"அருண் உங்கள் தொந்தரவு பண்ணதுக்கு ரொம்ப சாரி" "இது எல்லாம் ஒன்னும் இல்லை பாஸ்கர், இனி நீங்க நன்றியோ வருத்தமோ சொல்லகூடாது" பாஸ்கர் சந்தோசப்படு சிரித்தார் போகும் வழியில் "அருண் நமக்குள்ள இனி வாங்க போங்கண்ணு மரியாதையை வேண்டாம்ணு நினக்குறேன்" "நானும் அப்படி தான் நினைத்தேன், ஆன நீங்க எப்படி எடுதுப்பிங்கன்னு தெரியல" "நான் தப்ப நினைக்க மாட்டேன் அருண் நீ இனிமேல் இருந்து என் குடும்பத்தில் ஒருத்தன் என் நெருக்கிய நண்பன்" "ஓகே ப்ரெண்ட்" முதலில் கொஞ்சம் சங்கோஜம இருந்தது பிறகு ஏர்போர்ட் போய் சேருவதற்குள் சகஜமகிவிட்டோம் ஏர்போர்டில் இருவரும் டீ அருந்தினோம், அந்த சிறிய நேரத்தில் மிகவும் நெருக்கமா பெசிகொண்டோம். "அருண் முதல்ல எல்லாம் வெளியூர் போகும்போது மனைவி மகள் எல்லோரையும் தனிய விட்டு போறோம்மேன்னு கவலையுடன் போவேன் இப்போ மனம் ரொம்ப இலகுவா இருக்கு மாச கனக்க கூட இருக்கலாம் போல் இருக்கு" "பாஸ்கர் அப்படி எல்லாம் நினச்சி இருந்துடதிங்க அப்புறம் புவனா என்னை கோவித்து கொள்வாள், ஒஹ்... சாரி பாஸ்கர் புவனா மிஸ்சை உங்களை பேசுற மாதிரியே உரிமையோடு பேசிட்டேன்" "அட இதுக்கு எல்லாம் பீல் பண்ணிட்டு, இப்போ என் பொறுப்பை நீ பாக்குற அதனால ஒண்ணும் தப்பு இல்லை" என் பொறுப்பை என்பதை அழுத்தி சொன்னது போல தோன்றியது பின்பு பாஸ்கர் ஏர்போர்ட் உள்ளே செல்ல வழி அனுப்பிவிட்டு வீட்டுக்கு வந்தேன், புவனா வெளியே முற்றம் பெருக்கி கோலம் போட்டு கொண்டு இருந்தாங்க. என்னை பார்த்ததும் "சரியான நேரத்துக்கு போய் விட்டுடிங்கள" "ஆமா கொஞ்ச நேரம் இருந்துச்சி, ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை" "தேங்க்ஸ்" "என்னங்க தேங்க்ஸ்ன்னு சொல்லி என்னை முனைவது ஆளு மாதிரி நடத்துரிங்க, இனிமே நன்றி சாரி என்ற வார்த்தை எல்லாம் சொல்லாதிங்க" கொஞ்சம் கோபவமே சொன்னேன் "ஓகே, ஓகே, சாரி ஓ சே" சொல்லிட்டு மிண்டும் சாரி சொன்னதற்கு புவனா உதட்டை கடித்து கொண்டார்கள், அதை பார்க்க மிகவும் அழகா இருந்தது. புவனா இன்னொரு முறை காபி கொடுத்தாங்க, வெளியே இருந்த குளிருக்கு இதமாய் இருக்கும்னு வங்கி குடித்தேன். புவனாவும் என்னுடன் சேர்ந்து காபி குடித்தார்கள். நான் ரகசியமா புவனாவை ரசித்தேன். அவங்க முகம் சந்தோசமாக காணப்பட்டது, இப்போ தான் குளித்து இருந்ததால் பார்க்க மிகவும் அழகா இருந்தாங்க. காபி குடித்து முடித்ததும் "அருண் நீங்க கொஞ்ச நேரம் துங்கனும்ன எங்க பெட்ரூம் கொஞ்ச நேரம் படுத்துக்குங்க" "பரவாஇல்லை புவனா, எனக்கு துக்கம் நல்ல களைந்து போச்சு" "அப்படின்னா சரி நான் சமைக்க போறேன், நீங்க ஹல்ல உகர்ந்து டிவி பார்த்துட்டு இருங்க" "டிவி எல்லாம் அலுக்கும், நான் உங்களுக்கு சமையல் கட்டுல எதாவது உதவி செய்கிறேன்" "சமையலா வேண்டாம் வேண்டாம், ப்ளீஸ் நீங்க ரெஸ்ட் எடுங்க" நான் அவங்க சொன்னதை கேட்காமல் அவங்க கூட சமையல் அறைக்கு சென்றேன். புவனா காய்கறி வெட்டி கொண்டு இருந்தாங்க "புவனா அதை என்கிட்டே கொடுங்க" நான் அவங்க கிட்ட இருந்து வாங்க முற்பட்டேன் "வேண்டாம் அருண்" "நான் காய்கறி வெட்டி தரேன் நீங்க வேற வேலை பாருங்க" புவனா சிரித்து கொண்டே என்னிடம் கொடுத்துவிட்டு வேற சமையல் வேலை செய்ய தொடங்கினார்கள் நான் கிழே தரையில் உட்கார்ந்து காய்கறியை வெட்ட தொடங்கினேன். அதே வேலை மறைமுகமா புவனாவை கண்காணித்தேன் கொண்டு இருந்தேன். "காஞ்சிபுரத்தில், யாரோட கல்யாணம்" "என்னோட சித்தப்பா மகள் கல்யாணம்" "ஓ, உங்க குடும்பம் பெரிய குடும்பமா இருக்கும் போல" "ஆமா, எனக்கு சித்தப்பா மூணு பேரு, அப்பா தான் எல்லோருக்கும் பெரியவர், காஞ்சிபுரத்தில் எல்லோரும் பக்கத்துக்கு பக்கத்துக்கு விடு தான்" "பாஸ்கருக்கு எந்த ஊர்" "அவருக்கு கும்பகோணம்" "சரி அருண் நீங்க என் இன்னும் கல்யாணம் பண்ணிக்கல, விட்டில் பொண்ணு எதாவது பக்கரங்க்கள" "ஆமா பார்த்துட்டு தான் இருக்காங்க" நான் காய்கறி வெட்டி முடித்ததும் அதை எடுக்க புவனா குனிந்த போது பிரா போடாத அவங்க பளிச்சிடும் இரண்டு மாம்பழங்களும் பார்த்தேன் நான் அதையே