விஜயசுந்தரி 98

நான் வீட்டிற்கு வ்ந்ததும் லதீஃபாவிடம் இருந்து ஃபோன் வந்தது. நேராக மீண்டும் அவளை சென்று பார்த்தேன்.

“சார் நீங்க உடனே உங்க வேலைய ஆரம்பிக்கனும், இப்ப தான் மேடமுக்கு போன் வந்துச்சி, டைரக்டர்ஸ் எல்லாம் வேல மந்தமா நடக்குதுன்னு ஃபீல் பண்றாங்களாம், அதனால் மேடமும் வேலய சீக்கிரம் ஆரம்பிச்சிடனும்னு சொல்றாங்க, நீங்க அன்னைக்கு சொன்னத சீக்கிரமா செயல்படுத்துங்க, மேடம் நடுவுக் கொஞ்ச நாள் திரும்பவும் துபாய் போய்ட்டு வரனும்னு சொல்ராங்க்: என்று பார்த்திமா சொல்ல

“என்ன் பார்த்திமா இப்ப் தான் வந்தீங்க அதுக்குள்ள் திரும்பவும் போகனுமா” என்று நான் கேட்க

“இல்ல் சார் ஒரு சின்ன வேல இருக்கு, அனேகமா நீங்களும் வர வேண்டி இருக்கும், ஒரு வார வேல அது முடிஞ்சதும் மேடம் இங்க தான் இருப்பாங்க” என்று பார்த்திமா சொல்ல

“சரி பார்த்திமா நான் இப்பவே போய் அந்த வேலய ஸ்டார்ட் ப்ண்றேன்னு சொல்லிடு” என்று லதீஃபாவை பார்த்தபடி பார்த்திமாவிடம் சொல்லிவிட்டு எழுந்தேன்.


என்னுடன் லதீஃபாஃவும் எழ என்னை கட்டிபிடித்து என் உதட்டிம் முத்தம் கொடுத்தாள். நானும் பதிலுக்கு அவள் அழகான கலசங்கள் இரண்டும் என் மார்பில் ந்சுங்கி பிதுங்கும் அளவுக்கு அவளை இறுக்கி அணைத்து முத்தம் கொடுத்துவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பி என் வீட்டுக்கு சென்றேன்.

மாலை 4 மணிக்கு நான் சென்று சேர்ந்தேன். காரில் போகும்போதே ராதாவுக்கு போனில் எல்லாவற்றையும் சொல்லிவிட்டதாள். நான் வீட்டுக்கு சென்று சேரும்போது அவள் தயாராக இருந்தாள்.

மறுபுறம் அனிதா என்னுடைய அடுத்த மூவ் என்ன்வாக இருக்கும் என்று நாள் முழுக்க மண்டையை பிளந்து கொண்டிருந்துவிட்டு வீட்டுக்கு கிளம்புகிறாள். அவள் எப்போதும் ஹாஸ்பிடலில் இருந்து வீட்டிற்கு என்னுடைய பழைய வீடு இருக்கும அந்த ஏரியாவின் அருகே தான் வருவாள்

அன்றும் அவள் என்னை பற்றிய் சிந்தனையுடன் காரை ஓட்டிக் கொண்டு வந்தாள். அதே நேரம் காயத்ரிக்கு அது புதிய ஏரியா என்பதால் மளிகை கடை எங்கிருக்கிறது என்று தேடிக் கொண்டே சென்று கொண்டிருந்தவள் சாலையை கடக்கும்போது கவனமில்லாமல் கடக்க் முயல் ஏதோ சிந்தனையில் காரை ஓட்டி வந்த அனிதா அவள் சாலையை கடப்பதை கவனிக்காமல் அவள் மேல் காரை மோதுகிறாள்.

காயத்ரி கத்தியபடி கீழெ விழுகிறாள். ஆனால் நல்லவேலையாக கார் அவள் மேல் நேரடியாக மோதவில்லை. சில அடி தூரத்திலேயே அனிதா பிரேக்கை அழுத்திவிட கார் முற்றிலும் நிற்கும் தருவாயில் லேசாக காய்வின் மேல் இடுத்தது.

