இளம்பெண் சித்திரவதை. 2

பரிசல் எதிர்கரை நோக்கி மெல்ல மெல்ல சென்றது. ஒரு அழகுக் குவியலை அழைத்து... இல்லை தூக்கி வந்து போட்டிருக்கிறார்களே என்ற உணர்வு சிறிதுமின்றி பரிசல்காரன் இயந்திரம்போல பரிசலை செலுத்திக்கொண்டிருந்தான். துப்பாக்கி, பரிசலின் விளிம்பில் தொத்தி அமர்ந்தபடி கட்டுண்டு கிடக்கும் என் பின்னழகில் தன் கால்விரல்களால் சில்மிஷம் செய்ய, நான் கூச்சத்தில் மேலும் உடலை ஒடுக்கிக்கொள்வதை மற்றவர்கள் என் ரசித்தார்கள்.நான் ஒரு நப்பாசையில், தப்பித்து ஓடிய குதிரைக்காரன் போய் தகவல் சொல்லி, யாராவது வந்து என்னைக் காப்பாற்ற மாட்டார்களா என்று சிந்தித்தேன். "ஈஸ்வரா.. இது என்ன சோதனை..? இவர்கள் ரொம்ப என்னை அவமானப்படுத்துவார்கள் போலிருக்கிறதே. இதுவரை என் வாழ்வில் அனுபவித்திராத அசிங்கங்களை எல்லாம் நான் எதிர்கொள்ளவேண்டும் போலிருக்கிறதே.. இன்னும் ஒரே ஒரு நாள் நல்லபடியாகப் போயிருந்தால், எல்லாம் சுபமாக... சுகமாக முடிந்திருக்குமே.. ஈஸ்வரா.. என்னைக் காப்பாற்று..!" பரிசல் எதிர்கரை அடைந்தது. துப்பாக்கி என் அக்குள்களில் கைகொடுத்து தூக்கினான்.. "ம்.. நட..!" ஆடும் பரிசலைக் கடந்து கரையில் இறங்க மற்றொருவன் உதவினான். கரைமேல் ஏறியதும் அங்குள்ள பகுதி நன்றாக கண்ணுக்கு புலப்பட்டது. உயரமான மரங்களின் மீது சிறு பரண் போல கட்டி சிலர் காவல் இருந்தனர். அவர்கள் கண்காணிப்பை தாண்டி யாரும் உள்ளே வரமுடியாது. கரை ஓரமாக ஒரு குடில். அதில் சிலர் தங்கியிருந்தனர். இன்னும் சிறிதும் பெரிதுமாக நான்கைந்து குடிசைகள். காட்டில் கிடைக்கும் பொருட்களைக் கொண்டே உருவாக்கியிருந்தார்கள். இந்தப் பகுதி மட்டும் கொஞ்சம் சமதளமாக இருந்தது. அந்தக் குடியிருப்புக்கு அப்பால் ஆழ்ந்த பள்ளத்தாக்கு. அபாய காலங்களில் ஓடித் தப்பிக்க மிகச் சரியான இடம். எனக்கேற்பட்டிருக்கும் நிலைமை மறந்து என் மூளை அந்த குடியிருப்பின் அமைவை திறனாய்வு செய்வதை தவிர்க்க முடியவில்லை..! அங்கிருந்த குடியிருப்பிலேயே சற்று ஆடம்பரமாகத் தெரிந்த ஒரு குடிலுக்கு அருகே என்னை நிறுத்தினார்கள். வாசலில் நாகா இனப்பெண் ஒருத்தி நின்றிருந்தாள். உருவத்துக்கு சற்றும் பொருந்தாத பச்சைநிறச் சீருடை அணிந்திருந்தாள். இடுப்பில் முரட்டு பெல்ட். துப்பாக்கி, அவளிடம் சற்றே அதிகார தொனியில் சொன்னான். "காம்ரேட் அவர்களைச் சந்திக்கவேண்டும்.. போய்ச் சொல்..!" ஆனால் அவள் கொஞ்சம் கூட துப்பாக்கியை மதிக்கவேயில்லை. என்னை மேலும் கீழும் பார்த்தாள். பார்வையில் பரிவும், அனுதாபமும் கலந்திருப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. திரைப்படங்களில், வில்லனின் கையில் சிக்கித் தவிக்கும் கதாநாயகி, வில்லனின் பணிப்பெண் மூலம் தப்பிப்பது போன்ற கதை இங்கும் நடக்குமா என்று என் மனம் பேராசைப் பட்டது. மூளை, "முட்டாள்.. முட்டாள்..!" என்று முட்டுக்கட்டை போட்டது. பின்ன்ர் அந்தப்பெண், குடிலின் உள்ளே சென்று வந்தாள்.

"காம்ரேட் இவளை மட்டும் அழைத்துவரச் சொன்னார்.. நீ ஓய்விடத்துக்கு போகலாம்.தலைவர் மாலை உன்னைச் சந்திப்பார்.. ம்ம்ம் இன்னொரு விஷயம். நீ எடுத்துச் சென்ற துப்பாக்கியை பொறுப்பாளரிடம் ஒப்படைத்துவிட்டு ஓய்வு எடுத்துக்கொள்..!" என்னைப் பார்த்து.. "ம்ம் உள்ளே வா.. ! என்றாள். இருவரும் குடிலின் உள்ளே சென்றோம். "தலைவரிடம் மரியாதையாக நடந்துகொள்..!" என்று அறிவுரை சொன்னபடி என்னை நடத்திச் சென்றாள். குடிலுக்கு உள்ளே நுழைந்ததும் இரு அறைகள். எந்த அறைக்கு செல்வது என்ற திகைப்பில் நான் தேங்கி நிற்க.. பின்னாலேயே என்னை ஒட்டி நடந்துவந்த அவளின் மார்பு, என் பின்னழகில் இடித்தது. அவள் அவ்வளவு குள்ளமா அல்லது என் கால்கள் அவ்வளவு நீளமா என்பதை உங்கள் கற்பனைக்கே விட்டுவிடுகிறேன். "வலது பக்க அறைக்குள் போ.. ! உள்ளே அடியெடுத்து வைத்தேன். அறை வெகு நேர்த்தியாக அலங்கரிக்கப்பட்டிருந்தது. தரையில் மூங்கிலால் ஆன தளம் அமைக்கப்பட்டு, ஆட்கள் காலடி பட்டு வழவழப்பாக இருந்தது. ஒருபக்க சுவர் ஓரமாக முரட்டுக் கம்பளி விரிக்கப்பட்டு, அதன்மேல் சுவற்றில் சாய்ந்தபடி "தலைவர்" அமர்ந்திருந்தார். தலைவர் என்று அவர்கள் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, சினிமாவில் வரும் பாஸ் போல, முரட்டு மீசை, மொட்டைத் தலை, எருமை உடம்பு என்று என் மனதில் இருந்த இமேஜ், தலைவனைப் பார்த்ததும் தகர்ந்தது. கல்லூரி மாணவன் போன்ற தோற்றம், மெல்லிய பிரேம் கண்ணாடி, இடுப்பில் அதி நவீன சுழல் துப்பாக்கி, அதே பச்சை சீருடை.. ஆனால் கனக்கச்சிதமாக தைக்கப்பட்டிருந்தது. அவனுக்கு பின்னால் உள்ள அலமாரியில் நிறைய ஆங்கில நூல்கள் அணிவகுத்து நின்றன. அவற்றில் ஒன்று.. மனிதர்களை வசியம் செய்வது எப்படி ? என்ற தலைப்பிலிருந்ததை என்னால் காண முடிந்தது. "உமாஜி.. வாருங்கள்.. உங்களுக்கு வரவு மட்டுமே என்னால் தற்போது கூறமுடியும்.. அதை நல்வரவாக்கிக் கொள்வது, உங்கள் அழகான தலையில் இடம்பெற்றிருக்கும் மூளையை நீங்கள் உபயோகிப்பதைப் பொறுத்தே அமையும்..!" நேர்த்தியான ஆங்கிலத்தில், கவித்துவமாகப் பேசினான். "ஓ.. சாரி.. என் பெயர் சுங்..!.. நீங்கள் அமரலாமே..!" என் பின்னால் நின்றவளைப் பார்த்து, " காம்ரேட்.. உமாஜியின் கைகளை அவிழ்த்துவிட்டுவிட்டு, எங்களுக்கு சூடாக தேனீர் கொண்டுவா,,!" கைகள் விடுதலை