இளம்பெண் சித்திரவதை 8

மறுநாள் காலையில் என் தலைவிதியின் போக்கை எண்ணி நான் வருந்திக்கொண்டே படுக்கையில் கிடந்த வேளையில், காம்ரேட் மிக இரகசியமாக ஒரு ஆங்கிலச் செய்தித்தாளை கொண்டு வந்தாள்..

"உமாஜி, சீக்கிரம் பார்த்துவிட்டுத் தாருங்கள். உங்களைப்பற்றிய செய்தி வந்திருக்கிறது. சுங் குளியலறையிலிருந்து வருவதற்குள் நான் பேப்பரை இருந்த இடத்தில் வைத்துவிட வேண்டும்.. சீக்கிரம்..!"

செய்தித்தாளில், நான் கடத்தப்பட்ட விவரம், தலைமையாசிரியர், குதிரைக்காரனின் தகவல்களோடு வெளிவந்திருந்தது. வாட்ஸ் அமெரிக்காவிலிருந்து வந்து தன் செல்வாக்கை உபயோகித்து, அரசு நிர்வாகத்தை தேடுதல் வேட்டையில் முடுக்கிவிட்ட செய்தியுமறிந்தேன். வாட்ஸ் மேலும் வயதானவராக புகைப்படத்தில் தோன்றினார். முகத்தில் மிதமிஞ்சிய கவலை அப்பட்டமாகத் தெரிந்தது கண்டு எனக்கு கண்ணீர் பீறிட்டது. கையில் கிடைத்த அபூர்வப் பொருளை தவறவிட்டு இப்போது வருந்துகிறாரே என வாட்ஸ் மீது கோபமும் வந்தது.

"இப்போது என்ன நடக்கும்? நான் காப்பாற்றப்பட்டு விடுவேனா? சுங்கின் மனநிலை என்னவாக இருக்கும்? அவன் என்ன செய்யப்போகிறான்? ஈஸ்வரா.. என்னைக் காப்பாற்றுவாயா? கைவிட்டு விடுவாயா?" என் மனதில் ஆயிரம் வினாக்கள் தாண்டவமாடின.



இயந்திரமாக செய்தித்தாளை காம்ரேடிடம் கையளித்தவாறே கேட்டேன்.. "காம்ரேட்.. என் கதி என்னவாகப் போகிறது?"

பதிலேதும் சொல்லாமல் அவள் செய்தித்தாளை எடுத்துக்கொண்டு சுங்கின் அறை நோக்கி விரைந்தாள்.சற்று நேரத்தில் திரும்பினாள்..

"உமாஜி.. நீங்கள் அணிந்திருக்கும் துணியைக் கொடுங்கள்.. இதை அணிந்துகொள்ளுங்கள்.." நான் கடத்தப்பட்ட*போது அணிந்திருந்த சுடி டாப்ஸும், டைட்ஸும். நன்கு துவைக்கப்பட்டு இருந்ததை என்னிடம் தந்தாள். என் உடலை சுற்றியிருந்த ஆறுமுழ காடாத் துணியை வாங்கிய* அவள் வெளியேற, நான் சுடியை அணிந்துகொண்டேன். இந்த நான்கைந்து நாட்களில் நான் கொஞ்சம் இளைத்துவிட்டேன் என்று சுடி அறிவித்தது.

போகும்போது காம்ரேட் சொன்னாள்.." உமாஜி.. சுங் இப்போது உங்களைச் சந்திக்க வரவிருக்கிறான்..!"

சுங் பெயரைக் கேட்டதுமே இதயம் கூண்டிலடைபட்ட பறவையாக அடித்துக்கொண்டது. என்னையுமறியாமல் என் உடல் தூண்டில் மீன் போல துடித்து நடுங்கியது. "ஈஸ்வரா.. காப்பாற்று.. அல்லது என்னை அழைத்துக்கொள்.. என் மாண்பு சீரழிய விட்டுவிடாதே..!" மனம் இறைஞ்சியது.

சற்று நேரத்தில் அந்தப் படுபாவி உள்ளே வந்தான். என் அச்சத்தை வெளிப்படுத்தாமல், நான் வேறுபக்கம் திரும்ப, சுங் பேசினான்..

"உமாஜி.. என்ன முடிவு செய்திருக்கிறீர்கள்?"

எதைப் பற்றி?

"உங்கள் பெண்மையை எனக்கு சமர்ப்பிப்பது குறித்துதான் கேட்கிறேன்.."

அதற்கான பதில் ஏற்கனவே சொல்லிவிட்டேன் என்பதாக ஞாபகம்..!

