவேன்’ ஆர்வமாக கேட்டாள் காயத்ரி. ‘என் பொண்ணுக்கு ஆசைய பாரு, சீக்கிரம் ஆயிடுவடி’ சொல்லிக்கொண்டே காயத்ரி கன்னத்தை செல்லமாக கிள்ளினாள் சாந்தி. அப்போ விஷ்வா உள்ளே நுழைந்தான். ‘அம்மா’ விஷ்வா தான் சாந்தியை கூப்பிட்டான்… ‘என்னடா’ சாந்தி கேட்க விஷ்வா எதோ கண்ணால் பேசினான். ‘உள்ள வாயேன்’ என்றான். சாந்தியும் கண்களாலேயே ‘வேண்டாம்’ என்று சொல்ல அவன் கெஞ்சுவது போல் முகத்தை வைத்துக்கொள்ள, ‘உள்ள போ, வரேன்’ என்பது போல் கண்ணை காட்டினாள். அவன் வேகமாக ரூமுக்குள் செல்ல இவள் சரிந்த தன் முந்தானையை வாரி போத்திக்கொண்டு எழுந்து அவன் பின்னே சென்றாள். என்ன நடக்கிறது என்று தெரியாமல் திவ்யாவும் செண்பகமும் சாந்தி போவதையே பார்த்துக்கொண்டிருக்க, சாந்தி தன் முழங்கையை மடக்கி அவள் முந்தானைக்குள் கையை விட்டு ஜாக்கெட் ஹூக்குகளை கலத்திக்கொண்டே ரூமுக்குள் சென்றாள். அவள் பின்னாடி இருந்து பார்க்கும் திவ்யாவிர்க்கும் செண்பகதிர்க்கும் அவள் ப்லௌசை கழற்றுவது நன்றாகவே தெரிந்தது. சாந்தி ரூமுக்குள் சென்று இவர்கள் பக்கம் திரும்பி கதவு மூடும்போது அவள் முந்தானைக்குள் ஜாக்கெட் திறந்து கிடந்ததும் அவள் முலைகள் விடுபட்டு ஆடிக்கொண்டிருந்ததும் நன்றாக தெரிந்தன. அதை பார்த்து சிறிது அதிர்ந்தே போன திவ்யாவும் செண்பகமும் என்ன நடக்கிறது என்று யுகித்தவர்களாய் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து லேசாக சிரித்துக்கொண்டனர். அரை மணி நேரம் கழித்து அறைக்கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்க, திவ்யாவும் செண்பகமும் நிமிர்ந்து பார்க்க, சாந்தி தான் முதலில் வெளியே வந்தாள். வரும்போது அவள் ஜாக்கெட் அவுத்து கிடந்தது, அதன் மேல் சேலையால் போர்வை போல் தூக்கி போத்திக்கொண்டு வந்தாள். கலைந்து கிடந்த தன் முடிகளை கொண்டை போட்டவாறு வெளியே வந்தாள். அவள் கை மேலே தூக்கி இருந்ததால் அவள் ஜாக்கெட் மேலும் திறந்து சேலைக்கு அடியில் அவள் கொங்கைகள் ஆடுவதை நன்றாக காட்டியது. வெளியே வந்தவள் நேராக அடுப்படிக்கு சென்றாள். உள்ளே ஜாக்கெட் ஹூக்குகளை சேலைக்குள் கை விட்டு மாட்டிக்கொண்டே உள்ளிருந்து ‘அக்கா பால் எங்க இருக்கு’ குரலை மட்டும் வெளியே அனுப்பினாள்.