அடைந்ததும் என் சுடிதாரை நன்றாக மேலே இழுத்து, என் மார்பை மறைத்தேன். " ஓ.. சாரி.. உமாஜி..! என் பசங்க உங்களிடம் சற்று முரட்டுத்தனமாக நடந்துகொண்டார்கள் போலிருக்கிறது. வருந்துகிறேன் உமாஜி..!" முரட்டுத்தனமாக மட்டுமல்ல.. அயோக்கியத்தனமாகவும் ஒரு பன்றி நடந்தது.. சொல்லவில்லை.. நினைத்துக்கொண்டேன். அமருங்கள் உமாஜி..! கால்களை ஒருபக்கமாக மடக்கி மண்டியிட்டு அமர்ந்தேன். "நான் இங்கு கொண்டுவரப்பட்டிருக்கும் காரணத்தை அறியும் வாய்ப்பை எனக்கு தருவாயா..?" நானும் ஆங்கிலத்தில் வினவினேன். "நிச்சயமாக..! முதலில் சூடான தேநீர் அருந்திக் களைப்பைப் போக்கிக் கொள்ளுங்கள்..! பின்னர் விரிவாக இதுகுறித்து உரையாடலாம்.!" காவல்காரி, ஆவி பறக்கும் தேநீரைக் கொணர, ஒரு கோப்பையை எடுத்து என்னிடம் நீட்டினான்.. நான் தயக்கத்துடன் கை நீட்ட, அதற்குள் தலைவன் சுங், டீ தந்த பெண்ணைப் பார்த்து, "நீ போகலாம் காம்ரேட்.. விழிப்பாக இரு.!" என்று சொல்லி அனுப்பினான். அவள் போனதும், சுங் எழுந்து நின்றான். "விருந்தினர்க்கு மரியாதை தரவேண்டும் அன்றோ..! இந்தாருங்கள் உமாஜி..!" நின்ற நிலையில் அவன் டீயைத் தர, நான் அமர்ந்தவாறே கரம் உயர்த்திப் பெற்றுக்கொண்டேன்..! மீண்டும் அவனிடத்துக்கு திரும்பிய அவனின் விருந்தோம்பல் குறித்து நான், மனதுக்குள் பாராட்டிய வேளையில்,, ஒரு மடக்கு டீயைக் குடித்த அவன் வாயிலிருந்து வெளிப்பட்டன அந்த சொற்கள்... " உங்கள் அக்குள் மிக அழகாக இருக்கிறது உமாஜி..! இன்று காலையில்தான் வாக்ஸிங் செய்தீர்களா..? அடப்பாவி.. இதற்குத்தானா எழுந்து நின்று டீ கொடுத்தாய்.. அடியே உமா.. சரியில்லாத இடத்தில் சிக்கிக்கொண்டு வெட்கம் கெட்டதனமாய் டீ குடிக்கிறாயே.. மனம் என் மேல் காறி உமிழ, டீ கோப்பையை விருட்டென்று கீழே வைத்தேன். " ஆஹா.. உங்கள் முகபாவம் அற்புதம்.. நீங்கள் நிரம்ப சென்சிட்டிவ் போலிருக்கிறதே.. உங்கள் உடலமைப்பை நான் பாராட்டிய தருணத்தில் நீங்கள் அவமானத்தில் துடிதுடித்ததை உங்கள் முகம் கண்ணாடிபோல் காட்டிவிட்டது. தென்னிந்தியப் பெண்கள், பரதநாட்டியத்தில் விற்பன்னர்களாக ஏன் இருக்கிறார்கள் என்று இப்போது புரிகிறது..!" ஏதோ உலக மகா ஜோக் அடித்ததுபோல சிரித்தான் கயவன். "போதும் சுங்.. என்னை எதற்கு கடத்தி வந்திருக்கிறாய்..? நான் ஐ.நா. அமைப்பின் ஊழியர். நீ சிக்கலில் மாட்டிக்கொண்டிருக்கிறாய். மரியாதையாக என்னை திருப்பி அனுப்பு..!" நான் வெடித்தேன். மெல்ல புருவங்களை உயர்த்திய சுங் சொன்னான்.. " ஏனென்று தெரியவேண்டுமோ..? கொள்கைக்காகவும், பணத்துக்காகவும் ஆட்களைத் தூக்கி எனக்கு அலுத்துவிட்டது.. உன்னை கொண்டுவந்தது, என் நீண்டநாள் இலட்சியத்துக்காக..!" "அப்படி என்ன லட்சியம்.. பாழாய்ப்போன லட்சியம்..?" " ம்ம்ம் .. அப்படிக்கேள்.. இங்கு சுமார் 10 பெண்கள் உள்ளனர். எல்லோரையும் அனுபவித்துவிட்டேன்.. இருப்பவர்களிலேயே அழகி என்று பார்த்தால் உன்னை அழைத்துவந்தாளே.. அவள்தான்.. புரிந்துகொள்.. என் வாய்ப்புகள் இந்த அளவில்தான் உள்ளன.. உன்னைப்போன்று ஒரு அழகான, உயரமான, உயிர்ப்பு நிறைந்த நிறமும், ரோம வளர்ச்சியற்ற தேகமும் கொண்ட தென்னிந்திய மங்கை ஒருத்தியை ஆசைதீர அனுபவிக்கவேண்டும் என்பதே என் நெடுநாள் ஆசை..! இங்குள்ளவர்களுக்கு உடலமைப்பே விசித்திரமானது.. டோர்சோ எனப்படும் தலை முதல் இடுப்பு வரை உள்ள பகுதி பெரும் அளவிலும், கால்கள் குட்டையாகவும் இருக்கும். இடுங்கிய கண்கள், சோகை வெளுப்பு நிறம், எவ்வித உணர்ச்சியும் காட்டாத மங்கோலிய முகம்.. அம் ஃபெட் அப் உமாஜி..! ஆமாம்.. நீங்கள் எல்லாம் அந்தநேரத்தில் எப்படி..? கணவனுடன் சேரும்போது, இன்ப வேதனையில் முனகித் துடிப்பீர்களாமே..? அதைப் பார்க்கும் கணவன் இன்னும் வேகமாக இயங்கி உங்களைப் படாதபாடு படுத்துவானாமே.. என் நண்பனொருவன் சொன்னான்.. உண்மையா..?" என் காதுகளில் அமிலம் பாய, வந்தது வரட்டும் என்று வெகுண்ட நான், அவனிடம் இரைந்தேன்.. "சீ வெட்கம் கெட்டவனே.. இப்படிப்பட்ட கேவலமான கேள்விகளுக்கு தென்னிந்தியப்பெண் பதிலளிக்க மாட்டாள் என்று உன் நண்பனான அந்த அற்பன் சொல்லவில்லையா..? "ஹா... ஹா.. ! கோபத்தில் கூட அழகாக இருக்கிறாய் தேவதையே.. சரி.. எனக்கு வார்த்தையால் பதில் சொல்ல வேண்டாம்.. செய்முறை விளக்கம் செய்து காட்டு..!" "ஈஸ்வரா.. என்னை இப்படிச் சிக்க வைத்துவிட்டாயே.. எப்படி சேதாரமின்றி தப்பிக்கப் போகிறேன்..?" நான் ஆயாசத்துடன் சுவற்றில் சாய்ந்து மேலே நோக்க, கண்ணீர் திரையிட்ட கண்களில் பட்டது அந்த ஓவியம்.. அதில்.. அழகான இளம்பெண் ஒருத்தி நிர்வாணமாக சிலுவையில் அறையப்பட்டு உயிருக்குப் போராடிக்கொண்டிருந்தாள்..! "தயவு செய்து என்னை விட்டுவிடு.. இன்னும் ஒரு வாரத்தில் என் கணவர் ஒன்றரை ஆண்டுகளுக்குப்பின் யு.எஸ்.ஸிலிருந்து திரும்புகிறார். நானும் சென்னைக்கு மாற்றல் ஆகிவிட்டேன். நாங்கள் ஒரு புதிய வாழ்க்கை ஆரம்பிக்க இருக்கிறோம். அதை அழித்துவிடாதே.. ப்ளீஸ்.. உன்னைக் கெஞ்சிக் கேட்கிறேன்.. என்னைப் போகவிடு.. என்னால் உனக்கு எவ்வித ஆபத்தும் வராது." கண்ணீர் மல்க நான் சுங்கிடம் உருக்கமாக வேண்டுகோள் விடுத்தேன். அவன் உதடுகளில் குரூரப் புன்னகை நிரந்தரமாக உறைந்திருக்க, என் தவிப்பை ரசித்தான் பதிலேதும் சொல்லாமல்.. என் மனம் அரற்றியது.. "ஈஸ்வரா.. ஈஸ்வரா.."

