மான்சி 10

நிர்மலாவின் அடிவயிற்றில் முகம் வைத்துக்கொண்டு சிவா அப்படி பேசியது அவளுக்கு கூச்சத்தை ஏற்ப்படுத்த நெளிய ஆரம்பித்தாள் 'என்னங்க இது எனக்கு சங்கடமா இருக்கு நாம இப்ப கோயிலுக்கு பின்னாடி உட்கார்ந்திருக்கோம் இந்த இடத்தில் இதுபோல செய்றது நல்லதில்லை' 'ஏய் நாம என்னா கள்ளக்காதலா பண்றோம் இது நூறுசதம் நல்ல காதல்டி சரிவிடு நம்மல பார்த்து விநாயகருக்கு மூடு வந்து ஏதாவது பொண்ண பார்த்து கல்யாணமாவது பண்ணிக்கட்டும்'என்று கிண்டல் குரலில் கூறியவன்

தனது முகத்தை திருப்பி துணிகளுக்கு மேலாக அவளின் பெண்மையின் மேட்டில் பதிக்க நிர்மலாவின் பாடு இன்னும் திண்டாட்டம் மானது அங்கே முகத்தை வைத்தவன் சும்மா இருக்காமல் தன் மூக்கால் உரசிக்கொண்டே 'ஏய் நிலா இங்க என்னமோ வாசனை வருதுடி மொதல்ல அது என்ன வாசனைன்னு கண்டுபிடிக்கனும் என்றவன் அங்கேயிருந்த பேன்ட் நாடாவை பற்களால் கடித்து இழுக்க முடிச்சு உடனே அவிழ்ந்துகொண்டது நிர்மலா சிறுகச்சிறுக தன்நிலையை இழந்து கொண்டிருந்தாள் அவளுக்கு இது எல்லாம் புதுமையாகவும் இனிமையாகவும் இருந்தது அவளும் சிவாவும் இதற்க்கு முன்பு சந்தித்த நாட்களில்இருவரும் அதிகபட்சமாக உதட்டில் மட்டும்தான் முத்தமிட்டிருகிறார்கள் அதுவும் சிலநேரங்களில் இவள்தான் அவனை இழுத்து முத்தமிடுவாள் அந்தளவுக்கு சிவா கொஞ்சம் கௌரவம் பார்ப்பவன் இப்போது என்னடாவென்றால் எல்லாம் தலைகீழாக நடக்கிறது ஒருவேளை இன்று நடந்த பிரச்சனைகளால் தன் மனதில் ஏற்பட்ட காயங்களை காதல் என்ற மருந்தால் ஆற்ற பார்க்கிறானோ எதுஎப்படியோ இந்தநிலை நீடிப்பது நல்லதில்லை யாராவது பார்த்துவிட்டால் அதைவிட அவமானம் வேறில்லை என்று நினைத்த நிர்மலா வலுக்கட்டாயமாக அவன் முகத்தை பற்றி திருப்பி படுக்கவைக்க இப்போது மல்லாந்த நிலையில் சுருட்டப்பட்ட சுடிதார் டாப்பினுல் இருந்த அவன் முகம் தாயின் முந்தானை மறைவில் பால் குடிக்கும் குழந்தை போல் இருந்தது அதன்பிறகு அவன் செய்த சிலுமிஷங்களால் 'ச்சே' ஏன்டா இவன் முகத்தை திருப்பினோம் என்று ஆகிவிட்டது நிர்மலாவுக்கு சிவா தன் தலையை முட்டி முட்டி மேலே ஏற்ற முயற்ச்சிக்க அவளோ கைகளால் பலமாக அவன் தலையை பற்றி கீழே தள்ள முயற்ச்சித்தாள் சட்டென்று தலையை வெளியே எடுத்த சிவா அவளை கோபமாக முறைத்துவிட்டு எழுந்து உட்கார்ந்து கொண்டான்சிவா கோபமாக எழுந்து நிர்மலாவுக்கு மனதுக்கு கஷ்டமாக இருந்தாலும் அப்பாடா என்று நிம்மதியாகவும் இருந்தது கோபத்துடன் அவளுக்கு முதுகுகாட்டி உட்கார்திருந்தவனை பின் புறம்பாக அணைத்து பிடரிமயிரை பற்களால் பற்றி இழுத்து கைகளை முன்புறம் கழுத்து வழியாகவிட்டு அவன் மார்பு முடிகளை விரல்களால் சுருட்டி இழுத்து இன்னொரு கைவிரலால் வலது மார்பின் சிறிய காம்பை சுரண்டி அவன் கோபத்தை குறைக்க முயற்ச்சித்தாள் ஆனால் அவள் பின்புறமாக அணைத்து தன் பருத்த மார்பை அவன் முதுகில் அழுத்தியபோதே சிவாவின் கோபம் பறந்துவிட்டது மாறாக தாபம் வந்து அவன் உடம்பின் ஒவ்வொரு செல்லிலும் முகாமிட்டிருந்தது 'இதோ பாருங்க சிவா நாம இன்னையோட பிரிந்து வேறு எங்காச்சும் போகப்போறோமா இப்படி அவசரப்படுறீங்க முதல்ல மான்சி பிரச்சினைய முடிப்போம் அப்பறமா நீங்க என்ன சொன்னாலும் என்ன செய்தாலும் நான் ஒத்துக்கறேன் இப்போ நல்லபிள்ளையா போய் லாபியில் இருக்கிற பெஞ்சில் படுங்க காலையில் என்னென்ன நடக்கபோகுதோ தெரியலை அத நெனச்சாலே தலைசுத்துது நீங்க என்னடான்னா இங்கே உட்கார்ந்து கொஞ்சிகிட்டு இருக்கீங்க,என்று அக்கரையுடன் நிர்மலா பேச சிவாவுக்கு அவள் சொல்வது சரியாகத்தான் பட்டது ஆனால் அவளால் மட்டுமே தட்டி எழுப்ப கூடிய உணர்ச்சிகள் அவனுல் எழுந்து பேயாட்டம் போடுகிறதே அதை என்ன செய்வது நிர்மலாவோ இது வேலைக்காது என நினைத்து அவனை விலக்கி உடைகளை சரிசெய்து எழுந்து நின்று கொண்டாள் அவளையே சிறிது நேரம் பார்த்த சிவா பிறகு வேறு வழியில்லாமல் எழுந்தான் எழுந்தவன் அவளை இறுக்கி அணைத்து உதடுகளில் முத்தமிட்டு 'நிலா நான் உன் மனசு சங்கடப்படும்படி ஏதாவது தவறா நடந்திருந்தா மன்னிச்சுக்கோ என்னென்னனு தெரியலை என்னாலயே என்னை கண்ட்ரோல் பண்ணிக்க முடியல ப்ளீஸ்ம்மா சாரி,என்று அவளிடம் நடந்த அத்துமீறல்ளுக்கு மன்னிப்பு கேட்க 'ச்சே என்னங்க இதுக்கு போய் மன்னிப்பு அது இதுன்னு நானென்ன வெளியாளா உங்களுக்கு சொந்தமானவ தான இப்ப வேனாம்ன்னு தான் அப்படி சொன்னேன் சரிவாங்க போகலாம்;என்று அவன் கையைப்பிடித்து கொண்டு அங்கிருந்து கிளம்பினாள் மறுநாள் காலை சத்யனின் அறையில் அவன் கண்விழித்து வாய்திறந்து பேசவதற்க்காக அனைவரும் காத்திருந்தனர் ஏற்கனவே ராஜேந்திரன் டாக்டரிடம் ஓரளவு விஷயத்தை சொல்லியிருந்ததால் அவர் சத்யன் அதிகமாக உணர்ச்சிவசப்பட்டாமல் பார்த்துகொள்ள சொன்னார் சிவா ஜன்னல் கம்பியை பிடித்துகொண்டு வெளியே வெறித்துகொண்டிருக்க நிர்மலா குழந்தையை சத்யனின் படுக்கையில் உட்கார வைத்தாள் குழந்தை பிரவீன் மெதுவாக சத்யனின் கன்னங்களில் தன் விரலால் தடவி நெற்றியில் கைவைத்து 'உனக்கு ஜுதம் போயிதுச்சா'என்று கேட்க சத்யன் அந்த தொடுகைக்காகவே காத்திருந்தது போல் உடனே கண்விழித்து குழந்தையை பார்த்து லேசான முகமலர்ச்சியுடன் சிறு கீற்றாய் புன்னகைத்தான் அவனை பார்த்து தானும் சிரித்த பிரவீன் 'நீ எப்ப எனக்கு சாக்கெத் வாங்கி தருவ ' என்று கேட்க அப்புறமா வாங்கிதாறேன் என்பது போல் சத்யன் தலையசைத்துவிட்டு லேசாக கையை தூக்கி தன் கையருகே இருந்த குழந்தையின் வலது முழங்காலில் அன்று அடிபட்ட இடத்தை தடவி பார்தான் உடனே குழந்தை'புண்ணு ஆதிபோச்சு'என்று கைவிரித்து சிரிக்க அந்த சிரிப்பை பார்த்து சத்யன் கண்கலங்கி குழந்தையின் விரல்களை பற்றி தன் உதட்டில் வைத்து அழுத்தி தன் காய்ந்து போன உதட்டால் முத்தமிட உடனே குழந்தையும் குனிந்து அவன் கன்னத்தில் முத்தமிட்டான் இதை பார்த்து அங்கிருந்த அனைவரும் கண்கலங்க சிவா மட்டும் முறைத்து கொண்டு நின்றிருந்தான் ராஜேந்திரனுக்கு மட்டும் குழப்பமாக இருந்தது இவன் ஏன் இன்னும் பேசவில்லை எல்லாவற்றுக்கும் தலையசைத்தே பதில் சொல்கிறான் ஒருவேளை தலையில் அடிபட்டதால் பேசும் சக்தி போய்விட்டதா

அதை நினைக்கும் போதே அவருக்கு வயிறு கலங்கியது வேகமாக சத்யன் படுக்கையை நெருங்கி 'என்ன சத்யா எப்படி இருக்க, என்று விசாரிப்பது போல் பேச்சு கொடுக்க அவனோ அவரை பார்க்காமல் குழந்தையையே பார்த்துகொண்டிருந்தான் 'இந்த பையன் யார் சத்யா உனக்கு தெரிஞ்சவங்க பையனா பெயர் என்ன'என்று சம்பிரதாயமாக விசாரிப்பது போல் மறுபடியும் ராஜேந்திரன் கேட்க இப்போதும் சத்யனிடம் இருந்து மவுனமே பதிலாக வந்ததுஅதுவரை பொருமையாக நின்றிருந்த சிவா வேகமாக கட்டிலை நெருங்கி 'என்ன சத்யன் ஏன் பேசமால் இருக்கீங்க ஏதாவது பேசுங்க உங்களுக்கும் இந்த குழந்தைக்கும் என்ன சம்மந்தம் உங்களுக்கு இந்த பையன் யாருன்னு தெரியுமா இல்லை தெரியாத மாதிரி நடிக்கிறீங்களா நீங்க என் தங்கச்சிக்கு செய்த அநியாயமெல்லாம் இப்ப வெளிச்சத்துக்கு வந்திருச்சு இனியும் எதை மறைக்க போறீங்க'என்று கோபமாக சிவா கேட்க அதுவரை அவனை கவனிக்காத சத்யனின் முகம் வேதனையாக மாறியது எதிர்பாராமல் சிவா கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொல்லாமல் கண்களை மூடிக்கொண்டான் எல்லோரும் சிவாவை