காயத்ரி கீழெ விழுந்ததை பார்த்த அந்த பகுதி கடைகளில் இருந்தவர்கள் எல்லோரும் அந்த இடத்தை சூழ்ந்து கொள்ள ஆளுக்கொரு வார்த்தையால் அனிதாவை மாறி மாறி திட்டினார்கள்.

“ஏம்மா உங்களுக்கெல்லாம் கார்ல ஏறி உக்கார்ந்துட்டா கண்ணே தெரியாதா, இப்படியா அந்த பொண்ணு மேல வந்து இடிக்கிறது” என்று ஒருவர் கேட்க இன்னொருவன்

“ஏம்மா கெளம்பு போலீஸ் ஸ்டேஷன் போகலாம்” எனறதும் அனிதா சற்று பதறிப்போக

“இல்லங்க நான்... “என்று எத்வும் பேசமுடியாமல் தயங்கி நின்றாள் .ஆனால் காயத்ரியோ சட்டென்று இடையில் புகுந்து

“அய்யோ அந்தக்கா சரியா தான் வ்ந்தாங்க, நான் தான் கார் வரத கவனிக்காம் வந்துட்டேன்” என்று சொல்ல பணம் பிடுங்கும் எண்ணத்தோடு வந்த ஒரு சிலருக்கு இது ஏமாற்றமாக் இருந்தாலும் விட்டுவிட்டு போக மனமின்றி

“இந்த மாதிரி ஆளுங்கயெல்லாம் சும்மா விட கூடாதும்மா” என்று காயத்ரிக்கு சப்போர்ட் செய்வது போல் பேச காயத்ரியோ அவர்களை பார்த்து

“அதான் எனக்கு ஒன்னும் இல்லனு சொல்றேன்ல, எல்லாரும் போங்க” என்று கூற கூட்டம் கலைந்த்து. அனிதா பேயடித்தவள் போல் காருக்கருகில நின்றிருக்க காயத்ரி தன் காலை பார்த்தாள். காலிலிருந்து லேசாக் ரத்தம் வந்து கொண்டிருக்க தன் வலது கால் முட்டியில் லேசாக் அடி பட்டிருப்பதை உணர்ந்து கொண்டாள். அதற்குள் அனிதா அவள் அருகே வந்து

“அய்யோ ரத்தம் வாம்மா ஹாஸ்பிடல் போகலாம்” என்று பதற்றத்துடன் கேட்க

“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லகா, லேசா தேச்சிக்கிட்டிருக்கு அவ்ளோதான்” என்று கூறி வழிந்த ரத்த்த்தை துடைத்துக் கொண்டு எழ

“ரொம்ப நன்றிமா, நீ மட்டும் அவங்கள் சமாளிச்சி அனுப்பலன்னா, என்ன ஒரு வழி பண்ணியிருப்பாங்க” என்று அனிதா சொல்ல

“என்னக்கா தப்பு என் மேல்தான் நான் தான் கடைய தேடிக்கிட்டு வ்ந்த்துல் உங்க கார் வரத பார்க்கல” என்று காயதிரி சொன்னாள். உடனே அனிதாவோ

“இல்லம்மா நான் தான் ஏதோ யோசனையில் வந்து உன் மேல் மோதிட்டேன்” என்று ப்திலுக்கு சொல்ல

“அத விடுங்க கா அதான் ஒன்னுமில்ல்ல” என்று காயத்ரி முடித்து வைக்க அனிதா சிரித்தபடியே

“உன் பேரு என்னமா” என்று கேட்க

“என் பேரு காயத்ரிக்கா” என்று அவளும் ப்தில் சொன்னாள்.

“நீ எங்க இருக்க”


“நான் இங்க தான் அடுத்த தெருவுல் இருக்கேன், ஒரு கடைய தேடிக்கிட்டு வ்ந்தேன் அப்பதான் இப்படி ஆகிடுச்சி”என்று காயு சொல்ல

“ஏன் நீ இந்த ஏரியாவுக்கு புதுசா” என்று அனிதா கேட்க

“ஆமாக்கா, நான் சென்னைக்கே புதுசு” என்று சிரித்தபடி சொன்னாள்.

“உன் அப்பா எங்க வேல செய்றாரு” என்று அனிதா கேட்க

“எனக்கு அப்பா அம்மா யாரும் இல்ல்க்கா” என்று காயு பரிதாபமாக சொல்ல

“அப்ப் யாருகூட மா இருக்க” என்று அனிதா அவள் மேல் இறக்கத்துடன் கேட்டாள்.

