இளம்பெண் சித்திரவதை 9

என்னை சிலுவையில் அறைந்து துடிக்க துடிக்க சித்திரவதை செய்யப்போகிறார்களோ என்ற கிலியில் எனக்கு உடல் நடுக்கம் ஏற்பட்டது. என் நிலை எனக்கே பரிதாபமாக இருந்தது. என் நிலை கண்டு, இரு பெண் காவலாளிகளில் மூத்தவள் தேற்றினாள்.



"கலங்காதீர்கள் உமாஜி! அவள் ஒரு வக்கிரம் பிடித்தவள். அடுத்தவர்களை வேதனைப்படுத்துவதே அவள் வேலை. அப்படிப்பட்ட கொடுமை ஏதும் தங்களுக்கு நேராது. அமைதியாக இருங்கள்!"



நன்றி சகோதரி!. உன் பெயர்கூட எனக்குத் தெரியாது. இருந்தாலும் உன் சொற்கள் பெரும் ஆறுதலைத் தருகின்றன. இறைவன் படைத்த பெண்ணினத்தில் எத்தனை வித்தியாசங்கள். தன்னைப் போன்ற பெண்ணை வார்த்தையால் வறுத்தெடுக்கும் இன்னொரு பெண். அவள் ஏற்படுத்திய காயங்களுக்கு அன்பென்னும் மருந்திடும் நீயும் ஒரு பெண்!



என் நிலையில் தத்துவம் பேசுவது எனக்கே வேடிக்கையாக இருந்தது. பின்னர் கொஞ்ச நேரம் மூவரும் அமைதியாக இருந்தோம். என்னதான் என் முடிவு தெரிந்திருந்தாலும், அதற்காகக் காத்திருப்பது நரகவேதனையாக இருந்தது. இவர்கள் ஏன் இன்னும் காத்திருக்கிறார்கள்?



பூனைக்கண்ணி, கண*ப்பு தீயை மேலும் தூண்டிவிடுவதற்காக எழுந்து போனாள். நான் மூத்தவளைக் கேட்டேன்.



காலியா ஏன் இன்னும் எனக்கான சித்திரவதையை துவக்கவில்லை? சீக்கிரமாக சாக விரும்புகிறேன். என் பாவப்பட்ட பிறவிக்கு ஒரு விடுதலை கிடைக்கட்டும்.



"உமாஜி! தலைவர் இன்னும் வரவில்லை. அவருக்காகத்தான் காத்திருக்கிறோம். ஒருவேளை அவர் மனம் மாறி உங்களை விடுவிக்கக்கூடும். கவலைப்படாதீர்கள்!"



"சுங் வரப்போகிறானா? வந்தால் என்ன கேட்பான். மீண்டும் அதே பல்லவிதான் பாடுவான். முட்டாள். அவன் கேட்பதற்கு சம்மதம் சொல்லமாட்டேன். சம்மதிப்பதாக இருந்தால் ஏன் இவ்வளவு வேதனை? அடி, உதை, அவமானம் அனுபவிக்கப்போகிறேன்? "



பெரியவள் என்னை அனுதாபத்துடன் பார்த்தாளே தவிர வேறொன்றும் சொல்லவில்லை. சற்றுநேரத்தில் பூனைக்கண்ணியும், காலியாவும் எங்களருகே வந்து அமர்ந்தனர். பூனைக்கண்ணியின் கண்களின் இனம்புரியாத வன்மத்தைக் கண்டேன். நான் இவளை முன்பின் பார்த்ததில்லையே. ஏன் இவ்வளவு விரோதம் பாராட்டுகிறாள்?. காலியாவின் முகத்தில் குறும்பும், ஆர்வமும் தாண்டவமாடியது. என் உடல் கூசிப்போகும் வண்ணம் அந்த இருளிலும்கூட தன் கண்களால் என் உடல்முழுதும் மேய்ந்தான்.



பூனைக்கண்ணி," காலியா! இந்த தென்னிந்திய பெண்ணை எப்படி சித்திரவதை செய்யப்போகிறாய்? இவள் எத்தனை நாள்வரை தாங்குவாள்? கொஞ்சம் சொல்லேன்!" என்றாள். அவள் குரலில் சாடிசம் வழிந்தது. நான் திடுக்கிட்டு காலியா என்ன சொல்லப்போகிறானென்று கவனிக்கலானேன்.



காலியா உடனடியாக எதுவும் சொல்லாமல் புன்னகை புரிந்தான். "பச்சே. நீயே சொல்லேன். இவளை என்ன செய்யலாம் என்று நினைக்கிறாய்? நீ பெண் போராளிகளுக்கு தண்டனை கொடுக்கும் பிரிவில்தானே பணியாற்றுகிறாய்? இவள் ஆரோக்கியமாகவும், வாட்ட சாட்டமாகவும், தென்படுகிறாள். குறைந்தது மூன்று நாட்களாவது தாக்குப்பிடிப்பாள்!"



அய்யோ. மூன்று நாட்களா? அதிகபட்சம் ஒன்றிரண்டு மணிகளில் என் கதையை முடித்துவிடுவார்கள் என்று நினைத்தேனே? மூன்று நாட்கள் வேதனையையும் அவமானத்தையும் தாங்கவேண்டுமா? ஈஸ்வரா. அத்தனைநாள் துடிதுடித்து மரிக்கும் அளவுக்கு நான் செய்தபாவம்தான் என்ன? அழகாகப் பிறந்தது என் பாவமா? அடுத்தவனுக்கு என் உடலை விருந்தாக்க மறுத்தது குற்றமா? பெண்களுக்கு வரும் மாதவிலக்கு நாட்களின் வலியைக்கூட என்னால் தாங்கவியலாதே. சுருண்டு அரைப்பிணமாக கிடப்பேனே. எனக்கா இந்த அவஸ்தை மரணம்? இந்தக் கொடூரம் யாருக்குமே நிகழக்கூடாது. தவிதவித்தேன். பரிதாபமாக பெரியவளைப் பார்த்தேன்.



அவள், என் பார்வையைப் புரிந்துகொண்டு மற்ற இருவரையும் அதட்டினாள். " காலியா, பச்சே. உங்களுக்கு அடுத்தவர்களின் தவிப்பும், உணர்வும் புரியாதா? ஏன் இப்படி அரக்கத்தனமாக நடக்கிறீர்கள்? "



காலியா இளக்காரமாக அவளைப்பார்த்து சிரித்தான்." என்ன? புண்ணியாத்மா ஆகப் பார்க்கிறாயா தாண்டா? இந்த தென்னிந்திய நாயை ஏன் கொண்டுவந்திருக்கிறோம் என்று உனக்கு தெரியாதா? தலைவரின் எதிரிக்கு இரக்கம் காட்டுகிறாயா? அவருக்குத் தெரிந்தால் என்னவாகும் தெரியுமா? இவளை எங்களிடம் விடு. நீ போய் கணப்பை பார்த்துக்கொள். நாங்கள் அழைக்கும்போது வந்தால் போதும். ம்ம். எழுந்திரு!"





