மாணிக்கம் வசந்தியை பெண் பார்க்க சென்ற போது, முதல் பார்வையிலேயே அவள் தான் தன் மனைவி என்று முடிவெடுத்துவிட்டார். கல்யாணம் முடிந்து புக்ககத்திற்கு வந்தபின் அவளின் நிதானமான நடையும், பணிவான பேச்சும், சகலரையும் அனுசரித்து செல்லும் போக்கும் அந்த குடும்பத்தில் இருந்த எல்லோரையும் கவர்ந்துவிட்டது. மாணிக்கத்தைப் பற்றி சொல்லவே வேண்டாம் தேன் குடித்த நரியைப் போல் அவளிடம் சொக்கிக் கிடந்தார். சுருக்கமாகச் சொன்னால் அந்த வீட்டின் முடிசூடா ராணியாக அவள் ஆட்சி நடத்திக் கொண்டிருக்கிறாள். "என்ன அப்படி பாக்கறீங்க...என்னமோ இன்னைக்குத்தான் முதன் முதலா பொண்டாட்டியைப் பார்க்கற மாதிரி" புன்முறுவலுடன் அவர் முகத்தை ஏறிட்டுப் பார்த்தாள். அவள் பார்வையில் கனிவு ததும்பியது. "ஏன் பார்க்கக்கூடாதா...எனக்கு உரிமை உள்ள பொம்பளையைத்தானே பாக்கறேன்" அவர் அவளை ஆசையுடன் பார்த்தார். அந்த பார்வை எதையோ அவளிடம் கேட்ப்பது போலிருந்தது. "இங்க வந்து என் பக்கத்துல உட்க்காரேன்" வீட்டில் அவர்களைத் தவிர வேறு யாரும் இல்லை என்ற சுதந்திரத்தில், அவளை தலையிலிருந்து கால் வரை கண்களால் அளவெடுத்தார். இரண்டு குழந்தைகளைப் பெற்று வளர்த்து, அவர்களுக்கு கல்யாணம் பண்ணி முடித்தும், அவள் உடல் கட்டு இன்னும் தளரவில்லை. முகத்தில் சுருக்கங்கள் இன்னும் தோன்றவில்லை. சதைப்பிடிப்பான அவளின் சிவந்த அதரங்கள், நடிகை ஸ்ரீவித்யாவை நினைவு படுத்தின. அளவான உணவினால் அவள் வயிறு ஒட்டி இலை போலிருந்தது. நீண்ட பச்சை மூங்கிலை ஒத்த கைகள். மார்புகள் தளரவில்லை, அவைகளின் திரட்ச்சியில் எந்த குறையும் இதுவரை இல்லை. மார்பிலிருந்து தொப்புள் வரை மெல்லிய ரோமத்தின் வரிசை கண்ணை கட்டியது. தொடைகள் இப்போதும் மிருதுவாக வெண்ணை போல் மினுமினுத்துக்கொண்டிருந்தன. கெண்டை கால்களில் மீண்டும் மெல்லிய கரிய முடி வரிசை. பிருஷ்டங்களில் மட்டும் கொஞ்சம் சதை விழுந்திருந்தது. அதிகப்படியான அந்த சதையும் அவளுடைய கவர்ச்சியை கூட்டியதே தவிர அவள் பின்னழகை எந்த விதத்திலும் குறைக்கவில்லை. வசந்தி நடக்கும் போது, அவளுடய புட்டங்களின் அசைவு பார்ப்பவர்களை மீண்டும் ஒரு முறை திரும்பி அந்த அசைவை நோக்கவைத்தன. எடுப்பான அவள் பின் அழகில் கண்ணியம் இருந்தது. அந்த அழகு பார்ப்பவர்களின் மனதில் கள் வெறியை ஊட்டவில்லை, மாறாக ஒரு இனம் தெரியாத மரியாதையைத்தான் உண்டு பண்ணியது. "பக்கத்துல உக்காரவா?...என்ன இன்னைக்கு...புள்ளை இல்லாத வீட்டுல கிழவன் துள்ளி விளையாடற மாதிரி இருக்கு?" அவள் அவரை சீண்டிக்கொண்டே சோபாவிலிருந்து எழுந்தாள். தன் கூந்தலை முடிந்து கொண்டாள். எழுந்து தலை முடியை சீராக்கியவளின் முலைகள் அசைந்து ஜாக்கெட்டில் நடனம் ஆடின. ஆடிய அந்த கொங்கைகளை கண்ட மாணிக்கத்தின் நாடி நரம்புகள், பெண் சுகம், பெண் சுகம் என தந்தி அடித்தன. "யாரை கிழவன்ங்கறடி?" வேகமாக எழுந்து அவள் கையை பிடித்திழுத்து, சற்றே குனிந்து இருகைகளாலும் மாணிக்கம் அவளை வாரித் தூக்கினார். ஒரு கை அவள் முழங்கால்களும் தொடையும் சேருமிடத்தில் அழுத்தமாக பதிந்தன. அடுத்த கை அவளின் முதுகின் பின் புறமாக சென்றது, அவர் விரல்கள் அவளின் இடப்புற முலையின் மேல் அழுந்தின. அவளது வலது முலை விம்மி அவரது பரந்த மார்பில் தஞ்சமடைந்தது. "இப்ப சொல்லுடி...நான் கிழவனா?" அவளை தூக்கிய பெருமிதத்துடன் வசந்தியின் முகத்தைப் பார்த்தார். அவள் இமைகள் மூடிக்கிடந்தன. அவள் இதழ்கள் நமட்டுத்தனமான சிரிப்புடன் சற்றே விரிந்திருந்தன. கணவனை வம்புக்கு இழுத்து அவனை செயலில் இறக்கிவிட்ட சாதுரியத்தில் அவள் முறுவலித்துக் கொண்டிருந்தாள். முழுதும் மலராத அந்த விரிந்த இதழ்களின் நடுவில் வெண்மை நிற பற்கள் பளிச்சிட்டன. "அதான் பென்ஷன் கொடுத்து வீட்டுக்கு அனுப்பி ஆறு மாசமாச்சு... இன்னும் இந்த இளங்காளைன்ற நினைப்புதான் பொழப்பைக் கெடுக்குது" வசந்தி மெலிதாக சிரித்தாள். கூடவே அவள் மனதுக்குள் எண்ணங்கள் வெகு வேகமாக சிறகடித்து பறந்தன. இந்த கிழவனை இன்று விளையாட வைக்கத்தான் வேண்டும். கிட்டத்தட்ட இரண்டு மாதத்துக்கு மேலாயிருக்குமா... அவர்கள் தனித்திருந்து.... கள்ள மனம் முடிவெடுத்தது, தவற விடக்கூடாது தன்னால் வந்த இந்த வாய்ப்பை! மாணிக்கம் பேசவில்லை...வசந்தியின் மேனியிலிருந்து வந்த மெல்லிய சந்தன சோப்பின் மணம் அவரை உன்மத்தனாக்கியது. அவள் ஊரிலிருந்து வந்த களைப்பும், கச கசப்பும் தீர அப்போதுதான் குளித்துவிட்டு வந்திருந்தாள். அவள் குளித்து வந்த போதிலும், தன் மனைவியின் அக்குளிலிருந்து வந்த லேசான அவளுக்கே உரிய வியர்வை வாசம் மாணிக்கத்தின் நாசியை தாக்கி, அவரைஅவள் பால் முழுதுமாக ஈர்த்து, அவளை அணு அணுவாக அனுபவிக்கத் தூண்டியது. மாணிக்கம், தான் ஒரு ஆண் மகன்... இன்னும் தன் உடலில் எவ்வளவு வலு மீதமிருக்கிறது என சோதிக்க விரும்பினார். மாணிக்கம், தன் கைகளில் கிடந்த வசந்தியின் செவ்விதழ்களை தன் தடித்த உதடுகளால் கவ்விக் கொண்டார். வசந்தி தன் இரு கைகளையும் அவரது கழுத்தில் மாலையாக்கிகொண்டு தன் உதடுகளை அவர் முத்தமிட வாகாக விரித்து தன் நாக்கை மெல்ல ஆட்டினாள். அந்த அழைப்பே அவருக்கு போதுமானதாகியது. மாணிக்கம் தன் இதழ்களால், லேசாகத் திறந்திருந்த அவள் வாயிதழ்களை கவ்வி, தன் நாக்கால் அவள் நாக்கை தேடித் துழாவினார். வசந்தி தன் கணவனை நன்கு அறிந்தவள். அவள் உணர்ந்து கொண்டாள்...