“எனக்குன்னு யாரும் இல்லாம் சாக போனேன், அப்ப தான் ஒரு நல்ல் மனுஷன் என்ன் சென்னைக்கு கூட்டிவந்து இங்க தங்க வெச்சிருக்காரு” என்று காயு சொல்ல அனிதா அவ்ள் தோளில் தட்டி

கவல் படாதம்மா, இந்த காலத்துலயும் நல்லவங்க இருக்கதான் செய்றாங்க, இனிமே உன்ன் காப்பாத்தனவரு மட்டுமில்ல் உனக்காக நானும் இருக்கேன்” என்றதும் காயு மகிழ்வுடன் சிரிக்க

“சரிம்மா என் பேரு அனிதா, இந்தா என் கார்ட் வெச்சிக்கோ உனக்கு என்ன் ஹெல்ப் வேணும்னாலும் எனக்கு கால் பண்ணு” என்று தன் விசிடிங்க் கார்டை அவள் கையில் கொடுத்தாள். காயத்ரி அதை வாங்கிக் கொண்டு

“நீங்க டாக்டராக்கா” என்றாள்.

“ஆமாம்மா, டாக்டர் மட்டுமில்ல அந்த ஹாஸ்பிடலுக்கு நான் தான் எம்டி” என்றதும் காயத்ரி வியப்பில் வாய் பிளந்தாள்.

“சரி நான் கெளம்புறேன்” என்று அனிதா காரில் ஏறி காரை ஸ்டார்ட் செய்துவிட்டு காயத்ரிக்கு கையசைத்துவிட்டு அங்கிருந்து காரை நகர்த்தினாள்.

இதே நேரத்தில் நானும் ராதாவும் நேராக அனிதாவின் வீட்டிற்கு அதாவது என் மாமியார் வீட்டிற்கு சென்று சேர்ந்தோம். நான் காரில் வரும்போதே ராதாவிடம் அனிதா என்னை கொல்ல நினைத்த்தை பற்றி எதுவும் அவளிடம் கேட்டுக் கொள்ள கூடாது என்று சொல்லிதான் கூட்டி வந்திருந்தேன்.

ராதாவும் நானும் காரி இருந்து இறங்கியது, என் மாமியாரும் மாமனாரும் வாசலுக்கு வந்து எங்களை வரவேற்றார்கள். இருவரும் உள்ளே சென்று அமர்ந்த்தும் எங்களுக்கு கூல்டிரிங்க்ஸ் கொடுத்து என் மாமியார் எங்களை பார்த்தாள்.

“ராதா எப்ப்டிமா இருக்க” எனறு அவ்ளை பார்த்து கேட்க அவள் சிரித்துக் கொண்டே

நல்லா இருக்கேன்மா” என்றதும் என்னை பார்த்து லேசான வெட்கத்துடன்

“எப்ப்டி இருக்கீங்க மாப்ள” என்று கேட்டார்

“ஏதோ உங்க பொண்ணு புண்ணியத்துல நல்லாவே இருக்கேன் அத்த” என்று நான் அனிதாவை நினைத்துக் கொண்டு அவள் ராதாவை பார்த்து நான் அவளை மனதில் வைத்துக் கொண் சொல்வதாக நினைத்து சிரித்தாள்.

ராதாவோ நான் சொன்னதன் அர்த்த்த்தை புரிந்து கொண்டு என்னை திரும்பி பார்த்தாள். உடனே நான்

“என்ன் அத்த எங்க ரெண்டு பேர மட்டும் விசாரிச்சீங்க மூனாவது ஆள விசாரிக்கலே” என்றதும் அவளும் என் மாமனாரும் ஆவலுடன் வெளியே பார்த்து

“வேற யாராவது வந்திருக்காங்க மாப்ள” என்று கேட்க ராதா புரிந்து கொண்டு சிரித்துக் கொண்டிருக்க் நான்

“அத்த நான் சொன்ன அந்த மூனாவது ஆளு வெளியில் இல்ல அனிதா வயித்துக்குள்ள் இருக்காரு” என்றதும் இருவரும் மகிழ்வுடன் ராதாவின் அருகே வந்து

“என்ன் ராதா நெஜமாவா” என்று கண்கள் அகல விரிய அதில் ஆன்ந்த கண்ணீர் லேசாக் தேங்கி நிற்க அவள் கையை பிடித்துக் கொண்டு கேட்டார்கள். ராதாவும் லேசான் வெட்கம் மேலிட

“ஆமாம்மா” என்றாள்.