அப்போது, சுங்கின் செயற்கைக்கோள் தொலைபேசி ஒலிக்க, அதை காதோடு பொருத்தி ஏதோ கிசுகிசுத்தான். அவன் முகம் சற்று கடுமையாக மாறியது. உடனடியாக எங்கோ கிளம்ப ஆயத்தமானான். காவல்காரியை அழைத்து ஏதேதோ உத்தரவுகளைப் பிறப்பித்தான். சற்று நேரத்தில் அந்தக் குடியிருப்பு பரபரப்பை பூசிக்கொண்டது. தன் துப்பாக்கியை ஒருமுறை சோதித்து திருப்தியுடன் தலையசைத்த சுங், காவல்காரியை தணிவான குரலில் எச்சரித்துவிட்டு வெளியேறினான். சற்றுநேரத்தில் ஒரு வாகனம் புறப்பட்டுச் செல்லும் ஓசை கேட்டது. "இந்த முகாமில் வாகனங்கள் இருக்கின்றனவா..? வாகனத் தடம் எதுவும் என் கண்களுக்கு தட்டுப்படவில்லையே.. இன்னும் என்னென்ன அதிசயங்களும், ரகசியங்களும் இங்கு புதைந்து கிடக்கின்றனவோ..?" என் நிலைமையை மறந்து நான் இவ்வாறு யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் வேளையில், காவல்காரியின் குரல் என்னை உசுப்பியது. "உமாஜி.. எழுந்திருங்கள்.. எதிர் அறையில் கழிவறை இருக்கிறது. உங்களுக்கு அவசியப்பட்டால் சென்று வாருங்கள். நான் உங்களை கயிற்றால் இறுகப் பிணைக்க வேண்டியிருக்கிறது. பின்னர் உங்களால் கழிவறை செல்ல இயலாது. ம்ம்.. சீக்கிரம்.." காவல்காரி பரபரத்தாள்.. " என்னைக் கட்டிப்போடப் போகிறாயா..? ஏன்..?" "கேள்வி கேட்கும் உரிமை உங்களுக்கும், பதில் சொல்லும் உரிமை எனக்கும் இல்லை உமாஜி.. தலைவரின் கட்டளைக்கு எப்போதும் கீழ்படிய வேண்டியவள் நான்.. தற்போது நீங்களும்தான்.." நான் எழுந்து எதிர் அறைக்குள் சென்றேன். அவளும் பின் தொடர்ந்தாள்.. அது ஒரு படுக்கை அறை. ஆடம்பரமான கட்டில் ஒன்று அந்த அறையை அடைத்துக்கொண்டிருந்தது. அதைப் பார்த்ததும் என் மனம் துணுக்குற்றது. இருப்பினும் வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல், கழிவறைக்குள் நுழைந்தேன். காவல்காரியும் உள்ளே வர, எனக்கு ஆச்சரியம் கலந்த கோபம் உருவெடுத்தது. " இங்கும் நீ வந்தால் நான் எப்படி...?" கேள்வியை முடிக்க இயலாமல் இழுத்தேன்.. "வேறு வழியில்லை உமாஜி. நீங்கள் இதற்கெல்லாம் இனி பழகிக்கொள்ள வேண்டும். எங்களோடு நீங்கள் இருக்கும்வரை உங்களுக்கென்று தனிமையோ, அந்தரங்க விஷயங்கள் என்று எதுவுமோ இருக்காது.." வேறு வழியின்றி நான் எனது டைட்ஸ் பேண்டை உரித்தெடுத்தேன். காவல்காரி இயந்திரத்தனமாக அதை கைநீட்டி பெற்றுக்கொண்டாள்.அடுத்து எனக்கு தயக்கம்.. என் உள்ளாடையை இவள் எதிரில் எப்படி கழற்றுவது..? சற்று நேரம் யோசிக்க, அவளோ வைத்த கண் வாங்காமல் என்னையே பார்த்தாள். நான் எப்படியும் என் கால்களை ஒவ்வொன்றாக உயர்த்திதான் பேண்டிஸைக் கழற்ற வேண்டும், இவளோ குள்ளம். என் நெடிய கால்களை உயர்த்தும்போது இவள் 'அதை' பார்த்துவிடுவாளே.. என்ன செய்வது..? தவித்தேன். "உமாஜி.. சீக்கிரம்.. தலைவர் வேறு சில வேலைகளும் எனக்கு தந்திருக்கிறார். உங்களை கட்டி வைத்துவிட்டு அடுத்து அவற்றை கவனிக்க வேண்டும்." உதடுகளை கடித்து, கண்களை பூட்டி என் அவமானத்தை விழுங்கியவாறே உள்ளாடையை அகற்றலானேன். கண்கள் மூடியிருந்ததாலோ, அல்லது என் பதற்றத்தின் விளைவினாலோ.. உள்ளாடை என் வலது காலின் கொலுசில் சிக்கி பழிவாங்கியது. ஒரு காலில் பேலன்ஸ் செய்தவாறு நான் உள்ளாடையை கொலுசின் கொக்கியிலிருந்து விடுவிக்கப் போராடினேன். என் கவனம் முழுதும் கொலுசின் பேரிலேயே இருந்ததால், என் முழங்கால் என் மார்பில் இடிக்கும் அளவுக்கு வலது காலை தன்னிச்சையாக தூக்கியிருப்பதை அப்போது நான் உணரவில்லை. ஒருவாறு கொலுசின் பிடியிலிருந்து உள்ளாடையை விடுவித்தபின்னரே கவனித்தேன். நன்கு உயர்த்தப்பட்ட என் முழு தொடைப்பகுதியும் சுடிதாரின் பக்கவாட்டு திறப்பினூடே காவல்காரியின் கண்களுக்கு புலப்பட்டிருப்பதையும், தரையில் பதிந்திருக்கும் இடது காலின் மேலே உள் தொடை வரையும் அவள் பார்த்திருக்கக் கூடுமென்பதையும் அறிந்து வெட்கித் துடித்தேன். அப்படியானால்... என் அந்தரங்கத்தையும் பார்த்திருப்பாளோ.. சே .. என்ன பிறவி நான்..? அவமானம் என்னைக் கொத்தித் தின்றது. அவள் முகத்தை பார்க்க திராணியற்று நின்றிருந்த என்னை காவல்காரியின் குரல் அசைத்தது.. "உமாஜி.. உங்கள் உடலமைப்பு மிக அழகாக இருக்கிறது. உங்களின் உடலில் பெரும்பகுதி, கால்களாகவே இருக்கின்றன. அதுவும் குச்சிக் கால்கள் கிடையாது. நன்கு திரட்சியான, வளைவுகளும், வனப்பும் கொண்ட கால்கள். நான் என்ன முயன்றும் உங்கள் பெண்மைச் சின்னத்தைப் பார்க்கவே முடியவில்லை. உங்கள் கால்களின் பாதுகாப்பில் அது மறைந்திருக்கிறது போலும்.. உங்கள் மேல் பெண்ணான எனக்கே ஆசை பிறக்கிறது. எங்கள் தலைவர் உங்களின் படத்தை செய்தித்தாளில் பார்த்து மயங்கியதில் வியப்பே இல்லை." "என்ன.. ஏற்கனவே என்னைப் பார்த்துவிட்டானா.. அப்படியானால், இது தற்செயலான கடத்தல் இல்லையா.. நீண்டநாள் திட்டமா.. பாவிகளே.. " நான் கையாலாகாத கோபத்தில் இரைந்தேன். கண்களில் திரண்ட நீரைக் கட்டுப்படுத்த முயன்றேன்.. அதையெல்லாம் பிறகு பேசிக் கொள்வோம் உமாஜி.. முதலில் கழிவறையைப் பயன்படுத்திவிட்டு வாருங்கள். நான் இதற்குமேலும் இங்கிருந்து உங்களை தர்மசங்கடத்தில் ஆழ்த்த விரும்பவில்லை.. என் கையிலிருந்த உள்ளாடையை வெடுக்கென்று பிடுங்கிக்கொண்டு வெளியேறி கதவை வெளிப்புறத்தில் தாழிட்டாள். சற்று நேரத்துக்கு பிரமை பிடித்தவள் போல நின்றேன். காலையிலிருந்து நடந்த சம்பவங்கள் ஒவ்வொன்றாக மனக்கண்ணில் வந்து போயின. எவ்வளவு உற்சாகத்துடனும், மகிழ்ச்சியுடனும் ஒரு புதிய நாளைத் துவக்கிய நான், பின்னர் கற்பனைக்குக் கூட எட்டாத சம்பவங்களில் சிக்கி, துவண்டுபோய் இப்போது முன்பின் தெரியாத ஒரு குடிசையின் கழிவறையில் அரை நிர்வாணக் கைதியாக நிற்கிறேன். அடக் கடவுளே.. எதுவும் தப்ப வழியிருக்கிறதா என்று முட்டாள்தனமாக யோசித்தேன்.. கழிவறையின் பாதுகாப்பை நோட்டமிட்டேன். நிதர்சனம் என் மண்டையில் ஓங்கி அடித்தது. உன்னால் கழிவறையிலிருந்து தப்ப முடிந்தால்கூட, இந்த முகாமை விட்டு வெளியேற முடியுமா..? அதுவும் உள்ளாடை எதுவுமின்றி