அடக்க முயற்ச்சிக்க ராஜேந்திரன் மட்டும் சிவாவை தடுக்க வேண்டாம் பேசட்டும் என்றார் அவருக்கு அப்படியாவது சத்யன் வாய் திறந்து பேச மாட்டானா என்ற நப்பாசையில் சிவாவை பார்த்து ம் கேளு என்பது போல் சைகை செய்தார் அதுவும் சிவாவுக்கு எரிச்சலாக இருந்தது மறுபடியும் சத்யனிடம் 'சொல்லுங்க சார் யார் இந்த பையன் இவனோட அப்பன் யாருன்னு உங்களுக்கு தெரியுமா இல்ல இந்த பையன் அப்பன் பெயர் தெரியாதவனா எதுக்காக நீங்க இந்த அனாதை பையனை விடுதியில் போய் பார்த்தீங்க இப்படியே மவுனமாக இருந்தா பிரச்சினையில் இருந்து தப்பிச்சுகளாம்ன்னு பார்க்கறீங்களா அது நடக்கவே நடக்காது உங்களோட இன்னெரு கோரமான முகம் இங்க இருக்கிற எல்லாருக்கும் தெரிஞ்சுபோச்சு இனி நீங்க எதையும் மறைக்க முடியாது உங்களோட அன்னிக்கு வந்த அந்த ரெண்டு நாய்களும் யார் எங்க இருக்கானுங்க சொல்லுங்க'என்று சிவா ஆத்திரத்துடன் கத்த அதுவரை கண்மூடியிருந்த சத்யனின் கண்களில் கண்ணீர் வழிய உடம்பு லேசாக உதற ஆரம்பிக்க ராஜேந்திரன் பதட்டத்துடன் டாக்டரை அழைக்க நிர்மலா குழந்தையை தூக்கி கொண்டாள் டாக்டர் வந்து சத்யனை பரிசோதித்துவிட்டு 'இதுக்குதான் இவர் உணர்ச்சிவசப்படகூடாதுனனு சொன்னேன் இப்ப பாருங்க பிரஸர் ரொம்ப கூடுதலாக இருக்கு முதலில் நீங்க எல்லாரும் கொஞ்சம் வெளியே போங்க' என்று டாக்டர் கோபப்பட்டு பேச அனைவரும் வெளியேறினார்கள் சிவாவுக்கு 'ச்சே' ஏன் அப்படி பேசினோம் என்றாகிவிட்டது இதெல்லாம் சரிவராது என நினைத்த ராஜேந்திரன் ஒரு முடிவெடுத்தார் அது மான்சியை இங்கே வரவழைப்பது என்று ஆனால் சிவா மான்சி எங்கேயும் வரமாட்டாள் என்றான் இந்த பிரச்சினை கிளறி மறுபடியும் அவளை கஷ்டபடுத்தவேண்டாம் என்றான் அதற்க்கு கார்த்திக்கும் சுமித்ராவும் தாங்கள் இருவரும் மான்சியிடம் வேறு ஏதாவது காரணம் சொல்லி எப்படியாவது அழைத்து வருவதாக சொன்னார்கள் ஆனால் மான்சி வருவாளா....? வந்து குழந்தை சத்யனுக்கு உயிர் கொடுத்தது போல் இவள் அவனுக்கு பேசும் சக்தியை கொடுப்பாளா.......?அதன்பிறகு சத்யனின் உடல்நிலையில் மாற்றம் இருந்தாலும் யாரிடமும் பேசாமல் இலக்கற்று எங்கேயோ வெறித்து கொண்டிருந்தான் ஆனால் குழந்தை பிரவீன் மட்டும் அருகிலேயே இருக்க வேண்டும் என்று விரும்பினான் ஏதோ குழந்தை இல்லாவிட்டால் தன்னை எமன் வந்து அழைத்து போய்விடுவானோ என்று பயந்தவன் போல குழந்தையின் கைகளை எடுத்து தன் நெஞ்சில் வைத்து கொண்டான் இதையெல்லாம் கவனித்த ராஜேந்திரனும் கண்ணனும் உடனடியாக மான்சியை அழைத்து வரச்சொல்லி சிவா கார்த்திக் சுமித்ரா மூவரையும் அனுப்பிவைத்தார் ஊட்டிக்கு செல்ல காரில் அமர்ந்த சிவாவுக்கு அங்கே போய் மான்சியை எப்படி சமாளிக்க போகிறோம் என்ன பேச போகிறோம் என்று குழம்பினான் அதற்க்கு சுமித்ராவும் கார்த்திக்கும் எல்லாம் தாங்கள் பேசிகொள்வதாகவும் சிவா வாயை திறக்க வேண்டாம் என்றும் எச்சரித்தனர் சிவாவோ பார்க்கலாம் இவர்கள் எப்படி மான்சியிடம் பேசி சமாளித்து அவளை கோவை அழைத்துவருவார்கள் என்று நினைத்தான்இங்கே சத்யனோ சிவா வார்த்தைகள் கொடுத்த சவுக்கடியால் மனம் புண்ணாகியிருக்க எதைஎதையோ நினைத்து உடைந்த மண்டையை மேலும் உடைத்து கொண்டிருந்தான் இன்னும் எத்தனை நாளைக்கு இப்படி வாய்திறக்காமல் தலையசைத்தே பதில் சொல்வது அவனுக்கு குழந்தை பிரவீனுடன் நிறைய பேசவேண்டும் என்று மனதிற்க்குள் ஆசையாக இருந்தது ஆனால் வாயைத்திறக்க பயமாக இருந்தது இங்கே இருப்பவர்களை சமாளித்துவிடலாம் ஆனால் மான்சி நேரடியாக வந்தால் எப்படி சமாளிப்பது என்ன பேசுவது என்று கலங்கினான் நான்கு வருடம் முன்பு அவள் செய்த அர்த்தமற்ற தவறுக்கே காத்திருந்து தன்னிடம் மன்னிப்பு கோரியவளிடம் அவளுக்கு தான் செய்த பயங்கர கொடுமையை எப்படி எடுத்து சொல்வது அவளுடைய கற்ப்பை சூறையாடியது மூவரில்லை தான் ஒருவன் மட்டும் தான் என்று சொன்னால் என்ன நினைப்பாள் அவள் நடவடிக்கை என்னவாக இருக்கும் ஆனால் எது எப்படியானலும் சத்யன் ஒன்றில் மட்டும் உறுதியாக இருந்தான் அது இனிவருங்காலங்களில் மான்சியும் குழந்தையும் இல்லாமல் தனக்கு வாழ்க்கையே என்று உறுதியாக நம்பினான் அதற்க்காக தனது உடல்நிலையையும் குழந்தையையும் சாதகமாகவும் மறைமுகமாகவும் பயன்படுத்துவது என்று முடிவுசெய்தான் தன் உடல் பலகீனமும் குழந்தையின் ஆதரவற்ற நிலையும் மான்சியின் மனதை நிச்சயமாக மாற்றி தன்னுடன் இணைத்து வைக்கும் என்று பெரிதும் நம்பினான் 'கடவுளின் வருகைக்காக... 'பிராத்தனையுடன் காத்திருக்கும் ... 'பக்த்தனின் ஊமைத்தவமாய்... 'இன்று வழிமேல் விழிவைத்து... 'இமை மூடாமல்... 'என் பார்வைத்தாமரை மலர்ந்து.... 'நான் காத்திருக்கிறேன் ..... 'என்னை புரிந்து ஏற்று கொள்வாயா..... 'என் இனியவளே....?ஊட்டிக்கு வந்தவர்களில் சிவா மட்டும் அவன் வீட்டில் இறங்கி கொண்டான் கார்த்திக்கும் சுமியும் மறுநாள் காலையில் வந்து மான்சியிடம் பேசுவதாகவும் அதுவரை சத்யனுக்கு நடந்த விபத்தைத்தவிர வேறு எதையும் சொல்லவேண்டாம் என்று சிவாவிடம் வலியுறுத்தி சொல்லிவிட்டு அவர்கள் வீட்டுக்கு கிளம்பினார்கள்

சிவா தனது வீட்டுக்குள் நுழைந்தவுடன் அவன் அம்மாதான் முதலில் அவனை எதிர்கொண்டாள் 'என்ன சிவா கோவைல என்ன பிரச்சினை நைட்டுகூட வீட்டுக்கு வராம அங்கேயே தங்கிட்ட என்னாச்சுப்பா,என்று அக்கரையுடன் விசாரிக்க 'சிவா முதலில் தன் தங்கையை தேடினான் அவள் வழக்கம் போல தையல் மெசினில் எதையோ தைத்து கொண்டிருந்தாள் தான் சொல்லபோகும் விஷயத்தால் அவளிடம் ஏதவது மாற்றம் தெரிகிறதா என்று ஓரக்கண்ணால் பார்த்துகொண்டே அவன் அம்மாவிடம் 'அம்மா அன்னைக்கு நம்ம வீட்டுக்கு வந்தாரே நம்ம கார்த்திக் சாரோட மச்சான் அவருக்கு பயங்கரமான ஆக்ஸிடெண்ட் ஆயிருச்சும்மா ரொம்ப ஆபத்தான நிலையிலே ஆஸ்பத்திரியில் அட்மிட் பண்ணிருக்காங்க அவரை பார்க்கதான் கோவை போனேன் பாவம்மா தலையில் பலத்த அடி மனுஷன் கோமா ஸ்டேஜுக்கே போயிட்டார்'என்று சொல்லி கொண்டே மான்சியை கவணிக்க அவள் தைத்து கொண்டிருந்த துணியை தவறாகிவிட்டது போல மறுபடியும் தையலை பிரித்து கொண்டிருந்தாள் ஆனால் உடல் விரைத்து முகம் பதட்டமாக இருப்பது போல சிவாவுக்கு தெரிய வேகமாக அவளை நெருங்கினான் 'ஏன் மான்சி உனக்குகூட அவரை தெரியுமே அதாம்மா நம்ம சத்யன் சார் நீங்க ரெண்டு பேரும் ஏற்கனவே அவரோட காலேஜுல மீட்பண்ணிருகிறதா கோவையில் எல்லாரும் சொன்னங்க அப்படியாம்மா,என்று அவள் வாயை கிளறினான் சிறிது நேரம் அந்த துணியிலேயே கவணம் செலுத்தியவள் பிறகு மெலிந்த குரலில் 'ஆமாம் தெரியும் இப்ப எப்படியிருக்கார்,என்று கேட்க 'ம்ம் செத்துப் பிழைச்சிருக்கார் ஆனா இன்னும் நினைவு வரலை அவங்க குடும்பமே ஆஸ்பத்திரியில் உட்கார்ந்து கதறுராங்க பார்க்கவே பாவமா இருக்கு,என்று மான்சியை பார்த்துகொண்டே பரிதாபத்துடன் கூறினான் சிவா 'மான்சி அதன்பிறகு வேறு எதுவும் பேசாமல் கையிலிருந்த துணியை போட்டு விட்டு தோட்டத்து பக்கமாக போய்விட்டாள் ''எல்லாம் நானே என்பவர் வாழ்க்கை'' ''கல்லாய் மணலாய் கனலாய் அழியும்''மறுநாள் காலை மணி ஒன்பதரை கார்த்திக் சுமித்ரா இருவரும் சிவாவின் வீட்டில் மான்சிக்காக காத்திருந்தனர் இவர்கள் வருவதாக சிவா வீட்டில் சொல்லவில்லை என்பதால் இருவரும் காத்திருக்க வேண்டியதாயிற்று மான்சி அருகிலிருந்த