“எத்தன் மாசம்” என்று என் மாமா கேட்க

“மூனாவது மாசம்பா” என்று ராதா சொன்னதும்

“ரொம்ப் சந்தோஷம்மா, உங்க அக்காவுக்கு தான் கல்யாணம்னு ஆகியும் ஒன்னுமில்லாம இருக்கா, உனக்காவது அந்த பாக்கியம் இருக்கே” என்று என் அத்தை கண்ணீர் வடித்தாள்.

“அத்த நாங்க இப்ப இங்க வந்த்து, உங்க கிட்ட வேற ஒரு முக்கியமான் விஷ்யம் பத்தி பேசத்தான்” எனறதும் இருவரின் முகத்திலும் என்ன் என்பதற்க்கான் கேள்விக் குறி தெரிந்த்து. நான் ராதாவை பார்க்க ராதா பேச்சை தொடங்கினாள்.

“அப்பா அனிதா இவர கொல்ல ட்ரை பண்ணி இருக்காப்பா” என்றதும் இருவருக்கும் தூக்கிவாரி போட அதிர்ச்சியுடன்

“என்ன ராதா சொல்ற, நெஜமாவா” என்று ராமநாதன் கேட்க

“ஆமாம்பா, நாங்க வேலூருக்கு போறதுக்கு முன்னால் இவரால் கெடச்ச அந்த துபாய் கான்ராக்ட அந்த கம்பனி இவரும் இருந்தாதான் கொடுப்போம்னு சொன்னதால் அனிதா இவர் மேல கோவப்பட்டு இவர கொன்னுட்டு தான் மட்டும் அந்த கான்ட்ராக்ட எடுத்துக்கனும்னு நெனச்சி இவரு வேலூர்ல இருந்து வரும்போது ஆள வெச்சி கொல்ல பார்த்திருக்கா” என்றதும் ராமனாதனுக்கு கோபம் தலைக்கேறியது.

“ஓஹோ அவ அந்தள்வுக்கு துணிஞ்சிட்டாளா, ஏதோ கொழந்தையில் இருந்து எடுத்த் வளர்த்தோமேன்ற பாசத்துக்காக் உங்கள் இந்த வீட்ல இருந்து அனுப்பும்போது கூட அவள் இந்தவீட்ல தான் எங்க மகளா வெச்சிருந்தோம், ஆனா அவ நான் பெத்த பொண்ணையே கொல்ல பார்த்திருக்கான்னா இனிமே அவள் இந்த வீடல் வெச்சிருக்க கூடாது, வரட்டும்”என்று கோவத்துடன் கத்த் நான்

“மாமா அவங்க கூட பேசி சண்ட போட்டு எங்களுக்கு இனி எந்த பிரயோஜனமும் இல்ல, அந்த அர்டர அந்த கம்பனி எனக்கே கொடுத்திருக்காங்க” என்றதும் அவரின் கோவம் அப்படியே க்றைந்து மகிழ்ச்சியுடன்

“ரொம்ப சந்தோஷம் மாப்ள” என்றார்.

“ஆனா அப்பா, அந்த ஆர்டர ஏற்கனவே ஃபார்ம்ல் இருக்குறவங்களால தான் நட்த்த முடியும், எங்களுக்குன்னு எதுவும்வே இங்க இல்லையேப்பா” என்று ராத சொன்னதும் ராமநாதன் யோசித்தார்.

“இரும்மா வரேன்” என்று எழுந்து மாடிக்கு சென்றார். அதெ நேரம் அனிதா காரை வேகமாக வீட்டை நோக்கி ஓட்டிக் கொண்டு வந்தாள். ரமனாதன் கையில் ஏதோ பத்திரங்களுடன் கீழெ இறங்கி வந்தார், எங்கள் முன் அவற்றை வைத்து

“ராதா இதெல்லாம் நானே சுயமா சம்பாதிச்ச் சொத்துங்க, இதுல் யாரும் உரிம கொண்டாட் முடியாது” என்று எங்கள் முன் நீட்ட் அனிதா உள்ளே நுழைந்தாள். 

