அனைத்தையும் கேட்டுக்கொண்டிருந்த கதீஜா அதிர்ந்து போய் சிலை போல உட்கார்ந்திருந்தாள். "யா அல்லா!" என்று அவளது வாய் முணுமுணுத்தது. "என்னை மன்னிச்சிரு கதீஜா," என்று அவளை சமாதானப்படுத்த முயன்றான் அஜ்மல்."எனக்கு வேறே வழியே தெரியலே!" இவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதே அறையின் இன்டர்-காம் ஒலித்தது. அனைத்தையும் கேட்டுக்கொண்டிருந்த கதீஜா அதிர்ந்து போய் சிலை போல உட்கார்ந்திருந்தாள். "யா அல்லா!" என்று அவளது வாய் முணுமுணுத்தது. "என்னை மன்னிச்சிரு கதீஜா," என்று அவளை சமாதானப்படுத்த முயன்றான் அஜ்மல்."எனக்கு வேறே வழியே தெரியலே!" இவர்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும்போதே அறையின் இன்டர்-காம் ஒலித்தது. "காட்பாடியிலிருந்து போன். பேசுங்க சார்!" மறுமனையில் பேசியது அப்துல். அவர்களது மூத்த மகன். "அம்மீஜான்! அப்பாஜான்! எங்களுக்கெல்லாம் பக்ர்-ஈத் பண்டிகைக்காக புது டிரசெல்லாம் வாங்கி அனுப்பியிருக்காரு டாக்டர் சூரி! ஆளுக்கு ஆயிர ரூபாய் 'தோ·பா(பரிசு)'வும் கொடுத்திருக்காரு! தாத்தா ஆபரேஷன் முடிஞ்சதும் எங்களையும் சென்னைக்கு வரவழைச்சு, கிஷ்கிந்தா,கோல்டன் பீச், ப்ளேக் தண்டர் எல்லாம் சுத்திக் காட்ட ஏற்பாடு செய்திருக்காராம் டாக்டர்! ரொம்ப குஷியா இருக்கு அம்மீஜான்!" பேசி முடித்து விட்டு கணவன்-மனைவி இருவரும் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தனர். கேப்பையில் நெய் ஒழுகிக் கொண்டிருக்கிறது! டாக்டர் சூரியின் இத்தனை கரிசனத்துக்கும் எது காரணம் என்று இருவருக்கும் தான் நன்றாகத் தொரியுமே! "இதுக்கப்புறம் என்னை நீங்க ஒதுக்கிட மாட்டீங்களே?" என்று கதீஜா பரிதாபமாகக் கேட்டாள். தப்பிக்கவே வழியின்றி மாட்டிக் கொண்டு விட்டோம் என்பதை அவள் இதற்குள் புரிந்து கொண்டிருந்தாள். "என்ன இப்படிக் கேட்கிறே கதீஜா?" என்று குமுறினான் அஜ்மல்."சொல்லப்போனா இனிமேல் தான் உன் மேலே எனக்கு அதிகமான அன்பும் மதிப்பும் வரப்போகுது. நீ நம்ம குடும்பத்துக்காக குர்பானி கொடுக்கப் போறே கதீஜா! உன்னை நான் எப்படி ஒதுக்க முடியும்?" இருவரின் கண்களிலும் கண்ணீர் மல்கியது. அந்த உருக்கமான சூழ்னிலையைக் குலைப்பது போலக் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்டது. அஜ்மல் எழுந்து கொள்வதற்குள், சிரித்த முகத்துடன் கதவைத் திறந்தபடி உள்ளே நுழைந்தார் டாக்டர் சூரி. "அஜ்மல் பாய்! உங்கப்பா நல்லாயிருக்காரு! இன்னிக்கு ஆஞ்சியோகிராம் பண்ணுவாங்க.