‘அங்க உள்ள பெரிய பாத்திரத்துல இருக்கு பாருடி’ என்று சொல்லிக்கொண்டே, தன் மடியில் படுத்திருந்த காயத்ரியை எழுந்து உக்கார வைத்து விட்டு, திவ்யா எழுந்து அடுப்படிக்கு சென்றாள். சாந்தி ப்ளௌஸ் ஹூக்குகளை மாட்டிக்கொண்டிருந்ததை பின்னாடி இருந்து பார்த்தபடி, ‘இதோ இங்க இருக்குடி’ என்று சொல்லிக்கொண்டே பாலை எடுத்து கொடுத்தாள் திவ்யா. அதை வாங்கி அமைதியாக காய்ச்ச தொடங்கினாள் சாந்தி. ‘எத்தனை நாலா இது நடக்குது’ நேராக விஷயத்துக்கு வந்தாள் திவ்யா. திவ்யாவை ஏறிட்டு பார்த்துவிட்டு, நாணமும் பயமும் கலந்தவளாய் ‘ஒரு வருஷாமாக்கா’ என்றாள் சாந்தி. ‘ஒரு வருஷமாவா’ வாயடைத்து போனவள் போல் நின்றாள் திவ்யா. ‘ஏன்டி ஆறு மாசத்துக்கு முன்னாடி கூட கோயில் திருவிழாக்கு வந்தீங்க அப்போ கூட ஒன்னும் சொல்லலையேடி’ ‘ஆமாக்கா இங்க வச்சி ஒன்னும் பண்ண வேண்டாம்னு சொல்லிதான்க்கா கூட்டிட்டு வந்தேன். ஆனா இன்னைக்கு நீ குளிச்சிட்டு வந்தத பாத்துட்டு அவருக்கு ரொம்ப மூடு ஆயிடிச்சாம், தாங்க முடியலாம் அதான் என்ன கெஞ்சினாரு’. சாந்தி தயங்கி தயங்கி சொல்லி முடித்தாள். ‘என்னடி விஷ்வாவை போய் அவரு அவருன்னு சொல்ற, தாலி கட்டின புருஷன் மாதிரி’. ‘ஆமாக்கா எங்களுக்கு கல்யாணம் ஆயிடிச்சி அவரோட தாலிதான் நான் கட்டிருக்கேன்’ சாந்தி தலையை குனிந்து கொண்டே காற்றாக சொல்ல, திவ்யாவிற்கு அதிர்ச்சி மேல் அதிர்ச்சி, ‘என்னடி சொல்ற உன் புள்ளையையே கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டியா, என்னடி உளறுற’. ‘ஆமாக்கா ஒரு வருஷத்துக்கு முன்னாடி, கொஞ்ச நாளா அவரு பார்வையே சரியில்ல, குரு குருன்னு என்ன உரிச்சி எடுக்குற மாதிரி என்னை பாக்குறது மாதிரி இருந்திச்சி. நானும் வயசு பையன் தானேன்னு ரொம்ப கண்டுக்கல. என்கிட்டே எதோ சொல்ல வந்து ரொம்ப தயங்கினாறு அப்புறம் என்ன நினைச்சாரோ நேரா என் மாமனார் மாமியாருக்கிட்ட போய் என்ன கல்யாணம் கட்டிக்கணும்னு கேட்டிருக்கார். முதல்ல அவங்க ரொம்ப சங்கட பட்டாங்க, கோவப்பட்டாங்க, எனக்கு ஒண்ணுமே புரியல. அப்புறம் சரின்னு சொல்லிட்டு என்கிட்ட வந்து கேட்டாங்க. எனக்கு பயங்கர அதிர்ச்சி, ச்ச நாம சரியா புள்ளைய வளக்கலையோ இல்ல நாம பண்ண எதோ அவன் மனச இப்படி சஞ்சல பட வச்சிரிச்சோன்னு கவலைப்பட்டேன். அப்புறம் யோசிச்சி பார்த்தேன் உனக்கே தெரியும் எனக்கு வயசுக்கு வந்த நாளுல இருந்து அரிப்பு ரொம்ப அதிகம்ன்னு. நீ கல்யாணம் ஆன