இன்று இந்த தேர், ஊர் ஓடித்தான் தன் நிலையடங்குமென்று. நிறை குடம் தளும்பாது...கலவியில் முழு சுகத்தை அடைய மனம் அமைதியுடன் இருக்கவேண்டும். பதட்டத்தை தவிர்க்க வேண்டும். வசந்தி முதலில் தன் கணவனை அவனிச்சைப்படி இயங்க அனுமதித்தாள்... மாணிக்கத்தின் உதடுகளின் அழுத்தத்தை, மூச்சுக்காற்றின் சூட்டை, தன் கணவனின் வலுவான அணைப்பை அனுபவித்தாள். அவரின் பரந்த மார்பின் திண்மையை அன்றுதான் புதிதாக உணர்வது போல் அவரை இறுக்கிக் கொண்டாள். பின் நிதானமாக தன் உதடுகளால் அவர் நாக்கை தேடி சுவைக்கத் தொடங்கினாள். தன் அன்பு மனைவியின் உதடுகளின் அழுத்தத்தால், அவள் எச்சிலின் இனிமையான சுவையால், மாணிக்கத்தின் ஆண்மையில் லேசாக சூடு பரவத் தொடங்கியது. தன் கைகளில் மலர்க்குவியலாக கிடந்த அவளை தன் மார்போடு இறுக்கி அவள் முகத்தில் முத்தமிட்டுக் கொண்டே மெதுவாக தன் படுக்கை அறையை நோக்கி நகர்ந்தார். அவர்கள் இருவரும் காமன் பண்டிகையை கொண்டாட முடிவு செய்து விட்டார்கள். கட்டிலில் உட்கார்ந்து மனைவியை தன் மடியில் கிடத்தி அவள் கழுத்தில் ஆழ்ந்த பெருமூச்சுடன் தன் முகம் புதைத்தார். வசந்தி அவர் முகத்தை மெதுவாக நிமிர்த்தி மனம் நிறைந்த காதலுடன் அவர் கண்களில் தன் பார்வையை கலந்தாள். அந்தப் பேரிளம் பெண்ணின் கண்களில் காதல் ஒளி வீசியது. தன் கணவனுக்கு முழுமையான ஆனந்தத்தை வழங்க வேண்டும் என தன் மனதில் முடிவு செய்துகொண்டாள். "என்னங்க உங்களை நான் சும்மா கிண்டலுக்கு தானே கிழவன்னு சொன்னேன்... உடனே அதை நீங்க மறுத்து என்னை தூக்கித்தான் ஆகணுமா?" அவரை மேலும் உசுப்பினாள். இதுதான் தன் ஆசைப்பூர்த்திக்கான வழியென்று அவளுக்குத் தெரியும். "நீ கிண்டலுக்கு சொன்னியோ இல்ல உண்மையாகவே சொன்னியோ...மொத்ததுல தூக்கித்தானே ஆகணும், இல்லன்னா எப்படி? அவரும், தான் அவளுக்கு சளைத்தவனில்லை என்று காட்டினார். "நீங்க எதைச் சொல்றீங்க?" அவள் உண்மையாகவே புரியாமல் கேட்டாள்... "ஆமாம்...ஒண்ணும் தெரியாத பாப்பா போட்டாளாம் தாப்பா...உன் பாவாடையை சொல்லறண்டி...அதை தூக்கித்தானேடி ஆகணும்...சத்தமாக சிரித்தார் மாணிக்கம்...மனம் விட்டு சிரித்ததால் அவருடைய மனம் லேசாகியதை உணர்ந்தார். "ஆமாம்...முப்பதஞ்சு வருசமா பாவாடையை தூக்கித்தான் ஆவுது...இதுல சிரிப்பு என்ன வேண்டி கிடக்கு...நான் தாப்பா போடறது இருக்கட்டும், இப்ப தெரு கதவு "தாப்பா" போட்டிருக்கா இல்லையா எனக்கு தெரியாது...அப்புறம் உங்க இஷ்ட்டம்" அவள் வெட்க்கத்தில் முகம் சிவந்திருந்தாள். மாணிக்கத்தின் மார்பில் தன் முகத்தை புதைத்துக்கொண்டாள். "கம்பி கதவை ஏற்கனவே தாப்பா போட்டாச்சுடி" அவர் தாபத்தோடு அவள் முகத்தை நிமிர்த்தி அவள் கன்னத்தில் இச்ச்ச் என ஓசை எழுப்பி முத்தமிட்டார். "சரி...சரி... எல்லாம் முன்னேற்பாட்டுடன்தான் நடக்குதா, அப்ப பாவாடையை இன்னைக்கு தூக்கித்தான் ஆகணும்" அவள் குரலில் வெட்க்கம் தொனித்தது. "வசு, என்னடி இந்த வயசிலேயும் ரொம்பவே வெக்கப்படறே சின்னப் பொண்ணு மாதிரி? "நிஜமா சொல்றேன்...கல்யாணமாயி இத்தனை வருசத்துக்கு அப்புறமும், ஒவ்வொரு தரமும் நீங்க பாவாடையை தூக்கும் போதும் ஒரு நொடி நான் வெக்கப்படத்தான் செய்யறேன், அதுதான் ஏன்னு தெரியல". இதை சொல்லும் போது அவள் குரலில் ஒரு பெருமிதம் ஒலித்தது. அவள் அவர் கன்னத்தை மெதுவாக கடித்தாள். "சரி...சரி...நான் இன்னைக்கு உன் பாவாடையை தூக்கல...அதிகமா வெக்கப்படாதே, மொத்தமா அவுத்துடறேன் இதுல உனக்கு எந்த பிரச்சனையும் இல்லயே? மாணிக்கம் மீண்டும் சிரித்தார். "ம்ம்...இப்ப என்ன பேசிகிட்டேதான் இருக்கப் போறீங்களா, இல்ல..." அவள் தன் வார்த்தையை முடிக்காமல் இழுத்தாள். அவர் முகத்தை தன் இரு கைகளாலும் வருடி அவர் வாயில் முத்தமிட்டாள். உடல் ஆசை கொண்டுவிட்ட வசந்தி, தான் கலவிக்குத் தயார் என, தன் இச்சையை அவருக்கு உணர்த்தினாள். அவர் மடியிலிருந்து எழுந்து தன் இரு கைகளையும் தலைக்கு மேல் உயர்த்தி சோம்பல் முறித்தாள். சேலை முந்தானை அவள் தோளிலிருந்து நழுவியது. அவளுடைய மதர்த்த மார்புகள் விம்மி விம்மி தாழ்ந்தன. அவளின் முலைகள் மேலும் கீழுமாக ஆடி, மாணிக்கத்தை வா...வா...வந்து உன் வலுவை காட்டு என சவால் விட்டன. "வாடி...வாடி...நாட்டுக்கட்ட...வசமா வந்து மாட்டிக்கிட்ட" அவருக்கு பிடித்த அந்த சினிமாப் பாட்டை மெல்லிய குரலில் பாடியவாறே...மாணிக்கம் தன் மனைவியை இழுத்து தன் முகத்தை, அவள் ரவிக்கைகுள் பிதுங்கிக்கொண்டிருந்த மார்புகளில் புதைத்துக்கொண்டார். மாணிக்கத்தின் கைகள் வசந்தியின் கொழுத்த பிருஷ்டங்களை புடவையோடு சேர்த்து தடவின. ம்ம்ம்மாமா...அவள் மெலிதாக முனகினாள். கருநீல நாகப்பழத்தை ஒத்த அவளுடைய முலை காம்புகள் ரவிக்கையின் ஊடே நிமிர்ந்து வெளிவரத்துடித்தன. "வசு...