ஆளுக்கொரு டர்க்கி டவலைக் கட்டிகொண்டு, ஒன்றாக பாத் ரூமிலிருந்து நாங்கள் இருவரும் வெளியே வந்ததைப் பார்த்த அர்ச்சனா,” என்னடி!... காலைலேயே பாத் ரூமுக்குள்ளேயே மஜாவா....ம்,.... நடத்துங்கடி.” என்று சொல்லி அவள் கனவரைப் பார்த்து, “ஏங்க....உங்களை எங்க ரூமிலேதானே உட்கார்ந்திருக்கச் சொன்னேன். அதுக்குள்ளே ஏன் வந்தீங்க?”
“அதில்லேடி அர்ச்சனா, நீயும் சரவணனும் விளையாடுனதைப் பாத்து எனக்கும் ஆசை வந்துடுச்சு. அதான் மீனாவைக் கேட்டுப் பாக்கலாம்னு வந்தேன்.”
“...ம்... காலைலே டேஸ்டா டிஃபன் கொடுத்தாளா?”
“நான் இன்னும் சாப்பிடலை. மீனாதான் சாப்பிட்டா. அவகிட்டேதான் டிஃபன் டேஸ்ட் எப்படின்னு கேக்கணும்.”
“என்னடி,...ஒன்னும் சொல்ல மாட்டேங்கிறே?”
“ச்சீய்.!!.. போடி!!. காலைலே உங்களுக்கு வேற வேலை இல்ல” என்று சொல்லிக் கொண்டே, laesaaka லேசாக வீங்கி, கன்னிப் போயிருந்த என் உதடுகளை நாக்கால் தடவிக் கொள்ள,...அதைப் பார்த்த அர்ச்சனா,...”சரி.....சரி....உனக்கு காலைலே டிஃபன் வேண்டாம்னு நினைக்கிறேன்” என்று கிண்டலாகச் சொல்லி, அவள் கனவரைப் பார்த்து,...
“Enkaஏங்க,...சீக்கிரம் ரெடி ஆகுங்க. டிபன் சாப்டுட்டு கிளம்பலாம். இப்பவே மணி 9 ஆயிடுச்சு.”
“ஆகட்டும். ஏன் அவசரப் படுற அர்ச்சனா?,....இங்க எல்லா விசிட்ங் பிளேசும், 10 மணிக்கு மேலேதான் திறப்பாங்க. அதனாலே மெதுவாவே கிளம்பலாம்.” என்று சொன்ன ரமேஷ், அவங்க ட்ராலி பேக்கிலிருந்து, உள்ளாடைகளை எடுத்து, எங்கள் முன்னாலேயே அணிந்து, டீ சர்டும், ஜீன்ஸ் பேன்டும் அணிந்து பக்கத்தில் இருந்த சேரில் உட்கார,”ஏங்க,... நீங்க ரெடி ஆயிட்டீங்கதானே? அப்புறம் இங்க என்ன வேலை? மீனா கூச்சப் படுவா. நீங்க வேணும்கிறதெல்லாம் எடுத்துகிட்டு, போய் அந்த ரூமிலே அண்ணனோட டிவி பாத்துகிட்டு இருங்க. நாங்க ட்ரெஸ் பண்ணிகிட்டு வர்றோம்.”
அர்ச்சனா கணவன் போனதும், LALA நான் லக்கேஜ் பேக்கில் அர்ச்சனாவின் பேன்டீஸையும், ப்ராவையும் குனிந்து தேடிக்கொண்டிருக்கும் போது, திடீரென நான் கட்டி இருந்த டர்க்கி டவலை முடிச்சை எனக்குத் தெரியாமல் ‘படக்’ என்று உறுவி விட்டாள்.
திடீரென, நான் கட்டி இருந்த டர்க்கி டவல் அவள் கைக்குப் போனதும், அம்மனமாக, அவள் முன் என் மேனியை முடிந்த அளவுக்கு மறைத்துக் கொண்டு நின்ற, என் அடி வயிற்றுக்கும் கீழே பார்த்து,” அடடா!!.....பனியிலே பூத்த ரோஜா மாதிரி, அங்கங்கே நீர்த் துளி படிஞ்சு அழகா இருக்குடி. முத்தம் கொடுக்கவா?” என்று கேட்டுக் கொண்டே என்னை நெருங்கி வர,...
அவளைத் தள்ளி விட்ட நான்,“புருஷனும், பொண்டாட்டியும் ஆளாளுக்கு மாத்தி மாத்தி என்னை இம்சை பண்றதே உங்களுக்கு வேலையாப் போச்சு!” என்று வெக்கத்தில் சொல்லி, என் இரு கைகளால் என் புண்டையை மூடி மறைக்க, அதை விட்டு விட்டு, மேலே தழும்பித் தள்ளாடிய என் முலைகளைப் பார்த்தவள்,” வாவ்,...இன்னைக்கு என்னடி இன்னும் கொஞ்சம் புடைச்சுகிட்டு, புதுசா பூத்த பூ மாதிரி, மொழு மொழுன்னு நிமிந்து நிக்குது?” என்று சொல்லிக் கொண்டே, என் மதர்த்த மாங்கனிகளைத் தொட வர,.... “சீய்... போடி இப்படி எல்லாம் பண்ண.... நான் உங்க கூடவே வர மாட்டேன்.” என்று சிணுங்க,”அம்மா, தாயே... நான் ஒன்னும் செய்யலைடி. நீ வ்ரலைன்னா என் புருஷன் நச்சரிப்பைத் தாங்க முடியாது. எதையோ பறிகொடுத்த மாதிரி, மூஞ்சியை வேற தொங்கப்போட்டுட்டு இருப்பார். சரி....சரி.... நீ ட்ரெஸ் பண்ணு” என்று உறுவிய டவலை கையில் கொடுக்க, அதை நான் கட்டிக் கொண்டே,...
“நீ வெளியே போடி. நான் ட்ரெஸ் செஞ்சுட்டு வந்துட்றேன்.”
“அதான் ஒன்னும் செய்ய மாட்டேன்னு சொல்றேன்ல?” என்று சொல்லி என்னையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்க,...
லக்கேஜ் பேக்கில் அர்ச்சனா வாங்கி வைத்திருந்த, பூ போட்ட, பேன்டீஸை எடுத்துப் போட்டு, அவள் ப்ராவை கையிலெடுக்க, .....அதைப் பிடுங்கி கையில் வைத்துக்கொண்டவள்,.... “டீ சர்ட், ஜீன்ஸ் போடப் போறவளுக்கு, ப்ரா எதுக்குடி? முதல்ல ஜீன்ஸைப் போடு”.என்று கட்டளை இட்டாள்.