முதியோர் இல்லத்துக்கு முதியவர்களுக்கு உதவிசெய்வதற்கு அதி காலையிலேயே போயிருந்தாள் இது அவளுடைய அன்றாட வேலைகளில் ஒன்றுதான் மான்சி வீட்டுக்கு வரும்போது மணி பத்து ஆகிவிட்டது உள்ளே நுழைந்தவள் அங்கே கார்த்திக் சுமித்ரா இருவரையும் பார்த்து திகைத்து பின்னர் சுமியிடம் நெருங்கி 'வாங்க நல்லாருக்கீங்களா'என்று ஒரு வார்த்தை கேட்டுவிட்டு தலைகுனிந்து நின்றாள் கார்த்திக் மான்சியை ஏறெடுத்துப் பார்த்தான் மெல்லிய தேகம் அதில் ஒரு பழைய கைத்தறி சேலை தன் அடர்த்தியான கூந்தலை சுருட்டி கொண்டையிட்டு உடம்பில் ஒரு பொட்டு நகையில்லாமல் எலும்பெடுத்த கன்னமும் குழிவிழுந்த தோளுமாக பூ பொட்டு எதுவும் இல்லாமல் வாழ்க்கையில் அனைத்தையும் இழந்து விரக்தியின் உச்சியில் இருப்பவள் போல் இருந்தாள் கார்த்திக்கு அவளின் விதவை கோலம் மனதை பிசைய சத்யனின் மேல் பயங்கர ஆத்திரம் வந்தது ச்சே தேவதை மாதிரி இருக்கவேண்டிய பொண்ணை இப்படியாக்கி விட்டானே ஒருவேளை இவளின் இந்த நிலைமையின் தாக்கம்தான் சத்யனுக்கு அவ்வளவு பயங்கர விபத்தை உண்டாக்கியிருக்குமோ என்று கார்த்திக் வருத்ததுடன் நினைத்தான் சுமித்ரா மான்சியின் கையை பற்றி தன்னருகே உட்கார வைத்துகொண்டு மெதுவாக பேச்சை ஆரம்பித்தாள்'மான்சி உனக்கு என் அண்ணன் சத்யனை தெரியுமில்லையா அதான் போனவாரம் இங்கே வந்திருந்தாரே அவருக்கு கோவையில் பயங்கரமா ஆக்ஸிடெண்ட் ஆயிடுச்சு இப்போ ரொம்ப மோசமான நிலைமையில் இருக்கார் பழைய நினைவு இல்லை யார்கிட்டயும் பேச மாட்டேங்கிறார் எங்களுக்கெல்லாம் ரொம்ப பயமாயிருக்கு டாக்டர்கிட்ட கேட்ட அவருக்கு நெருக்கமானவங்க ரொம்ப தெரிஞ்சவங்களையெல்லாம் அவர் காதில் விழும்படி பேசச்சொல்றார் நாங்க எல்லாரும் முயற்ச்சி செய்து பார்த்துடோம் எந்த முன்னேற்றம் இல்லை அதனால உன்னை கூட்டிட்டு போகலாம்னு வந்தோம் தயவுசெய்து வர முடியாதுன்னு மட்டும் சொல்லிறாதே அங்கே என் அண்ணன் நிலைமை ரொம்பவே மோசமாக இருக்கு உன்னை அவருக்கு ஏற்கனவே தெரியுங்கிறதாலே டாக்டர் உன்னை கூட்டிவந்து சத்யா அண்ணனிடம் பேசவைக்க சொன்னார் எங்க அண்ணன் இல்லைன்னா நாங்க யாருமே இல்லை மான்சி உன்னாலே ஒரு குடும்பமே பிழைக்கும் நீ இதை புரிஞ்சிகிட்டு எங்ககூட வரனும் என்று நீளமாகவும் உருக்கமாகவும் சுமித்ரா மானசியிடம் கைகூப்பி வேண்டினாள்மான்சிக்கு முதலில் ஒன்றும் புரியவில்லை பிறகு யோசித்து பார்த்தாள் நான் வந்தால் எப்படி அவனுக்கு சரியாகும் நான் என்ன அவனுக்கு அவ்வளவு நெருக்கமானவளா ஏதோ நான்கு வருடம் முன்னாடி பார்த்தது அதன்பிறகு போனவாரம் ஊட்டியில்தான் சந்தித்தான் அதுகூட என்னை அவனுக்கு அவ்வளவு சீக்கிரம் அடையாளம் தெரிந்திருக்காது என்னால் அவனை பேச வைக்க முடியுமா முதலில் அவனுக்கும் எனக்கும் என்ன சம்மந்தம் முன்பு அவனை அடிச்சதுக்கு அவனிடம் மன்னிப்பு கேட்டாகிவிட்டது பிறகு அவனுக்கும் நமக்கும் எந்த தொடர்பும் இல்லை அப்படியிருக்க நான் ஏன் போகவேண்டும் ம்ஹூம் முடியாது 'என்று அவள் நினைத்து கொண்டிருக்கும் போதே சிவா உள்ளே வந்தான் வந்தவன் கார்த்திக்கை பார்த்து சம்பிரதாயமாக புன்னகைத்துவிட்டு மான்சியிடம் திரும்பி 'மான்சி அங்கே கோவையில் என்கிட்டயும் இதத்தான் சொன்னாங்க நான் மான்சி எங்கேயும் வரமாட்டான்னு சொன்னேன் ஆனால் இது ஒரு உயிர் பிரச்சினை நீ கொஞ்சம் யோசிச்சு முடிவெடுப்பது தான் நல்லதும்மா உன்னால்தான் ஒரு உயிர் பிழைக்கும்ன்னு இவங்கெல்லாம் நம்பறாங்க மான்சி நீ அந்த நம்பிக்கையை கெடுக்கிற மாதிரி எதுவும் பேசிறாதம்மா அவங்க பாவம்'என்று சிவா தங்கைக்கு அவளின் முக்கியத்துவத்தை எடுத்து கூறினான் மறுபடியும் சிவா சொல்வதை யோசித்த மான்சிக்கு அன்று இதே அவள் வீட்டு தோட்டத்தில் வைத்து 'உனக்கு ஏதாவது உதவி வேண்டுமானால் என்கிட்ட நீ தாராளமாக கேட்கலாம் என்று சத்யன் சொன்னது ஞாபகம் வந்தது அன்று அவன் மனிதாபிமானம் அடிப்படையில் தன்னிடம் சொன்னதை அதே மனிதாபிமானத்தை அடிப்படையாக வைத்து நாம் ஏன் அவனுக்கு இந்த உதவியை செய்யக்கூடாது இவர்களும் ஒரு உயிர் பிழைக்கத்தானே கேட்கிறார்கள் இதில் தவறொன்றும் இல்லையே'என்று தார்மீக அடிப்படையில் மான்சி சிந்தித்து முடிவெடுத்தாள் அதுவரை அவள் வாயிலிருந்து 'உங்களுடன் வருகிறேன்' என்று வரும் ஒரு வார்த்தைக்காக தவமிருந்தனர் கார்த்திக்கும் சுமித்ராவும் மான்சி அவர்களை பார்த்து சரி நானும் வருகிறேன் எப்ப போகனும் என்று கேட்க அங்கிருந்து அனைவருக்கும் முகத்தில் டியூப்லைட் போட்டது வெளிச்சமாக இருந்ததுமான்சி வருகிறேன் என்றதும் தாமதம் செய்யாமல் உடனே எல்லோரும் கோவை கிளம்பினார்கள் மருத்துவமனைக்கள் நுழைந்த போது ராஜேந்திரன் தான் அவர்களை வரவேற்று சத்யனின் அறைக்கு அழைத்து சென்றார் மான்சிக்கு கால்கள் பின்னுவது போல் இருக்க அருகில் வந்த சிவாவின் கையை பற்றிக்கொண்டு நடந்தாள் சுமித்ரா தன் அப்பாவை சீண்டி மெதுவான குரலில் 'அப்பா மான்சிகிட்ட அங்கே நாங்க எதுவும் சொல்லலை சும்மா பழகிய பழக்கத்துக்கு நீ வந்த பேசி பாருன்னு கூட்டிட்டு வந்திருக்கோம் அவளுக்கு எதுவுமே தெரியாது நீங்கதான் சமாளிக்கனும்'என்று கிசுகிசுப்பாக கூற சரி நான் பார்த்துகிறேன் எனறு மகளிடம் ஜாடை செய்தவர் எல்லோரோடும் சத்யன் அறைக்குள் நுழைந்தார் அங்கே சத்யன் படுக்கையில் கண்மூடி படுத்திருக்க இருக்க அவனருகே பிரவீன் கையில் ஒரு பொம்மையை வைத்து விளையாடி கொண்டிருந்தான் தலைமுழுவதும் கட்டுடன் கிழிந்த நாராய் கிடந்த சத்யனை பார்த்ததும் மான்சிக்கு அடி வயிற்றில் திக்கென்று ஒரு உஷ்ணம் பரவியது அவளின் அப்பாவி மனது ஐயோ பாவம் இப்படி இருக்கிறாரே என்று அவனுக்காக பரிதாபப்பட்டது சத்யனின் மூடிய இமைகளுக்கு கீழ் விழிகளின் அசைவு தெரிய சுமித்ரா வேகமாக மான்சியை இழுத்து முன்புறம் நிறுத்தினாள் சிரமத்துடன் கண்விழித்தவனின் பார்வை சுற்றிலும் சுழன்று இறுதியாக மான்சியின் முகத்தில் வந்து நிலைத்தது மான்சி லேசாக முன்புறமாக குனிய அவனின் விழிகள் அவள் முகத்தில் எதையோ தேடுவது போல் கூர்ந்து ஆராய்ந்து பின்னர் பெரும் சோகத்தோடு மீண்டும் மூடிக்கொண்டது மான்சி ஐயோ என்னாச்சு என்று சுமித்ராவை திரும்பி பார்க்க அவளோ ஒன்னுமில்லை பயப்பட வேண்டாம் என்று ஜாடை செய்து ம் அவர் காதருகே குனிந்து பேசுங்க என்றாள்மான்சி மெதுவாக அவன் காதருகே குனிந்து 'சார் எப்படி இருக்கீங்க நான் உங்களை பார்க்கத்தான் வந்திருக்கேன் நீங்க என்கூட பேசாம கண்னை மூடிகிட்டீங்களே'என்று ஆதங்கப்பட்டு பேச சத்யனிடம் எந்த பதிலும் இல்லை மாறாக ஏதோ பெரிய வலியை தாங்குபவன் போல முகம் இறுகி புருவம் முடிச்சிட தன் கைகளால் படுக்கையின் விரிப்பை கொத்தாக பற்றிக்கொண்டான் அதை பார்த்த மான்சிக்கு அய்யோ என்றிருக்க மறுபடியும் குனிந்து 'சார் உங்களுக்கு என்னை அடையாளம் தெரியுதா நாம இதுக்கு முன்னால சந்திச்சிருக்கோம் நாலுவருசம் முன்னாடி உங்க காலேஜுல நடந்த விழாவில் நமக்குள்ளே ஒரு பிரச்சினை நடந்தது அது உஙகளுக்கு ஞாபகம் இருக்கா 'என்று மான்சி பேசிக்கொண்டிருக்க சத்யன் கண்களில் கரகரவென கண்ணீர் வழிய பற்றியிருந்த விரிப்பை கசக்கி பற்களால் கீழுதட்டை கடித்தான் அது அவள் பேசிய வார்த்தைகள் ஏற்ப்படுத்திய பாதிப்பை அடக்கவா இல்லை அவன் உடலின் வலியை அடக்கவா என்று தெரியவில்லை உதட்டை அழுத்தி கடித்து தன் உள்ளத்தின் குமுறலை அடக்க முயன்றான் ம்ஹூம் குமுறல் அடங்கவில்லை மாறாக கடித்த உதட்டில் ரத்தம்தான் கசிந்தது