வெறித்து பார்த்தேன் அதனால் புவனா கேட்ட கேள்விக்கு நான் பதில் சொல்லவில்லை. என்னுடைய அமைதிக்கு என்ன காரணம் என்று பார்த்த போது புவனா நான் அவங்க மார்பை பார்ப்பதை தெரிந்து கொண்டார்கள் உடனே நேராக எழுந்து நின்றார்கள். நான் கையும் களவுமாக மாட்டி கொண்டேன், எல்லாத்தையும் கெடுத்துவிட்டேன். எனக்கு என்ன செய்வது என்றே தெரியவில்லை. புவனா ஹாலுக்கு போய்ட்டாங்க எனக்கு என்ன பண்றதுன்னே தெரியல இருக்கலாமா இல்லை போய்விடலாமான்னு யோசிக்கையில் புவனா ஒரு துண்டை மார்புக்கு போட்டு கொண்டு வந்தார்கள். எனக்கு மிகவும் அசிங்கம போச்சி. என்ன பேசுறதுன்னே தெரியவில்லை அப்படியே தரையில் உட்கார்ந்து இருந்தேன். சிறிது நேர அமைதிக்கு பிறகு "நான் உங்க அப்பா அம்மாவை பார்க்கணும், உடனே ஒரு பெண்ணை பார்த்து கல்யாணம் செய்து வைக்க சொல்லணும்" எனக்கு என்ன பதில் சொல்லனும்னு தெரியல ஆன புவனா இந்த விசியத்தை பெரிசா எடுத்துக்கவில்லை என்று நினைக்கும் போது மனசுக்கு கொஞ்சம் ஆறுதலா இருந்தது. "சாரி, புவனா" "அருண் நீங்க தான் சாரி தேங்க்ஸ் சொல்லகூடாதுன்னு சொல்லிட்டு இப்போ நிங்களே சொல்றிங்க?" நான் எதுவும் பேசாமல் இருந்தேன் "எப்படி நீங்க என்னை அப்படி பாக்கலாம் உங்களுக்கு எவ்ளோ தைரியமா?, எனக்கு கல்யாணம் ஆகி நான் இப்போ ஒரு குழந்தைக்கு அம்மா" "புவனா நான் வேணுன்னே பார்க்கல இது ஒரு விபத்து" சமாளித்தேன் புவனா அமைதியா இருக்க நான் மிண்டும் தொடர்ந்தேன் "புவனா நான் உங்கள மாதிரி அழகான பெண்களோடு தோழிய, நெருக்கமா பேசி பழகினது இல்லை " "அப்போ உங்ககிட்ட நெருக்கமா பழகின இப்படித்தான் அசிங்கம பர்ப்பிங்கள" எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னே தெரியல என் தப்பை ஒத்துக்கொண்டேன் "புவனா நீங்க ரொம்ப அழகா இருக்கீங்க அதன் அப்படி செஞ்சிட்டேன்" "நான் உங்களுக்கு ரொம்ப அழகா தெரியறேனா நான் முப்பது வயதை நெருங்கிக்கொண்டு இருக்குறேன்" "என் உள் மனசுல இருந்து சொல்றேன் நீங்க உண்மைய ரொம்ப அழகா தான் இருக்கீங்க" "ம்ம்.., அழகா இருக்கேன்னு சும்மா தாஜாபண்ணாதிங்க" புவனா முகத்தில் கோபம் குறைந்து லேசா மலர்ச்சி தெரிந்தது. அவங்க சாதரணம பேசுறதை வைத்து என் மேல் கோபம் இல்லை என்று தெரிந்து கொண்டேன். சிறிது நேரம் கழித்து புவனா ஹரிணியை டியூஷன் அனுப்ப எழுபினர்கள் அவள் எழுத்து ரெடி ஆகி டியூஷன் கிளம்பி சென்றாள். இப்போது நானும் புவனா மட்டும் வீட்டில் தனியாக் இருந்தோம். புவனா பெரிதாக நினைக்காததால் மேலும் தொடரலாம் என்று நினைத்தேன் இருந்தாலும் பயத்தில் ஹாலில் உட்கார்ந்து கொண்டேன் புவனா சமையல் அறையில் இருந்தார்கள் சிறிது நேரம் கழித்து "என்ன அருண் உதவி செய்றேன்னு சொன்னது இது தானா" என்று குறும்புத்தனமானவும், கிண்டலவும் கேட்க, எனக்கு சற்று கோபம் வந்தாலும் பொறுத்துக்கொண்டு "என்ன உதவி செய்யணும் சொல்லுங்க" கேட்டுகொண்டே சமையல் அறைக்கு சென்றேன் "கொஞ்சம் வெங்காயம் வெட்டிதரிங்கள, எனக்கு வெங்காயம்ன்னா அலர்ஜி" நான் சிரித்து கொண்டேன் புவனா முகத்திலும் மலர்ச்சி புவனா வெங்காயம் கொடுக்க நான் வாங்கி கொண்டு கிழே உட்கார போனேன். "கிழே எல்லாம் உக்கார வேண்டாம் நீங்க நினைப்பது எல்லாம் நடக்காது இந்த மேடை மேல வச்சி வெட்டுங்க" அவங்க பக்கத்தில் இருக்கும் சமையல் மேடையை காட்டினாங்க நான் வெங்காயத்தை எடுத்து கொண்டு அவங்க எதிர் பக்கமா திரும்பி நின்று வெட்டினேன். புவனா திரும்பி அடுப்பில் வேலை செய்து கொண்டு இருந்தாங்க. எங்களோட குண்டி ரெண்டு பாகத்து பக்கத்தில் இருந்தது. சமையல் அரை சின்னது என்பதால் பொருள்கள் எடுக்க புவனா நகரும் போது எங்கள் குண்டி லேசாக உரசி கொண்டது. வேலை செய்யும் மும்முரத்தில் என் பக்கம் இருத்த கரண்டியை எடுக்க புவனா கையை நிட்டவும் நான் வெங்காயத்தை வெட்டி முடித்து திரும்பவும் புவனா மார்பு என் முதுகில் இடித்து நசுங்கியது. பிரா போடாத அந்த முலைகளின் ஸ்பரிசம் என்னை மெய் மறக்க வைத்தது. எதிர்பார்க்காமல் நடந்து விட்டதால் புவனா முகம் கூச்சத்தல் சிவந்து போனது. அந்த சம்பவத்துக்கு