"ம்ம்ம்.. ஆனால் மறுபரிசீலனை செய்வது புத்திசாலித்தனம். இதனால் உங்களுக்கும் எனக்கும் இன்பம் கிடைக்கும். நீங்களும் நடந்தவற்றை உடலில் இருந்தும், மனதில் இருந்தும் கழுவிவிட்டு உங்கள் ஊருக்கு போய்விடலாம்.பிடிவாதம் பிடித்தாலோ, நீங்கள் நரகவேதனைப் படவேண்டியிருக்கும். தாங்கொணாத சித்திரவதைகளாலும், அவமானத்தாலும் உடலும் மனமும் நைந்துபோய், பின்னர் புத்திவந்து, "சுங்.. என்னை ஏற்றுக்கொள்.. " என்று கதறும் நிலை வரும்.. நன்கு சிந்தியுங்கள் உமாஜி..!"

நான் ஏதும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்தேன்.. என் உள்ளத்தில் திகில் பரவத் தொடங்கியது. ஈஸ்வரா.. இப்படியொரு நிலை என் எதிரியென்று யாருமிருந்தால்.. அவர்களுக்குக்கூட வரக்கூடாது.. என் மௌனத்தை சாதகமாக எடுத்துக்கொண்ட சுங் மேலும் பேசினான்..

" உமாஜி.. நாங்கள் கையாளும் சித்திரவதை முறைகளில் ஒன்றைக்கூட உங்கள் பூவுடல் தாங்காது.. மலரைக் கசக்கி முகரக்கூடாது. நம் இணைவில் இருவருக்குமே இன்பம் கிடைக்க வேண்டும்.. அதுதான் நல்லது. உங்களை வலியிலும், வேதனையிலும் துடிதுடிக்கவைத்து குற்றுயிராக்கி பின்னர் அனுபவிப்பதில் எனக்கு இசைவு இல்லை. ஆனால் நீங்கள் இன்ப வேதனையில் துடிப்பதை நான் பார்க்கவேண்டும். உங்கள் சின்னஞ்சிறு பெண்மைச் சின்னத்தை என் ஆண்மை ஆக்கிரமிக்கும்போது நீங்கள் எழுப்பும் இன்ப முனகலை நான் காதாரக் கேட்கவேண்டும். என்ன சொல்கிறீர்கள்..?"

எனக்கு காதுகளில் எண்ணெயை காய்ச்சி ஊற்றியது போல இருந்தது அவன் பேச்சு. ஒரு பெண்ணிடம் இவ்வாறு பேச அவளது நிராதரவான நிலையே காரணம் என்று பட்டது.

"ப்ளீஸ்.. சுங்.. என்னை உன் சகோதரியாக நினைத்துக்கொள். . நான் மணமானவள்.. இன்னொருவருக்குச் சொந்தமானவள்.. நாங்கள் தென்னிந்தியர்கள்.. உயிரை இழப்போமே தவிர, இன்னொருவனின் படுக்கையில் கிடக்க மாட்டோம். அப்படி பெண்மையை பணயம் வைத்து, உயிர் பிழைத்தேன் என்றால், என் வாழ்நாள் முழுவதும் என் மனசாட்சி தண்டிக்கும். அது நீ செய்யும் சித்திரவதைகளைவிட பன்மடங்கு வேதனையைத் தரும். என்னை விட்டுவிடு என்றுகூட உன்னைக் கேட்கவில்லை. உன் துப்பாக்கியால் என்னைச் சுட்டுக் கொன்றுவிடு.. நிம்மதியாகப் போய்விடுவேன். எனக்கு சுகமும் வேண்டாம்.. வேதனையும் வேண்டாம்.. ப்ளீஸ்.. கருணை காட்டு.."

சுங் நக்கலாகச் சிரித்தான்.. " கையில் கிடைத்த கட்டழகியை சுட்டுவிடும் வெட்டிப்பயலல்ல நான்.. உன்னைப்போன்ற தென்னிந்திய அழகியை ஆசைதீர அனுபவிக்க வேண்டுமென்பது என் வாழ்நாள் இலட்சியங்களில் ஒன்று.. அதிலும் நீ பிரத்யேகமானவள்.. நெடுநெடு உயரம்.. நீண்ட கால்கள்.. திரண்ட தொடைகள்.. உருண்ட பின்புறங்கள்.. பெரிதுமில்லாத சிறிதுமில்லாத தொய்வுறா மார்பகங்கள்.. வெளுப்புமில்லாத கருப்புமில்லாத ரோம வளர்ச்சியற்ற சந்தன மேனி.. நொடிக்கு நூறு பாவம் காட்டும் அழகு முகம், மானைப் போன்ற மருண்ட கண்கள்.. கண் பட்டாலே சிலிர்த்துத் துடிக்கும் கட்டழகு மங்கை.. இன்னும் என் கண்ணில் சிக்காமலே கண்ணாமூச்சி ஆடிக்கொண்டிருக்கும் உன் அந்தரங்கத்தை வருடி உன்னை ஆனந்தக் கிணற்றில் தள்ளும் நேரத்தை எதிர்நோக்கியிருக்கும் என்னிடமா விடுதலை கேட்கிறாய்? முட்டாள் பெண்ணே.. எளிதில் முடியக்கூடிய விஷயத்தை ஏன் வீண்பிடிவாதத்தால் சிக்கலாக்குகிறாய்? மனசாட்சியாவது.. மண்ணாங்கட்டியாவது? தேவையில்லாமல் குழப்பிக்கொள்ளாதே.. (செய்தித்தாளைக் காட்டி) இந்த அரைக்கிழவன்தானே உன் கணவன்? இவனைவிட நான் எவ்வகையில் குறைந்தவன்?