காலியா அதட்ட, தயங்கியவாறு தாண்டா எழுந்து போனாள். பூனைக்கண்ணி, என்னைப்பார்த்து நக்கலாகச் சிரித்தாள். எனக்கு கண்களில் நீர் முட்டியது. காலியா பூனைக்கண்ணியிடம் சொன்னான்.



"நீ சொல்லு பூனைக்குட்டி. இவளை உன்னிடம் ஒப்படைத்தால் என்ன செய்ய உத்தேசம்?"



"ம்ம் சொல்லட்டுமா? இவள் பிறப்பு உறுப்பு முழுவதையும் இறுக* தைத்துவிடுவேன். பின் இவள் வயிறு முட்டும்வரை தண்ணீர் கொடுத்து குடிக்கச்செய்வேன். பின்னர் சிறுநீர் கழிக்கமுடியாமல் இவள் கதறுவதைப் பார்த்து ரசிப்பேன்!"



ஈஸ்வரா! ஒரு பெண்ணிடமிருந்து வந்த வார்த்தைகளா இவை? சக பெண்ணின் அந்தரங்கத்தை தைக்கும் எண்ணம்கொண்ட இவள் என்ன பிற*வி? என்னைவிட 10 வயது குறைவாகத்தான் இவளுக்கு இருக்கும். ஏன் இந்த வயதில் இத்தனை வெறி? அய்யோ. என் கதி நான் நினைத்ததைவிட படுமோசமாக இருக்கும் போலுள்ளதே. நான் என்ன செய்யப்போகிறேன்?



"அப்படியா சொல்கிறாய் பூனை? ம்ம் நல்ல திட்டம்தான். இரு.. இவள் பெண்ணுறுப்பு எப்படி இருக்கிறது என்று பார்க்கிறேன்" என்று சொன்ன காலியா, சிறு டார்ச் லைட்டை பொருத்தினான். என் ஒரு கால் பாதத்தை முரட்டுத்தனமாக பிடித்து உயர்த்தி, டார்ச் ஒளியை என் பெண்மைச் சின்னத்தில் பாய்ச்சினான். நான் அவமானத்தின் உச்சிக்கே போனவளாக, காலை அவன் பிடியில் இருந்து விடுவித்துக்கொள்ள போராடினேன். ஆனால் காலியாவின் பிடி இரும்புப்பிடியாக இருந்தது. எனது மற்றொரு காலை நெருக்கி, தொடையிடுக்கு தெரியாமல் மூடிக்கொண்டேன். காலியாவின் ஒருகையில் என் வலது காலும், மற்றொரு கையில் டார்ச்சும் இருந்ததால், பூனையை உதவிக்கு அழைத்தான்.



"பூனை. இவளது இடதுகாலைப் பிரி. இவளது அந்தரங்கம் எனக்கு தென்படவில்லை."



பூனை காலியாவைச் சுற்றிவந்து என் இடது காலை வெடுக்கென்று இழுத்து முடிந்தவரை அகட்டினாள். என் முதுகு மரத்தோடு சேர்த்துக் கட்டப்பட்டிருக்க, இடதுகால் தரையோடு தரையாக இழுக்கப்பட்டு, கிட்டத்தட்ட என் இடதுபுறமாக* விரிக்கப்பட்டு பூனைக்கண்ணி இருகைகளாலும் அமுக்கிபிடித்துக்கொண்டிருந்தாள். வலதுகால் காலியாவால் செங்குத்தாக உயர்த்தப்பட்டு, என் முழங்கால் என் முகத்தில் இடிக்கும் அளவுக்கும், என் கால் என் தலைக்குமேல் போய் நான் கட்டப்பட்டிருந்த மரத்தின் மேல்பகுதியில் கால்விரல்கள் உரசும் அளவுக்கும் முரட்டுத்தனமாக பிடிக்கப்பட்டிருந்தது. என் கைகள் ஏற்கனவே காலியாவால் மரத்தில் பின்புறம் பிணைக்கப்பட்டிருந்தன. கிட்டத்தட்ட, ஒரு பொறியில் சிக்கவைக்கப்பட்டதுபோல, நான் அசைவற்றுக்கிடக்க, என் அந்தரங்கத்தை ஆராய்ந்த காலியா உதட்டைப் பிதுக்கினான்.



"பயனில்லை பூனை! இவள் உறுப்பு மிகவும் சிறியதாக இருக்கிறது. தைக்கப்படவேண்டிய பெண்ணுறுப்பின் உதடுகள், இவள் வயதுக்கும் உருவத்துக்கும் ஏற்ற முதிர்ச்சியின்றி இருக்கின்றன. நாம் ஊசியையோ, நூலையோ ஓட்டும் அளவுக்கு அவை திரட்சியாக இல்லை. இவ்வளவு சிறிய உறுப்பு கொண்ட பெண்ணை நான் பார்த்ததே இல்லை. இவளை அனுபவிக்க தலைவர் ஏன் துடிக்கிறார் என்று இப்போதுதான் புரிகிறது."



காலியா பேசிக்கொண்டே என் கால்களை விடுவித்தான். அவன் பேச்சிலிருந்து, என் அந்தரங்கம் ரணப்படப் போவதில்லை என்று அறிந்து எனக்கு நிம்மதியாயிற்று. கால்களும் விடுவிக்கப்பட்டதால், வலி குறைந்தது. முன்பு போல கால்களை மடக்கி மார்போடு அணைத்து, மேல்,கீழ் பெண்மைச்சின்னங்களையும் மறைத்தேன்.



பூனை முகத்தில் ஏமாற்றம் இழையோடியது. காலியா அவளைத் தேற்றினான்.



சோர்வடையாதே பூனை! எனது வேறு வழிமுறைகளால் இவள் கதறுவதை விரைவில் நீ கேட்டு இன்புறலாம். சரி. இவள் மீது நீ ஏன் இவ்வளவு விரோதம் காட்டுகிறாய்? அவள் பச்சைக் குழந்தைபோல இருக்கிறாள். உன்னை என்ன செய்தாள்?



ம்ம்ம் பச்சைக் குழந்தைபோல இருப்பதால்தான்! உனக்கே தெரியும். தற்போது தலைவர் உறங்குவது என்னோடுதான். நேற்று அவர் என்ன சொன்னார் தெரியுமா?



என்ன சொன்னார்?