பிறகு புவனா படபடப்பா இருந்தாங்க. நான் பக்கத்தில் நின்று கொண்டு அவங்க எதிபார்க்கும் பொருளை ஒவ்வொன்றா எடுத்து கொடுத்து கொண்டு இருந்தேன் இந்த போக்கில் நான் புவனாவுக்கு மிக நெருக்கத்தில் வந்துவிட்டேன். நான் ரகசியமா அவங்க இடுப்பை ரசித்து கொண்டு இருந்தேன். என் மனம் அதை பிடிக்கலாம வேண்டாம் என்ற போராட்டத்தில் இருந்தது அதற்கான சந்தர்பத்தை எதிர்பார்த்து கொண்டு நின்றேன். நான் அருகில் இருந்ததால் புவனா அடுப்புக்கு மிக அருகில் சென்ற விட்டார்கள் அப்போது வானலியில் நீர் உற்றும்போது எழுந்த ஆவி அவங்க முகத்தில் படும் என்பது போல் தோன்ற அவங்க இடுப்பை இருபக்கமும் பிடித்து என் பக்கம் இழுத்தேன். என் திடிர் நடவடிக்கையால் புவனா உடல் சிலிர்த்தது அப்படியே உறைந்து போனார்கள். இருபினும் நான் பின்னுக்கு இழுக்கவில்லை என்றால் ஆவி முகத்தில் பட்டு இருக்கும் என்று தெரிந்ததால் எதுவும் சொல்லவில்லை நான் "சாரி" "எதுக்கு சாரி நீங்க பண்ணது சரிதான் இல்லாட்டி ஆவி என் முகத்தில் பட்டு இருக்கும்" அவங்க எதுவும் சொல்லாததால் எனக்கு மேலும் தைரியம் வந்தது. மேலும் ஒரு சந்தர்பத்தில் மிண்டும் அவங்க இடுப்பை பிடித்து இழுத்தேன் ஆனால் இந்த முறை எந்த ஆபத்தும் நிகழவில்லை. நான் பின்னுக்கு இழுத்தும் அவங்க இடுப்பை விடாமல் நின்றேன். புவனா சிரித்து கொண்டே திரும்பினார்கள் "புவனா திரும்பவும் நல்ல கிட்ட போய்டிங்க, பாதுகாப்புக்கு பின்னால இழுத்தேன்" "என்னை பாதுகாத்தது போதும்" என்று இடுப்பை பிடித்து கொண்டு இருந்த என் கையை எடுத்து விட்டாங்க "அருண் வானலியில் இருப்பதை கொஞ்ச இடைவெளிவிட்டு கிண்டி விடுங்க நான் இப்போ வந்துர்றேன்" புவனா பெட்ரூம் சென்று ஐந்து நிமிடத்தில் திரும்பி வந்தாங்க அவங்க சேலை கட்டி வந்தாங்க நான் என் புருவத்தை உயர்த்திக்கொண்டு "என் புவனா சேலைக்கு மாறிட்டிங்க" "ஆமா இங்க சிலர் கண்ணு சரி இல்லை" என்று கிண்டல் செய்தார்கள் "புவனா, ரொம்ப கிட்ட போகாதிங்க நீங்க காட்டன் சேலை கட்டி இருக்கீங்க" "கவலை படாதிங்க அருண் நான் அப்படி கிட்ட போய்ட்ட என்னை காப்பாத்த கடவுள் என்னை பின்னுக்கு இழுத்து விடுவர்" சொல்லிவிட்டு என்னை பார்த்து கண்சிமிட்டி அப்பாவிதனமா பார்த்தாங்க நானும் புரிந்து கொண்டு லேசா சிரித்தேன். புவனா மிண்டும் சமையல் வேலையில் கவனம் செலுத்த நான் அவங்க இடுப்பை பார்த்து ரசித்தேன். அவங்க திறந்த இடுப்பை பார்த்ததும் எனக்கு அடுத்த முயற்சி எடுக்க துணிந்தேன். நான் புவனா பின்னாடி சென்று அவங்க வெற்று இடுப்பை பற்றி இழுத்தேன். "அருண் என்ன பண்றிங்க விடுங்க" நான் அவங்க சொல்றதை எதுவும் காதில் வாங்க வில்லை அவங்க முகத்தை திருப்பி அவங்க செவ்விதழை கவ்வி முத்தம் கொடுத்தேன் "அருண் கல்யாணம் ஆன பொன்னை இப்படி பண்றது, தப்பு" நான் அவங்க சொன்னதை காதில் வாங்காமல் மிண்டும் முத்தம் கொடுக்க முற்பட்டேன் "முட்டாள் என்னை விடு, வெளியே போ, என்கிட்ட அப்படி நடக்காதே" என்று சொல்லி என்னை தள்ளிவிட முயற்சி செய்தாங்க நான் மேலும் முன்னேறி அவங்க உதட்டை கவ்வி என் நாக்கை உள்ளே திணிக்க முயற்ச்சித்தேன் அவங்க வாயை இருக்கம முடிகிட்டங்க அவங்க வாயை திறக்க வைக்க குண்டியை பிடித்து கடுமையா அழுத்தி பிடித்தேன் அவங்க வலியால் "ஆ" என்று வாயை திறக்க என் நாக்கு அவங்க வாய்க்குள் நுழைந்து அவங்க நாக்கை தேடி பிடித்தது நான் அவங்க எச்சிலை உரிந்து குடித்தேன் மெதுவா அவங்க எதிர்ப்பு குறைந்தது அவங்க அப்படியே நிற்க அவங்க கண்ணில் இருந்து சில துளி கண்ணிர் வடிந்து ஓடியது நான் உனர்ச்ச்யில் இருந்ததால் எதையும் கண்டு கொள்ள வில்லை என் வேலையில் மும்முரம இருந்தேன் அவங்க உதட்டை கவ்வி எச்சிலை உறிந்து குடித்தேன். புவனா எதுவும் செய்யாமல் அமைதியை இருந்தார்கள் நான் ஹரிணி வரும் நேரம் என்பதால் புவனாவை விட்டேன். புவனாவின் முகம் கோபத்தில் சிவந்து இருந்தது. அவங்க அழ தொடங்கினாள் அப்போது தான் நான் என் சுயநினைவுக்கு வந்தேன். "புவனா சாரி" அவங்க எதுவும் பேசவில்லை "..." "புவனா என்ன மன்னிச்சிடுங்க, ப்ளீஸ்" புவனா