அப்போவே நான் முழுகாம இருந்தேன். அத வெளிய சொல்ல முடியாமத்தான் வீட்ட விட்டே ஓடி போனேன். நானும் எத்தன நாளைக்குத்தான் காய்கரிகளே யூஸ் பண்றது. அப்புறம் ரெண்டு நாள் கழிச்சி நானும் சரின்னு ஒத்துக்கிட்டேன்’. என்று நடந்ததை முழுவதும் சொல்லி முடித்தாள் சாந்தி. அவள் கூறியதை கேட்டு வாயடைத்து சிலை போல் நின்று கொண்டிருந்தாள் திவ்யா. செண்பகமும் சமையல் அறை வாசலில் இருந்து சாந்தி கூறியது அனைத்தையும் கேட்டபடி சமையல் அறைக்குள் வந்தாள். சாந்தியின் தலையை வருடிய படி ‘ஏன்டி உன் மாமனார் மாமியாரே உன் சந்தோசம் தான் முக்கியம்னு உனக்கு கல்யாணம் பண்ணி வைக்கும்போது நாங்க அதை வேண்டாம்னு சொல்லுவோமா?. எங்கக்கிட்ட என் மறைச்ச. நாங்களும் கல்யாணத்துக்கு வந்திருப்போம்ல’. ‘இல்லம்மா எனக்கு உங்ககிட்ட சொல்லி சம்மதம் வாங்கனும்னு தான் ஆசை. ஆனா கோதண்டம் மாமா இருந்தாரு, அவரு இதை கேள்விப்பட்டு, எங்க வீட்டுல இப்படி நடக்குதுன்னு தெரிஞ்சி இங்க திவ்யா அக்காவையும் ஹரிஷயும் தப்பா நினைச்சாருன்னா என்னம்மா பண்றது அதான். உங்ககிட்ட இப்போதைக்கு சொல்ல வேண்டாம்னு இருந்தேன். இன்னைக்கு அவரு கூப்பிட்டதும் என்னால தட்ட முடியல அதன் உங்களுக்கு தெரிஞ்சாலும் பரவால்ல, சொல்லி புரியவச்சிக்க்கலாம்னு தான்..’ சாந்தி கொஞ்சம் தைரியம் வந்தவளாய் பேசினாள். ‘அது சரிதான், சரி சரி சீக்கிரம் பால் காய்ச்சி எடுத்துட்டு போ, என் புது மருமகன் என் பொண்ண ஓத்து களைச்சி போயிருப்பாரு, வேணா பாதாம் பிஸ்தா உடச்சி போடுறியா பாலுல’ செண்பகம் இப்போது சாந்தியை கிண்டல் செய்ய. ‘ச்சி போம்மா’, வெக்க பட்டுக்கொண்டே பாலை ஆற்றி எடுத்து சென்றாள் சாந்தி.

மூன்றாவது நாள் காரியம் முடிந்ததும் சாந்தி, பிள்ளைகளுக்கு ஸ்கூல் லீவ் இல்லை, என்று கூறி ஊருக்கு கிளம்பினாள். தங்களது துணிமணிகளை எடுத்து வைத்துக்கொண்டே, ‘சரிக்கா நான் கிளம்புறேன், பதினாறாவது நாள் விசேஷத்த நீங்களே பண்ணிடுங்க, பசங்களுக்கு ஸ்கூல் லீவ் இல்ல. வேற ஏதும் விஷம்ன்னா போன் பண்ணுங்க. ஏதும் அவசரம்ன்னா பசங்கள விட்டுட்டு நான் தனியா வரேன். என்றாள். ‘சரிடி, உன் உடம்ப பாத்துக்கோ, என் கொலுந்தனாரையும் நல்லா பாத்துக்கோடி’ திவ்யா கிண்டல் செய்ய. ‘உன் நேரம் நீ கிண்டல் பண்ற எனக்குன்னு ஒரு நேரம் வராமையா போய்டும் அப்போ பாத்துக்குறேன் உன்ன’, கிண்டலுக்கு எதிர்வாதம் செய்ய முடியாமல் சாந்தி பேச்சை தவிர்த்தாள்.