“இதை எப்படிடீ போடறது. முன்னே பின்னே போட்டு பழக்கமில்லையே?”
“நான் சொல்ற மாதிரி போடுடி,” என்று சொல்லி, எனக்கு அவளே ஜீன்ஸ் பேன்ட் போட்டு விட்டு, HUGE HHHHUGE MOUNTAINS WITH NARROW VALLEY ENஎன்ற வாசகம் பொறிக்கப்பட்ட பனியன் கிளாத் டீசர்டை என் கையில் தினிக்க, அதன் கைகளுக்குள் என் கைகளை நுழைத்து கழுத்து வழியாக அணிந்தேன்.
இரண்டையும் அணிந்தவள் அங்கிருந்த ஆளுயர நிலைக் கண்ணாடி முன் நின்று பார்த்து,...
“ச்சீய்!!!,....என்னடி இது?,... ரொம்ப டைட்டா இருக்குடி!. முன்னாடி வேற பெருசா முட்டிகிட்டு இருக்கிறாப்பல இருக்கு!!. இறக்கம் வேற இல்லாம, என் இடுப்பு தெரியுது. கீழே....பேன்டடும் டைட். என்னோட தொடை சைஸெல்லாம் அப்பட்டமா அப்படியே தெரியுதுடி. இதைப் போட்டேதான் ஆகணுமா? எனக்கு என்னவோ போல இருக்கு. நான் புடவையே கட்டிகிறேனே....ப்ளீஸ்”
“அதெல்லாம் நடக்காது. புடிக்குதோ, இல்லையோ, இந்த அஞ்சு நாளைக்கும் இதைத்தான் நீ போடணும்” என்று கட்டளை இட, மேலே ஏறி இருந்த பனியனை, இடுப்பு பக்கம் இழுத்து விட்டேன். அப்படியும் எனக்கு திருப்தி இல்லை. சைடில் என் வழ வழத்துப் பிதுங்கிய இடுப்பு தெரிய, முன் பக்கம் என் அகலமான ஆழமான தொப்புள் தெரிந்தது.
வெக்கத்தில் குறுகி, கூன் போட்டு நின்றேன்.
“ நல்லா நிமிந்து நில்லுடி. தலையை குனியவே கூடாது” என்று சொல்லி, நிமிர்ந்து நின்ற என்னைப் பார்த்தவள், சிரித்து, “ ஒரு ரெண்டு நாளைக்கு அப்படிதான்டி இருக்கும். அப்புறம் எல்லாம் சரியாய்டும்.”என்று சொல்லி சீப்பை எடுத்து, ஒரு மாதிரியான ஹேர்ஸ்டைலில் என் தலை முடியை என் தோளின் இரு பக்கமும் படர விட்டு, முன்னே வந்து பார்த்து,” வாவ்!!...சூப்பர்டி!!!. இந்தக் கால நடிகைங்க உங்கிட்டே பிச்ச வாங்கணும். மாடர்ன் ட்ரெஸ் என்னை விட, உனக்குதான்டி நல்லா சூட் ஆகுது. அண்ணன் உன்னை இந்தக் கோலத்துல பாத்தா,’ என் பொண்டாட்டியா இவ !!’ன்னு அசந்து போகப் போறார் பாறேன்.
இருவரும் ரெடியாகி நம்ம அறைக்கு வர, “என்னைப் பாத்த ரமேஷும், நீங்களும் அர்ச்சனா சொன்ன மாதிரியே ‘ஆ’ ன்னு வாயைத் திறந்து அசந்துபோய் நின்னீங்க.
“அண்ணா,... உங்க பொண்டாட்டி எப்படி?”
“இத்தனை நாளா, மாடர்ன் ட்ரஸ்ல இவ்ளோ அழகா இருப்பான்னு தெரியாமப் போய்டுச்சே” என்று நீங்க அங்கலாய்க்க,
“ரொம்ப வேகாதீங்க. இங்க இருக்கிறவரைக்கும் இவதான் என் ஜோடி தெரியுமில்ல”என்று சொல்லி பெருமைப் பட்ட ரமேஷ், என்னை இழுத்து, இடுப்பில் கை கோர்த்து நிற்க,...
“போதும் விடுங்க. அவ இப்பதான் கொஞ்சம் தைரியம் வந்து, இந்த மாதிரி ட்ரெஸ் போட்டு வெளியே வந்திருக்கா. அதையும், இதையும் சொல்லி திரும்பவும் அவளை ரூமுக்குள்ளே அனுப்பிடாதீங்க.” என்றாள் அர்ச்சனா.
“என்னங்க,... முதல்ல நைனா தேவி கோயிலுக்குப் போய்ட்டு அப்புறம் எங்க வேணும்னாலும் போகலாம்.” என்று நான் ரமேஷிடம் சொல்ல, அதை அனைவரும் ஒரு மனதாக ஏற்று, கிளம்பினோம்.
அர்ச்சனாவின் லேசாக உயர்ந்த ஹைஹீல்ஸ் சான்டக்கைப் போட்டுகொண்டு, நான் நடக்கவே ரொம்ப சிரமப் பட்டேன். அர்ச்சனா கை பிடித்து மெதுவாக நடக்க நடக்க,...கொஞ்சம் பழகிக் கொண்டேன்.
ரெஸ்டாரண்டில் நீங்க மூனு பேரும் டிஃபன் சாப்பிட, நான் வெறும் காஃபி மட்டும் குடித்தேன்.
மெதுவாக கிளம்பி, காரில் முதலில் நைனா ஆலயத்துக்கு சென்றோம்.
“ஏங்க,... நைனிடாலைப் பத்தி சொல்லுங்களேன்.”
இந்தியாவோட வடக்கு எல்லைலே மிக நீண்ட இமயமலைத் தொடர் இருக்கிறது உங்களுக்கு தெரியும். அந்த இமயமலைத் தொடரின் வெளிப்புறத்திலே இருக்கிற பல மலைப் பிரதேசங்கள்லே குமோன் மலைப் பிரதேசமும் ஒன்னு. அந்த குமோன் பிரதேசத்திலே, பள்ளத்தாக்கிலே அமைஞ்சிருக்கிறதுதான் நைனிடால் ஏரி. அதைச் சுத்தி உருவாகி இருக்கும் நகரம்தான் நைனிடால். இந்தியாவின் ஏரி மாவட்டம் என்று பெருமையோடு அழைக்கப்படும் நைனிடால் நகரம் குமாவுங்க் என்றழைக்கப்படும் மலைகளுக்கு இடையே அமைந்துள்ளது. வெகு அமைதியான சூழலும், சொர்க்கம் போன்ற இயற்கை அழகும் உள்ளது. 10 கிமீ தொலவில் கில்பரி எனும் அழகிய பிக்னிக் ஸ்தலம் உள்ளது. ஓக் மற்றும் பைன் மரங்களடர்ந்த இந்த பகுதியில் ஏகாந்தமாக பொழுதை போக்கலாம்.