எதுவும் காதில் வாங்கி கொள்ளவில்லை, அவங்க ஓடி சென்ற பெட்ரூமுக்குள் புகுந்து தாழ் போட்டு கொண்டார்கள் எனக்கு பயம் தொற்றிகொண்டது நான் ஓடி போய் பலமா கதவை தட்டி பார்த்தேன் அவங்க திறக்கவில்லை "புவனா, ப்ளீஸ் கதவ திறங்க, நான் இனிமே இந்த மாதிரி நடந்துக்க மாட்டேன் ப்ளீஸ்" புவனா எந்த பதிலும் கொடுக்கவில்லை அந்த நேரத்தில் ஹரிணி டியூஷன் முடித்துக்கொண்டு வந்தாள் நான் பெட்ரூம் கதவை தட்டுவதை பார்த்து திடுக்கிட்டு "என்னாச்சு சார்" "அம்மாவுக்கும் எனக்கு ஓர் சின்ன சண்டை, அவங்க கோபத்தில் கதவை பூட்டிட்டு திறக்க மட்டேங்கரங்க. ஹரிணி, நீ கொஞ்சம் அம்மாவை கூப்பிடு" "அம்மா, அம்மா கதவை திறங்கம்மா, அம்மா ப்ளீஸ் கதவை திறங்க" கடைசியா புவனா முகத்தை கழுவி விட்டு கதவை திறந்தாங்க "சார் அம்மாகிட்ட சண்டை போடதிங்க, பாருங்க அவங்க ரொம்ப அழுதுருக்காங்க" "ஹரிணி கண்டிப்பா உங்க அம்மாகிட்ட இனி சண்டை போடா மாட்டேன்" புவனா என்னை அப்படியே எரித்துவிடுவது போல பார்த்தாங்க அப்புறம் சமையல் அறைக்குள் சமைக்க போனாங்க நான் அவங்கள சமாதனம் படுத்த பல முறை திரும்ப திரும்ப மன்னிப்பு கேட்டேன் ஆன அவங்க காது கொடுத்து கேட்ட மாதிரியே காட்டிகல. ஒரு நிலையில் மிகவும் கடுப்பாகி நேராக வெளியே வந்தேன் "ஹரிணி நான் வீட்டுக்கு கிளம்புறேன்" புவனா நான் கிளம்புவதை பார்த்தும் ஒரு வார்த்தை கூட பேசவில்லை, நான் நேர என் வீட்டுக்கு சென்றேன் நான் புவன்விடம் நடந்து கொண்டதை நினைக்கும் மிகவும் வெட்கப்பட்டேன். புவனாவும் பாஸ்கரும் என்னிடம் மிகவும் நல்லதா நடந்துகிட்டங்க, இருந்து நான் இப்படி நடந்து கொண்டோமேனு அவமானமா தோன்றியது. புவனா நடந்த விசியத்தை பாஸ்கர்கிட்ட சொல்லிடுவங்கலோன்னு நினைக்கையில் எனக்கு பயமா இருந்தது என்னோடோ மதிப்பு மரியாதையை எல்லாம் போய்விடும் என்று நினைத்தேன். எனக்கு ஸ்கூல் செல்ல மனசு இல்லை. முடிவாய் ஸ்கூல்க்கு போய் ஊருக்கு போவதாக சொல்லி மூணு நாள் விடுமுறைக்கு கடிதம் கொடுத்துவிட்டு வந்தேன். ஊருக்கு போய் கொஞ்சம் மனம் சாந்தி அடைந்த பிறகு வரலாம் என்று தோன்றியது
கோபமும் களைப்புமாய் இருக்க பெட்டில் படுத்தேன், அப்படியே துங்கி போனேன் எவ்ளோ நேரம் துங்கினேன் என்றே தெரியவில்லை மணியை பார்த்தேன் மதியம் 2.00 என்று கட்டியது. காலையில் சாப்பிடவில்லை என்பதால் மிகவும் பசித்தது ஓட்டலுக்கு சாப்பிட போகலாம் என்று நினைத்தேன். என் மொபைல் போனை பார்த்தேன் நிறைய அழைப்புகள் தெரிந்தது யார் என்று பார்த்தேன், அது புவனா மிஸ் தான். "ஹாய், எங்க இருக்கன்னு" எஸ்-எம்-எஸ்ஸும் அனுப்பி இருந்தாங்க. என் கோபமும் இகோவும் நான் அவங்களுக்கு திரும்ப போன் செய்யவதை தடுத்தது. நான் வெளியில் சென்று மதிய உணவு சாப்பிட்டுவிட்டு என் அறைக்கு வந்தேன் இரண்டு நாட்களுக்கு வேண்டிய துணிகளை ஒரு பையில் எடுத்து வைத்தேன். முனு முப்பது மணி அளவில் என் கதவு மணி அடிக்க யார் என்று திறந்து பார்த்தேன் என் ஆச்சர்யத்துக்கு அங்க புவனா நின்று கொண்டு இருந்தாங்க. நான் முகவாட்டத்துடன் இருந்தேன் "உள்ளே வாங்க" என்று சொல்லிவிட்டு லேசா வழி விட புவனா உள்ளே வந்து நாற்காலியில் உட்கார்ந்தாங்க "எதுக்கு ஸ்கூல் வரல, முனு நாள் லீவ் சொல்லி கடிதம் வேர கொடுத்து இருக்கீங்க" "அவசரமா ஊருக்கு போகவேண்டி இருக்கு" "அப்போ என் சித்தப்பா மகள் கல்யாணத்துக்காக என்னை கடைக்கு கூட்டி போறதா என் கணவருக்கு சொன்னது என்ன அச்சு" "என்கூட கடைக்கு வர்றதுக்கு உங்களுக்கு பிடிக்கதோன்னு நினச்சேன்" "நான் அப்படி இதுவரை ஏதும் உங்ககிட்ட சொல்லவே இல்லையே" "அப்போ என் காலையில் நான் அத்தனை முறை மன்னிப்பு கேட்டும் நீங்க பதிலே சொல்லல" புவனா என்னை கொன்று போட்டுவிடுவது போல் பார்த்தாங்க "காலையில் நடந்த விசியத்தை யாரும் எதுக்க முடியாது, அவ்ளோ கேவலமா நடந்துட்டு சாதாரணம் மன்னிப்புன்னு சொன்ன ஏத்துக்கணும்மா" நான் அமைதியா நின்றேன் "முடிவ சொல்றேன் நடந்தது நடந்து போச்சி எல்லாம் மறந்துருவோம், என் கூட இன்னைக்கு சாயந்தரம் கடைக்கு வாங்க, ஏற்கனவே