என் மாமனார் என்னிடம் சொத்து பத்திரங்களை நீட்டும் நேரம் அனிதா சரியாக வீட்டுக்குள் நுழைந்தாள். கையில் பத்திரத்துடன் என் முன் இருப்பதை பார்த்ததும் அவள் கண்கள் அகல விரிந்தன. கோவத்தில் சிவந்தன. வேகமாக எங்களை நோக்கி வ்ந்தாள்.

ராமனாதன் அருகே சென்றவள் அவர் கையிலிருந்த பத்திரங்களை பிடுங்கி வைத்துக் கொண்டு

“அப்பா என்ன பண்றீங்க” என்று கேட்க ராமனாதன் எழுந்தார், படக்கென்று அனிதாவின் கையில் இருந்த பத்திரங்களை பிடுங்கிக் கொண்டு

“இது நான் என்னோட் சுய சம்பாத்தியத்துல் சேர்த்த சொத்துங்க, இத நான் யாருக்கு வேணும்னாலும் கொடுப்பேன், அத யாரும் கேட்க முடியாது” என்று சொல்லியப்டி பத்திரங்களை ராதாவிடம் கொடுத்தார். ராதா வாங்கி வைத்துக் கொள்ள

“எல்லாத்தையும் தூக்கி அங்க கொடுத்ததுட்டா நமக்கு” என்றதும் ராமநாதன் அவளை பார்த்து

“எப்ப் நீ ராதாவையும் முத்துவையும் கொல்லனும்னு திரும்ப் திரும்ப் நெனச்சியோ அப்பவே உன்ன் இந்த வீட்ல இருந்தே உன்ன் தொரத்தி இருக்கனும், அத செய்யாம் விட்டது தான் என் தப்பு, இப்ப்வும் நான் அவங்களுக்காக் இத செய்யலைன்னா அப்புறம் நீ அவங்கள் ஒரே அடியா மட்டம் தட்ட ஆரம்பிச்சிடுவே, நீ இதுவரைக்கும் சம்பாதிச்சதையோ உன்னோட் உழைப்புல் வாங்குன் எந்த சொத்தையோ அவங்களுக்கு நான் கொடுக்கல, உன் பேர்ல இருக்குறத நீயே வெச்சிக்கோ, அத நான் எப்ப்வும் கேட்க மாட்டேன், நான் சம்பாதிச்சதுல் பாதிய தான் ராதாவுக்கு கொடுத்திருக்கேன், மீதி எங்களுக்காக் இருக்கும்” எந்று அவர் சொல்லி முடித்த்தும் அனிதாவின் முகத்தில் எள்ளும் கொள்ளும் வெடித்த்து. அத்தோடு நிறுத்தாமல்

“அனிதா இனிமே நீ இங்க இருக்க வேண்டாம், நீ தனியா வீடு பார்த்துக்கிட்டு போய்டு, இனிமே உனக்கும் எங்களுக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்ல” என்று சொன்னதும் அனிதாவுக்கு அதிர்ச்சியாக இருந்த்து.

“அப்பா என்ன் சொல்றீங்க” என்று கண்கள் கலங்க அனிதா கேட்டாள்.

“ஆமா இனிமே நீ இங்க வர வேணாம், நீ பண்ணதுக்கெல்லாம் வேற யாராவதா இருந்திருந்த என்ன வேணாலும் பண்ணி இருப்பாங்க ஆனா நான் வளத்த பாசத்துக்காக் உன்ன் சும்மா விடுறேன், போ இங்க இருந்து ஒரே அடியா போய்டு” என்று சொல்லிவிட்டு தன் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டார்.

அவர் கடைசியாக் சொன்னது எனக்கே கொஞ்ச்ம கஷ்ட்மாகத்தான் இருந்த்து. அனிதா சின்ன் வயதிலிலிருந்தே அப்பா அம்மா என்று சொல்லி வளாந்தவர்கள் இன்று அவளை தங்கள் முகத்திலேயே முழிக்க வேண்டாம் என்று சொல்வது கேட்கும்பொது யாருக்கு தான் கஸ்டமாக் இருக்காது.