இவளுடன் ஒப்பிட்டு என்னை மிகவும் கேவலப்படுத்திவிட்டார். எனக்கு கால்கள் மிகவும் குட்டையாம். இவள் கால்களும் தொடைகளும் மிக நீளமாகவும் திரட்சியாகவும் இருக்கிறதாம். எனக்கு மார்பும், பின்புறங்களும் இல்லவே இல்லையாம். இவளுக்கு எல்லாம் வடிவாக இருக்கிறதாம். இன்னும் எவ்வளவோ சொல்லி வெறுப்பேற்றினார். இவள் வரும் முன்பெல்லாம் என்னைபோல அழகி இல்லையென்று சொன்னவர் அவர். இப்போது இவள் அழகைப் புகழ்ந்து என்னை ஏளனப்படுத்துகிறார். இந்த நாயின் அழகு என் கண் முன்னால் அழியவேண்டும். இவள் அணுஅணுவாகத் துடித்துச் சாகவேண்டும். இவளின் அவலக்குரல் என் காதுகளில் தேனாகப் பாயவேண்டும். அந்த கதறல் என் காதுகளில் எப்போதும், தேங்கி நிற்கும் தலைவரின் ஏளன வார்த்தைகளை கரைய வைக்கவேண்டும்.



பூனை கோபமாகப் பேசிக்கொண்டே என் முகத்தில் எட்டி மிதித்தாள். அவள் மிதித்த வேகத்தில் என் தலை பின்னால் உள்ள மரத்தில் மோதுண்டது. மூக்கில் இரத்தம் கசிந்தது. வலியும், பயமும் என்னைச் சூழ்ந்தன. அப்போது யாரோ சிலர் நடந்துவரும் அரவம் கேட்டது.



சுங் வந்துவிட்டான்!.
சுங் வந்துவிட்டான்!. கூடவே இரு போராளிகளும் அவனுக்குத் துணையாக வந்தனர். சுங்'கை காலியா உள்ளிட்டோர் எதிர்கொண்டு அழைத்துவந்தனர். சுங்'குடன் வந்த இரு போராளிகளும் ஏதோ உணவு கொண்டுவந்திருந்தார்கள். அதை காலியாவும் மற்றவர்களும் உண்ணும் முகாந்திரத்தில் ஈடுபட்டனர். அவர்களிடம் ஏதோ பேசியவாறு வந்த சுங், பின்னர் என்னருகில் வந்தான்.



"என்ன உமாஜி! ரொம்ப வசதியா இருக்கீங்க போல!"



நான் அவனை பார்க்க விரும்பாமல் வேறுபுறம் முகத்தைத் திருப்பினேன். அதன் பின்னர், நைச்சியமாகப் பேசி, என்னை அவன் விருப்பத்துக்கு இணங்க வைக்க முயன்றதையும், நான் மறுப்பு தெரிவித்தும் என்னை கொன்றுவிடச் சொல்லியும் கெஞ்சியதையும் மீண்டும் ஒருமுறை சொன்னால் உங்களுக்கு அலுப்பு தட்டும். எனவே மேலே தொடர்கிறேன்.



என்னிடம் சம்மதம் வாங்க முயன்று தோல்வியுற்ற சுங் இறுதியாக ஒரு செயலைச் செய்தான்.



" இங்கே பாருங்கள் உமாஜி! நான் சுமார் 300 பேர் அடங்கிய புரட்சிப்படையின் தலைவன். நாகா காவல்துறைக்கு சிம்ம சொப்பனம். நான் சார்ந்த பழங்குடியினருக்கு கண்கண்ட தெய்வம். இத்தனை மாண்புகளையும் உங்கள் காலடியில் வைக்கிறேன். என் வாழ்நாள் லட்சியம் நிறைவேற மனப்பூர்வமாக ஒத்துழையுங்கள்!" என்று உருக்கமுடன் வேண்டியவாறே நெடுஞ்சாண்கிடையாக என் முன் தரையில் வீழ்ந்தான். என் இரு பாதங்களில் தன் முகத்தை வைத்து கண்ணீர் சிந்தினான்.



ஒரு இழிசெயலைச் செய்ய எவ்வளவு தூரம் இறங்குகிறான் இக்கயவன் என்ற அருவெறுப்பு என்னை ஆட்கொண்டாலும், ஒரு ஆண் என் தாள் பணிவதை என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள இயலாமல் என் கால்களை விடுவித்து அப்புறப்படுத்த முயன்றேன். நான் பிணைக்கப்பட்டிருந்த நிலையில் என் இரு கால்களையும் மேற்புறமாகத்தான் தூக்கிக்கொள்ள முடிந்தது. என் கால்களை விலக்கிக்கொண்டதை பொருட்படுத்தாமல் சுங் தொடர்ந்து பேசினான்.



"இதைவிட நான் எப்படி உங்களை வேண்டமுடியும் உமாஜி? கொஞ்சம் சிந்தியுங்கள். கடந்த இரண்டு வருஷங்களாக நீங்களும் புருஷ சுகம் இல்லாமல்தானே இருக்கிறீர்கள்? உங்கள் பேரழகை வீணாக்காதீர்கள். ஒருவேளை இவ்வளவு ஆனபிறகு, இப்போது எப்படி இசைவது என்ற தயக்கம் உங்களுக்கு இருக்கலாம். அல்லது நீங்கள் உங்கள் அக்குளில் தீபம் ஏற்றிக்கொள்வதாக சவால் விட்டது பற்றி எண்ணி தர்மசங்கடம் கொள்ளலாம். அதையெல்லாம் நாம் மறந்துவிடுவோம். நீங்கள் உங்கள் வாயால்கூட இசைவு தெரிவிக்க வேண்டாம். சிரமப்பட்டு உயர்த்திப்பிடித்திருக்கும் உங்கள் கால்களை என்மீது வையுங்கள். அதையே சம்மதமாகக் கொள்கிறேன். நாம் நலமுடன் பாசறை திரும்பிவிடலாம். நன்கு சிந்தித்து நல்ல முடிவு எடுங்கள்." என்று சொன்னவாறே சுங் என் கால்கள் அவன்மீது படவேண்டும் என்பதற்காக இன்னும் என்னருகே நெருங்கிவந்தான்.



தப்பித்தவறி என் கால்கள் அவன்மீது பட்டுவிடுமோ என்று நான் இன்னும் உயர்த்தினேன். நீண்டதூரம் நடந்துவந்ததால் வலியின் உச்சத்தில் இருந்த எனக்கு, நீண்ட கால்களை உயர்த்திப் பிடித்துக்கொண்டே இருப்பது மிகக்கடினமாக இருந்தது. எந்நேரமும் அவன் பின் மண்டையில் என் அடிப்பாதங்கள் விழக்கூடும் என்ற நிலையில் தவித்தேன். என்னருகே நெருங்கிய சுங்கின் தலை என் பின்பகுதியில் பட்டது. அவனது கோரைமுடிகள் என் பெண்மைச்சின்னத்தை உரசி குறுகுறுக்கச் செய்தன*.