ஒத்துகிட்ட மாதிரி கல்யாணத்துக்கும் வாங்க, ஏன்னா நீங்க இவ்ளோ கேவலமணா ஆளுன்னு என் கணவருக்கு தெரியவேண்டாம்" புவனா கடைசியா சொன்ன வார்த்தைகள் என்னை கோபம் அடைய செய்தது இருந்தும் அடக்கி கொண்டேன் "சரி நான் ஆறு மணிக்கு கிளம்பி வரேன் ரெடியா இருங்க" "அதெல்லாம் முடியாது இப்பவே கிழம்பி வாங்க, ஹரிணிக்கு பிரக்டிகல் கிளாஸ் இருக்கு ஆறு முப்பது மணிக்கு தான் முடியும், நான் திரும்பவும் ஸ்கூல் வந்து அவளை கூட்டி போகணும்" சரி என்று சொல்லிவிட்டு என் அறையை தாழ் போட்டுவிட்டு அவங்க பின்னாடி சென்றேன். புவனா அவங்க ஸ்கூட்டியில் முன்னால் செல்ல நான் என் பைக்கில் பின் தொடர்ந்து சென்றேன். முதல்ல ஒரு பெரிய வணிக வளாகத்துக்கு போனாங்க அங்கே ஆடைகள் பிரிவுக்கு போய் அவங்களுக்கும் ஹரிணிக்கும் உடைகள் வாங்கினாங்க அவங்க ஆடைகள் பார்க்கும் போது அவங்க பக்கத்தில் நின்று கொண்டு மற்ற ஆடைகள், அப்புறம் கடைக்கு வரும் மக்களை பார்த்து கொண்டு இருந்தேன். "அருண் இந்த இரண்டு சேலையில் எது நல்ல இருக்கு சொல்லுங்க" "புவனா, எனக்கு சேலை எல்லாம் பார்த்து வாங்க தெரியாது" புவனா நான் சொன்னதை வேற மாதிரி எடுத்து கொண்டார்கள், அவங்க நான் இன்னும் கோபமா இருப்பதால் அப்படி சொல்வதா நினைத்து கொண்டங்க "என் இன்னும் கோபமா இருக்கீங்க அருண், சாதாரணம் நடந்துக்குங்க" "நான் சாதாரணம தான் இருக்கேன் உண்மை என்னன்னா எனக்கு சேலை பற்றி ஏதும் தெரியாது" "அப்போ உங்க வருங்கால மனைவிக்கு கஷ்டம் தான்" என்று சொல்லிவிட்டு சிரிதங்க நானும் சிரித்தேன். கடைசிய பிங்க் நிறத்தில் சில வடிவமைப்பு போடாபட்ட சேலையை எடுதுகிட்டங்க. பிறகு அன்பளிப்பு பொருள் இருக்கும் பிரிவுக்கு போனோம் புவனா அன்பளிப்பு பொருள் தேர்வு செய்யும் ஆர்வத்தில் முழு கவனமாக இருக்க அருகில் இருந்த மின்விசிறி காற்றில் அவங்க சேலை பறக்க அவங்க இடுப்பு பகுதி முழுவது தெளிவா தெரிந்தது. என்னுள் இருக்கும் சாத்தான் மெல்ல வெளியே வர அவங்க திறந்த இடுப்பு பாதி அளவு மார்பகங்கள் பார்த்தேன். பிறகு கலையில் நடந்த குழப்பத்தை நினைத்து கொண்டு வேறு பக்கம் திரும்பி நின்றேன். அப்போது அங்கே அன்பளிப்பு பொருள் வாங்க வந்த ரெண்டு கல்லூரி மாணவர்கள் புவனா திறந்த இடுப்பையும் மார்பையும் வெறித்து பார்த்து கொண்டு நின்றார்கள். எனக்கு என்ன பண்றதுன்னே தெரியல முடிவ தைரியம் வரவழைத்து கொண்டு புவனா அருகில் சென்று கிசுகிசுப்பான குரலில் அவங்க சேலை விலகி இருபதையும் அதை ரெண்டு மாணவர்கள் பார்த்து கொண்டு இருபதையும் சொன்னேன். புவனா உடனே சேலையை சரி செய்து கொண்டு முகத்தில் கோபத்துடன் அவங்களை முறைத்து பார்த்தார்கள். எல்லாம் வாங்கி முடித்து கொண்டு அருகில் இருந்த ஹோட்டலில் சாப்பிட வந்தோம். புவனாவும் நானும் எதிர் எதிரே உட்கார்ந்து கொண்டோம், நான் அவங்களுக்கு தெரியாமல் அவங்க முகத்தை பார்த்தேன். அவங்க முகம் சோர்வாகவும், கடுமையாகவும் இருந்தது. "அருண் நீங்க என்ன சப்பிட்ரிங்க" "நீங்க என்ன சொல்றிங்கள அதையே சாப்பிடுறேன்" புவனா இரண்டு நெய் தோசை ஆர்டர் கொடுத்தாங்க, தோசை வருவதற்காக காத்து இருந்த நாங்க இருவரும் அதிகம் பேசிக்கொள்ளவில்லை, திடிர்ன்னு புவனா முகத்தை கடுமையா வைத்து கொண்டு மெதுவான குரலில் பேசினாங்க "அருண் நீங்க இன்னும் மோசமா தான் இருக்கீங்க" "எதவச்சி அப்படி சொல்றிங்க" "கடையில் வைத்து நீங்க என் இடுப்பை பார்க்கல" எனக்கு உண்மையிலேயே கோபம் வந்தது "சேலை விலகி இருக்குறத பசங்க பாக்கறாங்கன்னு சொல்ல தான் வந்தேன், நீங்க சொல்ற மாதிரி நான் நினச்சி இருந்த அவங்களோட சேர்ந்து நானும் ரசிச்சிட்டு இருந்துருப்பேன் உங்ககிட்ட சொல்ல வேண்டிய அவசியம் இல்லை" நான் சொன்ன விசியத்தில் உண்மை இருப்பதை புரிந்து கொண்டு என்னை பார்த்து லேசா சிரிதங்க "மனிச்சிடுங்க அருண்" அந்த நேரம் சர்வர் தோசை கொண்டு வந்து வைத்தார் புவனா சாப்பிட தொடங்கினார்கள் ஆனால் அவங்க அந்த மாதிரி கேள்வி கேட்டதால் சாப்பிட மனம் இல்லை புவனா திரும்ப திரும்ப மன்னிப்பு கேட்க்க கொஞ்ச நேரம் கழித்து சாப்பிட