இரண்டு வருடமாக உன் கணவன் அமெரிக்காவில் இருக்கிறான். இப்போது மீட்டப்படாத வீணை நீ என்று எனக்குத் தெரியும். திருமணமான பிறகு இந்த அதிர்ஷ்டக்கார கிழட்டுக் கபோதி, பேரழகியான உன்னை எவ்வளவு அனுபவித்திருப்பான்? ஆடிக்கொருமுறை.. அமாவாசைக்கொருமுறை அவசரம் அவசரமாக இணைந்திருப்பீர்கள்.. வா.. நான் உனக்கு முழுமையான இன்பம் என்னவென்று காட்டுகிறேன். உனக்கும் அவனுக்கும் பொருத்தமே இல்லை. தேவதை போன்ற உன்னை அடைய அந்த அரைக்கிழவனுக்கு தகுதியே கிடையாது. உங்கள் திருமணம் ஒரு இமாலயத் தவறு.

இவனைப் பேசவிட்டால் வாட்ஸை இன்னும் கேவலப்படுத்துவான் போலிருக்கவே, நான் இடைமறித்தேன்..

"போதும் சுங்.. நிறுத்து.. என் கணவர் எனக்கு அழகானவராகவும் பொருத்தமானவராகவும் தெரிகிறார். நீ எவ்விதக் கருத்தும் தெரிவிக்க அவசியமில்லை. நான் அவரை என் உயிரினும் மேலாக விரும்புகிறேன்.. அவரின் உரிமைப்பொருளான நான் ஒருநாளும் உனக்கு சொந்தமாக மாட்டேன்.. உன் விருப்பப்படி என்னை சித்திரவதை செய்து கொல்லலாம். உன் ஆசைக்கு இணங்குவது என்ற பேச்சுக்கே இடமில்லை. துடிதுடித்து மரிக்க நான் தயார்.. உடனே என் வேதனை மரணத்துக்கு ஏற்பாடு செய். நான் கதறித் துடிப்பதைக் கண்ணால் காண்பதே உனக்கு என்னால் தரமுடிந்த* இன்பம். உன் வாழ்நாள் இலட்சியம் என்னால் ஈடேறாது. உன் இனக்கட்டுப்பாடு எனக்குத் தெரியும். என் இசைவின்றி நீ தொடமுடியாது. கைக்குக் கிடைத்தும் கட்டிலுக்கு கொண்டுபோகமுடியாமல் நீ தவிப்பதுதான் நான் உனக்குத் தரும் தண்டனை."

ஒரு விநாடி அதிர்ச்சியுற்ற சுங், " ஓ.. அப்படியா? நீ வதைபட்டுதான் வழிக்கு வருவாய் போலிருக்கிறது. அலுங்காமல் உன் அழகைப் பருக நினைத்தேன்.. ஆகாது என்று தெரிகிறது. சரி.. உன் துடிப்பை ரசித்தபின் உன்னை அனுபவிக்க எனக்கொன்றும் தடையில்லை. இதோ.. இந்த புத்தகத்தில் உனக்கு கிடைக்கப்போகும் சில சாம்பிள்கள் இருக்கின்றன. பார்த்து ரசி..!" என்றவாறே ஒரு புத்தகத்தை என் முகத்தில் விசிறி அடித்துவிட்டு வெளியேறினான்.

நடுங்கும் உள்ளத்தோடு நான் அதைப் புரட்ட முதல் படமே என் ஈரல்குலையை உலுக்கியது.. அம்மா.. என்ன கொடூரம்..?
ஒரு விநாடி அதிர்ச்சியுற்ற சுங், " ஓ.. அப்படியா? நீ வதைபட்டுதான் வழிக்கு வருவாய் போலிருக்கிறது. அலுங்காமல் உன் அழகைப் பருக நினைத்தேன்.. ஆகாது என்று தெரிகிறது. சரி.. உன் துடிப்பை ரசித்தபின் உன்னை அனுபவிக்க எனக்கொன்றும் தடையில்லை. இதோ.. இந்த புத்தகத்தில் உனக்கு கிடைக்கப்போகும் சில சாம்பிள்கள் இருக்கின்றன. பார்த்து ரசி..!" என்றவாறே ஒரு புத்தகத்தை என் முகத்தில் விசிறி அடித்துவிட்டு வெளியேறினான்.