"சுங் ப்ளீஸ்! எழுந்திரு. என்னால் உன் எண்ணத்துக்கு இணங்க முடியாது. தென்னிந்தியப் பெண்கள் பற்றி நீ அறிய மாட்டாய். எனவேதான் இவ்வாறு பிடிவாதமாக இருக்கிறாய். இன்று ஒருநாளில் நான் எவ்வளவோ அவமானங்களுக்கும் ஹிம்சைகளுக்கும் ஆளாகிவிட்டேன். இருந்தாலும் ஒருகணம்கூட உனக்கு உடன்படும் எண்ணம் தலைதூக்கவே இல்லை. தயவுசெய்து புரிந்துகொள். என்னை விரைவில் விண்ணுலகுக்கு அனுப்பி வை. நான் உயிரோடிருக்கும் ஒவ்வொரு நொடியும் உனக்கும் சித்தரவதைதான். சீக்கிரம் என் கதையை முடித்துவிடு!"



சுங்கின் தலைமுடி என்னை குறுகுறுக்கச் செய்ததாலோ, அல்லது நான் தம்கட்டியவாறு பிரயாசையுடன் என் கால்களைத் தூக்கிக்கொண்டிருந்ததாலோ எனக்கு வெகுநேரமாக இருந்த சிறுநீர்கழிக்கும் உந்துதல் அதிகரித்து தானாகவே நீர் பிரியத் துவங்கியது. மிகுந்த விசையுடன் சிறுநீர் பீறிட்டது குறித்து என்மீது எனக்கே கோபம் வந்தது. சுங்கின் முகத்திலும் தலையிலும் அது படவே, அவன் கோபத்துடன் எழுந்தான்.



"என்னை மன்னித்துவிடு சுங். என்னால் கட்டுப்படுத்தமுடியவில்லை. என்னை நினைத்தால் எனக்கே இழிவாக இருக்கிறது. "சுங்கின் மீது ஈரம் பட்டது குறித்து உண்மையாகவே வருந்தினேன். அவனோ கோபத்தின் உச்சத்துக்குப் போனவனாக,



"திமிர் பிடித்த கழுதை!" என்று திட்டியவாறு தன் பூட்ஸ் காலால் 'அந்த' இடத்தில் வலுவாக உதைத்தான்.



"அம்மாஆஆஆஆஆஆஆஆஆஆ!"



நான் கதறிய ஒலி கேட்டு உணவருந்திக்கொண்டிருந்தவர்கள் அனைவரும் திரும்பிப்பார்த்தனர். பெண்மைச்சின்னத்தில் ஊடுருவிய வலி அடிவயிற்றுக்குள்ளும் பிரவேசிக்க, மிதமிஞ்சிய வலியின் காரணமாக நான் துடிதுடித்தேன். அடுத்து காலியா பரிசளிக்கப்போகும் ஆக்கினைகள் கொடுக்கும் வேதனைக்குமுன் இந்தவலி ஒன்றுமே இல்லை என்பது அப்போது எனக்கு தெரியாது!.



"இந்த நாயை, மலர்ப்படுக்கையில் கிடத்துங்கள். நாளைக் காலையில் இவளை சிறுகச் சிறுக வதைப்போம். அதற்குமுன் இவள் ஏதேனும் காட்டுவிலங்குக்கு இரையாகிவிடக்கூடாது. காலியா.. இந்த வேசிக்கு நீ இரவு முழுதும் காவல் இரு!" என்று உத்தரவிட்ட சுங் பூனைக்கண்ணியை அழைத்துக்கொண்டு பரண்வீட்டுக்கு போனான்.



காலியாவும் மற்றவர்களும் முட்செடிகளை வெட்டிவந்து படுக்கைபோல பரப்பினார்கள். என் இதயம் அளவுக்குமீறி அடித்துக்கொண்டது. என்னை அவிழ்த்து அழைத்துப்போனார்கள். முட்படுக்கையில் படுக்குமாறு சொல்ல, நான் பயத்தில் தயங்கினேன். காலியா, என் அடிவயிற்றில் உதைத்து தள்ளினான். நான் படுக்கையில் மல்லாந்து விழுந்தேன். முட்கள், என் முதுகு, பின்புறம், பின்னங்கால்கள் எங்கும் கொடுந்தேள்களாகக் குதறின. என் வேதனை ஓலத்தைப் பொருட்படுத்தாமல், என்னைச் சுற்றி முளைகள் அடித்து அசையமுடியாமல் பிணைத்தார்கள்.







கடும் மன அதிர்ச்சி மற்றும் உடல் உபாதைகளின் உச்சம் என்னை நினைவிழக்க வைத்தது. மீண்டும் நினைவு திரும்பியபோது..



கடும் குளிரும், முட்களும் என் பொன்னுடலை கடித்துச் சுவைத்துக்கொண்டிருந்தன. தூரத்தில் காட்டுநாய்களில் குரைப்பொலி கேட்டது. என் நிலைமையை நான் உணர சில நிமிடங்கள் ஆனபோது.... யாரோ என்மீது படுத்துக்கொண்டு, என்னைக் கசக்கிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

என் சுயநினைவு திரும்பியபோது, என்மீது கனமான பாறையைத் தூக்கி வைத்ததுபோன்ற உணர்வு.மூச்சுவிட மிகுந்த சிரமமாக இருந்தது. முதுகு மற்றும் பின்புறங்களில் முட்கள் பாய்ந்து உடல் விஷமேறியதுபோன்று கடுத்தது.இருட்டில் சட்டென ஒன்றும் பார்வைக்குப் புலனாகவில்லை.



இதுதான் நரகமோ? நான் இறந்துவிட்டேன் போலிருக்கிறது. பரவாயில்லை. அதிகம் சிரமப்படாமல், என் அம்மாவைப்போல தூக்கத்திலேயே என் உயிர் பிரிந்துவிட்டது என்றெல்லாம் சிந்தித்தேன். ஆனால் உண்மை அதுவல்ல. என் பாழும் ஜென்மம் உச்ச அவமானங்களையும், அவஸ்தைகளையும் படவேண்டும் என்று ஆண்டவன் என் தலையில் கடப்பாரை கொண்டல்லவா எழுதியிருக்கிறான்?