எப்படி வெளியே உன்னால் நடமாட இயலும்..? வேறு வாய்ப்பு வரும்வரை காத்திரு..! எனக்கு கழிவறையை உபயோகிக்கும் அளவுக்கு மூட் இல்லை. யூரினும் வர மறுத்தது. பேருக்கு வேலையை முடித்துவிட்டு அங்கிருந்த வாளி நீரை எடுத்து கழுவிக்கொண்டேன். இயல்பாகவே சிறியதாக இருக்கும் என் அந்தரங்கம், தற்போதைய பயங்கர சூழ்நிலை த்ந்த அதிர்ச்சியில் இன்னும் சிறுத்து உடலோடு ஒட்டிக் கிடந்தது. கழிவறையிலிருந்து வெளியேறுவதற்காக கதவைத் தட்டினேன். "உமாஜி.. என்னைத் தாக்க முயற்சி செய்யாதீர்கள்.. கதவை இலேசாகத் திறக்கிறேன். கீழே குனிந்து உங்கள் வலது கணுக்காலை இடது கையாலும், அதேபோல இடது கணுக்காலை வலது கையாலும் பிடித்த நிலையில் தலையை நிமிர்ந்து கூட பார்க்காமல் வெளியில் வாருங்கள். நீங்கள் எதுவும் சாகசம் செய்ய முயன்றால் விளைவு கடுமையாக இருக்கும். பூப்போன்ற உங்களை நான் கசக்கித் துவைக்கும் நிலையை ஏற்படுத்திக் கொள்ளாதீர்கள்.." காவல்காரியின் எச்சரிக்கை எனக்கு சீற்றத்தையும் சினத்தையும் உண்டாக்கியது.. என் இடுப்பளவு உயரமுள்ளவள் என்னை மிரட்டுகிறாள். ம்ம் .. இருக்கட்டும்.. இப்போது நீ பரமசிவன் கழுத்துப் பாம்பு. என்னால் ஒன்றும் செய்ய இயலாது. இந்த ஐந்தே முக்கால் அடி உயர வீராங்கனை ஒரு நாலடி உயரக் குள்ளியின் அடிமை.. விதியின் விளையாட்டு.. என்ன செய்வது..? அவள் கூறியவாறே சிரமப்பட்டு வெளியேறினேன். "மன்னியுங்கள் உமாஜி.. உங்களைத் துன்புறுத்தும் நோக்கம் எனக்கு கிடையாது. ஆனால் எங்கள் பாதுகாப்பையும் நாங்கள் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டும் அல்லவா..? இனி நீங்கள் நிமிர்ந்து இயல்பாக இருக்கலாம்." அவளின் பெருந்தன்மையால் என் அவஸ்தை குறைந்தது. "என் உடைகளைக் கொடு..!" "இல்லை உமாஜி.. அவற்றை திருப்பித் தர இயலாது.. இனி நீங்கள் இந்த அரைகுறை துணியோடுதான் இருந்தாக வேண்டும்.. வேறு வழியில்லை. நல்லவேளை .. சுடிதார் அணிந்து வந்தீர்கள்.. ஒருவேளை, ஜீன்ஸும், டாப்ஸும் அணிந்து வந்திருந்தால் உங்கள் நிலை இன்னும் மோசமாக இருந்திருக்கும்.. இருப்பதைக் கொண்டு திருப்தி அடையுங்கள்." "இந்த அறிவுரையெல்லாம் கேட்க வேண்டிய நிலை எனக்கு.." மனதுக்குள் நினைத்துக் கொண்டேன். " சரி உமாஜி.. இந்தக் கட்டிலில் ஏறி படுத்துக் கொள்ளுங்கள்" "எதற்கு..?" "அடடா.. கேள்வியெல்லாம் கேட்காதீர்கள்.. நான் சொல்வதற்கு நீங்கள் கீழ்ப்படிந்தால் உங்களுக்கு எவ்வித இன்னலும் நேராது. உங்கள் அழகு மேனியும் புண்ணாகாது..சொல்வதைச் செய்யுங்கள்.." குரலில் கடுமை இருந்தது. நான் கட்டிலில் ஏறி மல்லாந்து படுத்து, சுடிதாரை நன்கு இழுத்து என் கால்களின் பக்கவாட்டுப் பகுதிகளை மறைத்துக் கொண்டேன். அப்படியும் பாழாய்ப்போன சுடிதார் முழங்காலுக்கு மேலேயே நின்றுகொள்ள, என் முக்கால்வாசிக் கால்கள் திறந்து கிடந்தன. அவள் புன்னகை பொதிந்த முகத்துடன், என் கரங்களை கட்டிலின் மேல்புறத்தில் பக்கத்துக்கொன்றாக இழுத்துக் கட்டினாள். கால்களையும் அதேபோன்று கட்டிலின் காலமாட்டில் பக்கத்துக்கு ஒன்றாக நன்கு இழுத்து கட்டினாள். என் உடல் நான்கு புறமும் விசையுடன் இழுக்கப்பட்டு துடித்தது. கைகளும், கால்களும் "எக்ஸ்" போல விரிந்து கிடந்தன. சுடிதார் விலகி என் இரு தொடைகளும் நன்கு காட்சிப்படுத்தப்பட்டிருந்தன. இவ்வளவு நாள் என் உடலுடன் ஒட்டியிருந்த நன்றி மறவாத என் பிங்க் நிற சுடிதார், இரு தொடைகளுக்கும் நடுவே விழுந்து அந்தரங்கத்தை மறைத்திருந்தது மட்டுமே ஒரே ஆறுதல். "தயவு செய்து என் உடலை மறைத்துக்கொள்ள ஒரு போர்வை தாயேன்.." நான் கெஞ்சினேன். "என்னது.. போர்வையா..? அதெல்லாம் தர முடியாது.. தலைவர் வரும்வரை எனக்கு பொழுது போக வேண்டாமா..? உன் அழகான உடலின் வளங்களையும், வனப்புகளையும் நான் அகழ்வாராய்ச்சி செய்யப் போகிறேன்..!" "சீ.. நீயும் ஒரு பெண்தானே..? இப்படி பேச உனக்கு வெட்கமாக இல்லையா..?" "வெட்கம்தானே..? ஒரு காலத்தில் இருந்தது.. இந்த போராளிக் குழுவில் சேரும்போது இருந்தது. மேல்சாதியினர் அடக்குமுறை தாளாமல், நான் இந்தக் குழுவில் இணைந்து கடும் பயிற்சி மேற்கொண்டபோதும் வெட்கம் இருந்தது. முதன் முதலில் இந்தச் சீருடை அணிந்தபோது கூட கொஞ்சம் வெட்கமும் தயக்கமும் இருந்தது. ஆனால் அதைவிட, எங்களை இழிநிலைக்குத் தள்ளிய பண்ணையாளர்களையும், நிலப்பிரபுக்களையும் பழிவாங்கவேண்டும் என்ற வஞ்ச நெருப்பு அதிகமாக இருந்தது. போராட்ட*க்களங்களில் அவர்களையெல்லாம் சுட்டுத் தள்ளவேண்டும், அல்லது வீர மரணம் அடைய வேண்டும் என்ற ஆவேசம் இருந்தது. ஆனால் நாங்கள் சந்தித்தவை, களங்களை அல்ல.. கட்டில்களைத்தான் இங்கு சந்தித்தோம். எங்கள் நம்பிக்கையோடு வெட்கமும் எங்களைவிட்டு போயே போய்விட்டது. இப்போது, வயிறு நிறைய உணவு கிடைக்கிறது. தேவைப்படும் நேரங்களில் நாங்களே விருந்தாகிப் போகிறோம். கடத்தப்பட்டவர்களை விடுவிக்க, அரசோ மற்றவர்களோ தரும் பிணைத்தொகையில் கொஞ்சம் எங்கள் வீட்டுக்கும் அனுப்பப்படுகிறது. இந்த அளவில்தான் இருக்கிறது எங்கள் புரட்சி..!" நீண்ட உரை நிகழ்த்தி பெருமூச்செறிந்தாள். எனக்கு அவள்மீது கொஞ்சம் பரிதாபம் பிறந்தது. அதைவிட அவள் பிணைத்தொகை குறித்து சொன்னது ஒரு நம்பிக்கையைத் தோற்றுவித்தது. " என் சார்பில் யாராவது பிணைத்தொகை தந்தால் என்னை விடுவித்து விடுவீர்களா..? சிறு குழந்தை பொம்மைக்கடையில் ஆசையாக "இந்த பொம்மையை வாங்கித்தருகிறீர்களா டாடி..?" என்று கேட்பதுபோல ஒரு ஆர்வத்துடனும் எதிர்பார்ப்புடனும் கேட்டேன். அவள் எங்கோ வெறித்தவளாய், என் சுடிதாரின் கீழ்ப்பகுதி முனையை தன் கைவிரலில் சுற்றி சுற்றி விளையாடிக்கொண்டிருக்க, சுடிதார் துணி தன் கடமை மறந்து அபாயகரமான உயரத்தை எட்டிக்கொண்டிருந்தது. வெட்ட வெளிச்சமாகப்போகும் என் பெண்மைச்சின்னத்தை நான் மறைத்துக்கொள்ள வகையில்லாமல் கட்டுண்ட நிலையில், அது குறித்து ஏதும் சுட்டிக்காட்டினால், அவள் மூட் அவுட்டாகி, பிணைத்தொகை வாங்கி விடுவிப்பது குறித்து, சாதகமில்லாத பதிலைச் சொல்லிவிடுவாளோ என்று ஏங்கி செய்வதறியாது துடித்தேன். நான் அவளது பதிலுக்காகக் காத்துக்கொண்டிருந்தேன். காவல்காரி என் கேள்வியைக் காதில் வாங்கியது போலவே தெரியவில்லை.