அதை பார்த்து மற்றவர்கள் தங்களை கட்டுபடுத்தி கொண்டு இருக்க மான்சி மட்டும் பதட்டமாக 'ஐயோ சார் என்ன இது ரத்தம் வருது பாருங்க உதட்டை விடுங்க சார் 'என்று அவசரமாக அவன் கன்னத்தில் தட்டி தன் விரல்களால் அவன் நாடியை பிடித்து இழுத்து உதட்டை விடுத்தாள் உதடு வீங்கி ரத்தம் கசிய 'ச்சே என்ன சார் இப்படி பண்ணிட்டீங்க'என்று தன் விரலால் ரத்தத்தை துடைக்க அப்போது சத்யன் தன் இடக்கையில் குளுக்கோஸ் ஏற வலக்கையால் உதடு துடைத்து அவள் விரல்களை பற்றி தன் உதட்டோடு அழுத்தி ஓவென்று வாய்விட்டு கதற ஆரம்பித்தான் மான்சி அவன் அழுகை பயத்தை ஏற்ப்படுத்த தன் விரல்களை அவனிடமிருந்து பிடுங்க முயற்ச்சிக்க அப்போது அவள் சற்றும் எதிர் பாராமல் சத்யன் குனிந்த நிலையில் இருந்த அவளின் முதுகில் தன் வலதுகையை போட்டு வளைத்து அவளை தன் மார்பில் சாய்த்து பிறகு அதே கையால் அவள் கழுத்தை சுற்றி தன் மார்பில் அழுத்தி கொண்டு முதன்முறையாக 'ஐயோ மான்சி' கதற ஆரம்பித்தான்மான்சி இதை சற்றும் எதிர் பார்க்காததால் முதலில் தடுமாறி அவன்மீதே பலமாக சாய்ந்தவள் பிறகு சுதாரித்து அவனிடம் இருந்து விலக முயற்ச்சித்தாள் ம்ஹூம் முடியவில்லை அந்தளவுக்கு அவளை பலமாக தன்னுடன் பிணைத்துக்கொண்டிருந்தான் சத்யன் விபத்து ஏற்பட்டு கவலைக்கிடமாக கிடந்தவனுக்கு இவ்வளவு வலிமையா மான்சியின் போராட்டாத்தை பார்த்து சிவாதான் சத்யனின் கைகளை விலக்கி மான்சியை விடுவித்தான் மான்சிக்கு உடல் நடுங்கி கைகால்கள் உதற ஆரம்பிக்க சிவா அவளை தன் தோளோடு சேர்த்து அணைத்து முதுகை வருடி அவள் பதட்டத்தை குறைக்க முயன்றான் சிறிது பதட்டம் தெளிந்ததும் தன் சகோதரனின் கையை பற்றி 'வா அண்ணா முதலில் இங்கிருந்து போயிரலாம்'என்று இழுக்க ராஜேந்திரன் வேகமாக அவளருகில் வந்து 'அம்மா மானசி இன்னும் கொஞ்சநேரம் பொருமையாக இரும்மா சத்யன் ரொம்ப நல்லவன் அவன் மனசு முழுவதும் நீ இருக்கிறதால் தான் இப்படி நடந்துகிட்டான் ப்ளீஸ் இன்னும் கொஞ்ச நேரம் மட்டும்தான் 'என்று அவர் மான்சியிடம் கெஞ்சிகொண்டு இருக்க அதுவரை இதையெல்லாம் வேடிக்கை பார்த்த குழந்தை சூழ்நிலையின் இறுக்கம் தாளாமல் அழ ஆரம்பித்தது அப்போது தான் மான்சி அந்த குழந்தையை கவணித்தாள் இது யார் குழந்தை இவன் ஏன் இங்கே இருக்கிறான் அதுவும் சத்யனுக்கு அருகில் உரிமையோடு உட்கார்ந்தபடி என்று யோசித்தபடி இருக்க பின்னால் இருந்து 'மான்சி 'என்று சத்யனின் அடைத்த மாதிரியான குரல் கேட்க மான்சி வேகமாக திரும்பினாள் சத்யன் தனது இருகரங்களையும் கூப்பி 'மான்சி என்னை மன்னிச்சிடு உனக்கு நடந்த கொடுமைக்கு நான்தான் காரணம் நீ என்னை காலேஜுல அசிங்கப்படுத்தினதுக்கு பழிவாங்குவதா நினைச்சு இந்த கொடுமையை பண்ணிட்டேன் அதுக்கு கடவுள் எனக்கு சரியான தன்டனை கொடுத்துட்டார் நீ தயவுசெய்து என்னை மன்னிச்சு ஏத்துக்கணும் மான்சி ,என்று மான்சியிடம் மன்னிப்பை யாசகம் பெருவது போல் இருகைகளையும் விரித்து நீட்டி கண்களில் வழிந்த கண்ணீரோடு கேட்க இதை கேட்க்கும் போது அவன் இடதுகையில் ஏறி கொண்டிருந்த குளுகோஸ்ஸின் டியூப் பிடிங்கி கொண்டு குளுகோஸ் ஏறிய இடத்திலிருந்து ரத்தம் வர ஆரம்பித்தது மான்சிக்கு ஒருகணம் உலகமே தனது சுழற்ச்சியை நிறுத்திவிட்டது போல் இருந்தது அவள் உடம்பெல்லாம் நெருப்பு எரிவது போல் இருந்தது அவளுக்கு காதுகள் குப்பென்று அடைத்து கொள்ள கண்கள் இருட்டியது தடுமாறி பக்கத்தில் யாராவது இருக்கிறார்களா என்று இருட்டில் தேடுபவள் போல் கைகளால துழாவிப் பார்த்தாள் யாருடைய கையோ தட்டுப்பட அதை பற்றுவதற்க்கு முன் மயங்கிச் சரிந்தாள் மான்சிஅங்கிருந்த வர்களுக்கு முதலில் அடுத்து என்ன செய்வது என்று புரியவில்லை பிறகு சுதாரித்து சிவாவும் சுமித்ராவும் மயங்கி கீழே கிடந்த மான்சியை தூக்க நிர்மலா அழுதுகொண்டிருந்த பிரவீனை தூக்கி சமாதானம் செய்தாள் ராஜேந்திரன் கையில் ரத்தம் வழிந்த சத்யனை நோக்கி ஓடி அவன் கையை தூக்கி உயர்த்தி ரத்தம் வராமல் பிடித்து'என்ன சத்யா இது இப்படியா முரட்டுத்தனமாக இழுக்கிறது ரத்தம் வருது பார்'என்று சத்யனை வருத்தத்துடன் கேட்க சத்யன் உயர்த்தி பிடித்திருந்த அவர் கைகளை உதறி கட்டிலைவிட்டு எழுந்து நின்றான் இத்தனை நாட்களாக படுக்கையிலேயே இருந்ததால் எழுந்து நின்றவுடன் சத்யனுக்கு தலை கிர்ரென்று சுற்ற அப்படியே மடிந்து மண்டியிட்டு தரையில் மான்சியருகில் அமர்ந்தான் 'ஐயோ நீங்க ஏன் சார் இப்போ எந்திருச்சீங்க மான்சிக்கு அதிர்ச்சியில் லேசான மயக்கம்தான் கொஞ்சநேரத்தில் சரியாயிடும் நீங்க போய் படுங்கள் சார்'என்று இரக்கத்துடன் சிவா கெஞ்சினான் சிவாவுக்கு சத்யன் மான்சியிடம் கைகூப்பி மன்னிப்புக் கேட்டதுமே கோபமெல்லாம் இருந்த இடம் இல்லாமல் போய்விட்டது சத்யன் அவனை சட்டை செய்யாமல் சிவாவின் மடியிலிருந்த மான்சியின் தலையை எடுத்து தன் மடியில் வைத்துகொண்டான் பின்னர் லேசாக அவள் கன்னங்களை தட்டி 'மான்சி மான்சி' என்று குரல் கொடுக்க அவள் கண்திறக்கவில்லை சுமித்ரா சிறிது தண்ணீரை எடுத்து மான்சியின் முகத்தில் தெளிக்க சிறிதுநேரத்தில் சிரமமாக கண்விழித்தாள் மான்சி உடனே சத்யன் ஆர்வத்துடன் குனிந்து அவள் முகத்தை பார்த்து 'இப்போ எப்படி இருக்கு மான்சி'என்று அக்கரையுடன் விசாரிக்க தனக்கு அருகில் இருந்த அவன் முகத்தை ஏதோ ஒரு கொடிய மிருகத்தை பார்ப்பது போல் பார்த்தவள் தன் உடல் பலமனைத்தையும் திரட்டி அவன் மடியில் இருந்த தனது தலையை உலுக்கி சிலுப்பிக் கொண்டு 'சசீய்'என்று எழுந்து நின்றவள் கீழே மண்டியிட்டு அமர்ந்திருந்த சத்யனை ஒரு புழுவை பார்ப்பது போல் பார்த்து'நீ ஏன் இன்னும் சாகாமல் உயிரோடு இருக்க'என்று ஒற்றை வரியில் தன் உள்ளக்குமுறலை வெளியிட்டு சிவாவிடம் திரும்பி 'வா அண்ணா இங்கிருந்து போகலாம்'என்று உத்தரவிட்டு அறைக்கதவை நோக்கி சென்றாள் சிவாவும் வேறு வழியில்லாமல் அவளின் பின்னால் செல்ல 'நில் மான்சி'சத்யனின் குரல் அவர்களை தடுத்தது ஆனால் மான்சி அதை அசட்டை செய்து மேலும் கதவை நோக்கி போக சத்யனின் மறுபடியும் ஒலித்தது இம்முறை சற்றே உரத்து ஒலித்தது 'நில்லு மான்சி தப்பு செய்த என்னைதான் ச்சீய்ன்னு உதறிட்டு போற ஆனால் எதுவும் அறியாத இவனை என்ன செய்ய போற மான்சி 'என்று சத்யன் தன்னால் இயன்ற அளவு சத்தமிட்டு கேட்க மான்சியின் கால்கள் பிரேக்கடித்தது போல் நின்றது இவன் யாரைச் சொல்கிறான் என்று திரும்பி பார்க்க அங்கே நிர்மலாவிடம் இருந்த குழந்தை இப்போது சத்யனின் கையில் இருக்க ராஜேந்திரன் அவன் பின்னால் நின்று சத்யன் கீழே விழுந்து விடாமல் தாங்கி பிடித்துகொண்டு இருந்தார் 'நீ யாரைச் சொல்கிறாய் என்பது போல் மான்சி சத்யனை உறுத்து விழிக்க 'என்ன மான்சி அப்படி பார்கிற இதோ இவனைத்தான் சொல்றேன்'என்று குழந்தையை தொட்டு காண்பித்து'இவன் யார்னு தெரியுமா இவன் உன் மகன் உன் வயிற்றில் பத்து மாசம் இருந்து பிறந்தவன் பிறகு உன்னால வேண்டாம்ன்னு தூக்கிவீசப்பட்ட என்னோட மகன்'என்று சத்யன் குரலை உயர்த்தி நெஞ்சை நிமிர்த்தி மான்சியிடம் சொன்னான் மான்சிக்கு இப்போது காய்ச்சல் வந்தது மாதிரி கண்கள் எரிய