நடுங்கும் உள்ளத்தோடு நான் அதைப் புரட்ட முதல் படமே என் ஈரல்குலையை உலுக்கியது.. அம்மா.. என்ன கொடூரம்..?




மனம் பதைக்க, அந்தப் புத்தகத்தை கீழே போட்டாலும் சற்றுநேரத்தில் ஆவல் நெட்டித்தள்ள, மெல்ல எடுத்துப் பிரித்தேன்.. 2வது பக்கத்தில்..




இருந்த படம் என்னை ஈர்த்தது.. இது முந்தைய சித்ரவதைக்கு எவ்வளவோ தேவலை என்று பட்டது. அந்த இளம்பெண்ணுக்கு அடியில் எரியும் தீகூட கொல்வதற்காக அல்ல.. அவளை வில்லனின் வழிக்குக்கொண்டுவருவதற்காக என்றே பட்டது.. அதைப் பார்க்கப்பார்க்க, அப்படி ஒரு துன்பத்தை அனுபவிக்க மனம் பேராவல்கொண்டதும் நிஜம்.



இன்னொரு பக்கத்தில் உள்ளபடத்தைப் பார்த்ததும் என் நெஞ்சுக்கூடு குலுங்கியது.. அந்தப் படத்தில் ஒரு இளம் மங்கையின் இருகைகளையும் கட்டி ஒரு மரக்கிளையில் நிர்வாணமாக தொங்க விட்டிருந்தார்கள். அவளுக்குக் கீழே ஒரு முட்கம்பி வேலி.. அழகு மங்கையின் நீண்ட கால்களுக்கிடையே அந்த வேலி வருமாறு தொங்க விட்டிருந்தார்கள். இரு தொடைகளும் இணையும் இடத்தை, வேலியின் முள் முடிச்சுகள் குத்திக்கிழித்து, இரத்தம் தொடைகளில் வழிந்துகொண்டிருந்தது. வேதனை தாளாமல், அவள் தன் இதயமே வெடித்துவிடுவதைப் போன்று அலறிக்கொண்டிருக்க, சுற்றிலும் நான்கைந்து ஆண்கள் நின்று அவள் தூண்டில்மீனாகத் துடிப்பதை ரசித்தவாறு இருந்தனர்..

மீண்டும் அந்தப் புத்தகத்தைப் பார்க்க விரும்பாமல் ஒரமாக வைத்துவிட்டு, "இப்போது என்ன செய்வது" என்ற ரீதியில் சிந்தித்தேன். ஒருவழியும் புலப்படவில்லை. சித்ரவதை என்றால் சினிமாவில் வருவதுபோல என் கரங்களை உயர்த்திக் கட்டி சவுக்கால் அடித்து இம்சிப்பார்கள் என்றோ, உயிருடன் நெருப்பில் போட்டு வாட்டுவார்கள் என்றோ நினைத்திருந்த எனக்கு புத்தகத்தில் காணப்பட்ட இந்த வழிமுறை அளவில்லாத பீதியைத் தந்தது.

பெண்மையின் மென்மையைக்கூட* சிதைத்து ஒருத்தியை பரிதவிக்க வைக்க என்னும் இவர்கள் அரக்க மனம் கொண்ட மிருகங்களாகத்தானிருக்கவேண்டும். இனியும் நான் கற்புக்காகப் போராடுவதா? அல்லது உடல் வேதனையைத் தவிர்க்க முடிவெடுப்பதா? திரும்பத்திரும்ப யோசித்தாலும், என் மனசாட்சி சுங்குக்கு அடிபணியாதே என்றே ஆணையிட்டது. எவ்வளவு நேரம் ஆனதென்றே தெரியவில்லை. அப்போது காம்ரேட் உள்ளே வந்தாள்.

"உமாஜி.. உங்களை பணியவைக்கும் முயற்சிகள் ஆரம்பமாகிவிட்டன. வேறொரு முகாமில் இருக்கும் 'காலியா'வை அழைக்க ஆள் போயிருக்கிறது."

காலியா..?

"ஆம் உமாஜி..! காலியா ஒரு அலி. இரக்கமற்றவன். சித்ரவதை எக்ஸ்பர்ட். முன்பு ஒருமுறை சொன்னேனில்லையா? போலீஸ் அதிகாரியைக் கொன்ற சம்பவம்.. அதை நிறைவேற்றியவன் இவன்தான்.."

கடவுளே..!