தன் அவல வாழ்க்கையைப் பின்னோக்கி ஓடவிட்டு அசைபோட்டிருப்பாளோ என்னவோ.. நான் மெதுவாக," ப்ளீஸ்.. எனக்கு என்னவோ போல இருக்கு. சுடியை விட்டுடேன்." என்றேன். அப்போதுதான் அவள் என் சுடிதாரை அளவுக்கு மேல் உயர்த்தியிருப்பதையே உணர்ந்தாள். என் கால்களை ஒருமுறை பார்த்துவிட்டு, சுடியை அவள் கைகளில் இருந்து விடுவித்தாள். எனக்கு நிம்மதி ஆயிற்று. "நன்றி..!" என்றேன். அவளோ,"எதற்கு..?" என்றாள். எனக்கு ஒன்றும் சொல்லத் தெரியவில்லை. சற்று நேரம் அமைதியாகக் கழிந்தது. நான் சற்றும் எதிர்பார்க்காத விநாடியில், காவல்காரி மிக இயல்பாக, ஏதோ புத்தகத்தின் அடுத்த பக்கத்தைப் புரட்டுவதுபோல, என் கீழ் முன்னழகை மறைத்திருந்த, சுடிதார் துணியை நீக்கினாள். என் முகத்தில் யாரோ காறி உமிழ்ந்தது போல உணர்ந்தேன். சட்டென்று மூடி மறைத்துக்கொள்ளும் உந்துதலில், கையை அசைக்க முயன்று முடியாமல் துவண்டேன். உடலை அசைத்து துணியை பழையநிலைக்கு கொண்டுவர முயன்றேன். பலனில்லை. என் உடல் கூனிக் குறுகியது. நான் கண்களாலேயே அவளைக் கெஞ்சினேன். "உமாஜி.. அற்புதமான உடலமைப்பு உங்களுக்கு.. எவ்வளவு கச்சிதமாக,ரவிவர்மா ஓவியம் போல இருக்கிறீர்கள்..? உங்கள் நிர்வாணம் எனக்கு அறுவெறுப்பைத் தரவில்லை.. ஒரு வளர்ந்த குழந்தைபோல தோற்றமளிக்கிறீர்கள். சந்தேகமில்லை.. நீங்கள் ஒரு தேவதை..!" "பாராட்டுக்கு நன்றி.. என்னை அவமானத்தில் துடிதுடிக்க வைக்காதே.. தயவுசெய்து என் மானத்தைக் காப்பாற்று..!" கிட்டத்தட்ட அழுதுவிட்டேன். "இருங்கள் உமாஜி.. இதுபோன்ற பேரழகு எல்லோருக்கும் வாய்க்காது.. இதில் நீங்கள் அவமானப்பட ஏதுமில்லை. நான் பொறாமைப்படதான் நிறைய இருக்கிறது..!" "அய்யோ.. என்னை என்ன சித்ரவதை வேண்டுமானாலும் செய்து கொள்..தயவு செய்து என் அங்கத்தை மூடு.. ப்ளீஸ்..!" அவள் எழுந்து என் கால் பக்கமாக போனாள்.. நான் சிரமப்பட்டு, தலையை உயர்த்திப் பார்க்க, அவளோ என் கால் இடுக்கில் பார்வையைச் செலுத்தி ஆராய்ந்துகொண்டிருந்தாள். நான் கட்டுகளை விடுவிக்க போராடியதில், என் மேல் தோல் வழன்று போனதுதான் மிச்சம். இந்தக் கோணத்தில் கூட நீங்கள் மிக அழகு உமாஜி. எவ்வளவு அழகியாக இருந்தாலும், கால்களுக்கு கீழிருந்து நோக்கும்போது, அவள் கொஞ்சம் அசிங்கமாகத்தான் தெரிவாள். ஒன்று பின்புறம் தொங்கிப் போயிருக்கும், அல்லது, தொடைகள் ஒழுங்கான வடிவத்தில் இராது.. சிலருக்கு "அந்த" இடம் கருப்பாக இருக்கும். சிலருக்கு கால்கள் தொள..தொளவென்று இருக்கும், வேறு சிலருக்கு, கால்கள் கவட்டை போலவும், சிலருக்கு வெளிப்பக்கம் வளைந்து, ஆர்ச் போலவும் இருக்கும். உங்களுக்கோ, முழங்கால் வரை தொடைகள் இணையாகவும், அதற்குக் கீழே கால்கள் இலேசாக வெளிப்புறம் வளைந்தும் இருக்கிறது. தொடைகள் திரட்சியாக இருக்கின்றன. கால்களில் ரோம வளர்ச்சி மிக மிகக் குறைவாக இருக்கிறது. நீங்கள் பெண்ணினத்தின் அற்புதம். உங்கள் வம்சாவழி இந்தப் பேரழகை உங்களுக்குத் தந்திருக்க வேண்டும். தென்னிந்தியப் பெண்கள் உண்மையிலேயே அழகிகள்தான்..!

"இந்தப் பழங்குடியினப் பெண்ணுக்கு இவ்வளவு விஷயம் தெரிந்திருக்கிறதே.. யாரையும் ஆளைப் பார்த்து எடை போட முடியாது போலும்" இவ்வாறு சிந்தித்தாலும், ஒரு பெண் என் உடலமைப்பை வியந்து பாராட்டும்போது, எனக்கு கொஞ்சம் பெருமையாகவும் இருந்தது. நான் ஓரளவு அழகாக இருப்பதில் என் அம்மாவின் பங்கு மகத்தானது. ஒரு கைதேர்ந்த சிற்பியைப் போல என்னை அம்மா உருவாக்கியிருந்தாள். அம்மா... என் தாய் மட்டுமல்ல.. என் அந்தரங்க சினேகிதி, என் ஆசான், என் பயிற்சியாளர், என் அழகுக்கலை நிபுணர். பல நேரங்களில் சவுக்கெடுத்துச் சுழற்றும் சர்வாதிகாரியும்கூட.. அம்மாவின் கதையும் பரிதாபத்துக்குரியதுதான்.. தன் 16*ம் வயதில், தூரத்து அத்தை பையனையே திருமணம் செய்துகொண்டவள் அம்மா. அத்தை ஒரு முசுடு.. அப்பாவோ தன் அம்மாவின் சொல் மீறாத பிள்ளை. தன் அம்மா சொன்னால்தான் மனைவியையே ஏறெடுத்துப் பார்ப்பாராம்.. இளம்பெண்ணாக இருந்த அம்மா, நாள் முழுதும் சமையல் உள்ளில் அவியவேண்டும், இரவு 11 மணி வரை இடுப்பொடிய, வீட்டுவேலை. மறுநாள் 4 மணிக்கு எழுந்து மாட்டுச்சாணம் அள்ளத் தொடங்கினால், பின் இரவு 11 மணி வரை நெட்டி வாங்கும். இரவு நேரத்தில்கூட அம்மாவுக்கும், அப்பாவுக்கும் தனிமை கிடையாது. தன் அன்னை மடியிலேயே கூடத்தில் படுத்து தூங்கிவிடுவாராம் அப்பா. கணவனுக்காக காத்திருக்கும், இளம் மருமகளின் தவிப்பை குரூரமாக இரசிப்பாளாம் அத்தை..! அப்படி இருந்தும், ஒருநாள் அத்தைப்பாட்டி ராம கதை கேட்க கோவிலுக்கு சென்ற நேரத்தில், அம்மாவின் இளமை அப்பாவை ஈர்க்க, அந்த ஒரே உறவில் ஜனித்தவளாம் நான்..! பின்னர், அத்தை வந்து குய்யோ முறையோ என்று கத்தி, அப்பாவும் அம்மாவும் சேரவிடாமல் பண்ணிவிட்டாள். ஒருநாள் அமாவாசை விரதம். கொல்லைக்கு வாழை இலை நறுக்கப்போன அப்பா கிணற்றடியில் வழுக்கி விழுந்து, கபால மோட்சம். இரண்டே மாத இல்லறம். ஒரே முறை சம்போகம். அம்மா விதவையானாள். கணவரின் உடல்மீது விழுந்து அழப்போன அம்மா முடியைப்பிடித்து, தரதரவென ஸ்டோர் ரூமுக்கு இழுத்துச் சென்றாள் அத்தைப்பாட்டி. கன்னத்தில் மாறி மாறி அறைந்து, அம்மாவின் அழகு முகத்தை, மடேர் மடேர் என்று கல் சுவற்றில் இடித்ததில் புருவம் திறந்துகொள்ள, அதீத ரத்த சேதாரத்தில் மயங்கிவிட்டாள் அம்மா. குற்றுயிராகக் கிடக்கும் மருமகளை உள்ளேயே போட்டு பூட்டிவிட்டு மகனின் இறுதிக் காரியங்களை நடத்தினாள் அந்தப் பழிகாரி. கணவனைப் பறிகொடுத்ததும் இல்லாமல், துக்கிரி என்ற பட்டப்பெயரையும் சுமந்து வெம்பிய அம்மாவின் தலையை, மொட்டை அடித்து, முரட்டு காடாத்துணியால் ஆன வெள்ளைப்புடவையை கொடுத்து சமையல் உள்ளில் சிறை வைத்தாள் அத்தைப்பாட்டி. ரவிக்கை கிடையாது. புடவையால் தலை முதல் பாதம் வரை மூடிக்கொள்ள வேண்டும். நாள் முழுதும் அடிமை போல உழைத்துவிட்டு, ஜன்னல் இல்லாத உக்கிராண அறையில், உடலும் மனமும் புழுங்கித் துடித்த அம்மாவை தூரத்து சித்தப்பா சிறைமீட்டார். தனி வீடு எடுத்துக்கொடுத்து, பஞ்சாயத்து வைத்து அத்தைப்பாட்டியிடம் கொஞ்சம் பணம் வாங்கி அம்மாவின் ஜீவியத்துக்கு வழி செய்தவர் அம்மாவின் சித்தப்பாதான். அம்மா தையல் வேலை தெரிந்தவள்.