காதிலும் மூக்கிலும் புகைவருவது போல் இருந்தது தனது தலையை யாரோ இப்படியும் அப்படியுமாக பந்தாடுவது போல் இருக்க இருகைகளாலும் தலையை கெட்டியாக பிடித்து கொண்டாள்மான்சி தலையை பிடித்துக்கொண்டு தடுமாறுவதை பார்த்த சிவா அவளை தாங்கிக்கொள்ள 'சிவா அவளை இங்கே கொண்டுவந்து உட்கார வை'என்று சத்யன் தன் கட்டிலை காண்பித்தான் சத்யனுக்கு தன் பலகீனத்தையும் மீறி குரல் உரக்க ஒலித்தது சிவா மெதுவாக மான்சியை நடத்தி கட்டிலின் ஒரத்தில் உட்கார வைக்க சத்யன் கட்டிலின் மறுபக்கம் உட்கார்ந்தான் தன் பிரச்சினையை தானே மான்சியிடம் பேசி தீர்ப்பதுதான் சரி என்று நினைத்தான் பேசிய பிறகு அவள் என்ன முடிக்கிறாள் என்று பார்க்கலாம் என நினைத்தான் ஆனால் எக்காரணம் கொண்டும் மறுபடியும் தன் குழந்தையை விடுதிக்கு அனுப்ப அவன் தாயாராக இல்லை மான்சி அவனுடன் சேர்ந்து வாழாவிட்டாலும் பரவாயில்லை அவளின் விதவை கோலம் மாறவேண்டும் என்று நினைத்தான் அதுமட்டுமன்றி குழந்தைக்கு சமுதாயத்தில் ஒரு முறையான அந்தஸ்தை அவளும் தானும் கொடுக்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்தான் இவை எல்லாவற்றையும் மான்சிக்கு எப்படி புரியவைப்பது என்று மனதில் கணக்கிட்டவாறு மான்சியிடம் பேச ஆரம்பித்தான் 'மான்சி பார் உனக்கு நான் செய்தது மிகப்பெரிய கொடுமைதான் அதற்க்காக "நீ ஏன் இன்னும் சாகாமல் உயிரோடு இருக்கேன்னு" நீ என்னை கேட்டது ரொம்ப சரியானது ஆனால் நான் சாவைக் கண்ட பயப்படவில்லை மான்சி எனக்கு விபத்து நடந்த அந்த கடைசி நிமிஷத்தில் நான் உயிரோடு இருக்க லாயக்கில்லாதவன் எனக்கே புரிஞ்சுப்போச்சு ஆனால் என்ன செய்வது எனது துரதிர்ஷ்டம் என் குழந்தையின் அதிர்ஷ்டம் டாக்டர்கள் எல்லாரும் சேர்ந்து என்னை பிழைக்க வச்சிட்டாங்க இதை அவன் சொல்லிகொண்டு இருக்கும் போது மான்சி அவனை ஏளனமாக பார்க்க சத்யன் தலையசைத்து என்ன என்று கேட்டான்

'இல்ல என் மகன் என் மகன்னு சொல்றியே உன்கூட சேர்ந்து எனனை நாசம் பண்ணவனுங்க ரெண்டுபேரும் கேட்டா சிரிக்க மாட்டானுங்களா அடுத்தவன் பிள்ளைக்கெலலாம் உன்னை அப்பான்னு சொல்றியே உனக்கு அருவருப்பாக இல்லையா'என்று மான்சி ஏளனமாக கேட்க சத்யன் சிறிதுநேரம் அவள் முகத்தையே உற்று பார்த்தவன் பிறகு லேசாக தலையசைத்து 'எனக்கு கிடைசசவளை அடுத்தவங்க கூட சேர்ந்து பங்கு போட்டுக்க நான் என்ன ஆண்மையில்லாதவனா மான்சி அன்று உன்னை சேர்ந்தது நான் மட்டும்தான் என்னுடன் மட்டும்தான் உன் முதல் உறவு நடந்தது இவன் உனக்கும் எனக்கும் மட்டுமே பிறந்தவன் உன் உதிரத்தில் என் அணுக்களால் உருவாக்கப்பட்ட குழந்தை இதை உன்னால நம்ப முடியுதா மான்சி'என்று மான்சியை நேராகப்பார்த்து தீர்க்கமாக கேட்டான் சத்யன் அங்கிருந்து அத்தனை பேருக்கும் அப்பாடி என்று அப்போதுதான் மூச்சே வந்தது ஆனால் மான்சி மட்டும் அவனை அமைதியாக பார்த்து 'ஏன் இப்ப ஏற்ப்பட்ட விபத்தில் நீ உன் ஆண்மையை இழந்துவிட்டாயா என்ன இப்படி அடுத்தவன் பிள்ளையை உன் பிள்ளைன்னு சொல்ற,என்று மிகக்கேவலமான பார்வையுடன் ஏளனமாக மான்சி கேட்க 'ஏய்' என்று ஆத்திரத்துடன் எழுந்த சத்யன் அவளை நெருங்கி அவள் தோள்களை பற்றி உலுக்கி 'யாரை ஆண்மையில்லாதவன்னு சொல்ற அன்னைக்கு நைட் நடந்ததெல்லாம் மறந்துபோச்சா ஒரே நாள் உறவில் சூப்பரா என்னை போலவே மகனை பெத்து வைச்சிருக்கயே இதை கூடவா உன்னால நம்ப முடியல இல்லேன்னா ஒன்னு செய்யலாம் இதே ஆஸ்பத்திரியில் இவனுக்கும் எனக்கும் ஒரு டி என் ஏ டெஸ்ட் எடுத்து பார்த்திட்டா எல்லாமே தெரிஞ்சிட போகுது என்று அவளை விட குரலில் அதிகமான ஏளனத்துடன் சத்யன் சொல்ல நிர்மலாவுக்கு கைத்தட்டலாம் போல் இருந்தது சூழ்நிலை அறிந்து தன்னையும் தன் முகத்தின் மலர்ச்சியையும் கட்டுப்படுத்தி கொண்டாள்அதுவரை தன் தோள்களை பற்றியிருந்த சத்யனின் கைகளை தட்டிவிட்ட மான்சி 'சரி நீ சொல்றது உன்மையாகவே இருக்கட்டும் அதுக்காக உன்னை கல்யாணம் செய்துகிட்டு உன்னோடதுன்னு சொல்றியே இதோ இந்த பையன் இவனுக்கு அம்மாவா இருக்க சொல்றியா என்னை அது மட்டும் நடக்காது நான் உன்னை பத்தி போலீசில் புகார் செய்தால் உன்னால என்ன செய்யமுடியும்'என்று அலட்சியமாக கூற சத்யனின் முகத்தில் லேசான புன்னகை கோடுகள் தோன்ற 'ஏன் மான்சி இந்த நாலுவருஷமா என்ன பண்ண அப்பவே என்மேல் கம்ப்ளைண்ட் பண்ண வேண்டியது தானே இப்ப நானே உன்கிட்ட உன்மையை ஒத்துக்கிட்டதும் இப்ப என்னை உள்ள வைக்கனும்னு தோனுதா, 'பரவாயில்லை மான்சி நம்ம கல்யாணம் சிறை கம்பிகளுக்கு பின்னால் தான் நடக்கனும்னு விதியிருந்தா அதை மாத்த முடியுமா, 'உன் விருப்பம்போல் செய் மான்சி கோவை மாவட்ட போலீஸ் கமிஷனர் எனக்கு ரொம்ப தெரிஞ்சவர் எங்க பேமிலி பிரன்ட்தான் வேனும்னா அவரை இங்கயே வரச்சொல்லி கால் பண்றேன் நீ இங்கயே அவர்கிட்ட நேரடியாவே என்னை பத்தி புகார் கொடுக்கலாம் என்ன வரச்சொல்லட்டுமா மான்சி'தன் வரண்ட உதடுகள் சிரிப்பில் துடிக்க சத்யன் சொல்ல மான்சிக்கு கோபம் வந்தது 'என்ன போலீஸ் உன் கைக்குள் இருக்குன்னு மிரட்டிப் பார்க்கறயா சரி இதுக்கெல்லாம் ஒரே முடிவா நான் தற்க்கொலை செய்துகிட்டா என்ன செய்வ'என்று மான்சி குரலை உயர்த்தி கேட்டாள் 'ம்ம் நானும் உன்கூடவே செத்துடுவேன்னு சினிமா டயலாக்கெல்லாம் சொல்லமாட்டேன் நான் உயிரோடுதான் இருப்பேன் ஏன்னா அப்புறமா நம்ம குழந்தை அனாதையா ஆகிவிடக்கூடாது இல்லையா அதுக்காகத்தான்'என்று அவளுக்கு உடனே பதில் தந்தான் சத்யன் 'ஏன் இவ்வளவு நாளா அது அனாதையாகத்தானே இருந்தது இப்பமட்டும் என்ன அப்பா அம்மாவோட பங்களாவில் வாழனும்னு அவன் சொல்றானா'என்று மான்சியின் வார்ததைகள் சவுக்கடி போல் வந்தது அவளின் அனாதை என்ற அந்த வார்த்தை சத்யன் மனதை பாதிக்க'சரி மான்சி நீ சொல்றமாதிரியே இருக்கட்டும் அவன் ஒரு கோடீஸ்வரன் பேரன் ஒரு ஆரோக்கியமான நல்ல அப்பா அம்மாவுக்கு பிறந்தவன் அவன் ஏன் அனாதை விடுதியில் இருக்கனும் என் பங்களாவில் என் அப்பாவுக்கு பேரனா நமக்கு மகனா இருப்பதில் உனக்கு என்ன வருத்தம்,என்று குரலில் கர்வத்துடன் கூறியவனை ஏளனமாக பார்த்த மான்சி 'எனக்கு ஒரு விஷயம்தான் ரொம்ப ஆச்சர்யம்மா இருக்கு என்மகன் என் குடும்பவாரிசு அப்படின்னு இப்ப சொல்றியே உனக்கு உங்கவீட்டில் கல்யாணம் முடிவு பண்ணியிருந்தாஙகளே அந்த கல்யாணம் முடிஞ்சப்புறம் உனக்கு இந்த உன்மை தெரிஞ்சிருந்தா உன்னால என்ன பண்ணியிருக்க முடியும்'என நக்கலுடன் மான்சி கேட்க அதற்க்கும் சத்யன் சளைக்காமல் பதில் சொன்னான் 'நிச்சயமா அப்படி ஒரு சூழ்நிலை உருவாகியிருந்தா தாலி கட்டிய என் மனைவியை விவாகரத்து செய்துவிட்டு உன்னை மணந்திருப்பேன் ஏன்னா என் மகனை எந்த சூழ்நிலையிலும் என்னால் விட்டுகொடுக்க முடியாது'என்று உறுதியுடன் கூறிய சத்யன் அவளை சற்று நெருங்கி 'மான்சி நான் செஞ்ச தப்புக்கு சப்பைக்கட்டு கட்றதா நினைக்காதே நான் பிரவீனை விடுதியில் பார்த்ததில் இருந்து இப்போது வரைக்கும் என் முடிவில் எந்த மாற்றமும் கிடையாது, 'ஒருநாளைக்கு உலகத்தில் ஆயிரம் அனாதைகள் உருவாகுறாங்க நாம ஏன் புதுசா இன்னொரு அனாதையை உருவாக்கனும் வேண்டாம்மா ப்ளீஸ் நான் சொல்றதை கேள் நீ என்னை எங்கே வந்து மன்னிப்பு கேட்க சொன்னாலும் கேட்கிறேன் நீ என்ன சொன்னாலு அதுக்கு நான் கட்டுப்படுகிறேன் நம்ம குழந்தைக்கு இந்த சமுதாயத்தில் ஒரு