காலியாவின் சுருட்டு நாற்றம் மிக்க மூச்சுக்காற்று என்மீது படர்ந்தது. மெல்ல கண்களை விரித்துப்பார்க்க, அந்த படுபாவி என்மீது சயனித்திருந்தான். அவன் கைகள் இரண்டும் என் மார்பகங்களைப் பிசைந்தன. அவனின் கோரமான முகம் என் முகத்தோடு ஒட்டி உறவாடிற்று. நான் எதிர்ப்பு தெரிவிக்கும் மனநிலையில் இல்லை. என் கேவலமான நிலைகுறித்து, வெம்பித் துடித்தேன். என்னையும் மீறி விம்மல் வெடிக்க, நான் விழித்திருப்பதை காலியா உணர்ந்தான்.



"என் ஆண்குறியை வெட்டிவீசியமைக்காக, முதன்முதலாக இன்றுதான் வேதனைப்படுகிறேன். உன் உடல் எவ்வளவு அழகு? இப்படி ஒரு பெண்மை உலகில் இருக்கும்போது நானும் பெண்ணாக மாற ஆசை கொண்டேனே! எவ்வளவு முட்டாள்தனம். பூப்போன்ற உடல்கொண்ட நீயல்லவா பெண்மைக்கு இலக்கணம்? சே! நான் பெண்ணுமில்லாமல், ஆணுமில்லாமல் போனேனே! " என்று காலியா புலம்பினான்.



காலியா.. என்னை விட்டு விலகு.. எனக்கு என்னவோபோல இருக்கிறது. ப்ளீஸ்!!



காலியா என்னை விட்டு எழுந்து நின்றான். சற்றுநேரம் என்னை வைத்தகண் மாறாமல் பார்த்த அவன் சொன்னான்...



இப்போது சொல்.. நாம் இருவரும் தப்பிவிடுவோம். உன்னை நான் காப்பாற்றுகிறேன். உன் மிகுதி வாழ்க்கை என்னோடு கழிக்க ஒப்புக்கொள்! இதே காட்டில் வேறொரு மூலையில் சுங்கின் கண்ணுக்கு அகப்படாமல் நாம் நிம்மதியாக வாழலாம். என்ன சொல்கிறாய்?



என்னைக் கொன்றுவிடு காலியா! நான் வாழ விரும்பவில்லை! நான் மனதளவில் நொறுங்கிப்போய்க் கிடக்கிறேன். தயவுசெய்து என் வாழ்வை முடித்துவிடு!



முட்டாள்தனமாக பேசாதே! நீ சாகப் பிறந்தவள் அல்ல! ராணிபோல வாழப் பிறந்தவள். காலம் முழுதும் இந்தக் காலியா உன் காலடியில் கிடப்பான். உன்னைப்போன்ற பேரழகிக்கு இப்படி ஒரு துர்மரணம் வேண்டாம். உம் என்று ஒரு வார்த்தை சொல்! இருளில் நழுவிவிடுவோம். எவனும் கண்டுபிடிக்க முடியாது! சீக்கிரம் யோசி!! காலியா பரபரத்தான்.



என்னை ஏன் இப்படி பகடைபோல எல்லோரும் உருட்டி விளையாடுகிறீர்கள்? நான் ஒப்புக்கொள்வது என்று இருந்தால் எனக்கு ஏன் இந்த நிலைமை? அடுத்தவர் அறியாமல் முகாமிலேயே, காரியத்தை முடித்துக்கொள் என்று சுங்கிடம் அப்போதே சொல்லியிருப்பேனே! நான் அப்படிப்பட்டவள் அல்ல. தயவுசெய்து என்னை கேவலப்படுத்தாதே!



காலியாவிடம் நான் தாழ்ந்த குரலில் சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போது, பரண் வீட்டில் விளக்கொளி தெரிந்தது.



என்ன நடக்கிறது அங்கே? சுங் கத்தினான்.



ஒன்றுமில்லை காம்ரேட்! இவள் உடல்மீது ஒரு பாம்பு ஊர்ந்தது. அதை அடித்து அப்புறப்படுத்துகிறேன்!



ம்ம்ம் நல்லவேலை செய்தாய்! அவள் அவ்வளவு சீக்கிரம் சாகக்கூடாது! அடேய் பாலி, சேகி.. தூங்கியது போதும் .. எழுந்திருங்கள்! உமாவுக்கு காவலாக நில்லுங்கள். கணப்பு மூட்டி வெளிச்சம் உண்டாக்கிக்கொண்டு, விழிப்பாக இருங்கள். காலியா.. நீ போய் தூங்கு! காலையில் வேலை அதிகம் இருக்கிறது..!



சுங் மடமடவென உத்தரவுகளை பிறப்பித்தான். காலியா என்னைப் பார்த்தவாறே அகன்றான். நான் அவனைக் காட்டிக்கொடுக்க விரும்பவில்லை. சுங் உடன் மெய்க்காவலர்களாக வந்த இரு போராளிகளும் காவல் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டனர். சுங் மீண்டும் பரண் வீட்டினுள் மறைந்தான்.

பொழுது விடிந்தது.





எனக்கான சித்திரவதைகள் துவங்கின. முற்றும் துறந்த முனிவர் நிலையில் நான் எல்லாவற்றையும் ஏற்றுக்கொள்ள தயாரானேன். என்மீது தண்ணீரை ஊற்றி சுத்தப்படுத்தினார்கள். நெற்றியில் குங்குமம் பூசினார்கள். காட்டு மலர்களால் தொடுக்கப்பட்ட மாலை ஒன்றைத் தொடுத்து எனக்கு சூட்டினார்கள். ஒரு பிரமாண்டமான மரத்தின் கீழே என்னை அழைத்துச் சென்றார்கள்.



காலியா ஏதோ சைகை காட்ட, மெய்க்காவலர்கள், பாலியும் சேகியும் கைகளைக் கோர்த்து ஒரு மேடை போல ஆக்கினார்கள். அதன்மீது ஏறி நிற்குமாறு காலியா ஆணையிட்டான். நான் இயந்திரம் போல கீழ்ப்படிந்தேன். இப்போது என் முதுகு மரத்தின் அடித் தண்டை ஒட்டினாற்போல என்னை உயர்த்திப் பிடித்திருந்தார்கள். அந்த மரத்துக்கு இரண்டே கிளைகள். 'ஒய் ' போல விரிந்திருந்த இரு கிளைகளை ஒட்டினாற்போல, என் கைகளை விரித்துவைக்குமாறு சொன்னார்கள். அவ்வாறே செய்தேன்.



காலியா ஒரே தாவலில் மரத்தின் மீது ஏறினான். இரண்டு கிளைகளும் பிரியும் பகுதியில் ஏறி நிற்பதை உணர்ந்தேன். என் பின்னால் நின்றதால் அவன் என்ன செய்யப்போகிறான் என்பது தெரியவில்லை. நிகழ்வுகளை என் முன்னால் சற்று தூரத்தில் நின்றுகொண்டு, சுங், பூனைக்கண்ணி, தாண்டா ஆகியோர் பார்த்துக்கொண்டிருந்தனர்.