நானும் பிறந்துவிட, என்னை ஆளாக்குவதே லட்சியமாகக்கொண்டு, அப்பழுக்கற்ற வாழ்க்கை நடத்தினாள் அம்மா.பின்னர் அத்தைப்பாட்டி சாகும்தருவாயில் மனம் திருந்தி, திரண்ட சொத்தை என்பேரில் எழுதிவைத்துவிட்டு மண்டையைப் போட்டாள். என்னை யாரும் குறை சொல்லாத வகையில் அம்மா வளர்த்தாள்.அதிர்ந்து சிரிக்கக்கூடாது. அனாவசிய பேச்சு கூடாது. ரேடியோ கேட்கக் கூடாது, ஆன்மீகப் பத்திரிகை தவிர வேறு எதுவும் வாசிக்கக் கூடாது என்று ஏகப்பட்ட கூடாதுகள்..! கால்களை விரித்து சப்பணம் போட்டு அமர்ந்தால் சுள்ளென்று தொடையில் கிள்ளுவாள் அம்மா. இரண்டு கால்களையும் இணைத்து, தொடை நெருக்கி, முழங்கால்கள் மார்பை அழுத்த, கால்களை கட்டிக்கொண்டுதான் அமரவேண்டும் என்று 10 வயதில் இருந்தே பழக்கினாள். பின்னர்தான் விவரம் தெரிந்தது. கால்களை விரித்து வைத்தால் பெண்ணுறுப்பு காற்று புகுந்து பெருத்துவிடுமாம்.. முழங்கால்களால் மார்பை அழுத்தி வைக்காமல் இருந்தால், மார்பகம் பெருத்துவிடுமாம்.. அவள் என்னைச் செய்த சித்ரவதை அவை மட்டுமா..? 10 வயதில் இருந்தே என்னைக் குளிப்பாட்டி விடும்போது, குப்பைமேனி இலை, மஞ்சள், வேம்பு, எலுமிச்சை நான்கையும் அரைத்து, என் அக்குள்களிலும், தொடை இடுக்கிலும் கரகரவென்று தேய்த்துவிடுவாள். நெருப்பை பூசிக்கொண்டதுபோல திகுதிகுவென காந்தும். மஞ்சளையும், இன்னும் சில பொருட்களையும் அரைத்து என் உடல்முழுதும் அப்பிவிடுவாள்.. என் வயதுப் பெண்கள் குளிக்கப் போனோம், சோப்புப் போட்டோம், முழுக்குப் போட்டோம்.. வந்தோம் என்று இருந்தபோது, எனக்கு மட்டும் ஏன் இந்தக் கொடூரச் சித்ரவதை என்று அப்போது விளங்கவில்லை. பின்னர் கல்லூரி விடுதியறையில், தோழிகளுக்கிடையே ஒளிவு, மறைவு என்று எதுவுமில்லாதபோது, அவர்களின் ஆச்சரியம் கலந்த பாராட்டுகளைக் கேட்கும்போது அம்மாவின் நோக்கமும் உழைப்பும் விளங்கியது. என் தோழிகள், அக்குள் ரோமம் நீக்க அரும்பாடு பட்டு, ஒரே மாதத்துக்குள் மீண்டும் கசகசவென மண்டும் போது, நான் மட்டும் அன்றலர்ந்த மலர்போல, பேபி சாஃப்ட் அக்குள்களுடன் கவலையற்று இருப்பேன். "எப்படிப்பா.. உனக்கு ப்யூபிக் ஹேர் இல்லாம இருக்கு..? எனக்கு பொறாமையா இருக்குப்பா..!" என்பாள் ரேசரும் கையுமாக ஒருத்தி. இன்னொருத்தி, ஆன் ஃப்ரெஞ்ச் க்ரீமை தன் கால்களில் தடவிக்கொண்டே, என் நைட்டியை உயர்த்திப்பார்த்து, "நீ கொடுத்து வச்சவடி உமா..!" என்று பெருமூச்செறிவாள். மற்றொரு வெட்கம் கெட்டவளோ, " இவள் தோலில் மட்டும் பேபி இல்லேடி.. அதுவும் பேபி போலத்தான்.." என்று மானத்தை வாங்குவாள். "எங்கே.. காட்டுடி.. " என்று எல்லா ராட்சசிகளும் என்னை கட்டிலில் தூக்கிப்போட்டு துகில் உரிவார்கள்.. அவ்ர்களுக்கு ஈடு கொடுக்கமுடியாமல், செய்வதை செய்துகொள்ளுங்கள் என்ற ரீதியில் முகத்தை மூடிக்கொண்டு உடலை பந்தாகச் சுருட்டிக் கொள்வேன். மனதுக்குள் அம்மாவை வாழ்த்துவேன். அப்படிப்பட்ட அம்மா, என் கணவர் வாட்ஸ் ஊருக்குப் போய் 2 மாதம் கழித்து,கேட்டாள்.. "இந்த மாசம் குளிச்சிட்டே போலருக்கே..!" இன்னும் 2 வருஷம் குளிச்சுட்டே இருப்பேம்மா.. எங்களுக்குள் அது இன்னும் நடக்கல..!" என்று எல்லா விபரத்தையும் சொன்னேன். "உன் தலையெழுத்துமா இப்படி இருக்கணும்.. எனக்குதான் கட்டில் சுகமே கிட்டாமப் போயிடுத்து.. உன் நிலையும் அதுதானா..? என்று விசனப்பட்டவள், அடுத்தநாள் என்னை அனாதையாக்கிவிட்டு படுக்கையில் பூப்போல இறந்துகிடந்தாள்.. டாக்டர் சொன்னார்.. "சைலண்ட் அட்டாக்.. தூக்கத்திலேயே போயிடுத்து.. மகராசி..!" அம்மா போய்ச் சேர்ந்துவிட்டாள். ஆனால் அவள் சொல்லிக்கொடுத்த பண்பாடுகளும், பழக்க வழக்கங்களும் அழியாத கல்வெட்டுகளாய் என் மனதில் ஆழப்பதிந்திருந்தன. கல்லூரியில் படிக்கும்போது, மிஸ்.சென்னை போட்டியில் கலந்துகொள்ள பெயர் கொடுத்துவிட்டு வந்து, அம்மாவின் கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு விவரம் சொன்னேன். அம்மா பேசவே இல்லை. அவளுக்கு அது பிடிக்கவில்லை என்று புரிந்தது.கண்ணில் நீர் துளிர்க்க, "சரிம்மா.. உனக்கு பிடிக்கலேன்னா வேண்டாம்" என்று நான் விம்மியபோது அரைமனதாய் சம்மதித்தாள். போட்டியின் ஒவ்வொரு கட்டத்தையும் நல்ல மார்க் லீடிங்கில் கடந்தேன். என்னுடன் போட்டியிட்டவர்களே சொன்னார்கள்.." உமா.. உனக்குதாண்டி க்ரௌன்..! சந்தேகமேயில்லை.. யு ஹாவ் அவுட்ப்ளேய்ட் அஸ்..!" அடுத்தது பிகினி சுற்று. அம்மா நிர்தாட்சண்யமாக மறுத்துவிட்டாள். " அப்படி உடம்பைக் காட்டிதான் உனக்கு பட்டம் கிடைக்கும்ன்னா, அந்த அழகிப்பட்டம் தேவையே இல்லே.. நமக்கு தெரிஞ்சு போச்சு .. மத்தவங்களைவிட, நாம்தான் பெஸ்ட்ன்னு.. அது போதும் உமி.. ப்ளீஸ்.. புரிஞ்சுக்கோ.. !" எனக்கும் அதுவே சரியென்று பட்டது. போட்டி குழுவினரிடம், வேறு ஏதோ காரணம் சொல்லி, "மேற்கொண்டு பங்குகொள்ள இயலாது.. மன்னித்துவிடுங்கள்" என்றபோது, அனைவரும் மாய்ந்து போனார்கள். "என்ன உமா..? உனக்கு பைத்தியமா..? உன் சான்ஸ் ரொம்ப ப்ரைட்டா இருக்கு..நீதான் வின்னரா வருவே.. அப்படியே ஒரு தாவு தாவினால், அடுத்து மிஸ். இந்தியா. ஒருவேளை, அங்கே அடிக்க முடியலேன்னாக்கூட, சினி இன்டஸ்ட்ரீ, மாடலிங்ன்னு நல்ல ஃப்யூச்சர் இருக்கு.. உன் கரீயர் நல்லா இருக்கும்.. சின்னக் குழந்தை போல முடிவெடுக்காதே.. பி மெச்சுர்ட்.. நான் வேணா அம்மாட்ட பேசவா..?" என் ட்ரெயினர் உருகினார். ஒரேயடியாக மறுத்துவிட்டேன். என்றாலும்கூட, என் மார்க்குகளை உத்தேசித்து, மிஸ். ஃபேர் ஸ்கின் பட்டம் கொடுத்து கவுரவித்தார்கள். அப்படி என் அன்னையால் பொத்திப் பொத்தி பாதுகாக்கப்பட்ட என் உடல் இப்போது திறந்துகிடக்கிறது. "அம்மா...! நீ இதை அறிந்தால் எப்படித் துடிப்பாயோ..!" ஒரே நாளில் நான் ஆதரவற்றவளாகப் போனது போன்று ஒரு கழிவிரக்கம் என் உள்ளத்தைச் சூழ்ந்தது. "என்னைக் காப்பாற்ற யாரும் இல்லையே.. ஈஸ்வரா..!" என் உள்ளம் அரற்றியது. அம்மாவின் மறைவுக்குப் பிறகு, பித்து பிடித்தது போல நடைப்பிணமாகத் திரிந்தேன். என் நிலையை, என் புக்ககத்து மனிதர்கள் மூலம் அமெரிக்காவில் இருந்த வாட்ஸ் அறிந்து , தன் நண்பர்கள் வட்டம் மூலம் இந்த ஐ.