புராணப்படி சிவனோட கோவத்துக்கு ஆளான சக்தி எரிக்கப்பட்டப்ப, சக்தியோட உடல் பாகங்கள் பல்வேறு இடங்கள்ல தெரிச்சு விழுந்தாகவும், அதிலே கண் பகுதி விழுந்த இடம் இந்த இடம்ன்றதாலே, இந்த இடத்துக்கு நைனிடாலுன்னு பேர் வந்தாவும் சொல்றாங்க. நைன்- சக்தியின் கண் என்று அர்த்தம். டால் என்றால் மிகப் பெரிய ஏரி என்று அர்த்தம்”.
“இது எந்த மாநிலத்துல, மாவட்டத்துலே இருக்கு?”
“உத்ரகாண்ட் மாநிலம், நைனிடால் மாவட்டத்துலே, இந்தப் பகுதி இருக்கு.”
“அப்ப... இந்தப் பகுதிக்கு நைனிடால்தான் முக்கிய இடம்னு சொல்லுங்க!”
“ஆமாம்., அதை வச்சிதான் மாவட்டத்துக்கும் அந்தப் பேர் வந்திருக்கு.”
“ம்...”
நைனிடால்தான், நைனிடால் மாவட்டத்தின் தலை நகரமாகும்.”
“ஆமாம். நம்ம இருக்கிற இடத்தை சுத்தி பெரிய பெரிய பசுமையான மலையா இருக்கே?”
“வடக்கே நைனா, மேற்கில் தியோபதா, தெற்கில் அயர்பதா என உயர்ந்த மலைகளிருக்க. அங்கிருந்து தெற்கு நோக்கிச் சரிவாகச் செல்லும் பரந்த சமவேளியிலதான் இந்த நைனிடால் இருக்குது. இங்கே, அதிக பட்ச வெப்ப நிலை 27 டிகிரி சென்டிகிரேட். இந்த கால கட்டத்தில் வட இந்திய சமவெளிகளிலிருந்து வரும் சுற்றுலா பயணிகளின் எண்ணிக்கை மிகவும் அதிகமா இருக்காம். குளிர் காலத்தில் -3 டிகிரி சென்டிகிரேடிலிருந்து -15 டிகிரி சென்டிகிரேட் வரை வெப்ப நிலை இருக்கும் இருக்கும்”
“அப்ப,.... வெயிலோட தாக்கமே இருக்காதுன்னு சொல்லுங்க. நீங்க சொல்றதைப் பாத்தா, குளிர் காலத்துலே நம்மள மாதிரி ஆளுங்க இங்க இருக்கவே முடியாதுன்னு நினைக்கிறேன்.
இப்படி பேசிக் கொண்டே செல்ல, நைனா தேவி ஆலயம் வந்தது. காரை பார்க்கிங்கில் நிறுத்தி விட்டு, கோயிலுக்குள் சென்றோம்.
“அம்மா காளி தேவி!.... அவர் விருப்பப்படி, நான் அவருக்கு சுகம் கொடுக்க எனக்கு மனசாலயும், உடம்பாலயும் சக்தியை கொடுத்து, எல்லாம் நல்ல விதமாக நடக்க அருள் புரிவாய் தாயே” என்று நான் வேண்டிக்கொண்டேன்.
நீங்க மூனு பேரும் என்ன வேண்டிகிட்டீங்கன்னு எனக்குத் தெரியாது.
வெளியே வந்து நேற்று நடந்ததை நினைத்து, வெள்ளையும், சிவப்புமாய் பூ பூத்திருந்த அந்த மரத்தைப் பார்த்து கை கூப்பி வேண்டி நின்றேன்.
ஓரிடத்தில் உட்கார்ந்து ஆலயத்தில் கொடுத்த பிரசாதத்தை சாப்பிட்டுக் கொண்டே, இரமேஷ் தொடர்ந்தார்.
“நாம நேத்தைக்கு இங்க வந்தப்ப, முதன் முதலா பாத்ததினாலயும், வேற மூட்ல இருந்ததினாலயும் இந்தக் கோயிலைப் பத்தி சொல்ல முடியலை.
இந்த ஆலயத்தின், இரண்டு கண்களால் ஆன மூல விக்கிரகமே அம்மா நைனா தேவி. கூட கணபதி விக்கிரகமும், சிவன் விக்கிரகமும் இருக்கு. வெளியே ஆலய வாசலின் இரண்டு பக்கமும், கணபதியும், ஆஞ்சனேய பக்தரும் சிலையாய் இருப்பத்தை நீங்க பாத்தீங்க.
இந்த ஆலயம் 1880 ல் ஏற்பட்ட மிகப் பெரிய நிலச் சரிவின் போது தரை மட்டமானது. இருந்தாலும் நைனிடாலைச் சுத்தி இருக்கிற பூர்வீக மக்களுக்கும், பழங்குடியினருக்கும் இது மிகவும் முக்கியமான கோயில்ங்கிறதினாலே, இந்த கோயிலை மீண்டும் அப்பகுதி மக்கள் முயற்சி எடுத்து உருவாக்கி இருக்காங்க. நைனி ஏரியின் வட திசைக் கரையில் இந்தக் கோயில் அமைந்துள்ளது. இந்தக் கோயிலின் சிறப்பை நாமும் அனுபவப் பூர்வமா தெரிஞ்சிகிட்டோம்.
சிறிது நேரம் பிரகாரத்தில் உட்கார்ந்திருந்துவிட்டு, எழுந்து திரும்பவும் காருக்கு வந்து, நால்வரும் காரில் உட்கார்ந்ததும்,....
“இங்க பக்கத்துலதான் புனித ஜான் ஆலயம் இருக்கு அதை பாத்துட்டு வரலாமா?”
“எனக்கு எம்மதமும் சம்மதம்ப்பா” என்றாள் அர்ச்சனா.
கார் புனித ஜான் ஆலயத்தை அடைந்ததும், காரிலிருந்து இறங்கி அமைதியான ஆலயத்திற்குள் பிரவேசித்தோம். மன்டி இட்டு வேண்டிக்கொண்டு வேளியே வந்து நடந்தபடியே,...
“இந்தக் கோயிலைப் பத்தி சொல்லுங்க?”