இப்பல்லாம் நீ ப்ரா போடறதே இல்லயாடி?" மாணிக்கம் கிசுகிசுப்பான குரலில் கேட்டுக்கொண்டே, அவளது இடது முலையை தன் உள்ளங்கையால் அழுத்திக் கசக்கியவாறு, வலது முலையை ரவிக்கையோடு சேர்த்து கடித்தார். "ம்ம்... வீட்டுல இருக்கும் போது, இப்பல்லாம் நான் ப்ரா, ஃப்பாண்டி இரண்டுமே போடறதே இல்ல...ஏன் கேக்கறீங்க?" "ரொம்ப சவுகரியமாப் போச்சுடி, உன் காம்பு ரெண்டும் நல்லா தடிச்சு வெளிய தெரியுதா...கடிக்க சவுகரியமா இருக்கு அதான் கேட்டேன்" அவர் அடுத்த முலைக்காம்பை ரவிக்கையோடு தன் நாக்கால் நக்கி பற்களால் கடித்தார். "ஐய்யோ....ம்ம்மா...வலிக்குதே, மெதுவாங்க...இப்படி முரட்டுத்தனமா கடிக்கிறீங்களே..."அவள் கத்தியபடியே அவர் தலையை தன் மார்பை விட்டு அகற்றித் தள்ளினாள். "வலிக்கட்டும்...அப்படித்தான் கடிப்பேன் நான், நீதானேடி சும்மாயிருந்தவனை மல்லுக்கு இழுத்தே?" அப்படி சொன்னபோதிலும், தான் கடித்த முலையை மெதுவாகத் தடவிக்கொடுத்தார். கடித்த முலையையும் அதன் காம்பையும் தடவிக்கொடுத்துக் கொண்டே, வசந்தி கட்டியிருந்த புடைவையை அவள் இடுப்பிலிருந்து உருவி எறிந்தார். "அப்படியா...வலிக்கட்டுமா...இன்னைக்கு பாத்துடலாம் யாருக்கு வலிக்குதுனு" சொல்லிக்கொண்டே அவள் மாணிக்கத்தின் கீழ் உதட்டை முத்தமிட்டு, வெடுக்கென கடித்தாள். "அடியே நீ என்ன லூஸா, பதிலுக்கு பதில், வேணும்னே கடிக்கிறியே", தன் உதட்டை தடவிக்கொண்டே, பாவாடை ரவிக்கையோடு நின்றவளை தன் அணைப்புக்குள்ளேயே நொறுக்கிவிடுவது போல இறுகத்தழுவி அவள் கீழுதட்டை, இம்முறை மெண்மையாக கடித்தார். அவருடைய தண்டு முழுவதுமாக எழுந்து நின்று வேழ்ட்டியிலிருந்து வெளியே வரத்துடித்தது. "அப்படி வாங்க வழிக்கு"....அவள் களிப்புடன் சிரித்துக்கொண்டு அவருடைய பனியனை கழட்டி எறிந்தாள். "வசு, உன் ரவிக்கையைத்தான் கொஞ்சம் அவுருடி" சொல்லியபடியே வசந்தியின் பாவாடையை அவள் தொடைகளுக்கு மேல் தூக்கி, தன் இருகைகளாலும் அவள் குண்டியை தடவ ஆரம்பித்தார். "நீங்க கடிச்சதை நீங்களே சப்பிவிடுங்க" அவள் தன் ரவிக்கையை அவிழ்த்து தன் இடது முலையை அவர் வாயில் திணித்தாள். மாணிக்கம், தன் வாயில் திணிக்கப்பட்ட முலையை முழுவதுமாக தன் நாக்கால் எச்சில்படுத்தி அதன் காம்பை உதடுகளால் ப்ப்ஸ்... என்ற சத்தத்துடன் உறிய ஆரம்பித்தார். அவருடைய மறு கை அவளின் வலது முலையை கசக்கத்தொடங்கியது. வசந்தியின் உடல் சிலிர்த்து நெளிய ஆரம்பித்தாள். நெளிந்தவள் தன் பாவாடை முடிச்சை இழுக்க அவிழ்ந்த பாவாடை, கால் வழியாக தரையில் நழுவியது. அவளுடைய பெண்மையின் வாசம் அவரது மூக்கைத் துளைத்தது. வசந்தி வேழ்ட்டியினுள் நெட்டுக்கொண்டிருந்த அவருடைய தடியை தன் வலது கையால் இறுகப்பற்றி மேலும் கீழுமாக உருவத் தொடங்கினாள். "வசும்மா நீ ஆட்டத்துக்கு தயாராடி கண்ணு?" மாணிக்கம் தன் மனைவியின் காது மடலை வருடிக்கொண்டே அவளின் காதில் முனகினார். "இன்னும் இல்லங்க, கொஞ்சம் பொறுங்க" சொல்லிக்கொண்டே வசந்தி தன் ரவிக்கையை முழுவதுமாக கழட்டித் தரையில் வீசினாள். தன் கணவனை தன்னை நோக்கி இழுத்த அவள், தன் உதடுகளை ஈரப்படுத்திக் கொண்டு அவர் உதடுகளில் மெண்மையாக முத்தமிட்டாள். முத்தமிட்ட அவர் முகத்தை தன் மார்பில் வைத்து அழுத்தி, அவர் கட்டியிருந்த வேழ்ட்டியை உருவி எறிந்து, அவர் தடியை தன் கையால் பிடித்து அதன் மொட்டை அழுத்தி பிசைந்தாள். "எந்தனை தரம் சொல்லறேன் உங்களுக்கு, இந்த வேழ்ட்டியை கட்டிக்கிட்டு என்னை கட்டிப்பிடிக்காதீங்கன்னு" அவள் மறுகினாள். "ஏம்மா... என்ன சொல்லறே.. ஏன் கோபப்படறே?" அவர் வசந்தியின் பின்னழகின் பிளவில் தன் விரலால் விளையாடத் தொடங்கிய அவர் புரியாமல் வினவினார். "உங்களுக்கு எதுவும் ஒரு தரம் சொன்னா புரியாது". வெள்ளைத் துணியில நீங்க போடற ஆட்டத்துனால ஏதாவது கரை, கிரை பட்டு, அதை உங்க மருமக பார்த்து சிரிச்சி என் மானம் போகணுமா? அவள் தன் முலை காம்பை அவர் உதடுகளில் தேய்த்துக்கொண்டே, பொய் கோபம் காட்டினாள். "சரிடி...புரிஞ்சுது" அவர் கனத்து, விடைத்து, நிமிர்ந்த்திருந்த அவள் திராட்ச்சையை சப்பிய அனுபவசாலிக்கு நன்றாகத் தெரியும், அவளுடன் வாதட இதுவல்ல நேரமென்று... "என்னங்க, நான் படுத்துக்கட்டுமா?" வசந்தியின் கண்கள் சொருகி, இமைகள் மூடி, அவள் பரவச நிலையில் இருந்தாள். மாணிக்கத்திற்கு அவள் சொல்ல வந்தது என்னவென்று நன்கு புரிந்ததது. முன்னெல்லாம் வசந்தியின் முலைகளை லேசாக உரசினாலே போதும், அவள் மார்பை அவர் மெதுவாக வருடினாலே போதும், முத்தம் ஒன்றை அவள் முலைகளில் பதித்தாலே போதும், அவள் பெண்மை சுரக்க ஆரம்பித்து விடும்...அவள் அவயவங்கள் சூடாகி, அந்தரங்கம் ஈரமாகி, வெகு விரைவில் புணர்ச்சிக்கு சரியென்பாள். ஒரு பேரிளம் பெண்ணை புணர்ந்து அவளை முழுவதுமாக திருப்திபடுத்துவதென்பது எளிய காரியமல்ல. அவளின் தேக வீணையை மெல்ல மெல்லத்தான் மீட்டி, சுதி சேர்க்க வேண்டும். முழுவதுமாக சுதி சேர்ந்த கருவியில்தான் நாதம் உண்டாகி, சுகமான சங்கீதத்தை கேட்க்க முடியும். மாணிக்கம் அவளின் இன்னும் தளராத, பருத்த மார்பு கனிகளை மாற்றி மாற்றி மெதுவாக சப்பி, தன் வலது கையால் அவளது அந்தரங்கத்தை தடவத்தொடங்கி, பின் தன் ஒரு விரலை எச்சில்படுத்திக்கொண்டு அவள் பெண்மையின் பிளவை மெதுவாக உழ ஆரம்பித்தார். "அப்பாடி...