அப்புறம் ஒரு வாரம் கழிச்சோ, பத்து நாள் கழிச்சோ அவருக்கு ஆபரேஷன் நடக்கப்போகுது. அது வரைக்கும் நீங்க நிம்மதியா இங்கேயே இருக்கலாம். உங்க காட்பாடி ரிலேடிவுக்கு நான் ஒரு பத்தாயிர ரூபாய் கொடுத்துட்டுத் தான் வந்திருக்கிறேன். உங்க கொழந்தைங்களுக்கு இன்னேரம் புது டிரஸ் எடுத்திருப்பாங்க. இனிமேல் நீங்க எதுக்குமே கவலைப்படத் தேவையில்லை!" டாக்டர் சூரியின் கண்கள் இப்போது மிகவும் வித்தியாசமாகத் தென்பட்டன. அதில் தென்பட்ட காமத்தைக் கண்டு அஜ்மல் உறைந்து போனான். தன் ஆசை மனைவியிடம் அத்தனை காமத்தையும் கொட்டி முடிக்கப் போகிறான் இந்த பே-இமானி(நேர்மையற்றவன்) என்ற உண்மை அவனுக்கு உறைக்கத் தொடங்கியது. தான் மட்டுமே கண்டும், தொட்டும் ரசித்து வந்த கதீஜாவின் அழகு உடலை, தானே இன்னொருவனுக்குத் தற்காலிகமாக அடகு வைத்து விட்டதை எண்ணி அவன் நொந்து கொள்ளத் தொடங்கியபோது.... "அஜ்மல் பாய், உங்கப்பாவுக்கு திரும்ப ECG, X-ray,Echo scan, Blood test-டெல்லாம் எடுப்பாங்க. அப்புறமா ஐ.சி.யூவிலே ட்ரீட்மென்ட் பண்ணறதுக்கும், ஆபரேஷன் பண்ணறதுக்கும் ஒண்ணிரெண்டு கன்சென்ட் லெட்டரிலே நீங்க கையெழுத்துப் போடணும். நீங்க பேசாம ஐ.சி.யூ வாசல்லியே போய் வெயிட் பண்ணுங்க. உங்களுக்கு நிறைய வேலையிருக்கு!" கதீஜா திடுக்கிட்டு நிமிர்ந்தவள், கணவன் பக்கத்திலே போய் ஒட்டிக்கொண்டபடி நின்றாள். அவளது கை நடுங்கியபடி கணவனின் கையைப்பற்றிக் கொண்டது. 'போகாதீங்க' என்பது போல அவளது கண்கள் அஜ்மலை நோக்கிக் கெஞ்சின.ஆனால், அவனால் அவளை நோக்கி விரக்தியாக ஒரு புன்னகை சிந்துவதைத் தவிர, வேறு எதுவும் செய்ய முடியவில்லை. "நான் வந்திடறேன் கதீஜா," என்றபடி அவளது கையை விடுவித்து விட்டு, அவன் அறையை விட்டு வெளியேறத் தொடங்கியபோது,அவனை டாக்டர் சூரி நிறுத்தினார். "இந்தாங்க பாய்," என்று ஒரு நூறு ரூபாய் சலவைக் கட்டை அவன் முன்னால் நீட்டினார். "இங்கே உங்க கிட்டே யாரும் எதுக்கும் பணம் கேட்க மாட்டாங்க! இது உங்க சொந்த செலவுக்கு வைச்சுக்குங்க!!"