இதுக்கு புனித ஜான் ஆலயம்னு பேர். 1844 ஆம் வருஷத்துல கட்டப்பட்டது. இந்த தேவாலயம் கல்கத்தா பிஷப்பான டேவிட் வில்சனின் நினைவாக பெயரிடப்பட்டது. இந்த தேவாலயத்தை கட்ட நைனிடாலுகு வந்தபோது, உடல் நலமில்லாமல் போனார். பின்னர் காட்டின் நுனியிலிருந்த கட்டி முடிக்கப்படாத வீட்டில் தூங்கும் படி கேட்டுக்கொள்ளப்பட்டார். அவர் தூங்கும் போது அசரீரியா கடவுள் சொன்ன இடத்துல தான் இந்த ஆலயம் கட்டப் பட்டதா சொல்றாங்க”.
“அடுத்ததா,....அரபிந்தோ ஆசிரமம் இங்கே பாக்க கூடிய இடமுன்னு சொல்றாங்களே. அங்கே போலாமா?” ஆர்வமாகக் கேட்டாள் அர்ச்சனா.
“ம்... போலாம். அமைதியா தியானிக்கிறது ஏத்த இடம். இது குமான் பள்ளத் தாக்கில் உள்ள லஷ் மலையில் இருக்கு.” என்று ரமேஷ் சொல்லியபடியே காரை கிளப்ப,.... கார் அரபிந்தோ ஆஸ்ரமம் நோக்கி புறப்பட்டது.
அரபிந்தோ ஆஸ்ரமம் சென்றதும், காரை பார்க்கிங்க் செய்துவிட்டு, மலைச் சரிவில் கட்டப்பட்டிருந்த ஆஸ்ரமத்துக்குள் செங்குத்தான படி ஏறி நுழைந்தோம்.
“இது நைனிடால் டவுனிலிருந்து பக்கமா இருக்கே?”
“ஆமாம்.. நடந்து வர்ற தூரம்தான். இங்கே யோகா, தியானம் இன்னும் மனவளக் கலை, யோகா எல்லாம் கத்துத் தர்றாங்க. மனசுல தீராத கவலை இருக்கிறவங்க இங்கே தியானம் பண்றது ரொம்ப நல்லதுன்றாங்க.” என்று பேசிக் கொண்டே, தியான மண்டபத்தில் நுழைந்து, ஓரிடத்தில் தியான முறைப்படி ஆசனமிட்டு உட்கார்ந்து கண்களை மூடி தியானம் செய்தோம்.
அரை மணி நேரம் கழித்து, மண்டபத்தை விட்டு வந்த நாம, காரி ஏறி உட்கார,...
பக்கத்திலே மிருகக் காட்சி சாலை இருக்காமே, அங்கே போகலாமாண்ணா?”- என்று நான் கேட்க,...
“இப்ப அங்கதான் போறோம். இங்கே இருந்து 4 கிலோமீட்டர் தொலைவுதான்.” என்று சொல்லி இரமேஷ் சாலையில் கவனம் செலுத்தி காரை ஓட்ட,...
“என்னடி,.... மனுஷங்களைப் பாத்து பாத்து சலிச்சுப் போச்சா?” என்று அர்ச்சனா கிண்டலாய்க் கேட்டாள்..
“இவளுக்கு எப்பவுமே கிண்டல்தான். மத்தா நாள்லேயா பாக்கப் போறோம்? இது மாதிரி சமயத்துல பாத்தாதான் உண்டு.”
மிருகக் காட்சி சாலை முன்பு காரை நிறுத்திவிட்டு, எல்லோரும் இறங்க, இரமேஷ் தொடர்ந்தார்.
”இதுதான் மிருகக்காட்சி சாலை. இதுக்கு கோவிந்த் பல்லவா பன்ட் மிருக காட்சி சாலைன்னு பேர். நைனிடால் நகரப் பேருந்து நிலையத்திலிருந்து 2 கிமீ தொலைவில் இருக்கிற இந்த இடம். கடல் மட்டத்திலிருந்து 2100 மீட்டர் உயரத்தில இருக்குது. மலை உயர்ந்த பகுதிகளில் வசிக்கக் கூடிய விலங்குகளுக்கு ஒரு வசிப்பிடமாக இது இருக்குது. திங்கள் கிழமைகளில் இந்த மிருகக் காட்சி சாலை மூடி இருக்கும்.” என்று ரமேஷ் சொல்லிக் கொண்டே வர, நால்வரும் நடந்து டிக்கட் கவுண்டரில் டிக்கட் வாங்கிக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்து, சமவெளியில் பார்க்க முடியாத, சில அரிய வகை விலங்குகளை கண்டு ரசித்தோம்.
இரண்டு மணி நேரம் கழித்து திரும்பவும் காருக்கு வந்து ஏறி உட்கார,...
“அண்ணா, பசிக்குதுண்ணா. நல்ல ஹோட்டலுக்கு காரை விடுங்க. சாப்டுட்டு அப்புறம் எங்கே போலாம்கிறதை யோசிக்கலாம்.
“இங்கே தென்னாட்டு வகை உணவு கிடைக்கிறது கொஞ்சம் கஷ்டம்தான். ஆனா வெஜிடேரியன் நார்த் இண்டியன் டிஷ் கிடைக்கும்.” என்று சொல்லியபடியே மல் ரோட்டில் ஓரிடத்தில் காரை பார்க்கிங்க் செய்து, SIVA RESTAURANT என்று பெயரிட்ட ஒரு ஓட்டலுக்கு அழைத்துச் சென்றார்.
ஏதேதோ பெயரில் இருந்த சில உணவுகளை வரவழைத்து பேசிக் கொண்டே சாப்பிட்டோம். உணவுகளின் சுவை கொஞ்சம் வித்தியாசமாகத்தான் இருந்தது.
மதிய உணவை முடித்ததும், மல் ரோட்டில் பேசியபடியே நடந்து செல்ல, எதிரே வந்த வாலிபர்கள், எங்கள் இருவரின் அழகைப் பார்த்து ரசித்துக்கொண்டே, உரசி மோதும் அளவுக்கு, நாக்கால் உதடுகளை ஈரப் படுத்திக் கொண்டே நெருங்கி வர, அதை கவனிகாதது போல சிரித்துக் கொன்டே நாசுக்காக விலகி நடந்தோம். இருந்தாலும் சில இடி ராஜாக்களின் இடியிலிருந்து என்னால் முழுவதுமாக ஒதுங்கி தப்ப முடியவில்லை.
“என்னடி, இந்தப் பார்வை பாக்கிறாங்க?!!” வெக்கம் தாளாமல் அர்ச்சனாவிடம் கேட்க,...