திடீரென பச்சேயின் பூனைக் கண்களில் ஆர்வம் மின்னியது. நான் என்னவாயிருக்கும் என்று குழம்பி நின்ற வேளையில் என் இடது உள்ளங்கையில் தீ பாய்ந்தது போன்ற ஒரு உணர்வு. திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்து பார்க்க, என் உள்ளங்கையைத் துளைத்துக்கொண்டு ஒரு குத்துவாள் மரத்தின் கிளையில் பதிந்திருந்தது. அது உண்டாக்கிய காயத்தின் வலி பின்னர்தான் உறைத்தது.



ஆ... ஆ.. அம்மா! ஈஸ்வரா.. என்ன செய்வேன்? நான் வாய்விட்டுக் கதறினேன். தன்னிச்சை செயலாக என் கையை விடுவிக்க போராடினேன். வலி அதிகரித்தது. கீழே என்னைத் தாங்கி உயர்த்திப் பிடித்திருந்தவர்கள் என்னைக் கட்டுப்படுத்த போராடினார்கள். உள்ளங்கையில் இருந்து இரத்தம் வழிந்தது. என் வலதுகையின் உதவிகொண்டு இடது மணிக்கட்டை இறுகப் பிடித்து வலியையும், இரத்தப்போக்கையும் கட்டுப்படுத்த முயன்றேன்.



காலியா, என் வலதுகையை முரட்டுத்தனமாகப் பற்றி இழுத்து இன்னொரு கிளையோடு ஒட்டியிருக்குமாறு வைக்க முயன்றான்.



ஐயோ.. வேண்டாம்.. என்னை விட்டு விடுங்கள்.. நான் தாங்க மாட்டேன். ப்ளீஸ்.. சுங்.. உன்னை மன்றாடுகிறேன். என்னை விடுவித்துவிடு. என்னால் முடியவில்லை.



அப்படியென்றால் என் விருப்பத்துக்கு சம்மதிக்கிறாயா..?



அதை மட்டும் வற்புறுத்தாதே.. என்னும் வகையில் நான் தலையை இருபுறமும் ஆட்டினேன். இப்போது, வலது உள்ளங்கையிலும் தீ பாய்ந்தது. அம்மா... இனி முன்பு போல என் விருப்பப்படி உடலை அசைக்க முடியாமல் பிணைக்கப்பட்டிருந்தேன். வேதனை உயிரை உலுக்கியது. இருகைகளிலும் கத்திகள் பாய்ந்து மரத்தோடு தைக்கப்பட்டிருந்தேன். இரு உள்ளங்கைகளையும் மாறி மாறிப் பார்த்து கதறினேன்.



ஈஸ்வரா.. என்னைக் காப்பாற்று.. என்னால் தாள முடியவில்லையே.. அம்மா.. உன்னண்ட என்னையும் அழைச்சுக்கோயேன்.. ஐயோ பாவிகளா.. என்னை விட்டுடுங்கடா.. ம்ம்ம்ம்ம்ம்ங்க்ங்ங்ங்.. ம்ம்ம்ம்!



வலியை ஜீரணிக்க முயன்றேன். இப்போது காலியா மரத்திலிருந்து என் முன் குதித்தான். என்னைத் தாங்கி நின்ற இருவரையும் பார்த்து சைகை காட்ட, அவர்கள் என் கால்களை விடுவித்து அகன்றனர்.



இப்போது என் ஐந்தே முக்கால் அடி உடலின் எடையும் இரு உள்ளங்கைகளில் இறங்க, சொல்லவொண்ணா வேதனை என் தண்டுவடத்தை உருவியது. கால்களுக்கு ஏதேனும் பிடிப்பு கிடைக்குமா என்று மரத்தின் அடிப்பகுதியை துழாவினேன். எதுவும் அகப்படவில்லை. உள்ளங்கையை, ரம்பம் போட்டு அறுப்பது போல இரு கத்திகளும் துன்புறுத்தின. என் தலையை மோதிக்கொண்டு சுயநினைவை இழக்கலாம் என்று பின்புறம் முட்டிப்பார்க்க, அங்கே கிளைகள் பிரிந்துவிட்டதால், எதுவும் தட்டுப்படவில்லை.



ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் ஹாஹாஆஆஆஆஆ .. ம்ம்ம்ம்ம்ம்ம்.. துன்பத்தை விழுங்க என்னால் ஆனவரையில் முயன்றேன்.



ஒரு பிரம்மாண்டமான மரத்தின் கிளைகளில் நான் சிலுவையில் அறையப்பட்டதுபோல, கத்திகளால் பிணைக்கப்பட்டு பரிதாபமாகத் தொங்கிக்கொண்டிருந்தேன். என் இருகைகளும் பிய்ந்து விழுந்துவிடுவதுபோல வலித்தன. மிக அதிகமான வலியிலும், பயத்திலும் என் உடல் 'விலுக் விலுக்'கென வெட்டி வெட்டி இழுத்தது. இதுதான் மரண வேளையோ? ஈஸ்வரா.. வாழும்போதுதான் இந்த அபலையைக் கைவிட்டுவிட்டாய். சாகும்போதாவது நல்லவழியைக் காட்டு.. மனம் இடையறாது ஸ்மரிக்க, உடல் துடிப்பு குறைந்தது. ஆயினும் மரணத்தின் கருணை கிட்டவில்லை. குரல் கம்மிப்போகும் அளவுக்கு நான் கதறி ஓய்ந்திருந்தேன். ஒவ்வொரு நிமிடமும் ஒரு யுகமாக நகர்ந்தது.



என் துடிதுடிப்புகளை முகத்தில் உறைந்த புன்னகையோடு இரசித்துக்கொண்டிருந்த பூனைக்கண் பச்சே, நான் சற்று சலனமற்று நினைவிழக்கும் தருணத்தில் இருப்பதைக் கண்டாள். சுங்கிடம் ஏதோ சொல்ல, அவனும் தலையை அசைத்து இசைவு தெரிவித்தான். பூனைக்கண்ணி, ஒரு பிளாஸ்டிக் வாளி நீரை என்மீது வாரி அடித்தாள். ஸ்மரனை தப்பும் நிலைக்கு சொக்கிக்கொண்டிருந்த நான், நீரின் குளிர்ச்சியினால் மீண்டும் தெளிவான நிலைக்கு வந்தேன். இரண்டு உள்ளங்கைகளிலும் யாரோ துளையிடும் கருவியை வைத்து ஓட்டை போடுவதுபோல 'விண் விண்'ணென்று தெறித்தது. கருணையே இல்லாமல் என் நீண்ட உடற்பகுதி, தரையை நோக்கி இழுத்து உள்ளங்கை வாதையைக் கூட்டிற்று.