"காலியா மிகவும் கொடூரமானவன். எங்கள் படையில் உள்ள காட்டிக்கொடுக்கும் துரோகிகளையும், எங்களிடம் சிக்கும் போலீஸ்காரர்களையும் இவன் மூலம் தொலைத்துக்கட்டுவது சுங்கின் வழக்கம். அவர்கள் துடிதுடித்துச் சாவதை எங்கள் முகாமில் உள்ள ஆண்கள் அனைவரும் கட்டாயம் பார்த்தே தீரவேண்டும். பின்னர் அவர்கள் எங்களிடமும் சம்பவங்களை விவரிக்க வேண்டும். அப்போதுதான் நாங்கள் தவறு செய்யமாட்டோம் என்பது சுங்கின் எதிர்பார்ப்பு."

ஐயோ .. எவ்வளவு குரூரம்? பெண்கள் எவரேனும் காலியாவால் கொல்லப்பட்டிருக்கின்றனரா? அவர்களை காலியா என்ன செய்வான்?

" தெரியவில்லை உமாஜி..! இதுவரை எனக்குத் தெரிந்து பெண்கள் யாரும் அவனிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டதில்லை."

" ஈஸ்வரா.. ஏன் என் தலைவிதியை இப்படிக் கோணலாக எழுதினாய்? இவ்வளவு கொடுமைகளை அனுபவிக்கும் அளவுக்கு நான் செய்த பாவம்தான் என்ன? "

"அப்புறம் இன்னொன்று உமாஜி.. இதுவே நான் உங்களைச் சந்திக்கும் கடைசி முறை.. சுங் உங்களை வேறு இரு பெண்கள் வசம் ஒப்படைக்கப்போகிறான்"

என் ஒரே ஆறுதல் நீதான்.. அதுவும் போயிற்றா..?

"ஆம்.. உமாஜி. நான் உங்களுக்கு உதவுவதாக சுங் கருதுகிறான். எங்கள் இன வழக்கங்கள் குறித்து உங்களிடம் சொல்லிவிட்டதாக சந்தேகம் அவனுக்கு."

காம்ரேட்.. என் உயிர் உன் கையாலேயே போகுமென்றால் மிகவும் மகிழ்வேன். தயவுசெய்து என்னை இப்போதே கொன்றுவிடு..!

"அது எளிதுதான்.. அப்புறம் காலியாவின் கைகளில் உங்களுக்குப் பதிலாக என்னை ஒப்படைத்துவிடுவார்கள்.. அது உங்களுக்கு சம்மதமா?"

ஐயோ வேண்டாம்.. நீ நல்லவள்.. உனக்கு ஒரு தீங்கும் நேரக்கூடாது..

"உமாஜி.. உங்களுக்கும் எதுவும் நேராது.. கொஞ்சம் யோசியுங்கள்.. கற்பு என்பது உடல் மட்டும் சம்பந்தப்பட்டதல்ல.. மனமும் சம்பந்தப்பட்டதுதான்.. நீங்கள் மனதார சுங்கை விரும்பாதபோது.. அவன் வற்புறுத்தலாலும் பயமுறுத்தலாலும் உங்கள் விருப்பமின்றி உடன்பட்டால் அது கற்பிழந்ததாகாது. திடீரென உங்களை சிலர் தாக்கி பெண்மையைச் சீரழித்துவிட்டார்கள் என்று வைத்துக்கொள்வோம்.. அது உங்கள் தவறா? நீங்களா அதற்குப் பொறுப்பு? அதேபோல இதையும் ஒரு வேண்டாத நிகழ்வாக மறந்துவிடுங்கள். உங்களவருக்குத் தெரிந்தாலும் அவர் ஒன்றும் சொல்லமாட்டார்.. இன்னும் நேரமிருக்கிறது. சிந்தித்து முடிவெடுங்கள்"

இல்லை காம்ரேட்.. நீ சொல்வது வேறு.. நான் இப்போது இருக்கும் நிலை வேறு.. நீ சொன்ன நிகழ்வில், என் கருத்து கேட்கப்பட்டிருக்காது.. நான் எதிர்ப்பு தெரிவிக்க இயலாத நிலைக்கு என்னை உள்ளாக்கிதான் அவர்கள் விருப்பத்தை நிறைவேற்றியிருக்க முடியும். ஆனால் இப்போது நான் இருக்கும் நிலையில் என் முன்னே இரு தேர்வுகள்.. ஒன்று என்னுடன் படு.. இன்னொன்று வதைபடு.. இதில் முன்னதைத் தேர்வு செய்ய என் மனம் ஒப்பவில்லை. அப்படி உயிரைக் காப்பாற்றிக்கொண்டு போய் என்னவர் முகத்தில் எப்படி விழிப்பேன்? நீயே சொல்..!

" மன்னியுங்கள் உமாஜி.. நீங்கள் சொல்வது சரியே.. நீங்கள் துன்புறக்கூடாதென்ற எண்ணத்தில் ஒரு மனைவியின் நோக்கில் சிந்திக்க மறந்துவிட்டேன். தாயே வனதேவதா.. இந்த அற்புதமான பெண்ணுக்கு ஒன்றும் நேராமல் நீதான் காப்பாற்ற வேண்டும். நான் வருகிறேன் உமாஜி..!"