“பின்னே, உன்ன மாதிரி செம கட்டை, டைட் டீ சர்ட் பனியன் போட்டுட்டு வந்தா சும்மாவா? பாரு அவனவன் திரும்பி திரும்பி பாத்துகிட்டே பெருமூச்சு விடறதை.”
“ஏய்.... உன்னையும் தான்டி பாத்து ஜொள் விடறாங்க.”
“அதில்லேடி அர்ச்சனா, நீயும் சரவணனும் விளையாடுனதைப் பாத்து எனக்கும் ஆசை வந்துடுச்சு. அதான் மீனாவைக் கேட்டுப் பாக்கலாம்னு வந்தேன்.”
“...ம்... காலைலே டேஸ்டா டிஃபன் கொடுத்தாளா?”
“நான் இன்னும் சாப்பிடலை. மீனாதான் சாப்பிட்டா. அவகிட்டேதான் டிஃபன் டேஸ்ட் எப்படின்னு கேக்கணும்.”
“என்னடி,...ஒன்னும் சொல்ல மாட்டேங்கிறே?”
“ச்சீய்.!!.. போடி!!. காலைலே உங்களுக்கு வேற வேலை இல்ல” என்று சொல்லிக் கொண்டே, laesaaka லேசாக வீங்கி, கன்னிப் போயிருந்த என் உதடுகளை நாக்கால் தடவிக் கொள்ள,...அதைப் பார்த்த அர்ச்சனா,...”சரி.....சரி....உனக்கு காலைலே டிஃபன் வேண்டாம்னு நினைக்கிறேன்” என்று கிண்டலாகச் சொல்லி, அவள் கனவரைப் பார்த்து,...
“Enkaஏங்க,...சீக்கிரம் ரெடி ஆகுங்க. டிபன் சாப்டுட்டு கிளம்பலாம். இப்பவே மணி 9 ஆயிடுச்சு.”
“ஆகட்டும். ஏன் அவசரப் படுற அர்ச்சனா?,....இங்க எல்லா விசிட்ங் பிளேசும், 10 மணிக்கு மேலேதான் திறப்பாங்க. அதனாலே மெதுவாவே கிளம்பலாம்.” என்று சொன்ன ரமேஷ், அவங்க ட்ராலி பேக்கிலிருந்து, உள்ளாடைகளை எடுத்து, எங்கள் முன்னாலேயே அணிந்து, டீ சர்டும், ஜீன்ஸ் பேன்டும் அணிந்து பக்கத்தில் இருந்த சேரில் உட்கார,”ஏங்க,... நீங்க ரெடி ஆயிட்டீங்கதானே? அப்புறம் இங்க என்ன வேலை? மீனா கூச்சப் படுவா. நீங்க வேணும்கிறதெல்லாம் எடுத்துகிட்டு, போய் அந்த ரூமிலே அண்ணனோட டிவி பாத்துகிட்டு இருங்க. நாங்க ட்ரெஸ் பண்ணிகிட்டு வர்றோம்.”
அர்ச்சனா கணவன் போனதும், LALA நான் லக்கேஜ் பேக்கில் அர்ச்சனாவின் பேன்டீஸையும், ப்ராவையும் குனிந்து தேடிக்கொண்டிருக்கும் போது, திடீரென நான் கட்டி இருந்த டர்க்கி டவலை முடிச்சை எனக்குத் தெரியாமல் ‘படக்’ என்று உறுவி விட்டாள்.
திடீரென, நான் கட்டி இருந்த டர்க்கி டவல் அவள் கைக்குப் போனதும், அம்மனமாக, அவள் முன் என் மேனியை முடிந்த அளவுக்கு மறைத்துக் கொண்டு நின்ற, என் அடி வயிற்றுக்கும் கீழே பார்த்து,” அடடா!!.....பனியிலே பூத்த ரோஜா மாதிரி, அங்கங்கே நீர்த் துளி படிஞ்சு அழகா இருக்குடி. முத்தம் கொடுக்கவா?” என்று கேட்டுக் கொண்டே என்னை நெருங்கி வர,...
அவளைத் தள்ளி விட்ட நான்,“புருஷனும், பொண்டாட்டியும் ஆளாளுக்கு மாத்தி மாத்தி என்னை இம்சை பண்றதே உங்களுக்கு வேலையாப் போச்சு!” என்று வெக்கத்தில் சொல்லி, என் இரு கைகளால் என் புண்டையை மூடி மறைக்க, அதை விட்டு விட்டு, மேலே தழும்பித் தள்ளாடிய என் முலைகளைப் பார்த்தவள்,” வாவ்,...இன்னைக்கு என்னடி இன்னும் கொஞ்சம் புடைச்சுகிட்டு, புதுசா பூத்த பூ மாதிரி, மொழு மொழுன்னு நிமிந்து நிக்குது?” என்று சொல்லிக் கொண்டே, என் மதர்த்த மாங்கனிகளைத் தொட வர,.... “சீய்... போடி இப்படி எல்லாம் பண்ண.... நான் உங்க கூடவே வர மாட்டேன்.” என்று சிணுங்க,”அம்மா, தாயே... நான் ஒன்னும் செய்யலைடி. நீ வ்ரலைன்னா என் புருஷன் நச்சரிப்பைத் தாங்க முடியாது. எதையோ பறிகொடுத்த மாதிரி, மூஞ்சியை வேற தொங்கப்போட்டுட்டு இருப்பார். சரி....சரி.... நீ ட்ரெஸ் பண்ணு” என்று உறுவிய டவலை கையில் கொடுக்க, அதை நான் கட்டிக் கொண்டே,...
“நீ வெளியே போடி. நான் ட்ரெஸ் செஞ்சுட்டு வந்துட்றேன்.”
“அதான் ஒன்னும் செய்ய மாட்டேன்னு சொல்றேன்ல?” என்று சொல்லி என்னையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருக்க,...
லக்கேஜ் பேக்கில் அர்ச்சனா வாங்கி வைத்திருந்த, பூ போட்ட, பேன்டீஸை எடுத்துப் போட்டு, அவள் ப்ராவை கையிலெடுக்க, .....அதைப் பிடுங்கி கையில் வைத்துக்கொண்டவள்,.... “டீ சர்ட், ஜீன்ஸ் போடப் போறவளுக்கு, ப்ரா எதுக்குடி? முதல்ல ஜீன்ஸைப் போடு”.என்று கட்டளை இட்டாள்.
“இதை எப்படிடீ போடறது. முன்னே பின்னே போட்டு பழக்கமில்லையே?”