ஒரு கணம் திகைத்துப்போன அஜ்மல், மறு பேச்சின்றி அந்தப்பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு, அறையின் கதவை சாத்திக்கொண்டு வெளியேறி நடந்தான். ஒரு பத்துப் பதினைந்து அடிகள் நடந்தபோது தான், தான் அந்தப் பணத்தை டாக்டர் சூரியிடமிருந்து வாங்கியிருக்கக்கூடாதோ என்று அவனுக்குத் தோன்றியது. சே! இப்படி என் மனைவியை இன்னொருவனிடம் தன்னந்தனியே விட்டு விட்டு, அவன் கொடுத்த பணத்தையும் கை நீட்டி வாங்கி, அவளை நானே ஒரு வேசியாக ஆக்கி விட்டோமே! அஜ்மலுக்கே இவ்வளவு கொந்தளிப்பு இருந்ததென்றால், பாவம் கதீஜா, அவள் மனம் என்ன பாடு பட்டுக் கொண்டிருந்தது! அஜ்மல் கதவை வெறுமனே சாத்தி விட்டுப் போயிருக்க, டாக்டர் சூரியோ கதவைத் தாளே போட்டு விட்டார். அடுத்து என்ன நடுக்குமோ என்று படபடக்கும் நெஞ்சுடன் கதீஜா நின்று கொண்டிருந்தாள். அவளது கால்கள் தரையிலேயே படவில்லையோ என்று சந்தேகம் ஏற்படுமளவுக்கு அவள் நடுநடுங்கிக்கொண்டிருந்தாள். அவளது உள்ளக்கிடக்கைப் பற்றி சற்றும் கவலைப்படாத டாக்டர் சூரி, சர்வசாதாரணமாக தான் அணிந்திருந்த சட்டையை அவிழ்த்து அங்கிருந்த கோட்-ஸ்டேண்டில் மாட்டினார். இடுப்பில் கட்டியிருந்த பெல்ட்டைக் கழற்றியவர், தான் கொண்டு வந்திருந்த பையிலிருந்து நிதானமாக ஒரு புத்தம் புது டர்க்கி டவலை எடுத்து சுற்றிக்கொண்டு, கதீஜாவின் முன்னாலேயே தான் அணிந்து கொண்டிருந்த 'பேண்ட்டை' அவிழ்க்கத் தொடங்கவும், கூச்சத்தில் குறுகிப்போன கதீஜா கண்களை இறுக்க மூடியபடி திரும்பி நின்று கொண்டாள். "இதுக்கே இப்படி கூச்சப்பட்டா எப்படி?" என்று சிரித்தார் டாக்டர் சூரி."இன்னும் நீ பார்க்க வேண்டியது எவ்வளவோ இருக்கு!" 'சைத்தான் கீ ஔலாத்(சைத்தானுக்குப் பிறந்தவனே!)' என்று மனதுக்குள் நினைத்தபடி கதீஜா அவரை வெறுப்பை உமிழும் கண்களுடன் பார்த்தாள். டாக்டர் சூரி நிதானமாக வாஷ்-பேசினுக்குப் போய் முகத்தைக் கழுவிக்கொண்டார். கழுவி முடித்ததும், முகத்தைத் துடைப்பதற்காக தான் இடுப்பில் அணிந்து கொண்டிருந்த அதே டவலை அவிழ்த்தபோது, அவரது ஜட்டி தெரிந்தது. அவரது இரண்டு தொடைகளிலும் புசுபுசுவென்று மயிர் அடர்ந்து வளர்ந்திருந்தது. அவரது வயிற்றைப்பார்த்தாலே கதீஜாவுக்குப் பயமாக இருந்தது. நிதானமாகத் தலை துவட்டி முடித்த டாக்டர் சூரி, டவலை அங்கிருந்த நாற்காலியின் மீது விரித்துக் காய வைத்து விட்டு, வெறு ஜட்டி மட்டும் அணிந்தபடி, கதீஜாவை நோக்கிக் காமம் ததும்பும் கண்களுடன் நெருங்கினார். "உட்காரு!" "பரவாயில்லை!" என்று தலையை நிமிர்த்தாமலே பதில் அளித்தாள் கதீஜா. ஆனால், அவர் தன்னை மிகவும் நெருங்கி விடவே, அவளது கால் சற்றே பின்னால் நகர்ந்தன. "நாம என்ன சின்னப்புள்ளைங்க மாதிரி ஓடிப் பிடிச்சு விளையாடப்போறோமா?" என்று சிரித்தார் டாக்டர் சூரி. 'உண்மை தான்! இவரிடமிருந்து தப்புவதென்றல் அதற்கு வழியா இல்லை? ஆனால், இப்போது குறிக்கோள் தப்பிப்பதைப் பற்றியல்ல; பலியாவது தானே! எவ்வளவு சீக்கிரம் இந்த நரகத்திலிருந்து விடுபட வேண்டுமோ, அவ்வளவு சீக்கிரம் விடுபட வேண்டுமே தவிர, அவரது காமத்துக்கு விருந்தாவதைத் தன்னால் தடுக்க முடியாது!' என்று கதீஜா உணர்ந்து கொண்டாள். "இப்ப உங்களுக்கு என்ன வேணும்?" என்று வேண்டா வெறுப்பாய்க் கேட்டாள் கதீஜா. "இதையே கொஞ்சம் சிரிச்சாப்பிலே கேட்கலாமில்லே?" என்று மறு கேள்வி எழுப்பினார் கதீஜா. உணர்ச்சிகளைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு, மனதில் ¨தைரியத்தை வரவழைத்துக் கொண்டு, தலை நிமிர்ந்து அவரை நோக்கி ஒரு கால் புன்னகையை சிந்தியவாறு, "சரி, உங்களுக்கு இப்ப என்ன வேணும்?" என்று கேட்டாள் கதீஜா.