ம்ம்ம்...என் குட்டியைத் கொஞ்சம் தடவுங்களேன்" வசந்தி அவர் விரலை பிடித்து தன் மதன மொட்டின் மேல் வைத்து அழுத்தினாள். துணி அவுரும் வரை தான் அவள் அடக்க ஒடுக்கமான குடும்ப குத்துவிளக்கு. சீண்டிய பின் படுக்கை அறையில் அவள் ஒரு பாயும் பெண் புலி. "குட்டி" என்பது அவளின் பெண்மை மொட்டுக்கு அவர்களுக்குள் புழக்கத்தில் இருக்கும் அந்தரங்கச்சொல்! மாணிக்கம் மெண்மையாக அவளின் வீங்கியிருந்த பருப்பை தன் ஈர விரலால் சுற்றி சுற்றித் தேய்த்தார். வசந்தியின் அந்தரங்கம் மெதுவாக இளகியது. "வசு...இப்ப படுத்துக்கோடி" மாணிக்கம் கிறங்கி கிடந்த தன் மனைவியை இதமாகப் பார்த்து, அவளை கட்டிலில் கிடத்தி, அவளின் கொழுத்த பின்மேடுகளைத் தூக்கி, அவைகளின் கீழ் ஒரு தலையணையை வைத்தார். "ஏற்பாடெல்லாம் தடபுடலாக இருக்கு" வசந்தி கிண்டலாக சிரித்தாள். வசந்தியின் மார்புகள் விம்மி புடைத்திருந்தன. வசந்தியின் தங்கத் தாலிக்கொடி, அவளின் விம்மிய இரு முலைகளின் ஊடே மின்னலடித்து கிடந்தது. அவளின், அடி வாழையை ஒத்த வழவழப்பான தொடைகள், அறையின் கண்ணுக்கு இதமான இரவு விளக்கு வெளிச்சத்தில் பளபளத்தன. பிறந்த குழந்தை போல் தன் கை கால்களை விரித்துக் துடிப்புடன் கட்டிலில் கிடந்த தன் ஆசை மனைவியை கண்ட மாணிக்கத்தின் உடல் சூடாகி அவரது தடி, அவளது பெண்மையில் தடியடி நடத்த தயாரானது. "பின்ன என்ன...செய்யறதை எப்பவும் ஒழுங்கா செய்யணும்" சொல்லிக்கொண்டே மாணிக்கம், தன் மனைவியின் தாலியோடு சேர்த்து அவள் முலைகளை முத்தமிட்டார். முத்தமிட்டவாறே, கீழிறங்கி அவள் தொப்புளை தன் நாக்கால் நக்கி சுவைத்தபோது, அவள் காமவாசலில், ஈரம் கொப்பளித்தது. வசந்தி உடல் சிலிர்க்க தன் தொடைகளை விரித்து, மாணிக்கத்தின் முகத்தை தன் பரந்து விரிந்திருந்த யோனியின் மேல் அழுத்தினாள். பெண்மையின் பிரத்யேகமான வாசத்தில் திக்குமுக்காடிய மாணிக்கம், அங்கே சுருண்டு புல்வெளியாய் விளைந்திருந்த கருமை நிற முடிகளை தன் விரல்களால் பிரித்து விலக்கி, அவள் பெண்மையை அழுத்தமாக முத்தமிட்டார். வசந்தி, ம்ம்மா...என முனகியவாறே அவர் உதடுகளின் அழுத்ததால் நசுங்கிய தனது பெண்மையின் ஈரமான மேலுதடுகளை தனது இடுப்பை தூக்கி, அவர் முகத்தில் மேலும் தேய்க்க, மாணிக்கம் தன் கைகளை அவள் புட்டங்களின் கீழ் கொடுத்து, அவைகளை சற்றே உயர்த்தி, தன் நாவால் அவளின் காமப்பருப்பை வருடினார். "ம்ம்ம்ம்ம்," வசந்தியின் தேகம் மின்சாரம் பாய்ந்தது போல நடுங்கியது. அவள் தன் தொடைகளை வலுவாக இறுக்கிக் கொண்டாள். மாணிக்கம் வசந்தியின் பெண்மை பிளவை தன் தடித்த ஈரமான நாக்கால் நக்கியதால், அவள் முனகிக்கொண்டே தனது இடுப்பை மேலும் கீழுமாக, அவர் நாக்கின் இயக்கத்துக்கு இசைவாக அசைத்தாள். வசந்தி, மாணிக்கத்தின் ஈர நாக்கு அளித்த சுகத்தில் தன் நிலை மறந்து லயித்தாள். அவள் யோனியில் சுரக்கத் தொடங்கிய மதன நீரைச் சுவைத்த மாணிக்கம் தனது நக்கும் வேகத்தை அதிகமாக்கினார். நீர் சுரந்து சொத சொதவென்றிருந்த அவள் சாமனத்தை ருசித்து கொண்டிருந்த மாணிக்கத்தின் உதடுகளும், நாக்கும், சுத்தமாக நனைந்திருக்க, அவர் தன் நாக்கை அவளின் ரோஜா நிற பிளவுக்குள் வேகமாக சொருகினார்.
"எம்மா....அய்யோ...அம்ம்மா" என வசந்தி தன் துணைவனின் முகத்தை தன் அந்தரங்கத்தில் அழுத்தி கூச்சலிட்டு தன் உச்சத்தை எட்டினாள். உச்சத்தை கொடுத்த அவளின் உப்பிய ஆப்பம், தன்னுள்ளிருந்த மதன நீரை மேலும் மேலும் வெள்ளமாக வெளிவிட்டு அவரது முகத்தை நனைத்தது. "வாங்க, சீக்கிரமாக உள்ள அனுப்புங்க உங்க பையனை," உச்சத்தை எட்டிய வசந்தி, அவ்வுச்சத்தின் வேகம் தணிவதற்கு முன் தன் கணவனின் திண்மையை தன்னுள் வாங்கிக் கொள்ள விரும்பினாள். கட்டிலில் கிடந்தவள் சட்டென எழுந்து அவர் இடுப்பை தன் பக்கமாக இழுத்து, தன் முகத்துக்கு முன், உருண்டு, திரண்டு படமெடுத்திருந்த கரும் பாம்பை தன் கையால் பிடித்து, அதன் மேல் தோலை பின்னுக்குத் தள்ளி, வேகமாக ஒரு முறை உருவி, தன் வாயில் திணித்து, தன் நாக்கால் அழுத்தி சப்பினாள். "என்னடி இவ்வளவு அவசரமா உனக்கு" முனகிய மாணிக்கம் தனது கருமை நிற கண்ணணை அவள் வாயில் ஆட்டி நன்றாக நனைத்துக்கொண்டார். "என்ன பண்ணறீங்க, அவனை உள்ள விடுங்கன்னா......ஸ்ஸ்ஸ்" பிதற்றிய வசந்தியை மீண்டும் கட்டிலில் தள்ளி, அவள் எச்சிலில் நனைந்து மின்னும் தனது பருத்த தண்டை, அவளது காமதுவாரத்தின் வாயிலில் மேலும் கீழுமாக ஒருமுறை தேய்த்தார். அதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாத வசந்தி, அவரது ஆண்மையை தன் வலது கையால் பிடித்து, ஒரு முறை அழுத்தி உருவி, அதன் மேல் தோலை பின்னுக்குத் தள்ளி, தன் அந்தரங்கத்தில் விட்டுக்கொண்டு அவரது இடுப்பை வேகமாக இழுத்தாள். அதே சமயத்தில் மாணிக்கம் தன் முழு உடம்பின் வலுவையும் தன் இடுப்பில் குவித்து, தன் பருத்த உறுப்பை அவளுள் செலுத்தினார். எப்போ எப்போவென காத்துக்கிடந்த அவருடைய பையனும் வெது வெதுப்பாக நீர் சுரந்திருந்த அவள் பெண்மையின் அடிவரை சென்று முட்டிய முட்டலில், ப்ப்ப்பா... ம்ம்ம்மா...