“நான் சொல்ற மாதிரி போடுடி,” என்று சொல்லி, எனக்கு அவளே ஜீன்ஸ் பேன்ட் போட்டு விட்டு, HUGE HHHHUGE MOUNTAINS WITH NARROW VALLEY ENஎன்ற வாசகம் பொறிக்கப்பட்ட பனியன் கிளாத் டீசர்டை என் கையில் தினிக்க, அதன் கைகளுக்குள் என் கைகளை நுழைத்து கழுத்து வழியாக அணிந்தேன்.
இரண்டையும் அணிந்தவள் அங்கிருந்த ஆளுயர நிலைக் கண்ணாடி முன் நின்று பார்த்து,...
“ச்சீய்!!!,....என்னடி இது?,... ரொம்ப டைட்டா இருக்குடி!. முன்னாடி வேற பெருசா முட்டிகிட்டு இருக்கிறாப்பல இருக்கு!!. இறக்கம் வேற இல்லாம, என் இடுப்பு தெரியுது. கீழே....பேன்டடும் டைட். என்னோட தொடை சைஸெல்லாம் அப்பட்டமா அப்படியே தெரியுதுடி. இதைப் போட்டேதான் ஆகணுமா? எனக்கு என்னவோ போல இருக்கு. நான் புடவையே கட்டிகிறேனே....ப்ளீஸ்”
“அதெல்லாம் நடக்காது. புடிக்குதோ, இல்லையோ, இந்த அஞ்சு நாளைக்கும் இதைத்தான் நீ போடணும்” என்று கட்டளை இட, மேலே ஏறி இருந்த பனியனை, இடுப்பு பக்கம் இழுத்து விட்டேன். அப்படியும் எனக்கு திருப்தி இல்லை. சைடில் என் வழ வழத்துப் பிதுங்கிய இடுப்பு தெரிய, முன் பக்கம் என் அகலமான ஆழமான தொப்புள் தெரிந்தது.
வெக்கத்தில் குறுகி, கூன் போட்டு நின்றேன்.
“ நல்லா நிமிந்து நில்லுடி. தலையை குனியவே கூடாது” என்று சொல்லி, நிமிர்ந்து நின்ற என்னைப் பார்த்தவள், சிரித்து, “ ஒரு ரெண்டு நாளைக்கு அப்படிதான்டி இருக்கும். அப்புறம் எல்லாம் சரியாய்டும்.”என்று சொல்லி சீப்பை எடுத்து, ஒரு மாதிரியான ஹேர்ஸ்டைலில் என் தலை முடியை என் தோளின் இரு பக்கமும் படர விட்டு, முன்னே வந்து பார்த்து,” வாவ்!!...சூப்பர்டி!!!. இந்தக் கால நடிகைங்க உங்கிட்டே பிச்ச வாங்கணும். மாடர்ன் ட்ரெஸ் என்னை விட, உனக்குதான்டி நல்லா சூட் ஆகுது. அண்ணன் உன்னை இந்தக் கோலத்துல பாத்தா,’ என் பொண்டாட்டியா இவ !!’ன்னு அசந்து போகப் போறார் பாறேன்.
இருவரும் ரெடியாகி நம்ம அறைக்கு வர, “என்னைப் பாத்த ரமேஷும், நீங்களும் அர்ச்சனா சொன்ன மாதிரியே ‘ஆ’ ன்னு வாயைத் திறந்து அசந்துபோய் நின்னீங்க.
“அண்ணா,... உங்க பொண்டாட்டி எப்படி?”
“இத்தனை நாளா, மாடர்ன் ட்ரஸ்ல இவ்ளோ அழகா இருப்பான்னு தெரியாமப் போய்டுச்சே” என்று நீங்க அங்கலாய்க்க,
“ரொம்ப வேகாதீங்க. இங்க இருக்கிறவரைக்கும் இவதான் என் ஜோடி தெரியுமில்ல”என்று சொல்லி பெருமைப் பட்ட ரமேஷ், என்னை இழுத்து, இடுப்பில் கை கோர்த்து நிற்க,...
“போதும் விடுங்க. அவ இப்பதான் கொஞ்சம் தைரியம் வந்து, இந்த மாதிரி ட்ரெஸ் போட்டு வெளியே வந்திருக்கா. அதையும், இதையும் சொல்லி திரும்பவும் அவளை ரூமுக்குள்ளே அனுப்பிடாதீங்க.” என்றாள் அர்ச்சனா.
“என்னங்க,... முதல்ல நைனா தேவி கோயிலுக்குப் போய்ட்டு அப்புறம் எங்க வேணும்னாலும் போகலாம்.” என்று நான் ரமேஷிடம் சொல்ல, அதை அனைவரும் ஒரு மனதாக ஏற்று, கிளம்பினோம்.
அர்ச்சனாவின் லேசாக உயர்ந்த ஹைஹீல்ஸ் சான்டக்கைப் போட்டுகொண்டு, நான் நடக்கவே ரொம்ப சிரமப் பட்டேன். அர்ச்சனா கை பிடித்து மெதுவாக நடக்க நடக்க,...கொஞ்சம் பழகிக் கொண்டேன்.
ரெஸ்டாரண்டில் நீங்க மூனு பேரும் டிஃபன் சாப்பிட, நான் வெறும் காஃபி மட்டும் குடித்தேன்.
மெதுவாக கிளம்பி, காரில் முதலில் நைனா ஆலயத்துக்கு சென்றோம்.
“ஏங்க,... நைனிடாலைப் பத்தி சொல்லுங்களேன்.”
இந்தியாவோட வடக்கு எல்லைலே மிக நீண்ட இமயமலைத் தொடர் இருக்கிறது உங்களுக்கு தெரியும். அந்த இமயமலைத் தொடரின் வெளிப்புறத்திலே இருக்கிற பல மலைப் பிரதேசங்கள்லே குமோன் மலைப் பிரதேசமும் ஒன்னு. அந்த குமோன் பிரதேசத்திலே, பள்ளத்தாக்கிலே அமைஞ்சிருக்கிறதுதான் நைனிடால் ஏரி. அதைச் சுத்தி உருவாகி இருக்கும் நகரம்தான் நைனிடால். இந்தியாவின் ஏரி மாவட்டம் என்று பெருமையோடு அழைக்கப்படும் நைனிடால் நகரம் குமாவுங்க் என்றழைக்கப்படும் மலைகளுக்கு இடையே அமைந்துள்ளது. வெகு அமைதியான சூழலும், சொர்க்கம் போன்ற இயற்கை அழகும் உள்ளது. 10 கிமீ தொலவில் கில்பரி எனும் அழகிய பிக்னிக் ஸ்தலம் உள்ளது. ஓக் மற்றும் பைன் மரங்களடர்ந்த இந்த பகுதியில் ஏகாந்தமாக பொழுதை போக்கலாம்.