என்ன*ருகே வந்த பச்சேயின் கைகளில் ஒரு நைலான் கயிறு இருந்தது. சுண்டு விரல் பருமனில் சுமார் மூன்றடி நீளம் கொண்ட அக்கயிற்றை இரண்டாக மடித்து பிடித்திருந்தாள். அதன் மடித்த முனையை என் பெண்மைச்சின்னத்தில் படுமாறு வைத்து முன்னும் பின்னும் அசைத்து வருடினாள்.ஏற்கனவே, காலியாவின் சங்கிலியால் நைந்துபோயிருந்த என் சின்னஞ்சிறு அந்தரங்கம், நைலான் கயிற்றின் முறுக்கேறிய பகுதித் தீண்டலால் ரணமாகி எரிந்தது. உடல் வேதனையைக் காட்டிலும், நான்கு ஆடவர் முன் என்னை அவமானப்படுத்துகிறாளே என்ற உள்ள வேதனையின் மிகுதியால், நான் அவர்களைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்து கண்களை மூடிக்கொண்டேன். மனம், ஈஸ்வரா.. ஈஸ்வரா.. என்று அரற்றியது. நான் கண்களை மூடிக்கொண்டதை வேறு ஒரு இழிவான பொருள் கொண்டவளாய், பூனைக்கண்ணி..



"வெட்கம் கெட்ட நாயே,,! உன்னை இவ்வளவு ஆக்கினைகள் செய்தும், யோனி வருடலின் இன்ப நுகர்வை ஆழ்ந்து அனுபவிக்கிறாயே.. கேவலப்பிறவி..! இவ்வளவு இன்ப வெறியை வைத்துக்கொண்டு எங்கள் தலைவரை ஏன் மறுக்கிறாய்? திமிர்பிடித்த வேசி! என்று கடிந்தவாறே, அந்த நைலான் கயிற்றால் என்னை உரித்தெடுக்கத் தொடங்கினாள். அவளது வன்மம் ஒவ்வொரு அடியிலும் தெரிந்தது. மார்பு, அடி வயிறு, தொடைகள் என்று த்வம்சம் செய்தாள். கயிற்று முனையிலுள்ள முடிச்சு, தொடையிடுக்கின் மென்மையைப் பதம்பார்க்க, அனிச்சை செயலாய் நான் கால்களை மடித்து மேலே தூக்கிக்கொள்ள பின்புறத்தையும் அடித்து காயப்படுத்தினாள். சிசுக்கொலை செய்தவளுக்குகூட இப்படி ஒரு தண்டனையைக் கொடுக்க மாட்டார்கள். அழகாய்ப்பிறந்ததற்காகவும், அன்னியனுக்கு முந்தானை விரிக்க மறுத்ததற்காகவும், என் உடல் பிரதேசங்கள் நையப் புடைக்கப்பட்டன. ஒரு இளம்பெண்ணால் எவ்வளவு துன்பம்தான் அனுபவிக்க முடியும்? உச்ச வேதனையின் காரணமாக நான் மயக்கமுற்றேன். 
எவ்வளவு நேரம் நினைவிழந்து தொங்கிக்கொண்டிருந்தேன் என்று தெரியவில்லை. மீண்டும் ஒரு வாளி நீர் வாரியடிக்கப்பட்டது. நான் மெல்ல சுயவுணர்வு பெற்றேன். என்மீது நீரை அடித்துவிட்டு ஒரு போராளி அகன்றான். எதிரில் 'தாண்டா' எனும் நல்மனம் கொண்ட பெண்ணைத்தவிர வேறு எவரும் இல்லை. தாண்டா அவளால் முடிந்தவரை, என் தொடைகளை அணைத்து தாங்கிப் பிடித்தவாறு என் கைகளின் வேதனையைக் குறைக்க முயன்றாள். அவள் கண்களில் நீர் வழிந்தது.



"உமாஜி! ஏன் இப்படி சித்ரவதைப்பட்டு துடிக்கிறீர்கள். உங்கள் பொன் உடலை சற்று குனிந்து பாருங்கள், துவைத்து எடுத்திருக்கிறாள். வேண்டாம் உமாஜி.. என்னால் பார்க்க சகிக்கவில்லை. தலைவரின் ஆசைக்கு ஒப்புக்கொள்ளுங்கள். இப்போதும் ஒன்றும் கெட்டுவிடவில்லை. காலியா அதியற்புத மூலிகை மருந்து வைத்திருக்கிறான். உடனே வலி, வீக்கத்தைக் குறைத்து புண்களை ஆற்றிவிடும். அடிபட்ட போராளிகளுக்கு உபயோகிப்போம். இரண்டே நாட்களில் நீங்கள் புத்துணர்வு பெற்றுவிடலாம். தயவுசெய்து எனக்காக ஒப்புதல் தாருங்கள். நீங்கள் வதைபட்டு சாக வேண்டியவரே அல்ல!"



அந்நிலையிலும் எனக்கு சிரிப்பு வந்தது. "முட்டாள் பெண்ணே.. உங்கள் ஆட்கள் என்னை துன்புறுத்த துன்புறுத்த, என் மனம் உறுதியடைகிறது. இன்னும் ஒருமுறையோ, இருமுறையோதான் இவ்வாறு என்னைத் துடிக்க வைக்க முடியும். பிறகு என் உயிர்ப்பறவை உடல்கூட்டை விட்டு பறந்துவிடும். நான் எந்தச் சித்திரவதைக்கும் தயார். சுங்குடன் படுக்கையைப் பகிரும் பேச்சுக்கே இடமில்லை. அவர்களால் ஆனதைப் பார்க்கச் சொல்!" சிரமத்துடன், மெல்லிய குரலில்.. ஆனால் உறுதியாகத் தெரிவித்தேன்.



"அய்யோ உமாஜி!" என்று அழுதவாறே என் திரண்ட தொடைகளில் அவள் முகத்தை இழைக்க, கசையடி ரணத்தில் அவளது கண்ணீர் பட்டு காந்தியது. "என்ன சொல்கிறார்கள் உமாஜி?" என்று கேட்டவாறே சுங் குழுவினர் வந்தனர். தாண்டாவின் மௌனம் என் முடிவினை அவனுக்கு உணர்த்த, காலியாவுக்கு பார்வையால் உத்தரவிட்டான். காலியா, என்னை விட்டு விலகுமாறு தாண்டாவுக்கு உத்தரவிட, எனக்கு வலிக்க கூடாது என்ற எண்ணத்தில், தாண்டா மெல்ல என் தொடைகளை விடுவித்தாள். எனினும் என் வாளிப்பான உடலின் எடை உள்ளங்கைகளைத் தாக்க, காயம் இன்னும் ரணமாகி என்னை துடிக்க வைத்தது.