அழுகையை அடக்கமுடியாமல் அறையைவிட்டு அகன்றது அவள் மட்டுமல்ல*. எனக்கு இருந்த தெம்பும் தைரியமும்கூட..

பின்னர் அந்த இரு பெண்களும் பொறுப்பேற்றார்கள். முகத்தை மிகக்கடுமையாக வைத்திருந்தார்கள்.. முகத்தில் நட்புக்கான அறிகுறி எள்ளளவும் இல்லை. உடனடியாக செயலில் இறங்கி என்னை நிர்வாணமாக்கினார்கள்.. அப்போது ஒருத்தி மற்றவளிடம் ஏதோ சொல்ல, என்னை ஏற இறங்கப் பார்த்துவிட்டு ஆமோதிக்கும் வண்ணம் தலையசைத்தாள். நான் விரக்தியின் உச்சத்தில் இருந்ததால், மறுப்போ, எதிர்ப்போ தெரிவிக்காமல் அவர்களின் செய்கைகளுக்கு அடிபணிந்தேன். சுமார் ஒருமணிநேரம் கழித்து, சுங்கின் உத்தரவு வர, ( இக்கதையின் முதல்பதிவில் உள்ளவாறு) என் மரணப்பயண*ம் துவங்கிற்று.. என் இருபுறமும் அந்தப் பெண்கள்.. என் இடுப்பில் கட்டியிருந்த இரும்புச் சங்கிலியை இழுத்துப் பிடித்தபடி காலியா வர.. நான் பலியாடாக வழிநடத்தப்பட்டேன்.
என் கண்களைக் கட்டியிருந்த கருப்புத்துணி இப்போது அகற்றப்பட்டு விட்டது.அக்குள் கொக்கிகளும் நீக்கப்பட்டு விட்டன. சற்று என் வேதனை குறைந்திருந்தது. ஆனால் இடுப்புச் சங்கிலி காலியாவின் கைகளில் இருந்தது. அதன் இன்னொரு முனையைக் கொண்டு என்னை அவ்வப்போது அடித்தவாறு இழிசொற்களால் திட்டிக்கொண்டே வந்தான். இப்போது பாதை செங்குத்தாக மாறியிருந்தது. பாறைகளில் ஏறி மேலே செல்லவேண்டியிருப்பதால் என் கண்கட்டை அவிழ்த்து விட்டார்கள் போலும்.

என் இருபக்கமும் வந்த பெண்களின் மீது பார்வையை ஓட்டினேன்.. என் இரு கை மணிக்கட்டுகளையும் ஆளுக்கொன்றாக இரும்புப்பிடியாக பிடித்திருந்தனர். ஒருத்தி சற்று வயதில் பெரியவள். இன்னொருத்திக்கு 20 வயதுக்குள்தான் இருக்கும். பூனைக்கண் கொண்ட அவள் கொஞ்ச*ம் கடுமையாகவே என்னிடம் இருந்தாள். பெரியவள் சற்றுப் பரவாயில்லை.

வழியில் பெரிய பாறைகள் இருந்தால், முதலில் பெண்கள் இருவரும் ஏறிவிடுவார்கள். அவர்களுக்கு இதுபோன்ற பயணம் பழக்கமாக இருக்கலாம். பின்னர் என்னை கைலாகு கொடுத்து தூக்கிவிடுவார்கள். நான் ஒரு காலை பாறை மீது வைத்து அந்தப் பெண்கள் உதவியுடன் சிரமப்பட்டு மேலே ஏறும்போது எனக்கு பின்னே கீழே நிற்கும் காலியா அசிங்கமாகத் திட்டிக்கொண்டே என் பின்புறத்தில் கைவைத்து தூக்கிவிடுவான். கூச்சம் தாளாமல் நான் உடம்பை உதறும்போது அடிப்பான்.

எனக்கு என்னை நினைக்கும்போதே கேவலமாக இருக்கும். "ஏண்டி உமா இப்படி ஒரு பிறப்பெடுத்தாய்? நீ பிறந்து என்ன சுகம் கண்டாய்? எவனெவனோ உன் உடலைத் தீண்டுகிறான். அடிக்கிறான்.திட்டுகிறான். இன்னும் என்னென்ன அசிங்கங்களை அனுபவித்து நீ வாழ்க்கையை முடிக்க வேண்டுமோ? இப்படி ஒரு வாழ்க்கை உனக்கு தேவையா? ஊர் உலகத்தில் உள்ள பெண்களுக்கெல்லாம் இப்படியா நடக்கிறது? அவளவள் திருமணமாகி பிள்ளைகுட்டி என்று வாழ்க்கையை அமைதியாக அனுபவிக்கும்போது உனக்கு மட்டும் தலையெழுத்து ஏன் இப்படி இருக்கிறது?