அங்கீகாரம் கொடுக்கனும்னா அது நம்மால் மட்டும்தான் முடியும், 'நீ திருமனத்திற்க்கு சம்மதிச்சா மட்டும் போதும் என்னுடன் சேர்ந்து வாழனும்னு அவசியம் இல்லை திருமணத்துக்கு பிறகு நீ என்ன முடிவு எடுத்தாலும் நான் அதுக்கு சம்மதிக்கிறேன் ஆனால் நிச்சயமாக இந்த திருமணம் நடக்கனும் மான்சி'என்று தன் தரப்பு வாதத்தை சரியாக எடுத்து சொன்ன சத்யன் களைத்துப்போய் படுக்கையில் உட்கார்ந்தான்அதுவரை அவர்கள் பேசுவதை பொருமையாக கேட்டுகொண்டிருந்த சிவா சத்யனை நெருங்கி 'சார் நீங்க உங்க உடல்நிலையை இப்படி வெச்சுகிட்டு இவ்வளவு பேசினதே போதும் கொஞ்சம்நேரம் ரெஸ்ட் எடுங்க நான் மான்சியோட கொஞ்சம் வெளியே போய் பேசிட்டு வர்றேன்'என்று சத்யனின் தோளைப் பிடித்து படுக்கையில் படுக்கவைத்த சிவா மான்சியை கைப்பற்றி எழுப்பி நிர்மலாவை கண்ணசைவில் வெளியே வரச்சொல்லி தங்கையை அழைத்துகொண்டு தானும் அறையை விட்டு வெளியேறினான் குழந்தை பிரவீனை தூக்கிக்கொண்டு நிர்மலாவும் அவர்கள் பின்னால் வர சிவா அந்த மருத்துவமனையின் சறு நந்தவனத்தில் போடப்பட்டிருந்த சிமெண்ட் பெஞ்சில் உட்கார்ந்தவன் மான்சியையும் உட்காரச்சொன்னான் குழந்தையுடன் நிர்மலா நிற்க்க சிவா அவளை மான்சிக்கு அறிமுகம் செய்தான் 'மான்சி இவ நிர்மலா சத்யன் சார் குடும்ப டிரஸ்ட் மூலமா நடக்கிற ஆதரவற்றோர் விடுதியில் குழந்தைகளை பார்த்துக்குறா அந்த விடுதி மேனேஜர்ரோட பேத்தி'என்று நிர்மலாவை மான்சிக்கு அறிமுகம் செய்ய மான்சிக்கு சிவா நிர்மலாவை ஒருமையில் அழைத்தது மனதின் ஒரு ஓரத்தில் உறுத்தினாலும் அவள் அதை பற்றியெல்லாம் சிந்திக்கும் நிலையில் இல்லை இன்று முழுவதும் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக ஏற்ப்பட்ட அதிர்ச்சியில் அவள் மனம் யானையின் காலிடைச் சருக போல் ஆனது அவள் நிர்மலாவின் கையிலிருந்த பிரவீனையே வெறித்துப் பார்த்துகொண்டிருந்தாள் சிறிதுநேரம் கழித்து சிவாவிடம் திரும்பி 'உனக்கு எல்லா விஷயமும் நேத்திக்கே தெரிஞ்சிருக்கு ஆனா நீ என்கிட்ட எதுவுமே சொல்லல ஏன் எதனால அப்படியாவது உன் தங்கச்சிக்கு அந்த தரமில்லாதவன் கூட ஒரு வாழ்க்கை அமையனும்னு நெனைச்சியா நான் உனக்கு அவ்வளவு பாரமாயிட்டேனா நீ என்னை பாரம்னு நெனைச்சிருந்தா பேசாமா என்னையும் ஏதாவது ஒரு விடுதியில் விட்டுருக்கலாம் அதைவிட்டு இங்க கூட்டிவந்து என்னை இவ்வளவு அசிங்கப்பட வைச்சிருக்க கூடாதுண்ணா ஏண்ணா இப்படி செஞ்ச எனக்கு இப்பவே என் உயிர் போயிடாதான்னு இருக்கு'என்று மான்சி கண்ணீருடன் உருக்கமாக சிவாவைப் பார்த்து கேட்க அவனுக்கு என்ன பதில் சொல்வதென்றே தெரியவில்லை நிர்மலாதான் சமாளித்து'என்ன சிவா நீங்க அவங்க இன்னும் எதுவுமே சாப்பிடவே இல்லை நீங்க போய் கேன்டீனில் ஏதாவது இருந்தா வாங்கிட்டு வாங்க அதுவரைக்கும் நான் இவங்க கூட பேசிகிட்டு இருக்கேன்' என்று சிவாவை கண்ஜாடை செய்து போகுமாறு சொல்ல சிவாவும் தன்னால் பதில் சொல்ல முடியாத தன் தங்கையின் கேள்வியில் இருந்து தப்பித்தால் போதுமென்று வேகமாககேன்டீன்நோக்கிபோனான்நிர்மலா குழந்தையை கீழே விட்டு மான்சியின் அருகில் அமர்ந்தவள் சிறிதுநேரம் அமைதியாக மான்சியை பார்த்தவள் பிறகு மெதுவாக பேச்சை ஆரம்பித்தாள் 'ஏன் மான்சி நான் ஏதாவது உங்கள் விஷயத்தை பத்தி பேசினா தப்பா நினைப்பீங்களா'என்று பீடிகையுடன் கேட்க 'ம்ஹூம் என்ன கேட்கனுமோ கேளுங்க ஏன்னா இப்ப என் வாழ்க்கையை பத்தி நானே முடிவெடுக்க முடியாத நிலைமையில் இருக்கேன் இப்பவந்து யார் என்ன சொன்னாலும் கேட்டுக்கதான் வேனும் சொல்லுங்க'என்று விரக்தியாய் மான்சி கூறினாள் 'ஏன் இப்படி விரக்தியா பேசறீங்க உங்களை பற்றிய எல்லா விஷயமும் உங்க அண்ணன் என்கிட்ட சொல்லிருக்கார் நான் அவ்வளவு முக்கியமானவளான்னு நினைக்காதீங்க அதைப்பற்றி நான் பிறகு ஒருநாள் சொல்றேன்'என்ற நிர்மலா நன்றாக மான்சியின் பக்கம் திரும்பி உட்கார்ந்து ''இதோ பாருங்க மான்சி மன்னிப்பு கேட்கிறது மனுசகுணம் மன்னிப்பை வழங்குவது தெய்வகுணம்ன்னு,சொல்லுவாங்க நீங்க ஒரு தெயவமாக இருந்து அவரை மன்னிக்கனும் இதை ஏன் நான் அவர் சார்பா கேட்கிறேன்னா அன்னிக்கு குழந்தையை பார்க்க வந்தவர் விடுதில தியான மண்டபத்தில் அவர் விட்ட கண்ணீரை என் கண்னால் பார்த்தவ மறுபடியும் தப்பு செய்றவன் திமிர்பிடிச்சவன் பகல்வேஷம் போடறவன் இவங்கல்லாம் மறைவா போய் கண்ணீர் விடமாட்டான் நேர நமக்கு முன்னாடியே கண்ணீர்விட்டு நடிப்பான் ஆனா இவர் அப்படியில்லை அவர் செஞ்சது பெரிய தப்புதான் அதை நீங்க இந்த சின்ன குழந்தைக்காக மன்னிக்கனும் இவனை பாருங்க இந்த நாலுநாளாதான் நல்லா சாப்பிடுறான் நல்ல துணி உடுத்தறான் இவனை அவங்க எல்லாரும் ஒருநிமிடம் கீழே விடாம தாங்கறாங்க மான்சி உங்களுக்கு தெரியாது நான் விடுதியில் பல பிள்ளைகள் கூட இருந்திருக்கேன் அம்மா அப்பா இல்லாமல் அந்த பிள்ளைங்க படுற கஷ்டத்தை என் கண்னால பார்த்திருக்கேன் அது எவ்வளவு கொடுமையான விஷயம் தெரியுமா அந்த கஷ்டம் இந்த பிஞ்சு குழந்தைக்கு வரனுமான்னு நீங்கதான் முடிவு செய்யனும் சத்யன் மட்டும் இப்ப என்ன கேட்கிறார் இந்த குழந்தைக்கு சமுதாயத்தில் ஒரு அந்தஸ்து வேனும்னு தானே அதன்பிறகு நீங்க அவர்கூட வாழலேன்னா கூட பரவாயில்லை திருமணம் மட்டும் நிச்சயமா நடக்கனும்னு சொல்றார் அது உங்களுக்கு சாதகமான விஷயம் தானே மான்சி அதை ஏன் நீங்க வேண்டாம்ன்னு சொல்றீங்க என்னை கேட்டா இதுதான் உங்களுக்கு பழிவாங்க சரியான சந்தர்ப்பம்ன்னு சொல்லுவேன் எப்படி கேட்கீறீங்களா அவரை கலயாணம் செய்து அன்னைகே அவரை நீங்க பிரிஞ்சு போனீங்கன்னா அதைவிட ஒரு ஆம்பிளைக்கு அசிங்கம் வேறென்ன இருக்கு நீங்க இதை நிதானமா யோசிச்சு பாருங்க புரியும்'என்று மூச்சுவிடாமல் பேசிய நிர்மலா குழந்தை எங்கே ஓடுவதை பார்த்து அவனிடம் போக மான்சி தன் சகவயதுள்ள ஒரு பெண் சொல்லிய வார்த்தைகளை மறுபடியும் தன் மனதில் ஓட்டிப் பார்த்தாள்அப்போது சிவா தன் கைகளில் நான்கு மாம்பழச்சாறு பாட்டில்களுடன் வந்து ஆளுக்கு ஒன்றாக கொடுத்து நிர்மலாவை பார்த்து 'இப்ப அன் டைம்மா இருக்கிறதால எதுவும் இல்ல நிலா இதுதான் கிடைச்சது பிரவீனுக்கு மெதுவா குடிக்கவை'என்று சொல்லிவிட்டு அருகிலிருந்த இன்னெரு பெஞ்சில் உட்கார்ந்து கொண்டான் மான்சி தன்னிடம் கொடுத்த பாட்டிலை கையிலேயே வைத்திருக்க நிர்மலா பிரவீனை குடிக்க வைத்து தானும் குடித்து காலியான பாட்டில்களை பெஞ்சின் கீழ் வைத்துவிட்டு நிமிர்ந்தவள் மான்சி அப்படியே வைத்திருப்பதை பார்த்து குடிங்க மான்சி என்று கூற