அவளுடைய துடிக்கும் அதரங்களில் இருந்து முனகல் கிளம்பியது. முனகிய வசந்திஅவருடைய பருத்த திண்மையான கடப்பாரை போல் இறுகிக் கிடந்த தடியை முழுவதுமாக தன்னுள் வாங்கிக்கொண்டு தன் புழையை உள்ளுக்குள் சுருக்கியபடி தன் இடுப்பை தூக்கினாள். மாணிக்கம் தன்னுறுப்பை மெதுவாக அரை அங்குலம் வெளியே உருவி மறுபடியும் வேகமாக உள் நோக்கி குத்தினார். "ம்ம்ம்...அம்ம்மா...அப்படித்தான்...குத்துங்க...எத்தனை நாள் ஆச்சு...என் ராஜா... வாடா என் முரட்டு காளையே... என்னை குத்திக் கிழிடா...என்னை குத்திக் கொல்லுடாக்கண்ணு"...எனக்கொஞ்சினாள். அவளின் சுகமான உளறல்கள் மாணிக்கத்தை மேலும் கிளர்ந்த்தெழ வைத்தது. "என்ன வேணும் என் ராஜாத்திக்கு, சொல்லும்மா" அவரும் அவளுக்கு ஈடாக பேசிக் கொண்டே, மேலும் கீழுமாக தன் ஆயுதத்தால் தன் பலம் கொண்ட மட்டும் குத்தினார். "நல்ல்லா இருக்குங்க....குத்துங்க... நல்ல வேகமா குத்துங்க" அவள் தன் இடுப்பை மேல் நோக்கித் தூக்கிக்காட்டினாள். "சரிடி...ராஜி... ஒரு முத்தம் குடுடி" ஏற்கனவே ஒரு முறை உச்சத்தை அனுபவித்ததின் காரணமாக பொலிவுடன் பளிச்சென்றிருந்த வசந்தியின் முகம் அவருக்கு வெறியேற்றியது. அவளுள் வெகு வேகமாக இயங்கிக்கொண்டிருந்த மாணிக்கம், அவள் மேல் கொடி போல படர்ந்து, அவள் கழுத்தில் முத்தமிட்டார். வசந்தி தன் கைகளால் அவரை ஆரத்தழுவி அவர் வாயைக் கவ்வி, மாணிக்கத்தின் உதடுகளை தன் எச்சில் படிந்த இதழ்களால் மிருதுவாக சுவைத்தாள். அதே சமயத்தில் தன் உப்பிய யோனியின் சுவர்களை இறுக்கி, தன் அந்தரங்கத்தின்னுள்ளிருந்த அவரது ஆண்மையையும் துடிக்கவைத்தாள். மாணிக்கத்தின் உடல் ஒரு தடவை சிலிர்த்து அடங்கியது. அவருடைய குத்தும் வேகம் இயல்பாக அதிகமாகி, ங்ங்ங்ங்...என்று அவர் முனகிக்கொண்டே தன் உறுப்பை முழுவதுமாக வெளியே இழுத்து "சப்ப்" என்ற சத்ததுடன் அவளுள் நுழைந்தார். அவருடைய ஆண்மை அவளின் கருப்பை வாயில் வரை சென்று முட்டித் துடித்தது. வசந்தியின் முகம், கழுத்து, மார்பகங்கள் மற்றும் அடிவயிறு என அவள் அங்கங்கள் அனைத்தும் சிவந்து, மீண்டும் தன் உச்சத்தை நெருங்கிக் கொண்டிருந்த வசந்தி தன் இடுப்பை வேக வேகமாக அசைத்தாள். அந்த உரசலில், அவள் பெண்மையின் தகிக்கும் சூட்டில், அவள் பெண்மையுள் துடித்துக்கொண்டிருந்த மாணிக்கத்தின் ஆண்மை வெடித்து விந்தை பீச்சியடித்தது. தன் நிலை குலைந்த மாணிக்கம் மெதுவாக அவள் மீது மெல்ல சரிந்தார். சரிந்தவரை வசந்தி தன் மார்புடன் சேர்த்தணைத்துக் கொண்டாள். அணைத்தவளின் கழுத்தில் மாணிக்கம் முகம் புதைத்து தன் நுனி நாவால், வேர்வையில் நனைந்திருந்த அவளை நக்கினார். அவர் ஆண்மை அவள் புழையில் இருந்து மெல்ல மெல்ல தன் விரைப்பை இழந்து வெளிவந்த தருணத்தில், மறுமுறை அவள் தன் உச்சத்தை தொட்ட வசந்தி, தன் உடல் துடிக்க அவரின் முகத்தை நிமிர்த்தி, ஆசையுடன் முத்தமிட்டு, அவரை இறுக்கியணைத்துக்கொண்டாள்... "என் புருஷன் இன்னும் துள்ளற கன்னுகுட்டிதான்... சந்தேகமேயில்லை.... ஒரு வயசு பையனை போலத்தான் நீங்க ஆட்டம் போடறீங்க.... நீங்க கிழவனில்லீங்க... நான் ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்கேங்க...தேங்க்யூ..." மெல்ல அவர் காதில் முனகினாள். வசந்தி தன் இச்சை பூர்த்தியடைந்த மனத்திருப்தியுடன் வியர்வையில் குளித்திருந்த தன் கணவனை மீண்டும் ஒரு முறை இறுகத்தழுவி அவர் இதழ்களை கவ்விக்கொண்டாள். சுகன்யா காலையில் கண் விழித்தப்போது மணி ஒன்பதாகிக் கொண்டிருந்தது. நேற்று மாலை, சங்கர் மற்றும் வேணியின் காதல் விளையாட்டை எதேச்சையாகப் பார்த்து, பார்த்ததின் விளைவாக மனம் நிலையில்லாமல் அலைந்து, இரவு சரியாக தூங்காததால் அவள் கண்கள் சிவந்து, இமைகளின் கீழ் மெல்லிய வீக்கம் தென்பட்டது. இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்கேன் என்று கண்கள் கெஞ்சின. அவள் மெதுவாக எழுந்து அறையை விட்டு மொட்டை மாடிக்கு வந்தாள். அங்கு மொட்டை மாடியில், வேணி குளித்தப்பின் துவைத்த துணிகளை உலர்த்திக் கொண்டிருந்தாள். அவள் காலையிலேயே எழுந்து தலை குளித்திருக்க வேண்டும். அவள் ஈரத்தலையில் மெல்லிய காட்டன் துணியை கட்டியிருந்தாள். வேணியின் வாளிப்பான உடலின் வடிவமைப்பு மெல்லிய நைட்டியின் ஊடே, அவள் உள்ளே எதுவும் அணிந்திருக்கவில்லை என தெளிவாக காட்டியது. அவள் கொடியில் ஈரத்துணியை போட எம்பிய ஒவ்வொரு முறையும் அவளின் திரட்சியான மார்புகளும், அளவாக பூரித்திருந்த பின் மேடுகளும், அசைந்தாடின. "குட்மார்னிங் வேணியக்கா" சுகன்யா அவள் அருகில் சென்று வாளியில் இருந்த ஈரத்துணியொன்றை எடுத்து உதறினாள். சுகன்யாவின் கண்கள், வேணியின் உடலழகை அளவெடுக்கத் தவறவில்லை. சங்கர் கொடுத்து வைத்தவன், அவன் பாடு கொண்டாட்டம்தான், இவ்வளவு அழகான பெண், கட்டான உடலமைப்புடன், அவனுக்கு மனைவியாக வாய்த்திருக்கிறாள். அவனுக்கு இசைந்து நடந்து கொள்ளுகிறாள். அவனும் வாட்ட சாட்டமாக இருகிறான். அவளை சந்தோஷமாக வைத்திருக்கிறான். பொருத்தமான ஜோடி அவர்கள். எனக்கு எவன் வந்து வாய்க்கப் போறானோ தெரியலை. கூடவே பெண்ணிற்கே உரிய பொறாமை உணர்ச்சியும் வேணியின் மீது உண்டானது. சை....