28 வயதில் திருமணம்.ஆசையாக பள்ளியறைக்குள் காத்திருந்தாய். பணத்தையும், பதவியையும் துரத்திய பழிகாரன் வாட்ஸ், என்னவோ சேஃப்டி லாக்கரில் பத்திரப்படுத்துவதுபோல இன்னும் 2 ஆண்டு இருக்கட்டும் என்று சொல்லி பறந்துவிட்டான். இப்போது அதே சுகத்தை நான் தருகிறேன் என்று கெஞ்சும் சுங்கிடம் இசைவு தெரிவிக்கமுடியாமல் கலாச்சாரமும், மனசாட்சியும் குறுக்கே நிற்கின்றன. அவன் ஒருவன் கண்ணுக்கு அம்மணமாக தோன்றி, அவனால் கையாளப்படுவதை தவிர்க்க இப்போது எத்தனை பேர் முன்னிலையில் நிர்வாணமாகக் காட்சி தருகிறாய்? உன் அந்தரங்கத்தில் பிறர் கைபடாமலா இருக்கிறது? இதற்குத்தானா உன் தாய் உன்னைப் பொத்தி பொத்தி வளர்த்தாள்? ஏனடி இப்படி ஒரு பிறப்பெடுத்து கேவலமான தலைவிதியை வாங்கி வந்தாய் பாவிப்பெண்ணே?"

கழிவிரக்கம் மிகுந்து கண்ணீரும் விம்மலும் வெடித்தன. பூனைக்கண்ணி ஏளனமாகப் பார்க்க, பெரியவள் மற்றொரு கையால் என் தோளை லேசாக அழுத்தினாள். அந்த அழுத்தலில்'அமைதியாக இரு.அழுது எதுவும் மாறப்போவதில்லை ' என்ற செய்தியை உணர முடிந்தது.

நன்கு இருள் சூழ்ந்துவிட்டது. என் வெற்று உடலில் மலைப்பிரதேசக் குளிர் ஊசியைப் பாய்ச்சியது. உடல் நடுக்கம் எடுத்தது. காலியா, தான் புகைத்துக் கொண்டிருந்த நாற்றம் பிடித்த சுருட்டை என் வாயில் திணிக்க முயன்றவாறே "இதை இழுத்துப்பார் மான்குட்டியே.. குளிருக்கு இதமா இருக்கும்" என்றான். நான் குமட்டியவாறே தலையை உதற, பூனைக்கண்ணி ரசிக்க, பெரியவள், "காலியா..!" என்று அதட்டினாள். காலியா அவளை முறைத்தவாறே சுருட்டு திணிப்பை நிறுத்திக்கொண்டான். சுருட்டின் கேவலமான வாடை என் அடி வயிற்றை புரட்டியது. கடவுளே..

கால்களை பிளக்கும் பல ஏற்றங்களுக்குப் பின் கொஞ்சம் சமதளமான ஒரு இடத்தை அடைந்தோம். அங்கு பிரமாண்டமான மரங்கள் பல இருந்தன. ஒரு மரத்தின் கிளையில் சிறு பரண் வீடு கூட இருந்தது. தரையில் உள்ள* கற்கள் அகற்றப்பட்டு ஓரளவுக்கு மண்தளம் போல இருந்தது. காலியா என்னை ஒரு மரத்தடியில் அமரச் சொல்லி, என் இடுப்புச் சங்கிலியைக் கொண்டே என்னை மரத்துடன் இறுகப் பிணைத்தான். சங்கிலியின் ஒரு சுற்று என் மார்புகளை அழுத்தி இறுக்க " காலியா.." என்று தீனக்குரல் எழுப்பி அவனுக்கு தெரியப்படுத்தினேன். அவன் அலட்சியமாக சிரித்துக்கொண்டே போய்விட்டான்.

சங்கிலியின் இறுக்கம் எனக்கு மூச்சுவிடச் சிரமமாக இருந்தது. அடி மரத்தில் இருந்த முரட்டு கணு ஒன்று என் முதுகைப் பதம் பார்த்தது. ஒருவாறு என் காலகளை மடக்கி முழங்கால்களை மார்போடு அணைத்துக்கொண்டு அமர, குளிருக்கு சற்று இதமாக இருந்தது. அக்குள்களில் கொக்கிகள் செருகப்பட்டிருந்த இடம் சற்று வீங்கி வலித்தது.