அப்போது கீழே நின்றுகொண்டிருந்த குழந்தை மான்சி கையிலிருந்த பாட்டிலை பார்த்து அவள் முழங்கால் அருகே போய் நின்று தன் தாடையை அவள் முட்டியில் ஊன்றி அந்த கூல்டிரிங்க் பாட்டிலை நோக்கி கைநீட்டி 'உனக்கு வேனாவா அப்ப எனக்கு ததியா'என்று மழலையில் கேட்டது மான்சிக்கு தொண்டையில் ஏதோ அடைத்தது போல் இருந்தது அவள் மார்புகள் இரண்டும் திடீரென அதிக பளுவாகி கழுத்துக்கு கீழே கணப்பது போல் இருக்க மார்க்காம்பில் ஒரு இனம்புரியாத குறுகுறுப்பு ஏற்ப்பட்டது வயிற்றுக்குள் இருந்து ஏதோ ஒன்று பந்தாக கிளம்பி அவள் நெஞ்சுக்குழியில் வந்து அடைத்து நின்றது அவள் படும் இம்சை தெரியாத குழந்தை அவள் மடியில் ஏற முயற்ச்சித்து அன்று பார்த்து அவள் கட்டிவந்த நைலக்ஸ் புடவை குழந்தையை ஏறவிடாமல் வழுக்கிவிட்டது இதையெல்லாம் கவனித்த நிர்மலா மெதுவாக நழுவி சிவா உட்கார்ந்திருந்த பெஞ்சில் போய் உட்கார்ந்து கொண்டாள் மறுபடியும் மறுபடியும் குழந்தை ஏற முயற்சிக்க புடவை வழுக்கிவிட மான்சி அவளையும் அறியாமல் கையை நீட்டி குழந்தையை வாரியெடுத்து தன் மார்போடு அணைத்து கரகரவென கண்ணீர் வடிக்க குழந்தை அவள் தன் கையால் அவள் கண்ணீரை துடைத்தது மான்சி தன் கையில் இருந்த கூல்டிரிங்கை குழந்தையின் வாயில் சாய்க்க குழந்தை சிறிது குடித்துவிட்டு உனக்கு என்று பாட்டிலை அவள் வாயில் சரித்தது அது தவறி அவள் புடவையில் சிந்தியது அதை பார்த்து குழந்தை பெரிய மனிதன் போல் கண்களை அகல விரித்து 'அச்சச்சோ'என்று கன்னத்தில் கைவைக்க மான்சிக்கு சிரிப்பு வர வாய்விட்டு சிரித்தாள் சிவா தன் தங்கை சிரிப்பதை ஆச்சரியமாக பார்த்து கண்கலங்க நிர்மலா 'ஷ்'அவன் தொடையில் கிள்ள சிவா தொடையை தடவிக்கொண்டே 'ஏய் ஏன்டி இப்ப கிள்ளுன' என்று கிசுகிசுப்பாக கேட்க அவள் எல்லாம் என்னால தான் என்று இல்லாத சட்டையின் காலரை தூக்கிவிடுவது போல் தன் சுடிதாரின் காலரை தூக்கி விட்டு அவனைப்பார்த்து கண் சிமிட்டி சிரித்தாள் இருவரும் நடமாடுவது போல் மான்சியையும் குழந்தையையும் தனியாகவிட்டு பக்கத்தில் இருந்த பூச்செடிகளை பார்க்க நகர்ந்தனர் மான்சி இன்னும் குழந்தையை தூக்கி போட்டு பிடித்து அவன் கன்னங்களில் தன் கன்னங்களை தேய்த்து முகம் முழுவதும் சிரிப்புடன் கொஞ்சிக்கொண்டு இருந்தாள்அந்த பெரிய விசிறிவாழையின் மறைவில் நின்ற சிவாவும் நிர்மலாவும் மான்சியை கவனித்துவிட்டு அவளுக்கு முதுகுகாட்டி திரும்பி நின்று கொண்டனர் 'ஏய் நிலா நான் கேன்டீன் போனதும் மான்சிகிட்ட என்ன பேசின'என்று ஆர்வத்துடன் சிவா கேட்க 'ம்ம் என்ன பேசினேன் நடைமுறை வாழ்கையை பற்றி அவங்களுக்கு எடுத்து சொன்னேன் அவ்வளவுதான்' 'அதுதான் என்னன்னு கேட்கிறேன்' என்று சிவா வற்புறுத்த நிர்மலா மான்சியிடம் தான் பேசியது ஒன்றுவிடாமல் சிவாவிடம் சொல்ல சிவா தன் கைகளால் நெற்றியில் அறைந்து கொண்டான் 'போச்சு எல்லாமே போச்சு ஏன்டி நீ என்ன லூசாடி கல்யாணம் பண்ண அன்னிக்கே பிரிஞ்சு போறதுக்கு எதுக்குடி கல்யாணம் செய்யனும் சும்மாவே அவ சத்யன் மேல ரொம்ப வெறுப்புல இருக்கா இப்ப நீ வேற எரியிற நெருப்புல் எண்ணெய்ய ஊத்திவிட்ருக்க என்ன நிலா இது ' என்று சிவா சலிப்புடன் கேட்க 'அதுதான் நிலாவேட டெக்னிக் நான் சொல்றத கவனமா கேட்டுட்டு அப்புறமா என்னை குறை சொல்லுங்க இப்போ உங்க தங்கச்சி கல்யாணத்துக்கு முதல்ல ஒத்துக்கட்டும் அதன்பிறகு அவங்க நிச்சயமாக சத்யன் சாரை பிரியமாட்டாங்க அதுக்கு நான் ஒரு பிளான் வச்சிருக்கேன்' என்றவள் சற்று எக்கி சிவாவின் காதில் ஏதோ சொல்ல சிவாவின் முகம் சட்டென மலர்ந்தது 'ம்ம் எப்படி என்னோட பிளான்' என்று நிர்மலா கேட்க சிவா சிரித்தபடி 'ம்ம் ஒரே கல்லுல ரெண்டு மாங்கான்னு சொல்ற பார்க்கலாம் நடக்கும்ன்னு எனக்கும் நம்பிக்கை வருது'என்ற சிவா நிலாவை சற்று நெருங்கி 'ஏய் நிலா கொஞ்சம் அந்த பிள்ளையார் கோயில் பின்னாடி வரய சும்மா கொஞ்சநேரம் ஒரே ஒரு உம்மா இப்பவே குடுக்கனும் ப்ளீஸ் 'என்று கண்களில் தாபத்துடன் கேட்க 'அய்யோ என்ன உங்களுக்கு மண்டை குழம்பிப்போச்சா பட்டபகலில் போய் ச்சே என்ன விளையாடுறீங்களா'என்று ரகசியமாக எச்சரிக்கை குரலில் நிர்மலா அதட்டினாள் 'ஏய் ஏய் ப்ளீஸ்டி அங்கே மறைவாத்தானே இருக்கு என் குடும்பத்துக்காக இவ்வளவு செய்திருக்க அதான் உனக்கு ஒரு உம்மா உடனே குடுக்கனும் வா நிலா'என்று அவளின் விரல்ப்பற்றி சிவா இழுக்க 'அடடா என்னங்க இது நேரங்காலம் தெரியாம உன் குடும்பம் என் குடும்பம்ன்னு பிரிச்சி பேசிக்கிட்டு இருக்கீங்க அங்கே பாருங்க உங்க தங்கச்சியை அவங்க அப்புறம் நம்மை காணேம்ன்னு தேட போறாங்க வாங்க' என்று அவன் கையை பிடித்து இழுத்துகொண்டு மறைவிலிருந்து வந்தாள் சிவா அவள் கையை சுரண்டியபடி காதருகே குனிந்து அப்ப இன்னிக்கு நைட் வேனும்னா குடுக்கட்டுமா அங்கேயே வெயிட் பண்றேன் உனக்காக'என்று சொல்லிக்கொண்டு வந்தவன் மான்சியருகி்ல் வந்ததும் கப்பென்று வாயை மூடிக்கொண்டான்இருவரும் மான்சி அருகில் வரும்போது குழந்தை மான்சியின் மடியில் ஒய்யாரமாக உட்கார்ந்துகொண்டு தலையை ஆட்டி ஆட்டி ஏதோ கேட்க அவள் உதட்டில் சிரிப்பும் கண்களில் கண்ணீருமாக பதில் சொல்லிக்கொண்டு இருந்தாள் அதை ரசித்துக்கொண்டே சிவா மான்சியருகே அமர்ந்தான் அவனை நிமிர்ந்து பார்த்த மான்சி 'அண்ணா இவனை பார்த்தியா எவ்வளவு கேள்வி கேட்கிறான் என்னால பதிலே சொல்லமுடியாலை ரொம்ப புத்திசாலியா இருக்கான்ண்ணா'என்று சொல்லிவிட்டு சிரிக்க தன் தங்கையின் முகத்தில் நான்கு வருடம் கழித்து வந்திருக்கும் இந்த புன்னகை நிறந்தரமாக அவள் முகத்திலேயே இருக்க வேண்டும் என்று கடவுளை பிரார்த்தனை செய்தது அந்த பாசமுள்ள அண்ணன் மனது 'சரிம்மா நேரமாகுது குழந்தைக்கு ஏதாவது சாப்பிடக் குடுக்கனும் வா கேன்டீன் சாப்பிட்டு வரலாம்'என்று சிவா கூப்பிட அதற்க்குள் சத்யன் வீட்டு டிரைவர் வேகமாக அவர்களை நோக்கி வந்தான் வந்தவன் சிவாவிடம் 'குழந்தை, சின்னம்மா, உங்களையெல்லாம் சத்யன் ஐயா சாப்பிட வரச்சொன்னாங்க வீட்ல இருந்து சாப்பாடு கொண்டுவந்திருக்கோம் சார் வாங்க' என்று கூப்பிட அவன் சின்னம்மா என்று மான்சியை பார்த்து சொன்னது மான்சிக்கு அதுவரை இருந்த சிரிப்பு மாறி முகத்தில் கடுமை வந்தது ' சாப்பாடெல்லாம் வேண்டாம் நாங்க வெளியே சாப்பிட்டுக்கிறோம்'என்று மான்சி சொல்ல 'நீங்க சாப்பிட வரலைன்னா அவரும் எப்பவுமே சாப்பிடமாட்டாராம் அப்படின்னு சொல்லசொன்னார்ம்மா' என்று மறுபடியும் பணிவுடன் டிரைவர் கூற மான்சிக்கு புகைந்தது என்ன பட்டினியா இருந்தா இருக்கட்டுமே யாருக்கென்ன என்று அலட்சியமாக நினைத்தாள் 'ஐயோ அவருக்கு வேளைக்கு மருந்து சாப்பிடனுமே இப்பவே டைமாயிருச்சு மான்சி சீக்கிரமா வா போகலாம்' ச என சிவா தங்கையை கைபற்றி எழுப்ப அவள் அண்ணா என்று அதட்டி சிவாவை முறைத்தாள் சிவா தர்மசங்கடத்துடன் நிர்மலாவை ஏதாவது சொல்லேன்டி என்பது போல பார்த்தான் அதற்க்குள் உணவைப்பற்றி பேசியதும் குழந்தை வயிற்றை தடவி நிர்மலாவைப் பார்த்து 'அக்கா ப்பூவா வேனும் பதிக்குது'என்று கேட்டான் உடனே இதுதான் சாக்கு என நினைத்த நிர்மலா'ஐயோ குட்டிபையனுக்கு பசியெடுத்துகிச்சா அம்மாவையும் கூட்டிட்டு வா செல்லம் சாப்பிட போகலாம்'என்று மான்சி அழைக்கும் பொறுப்பை நைசாக குழந்தையிடம் ஒப்படைக்க குழந்தையும் அவள் சொல்லிக்கொடுத்தபடி சரியாக மான்சியின் கையைப்பற்றி 'அம்மா வா சாபிதலாம்' என்று அழைக்க முதன்முறையாக தன்னை தன் மகன் அம்மா என்று அழைத்த அந்த வார்த்தை மான்சியின் உயிர்வரை தீண்டியது மறுபடியும் குழந்தை 'அம்மா பசிக்குது வா, மான்சியின் கையைப்பிடித்து இழுக்க வேறு வழியில்லாமல் மான்சி சாப்பிடுவதற்க்காக சத்யனின் அறைக்கு போனாள்சத்யன் அறையில் நடுவில் ஒருசிறு டேபிளும் இரண்டுபக்கமும் இரு சேர்களு்ம் போடப்பட்டு டேபிளில் ஒரு மெகாசைஸ் கேரியரில் உணவு வைக்கப்பட்டிருந்தது