தொடங்கினேன் கடைசியா தோசையும் ஒரு காபியும் குடித்து விட்டு வீட்டுக்கு வந்து சேரும் போது மணி ஐந்து முப்பதை தொட்டு இருந்தது "மிஸ், ஹரிணி ஸ்கூலில் இடுந்து வர ஒரு மணி நேரம் இருக்கு நான் அதுக்குள்ள என் ரூம்க்கு போயிட்டு வந்துர்றேன்" "சரி அருண்" நான் மிஸ் என்று அழைத்தது அவங்க முகம் கொஞ்சம் மாறியது "அருண் எனக்கு ஒரு சின்ன உதவி செய்ய முடியுமா" "சொல்லுங்க" "வரும்போது ஹரிணியை கொஞ்சம் ஸ்கூல்ல இருந்து அழைத்து வர முடியுமா" "கூட்டிடு வர்றது பற்றி எனக்கு எந்த அட்சபனையும் இல்லை, ஆன நான் லீவ் லெட்டர் கொடுத்துட்டு இப்போ ஹரிணியை கூப்பிட போன தப்பா ஆயிடும்" "அதுவும் சரிதான், அப்போ கொஞ்சம் இருங்க நானும் உங்க கூட பைக்ல வர்றேன் நீங்க வெளியில் நில்லுங்க நான் ஹரினிய கூடிட்டு வந்துறேன்" "சரி வாங்க" நான் சோபாவில் உட்கார்ந்து கொண்டேன் சிறுது நேரத்தில் புவனா ஒரு அழகான குட்டையான சுடிதார்ரும் அதுக்கு மேட்சாக லெக்கிண்ஸ் போட்டு வந்தாங்க, தலையை வரி பின்னாமல் ப்ரீய விட்டு இருந்தாங்க. புவனாவை அப்படி பார்க்க என சுண்ணி தலை துக்க ஆரம்பித்தது. நான் புவனாவை பார்ப்பதை தவிர்க்க செய்தித்தாள் படிப்பது போல் பாவனை செய்தேன். ஆறு பதினைந்து மணி அளவில் இருவரும் ஸ்கூல் நோக்கி கிளம்பினோம். நான் நல்ல மனிதன் போல வண்டியை மேடு பள்ளம் பார்த்து ஓட்டினேன். என் உடல் அவங்க மேல் படாமல் பார்த்து கொண்டேன். புவனாவும் ஹெல்மெட் லாக் கம்பியை பற்றி கொண்டு உட்கார்ந்து இருந்தாங்க. ஸ்கூல் நெருங்கியதும் கொஞ்சம் முன்னாலையே வண்டியை நிறுத்தினேன் புவனா உள்ளே போய் ஹரிணியை கூட்டி வந்தாங்க. ஹரிணி என்னை பார்த்ததும் வணக்கம் சொல்லிவிட்டு "என் சார் இன்னைக்கு ஸ்கூல் வரல" "எனக்கு கொஞ்சம் தலைவலி அதன் வரல" சொல்லிட்டு புவனாவை பார்த்தேன் புவனா மெல்ல சிரித்து கொண்டார்கள் பிறகு எல்லோரும் விட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தோம். புவனா இரவு சாப்பாடு தயார் செய்ய சமையல் அறைக்கு சென்றார்கள், நான் ஹரிணிக்கு பாடம் எடுக்க தொடங்கினேன். எனக்கும் என் ஆணவத்தை விட்டு கொடுக்க மனம்மில்லாததால் நான் புவனா முகத்தை திரும்பி பார்க்கவில்லை. பின்பு பாடம் முடிக்கும் நேரத்தில் ஹரிணியிடம் மட்டும் சொல்லிவிட்டு கிளம்பினேன். புவனா நான் செல்வதை பார்த்து. "அருண் சாப்பிட்டு போங்க" "இல்ல நான் மதியமே வீட்ல சாப்பாடு தயார் பண்ணிட்டேன்" புவனா நான் அவங்களை தவிர்க்க முயற்ச்சிக்கிறேன் என்பதை புரிந்து கொண்டு "அருண் எதாவது என் மிது தப்பு இருந்த மன்னிச்சிடுங்க, பழைய மாதிரி சாதாரணம் இருங்க" "அப்படி ஏதும் இல்ல நான் சாதரணம தான் இருக்கேன், வீட்ல சாப்படு இருக்கு அதனால தான் போறேன்னு சொல்றேன்" "அருண் நீங்க என்னை உங்க பிராண்ட நினைச்ச கண்டிப்பா சாப்பிட்டு தான் போறீங்க, அப்புறம் உங்க இஷ்டம்" என கண்டிப்பா சொல்ல, நான் சிறிது யோசித்து விட்டு "சரி சாப்பிடுறேன்" புவனா எனக்கும் ஹரிணிக்கும் சாப்பாடு பரிமாறிவிட்டு அவங்களும் எங்க கூட உட்கார்ந்து சாப்பிட்டாங்க நான் அவங்களை பார்க்காம தட்டை மட்டும் பார்த்து சாப்பிட்டேன். "அருண், நாளைக்கு என் கூட காஞ்சிபுரம் கல்யாணத்துக்கு வர முடியுமா" நான் அவங்க முகத்தை பார்த்தேன் "உங்களுக்கு எந்த அட்சபனையும் இல்லன்னா வரேன்" "எனக்கு எந்த அட்சபனையும் இல்ல" "அப்போ வரேன்" "கல்யாணம் காலையில் ஒன்பது மணிக்கு, நீங்க எதனை மணிக்கு வர முடியும்" "காலையில் ஐந்து மணிக்கே வந்துடுறேன், அப்போ தான் நாம சரியான நேரத்துக்கு போக முடியும், அதுவும் முகூர்த நேரம்ன்ன கூட்டம் அதிகமா இருக்கும்" "சரி, ஹரிணி நம்ப கூட வரல அவளுக்கு பிரக்டிகல் பாடம் இருக்கு அதனால அவளை எங்க பாமிலி பிரான்ட் வீட்ல விட்டுடலாம், அவங்க பொன்னும் இவளும் ஒரே வகுப்பு தான் அதனால் ரெண்டு பெரும் சேர்ந்து ஸ்கூல் போய்டுவாங்க" "அவங்க விடு பக்கமா, எப்போ கொண்டு போய் விடுவிங்க" "அவங்க விடு கொஞ்சம் இங்க இருந்து துரம் தான் காலையில் விட முடியாது" புவனா போனை எடுத்து அவங்க பிரான்ட்டுக்கு அழைத்தார்கள் ஹரிணி நாளை