"நீ முதல்லே உட்காரணும்," என்றபடி கட்டிலைக் காட்டினார் டாக்டர் சூரி. கதீஜா மறு பேச்சின்றி கட்டிலின் ஒரு ஓரத்தில் அமர்ந்து கொண்டாள். "உன் பக்கத்திலே நான் உட்கார்ந்துக்கலாமா?" டாக்டர் சூரி கேட்டார். "உம்!" என்றாள் கதீஜா. 'கூடாது' என்று அவளால் சொல்லவா முடியும்? டாக்டர் சூரி உட்கார்ந்தபோது வேண்டுமென்றே அவளை நெருக்கியபடி உட்கார்ந்ததால், அவரது தொடை அவளது சேலையோடு உரசியது. கதீஜாவுக்கு உடம்பெங்கும் ஒரு கம்பளிப் பூச்சி ஊர்வது போலத் தோன்றியது. "உன் பேர் என்ன?" "கதீஜா!" "உனக்கு என்ன வயசு இப்ப?" "23" "உன் கையைக் கொண்டா!" கதீஜா அதிர்ந்து போய் திரும்பி நோக்கினாள். "என்ன பார்க்கிறே கதீஜா? உன் கையைக் கொண்டா!" தயக்கத்துடன் கதீஜா தனது கையை அவரிடம் நீட்டினாள். முதலில் கதீஜாவின் கைகளைத் தனது மார்பின் மீது வைத்தபடி புஸ்புஸ்ஸென்று அடர்ந்திருந்த தனது ரோமத்தின் மீது வருடிக் கொடுத்துக் கொண்டார். "ரொம்ப வீட்டு வேலை செய்வே போலிருக்கு; உள்ளங்கையெல்லாம் இப்படிக் காய்ச்சுப் போயிருக்கு?" என்று சொல்லியபடியே, அவர் அடுத்து அவளது விரல்களைத் தனது தொப்பையின் மீது ஓட விட்டார். "ஓஹ்..!" என்றபடி கண்களை மூடிக்கொண்டாள் கதீஜா. 'இறைவா, எனக்கு வேறு வழியில்லை; என்னை மன்னித்து விடு' கண்களை மூடிக்கொள்ளலாம்: ஆனால் மனக்கதவை? உணர்ச்சிகளை?? திடுக்குற்று அவள் கண்களைத் திறந்தபோது, சூரி அவளது கைகளை அவரது ஜட்டியின் மீது வைத்து அழுத்திப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார். கதீஜாவுக்கு உடம்பெல்லாம் பற்றியரிந்தது. இன்னொரு ஆணின் உறுப்பின் மீது அவளது கை அழுந்திக் கொண்டிருந்தது. ஆனால், சூரியின் முகத்திலோ எந்த விதமான லஜ்ஜையோ கவலையோ தெரியவில்லை. அவளது உள்ளங்கையைத் தனது ஜட்டியில் வீங்கியிருந்த பகுதியின் மீது வைத்து மேலும் கீழுமாக அதை வருட விட்டபடி அந்த சுகத்தைக் கண்களை மூடியபடி அவர் ரசித்துக் கொண்டிருந்தார். அவள் கை நடுங்கியபடி பின்வாங்குவதை உணர்ந்தவர், அதை இன்னும் இறுக்கமாகப் பிடித்துக் கொண்டார். "பயமாயிருக்கா கதீஜா? என்னோடது கொஞ்சம் பெருசு