நிர்மலா சிவாவை சீண்டி காதருகில் அவங்க உட்கார்ந்து சாப்பிடட்டும் நாம அப்புறமா சாப்பிடலாம் என்று கிசுகிசுக்க 'ம்ம்'என்றான் ஆனால் சத்யனோ 'சிவா வாங்க நாம சாப்பிடலாம் அவங்க இரண்டு பேரும் அப்புறமா சாப்பிடட்டும் என்று லேசாக தடுமாறி எழுந்து வந்து சேரில் உட்கார்ந்துகொண்டான் வேறு வழியின்றி சிவாவும் இன்னொரு சேரில் அமர சத்யன் மகனை நோக்கி கைநீட்டி அழைத்து மெதுவாக தூக்கி தன் மடியில் வைத்து கொண்டான் 'அவனை கீழே விடுங்க சார் நிர்மலா சாதம் ஊட்டுவா மொதல்ல நீங்க சாப்பிடுங்க,என்று சிவா சொல்ல சத்யன் அவனை பார்த்து சிரித்து 'ம்ம் பராவாயில்லை சிவா நானே ஊட்றேன் என் கையில் எதுவும் காயம் இல்லையே'என்றான் மான்சி ஒதுங்கி நிற்க்க நிர்மலா உணவு பறிமாற வந்தாள் சத்யன் அவளை கைநீட்டி தடுத்து நீங்க இருங்க நிர்மலா மான்சி பரிமாறட்டும் என கூற மான்சி அவனை பார்த்து முறைத்தாள் 'என்ன மான்சி உன்னை சாப்பாடுதானே பரிமாறச்சொன்னேன் நான் என்னவோ எனக்கு ஊட்டிவிடச்சொன்ன மாதிரி முறைக்கிற'என்று சத்யன் கிண்டலாக சத்யன் கேட்க மானசியின் முகம் கோபத்தில் ஜிவ்வென்று சிவந்துவிட்டது 'இவ்வளவு சூடு வேண்டாம் மான்சி ஏற்கனவே இங்க சாப்பாடு ரொம்ப சூடாத்தான் இருக்கு ஆனால் இன்னைக்கு நீ போட்டால் மட்டுமே சாப்பிடுவேன் 'என்று சத்யன் பிடிவாதத்துடன் குறும்பு குரலில் கூறினான் நிர்மலா மான்சியிடம் வந்து 'ப்ளீஸ் மான்சி ஏற்கனவே ரொம்ப நேரமாயிருச்சு சாப்பிட்டு சார் மருந்து வேற எடுத்துக்கனும் நீங்க போய் பரிமாறுங்க வாங்க' என்று கைப்பற்றி இழுத்து டேபிளருகே நிற்க்க வைத்தாள் மான்சி வேண்டாவெறுப்பாக தலைகுனிந்து இருவருக்கும் தட்டுவைதது சாதம் வைக்க குழந்தை அப்பனுக்குமேல குறும்புடன் கையை டேபிளில் ஊன்றி தலையை பக்கவாட்டில் சாய்த்து மான்சியை பார்த்து கண்சிமிட்டி 'அம்மா'என்று சிரித்தான் சத்யன் முன்பு இப்போதுதான் குழந்தை மான்சியை அம்மா என்று கூப்பிட்டதால் சத்யன் மடியிலிருந்த மகனை குனிந்து முத்தமிட்டு 'அவ அம்மா சரி நான் யார்டா செல்லம்'என்று கொஞ்சியபடி கேட்க குழந்தை பதில் சொல்லும்முன் மானசி 'ம் அது வேதாளம்டா குட்டி'என்று மகனிடம் கூற ' 'ஆமாம் பிரவீன் நான் வேதாளம்தான் இனிமேல் உங்கம்மா தலையில்தான் ஏறி உட்காரப்போறேன் எறங்கவே மாட்டேன்'என்று மான்சியை பார்த்து கண்சிமிட்டி கூறினான் சத்யன் மான்சி கோபத்துடன் சாப்பாட்டை கரண்டியில் அள்ளி சத்யனின் தட்டில் சத்துடன் தட்டினாள் ஒருவழியாக சிறு சண்டைகளும் ஊடல்களுமாக அனைவரும் சாப்பிட்டு முடிக்க மான்சி மட்டும் கடைசிவரைக்கும் முகத்தில் துளிக்கூட சிரிப்பேயில்லாமல் கோபமாகவே இருந்தாள் சத்யனுக்கு இன்றுதான் அதிகமாக திருப்தியாக சாப்பிட்டது போல் இருந்தது இது என்றும் தனக்கு நிறந்தரமாக வேண்டும் என்று முதன்முறையாக கடவுளை வேண்டினான் இதுதான் சரியான சந்தர்ப்பம் இரவு மானசி ஊட்டிக்கு கிளம்புவதற்கு முன்பு திருமணம் என்றைக்கு என்று முடிவு செய்து விடவேண்டும் என்று மனதில் நினைத்தான் சத்யன் 'மழை வருமுன் வரும் மண்வாசனை..... 'இடி வருமுன் வரும் மின்னல் கீற்று..... 'கவிதை வருமுன் வரும் கற்பனை ஊற்று.... 'எனக்கு பிடித்த இவையனைத்துமே என்னுள்.... 'இத்தனை மனஅதிர்வைத் தந்ததில்லை.......... 'மழலை வருமுன் வரும் மந்திரச் சிரிப்பொலியை விட..!சாப்பிட்டு முடித்தவுடன் சத்யன் தனது அப்பாவையும் சித்தப்பாவையும் டிரைவரை அனுப்பி அறைக்கு வரவழைத்தான் பிறகு நேரடியாகவே சிவாவை பார்த்து கேட்டான் 'என்ன சிவா உங்க தங்கை என்ன முடிவு பண்ணிருக்கா என் முடிவில் எந்த மாற்றமும் இல்லை அவ என்ன சொல்றா எப்ப கல்யாணத்துக்கு தேதி வைக்கலாம்ன்னு கேளுங்க'என்று மான்சியை ஓரக்கண்ணால் பார்த்துக்கொண்டே சத்யன் கேட்க சிவா தன் தங்கையை திரும்பி பார்த்தான் மான்சி குழந்தையை தூக்கி கையில் வைத்துக்கொண்டு குழந்தையின் காதில் ஏதோ சொல்ல அதற்க்கு பிரவீன் கைதட்டி சிரித்து மான்சியின் நெற்றியில் முட்ட அவள் 'ஸ் ஆ'என்று வலிப்பது போல் நடித்து நெற்றியை தேய்த்துவிட்டாள் அதை பார்த்து ரசித்த சத்யன் மெதுவாக எழுந்து அவளருகே வந்து 'ஏய் உன்னை உதைக்கனும் அம்மாவை முட்டலாமா தலைவலிக்கும்மில்ல'என்று சத்யன் மகனை செல்லமாக விரல் காட்டி எச்சரித்தான் உடனே குழந்தை மான்சியிடமிருந்து அவனிடம் தாவ இதை எதிர்பார்க்காத சத்யன் பிரவீனை கைநீட்டி தூக்குவதற்குள் தடுமாறி மான்சியின் தோளில் கைவைத்தான் மான்சி உடனே 'ஏய் ச்சீ ச்சீ எடு கையை' என்று சத்யனின் கையை தட்டிவிட சத்யனுக்கு கோபம் வந்தது அவள் தோள்களை அழுத்தமாக பற்றி தன்னருகே இழுத்து'ஏன்டி நான் என்ன உன்னை வேனும்னா தொட்டேன் குழந்தை என்கிட்டே தாவியதால தடுமாறி போய்தானே தொட்டேன் அதுக்கு போய் ஏய் ச்சீன்னு சொல்ற உன்னோட நிலைமைக்கு காரணமே இந்த வாய் திமிருதான்டி அன்னிக்கு திமிரா பேசி செருப்பால் அடிச்ச அதனாலதான் உன்னை கடத்திட்டு போய் அந்த மாதிரி பண்ணேன் ஒரு காரணமும் இல்லாம செருப்பால் அடிச்சா பொட்டைக்கு கூட கோபம் வரும் ஆனால் இவ்வளவு பட்டும் உனக்கு இன்னும் பேச்சில் கட்டுப்பாடு வரலை பாரு'என்று கோபத்தோடு சத்தமிட்டவன் சிவாவிடம் திரும்பி 'சிவா நான் என்னிக்கு ஆஸ்பத்திரியில் இருந்து உடம்பு சரியாகி வெளியே வரேனோ அன்னிக்கு மருதமலை முருகன் கோவிலில் கல்யாணம் நேராக கோயில் போய் கல்யாணம் முடிஞ்சு தான் வீட்டுக்கே போகப்போறேன் இதுதான் என் முடிவு இதில் யாருக்காகவும் எந்த மாற்றமும் கிடையாது'என்று அதிகாரமாக உத்தரவிட்டவன் தன் அப்பாவிடம் திரும்பி 'அப்பா பிரவீனை தூக்கிட்டு போய் அம்மாகிட்ட குடுங்க நிர்மலாவும் அம்மாவும் பார்த்துக்குவாங்க சித்தப்பா நீங்க சிவாவும் மான்சியும் ஊட்டிக்கு போக ஏற்ப்பாடு பண்ணுங்க அப்படியே கோயில்ல கல்யாணத் தேதியை பதிவு பண்ணி அங்கே கல்யாணத்தை ரிஜிஸ்டர் பண்ண ஏற்ப்பாடு பண்ணுங்க'என்று எல்லோருக்கும் சராமாரியாக சத்யன் உத்தரவு போட அவன் பின்னால் நின்ற மான்சி 'நான் இதுக்கு சம்மதிக்க மாட்டேன்'இரைந்து கத்தினாள் 'ஏன்டி சம்மதிக்க மாட்ட என்ன இப்படி தலையில கட்டோட படுக்கையில் கிடக்கிறானே இவனால் என்ன பண்ண முடியும்ன்னு பார்கிறயா இந்த நிமிஷத்தில் இருந்து உன்னை இங்கேயே சிறை வைக்க என்னால முடியும் உன்னை ஒரு இரவு முழுவதும் நினைவே இலலாம என் கூடவே என் படுக்கையிலேயே வச்சிருந்தேன் ஆனால் உன் கற்பை சூறையாடுனது யாருன்னு தெரியாமலேயே இந்த நாலு வருஷமா இருந்தியே அது உனக்கு மறந்து போச்சா மான்சி நான் நெனச்சா எதையும் நடத்தி காட்டுவேன் இதை நான் ஆம்பிளைங்கற கர்வத்தால் சொல்லல இப்போ நான் திருந்திட்டேன் என்னோட நேர்மை என்னை ஜெயிக்க வைக்கும் என்னை மீறி மட்டும் போகனும்னு நினைக்காதே மான்சி அது என்னிக்குமே நடக்காது நானும் எவ்வளவு தான்டி உனக்கு புரியவைப்பது நான் உன்னோட தன்மானத்துக்கும் பெண்மைக்கும் மதிப்பு கொடுக்கனும்னு நினைக்கிறேன் ஆனால் நீ அதை ஏத்துகாம முரட்டுத்தனம்தான் எனக்கு வேனும்னா நான் என்ன செய்யமுடியும்'என்ற சத்யன் சிவாவிடம் திரும்பி 'சிவா இப்போ உன்கூட ஊட்டிக்கு வருவது உன் தங்கச்சி இல்லை என்னோட மனைவி என் குழந்தையோட அம்மா அவளை பாதுகாத்து என்கிட்ட கல்யாணத்தன்று ஒப்படைக்க வேண்டியது உங்க பொருப்பு ஏதாவது சின்ன பிசகு நடந்தா கூட அப்புறம் என்ன நடக்கும்ன்னு எனக்கு தெரியாது புரிஞ்சுதா சிவா'என்று சிவாவை கேட்க அவன் வேகமாக தலையாட்டினான் சத்யனின் இந்த கோபத்தை பார்த்து மான்சி உதறளோடு நிர்மலாவின் பின்னால் நின்று கொண்டாள்