ஒரு நாள் மட்டும் அங்கே விடுவது பற்றி சொன்னார்கள் அவங்களும் சம்மதித்தார்கள். "ஹரிணி நீ இன்னைக்கு கவிதா ஆண்டி வீட்ல தங்கிக்க, நான் கல்யாணத்துக்கு போயிட்டு உன்னைவந்து கூட்டிட்டு போறேன், அங்க எந்த தொந்தரவும் செய்ய கூடாது" "சரிம்மா" ஹரிணி காலையில் போடா வேண்டிய பள்ளி உடைகளை எடுத்து கொண்டாள் "அருண், ஹரிணிக்கு அவங்க வீட்டுக்கு வலி தெரியும், நீங்க அவளை விட்டுட்டு நைட்டுக்கு இங்க வந்துருங்க, உங்களுக்கும் காலையில் எழுந்து வர கஷ்டமா இருக்கும், இங்க நான் தனிய தான் இருப்பேன், பயமா இருக்கும்" புவனா சொன்ன வார்த்தை கேட்டதும் எனக்கு மிகவும் சந்தோசமா இருந்தது வெளியில் கட்டி கொள்ளாமல் சரி என்று ஒத்துக்கொண்டு ஹரிணியை கூட்டி கொண்டு கிளம்பினேன் அவங்க குடும்ப நண்பர்கள் விட்டுக்கு போய் ஹரிணியை ஒப்படைத்து விட்டு ஹரிணியை விட்டபிறகு நேராக என் அறைக்கு சென்றேன் நன்றாக ஒரு குளியல் போட்டேன், பின்பு ஒரு செட் துணியை எடுத்து வைத்து கொண்டு பத்து மணி அளவில் புவனா வீட்டை சென்று அடைந்து அழைப்பு மணியை அடித்தேன், சில நிமிடங்களுக்கு பிறகு புவனா கதவு அருகே வந்து. "யாரு" "நான் தான் மிஸ், அருண்" புவனா கதவை திறந்தார்கள். புவனா ஒரு இளம் சிகப்பு நைட்டி அணிந்து இருந்தாங்க, மேலே மார்புக்கு ஒரு துண்டு போட்டு மறைத்து இருந்தாங்க. "உள்ளே வாங்க அருண்" நான் உள்ளே சென்று சோபாவில் அமர்ந்தேன், நான் கொண்டு வந்த பையை சோபாவில் வைத்தேன் "அருண் நீங்க ஹரிணி அறையில் தூங்குங்க" "பரவால்லை நான் இங்க சோபாவில் படுத்துக்குறேன்" "இல்ல அருண் நீங்க ஹரிணி ரூம்ல படுத்துக்குங்க, இங்க வசதியா இருக்காது, காலையில் சிக்கிரமா வேற எழுந்திரிக்கனும், நல்ல துங்கின தான் களைப்பு தெரியாது, உள்ள போங்க அருண் ப்ளீஸ்" புவனா சொல்லி கொண்டு இருக்க அவங்க போன் ஒலித்தது. அது அவங்க கணவர் பாஸ்கரிடம் இருந்து வந்தது. புவனா பாஸ்கரிடம் பேசி கொண்டு இருக்க நான் டிவி ஆன் செய்து பார்த்து கொண்டு இருந்தேன். புவனா சிறிது நேரம் கழித்து போனை என்னிடம் கொடுத்தார்கள். "அருண், அவர் உங்க கிட்ட பேசனுமாம்" நான் போனை வாங்கி பேசினேன், வழக்கமான வணக்கங்களுடன் ஆரம்பித்தேன். அவர் எனக்கு மிகவும் நன்றி கடன் பட்டு இருப்பத சொன்னார் பிறகு சிறிது நேரம் பேசிவிட்டு குட்நைட் சொல்லிவிட்டு போனை வைத்தார். நான் மிண்டும் டிவி பார்க்க தொடங்கினேன், புவனா பெட்ரூம் சென்று கதவை சாற்றி கொண்டார்கள். நான் காலையில் நன்றாக தூங்கிவிட்டதால் எனக்கு உடனே தூக்கம் வரவில்லை நான் டிவி பார்த்து கொண்டே இருந்தேன் பதினோரு மணி வாக்கில் புவனா கதவை திறந்தார்கள் நான் டிவி பார்த்து கொண்டு இருப்பதை பார்த்து. என் எதிரில் உள்ள நாற்காலியில் உட்கார்ந்தாங்க "அருண் என் இன்னும் துங்க போகல" "காலையில் நல்ல தூங்கிட்டேன், அதன் இப்போ துக்கம் வர மாட்டேங்குது" "நான் நாலு மணிக்கு அலாரம் வச்சிருக்கேன், சிக்கிரம் துங்கின தான் காலையில் எழுதிரிக்க முடியும்" "கொஞ்ச நேரம் கழித்து துங்கிடுவேன், நீங்க போய் படுத்துக்குங்க" "காபி, வேற எதாவது குடிக்க வேணுமா" "எதுவும் வேண்டாம் தங்க்ஸ்" சிறிது அமைதிக்கு பிறகு "அருண் நீங்க என் என்கிட்ட சாதரணம பேச மாட்டேங்குரிங்க, நான் நடந்தததை எல்லாம் மறந்துட்டேன், நீங்க எனக்கு ரொம்ப உதவி பண்ணிருக்கிங்க, நாம என் மிண்டும் நல்ல நண்பர்களா இருக்க கூடாது" புவனா பேசும் போது நான் அவங்களை நோட்டம்விட்டேன் அவங்க மேலே போட்டு இருந்த துண்டு இப்போ இல்லை, அவங்க ரெண்டு உருண்டையான பால் குடங்களும் இப்போ எடுப்ப தெரிய, புவனா லேசா குனிந்த நிலையில் இருந்ததால் அவங்க நைட்டி முன்பக்கம் லேசா விலகி அவங்க இரண்டு மல்கோவா மாம்பழங்களையும் கட்டியது. இரண்டு முலைகளுக்கும் நடுவில் இருந்த பள்ளத்தாக்கு, அதன் நடுவில் அவங்க தாலி செயின் பார்க்க படு கவர்ச்சியாக இருந்தது. அது என் சுண்ணியை தட்டி எழுப்பியது. அவங்க வாய் இதழ்கள் மென்மையா லேசான ரோஸ் நிறத்தில், கிழ் உதடு சின்னதாவும் மேல் உதடு கொஞ்சம் தடித்தும் இருந்தது. அதை பார்க்க என் நவில் எச்சி உரியது. அவங்க உதடு அசையும் அழகு, அவங்க எடுப்பான மூக்கு, கரு நிற கண்கள், எல்லாம் என்னுள் இருந்த காமத்தை துண்டியது. நானும் புவனாவும் தனிமையா இருந்த சூழல் எனக்கு தைரியம் கொடுக்க நேராக எழுந்தேன், புவனா அருகில் சென்றேன், என் திடிர் செயலால் புவனா எழுந்து ஓட முயர்ச்சித்தர்கள் நான் கைகளால் அவங்க தோளை பிடித்து அழுத்தி உட்கார வைத்தேன். புவனா வாயை திறந்து கத்தும் முன்னர் அவங்க அழகிய செவ்வாய் இதழ்கள் இரண்டையும் கவ்வி முத்தம்மிட்டு வாய்க்குள் இருந்த எச்சில் நீரை உறிந்தேன்.