அனிதா கண்ணீர் விட்டபடி வெளியே சென்றாள். அவள் கிளம்பி சென்றதும் அவள் சென்ற பாதையை பார்த்து ராமனாதனும் கண்ணீர் விட்டார். அவர் அழுவதை பார்த்த பின் தான் அவர் மனதில் எவ்வளவு பாசத்தை வைத்துக் கொண்டு எத்தனை சிரமத்துட்ன இப்படி சொல்லியிருப்பார் என்று நினைக்கும்போது எனக்கே மனது வலித்த்து. ராதாவும் என் மாமியாரும் அப்படியேதான் அழுது கொண்டிருந்தார்கள்.

“சரி ராதா நீங்க கெளம்புங்க நான் அப்புறமா பேசுறேன்” என்று துக்கம் தொண்டையை அடைக்க எங்களை பார்த்து சொல்லிவிட்டு தன் அறைக்கு சென்றார். நானும் ராதாவும் என் மாமியாரிடம் சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பினோம். ராதா காரில் அழுது கொண்டே இருந்தாள்.

மறுபுறம் காயத்ரி மளிகை கடையை தேடி அதை கண்டுபிடிக்க முடியாமல் வீட்டுக்கு வநது கதவை திறந்தாள். அனிதா கொடுத்திருந்த விசிடிங்க் கார்டை ஒரு டேபிலின் மேல் வைக்க போனாள் .அந்த நேரம் கதவு தட்டப்படும் சத்தம் கேட்க கார்டை டேபிலின் நுனியில் வைத்துவிட்டு கதவை திறக்க ஓடினாள்.

கதவை திறந்து பார்க்க எதிரே ஒரு 15 வயது பையன் பழைய சட்டையும் ஒரு அழுக்கு டௌசரும் போட்டுக் கொண்டு தலைக்கு மேல் ஒரு அட்டை பெட்டியை வைத்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான். காயுவை பார்த்த்தும்

“அக்கா முத்து சார் சொல்லிட்டு போன் வீடு இதுதான” என்று கேட்க

“ஆமா வா வா” என்று பரபரப்புடன் உள்ளே அழைத்து அவன் தலையில் இருந்த அட்டை பெட்டியை பிடித்து இறக்கி கீழெ வைத்தாள் .அதிகமாக வியர்த்து போனதால் ஃபேனை போட்டாள் .ஃபேன் ஓட ஆரம்பித்து காற்று வர தொடங்கியது. அதிக காற்றினால் காயத்ரி டேபிலின் நுனியில் வைத்திருந்த அனிதாவின் விசிடிங்க் கார்ட் காற்றில் மெல்ல் பறந்து கீழெ விழுந்து பீரோவுக்கு அடியில் சென்று மறைந்த்து. காயத்ரி உட்காந்தாள்.

அந்த பையனும் பெட்டிக்குள் இருந்து ஒவ்வொரு பொருளாக எடுத்து அவள் முன் வைத்தான். கையிலிருந்து ஒரு லிஸ்ட்டை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்துவிட்டு

“அக்கா ஒன்னொன்னா படியுங்க நான் எடுத்து வைக்கிறேன்” என்று சொல்ல காயுவும் ஒவ்வொன்றாக் படித்துக் கொண்டே வந்தாள். அவனும் எல்லா பொருட்களையும் சரி பார்த்து கொடுத்துவிட்டு

“டேய் தம்பி உங்க கட எங்கடா இருக்கு, நான் ரொம்ப் நேரமா தேடி கண்டே பிடிக்க முடியலையே” என்று சொல்ல்

“என்ன் கா எங்க கடைய தேடுனீங்களா, யார் கிட்ட் கேட்டாலும் சொல்வாங்களே, நீங்க எந்த் எட்த்துல தேடுனீங்க”என்று நக்கலாக கேட்க

“நேரா போய் லெஃப்ட்ல திரும்பி தேடினேன்” என்று காயத்ரி சொன்னதும்

“அட என்னக்கா, ரைட்ல் திரும்பி பத்து வீடு தள்ளி போனா எங்க கட” என்றதும் காயத்ரி தலையில் அடித்துக் கொண்டாள்.