தான்," என்றபடி அவர் அவளை நெருங்கி அவளது காதுகளில் கிசுகிசுத்தார். அவரது நெருப்பாக எரியும் காம மூச்சு அவளது பளபளக்கும் கன்னத்தின் சருமத்தின் மீது பட்டதும், அவள் மீண்டும் ஒரு முறை சிலிர்த்தாள். "அவுத்திரட்டுமா?" என்று அவர் கேட்கவும், 'வேண்டாம்' என்று கூவியபடி அவள் தனது கையை இழுத்துக் கொண்டு, இரண்டு கைகளாலும் தனது முகத்தை மூடிக்கொண்டு குலுங்கிக் குலுங்கி அழத் தொடங்கினாள். "அட, எதுக்கு அழறே?" என்று கேட்ட டாக்டர் சூரி, சற்று அமைதியாக இருந்து விட்டு,"உனக்குப் பிடிக்கலேன்னா வேண்டாம். இத்தோட நிறுத்திக்கறேன்." என்றார். அடுத்த நிம்டமே கதீஜாவுக்கு யதார்த்தம் நினைவுக்கு வந்தது. படக்கென்று தனது கைகளை எடுத்து விட்டு, பொங்கிய கண்ணீரைத் துடைத்து விட்டு, அவரை நோக்கி ஒரு அரைகுறைப் புன்னகையை வீசினாள். "இல்லை..பரவாயில்லை," என்றாள் அவள்.
"தட்ஸ் குட்!" என்ற டாக்டர் சூரி, இப்போது அவள் அனுமதிக்காகக் காத்திருக்காமல் தனது ஜட்டியைக் கழற்றினார். அடுத்த வினாடியே சுமார் எட்டு அங்குலத்துடன் உருட்டுக் கட்டை போலிருந்த அவரது உறுப்பு நெட்டுக்குத்தாக கதீஜாவின் முகத்தினருகில் நீண்டது. "என்னோடது இன்னும் 'சர்க்கம்சைஸ்' பண்ணலே," என்று சிரித்தபடியே கூறினார் டாக்டர் சூரி."பழம் தோலோட இருக்கு..பரவாயில்லையா?" "உம்!" என்று தரையைப் பார்த்தபடியே கூறினாள் கதீஜா. "கையிலே பிடி!" கதீஜாவின் கண்கள் மீண்டும் மூடிக்கொண்டன. "என்ன யோசிக்கறே கதீஜா? கையிலே பிடி," என்று சற்றே அழுத்தமாக சொன்னார் டாக்டர் சூரி. தயங்கிய்படியே அவரது உறுப்பை ஒரு கையால் பட்டும் படாமலும் பிடித்தாள் கதீஜா. அவளது உடல் மீண்டும் சிலிர்த்தது- அருவருப்பில். "உனக்குப் பிடிச்சிருக்கா கதீஜா?" டாக்டர் சூரி வெட்கமேயில்லாமல் கேட்டர். "உம்! பிடிச்சிருக்கு," என்று சுரத்தேயில்லாமல் சொன்னாள் கதீஜா. "குலுக்கி விடு," என்று உத்தரவிட்டார் டாக்டர் சூரி. விதியை நொந்தபடி கதீஜா அவரது உறுப்பை சுற்றிப் பிடித்தபடி தனது முட்டியை மேலும் கீழும் ஆட்டத் தொடங்கினாள் கதீஜா.
No comments:
Post a Comment