நா. வேலையை வாங்கித்தரவே, நானும் பணியில் ஆழ்ந்து அம்மா கவலையை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மறந்தேன். இன்னும் ஓரிரு நாட்களில் எல்லாம் நல்லபடியாக நிறைவேற இருந்த வேளையில் இப்படி ஒரு பெரும்சிக்கலில் சிக்கித் தவிக்கிறேன். மெல்ல காவல்காரி, என்னை நினைவுகளின் பிடியிலிருந்து உசுப்பினாள். கட்டிலில் கட்டுண்டு கிடக்கும் நான், என்ன என்பதுபோல அவள் முகத்தைப் பார்க்க, அவள் கையில் ஒரு செய்தித்தாள். " உமாஜி.. உங்கள் தலையெழுத்தை மாற்றிப்போட்ட படம் இதில் வந்திருக்கிறது பாருங்கள்.. !" என் முகத்துக்கு எதிரே நீட்டினாள். அதில் நான் கலந்துகொண்ட, ஒரு விழாவின் செய்தியும் படமும் இடம்பெற்றிருந்தன. அது ஒரு மக்களவை உறுப்பினர் பங்குகொண்ட விழா. பழங்குடியினருக்கு நலத்திட்டங்களும், உதவிகளும் வழங்கும் விழாவில் என்னையும் ஒரு விருந்தினராக அழைத்து, மேடையில் அமர்த்தியிருந்தார்கள். நான் எனது டைட் ஃபிட்டிங் சுடிதாரில் கால்மேல் கால்போட்டு முதல் வரிசையில் அமர்ந்திருக்க, புகைப்படக்காரர் மேடைக்கு கீழிருந்து லோ ஆங்கிளில் என் கால்கள் முழுவதையும் பதிவு செய்திருந்தார். வாளிப்பான என் வலது தொடையை பசை போட்டு ஒட்டியது போல கவ்வியிருந்தது அந்த வெளிர் நீலச் சூடிதார் பேண்ட். கால் மேல் கால் இட்டு இருந்ததால் இன்னும் இறுகி, என் உள் தொடையின் வடிவத்தை அப்பட்டமாக காட்டியது. பெண்கள்... அதிலும் அழகான உடலமைப்பு உள்ள பெண்கள், பொது இடத்தில் இருக்கும்போது, மிகுந்த எச்சரிக்கையுடன் தங்களை மீடியாவுக்கு ப்ரெசெண்ட் செய்யவேண்டும் என்பதை காலம் கடந்து எனக்கு உணர்த்திக்கொண்டிருந்தது அந்தப்படம். "காம்ரேடின் கண்களில் இந்தப்படம் சிக்காமல் இருந்திருந்தால், நீங்கள் இங்கே இப்படி கை, கால் பரப்பிக்கொண்டு அரைகுறையாகக் கிடக்கவேண்டிய அவசியம் இருந்திருக்காது உமாஜி..!" எனக்கு இப்போது ஓரளவு எல்லாம் தெளிவாயிற்று. இவர்களின் தலைவன் சுங்கின் நண்பன் தென்னிந்தியப் பெண்களைப்பற்றி ஏதேதோ சொல்லியிருக்கிறான். அதைக் கேட்டதிலிருந்து, ஸ்த்ரீலோலனான சுங், ஒரு அழகான தென்னிந்திய மங்கையை ஆசைதீர அனுபவிக்கவேண்டும் என்ற லட்சியம் கொண்டு அலைந்திருக்கிறான்.அவன் விரும்பியபடி, நல்ல உயரமும், உடற்கட்டும், முகமும், நிறமும் கொண்ட நான் அல்வாத்துண்டு போல அவன் கண்ணி(யி}ல் சிக்கியிருக்கிறேன். எளிதாக தூக்கிவரச் செய்துவிட்டான். இனி அவனது அடுத்த நடவடிக்கை என்னைக் கசக்கிப் பிழிந்து சுவைப்பதாகத்தான் இருக்கப்போகிறது. "ஐயோ.. இந்த அசிங்கத்திலிருந்து நான் எப்படி தப்பிக்கப்போகிறேன். அவனுக்கு வசதியாக உள்ளாடை கூட இல்லாமல், என்னைப்பார்.. என் அழகைப்பார் என்று மல்லாந்து கிடக்கிறேனே.. என் கை, கால்கள் கயிற்றால் இறுகப் பிணைக்கப்பட்டிருக்கின்றனவே.. என்னால் போராடி உயிர் இழக்கக் கூட இயலாதே.. அவனுக்கு என் கன்னித்தன்மை தீனியாவதை தடுக்க இயலாமல் சீரழியப்போகிறேனே.. ஈஸ்வரா.. என்னை நீதான் காப்பாற்ற வேண்டும்.. காப்பாற்றக்கூட வேண்டாம்.. இந்த க்ஷணமே என் உயிர் என்னைவிட்டுப் பிரியவேண்டும்.. என் கன்னித்தன்மை பறிபோவதைவிட அது மேல்.. ஆண்டவா.. இந்த நியாயமான கோரிக்கையையாவது நிறைவேற்று.. " மனம் கிடந்து அடித்துக்கொண்டது.. என் கண்களில் இருந்து கண்ணீர் கரகரவென்று வழிந்தது. காவல்காரி என் தவிப்புகளை மவுனமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். வெளியில் வாகனம் வந்து நிற்கும் ஓசை கேட்க, காவல்காரி, என் உடையை சரிப்படுத்தினாள். நான் கண்ணீரின் ஊடே அவளுக்கு கண்களால் நன்றி தெரிவித்தேன். வெளியில் சுங் யாரையோ இரைவது கேட்டது. அவன் குரல் நான் இருக்கும் அறையை அண்மிக்க, என் இதயத் துடிப்பு எகிறியது. என் உடையை ஒருமுறை சரிபார்த்தேன். இனம்புரியாத திகில் என்னுள் பரவியது. உள்ளே வந்த சுங்.. "அடடே.. என்ன காம்ரேட்.. உமாஜியின் மலர் மேனியை இவ்வளவு கடுமையாக பிணைத்திருக்கிறீர்கள்.. பாவம்.. தாங்கமாட்டார்கள்.. ஓ.. உள்ளாடைகள் அகற்றப்பட்டுவிட்டனவா.. நல்ல காரியம் காம்ரேட்.. கொஞ்சம் தேனீர் வேண்டுமே..!" காவல்காரி வெளியே செல்ல, நான் கண்களால் அவளைக் கெஞ்சினேன்.. ப்ளீஸ்.. போகாதே..! தலைவனின் கட்டளையை நிறைவேற்ற அவள் சென்றுவிட்டாள். என் சுடிதாரின் கிழிந்து போன தோள்பட்டையருகே அவன் கை வந்தது. கடவுளே.. என்ன செய்யப்போகிறான்..? சுடிதாரின் வலது தோள்பகுதியை மெல்ல விலக்கினான். நான் உள்ளே அணிந்திருந்தது, ஸ்ட்ராப்லெஸ் ப்ரா. {தோள் புறங்களுக்கு நாடா போன்ற* அமைப்பு வராமல் வெறும் கச்சை போல மார்பை சுற்றி இருக்கும். மார்பகங்கள் தொய்வடையாத உடலமைப்பு கொண்டவர்கள் அதை அணிந்தால் மிக அழகாக இருக்கும்.)அந்த ப்ராவுக்குள் விரல்களைச் செலுத்தி ஒற்றை மார்பகத்தை வெளியில் எடுத்து பிசைந்தான்.. "ப்ளீஸ் சுங்.. நான் மணமானவள். என் உடல் இன்னொருவருக்குச் சொந்தமானது. நீ இவ்வாறு செய்வது தவறு.. என்னை விட்டுவிடு.. அல்லது கொன்றுவிடு.. இப்படி என்னை அவமானப்படுத்தாதே.. இது பெரும் பாவம்." " பாவமா..? எண்ணெய் கொப்பரையில் போட்டுவிடுவார்களா..? உன்னை அனுபவிப்பதால் எண்ணெய் கொப்பரை என்றாலும் ஏற்கத் தயார்.. ஹெவன்லி பாடி என்று ஆங்கிலத்தில் குறிப்பிடுவார்கள். அப்படிப்பட்ட உடம்புக்கு சொந்தக்காரி நீ. எவ்வித ஒப்பனையும் தேவைப்படாத உடம்பு. க்ளாசிக்கல் பியூட்டி என்று உன்னைச் சொல்லலாம்". என் மார்பகம் அவன் கையில் விளையாட்டுப் பொருளாகிவிட்டிருந்தது. நான் அவனிடமிருந்து விடுபடப் போராடினேன். என் துடிப்பை அவன் இரசித்தான்.