“அட அப்பவே சொன்னாரு, நான் தான் ம்றந்துட்டேன்” என்று தனக்கு தானெ சொல்லிக் கொள்ள அந்த பையன் அவளை பார்த்து

“அக்கா முத்து சார் உனக்கு சொந்த்மா” என்று கேட்டான். இவள் என்ன் சொல்வது என்று தெரியாமல்

“ஆமா” என்று மட்டும் சொல்லிவிட்டு எழ அந்த பையன்னும்

“சரிக்கா நான் கெளம்புறேன். இந்தாங்க சாமானுங்களுக்கு போக மீதி காசு” என்று 500 ரூபாயை நீட்ட காயு வாங்கிக் கொண்டாள்.

“ஏதாவதுன்னா கரக்டா வாகா” என்று சொல்லிவிட்டு அந்த பையன் கிளம்பினான். காயத்ரி கதவை மூடிவிட்டு மீண்டும் அதே டேபிலுக்கு வந்தாள். அதன் மேல் தான் ஒரு கார்டை வைத்த்தையே அவள் மறந்துவிட்டு மீண்டும் அதே இட்த்தில் காசை வைத்துவிட்டு குளிக்க தயாரானாள்.

மறுபுறம் நானும் ராதாவும் வீடு வந்து சேர்ந்ததும் எனக்கு காயத்ரி நியாபகம் வந்தது. நான் மளிகை கடையில் சொல்லிவிட்டு சென்ற பொருட்கள் எல்லாம் வந்து சேர்ந்ததா அவள் சமைத்து ஏதாவது சாப்பிட்டாளா இல்லையா என்ற எண்ணத்தில் மனம் தவிக்கவே நான் காயத்ரியை பார்க்க கிளம்பினேன்.

அங்கோ காயத்ரி தண்ணீர் பிடித்து வைத்துவிட்டு முன் கதவை மூடி உள் தாழிட்டுவிட்டு பாத்ரூமுக்குள் சென்றாள். முதலில் கதவை மூடியவள் அதன் பின் யாரும் இல்லையே என்று கதவை அப்படியே விட்டுவிட்டு உள்ளே சென்று தான் அணிந்திருந்த புடவையை கழட்டி போட்டாள். அதன் பின் ஜாக்கெட்டை கழட்டினாள்.

பின் மேலே இருந்த பிராவையும் கழட்டி போட்டுவிட்டு பாவாடை நாடாவை அவிழ்க்க அவள் பாவாடை காலடியில் சுருண்டு விழ அதை காலாலேயே தூக்கி போட்டூவிட்டு ஏதொ ஒரு சினிமா பாடலை முனுமுனுத்தப்டி பக்கெட் இருக்கும் இடம் அருகே சென்றாள் அப்போதுதான் அவளுக்கு துண்டு கொண்டு வராதது நியாபகம் வரவே அப்ப்டியே வெளியே வந்தாள்.

வீட்டில் யாரும் இல்லை என்பதால் நிர்வாணமாகவே மெல்ல் நடை போட்டு பீரோவுக்கு அருகே வ்ந்து டவலை எடுத்தாள். அதை தோளில் போட்டுக் கொண்டு ஒய்யாரமாக நடந்து மீண்டும் பாத்ரூமுக்குள் சென்றாள். டவலை ஒரு இடத்தில் போட்டுவிட்டு காலை லேசாக விரித்து வைத்து கொஞ்ச்ம குனிய அவள் கூதிக்குள்ளிருந்து சிறுநீர் சர்ரென்று சத்தத்துடன் தரையில் பாய்ந்தது.