புவனா தான் முழு பலம் கொண்டு இரு கைகளையும் என் நெஞ்சில் வைத்து தள்ளிவிட முயன்றார்கள். நான் அவங்களை முத்தம்மிட்டு கொண்டே அப்படியே சோபாவில் தள்ளி படுக்கவைத்து என் கால்கள் அவங்க கால்கள் மேல் போட்டு அழுத்தி பிடித்தேன் வலது கையால் அவங்க நைட்டி ஜிப்பை கிழே இறக்கினேன். புவனா தான் அதிக படியான எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தி தடுக்க பார்த்தாங்க. நான் விடம் முயற்சி செய்து ஜிப்பை கிழே இறக்க அவங்க மல்கோவ இரண்டும் வெளியே வந்தது மெல்ல இரண்டையும் வருடினேன் நான் மெல்ல புவனா தோள்களை அழுத்தி கொடுத்து, அவங்க இரண்டு மார்பகங்களையும் அழுத்தி பிசைந்து கொண்டு முத்தமிட்டு வாய் நீரை உரிவதை தொடர்ந்தேன். சில நிமிடங்கள் அவ்வாறு தொடர்ந்தேன் என்னுடைய இதமான முத்தம், வாய் உறிஞ்சளால் மெல்ல புவனா எதிர்ப்பை குறைத்தார்கள். சிறிது நேரத்தில் புவனாவின் எதிர்ப்பு முழுவதும் நின்றுவிட்டது. புவனா இப்போ நான் என்ன செய்தலும் முழுக்க ஒத்துழைக்க தயார் ஆகி விட்டாள் என்று புரிந்துகொண்டேன். என் முத்தத்துக்கு ஒத்துழைப்பு கொடுக்கவில்லை என்றாலும் என் நாக்கு அவங்க வாய்க்குள் துளவுவதை தடுக்கவில்லை நான் என் நாக்கை கொண்டு அவங்க முழு வாயையும் துலவி அவங்க உமில்நிரை பருகினேன் அவங்க நாக்கை என் வாய்க்குள் கொண்டு போய் சப்பினேன். புவனா எந்த எதிர்ப்பையும் கட்டவில்லை இனி அவங்க கத்த மாட்டார்கள் என்று தெரிந்ததும்மெல்ல புவனாவின் உதட்டில் இருந்து என் வாயை எடுத்தேன். மெல்ல பலம் இல்லாம முனுமுப்போடு பேசினாங்க "அருண் இது தப்பு, நான் கல்யாணம் ஆனவள், விட்டுடுங்க, ப்ளீஸ்" புவனா கண்ணை முடிகொண்டு அப்படியே படுத்து இருந்தாங்க. பலம் இல்லாமல் மெல்லிய ஒலியில் பேசினாள். "அருண், இது நல்லது இல்லை, நான் பாஸ்கருக்கு துரோகம் செய்ய விரும்பல" "புவனா மிஸ் இப்போ எதுவும் நினைத்து குழப்பிக்காதிங்க, இப்போ ரெண்டு பேருக்கும் இது வேணும் அதை மட்டும் நினைப்போம்" "வெளியில் தெரிஞ்ச எண்ண சொல்லுவாங்க, என் வாழ்கையே கெட்டு போய்டும்" "புவனா, இது நாம ரெண்டுபேருக்குள் மட்டும் வச்சிக்கலாம், பாஸ்கருக்கு தெரியாமல் பார்த்துக்கலாம்" புவனா உணர்ச்சி மேலும் உட்ட மிண்டும் மெல்ல அவள் உதட்டை கவ்வி சுவைத்தேன். இந்த முறை புவனா முழு ஒத்துழைப்பு கொடுத்தாங்க என் நாக்கு அவங்க வாய்க்குள் செல்ல அனுமதிதாங்க. நாம் மிகவும் கிளர்ச்சி ஆகி அவங்க இரண்டு குண்டியையும் அழுத்தி கொண்டு அதே நேரத்தில் அவங்க வாய் எச்சிலை உரிந்து குடித்தேன் இருவரும் காம வயப்பட்டு மிகவும் உணர்ச்சி வசபட்டோம். திடிர் என்று இருவரும் கொஞ்சம் சுய நினைவு வர இருவரும் ஒரே நேரத்தில் தள்ளி கொண்டு பிரிந்தோம். இருவரும் எதிரெதிரே உட்கார்ந்திருந்தோம், ஆனால் எழுந்து செல்ல மனம் இல்லை, தவறு என்று தெரிந்தும் அது வேண்டும் என்று இருவரும் நினைப்பது தெரிந்தது. இருவர் முகத்திலும் வேர்வை துளிகள் சிறிது நேரம் கழித்து புவனா எழுந்து படுக்க சென்றார்கள் பெட்ரூம் கதவை முடும் போது என்னை பார்த்து கொண்டே மூடினார்கள் அந்த பார்வைக்கு என்ன அர்த்தம் என்று புரியவில்லை.
நான் சிறிது நேரம் சோபாவில் அமர்ந்து இருந்தேன் எனக்கு துக்கம் வரவில்லை பிறகு ஒரு முடிவோடு புவனாவின் படுக்கை அறைக்கு நகர்ந்தேன். கதவை தட்டலாம வேண்டாமா என்ற யோசனையில் கதவில் கை வைத்தேன் என் ஆச்சரியத்திற்கு கதவு தாழ் போடாபடவில்லை. மெல்ல கதவை திறந்து உள்ளே சென்றேன்
No comments:
Post a Comment