பின்னர் கட்டிலில் ஏறி என்னருகில் சயனித்தான். அவன் முகம் எனது வலது அக்குளில் குடியேறியது. சுங்கின் இடது கை என் கழுத்துக்கு கீழாக வந்து, என் இடது அக்குளை வருடியது. வலது கை என் இரு மார்பகங்களையும் மாறி மாறிப் பிசைந்தது. அவனது வலதுகால், என் இடது கணுக்காலில் இருந்து தொடையின் உள்பக்கமாக ஒரு கற்பனைக் கோடு போட்டவாறு மெதுவாக.. ஆனால் உறுதியாக, என் அந்தரங்கத்தை நோக்கி ஊர்ந்தது. என்னால் எதையும் பொறுத்துகொள்ள இயலவில்லை. கடும் கோபம் கொண்டவளாக, "நீ வேசி மகன்.. !" என்று இரைந்தேன். சற்று நிதானித்த சுங், என்னை நோக்கி விஷமப்பார்வை பார்த்தவாறே, "இந்த வேசி மகனின் முத்தத்தை ஏற்றுகொள்..!" என்று என் உதட்டை கவ்வினான்.அவன் நாக்கு என் வாய்க்குள் புக முயன்றது. நான் முகத்தை வேறுபக்கம் திருப்ப, என் இடது அக்குளைப் பதம் பார்த்துக்கொண்டிருந்த அவன் இடதுகை, சற்றே மேலே எழுந்து என் கூந்தலை வலித்து இழுத்து என் முகத்தை அவன் பக்கம் திருப்பியது.அவன் பற்கள் என் இதழ்களைக் கவ்விச் சுவைத்தன. இப்போதே இந்த பூமி பிளந்து நான் உள்ளே போய்விடக்கூடாதா என்று நினைத்தேன். நான் என்ன பாவம் செய்தேன் என்று எனக்கு இந்தத் தண்டனை..? 29 வயதுவரை பட்டாம்பூச்சியாக இன்பவானில் சிறகடித்துப் பறந்த என் சீர்மையை இந்தக் க*யவனின் கையில் கொடுத்து வேடிக்கை பார்க்கும் கடவுளின் செயலை என்னவென்று சொல்ல..? அறைக்கு வெளியிலிருந்து, "காம்ரேட்.." என்று காவல்காரி குரல் கொடுக்க, சுங் என்னை விட்டு விலகி கீழே இறங்கி ஆசனத்தில் அமர்ந்தான். "உள்ளே வா..!" உள்ளே வந்த காவல்காரி என்னை பரிவுடனும், குற்ற உணர்வுடனும் நோக்கினாள். நான் அவளைப் பார்த்து வெடித்து அழுதேன். என் மார்பகங்கள் அழுகையினூடே விம்மிப் புடைப்பதையும், என் உடல் நடுங்குவதையும் சுங் இரசித்தான். தேனீர் கோப்பையை வாங்கியவன், "காம்ரேட்.. இவளை நான் படுக்கையில் சந்திக்க வேண்டும்.. அதற்கேற்றவாறு இவள் உடலையும், மனதையும் தயார் படுத்து..!" என்றவாறே வெளியேறினான். " என் நிலையைப் பார்த்தாயா..? என்னை ஏன் இப்படி இம்சிக்கிறீர்கள்..? திருமணமான ஒரு பெண்ணின் உடலை இன்னொருவன் தீண்டுவது, மிகப்பெரிய இழிவு.இதற்குப் பரிகாரமாக என் உடலை நான் பொசுக்கிக் கொள்ள வேண்டும். வேறு வழியே இல்லை. என் மீது கொஞ்சம் பெட்ரோலை ஊற்றி எரித்துவிடு. சந்தோஷமாக நான் சாவேன். ப்ளீஸ்.. உனக்கு புண்ணியமாகப் போகட்டும்..! என்னை இந்தச் சீரழிவிலிருந்து விடுவி..! காவல்காரியிடம் கதறினேன்.. "உமாஜி.. நீங்கள் நினைப்பதுபோல அது அவ்வளவு சுலபமல்ல.. சுங் ஒரு சாடிஸ்ட். கொடூர உள்ளம் கொண்டவன். ஒருமுறை ஒரு போலீஸ் அதிகாரியை கடத்திவந்து, அவரது ஆணுறுப்பை அறுத்து கோழிக்குஞ்சாய் துடிக்கவைத்து இரசித்தவன். தன் எண்ணம் ஈடேற எவ்வளவு தூரமும் போவான்.. அறிவுடன் இப்பிரச்னையை அணுகுங்கள்.. அவனுக்கு உங்கள் அழகைச் சமர்ப்பித்துவிடுங்கள்... இப்போதைக்கு வேறு வழியே இல்லை..! ஒருக்காலும் முடியாது.. உன்னை என் சகோதரியாக எண்ணி ஒரு உண்மையைச் சொல்லுகிறேன்.. நான் இன்னும் கன்னி கழியாதவள்.. என் கணவர் என்னும் தெய்வம் குடியேறுவதற்காக காத்திருக்கும் கோயில் எனது உடல்.. அதில் ஒரு பன்றி நுழைய அனுமதிக்க மாட்டேன். என் பெண்மையை அரசாளும் தகுதி என் கணவருக்கு மட்டுமே உண்டு. அதற்கு வாய்ப்பில்லை என்றால் நான் சாகத் தயார். அடடா.. என்ன உமாஜி.. இப்படிச் சொல்கிறீர்கள்..? உண்மைதானா..? நீங்கள் இன்னும் கன்னிதான் என்று தெரிந்தால் சுங் இன்னும் வெறியாட்டம் போடுவான். நீங்கள் இன்னொருவரின் மனைவி என்ற வகையில் அவன் நினைத்துக் கொண்டிருப்பதுதான் உங்களுக்கு பாதுகாப்பு. எங்கள் இன வழக்கப்படி, ஒருவரின் மனைவி, இன்னொருவரிடம் தன் பெண்மையை அர்ப்பணிக்க வாய்மூலம் சம்மதம் தரவேண்டும். அப்படி சம்மதம் தெரிவிப்பவளைதான் எங்கள் இன ஆண் தொடுவான். அப்படி இல்லையெனில், எங்கள் வன தேவதை, அவன் வம்சத்தையே பூண்டோடு நாசம் செய்துவிடும் என்பது எங்கள் நம்பிக்கை.அப்படிப்பட்ட சம்மதம் ஒன்றை உங்களிடமிருந்து வாங்கச் சொல்லிவிட்டுதான் சுங் போயிருக்கிறான். நீங்கள் கன்னித்தன்மை இழக்காதவர் என்று தெரிந்தால், உடனேயே உங்கள் மீது பாய்ந்து சீரழித்துவிடுவான். கன்னியரை கற்பழிக்க அவளது சம்மதம் தேவையில்லை. உறவு கொண்டவுடன் அவனது மனைவியாகிவிடுவாள். எங்களைப்போல..! எனக்கு இனம் புரியாத ஒரு நிம்மதி பிறந்தது. மனம் இலேசானது போன்ற உணர்வு.. மிக்க நன்றி காம்ரேட்..! என் பெண்மை தப்பித்தது.. நல்ல செய்தியை சொல்லியிருக்கிறாய்..! நன்றி..!

அவசரப்படாதீர்கள் உமாஜி..! அவன் உங்கள் வாயிலிருந்து சம்மதத்தை வரவழைக்க எதுவும் செய்வான். உங்களை அணு அணுவாகச் சித்ரவதை செய்து துடிக்க வைப்பான். தான் கற்ற பாடங்கள் மூலம் உங்கள் உள்ள உறுதியைக் குலைப்பான். உங்களை அரைப் பைத்தியமாக்கியாவது சம்மதத்தைப் பெறுவான்..! "இல்லை.. அது என்னிடம் நடக்காது.. நான் உளவியலை ஒரு பிரிவாகப் பயின்றவள்.. என் உறுதியைக் குலைக்க அவனால் ஆகாது. நான் துடிக்க துடிக்க, என் தோலை அவன் உரித்தாலும் சரி.. என்னை கண்டதுண்டமாக வெட்டினாலும் சரி.. என் சம்மதம் அவனுக்கு கிடைக்காது. இந்த உமா தன் கன்னித்தன்மையை இழக்காமலே வாழ்க்கையை முடித்துக் கொள்வாள்.. இது உறுதி..!" 'அவ்வளவு இலேசில் உங்களை அந்தக் கொடூரன் சாக விடமாட்டான்.." என்று சொன்ன காவல்காரியின் முகத்தில் கவலை மேகங்கள் சூழ்ந்திருந்தன.