பின் கொஞ்ச்ம தண்ணீரை எடுத்து தன் புண்டையை கழுவிக் கொண்டு தன் தலை முடியை எல்லாம் ஒன்றாக் சேர்த்து கொண்டை போட்டுக் கொண்டாள். அவள் தன் இரண்டு கைகளையும் ஒன்றாக தூக்கும் நேரம் அவள் காய்கள் இரண்டும் நன்றாக விரிந்து மேலே ஏறி இறங்கியது. அதன் பின் குளிப்பதற்க்காக தயாரானாள். அந்த நேரம் வீட்டின் காலிங் அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது. சட்டென்று கேட்டதால் உடலில் எந்த உடையும் இலலாமல் காயு இருந்ததால் என்ன் செய்வது என்று பத்றிக் கொண்டே

“யாரு” என்று சத்தமாக் கேட்டாள். வெளியே இருந்து

“நான் தான் முத்து” என்று நான் குரல் கொடுத்த பின் கொஞ்ச்ம ஆசுவாசப்படுத்திக் கொண்டு எடுத்து வைத்திருந்த டவலை எடுத்து மார்புக்கு மேலாக கட்டினாள். மெல்ல் குனிந்து கீழெ பார்க்க அந்த டவல் சரியாக அவள் தொடையில் இருந்தது. சரி என்று நினைத்துக் கொண்டு கதவை நோக்கி வந்தவள் க்தவுக்கு பின்னால் இருந்தபடியே தாழை திறந்தாள்.

நான் மெல்ல் கதவை தள்ளிக் கொண்டு உள்ளே வந்த்தும் அவளை பார்க்க வாய் பிளந்து அதிர்ச்சியுடன் அவளை பார்த்தேன். அவள் மார்புக்கு மேலே அழுத்தமாக் கட்டி அவள் மார்பழகை நன்றாக பிதுக்கி காட்டிக் கொண்டிருந்த டவல் கீழெ அவள் தொடைகள் இரண்டையும் தாராளமாக காட்டிக் கொண்டிருக்க நான அவளாய்யே பார்த்துக் கொண்டிருக்க அவள் கதவை தாழ் போட்டுவிட்டு எனக்கு முன்பாக சென்றாள்.

“வாங்க சார் இப்ப தான் குளிக்கலாம்னு போனேன்” என்று சொலல் நான் அவள் எனக்கு முன்னால் செல்லும்போது டவலுக்குள் ஒளிந்து கொண்டு பந்தாடிக்கொண்டிருக்கும் அவாள் குண்டிகள் அழகை ரசித்துக் கொண்டிருக்க அவள் திரும்பி என்னை பார்த்தாள். நான் அவளை ரசிப்பதை தெரிந்து கொண்டும் அதை பற்றி கவ்லை படாமல்

“உட்காருங்க சார் காஃபி கொண்டு வ்ரேன்” என்று சொல்லி அவள் திரும்ப நான் அப்போதுதான் அவள் கால் முட்டியில் இருந்த சிராய்ப்பை பார்த்தேன், உடனே


“காயு என்ன் இது காயம்” என்று பதற்றத்துடன் கேட்க அவள் அலட்டிக் கொள்ளாமல்

“அதுவா அது ஒன்னுமில்ல் சார், நீங்க சொன்ன அந்த கடைய தேடி போனேனா, அப்ப ஒரு கார் இடிச்சிடுச்சி” என்றதும் நான் பதறிக் கொண்டு

“என்ன்து கார் இடிச்சிடுச்சா” என்றதும்

“ஒன்னுமில்ல் சார், நான் தான் தெரியாம போய் கார் மேல் இடிச்சிட்டேன்” என்று சொன்னாலும் எனக்கு காயத்தை பார்த்த்தும் இருந்த பத்ற்றத்தில் அவள் கால் அருகே உட்கார்ந்து காயத்தை தொட்டூ பார்க்க அவள்

“சார் என்ன் சார் நீ என் கால எல்லாம் போய் தொட்டுக்கிட்டு, ஒன்னுமில்ல் சார் விடுங்க” என்று என்னிடமிருந்து விலக முயல நான் அவள் காலை தொட்ட்தும் ஏதோ மின்சாரம் தாக்கியவள் போல் உடல் லேசாக் உதற அதுவரை பேசிக் கொண்டிருந்தவள் அமைதியானாள். நான் அவள் காலில் இருப்பது லேசான் காயம் தான் என்பதை உறுதி படுத்திக் கொண்டு எழ அவள் கண்கள் லேசாக் சொறுகி இருக்க அப்ப்டியே தன்னை மற்ந்து நின்று கொண்டிருப்பதை பார்த்தேன்.

நான் என் கையை அவளிடமிருந்து எடுத்த பின்னும் அவள் அப்ப்டியே இருந்தாள் நான் மெல்ல் அவள் அருகே சென்றேன்.