இது என்ன ஒரே நாளில் என் மனசுக்கு என்ன ஆச்சு? ஏன் என் மனசு பைத்தியம் போல இப்படியெல்லாம் சிந்திக்கிறது. இந்த மூன்று மாதத்தில் அவள் எப்போதும் இந்த கோணத்திலிருந்து வேணியை பார்த்ததில்லை. "குட்மார்னிங் சுகு...நீ துணியை வைம்மா... நான் காய வெச்சுக்கிறேன், காலையில் உன் ரூம் கதவை இரண்டு மூன்று தரம் தட்டினேன்... நீ அசந்து தூங்கிக்கிட்டிருந்தே..." வேணி அவளை பார்த்து முறுவலித்தாள். அவர்கள் இருவரும் சனி, ஞாயிறு நாட்களில் காலையில் வாக்கிங் செல்லுவது வழக்கம். "சாரிக்கா, ராத்திரி நான் சரியா தூங்கலை....ரொம்ப நேரம் தூக்கமே வரலை, எப்ப தூங்கினேன் எனக்கே தெரியலைக்கா, என்னால நீங்க வாக்கிங் போகலயா?" அவள் சுரத்தில்லாமல் சிரித்தாள். "என்னடி... உடம்பு கிடம்பு சரியில்லயா, ராத்திரி சாப்பிட்டியா இல்லயா?" உண்மையான பரிவுடன் வேணி அவளைக் கேட்டாள். ஆபிஸிலிருந்து வீட்டுக்கு சுகன்யா வந்தவுடன், வீட்டு மொட்டை மாடியில் தினமும் மாலையில் அரட்டைகச்சேரி நடத்துவது அவர்களின் வழக்கம். அவர்கள் இருவரும் இந்த கொஞ்ச நாட்களிலேயே நல்ல சினேகிதிகளாகிவிட்டார்கள். வேணி மனம் விட்டு பேசும் அளவிற்கு, சுகன்யா பேசுவதில்லை. இது அவளுடய சுபாவம். இது வேணிக்கும் புரிந்திருந்தது ஆனாலும் அவள் இதைப்பற்றி அதிகம் கவலைப்படுவதில்லை. "அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லே, நேத்து என்னவோ தெரியல... ஆபீஸ்ல்ல காலையிலிருந்தே கொஞ்சம் தலைவலியா இருந்தது". வேணியின் பரிவைக்கண்டு, சுகன்யா நெகிழ்ந்தாள். "ஆமாம் நீ நேத்தைக்கு எப்ப வந்தே உன் ஆபிஸிலேருந்து?... அத்தையும் மாமாவும் ஊர்லேருந்து வந்துட்டாங்க தெரியுமா...நானும் சங்கரும் சாயந்திரம் கோவிலுக்குப் போயிருந்தோமா...திரும்பி வரதுக்கு லேட்டாயிடுத்து... நேத்து நான் உன்னை பாக்கவே இல்ல"...இல்லன்னா உனக்கு சூடா காப்பி போட்டு குடுத்திருப்பேன். அவள் வெகுளியாக அடுக்கிக் கொண்டே போனாள். "நான், நேத்து...ஆபீஸிலிருந்து கொஞ்சம் சீக்கிரமாவே...மூணு மணிக்கெல்லாம் வீட்டுக்கு வந்துட்டேன்க்கா..அதான் சொன்னேல்ல தலைவலின்னு.." வேணியின் கரிசனத்தையும், அவள் தன் மேல் காட்டிய பாசத்தையும் கண்டு அவள் மனதில் குற்றவுணர்ச்சி தலைக் காட்டியது. சுகன்யாவால் பொய் பேச முடியவில்லை. தன் தோழி, தன்னை மறந்து தன் கணவனுடன் ஆசையுடன் கூடியிருந்ததை, அவர்களின் பரிபூரணமான அந்தரங்கத்தை, நேற்று முழுவதுமாக ஒளிந்திருந்து பார்த்ததை அவளால் தன் தோழியிடமிருந்து மறைக்க முடியவில்லை. வேணியின் முகத்தை நேராக பார்த்து அவளால் பேசவும் முடியவில்லை. அவள் கண்கள் லேசாக கலங்க ஆரம்பித்தது. சுகன்யா, தன் வாழ்கையை முறையாக வாழ நினைப்பவர்களில் ஒருத்தி. அதன் பொருட்டு தனக்கென அவள் சில கொள்கைளை வைத்திருந்தாள். கல்லூரி நாட்களில் அவளுடன் படித்தவர்கள் அவளை, இதன் காரணமாக எத்தனை தடவை கிண்டல் செய்த போதிலும் சுகன்யா அதற்காக கவலைப் பட்டதில்லை. அவள் இந்த தலை முறை பெண்ணாக இருந்த போதிலும், தன்னையொத்த இந்த தலைமுறையினரின் நடத்தையையும், காதல் மற்றும் காமத்தின் பால் அவர்கள் கொண்டிருக்கும் கருத்துகளையும், முற்றிலும் சரியென அவளால் ஒத்துக்கொள்ள முடிய வில்லை. இன்று காலையில், அவள் உணர்ச்சிகள், அவள் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும் போது, தன் நேற்றைய நடத்தையை நினைத்தபோது, அவளுக்கு அவள் செயல் சிறிதே அருவருப்பாக இருந்தது. "என்னடி இது...இப்ப எதுக்கு கண் கலங்கறே...என்னாச்சும்மா" வேணி பதறியவாறே, தன் கையிலிருந்த சங்கரின் சட்டையை கொடியில் எம்பி போட்டுவிட்டு சுகன்யாவிடம் வந்தாள். "வேணி...அக்கா, ஐயாம் சாரி... நான் நேத்து ஒரு தப்பு பண்ணிட்டேன். அதை உங்க கிட்ட நான் மறைக்க விரும்பல" அதை உங்ககிட்ட சொல்லிட்டேன்னா என் மனசுல இருக்கற பாரம் இறங்கிடும்" அவள் முகம் சிவந்து உதடுகள் துடித்தன. "என்னடி இது காலங்காத்தால, நீ ஏதோ புதிர் போட்டு பேசற...முதல்ல கண்ணைத் தொடச்சுக்கடி...விஷயத்தை சொல்லு, அதுக்கப்புறம் பாக்கலாம், நீ பண்ணது தப்பா.. சரியாண்ணு" சுகன்யாவின் கைகளை அவள் பற்றிக்கொண்டாள். "நேத்து, நான் ஆபீஸில் இருந்து திரும்பி வந்தப்ப, நீங்களும், சங்கரும் உங்க பெட்ரூம்ல இருந்தீங்க...நான் நேராக என் ரூமுக்குப் போயிருக்கணும்...உங்க ரூமிலிருந்து வந்த முனகல் சத்ததுல, என் நிலை தடுமாறி, அங்கயே நின்னுகிட்டிருந்துட்டேன்." சுகன்யாவின் குரல் தழுதழுத்து, விசும்பினாள். அவள் வேணியின் முகத்தை பார்ப்பதை தவிர்த்தாள். "ம்ம்ம்.. அப்ப...முனகற சத்தத்தைதான் கேட்டியா...இல்ல..." வேணி தன் கேள்வியை முழுசாக முடிக்கவில்லை. அவள் சுகன்யாவின் முகவாயைப் பிடித்து தன் பக்கம் திருப்பினாள். வேணியின் முகம் உணர்ச்சியற்று இருந்தது. "இல்ல வேணி, என் புத்திக்கெட்டுப் போய், சன்னல்கிட்ட வந்து, நீங்க பண்ணதெல்லாத்தயும் பாத்துகிட்டு இருந்துட்டேன், பிளீஸ்...என்னை மன்னிச்சுடுங்க" சுகந்தி அவள் இரு கைகளையும் பிடித்துக்கொண்டாள். அவள் கண்களில் கண்ணீர் தத்தளித்தது. எந்த நேரத்திலும் கண்ணீர் வழிந்து கன்னங்களை நனைத்துவிடும் போலிருந்தது. "சரி...சரி...சுகு, முதல்ல உன் கண்ணைத் தொடச்சுக்கோடி...