புராணப்படி சிவனோட கோவத்துக்கு ஆளான சக்தி எரிக்கப்பட்டப்ப, சக்தியோட உடல் பாகங்கள் பல்வேறு இடங்கள்ல தெரிச்சு விழுந்தாகவும், அதிலே கண் பகுதி விழுந்த இடம் இந்த இடம்ன்றதாலே, இந்த இடத்துக்கு நைனிடாலுன்னு பேர் வந்தாவும் சொல்றாங்க. நைன்- சக்தியின் கண் என்று அர்த்தம். டால் என்றால் மிகப் பெரிய ஏரி என்று அர்த்தம்”.
“இது எந்த மாநிலத்துல, மாவட்டத்துலே இருக்கு?”
“உத்ரகாண்ட் மாநிலம், நைனிடால் மாவட்டத்துலே, இந்தப் பகுதி இருக்கு.”
“அப்ப... இந்தப் பகுதிக்கு நைனிடால்தான் முக்கிய இடம்னு சொல்லுங்க!”
“ஆமாம்., அதை வச்சிதான் மாவட்டத்துக்கும் அந்தப் பேர் வந்திருக்கு.”
“ம்...”
நைனிடால்தான், நைனிடால் மாவட்டத்தின் தலை நகரமாகும்.”
“ஆமாம். நம்ம இருக்கிற இடத்தை சுத்தி பெரிய பெரிய பசுமையான மலையா இருக்கே?”
“வடக்கே நைனா, மேற்கில் தியோபதா, தெற்கில் அயர்பதா என உயர்ந்த மலைகளிருக்க. அங்கிருந்து தெற்கு நோக்கிச் சரிவாகச் செல்லும் பரந்த சமவேளியிலதான் இந்த நைனிடால் இருக்குது. இங்கே, அதிக பட்ச வெப்ப நிலை 27 டிகிரி சென்டிகிரேட். இந்த கால கட்டத்தில் வட இந்திய சமவெளிகளிலிருந்து வரும் சுற்றுலா பயணிகளின் எண்ணிக்கை மிகவும் அதிகமா இருக்காம். குளிர் காலத்தில் -3 டிகிரி சென்டிகிரேடிலிருந்து -15 டிகிரி சென்டிகிரேட் வரை வெப்ப நிலை இருக்கும் இருக்கும்”
“அப்ப,.... வெயிலோட தாக்கமே இருக்காதுன்னு சொல்லுங்க. நீங்க சொல்றதைப் பாத்தா, குளிர் காலத்துலே நம்மள மாதிரி ஆளுங்க இங்க இருக்கவே முடியாதுன்னு நினைக்கிறேன்.
இப்படி பேசிக் கொண்டே செல்ல, நைனா தேவி ஆலயம் வந்தது. காரை பார்க்கிங்கில் நிறுத்தி விட்டு, கோயிலுக்குள் சென்றோம்.
“அம்மா காளி தேவி!.... அவர் விருப்பப்படி, நான் அவருக்கு சுகம் கொடுக்க எனக்கு மனசாலயும், உடம்பாலயும் சக்தியை கொடுத்து, எல்லாம் நல்ல விதமாக நடக்க அருள் புரிவாய் தாயே” என்று நான் வேண்டிக்கொண்டேன்.
நீங்க மூனு பேரும் என்ன வேண்டிகிட்டீங்கன்னு எனக்குத் தெரியாது.
வெளியே வந்து நேற்று நடந்ததை நினைத்து, வெள்ளையும், சிவப்புமாய் பூ பூத்திருந்த அந்த மரத்தைப் பார்த்து கை கூப்பி வேண்டி நின்றேன்.
ஓரிடத்தில் உட்கார்ந்து ஆலயத்தில் கொடுத்த பிரசாதத்தை சாப்பிட்டுக் கொண்டே, இரமேஷ் தொடர்ந்தார்.
“நாம நேத்தைக்கு இங்க வந்தப்ப, முதன் முதலா பாத்ததினாலயும், வேற மூட்ல இருந்ததினாலயும் இந்தக் கோயிலைப் பத்தி சொல்ல முடியலை.
இந்த ஆலயத்தின், இரண்டு கண்களால் ஆன மூல விக்கிரகமே அம்மா நைனா தேவி. கூட கணபதி விக்கிரகமும், சிவன் விக்கிரகமும் இருக்கு. வெளியே ஆலய வாசலின் இரண்டு பக்கமும், கணபதியும், ஆஞ்சனேய பக்தரும் சிலையாய் இருப்பத்தை நீங்க பாத்தீங்க.
இந்த ஆலயம் 1880 ல் ஏற்பட்ட மிகப் பெரிய நிலச் சரிவின் போது தரை மட்டமானது. இருந்தாலும் நைனிடாலைச் சுத்தி இருக்கிற பூர்வீக மக்களுக்கும், பழங்குடியினருக்கும் இது மிகவும் முக்கியமான கோயில்ங்கிறதினாலே, இந்த கோயிலை மீண்டும் அப்பகுதி மக்கள் முயற்சி எடுத்து உருவாக்கி இருக்காங்க. நைனி ஏரியின் வட திசைக் கரையில் இந்தக் கோயில் அமைந்துள்ளது. இந்தக் கோயிலின் சிறப்பை நாமும் அனுபவப் பூர்வமா தெரிஞ்சிகிட்டோம்.
சிறிது நேரம் பிரகாரத்தில் உட்கார்ந்திருந்துவிட்டு, எழுந்து திரும்பவும் காருக்கு வந்து, நால்வரும் காரில் உட்கார்ந்ததும்,....
“இங்க பக்கத்துலதான் புனித ஜான் ஆலயம் இருக்கு அதை பாத்துட்டு வரலாமா?”
“எனக்கு எம்மதமும் சம்மதம்ப்பா” என்றாள் அர்ச்சனா.
கார் புனித ஜான் ஆலயத்தை அடைந்ததும், காரிலிருந்து இறங்கி அமைதியான ஆலயத்திற்குள் பிரவேசித்தோம். மன்டி இட்டு வேண்டிக்கொண்டு வேளியே வந்து நடந்தபடியே,...
“இந்தக் கோயிலைப் பத்தி சொல்லுங்க?”
இதுக்கு புனித ஜான் ஆலயம்னு பேர். 1844 ஆம் வருஷத்துல கட்டப்பட்டது. இந்த தேவாலயம் கல்கத்தா பிஷப்பான டேவிட் வில்சனின் நினைவாக பெயரிடப்பட்டது. இந்த தேவாலயத்தை கட்ட நைனிடாலுகு வந்தபோது, உடல் நலமில்லாமல் போனார். பின்னர் காட்டின் நுனியிலிருந்த கட்டி முடிக்கப்படாத வீட்டில் தூங்கும் படி கேட்டுக்கொள்ளப்பட்டார். அவர் தூங்கும் போது அசரீரியா கடவுள் சொன்ன இடத்துல தான் இந்த ஆலயம் கட்டப் பட்டதா சொல்றாங்க”.