பெண்கள் இருவ*ரும் அங்கு கிடந்த சுள்ளிகளைப் பொறுக்கி, நான் அமர்ந்திருந்த இடத்துக்கு சற்றுத் தொலைவில் குவித்தார்கள். காலியா பரண் வீட்டில் ஏறி என்னென்னவோ பொருட்களை எடுத்துப்போட்டான். இருட்டில் அவை என்ன என்று தெரியவில்லை. பெரியவள் அந்தப்பொருட்களில் இருந்த மண்ணெண்ணை புட்டியை எடுத்து சுள்ளிகளின்மீது தெளித்து, காலியாவிடம் வத்திப்பெட்டி வாங்கி பற்றவைக்க, அந்த இடத்துக்கான வெளிச்சமும், குளிருக்கு இதமான கணப்பும் ஒருங்கே கிடைத்தன.

சுற்றுப்புறம் நன்றாக புலப்பட்டது. சற்று தூரத்தில் மண்மேடுகள் தென்பட்டன. இங்கு பலியிடப்பட்டவர்களின் சமாதியோ? காட்டுக்குள் தூரத்தில் மிருகங்களின் ஒலிகள் அவ்வப்போது கேட்டன. கணப்பின் இருபக்கமும் இரு கம்புகளை ஊன்றி, குறுக்காக ஒரு கம்பை வைத்து காலியா கட்டினான். அதில் என்னைக் கட்டிவைத்து தீயில் வறுப்பார்களோ என்று சிந்தித்தேன். பூனைக்கண்ணி ஒரு கெட்டிலில் ( குழாய் மூக்கும், மூடியும் கொண்ட உலோக பாத்திரம் ) எங்கிருந்தோ தண்ணீர் கொண்டுவந்தாள். பெரியவள் அருகிலிருந்த செடிகளில் இருந்து இலைகளைப் பறித்து கெட்டிலில் போட, அதை வாங்கி தீ ஜுவாலைக்கு மேல் காலியா கட்டினான். ஏதோ பானம் தயாரிக்கிறார்கள் என்று புரிந்தது.

பெரியவள் என்னருகில் வந்து அமர்ந்தாள். "உமாஜி.. உங்களைப் பற்றி காம்ரேட் சொன்னாள்.. கொஞ்சம் உன்னால் முடிஞ்ச அளவுக்கு கவனிச்சுக்கோ என்று கேட்டுக்கொண்டாள்.. கவலைப்படாதீர்கள்.. என்னால் உங்களுக்கு எந்தத் தீங்கும் நேராது" என்று பெரியவள் சொல்லும்போது, காம்ரேடின் நல்ல உள்ளத்தை எண்ணி உருகினேன். சற்று நேரம் கழித்து அடிவயிறு அறிவிக்க, பெரியவளிடம் சொன்னேன்..

"எனக்கு சிறுநீர் கழிக்கவேண்டும் போலிருக்கிறது. சற்று உதவ முடியுமா?"

இருந்த இடத்திலிருந்தே கழிக்க முயலுங்கள் உமாஜி..

"ஐயோ.. எப்படி அது முடியும்?"

வேறு வழியில்லை.. காலியா அவிழ்த்துவிட மாட்டான்..!"



இதற்குள் பானம் தயாராகிவிட, பூனைக்கண்ணி 1 மூங்கில் கோப்பையில் நிரப்பி எடுத்து வந்தாள்.. அதை பெரியவள் வாங்கி எனக்கு புகட்ட முயன்றாள். நான் மறுக்க, "குடி.. இம்சையைத் தாங்கிக்க உடம்புல தெம்பு வேணுமில்ல" என்று பூனை அதட்டினாள். பெரியவள்," நான் குடிக்க வைக்கிறேன்.. நீ போய் எனக்கு எடுத்து வா!" என்று அவளை அனுப்பினாள். "உமாஜி.. இதைக் குடிங்க.. குளிருக்கு நல்லது. " என்று புகட்டினாள். ஒரே கசப்பு. இருந்தாலும் அதன் சூடு தொண்டைக்கு இதமாக இருக்கவே, மறுப்பின்றி மிடறு விழுங்கினேன்.

இதற்குள் பூனையும் அங்கு வந்து அமர, பெரியவள் மேலே எதுவும் பேசவில்லை. காலியா தன் தோள் பையைத் திறந்து ஏதோ பொருள்களை எடுத்து சோதித்துக்கொண்டிருந்தான். திடீரென்று பூனை கேட்டாள்.. "இவளை காலியா என்ன செய்யப்போறான் அக்கா?"

தெரியலை.

"நான் ஒரு யோசனை சொல்லட்டுமா? நம் தலைவர் அறையில் ஒரு படம் இருக்குல்ல? அதுல இருக்கற பொண்ணு போல இவளை ஆணி அடிச்சு தொங்கவிட்டா எப்படியிருக்கும்?"

"பச்சே.. அடுத்தவங்க வேதனை தெரியாம பேசாதே" என்று பெரியவள் அதட்ட, எனக்கு முதல்நாள் சுங்கின் அறையில் அந்தப்படத்தைப் பார்த்தது நினைவுக்கு வந்தது.