நான் என்னவோ, ஏதோன்னு பயந்து போனேன். என்னப் பொறுத்த வரைக்கும் நீ எந்த தப்பும் பண்ணல, எனக்கு உன்னப்பத்தி நல்லாத் தெரியும்...நீ ரொம்பவே சென்ஸ்டிவா இருக்க...நீ செக்ஸை பார்க்கறதுலயும், அதை அணுகறதுலயும், உன்னை நீ சிறிது மாத்திக்கணும். இது என்னுடைய சொந்த அபிப்புராயம்....அவ்வளதான்... நீ பண்ணது தப்புன்னா... அந்த தப்புல பாதிக்கு முதல்ல நான் பொறுப்பேத்துக்கணும். இதைப்பத்தி நாம அப்புறம் பேசிக்கலாம். சங்கருக்கு இன்னைக்கு வேலைக்கு போகணுமாம். மாமாவுக்கும், அத்தைக்கும் நான் டிஃபன் கொடுக்கணும். அவங்க இரண்டுபேரும் ஏதோ ஒரு சொந்தகாரங்க வீட்டுக்கு போறாங்க... நைட்தான் திரும்பி வருவாங்க. நீ போய் குளிச்சுட்டு ரெடியாகு...இன்னைக்கு நான் பொங்கலும், கொத்சும் பண்ணியிருக்கேன். அவங்க போனதுக்கு பின்ன இங்க மேலயே கொண்டு வர்றேன். நீ நேத்து ராத்திரியே சாப்பிடல, நான் இன்னைக்கு உன் கூட தான் சாப்பிடபோறேன்." வேணி அவள் கன்னத்தில் லேசாகத் தட்டிவிட்டு, பக்கத்தில் இருந்த காலி வாளியை எடுத்துக்கொண்டு வேகமாக கீழிறங்கினாள். சுகன்யா...சுகு...கீழே இறங்கி வாயேன்...இங்க யாரும் இல்ல, எல்லோரும் வெளியில போயாச்சு...உன் ரூமை மூடிக்கிட்டு வா, இங்கயே சாப்பிடலாம், வேணி மாடி படியின் கீழிருந்து குரல் கொடுத்தாள். சுகன்யா முழுவதுமாக உடை மாற்றியிருந்தாள். அடர்ந்த நீல நிறத்தில் புடவையும், பளிச்சென வெள்ளை கலர் ப்ளவுசும் அவள் அணிந்திருந்தாள். தலையை இறுக்கமாக சீவி, முடியை ரப்பர் பேண்ட் போட்டு அழுத்தி முடிந்திருந்தாள். சுகன்யா, குளித்து கீழே இறங்கி வந்த போது அவள் முகம் சற்றே தெளிவாகியிருந்தது. வாடி...உட்காரு, வேணி டைனிங் டேபிளின் மேல் இருந்த இரு தட்டுகளில், ஹாட் கேசிலிருந்து மிதமான சூட்டில் பொங்கலை அள்ளி வைத்தாள். பொங்கலில் நெய்யில் பதமாக வறுபட்ட முந்திரி துண்டுகள் மினுமினுத்தன. ஆவி பறந்து கொண்டிருந்த கொத்சை கொஞ்சமாக சுகன்யாவின் தட்டில் சாய்த்தாள் வேணி. ஸ்பூன் வேணும்னா எடுத்துக்கோ, நான் கையாலத்தான் சாப்பிடப் போறேன். அவள் சிரித்தாள். வேணி கொத்சை மீண்டும் லேசாக சூடாக்கியிருக்கவேண்டும். பொங்கலும் அதனோடு கத்திரிக்காய் கொத்சும் சாப்பிட மிக்க சுவையாக இருந்தது. அக்கா, நீங்கதான் செய்தீங்களா...டேஸ்ட் சூப்பராக இருக்கு" சுகன்யா அவர்கள் நடுவில் இருந்த மௌனத்தை கலைத்தாள். "ஆமாம்...தேங்க்யூ", "சுகு...நீ ரொம்ப ஃபார்மலா இருக்க, உனக்கும் எனக்கும் நடுவுல அப்படி என்ன பெரிய வயசு வித்தியாசம், நீ என்னை வாங்க போங்கன்னு கூப்பிடவேண்டாம். என்னை பேர் சொல்லியே கூப்பிடு" வேணி மிருதுவாக புன்னகைத்து, பக்கத்தில் உட்கார்ந்திருந்த சுகன்யாவின் தோளில் தட்டினாள். "உன்னால எப்படி வேணி எந்த விழயத்திலும் சீக்கிரமா ஒரு முடிவுக்கு வர முடியுது...எல்லாத்தையும் ரொம்ப லைட்டா எடுத்துக்க முடியுது....எப்படி எப்பவும் சிரிச்சிக்கிட்டே இருக்கே...ப்ப்ளீஸ் அதை எனக்கு சொல்லிக்கொடேன்" சுகன்யா அவள் முகத்தை நேருக்கு நேராகப் பார்த்தாள். "அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லே...என்னை ஓவரா தலைக்குமேல தூக்காதே, நானும் ஒரு மொக்கை பார்ட்டிதான்....சங்கர் என்னை அப்படித்தான் சொல்லறார்...எழுந்து கையை கழுவிக்கோ... தட்டை அங்கேயே வெச்சுடு... நான் உன்னை டிஃபனுக்கு கூப்பிட்டேன், நீ சாப்பிட்ட தட்டை நான் என் முழு விருப்பத்தோடு அப்புறமா சுத்தம் பண்ணிடுவேன். சுகன்யா, உன்னை எனக்குப் பிடிச்சு இருக்கு. உன்னை எனக்கு பிடிச்சு இருக்குன்னா, உன்னுடைய நிறைகளோடு உன்னுடைய குறைகளையும் சேத்துதான் எனக்கு பிடிக்கணும். உனக்காக நான் எதையும் முழு விருப்பத்துடன் செய்யணும். இதுதான் நான் வாழ்க்கையை பார்க்கறவிதம். I take "Sukanya" as she is... Sukanya, life is very simple... but we only are complicating it...take life as it comes to you... "இதுதாண்டி வேணி", "இதாண்டி நான்". இவ்வளவு நாளா உன் கூட பழகினதுல உன்னை பத்தி கொஞ்சம் புரிஞ்சுகிட்டு இருக்கேன். நான் சரியா... தப்பா... அதை நீ தான் சொல்லணும். உனக்குன்னு சில கொள்கைகள் இருக்கலாம், ஆனா அவைகளை நீ எப்பவும் அப்படியே முழுசா பின்பற்றனும்ன்னு அவசியம் இல்லை, சில சமயம் உன் கொள்கைகளில் சமரசம் செய்துக்க வேண்டிய சூழ்நிலை வரலாம்...அப்ப நீ என்ன பண்ணுவே... ரொம்ப ரிஜிடா இருந்தா கஷ்ட்டம்தானே!" அவள் தன் எச்சில் கையை கழுவ சிங்க்கை நோக்கி நகர்ந்தாள். "வேணி அப்ப உனக்கு உண்மையிலேயே, என் மேல கொஞ்சம் கூட கோபமோ அல்லது வருத்தமோ இல்லயா, நான் உங்க அந்தரங்கத்துல ஒரு சாட்சியா இருந்தது உன்னை எந்த விதத்துலயும் பாதிக்கலயா?" சுகன்யா, தன் வாயையை கொப்பளித்துக்கொண்டு, தன் உதடுகளை விரல்களால் துடைத்தாள். அவள் பூ போன்ற அதரங்களில் பனித்துளிகளைப் போல ஈரம் படிந்திருந்தது. இந்த பெண்தான் எவ்வளவு அழகா இருக்கா.... திடீரென்று வேணியின் மனதில் மின்னலைப் போல ஒரு எண்ணம் மின்னியது. "ஒரு வினாடி உன் மேலே கோபம் வந்தது...ஒரே ஒரு வினாடி தான்...அது உண்மைதான். நானும் ஒரு சராசரி பொம்பளை தான்....நிச்சயமா இப்ப இல்லை. எங்க கல்யாணம் ஆகி ஒரு வருஷம் தானே ஆகுது...