பின்னர், சித்திரவதை நிபுணன் காலியாவின் அடுத்த குரூரமான செயல்திட்டம் நிறைவேறத் தொடங்கியது. பாலி என்னும் போராளியை அழைத்து என் வலதுகாலை முடிந்தவரை உயர்த்திப்பிடிக்கச் சொன்னான் காலியா. அவனும் என் முழங்கால் முகத்தில் இடிப்பதுபோல தூக்கிப்பிடித்தான். காலியா, தன் தோள்பையில் இருந்து சுமார் ஒன்றரை அடி நீளமுள்ள மெல்லிய இரும்புச் சங்கிலியை எடுத்தான். அந்தச் சங்கிலியின் இருமுனைகளிலும் கூர்மையான கொக்கி இருந்தது. அந்த சங்கிலியை உயர்த்தப்பட்ட என் முழங்காலுக்கு கீழாக வரும்படி செய்து, இரு முனை கொக்கிகளையும் என் இரு மார்புக் காம்புகளிலும் செருகினான். கைகளின் வேதனையைப் பார்க்கும்போது முலைக்காம்புகளில் ஏற்பட்ட வலி ஒன்றுமேயில்லை. ஆனால் அது என் வலதுகாலை முடிந்தவரை உயர்த்திப்பிடித்துக்கொண்டிருந்தால் மட்டுமே. காலை சற்று தாழவிட்டாலும், காலுக்கு அடியில் இருக்கும் சங்கிலி முலைக்காம்புகளை இழுத்து துன்புறுத்தும். பாலி என் காலை விடுவிக்க, காலின் கனம் சங்கிலியை கீழ்நோக்கி இழுக்க, மார்பகக் காம்புகள் துடிதுடித்தன. காலை உயர்த்திவைக்க முயன்றால் கைகளின் நரம்புகள் கெஞ்சின.



ம்ம்ம்ம்ம் ஈஸ்வரா.. எனக்கு தாங்கிக்கற தெம்பைக் கொடு. இல்லே என்னை அழைச்சுக்கோ. என்னால முடியலடா ஈஸ்வரா.. அம்மா... என்னை ஏன் பெத்தே? இப்படி வதை படறதுக்கா? பைத்தியம்போல கதறினேன். துடித்தேன்.



காலியாவின் அடுத்த சித்திரவதையை நிறைவேற்றும் பொறுப்பை பூனைக்கண்ணி, மகிழ்வுடன் ஏற்றுக்கொண்டாள்.



ஒரு பெரிய மெழுகுவத்தியை பொருத்திக்கொண்டு என்னருகில் வஞ்சகச் சிரிப்போடு வந்தவள், "உமாஜி.. உங்கள் நிர்வாண* உடல் குளிரில் நடுங்குகிறது.. அதற்கு கதகதப்பு ஏற்றட்டுமா..?" என்று கேட்டாள். நான் பதில் சொல்வதையும் அவளைப் பார்ப்பதையும் தவிர்த்தேன். ஆனால் அவள் கடமையை களிப்போடு நிறைவேற்றத் தொடங்கினாள்.



நான் மிகுந்த சிரமத்தின்பேரில் உயர்த்தி பிடித்திருந்த வலது தொடைக்கும், கீழே ஏதேனும் பிடிமானம் கிடைக்குமா என்று அலைபாய்ந்துகொண்டிருக்கும் இடது காலின் தொடைக்கும் இடையில், மெழுகுவத்தியின் ஜுவாலையைப் பாய்ச்சி, என் சிமிழ்போன்ற அந்தரங்கத்தை இரக்கமே இல்லாமல் பொசுக்க ஆரம்பித்தாள்.



கைகளில் பாய்ந்திருந்த கத்திகள், காலுடன் பிணைக்கப்பட்டு, முலைக்காம்புகளை பிய்த்துக்கொண்டிருக்கும் கொக்கிகள் இவற்றின் வேதனையை மறந்து நான் என் உடலை அசைத்தேன். என் பெண்மைச்சின்னம் வேகவைக்கப்பட்டுக்கொண்டிருந்ததை என்னால் பொறுத்துக்கொள்ள இயலவில்லை. என்னால் இயன்றவரை, என் உடலை, விடுவித்துக்கொள்ளப் போராடினேன். இதனால், தீ ஜுவாலை என் பெண்ணுறுப்பை விட்டு விலகுவதை உணர்ந்த, பூனைக்கண்ணி, கீழே தொங்கிக்கொண்டிருந்த என் இடது பாதத்தை அவளது வலதுகாலால் மிதித்துக்கொண்டு, மேலே உயர்த்தப்பட்டிருந்த என் வலது தொடைக்கு கீழே அவளது தோளை முட்டுக்கொடுத்து பிடித்தவாறு, என் சிறு புனிதத்தை கருக்கினாள். நான் அனலில் இட்ட புழுப்போல துடிதுடித்தேன்.





என் பிடிவாதம் தளர்ந்தது. என் பண்பாடு சிதறியது. கலாச்சாரம் கை நழுவியது... ஒரு மூன்றாம் தர வேசி போல குரலெடுத்து சுங்கை அழைத்தேன்..



"சுங்.. என்னை ஏற்றுக்கொள்! நான் தயார்.. உடனே என்னைக் காப்பாற்று..!"



மன வைராக்கியத்தை, உடல் வேதனை வென்றுவிட்டது.



என் குரல் கேட்டு சுங் பரண் வீட்டிலிருந்து என்னை விட்டுவிடுமாறு சைகை செய்தான். பின்னர் வேகமாக ஓடிவந்து என்னை விடுவிக்கும்வரை, பூனைக்கண்ணி பச்சே, தன் கொடூரச் செயலை நிறைவேற்றிக்கொண்டே இருந்தாள். ஒருவாறு சுங்கினால் விடுவிக்கப்பட்ட நான், " சுங்.. உன் விருப்பப்படி என்னை சீரழித்துவிடு. அதன் பின்னரும், என் வெட்கம்கெட்ட உடலில் இந்த பாழும் உயிர் தங்கி இருந்தால் என் தலையில் ஒரு பாறாங்கல்லைப் போட்டு கொன்றுவிடு.." என்று கதறினேன். பின், நான் எனக்கேற்பட்ட துர்பாக்கியமான நிலையை எண்ணி மனம் நொந்து நினைவிழந்து மண்ணில் வீழ்ந்தேன்.



தன் உத்தரவை காதில் வாங்காத, பூனைக்கண்ணிக்கு ஒரு துப்பாக்கி குண்டை பரிசளித்ததோ, தற்காலிக ஸ்ட்ரெச்சர் மூலம் என்னை அவர்கள் முகாமுக்கு கொண்டுவந்ததோ எனக்குத் தெரியாது.