“அடுத்ததா,....அரபிந்தோ ஆசிரமம் இங்கே பாக்க கூடிய இடமுன்னு சொல்றாங்களே. அங்கே போலாமா?” ஆர்வமாகக் கேட்டாள் அர்ச்சனா.
“ம்... போலாம். அமைதியா தியானிக்கிறது ஏத்த இடம். இது குமான் பள்ளத் தாக்கில் உள்ள லஷ் மலையில் இருக்கு.” என்று ரமேஷ் சொல்லியபடியே காரை கிளப்ப,.... கார் அரபிந்தோ ஆஸ்ரமம் நோக்கி புறப்பட்டது.
அரபிந்தோ ஆஸ்ரமம் சென்றதும், காரை பார்க்கிங்க் செய்துவிட்டு, மலைச் சரிவில் கட்டப்பட்டிருந்த ஆஸ்ரமத்துக்குள் செங்குத்தான படி ஏறி நுழைந்தோம்.
“இது நைனிடால் டவுனிலிருந்து பக்கமா இருக்கே?”
“ஆமாம்.. நடந்து வர்ற தூரம்தான். இங்கே யோகா, தியானம் இன்னும் மனவளக் கலை, யோகா எல்லாம் கத்துத் தர்றாங்க. மனசுல தீராத கவலை இருக்கிறவங்க இங்கே தியானம் பண்றது ரொம்ப நல்லதுன்றாங்க.” என்று பேசிக் கொண்டே, தியான மண்டபத்தில் நுழைந்து, ஓரிடத்தில் தியான முறைப்படி ஆசனமிட்டு உட்கார்ந்து கண்களை மூடி தியானம் செய்தோம்.
அரை மணி நேரம் கழித்து, மண்டபத்தை விட்டு வந்த நாம, காரி ஏறி உட்கார,...
பக்கத்திலே மிருகக் காட்சி சாலை இருக்காமே, அங்கே போகலாமாண்ணா?”- என்று நான் கேட்க,...
“இப்ப அங்கதான் போறோம். இங்கே இருந்து 4 கிலோமீட்டர் தொலைவுதான்.” என்று சொல்லி இரமேஷ் சாலையில் கவனம் செலுத்தி காரை ஓட்ட,...
“என்னடி,.... மனுஷங்களைப் பாத்து பாத்து சலிச்சுப் போச்சா?” என்று அர்ச்சனா கிண்டலாய்க் கேட்டாள்..
“இவளுக்கு எப்பவுமே கிண்டல்தான். மத்தா நாள்லேயா பாக்கப் போறோம்? இது மாதிரி சமயத்துல பாத்தாதான் உண்டு.”
மிருகக் காட்சி சாலை முன்பு காரை நிறுத்திவிட்டு, எல்லோரும் இறங்க, இரமேஷ் தொடர்ந்தார்.
”இதுதான் மிருகக்காட்சி சாலை. இதுக்கு கோவிந்த் பல்லவா பன்ட் மிருக காட்சி சாலைன்னு பேர். நைனிடால் நகரப் பேருந்து நிலையத்திலிருந்து 2 கிமீ தொலைவில் இருக்கிற இந்த இடம். கடல் மட்டத்திலிருந்து 2100 மீட்டர் உயரத்தில இருக்குது. மலை உயர்ந்த பகுதிகளில் வசிக்கக் கூடிய விலங்குகளுக்கு ஒரு வசிப்பிடமாக இது இருக்குது. திங்கள் கிழமைகளில் இந்த மிருகக் காட்சி சாலை மூடி இருக்கும்.” என்று ரமேஷ் சொல்லிக் கொண்டே வர, நால்வரும் நடந்து டிக்கட் கவுண்டரில் டிக்கட் வாங்கிக் கொண்டு உள்ளே நுழைந்து, சமவெளியில் பார்க்க முடியாத, சில அரிய வகை விலங்குகளை கண்டு ரசித்தோம்.
இரண்டு மணி நேரம் கழித்து திரும்பவும் காருக்கு வந்து ஏறி உட்கார,...
“அண்ணா, பசிக்குதுண்ணா. நல்ல ஹோட்டலுக்கு காரை விடுங்க. சாப்டுட்டு அப்புறம் எங்கே போலாம்கிறதை யோசிக்கலாம்.
“இங்கே தென்னாட்டு வகை உணவு கிடைக்கிறது கொஞ்சம் கஷ்டம்தான். ஆனா வெஜிடேரியன் நார்த் இண்டியன் டிஷ் கிடைக்கும்.” என்று சொல்லியபடியே மல் ரோட்டில் ஓரிடத்தில் காரை பார்க்கிங்க் செய்து, SIVA RESTAURANT என்று பெயரிட்ட ஒரு ஓட்டலுக்கு அழைத்துச் சென்றார்.
ஏதேதோ பெயரில் இருந்த சில உணவுகளை வரவழைத்து பேசிக் கொண்டே சாப்பிட்டோம். உணவுகளின் சுவை கொஞ்சம் வித்தியாசமாகத்தான் இருந்தது.
மதிய உணவை முடித்ததும், மல் ரோட்டில் பேசியபடியே நடந்து செல்ல, எதிரே வந்த வாலிபர்கள், எங்கள் இருவரின் அழகைப் பார்த்து ரசித்துக்கொண்டே, உரசி மோதும் அளவுக்கு, நாக்கால் உதடுகளை ஈரப் படுத்திக் கொண்டே நெருங்கி வர, அதை கவனிகாதது போல சிரித்துக் கொன்டே நாசுக்காக விலகி நடந்தோம். இருந்தாலும் சில இடி ராஜாக்களின் இடியிலிருந்து என்னால் முழுவதுமாக ஒதுங்கி தப்ப முடியவில்லை.
“என்னடி, இந்தப் பார்வை பாக்கிறாங்க?!!” வெக்கம் தாளாமல் அர்ச்சனாவிடம் கேட்க,...
“பின்னே, உன்ன மாதிரி செம கட்டை, டைட் டீ சர்ட் பனியன் போட்டுட்டு வந்தா சும்மாவா? பாரு அவனவன் திரும்பி திரும்பி பாத்துகிட்டே பெருமூச்சு விடறதை.”
“ஏய்.... உன்னையும் தான்டி பாத்து ஜொள் விடறாங்க.”
No comments:
Post a Comment