பத்து நாள் வெளியூரில் இருந்துவிட்டு வந்த என் புருஷன் என்னை ஆசையா தொட்டதும், அவனை சந்தோஷபடுத்தணும், அதனால நானும் குஷியா இருக்கணும், இதுதான் என்னுடைய அந்த நேரத்து தேவை... அந்த அந்த தருணங்களில் வாழணும்....உனக்கு கல்யாணம் ஆகியிருந்தா இது சுலபமா புரியும். பத்து நாள் பிரிவுங்கறது ரொம்ப கொடுமைடி... அவர் ஒரு நாள் என் கூட படுக்கையில பக்கத்துல இல்லன்னா, தவிச்சு போயிடுவேன். சங்கருக்கு என்னை கட்டி புடிச்சுக்கலன்னா தூக்கமே வராது.... வீட்டுல யாரும் இல்லாதது எங்களுக்கு சவுகரியமாப் போச்சு... நீ எந்த விதமான முன்னேற்பாட்டுடன் எங்களோட பஜனையை பாக்கணுமுன்னு வரல்ல. எங்களுடைய அன்னியோன்யத்தை நீ எந்த விதத்திலும் கொச்சைப்படுத்தல.... நீ எங்களை photo எடுக்கல....அதை நெட்ல அப்லோடு எதுவும் பண்ணிடல...நான் வெளி கதவை மூடி இருந்திருக்கணும், at the least, எங்க படுக்கை அறை சன்னலையாவது மூடி இருந்திருக்கணும்... இதுல உன் தப்பு என்ன இருக்கு? "உன் வயசு, உன் இளமை, ஒரு இளம் பெண்ணுக்கு இருக்கக்கூடிய நியாயமான மன உணர்ச்சிகள், உன் உடல் தேவைகள், அதன் காரணமா நீ எங்களுடைய கூடலை நின்னு பாத்து இருக்கே....நான் சொன்ன இந்த காரணிகள் எல்லாம் உன் கட்டுப்பாட்டுக்குள் எப்போதும் இருக்கணுங்கறது முடியாத ஒன்று". "எல்லாத்துக்கும் மேல இப்போதைக்கு, உன்னுடைய வாழ்க்கையின் முதன்மையான அடுத்த நடவடிக்கை திருமணம்தானே?" "இயல்பான, வழக்கமான சூழ்நிலைகளில், ஸெக்ஸ் திருமணத்தின் அடுத்தப்படிக்கட்டு". "அந்த அடுத்தப்படியில நேத்து நீ உன்னையும் அறியாமல் கால் வெச்சுட்ட... அவ்வளவுதான்...நேரடியா இந்த பிரச்சனையில சம்பந்தபட்ட என்னிடமும் நீ பண்ணதை சொல்லிட்ட." "இதை நாம் இந்த இடத்திலேயே நிறுத்திவிடுவோம்....நீயும் இதை மறந்துவிடு" நீ உன் கணங்களில் வாழ்ந்திருக்கே....அவ்வளவுதான்...அவள் சுகன்யாவின் முதுகில் அன்புடன் தட்டிக்கொடுத்தாள். "தேங்க்யூ, வேணி...தேங்க்யூ...என் மனசுல இருந்த பாரம் இறங்கிப்போச்சு. நீ எப்படி இவ்வளவு அழகா என்னுடைய சிக்கலை விடுவிச்சுட்ட....ஆனால் உன் கிட்ட என்னுடைய ஒரு வேண்டுகோள், இதைப்பத்தி நீ சங்கர் கிட்ட எப்பவும் சொல்லிடாதே...சங்கர் இந்த விஷயத்தை நீ எடுத்துகிட்ட மாதிரி சுலபமா எடுத்துப்பாரோ என்னமோ...என்னதான் இருந்தாலும் அவர் ஒரு ஆண் மகன்....நீ என்னை புரிஞ்சுப்பேன்னு நினைக்கிறேன்." சுகன்யா, வேணியின் கண்களை ஆழ்ந்து நோக்கினாள். "நீ என்னுடைய ஃப்ரெண்ட், உன்னை நான் எந்த சூழ்நிலையிலும் விட்டுக் கொடுக்கமாட்டேன்". வேணி தன் நட்ப்பை உணர்த்தும் வகையில் சுகன்யாவை தன்னுடன் சேர்த்து அணைத்துக்கொண்டாள். "வேணி, உன்னை நான் ஒண்ணு கேக்கட்டுமா, அது என்னடி அதை "பஜனைன்னு" சொல்லற...உனக்கு வேற எந்த சொல்லும் கிடைக்கலயா? "நீ அதை சொல்லும் போது எனக்கு ஒரு மாதிரி கிக் ஆயிடுச்சிடி...அவள் குறும்புத்தனமாக சிரித்தாள். வயசு பெண்கள் தான் எவ்வளவு சீக்கிரம் ஒருவருக்கு ஒருவர் நெருக்கமாகிவிடுகிறார்கள்! எதையும், எதைப்பற்றியும் சுலபமாக பேசிவிடுகிறார்கள்! ஆண்களால் இது போல முடியுமா... "ஆமாம்டி...என் புருஷன், ஏண்டி வேணி இன்னைக்கு பஜனையை வெச்சுக்கலாமான்னு கேட்டா, என் இடுப்பு உடைஞ்சுதுன்னுதான் அர்த்தம்" வேணி சொன்னதை கேட்டு சுகன்யா தன் மனம் விட்டு உரத்த குரலில் சிரித்தாள். அதனாலதான் சொல்றேன், "சுகன்யா நீ இப்பத்துலேருந்தே நல்லா எக்ஸ்ர்சைஸ் பண்ணி உன் இடுப்பை வலுவா வெச்சுக்க". "இன்னொன்னும் சொல்றேன் தெரிஞ்சுக்கோ....என் மாமனார், என் அத்தையை, பூஜைக்கு வாடின்னு கூப்பிட்டா, அவங்க இடுப்பு உடைஞ்சுதுன்னு அர்த்தமாம்" வெக்கம் கெட்ட குடும்பத்துல வாழ்க்கை பட்டிருக்கேன்....வேணியும் அவளுடன் சேர்ந்து குலுங்கி குலுங்கி சிரித்தாள். அவள் சிரிக்கும் போது அவளுடைய சேலை விலகி, அவளுடைய ரவிக்கையில் அடைபட்டிருந்த ஒரு பக்க முலை கவர்ச்சி காட்டியது. "நீ சொன்ன சரியாத்தான் இருக்கும்...எனக்கொன்னும் இதுல சந்தேகமே இல்ல....உன் இடுப்பு பலமாத்தாண்டி இருக்கு..." சுகன்யா தன் வெட்க்கத்தை விட்டு சிரித்தாள். வேணி குலுங்கி சிரிக்கும் போது எவ்வளவு அழகா இருக்கா... நான் மட்டும் ஒரு ஆணாயிருந்தால்...சுகன்யாவின் மனசு தறி கெட்டுப் பறந்தது.
"என்னடி...அதுக்குள்ள உனக்கு குளிர் விட்டுப் போச்சா...என்ன சொல்லறே" வேணி அவளை போலியாக முறைத்தாள். "அதான் நேத்துப் பாத்தேனே... நீ உன் இடுப்பை தூக்கித் தூக்கி இடிச்சதை" "என்ன வேகமா இடிச்சடி...சுகன்யா விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள். "சொல்லிட்டேன்...நீ என் கிட்ட நல்ல ஒதை படுவே.." வேணி சொல்லிக்கொண்டே, சுகன்யாவின் புட்டத்தில் ஓங்கி அடித்தாள். "அம்மா..தாயே....அடியே...ராட்சசி... அடிக்கிற, கடிக்கிற வேலையெல்லாம் உன் புருஷன் கிட்ட வெச்சுக்க... உன் இடுப்பு மட்டும் இல்லடி, உன் கையும் பலமாதாண்டி இருக்கு" வேணி கொடுத்த அடியினால் லேசாக வலித்த தன் பின் மேடுகளை தடவிக்கொண்டே சிரித்தாள் சுகன்யா. காலமும் அவர்களை பார்த்து சிரித்துக்கொண்டிருந்தது.....
No comments:
Post a Comment